Loveless vs. Lorise

Het was een paar dagen na nieuwjaar, en hij was nog steeds niet helemaal de oude. De Engelen hielpen hem nu wel al weer om zijn koele, emotieloze houding aan te nemen voor eender wie hij tegen kwam, maar zijn hart was daarmee nog altijd niet gefixt. Nee, langs de binnenkant bleef hij hetzelfde gevoel hebben dat hij sinds een week had. Het gevoel waarmee hij nog nooit in zijn leven mee was geconfronteerd, maar alleen maar had over horen praten.

Nooit had hij gedacht dat die beschrijvingen zo accuraat zouden zijn. Hij had er maar mee gelachen, geloofde niet dat zoiets zelfs mogelijk was. In een wereld zonder vriendschappen of liefde was het al moeilijk om je vertrouwen te laten breken, laat staan je hart. Het gevoel dat hij had gehad na Eva was ook niet wat hij nu voelde. Dat voelde aan als hoogverraad, en daar was hij alleen maar kwaad voor geweest. Nu was het anders, helemaal anders..

Op oudejaar en nieuwjaar had hij zich niet laten zien. Hij had het vuurwerk vanuit zijn kamer zien flitsen, maar had er niet echt naar gekeken. Hij was te druk met het in elkaar zetten van zijn identiteit, die toch wel in kleinere stukjes was gebarsten dan hij voor mogelijk hield. Gelukkig had Ezechiël Raziël kunnen overtuigen dat het beter was dat hij geen breakdowns meer zou krijgen in het bijzijn van andere mutanten, aangezien hij dan een zwakke, breekbare reputatie zou krijgen.

Maar omdat hij zich nog steeds niet helemaal goed voelde, ging hij naar de laatste plek waar iemand hem ooit zou verwachten: de dog shelter. Zeker op dit uur zouden er niet veel mutanten zijn. Het was tijd voor avondeten, maar daar had hij geen trek in. Moest iemand hem willen opzoeken, Grace voor een wraakactie, Amber voor wist hij veel wat (dat gekke kind kon van alles bedenken), of Kate voor tja.. Iets, die zouden hem hier niet komen zoeken, dat wist hij zeker.

Charlie duwde de deur van de dog shelter open, en werd onthaald door geblaf en gekwispel. Dieren waren in zijn ogen het enige nog pure dat over was op deze rotwereld. Die zouden je vertrouwen niet breken. Het deed hem denken aan zijn valkje, en meteen werd het verdrietige gevoel in zijn hart weer erger. Niet dat hij weer zou gaan huilen, maar zijn gezichtsuitdrukking werd er alleszins niet vrolijker op.

Met een zuchtje liet hij zich midden in het gebouw op de grond zakken, en meteen werd hij bedolven door drie of meer honden. Niet dat hij het erg vond. Voorzichtig aaide hij ze over hun zachte vacht, maar dan zonder emotie natuurlijk. Veel vrolijker van al het hypere gedoe werd hij ook niet, in tegenstelling tot wat veel mensen zouden ervaren in het bijzijn van deze dieren. Het was dat de honden zoveel lawaai maakten, en dat hij met zijn rug naar de deur zat, dat hij niet had gemerkt hoe iemand, tegen al zijn verwachtingen in, was binnen gelopen.

I've hurt myself, by hurting you♥

Het nieuwe jaar in gaan was totaal anders geweest. Hoe langer ze hier was geweest hoe meer heimwee ze kreeg naar huis. Ze vond het een mooie plek enzo en leuke mensen maar het liefst dat ze thuis in Denver, met haar ouders en haar hond en niemand anders. Mischien een sleepover met vriendinnen whatever, ze verlangde best erg naar huis. Ze had nu enkel met de gebeld om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze had hun stem zo gemist. Ze had niet bepaald op de vrolijke manier door school gehuppeld als in haar eerste dagen. Haar mutatie was niet te verbergen hier. Iedereen kon er van weten. Ze voelde zichzelf dom, ontzettend dom dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Raven had het gevraagd, hij had het gewoon nog gevraagd.  “Maar, Cupid, vertel me eens. Hoe werkt het als jij iemand écht leuk vindt? Want jou mutatie kan er niet voor zorgen dat iemand verliefd op je blijft of wel?” had hij toen gevraagd. Ze had er niet eens fatsoenlijk over nagedacht. Het antwoord op de vraag wist ze toen niet. Nu wel, en ze wist het maar al te goed. Als je iemand écht leuk vind en je gebruikt je stomme mutatie gebruikt dan breekt je hart. En niet alleen die van jezelf. Nog steeds was er niet over heen.

Lorise wist niet echt waar ze heen moest, ze had alleen nog maar nerveus om zich heen gekeken. En het eten, dat ging ze niet op eten. De cafeteria liep aleen maar voller en dat was een goede reden om te vertrekken. Naar buiten, ze vond het toch niet koud. Het was natuurlijk wel koud maar daar merkte ze niks van. Boven in de bergen daar was het pas koud. Zelfs zonder jas liep ze gewoon rond buiten. Het was een warme sweater. Het meeste sneeuw was wel weg geschoven om een pad te vormen. Ze had nog niet bij de schuren gekeken die er stonden. In de ne zaten paarden, dat hoorde ze. En in de andere, ze had geen idee. Ze duwde de deur open en zonder dat ze naar binnen had gekeken klapte de deur achter haar dicht. Toen ze in de ruimte keek versteende ze. Er zat iemand met de rug naar haar toe. Het kwam bekend voor maar ze wist het niet zeker. Lorise liep voorzichtig dichterbij. Toen ze zo ver was zag ze zijn gezicht. Ze schrok en deinsde achteruit. Het was Charlie, ze rende instinctief weer naar de deur en hield die vast. Ze keek naar de grond terwijl gedachtes door haar hoofd stormden. Ze kon hem toch niet eeuwig ontlopen. Maar ze durfde niet te kijken. Met alle moed die ze bij elkaar had geraapt kon ze toch iets zeggen. "Het spijt me" zei ze zacht maar hard genoeg voor hem om te horen.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Terwijl hij daar zo zat, vroeg hij zich af of alles ooit nog wel zoals vroeger zou zijn. Na Eva had hij zichzelf wel weten op te vangen, maar met het gevoel dat hij nu had, wist hij geen raad. Hij had zichzelf altijd als onbreekbaar gezien, onmogelijk voor wie dan ook om hem ook maar iets te laten voelen buiten irritatie of woede. Nooit had hij kunnen raden dat iemand hem ooit echt pijn zou doen, en dan had hij het niet over fysieke pijn.

Alhoewel, hetgeen hij nu meemaakte, deed fysiek ook wel pijn. Het voelde alsof zijn hart moeite had met slaan, en zijn longen leken ook niet helemaal goed te functioneren. Alsof hij constant net niet genoeg adem kon halen, alsof hij de hele tijd op het punt stond om te gaan janken als een huilbaby. Maar hij was verdomme geen huilbaby, hij was Charlie. Dus hij hield zich sterk, en hij had het geluk dat hij daarbij hulp kreeg, om zijn masker en muur terug op te bouwen en staalhard te maken.

De honden die rond hem heen sprongen, leken ook wel in zijn act te trappen. Ze gingen even vrolijk door met kwispelen en lieten zich maar al te graag door de jongen aaien. Er waren er een paar die uiteindelijk weg gingen, en eerst snapte hij niet waarom. Ze liepen terug richting de deur, en hij zou de reflex moeten hebben om te kijken waarom, maar dat deed hij niet. Hij zat te diep in gedachten daarvoor.

Tot hij op een bepaald moment een stem hoorde. Niet zomaar een stem, nee. Haar stem. Van het meisje waardoor hij hier zo zat, proberend om zijn hart terug even kil te krijgen als voor hij haar ontmoet had. "Het spijt me" Klonk het zacht, maar hij hoorde het wel. Charlie stopte met het aaien van de honden en leunde met zijn armen op zijn opgetrokken knieën.

Een golf van pijn, bijna even sterk als de golf van liefde die hij had gekregen in de bibliotheek, sloeg op hem neer. Hij draaide zich niet om, wetend dat die pijn goed genoeg in zijn ogen zou zitten. Want ondanks dat Ezechiël toestemming had gekregen om hem te helpen, hij kreeg minimale bescherming, en die was niet sterk genoeg voor wat hij nu voelde. "Waarom zou ik ooit nog een woord dat uit jouw mond komt geloven?" Vroeg hij terug, zijn stem even zacht als de hare, maar koeler dan ze van hem gewend was.

I've hurt myself, by hurting you♥

Al haar gedachten gingen alleen nog maar over hoe stom ze zichzelf vond. Een enorm schuldgevoel tegenover hem. Hij hoefde het haar niet te vergeven, dat hoefde niet. Haar lichaam voelde zich radeloos toen ze Charlie zag, ze wou wegrennen maar het voelde niet goed om van je problemen weg te rennen. Toch had ze dat altijd gedaan. Het werd tijd dat ze eens oog in oog kwam te staan met de schade die ze had aangericht. En dat was moeilijk, geconfronteerd worden met je fouten. Lorise had het heel moeilijk gevonden, daarom werd ze er nooit mee geconfronteerd. Nee ze leefde gewoon haar gelukkige leventje zonder ooit terug te komen op fouten. Ze ging nu niet wegrennen. Ze kneep in de deur toen er uiteindelijk toch woorden uitkwamen. "Waarom zou ik ooit nog een woord dat uit jouw mond komt geloven?" hoorde ze hem zeggen. Het deed haar hart nu al zeer, een enorm schuldgevoel groeide in haar en ze had het gevoel alsof het enige wat ze nog kon zeggen 'sorry' was. Iets in haar wou hem tegen haar aanhouden en troosten, beloven dat ze het nooit meer zou doen. Een groter gevoel durfde niet dichterbij te komen, bang voor woede. De angst zorgde ervoor dat ze geen stap meer kon zetten."Ik meen het" zei ze zachtjes. Ze had het al eerder ergens bij gezegd. Dat ze hem echt leuk vond, dat meende ze. Nog steeds, maar hij zou toch niks meer serieus nemen. Langzaam zakte ze naar beneden en ging ze zitten. Leunend tegen de deur. Ze kneep in de mouwen van de sweater. "Ik weet dat ik een trut ben met een rotmutatie maar het was nooit mijn bedoeling om.." ze wist niet hoe ze die zin af moest maken, ze had een brok in haar keel. het was nooit haar bedoeling om hem pijn te doen. Dat meisje dat zich verveelde in de bibliotheek en een leuke jongen zag had nog geen idee van de gevolgen, nee ze was te ongeduldig en hebberig geweest.

Hoe had ze het in haar hoofd gehaald. Waarom moest ze nou weer meteen een enorme crush op iemand krijgen? Ze had best wat eerder kunnen realiseren dat de eyecatch geen goede beslissing was geweest. Ze had het er gewoon bij moeten laten doen hij weg liep, hij vond haar toch niet leuk. En wat had het opgeleverd? precies waar haar ouders haar voor hadden gewaarschuwd. Liefdesverdriet, misschien wel de ergste pijn die er bestond. Nog keek ze naar haar handen, ze durfde niet te kijken. Lorise was niet de enige met een gebroken hart maar dat wou ze ook niet laten zien, ze was bang dat hij daardoor kwaad zou worden. Omdat het haar schuld was, omdat zij het had gedaan.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Uit alle mensen, waarom was zij degene die binnen was gekomen? Hij had hier niet eens iemand verwacht op dit uur, laat staan net degene die de oorzaak was van dit alles. Was ze maar gewoon weer weg gegaan, zoals hij zou gedaan hebben als hij haar hier had gevonden. Hij had besloten om haar te ontlopen, iets wat hem tot nu aardig gelukt was. Hij was in de vakantie amper buiten zijn kamer gekomen, alleen ’s morgens om naar het bos te gaan trainen.

En nu zat hij met haar in dezelfde kamer, terwijl zij het dichtst bij de deur was. Hij zou sowieso dichterbij moeten gaan om door de deur te kunnen ontsnappen, en hij wist niet hoe veilig dat dat was. Straks raakte hij opnieuw onder invloed van haar mutatie, en de gevolgen daarvan zouden catastrofaal zijn, dat wist hij nu al.

Ze zei dat het haar speet. Alsof dat alles in één keer weer goed zou maken. Hij geloofde haar niet eens. Waarom zou hij ook? Het maakte hem niet kwaad, alleen maar nog leger vanbinnen dan hij ooit geweest was. "Ik meen het" Reageerde ze op zijn woorden, en hij voelde opnieuw een pijn in zijn hart. Ze had dit eerder gezegd, hij wist het nog goed genoeg. Of hij het nog steeds geloofde? Nee.. Dat niet.

"Ik weet dat ik een trut ben met een rotmutatie maar het was nooit mijn bedoeling om.." Zei ze, en ze brak zichzelf af. Charlie liet zijn hoofd even hangen, slikte een paar keer om zijn keel vrij te krijgen. Bij de Engel, waarom was het zo moeilijk? Hij zou haar willen uitschelden, naar haar willen schreeuwen dat ze op moest rotten, maar hij kon het niet.

Hij kon het niet omdat hij haar ergens toch wel dankbaar was, voor de uurtjes samen in de kelder. Hij had zich zo anders gevoeld, zo vrij. Zo.. Gelukkig. Het had alleen niet lang mogen duren, en het zou ook nooit terug komen, en dat maakte alles zo fucked up.

"Om wat? Om mijn hart te breken?" Vroeg hij met een stem die toch wel iets van de pijn die hij voelde liet klinken. Koele, emotieloze Charlie was weer weg, ingeruild voor de Charlie van een paar nachten eerder in het muzieklokaal. "Om de jongen die al die jaren zo zijn best deed om niks te voelen omdat zijn vertrouwen al teveel was gebroken, het mooiste gevoel op aarde te geven en het daarna weer van hem af te pakken?" Vervolgde hij, waarna hij zich uiteindelijk omdraaide en haar met grijsblauwe ogen vol doffe pijn aan keek.

I've hurt myself, by hurting you♥

Lorise had het gevoel alsof hij elk moment kon opstaan en haar verrot schelden, want eerlijk gezegd, dat had ze verdiend. Niet dat ze dat niet erg zou vinden. Ze zou hier waarschijnlijk nog gaan liggen huilen en er niet mee ophouden. "Om wat? Om mijn hart te breken?" zei hij. Zijn woorden steekten als messen in haar rug.  "Om de jongen die al die jaren zo zijn best deed om niks te voelen omdat zijn vertrouwen al teveel was gebroken, het mooiste gevoel op aarde te geven en het daarna weer van hem af te pakken?". Hij keek haar nu aan, zijn blik deed haar breken. Het werd wazig voor haar ogen door tranen. Verpest, alles verpest door haar eigen fouten. "Ik weet niet wat me bezielde, het spijt me zo erg Charlie." zei ze oprecht en barste uit. Ze snikte en probeerde snel wat tranen weg te vegen. Ze keek weg van hem want ze kon het niet aanzien. Ze had vaak genoeg met verliefde mensen gedeald maar dit was een ervaring die ze nooit meer wilde. Misschien was gewoon jezelf zijn wel een betere versiertruc dan je mutatie. Maar die kans had ze niet meer.

Nooit iets anders gezien dan vreugde en blijheid, en ze hier had ze haar ontmoeting met verdriet. Intens verdriet en schuldgevoel. Nog steeds stijf tegen de deur aan. Ze was bang, en dat was aan haar te zien. Ze moest helemaal op adem komen om nog iets te zeggen. "Ik weet dat het gek klinkt, maar ik meende alles." zei ze nog een keer. Ze meende dat ze hem leuk vond en ze vond hem nog steeds leuk, dat veranderde niet. Voor hem wel, waarschijnlijk als hij zou genezen van zijn gebroken hart dan zou hij haar als niet meer zien als 'het meisje met de stomme liefdesmutatie'. Hij kon gewoon verdergaan zonder iets anders te voelen dan haat. Nee Lorise niet, de crush die ze had in de bieb ging niet zomaar weg. Ze kon enkel zuchten als ze hem een keer zou zien. "Je komt er wel overheen" zei ze zachtjes, niet hard mar geruststellend. Het was wel zo. "You don't love me" zei ze en keek hem nu sirieus aan maar toch met pijn. Ze frutste wat met haar sweater die nog steeds verknepen en nat van de tranen in haar klamme handen zat verwikkeld. Ze wist niet waarom maar ze had niet echt controle over haar lichaam of gedachten. Het was gewoon een wrak tranen, emoties en angst. Nu hoefde ze niet meer alleen naar liedjes te luisteren over de perfectie van liefde, nu kon ze ook naar de gebroken en zielige liedjes luisteren. Niet dat dat het beter maakte.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Charlie kon niet wachten tot het allemaal over was. Tot het moment waarop Raziël zou beslissen dat hij het waard was om terug zijn volledige bescherming te krijgen. Het moment dat ze zijn hart terug even kil en hard als ijs zouden maken. Ja, dat moment mocht echt wel snel komen. Want als hij nog een paar weken als dit moest rondlopen, zou hij echt wel zijn geduld verliezen, en misschien wel gewoon zichzelf ook.

Lorise probeerde hem te overtuigen dat ze er spijt van had, maar voor hem betekenden haar woorden niks. Wie weet tegen hoeveel jongens ze dit al gezegd had. Dat maakte hij zichzelf wijs natuurlijk, hij zag namelijk niet hoe ze er zelf bij zat. Tot hij zich omdraaide en zag wat voor schade zijn woorden hadden aangericht. Ze zat bijna te huilen, en het brak zijn hart zo terug in duizend stukjes.

"Ik weet niet wat me bezielde, het spijt me zo erg Charlie." Zei ze en nu kwamen de tranen echt. De jongen wreef even door zijn haar en probeerde diep adem te halen, al leek dat niet te lukken. "Ze spreekt de waarheid, Jongeling. Wees niet zo hard voor haar", Zei Ezechiël, en Charlie dacht er even over na. "Ik kan niks beloven.. Ik heb pijn door haar en door haar is dit alles gebeurd", Zei hij terug, doelend op de hele situatie. De Engel knikte zwijgend, en de jongen probeerde zijn raad toch even op te volgen.

"Ik weet dat het gek klinkt, maar ik meende alles." Zei ze toen, en hij zag ook wel dat ze eerlijk was. Maar het was gewoon zo moeilijk om te geloven? "Ik probeer je te geloven maar verwacht niet te veel van me", Zei hij zuchtend, maar kalm. Er zat geen woede in zijn stem, want Ezechiël had wel gelijk. Ze had echt spijt. Misschien was dit ook wel deels zijn schuld? Hij wist het allemaal niet meer. Haar nu nog meer pijn doen, was ook onnodig, dus hij deed zijn best om op zijn minst niet beschuldigend te klinken.

"Je komt er wel overheen" Zei ze geruststellend, maar ook dat geloofde hij moeilijk. Het zou uiteindelijk geen pijn meer doen, daar zouden de Engelen wel voor zorgen, maar of hij het ooit zou vergeten? Waarschijnlijk niet. "You don't love me" Merkte ze toen op, en in haar ogen zat dezelfde pijn die hij in zijn hart voelde. Charlie ontweek haar blik even en keek naar een husky puppy, die vredig lag te slapen in zijn mandje. Waarom was zijn leven niet zo simpel?

"Nee.. Maar is dat zo raar? Voor ik jou kende, had ik nog nooit de dingen gevoeld die jij me liet voelen", Antwoordde hij zachtjes, terwijl hij zijn hand opnieuw door zijn haren haalde en vermoeid achterover leunde. "Mijn hele leven lang probeer ik situaties als deze te vermijden door niemand te vertrouwen, door van niemand te houden.. En dan maak je dat in minder dan 10 seconden helemaal kapot, alsof die Charlie nooit heeft bestaan. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan?" Ging hij verder. Fucking emotionele talk. "Maar ik ben niet kwaad op jou", Vervolgde hij toen, waarna hij in stilte zijn blik op de puppy gericht hield.

I've hurt myself, by hurting you♥

Dan denk je dat je alles weet over liefde, hoe alles voelt. Nu wist ze er werkelijk alles over, wat te doen, wat niet te doen. Hoe je liefde kon herkennen en creeren dat ze wist ze wel, nu wist ze ook alles over de pijn van een gebroken hart, schuldgevoel en angst. Een andere angst dan die voor spinnen. Totaal andere angst dan dat, en een heel andere pijn dan die van een brokbreuk of snee. "Ik probeer je te geloven maar verwacht niet te veel van me", zei hij. Ze knikte zacht. Daar kon ze mee leven, ze begreep best dat hij het niet geloofde. Toch was het zo maar het was beter dan dat hij had gezegd dat hij niks meer zou geloven.Ze probberde Charlie wel wat gerust te stellen door te zeggen dat het wel over ging. De pijn van het begroken hart. Misschien moest ze daar zelf ook wel aan gaan geloven. Want hey, wat voor persoon was hij ook al weer? Brutaal, egoïstisch, sarcastisch en kil? Niet echt het type waar ze normaal voor viel dus waarom ze hem zo leuk vond wist ze niet. Het was misschien de namelijk de Charlie die ze in de bieb ontmoette die ze leuk vond. Misschien nu hij weer gewoon zichzelf was dat ze hem niet meer leuk vond? Ze kon in ieder geval niet verwachten dat hij zich ooit nog hetzelfde ging gedragen als toen. Ze wist het niet, en ze kon het ook niet inschatten want ze ging nooit vergeten hoe hij toen was. De meeste tranen waren gedroogd maar ze was er niet beter aan toe.

"Nee.. Maar is dat zo raar? Voor ik jou kende, had ik nog nooit de dingen gevoeld die jij me liet voelen". Nee dat was niet raar, het was een rot streek. Iets wat ze zich de laatste dagen goed besefte. Hij klonk niet boos maar toch bleef ze het agstige gevoel in haar lichaam. "Mijn hele leven lang probeer ik situaties als deze te vermijden door niemand te vertrouwen, door van niemand te houden.. En dan maak je dat in minder dan 10 seconden helemaal kapot, alsof die Charlie nooit heeft bestaan. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan?". Ze keek hem kort aan maar ze richtte haar ogen snel weer op haar eigen handen. Waarom zou je je leven lang vertrouwen of liefde vermijden? dat begreep ze even niet. Het zat waarschijnlijk hetzelfde als Lorise die haar problemen probeerde te vermijden. "Sorry" meer kwam er niet uit, ze wou wel veel meer zeggen maar hoe? "Maar ik ben niet kwaad op jou". Huh? dat begreep ze gewoon niet, ze was namelijk wel kwaad op haarzelf. Ze keek Charlie verward aan. "Waarom niet? je mag best kwaad op me zijn, het was egoïstisch van me om mijn mutatie op je te gebruiken omdat zonder dat je me nooit leuk had gevonden." zei ze en keek weer weg. "Ik heb ook altijd dit soort situaties vermeden, nu heb ik het zelf veroorzaakt. Ik weet ook niet wat ik moet nu" zei ze, hij wist niet hoe hij ermee om moest gaan. Zelf wist ze het ook niet dus helpen kon ze niet. Lekker dan, daar zit je dan met twee mensen die niet weten hoe ze met een gebroken hart moeten dealen. Misschien moesten ze gewoon een zielige film kijken en een bak ijs opeten, geen idee. Dat zag je altijd in films.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Ergens had ze nog geluk dat hij nog niet 100% de oude was. De Charlie van een paar weken geleden zou haar waarschijnlijk tot op het bot hebben uitgescholden, maar ergens kreeg hij het nu niet over zijn hart, ironisch genoeg. Dat ding werkte ook weer niet mee hoor. Op een dag zou hij het er gewoon uit snijden, als dat ooit mogelijk was. Niet dat dat veel zou helpen, maar je wist nooit, right?

Stomme gedachten ook. Al snel trok ze zijn aandacht weer door te spreken, en op aanraden van Ezechiël probeerde hij echt wel naar haar te luisteren. Maar wat moest hij geloven? Sprak ze echt de waarheid? Ze had hem zitten vertellen dat ze hem leuk vond, iets wat hij zo moeilijk kon geloven. Ze kende hem niet, alleen maar hetgene wat ze van hem had gemaakt met haar mutatie.

Want die lieve, aardige Charlie zou hij nooit spontaan zijn. Hij wist simpelweg niet hoe. Hij wou het ergens ook niet weten. Waarom zou hij liefhebben, mensen vertrouwen, als het enige wat er ooit van zou komen een gebroken hart was? Het was het ergste wat je in zijn ogen kon doen, iemands vertrouwen breken, en daarom stelde hij zich normaal nooit zo kwetsbaar op, voor niemand.

Dat probeerde hij haar ook te vertellen, maar het klonk zo ingewikkeld en raar dat hij niet eens verwachtte dat ze het zou begrijpen. Welke jongere deed ook zoiets? Zichzelf afsluiten van wat voor gevoelens dan ook? Een jongen die zijn eerste moord had gepleegd op zijn 12de, ja, zo’n jongen. Een jongen als hij dus. Niet dat hij dat ooit tegen haar zou vertellen. Ze vond hem waarschijnlijk al eng genoeg zo.

Niet dat hij aan het schelden was of wat dan ook, maar ze zag er nog steeds angstig uit. "Waarom niet? je mag best kwaad op me zijn, het was egoïstisch van me om mijn mutatie op je te gebruiken omdat zonder dat je me nooit leuk had gevonden." Zei ze, waarna ze haar verwarde blik van hem weg haalde. "Ik heb ook altijd dit soort situaties vermeden, nu heb ik het zelf veroorzaakt. Ik weet ook niet wat ik moet nu" Vervolgde ze, en op zijn beurt keek hij haar aan, zijn ogen stonden zacht, zonder haat of pijn of wat dan ook.

Charlie dacht er even over na, maar vond niet meteen een verklaring. "Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik het heel diep vanbinnen wel leuk vond, even normaal kunnen zijn. Gewoon doen wat elke jongen van mijn leeftijd normaal zou doen. Een meisje ontmoeten, er een normale conversatie mee hebben, interesse tonen in haar", Hij haalde even zijn schouders op en lachte in zichzelf om zijn eigen levenswijze.

"Ik heb een speciale manier van leven gekozen, of nu ja, aangenomen. Ik raak daar niet meer van af, en door jou weet ik nu wat ik mis.. Het heeft me wel even doen nadenken over alles. Het was een kostbare les, maar ik ben je toch wel ergens dankbaar dat ik hem gekregen heb", Zei hij toen met een klein glimlachje. Daar zou hij van Raziël wel nog een preek voor krijgen, maar dat kon hem even niet schelen nu. Ze mocht de waarheid weten, ook al vond hij het vreemd om te bekennen.

I've hurt myself, by hurting you♥

Waarom ze nu nog klammig tegen de deur aan zat wist ze niet. Sowiso wist ze op het moment niet veel. Haar gedachten waren druk en iets zeggen was lastig. Het zal wel weer over gaan, al de pijn zal weg gaan en ze had een goede les geleerd. Geen eyecatch meer als je iemand leuk vind. Of LovingTouch, dat ook niet. tegen een leuk iemand moet je gewoon jezelf zijn en dan weet je pas of diegene je leuk vind. Zo had ze nog nooit gedacht. Ze had eerlijk gezegd een andere Charlie verwacht hier, eentje die zou schelden en boos lopen doen en daarom was zo bang geweest voor hem. Maar hij deed niet zo, hij was eigenlijk nog best, een soort van luchtig? Het was vreemd. Ze wist dat hij niet als elk ander was opgegroeid want dat had hij haar verteld, maar ze vroeg zich voorla af waarom. Hij zei dat hij zich nog nooit zo had gevoeld en dat maakte het een beetje erger.

Als hij nou al een keer een gebroken hart had gehad dan was het vast makkelijker om mee te dealen maar net als bij haar was het dus ook zijn eerste keer. Dus ze gaf eerlijk toe dat ze zelf ook niet wist hoe ze ermee om moest gaan. "Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik het heel diep vanbinnen wel leuk vond, even normaal kunnen zijn. Gewoon doen wat elke jongen van mijn leeftijd normaal zou doen. Een meisje ontmoeten, er een normale conversatie mee hebben, interesse tonen in haar". vertelde hij toen, waarom had hij dat nooit eerder gedaan. Doen wat elke jongen van zijn leeftijd zou doen? Waar was hij zijn hele leven dan mee bezig geweest dat hij dat nooit had gedaan. Lorise was toen ze jonger was best onzeker geweest, ze was het best een awkward meisje met een bril. En mutatie gebruiken was niet wat haar ouders wouden. Ze hield van ze ,dus ze deed wat ze haar voordroegen. Pas later kwam ze meer tot leven, ze kreeg lensen en ze kreeg doordat ze wat ouder werd meer vrijheid over haar mutatie. Maar toch waarom deed Charlie niet als zijn leeftijdsgenoten. "Ik heb een speciale manier van leven gekozen, of nu ja, aangenomen. Ik raak daar niet meer van af, en door jou weet ik nu wat ik mis.. Het heeft me wel even doen nadenken over alles. Het was een kostbare les, maar ik ben je toch wel ergens dankbaar dat ik hem gekregen heb", hij zei het met een glimlachje. Uhmm..Lorise keek hem radeloos aan, wat moest ze daarop zeggen. Hoe moest ze daar op reageren? Ze had nog zoveel vragen. Hij was haar toch dankbaar? Nou graag gedaan I guess.. dat kon ze niet zeggen. "Owh, ik wou dat ik het anders had aangepakt tho" zei ze want, als ze hem moest laten zien wat hij miste, dan had ze dat anders kunnen doen. Niet als een mietje wegrennen ofzo. "Jij hebt mij ook een kostbare les geleerd. Niet je eyecatch gebruiken zonder eerst na te denken of als je het nog nooit zo hebt gedaan" zei ze ook met een klein glimlachje. Oke ze was nu in ieder geval in meer zo gespannen als ze was. "Aangezien ik het niet kan zonder mijn mutatie te gebruiken, ik hoop voor je dat je iemand vind Charlie. Iemand die je kan geven wat je mist, in welke manier van leven die ook maar leeft." zei ze oprecht met een glimlachje want, dat gunde ze hem wel.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Waarom was hij zo eerlijk tegen haar? Misschien ergens in de hoop dat ze hem niet zou haten en dat ze niet bang zou zijn voor hem. Want dat wou hij nu ook weer niet. Hij wou alleen maar de mensen pakken die nodig op hun plek moesten worden gezet, en daar hoorde zij niet bij. Ze was best lief en aardig, dus normaal zou hij iemand als haar gewoon met rust laten, zodat ze door kon gaan met haar leven.

Alleen jammer dat ze allebei met een gebroken hart zaten, en dat ze dat hadden aangericht bij elkaar. Maar ergens was hij wel dankbaar, hoe fuckedup het ook klonk. Het had ergens een wereld voor hem geopend waar hij het bestaan niet van wist. Alleen was het zo dat het een wereld was die nooit voor hem bestemd zou zijn, een toekomst die voor hem niet mogelijk was.

Het was wel fijn dat ze naar zijn woorden luisterde zonder hem te onderbreken, al vroeg hij zich wel serieus af of ze het begreep. Ze hadden zo’n verschillend leven.. Het hare zat vol liefde, het zijne was liefdeloos tot een week geleden, en dat zou het vanaf nu ook weer zijn. "Owh, ik wou dat ik het anders had aangepakt tho" Reageerde ze na een kleine stilte.

Charlie voelde wel aan dat ze niet echt wist hoe ze moest reageren op zijn woorden, maar dat snapte hij wel. "Jij hebt mij ook een kostbare les geleerd. Niet je eyecatch gebruiken zonder eerst na te denken of als je het nog nooit zo hebt gedaan" Vertelde ze toen, met een miniem glimlachje. Normaal zou hij zich gebruikt voelen, maar dat was niet zo. Een les voor een les leek hem een redelijke deal.

"Aangezien ik het niet kan zonder mijn mutatie te gebruiken, ik hoop voor je dat je iemand vind Charlie. Iemand die je kan geven wat je mist, in welke manier van leven die ook maar leeft." Zei ze toen oprecht, dat zag hij in haar ogen, maar zijn hart klopte weer pijnlijk in zijn borst en hij wendde zijn blik naar de grond. "Dat is lief, maar.." Hij zweeg even en beet op zijn lip, niet eens zeker wetend of hij dit wel kon zeggen of niet.

I've hurt myself, by hurting you♥

Ze voelde zichzelf nu wel ietsje beter. Hij had zijn verhaal gedaan en ze had er naar geluisterd, en sorry gezegd. Voor haar gevoel was dat genoeg. Hij was dus niet zo kwaad op haar als ze had gedacht. Dat deed een hoop, ze was niet meer zo bang dan dat ze was. En het was natuurlijk fijn om te horen dat ze geen eeuwige vijanden waren ofzo. Toch vond ze het erg raar dat hij nooit liefde had gekend of vertrouwen. Ze vroeg zich af of je zonder die twee wel een normaal leven kon leiden. maar ze had ook het idee dat hij geen normaal leven had, ze wist niet van zijn mutatie maar ze had een idee dat het daar mee te maken had. Misschien had hij wel een heel aparte mutatie, oke die van haar was ook wel apart maar ze dacht gewoon aan iets anders dan ijs krachten ofzo. Vuur besturen of water of aarde, misschien een beetje standaard. Maar dat wit ze niet op een mutanten school. Ze was nieuwsgierig maar ze deed niet zo overdreven nieuwsgierig als normaal, nee gewoon niet. Ze was al zo stom geweest dus hem irriteren wilde ze zeker niet. Ze waren best verschillend, niet het feit dat Lorise Mrs all american was en hij was Canadees. Nee ze was heel anders opgegroeid, ze begreep daarom niet hoe ze een leven voor moest stellen zonder liefde. Zijn leven was zo anders geweest dat ze niet wist wat ze erover moest zeggen. Het leek haar niet een leuk leven, dat wist ze wel.

Raar maar waar, hij gedankte haar toch een sort van voor wat ze had gedaan. Iets wat ze niet helemaal snapte maar oke. Haar schuldgevoel was er iets minder van geworden maar nog wel aanwezig. Ze vertelde hem dat hij haar ook wel een les had geleerd, ze zou nooit meer zo'n actie uithalen. Ze had wel respect voor hoe Charlie met alles om ging en ze wenste hem echt het beste. Ook al zei hij dat hij een manier van leven aan had genomen zonder liefde, ze gunde het hem wel. Hij keek naar de grond. "Dat is lief, maar.." zei hij en ze zag dat hij twijfelde om iets te zeggen. Ze had zich aardig ingehouden maar Lorise bleef Lorise. En het nieuwsgierige aagje diep binnen wou wel heel graag weten wat hij wou zeggen. "Maar wat?...Je mag het best zeggen, ik ben wel goed in geheimpjes bewaren" zei ze eerlijk. Hij hoefte niet hoor, als hij haar liever niet vertrouwde vond ze het ook niet erg. Maar ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat hij wou zeggen. Hij had haar al best veel verteld. Ze had hem ook best wel wat verteld, als ze nu toch de emotionele talk gingen doen dan was het geen probleem right?

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Het was hem wel al een paar keer duidelijk gemaakt, hoe zijn leven er zou uit zien de komende jaren. Ja, zijn weg was al lang uitgetekend en hij kon niet anders dan het volgen. Hij zou doorgaan met missies, doorgaan tot ze het genoeg vonden. Niet dat die dag ooit zou komen. Er zou altijd wel iemand zijn die de wereld uit geholpen moest worden omdat hij teveel schade aan de onschuldige mensen toe bracht. En hij deed het met plezier, dat wel.

Charlie voelde zich oppermachtig. Hij was de rechter en de beul, had alle macht binnen handbereik om een verkrachter, moordenaar, bedrieger, dief,… De wereld uit te helpen. Hij leefde ervoor, letterlijk. Alles wat hij deed was daar op gericht. En tot nu toe had hij ook nooit iets anders gewild, nooit gedacht dat er nog andere mogelijkheden waren om een leven te leven.

En dat wenste ze hem nu toe. Een andere optie, een ander pad. En hij vond het echt wel lief dat ze dat zei, na alles wat er was gebeurd, maar hij moest het weer verpesten met zijn stomme gedachten. Hij sprak net een woord teveel uit, gewoon een woordje teveel waardoor haar nieuwsgierigheid was gewekt. "Maar wat?...Je mag het best zeggen, ik ben wel goed in geheimpjes bewaren" Zei ze, en hij keek haar even twijfelend aan.

"Het is niet echt een geheim, ik zat er gewoon daarnet nog over na te denken", Zei hij toen, waarna hij even op zijn lip beet en zuchtte. Bij de Engel, waarom was hij zo soft geworden? "Weet gewoon dat ik dit niet zeg omdat ik zielig wil doen of je medelijden wil", Zei hij gemeend, terwijl hij haar ook eerlijk aan keek, zodat ze zou zien dat hij het echt wel serieus meende nu.

"De kans is groot dat ik vroeg sterf. Ik heb geen tijd om iemand te vinden, ik heb geen tijd voor gevoelens en alles wat er bij komt kijken", Vertelde hij. Echt hoor, als ze dit ooit aan iemand vertelde dan zou hij niet anders kunnen dan haar ervoor straffen. "En het leven dat ik nu heb, daar is ook gewoon geen ruimte voor gevoelens.. Gevoelens zouden het alleen nog maar moeilijker maken, net zoals vriendschap en al die dingen in het algemeen", Ging hij verder, waarbij zijn stem toch wel emotioneler klonk dan hij eigenlijk wou dat hij klonk. Rotzooi..

I've hurt myself, by hurting you♥

Lorise vond het jammer maar ook wel fijn. Zij kon hierna gewoon verder gaan met rond huppelen en mensen helpen met liefdes issues als ze dat hadden. En hij, hij kon gewoon verder gaan met een emotieloze narcist zijn? Lorise had hem nog niet zo meegemaakt maar hij had wel gezegd dat hij zo was. Ze vroeg zich ergens wel af dat als ze hem weer tegen zou komen, of hij dan ook zo tegen haar ging doen. Vooral als anderen erbij zouden zijn, hij moest vast wel een bepaald imago vast zien te houden. En lief doen zat daar niet bij dacht ze. Als hij zou willen dat hij liever niet met haar werd gezien vond ze het ook goed. Ze begreep het wel, als mensen zouden vragen hoe ze elkaar kenden dan zou er wel een soort awkward situatie ontstaan.

Maar terug naar het moment, Charlie was met iets begonnen maar twijfelde of hij het ging afmaken. Waarop Lorise als haar gewone zelf nieuwsgierig naar werd. Dus ze zei maar dat ze wel goed was in geheimpjes bewaren. Daar loog ze niet in, pinkie promise was pinkie promise. "Het is niet echt een geheim, ik zat er gewoon daarnet nog over na te denken". Zei hij en het leek er nog steeds op dat hij moeite had met zeggen wat hij wou zeggen. Maar oke, geen geheim? Wat was dan de big deal. "Weet gewoon dat ik dit niet zeg omdat ik zielig wil doen of je medelijden wil". Hij zei het heel serieus en Lorise knikte. Ging het heel heftig zijn? "De kans is groot dat ik vroeg sterf. Ik heb geen tijd om iemand te vinden, ik heb geen tijd voor gevoelens en alles wat er bij komt kijken". zei hij. Lorise keek best geschokt, wat voor iets deed hij dan en waarom. Ze begreep niet waarom maar dat kon met zijn mutatie te maken hebben. Ze vond het wel echt heftig en ze wist niet wat ze er aan kon doen. "En het leven dat ik nu heb, daar is ook gewoon geen ruimte voor gevoelens.. Gevoelens zouden het alleen nog maar moeilijker maken, net zoals vriendschap en al die dingen in het algemeen". vervolgde hij, nou hij had haar medelijden wel of hij het nou wilde of niet. "Ik weet niet hoe het voor jou zit met jou leven en ik weet niet waarom. Het doet pijn om te horen dat je geen liefde of vriendschap kan hebben in je leven. Maar als dit voor jou bestemt is, dan hou ik je niet tegen." zei ze serieus terug. Ze zag dat hij best emotioneel was en het gaf haar een gevoel dat ze moest uitvoeren. Voorzichtig kwam ze van haar plek af en verplaatste zichzelf naar Charlie. Hij zou het misschien raar vinden maar ze sloeg haar armen om hem heen. Als hij vertelde dat hij waarschijnlijk vroeg zal sterven en hierna toch afscheid ging nemen van gevoelens dan zou ze hem toch nog een knuffel geven. Ze kon zonder haar mutatie best een gevoel van vertrouwen en begrip laten voelen. "I won't tell anyone" zei ze want ze begreep best dat hij niet wou dat iemand dit zou weten.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Sweater&broek - Schoenen

Zijn gedachten uitspreken, het was iets wat hij nooit deed. Echt nooit. Zelfs niet tegen de Engelen, die toch wel het meeste wat in zijn hoofd om ging gewoon zomaar konden horen. Hij had het er alleen nooit over, met niemand. Zijn gedachten waren van hem, hij wou er zelf mee dealen. Nu ook, al was het toch wel iets waar hij totaal geen ervaring mee had, iets waar hij ook geen verstand van had. Hoe moest hij dan weten wat hij er mee moest doen?

Dus hij deed iets wat hij anders niet zou doen, hij vertelde haar wat hij dacht. Hij voelde zich kwetsbaar, heel klein. Ook iets wat hij nog nooit had meegemaakt. Hij zag wel hoe zijn woorden haar schokten, en dat snapte hij wel. Het was best heftig, al had hij zich er al lang over heen gezet. Hij leefde om te dienen en hij zou sterven als het tijd was, zo simpel was het in zijn hoofd.

Tot zij was langsgekomen en hem had getoond dat het ook anders kon. En nu zat ze hier, en het feit dat hij zich al niet echt sterk voelde, hielp ook niet echt. Ze vroeg door en hij plooide, vertelde haar alles. Ergens had hij er nu al spijt van. "Ik weet niet hoe het voor jou zit met jou leven en ik weet niet waarom. Het doet pijn om te horen dat je geen liefde of vriendschap kan hebben in je leven. Maar als dit voor jou bestemt is, dan hou ik je niet tegen." Reageerde ze terug, even serieus als hij daarnet was.

Charlie knikte kort, was wel blij dat ze hem respecteerde voor hoe hij was. Van iedereen op dit eiland kende zij hem waarschijnlijk het best nu. Zij was de enige die hem niet had meegemaakt zoals hij normaal mensen zou begroeten. Opnieuw werd hij uit gedachten getrokken, toen ze op stond. Als ze nu zou gaan, zou hij haar laten gaan.

Maar dat deed ze niet. Meer nog, ze kwam naar hem toe. Ze gaf hem een knuffel, en eerst was hij te overdonderd om iets te doen. Hij spande zijn spieren even aan, maar ontspande toen weer met een zucht. En toen deed hij iets wat hij zelfs niet van zichzelf verwachtte: hij knuffelde haar terug. Zachtjes trok hij haar een beetje dichter tegen hem aan en sloot zijn ogen even.

"I won't tell anyone" Beloofde ze toen, en hij knikte opnieuw. Ergens was hij haar dankbaar, dat ze gebleven was, dat ze hem aangesproken had in plaats van hem te ontlopen. Want als het aan hem had gelegen, hadden ze dit gesprek nooit gehad, en dat zou best jammer zijn. Nu kon hij afscheid van haar nemen.. "Ik ga je missen, Lorise", Zei hij zachtjes, waarna hij toch wel even schrok van zijn eigen woorden.