You think you're cooler than me &Maurim

I don't play your rules, I make my own☻

Ugh, ze viel in slaap. En dat terwijl ze een broodje met sappig gehakt naar binnen werkte. Extra veel gehakt, daar had ze om gevraagd. Zoveel dat zelfs de helft van tussen haar brood op het bord viel, wat ze gewoonweg met haar vingers oppikte om dat tussen haar lippen te duwen. Het viel ook niet mee dat het zondag was en ze gewoon niks te doen had. Huiswerk dacht ze op het moment niet aan, alleen maar aan slaap en sigaretten. Haar nichten waren dan ook nergens te bekennen geweest zodra ze wakker was geworden. Zelfs Zoey niet, wat ergens wel apart was. Maar ze liet het wel gewoon voor wat het was. Die zat waarschijnlijk achter die rooie aan, of wat haar deal ook mocht wezen. Melissa zou vast wel ergens in een boom hangen als een ware uil. Ze had ze ook niet echt nodig, ze zat hier nu al een jaar en was allang aan haar nieuwe woonplek gewend. Ze hield van dit eiland, hoeveel ze dat ook maar uitte door elke dag op het schoolplein te roken in plaats van op haar kamer. Dat deden niet veel andere rokers. Nee, ze vond het ergens wel frisser als hun kamer niet onder de rook kwam te zitten, wat ergens helemaal raar was omdat ze een rook mutatie had. Ah, ze had ergens liever iets van vuursturen gehad, dan kon ze haar eigen sigaretten aansteken. Dat zou nog eens wat zijn. Nee, oh mijn gód, weet je wat pas wat zou zijn? Ergens een nieuwe mutatie kopen. Net zoals kinderen. Kinderen werden ook gewoon verkocht, waarom dan geen mutaties? Waarom zouden ze er een stom tegengif maken? Het was toch veel koeler als iedereen mutaties had? Dan hoefde je geen benzine meer te kopen voor een auto als je vleugels had om te vliegen, of telekinese ofzo, dat werkte ook al. Dan kon je desnoods mét je auto de lucht in. Omg, dat moest ze eens aan Jean voorleggen. Of iemand anders met telekinese. Dit was het slimste ooit.

'Ey, ik hoorde dat er mensen taakstraffen krijgen omdat er teveel geweld gepleegd word op het eiland. Betekent dat dan als ik dit café opblaas ik dan poep mag scheppen in het dierenasiel-' verder luisterde ze niet meer. Nu ze haar ontbijt, wat anderen dus lunch noemden, op had stond ze op van het bankje, greep naar haar pakje sigaretten en haalde er eentje uit om die tussen haar lippen te steken. Zo liep ze naar buiten, niet via de voor ingang van de school maar naar de zij uitgang waar het dierenasiel zou zijn. Ze duwde de deur open en voelde meteen de buiten temperatuur met de warmte van haar lichaam spelen, haast protesteren omdat zij een stuk warmer was. De zon scheen echter wel en daar had ze zich al op voorbereid. Ghehe, ja, ze schoof haar zonnebril van haar hoofd af voor haar ogen en haalde haar doodskop aansteker tevoorschijn waarna ze haar sigaret aanstak. Ze haalde even een diepe haal met haar hoofd naar achteren gekanteld waarna ze haar aandacht op het dierenasiel liet vallen en bedacht dat ze daar makkelijk binnen kon komen. Met een grinnik door haar binnenpret zette ze zich af van de muur en verkleinde de afstand van het dierenasiel en de school totdat ze er werkelijk in stond en de deur van het dierenasiel achter haar sloot. Blijkbaar was er niemand behalve de honden die vrij op het veld speelden, waarschijnlijk door iemand deze ochtend al vrijgelaten om plezier te hebben. Goed, dan hoefde zij dat al niet meer te doen. Ze ging er namelijk niet in haar eentje zitten, op het veld.

En daar zat ze nu dan, in een pantervorm. Met een zonnebril op en een sigaret in haar bek. Niet dat ze echt kon roken op deze manier maar hey, het ging om het idee dat dit dus echt leven was. Dit was het. Zo ging ze haar zondag doorbrengen. Koel zitten in het zonnetje op het honden grasveld. Niemand kon haar stoppen. Ze was de hardste chiller ooit.

Zijn vriendjes uit de shelter. Die had hij ook gemist. Een week lang had hij zich niet laten zien, dus het werd even tijd dat hij die een bezoekje ging brengen. Maar eerst eten! Zijn favoriete moment van de dag: de lunch. Samen met het ontbijt en het avondeten en alle tussendoortjes natuurlijk. Sinds hij hier zat, was hij nog meer van eten gaan houden dan vroeger. Zijn opa was een goeie kok, kon de lekkerste Russische gerechten ooit maken, maar zijn keuken was heel traditioneel. Sinds hij het eten van Céline had leren kennen, was er letterlijk een nieuwe wereld voor hem open gegaan, en nieuwe dingen ontdekken was een van zijn favoriete bezigheden. Het eten verraste hem telkens opnieuw, qua smaak, geur en textuur. Hij kon er bijna niet genoeg van krijgen, al was zijn buikje het nogal met hem oneens over hoeveel hij dan wel niet naar binnen kon werken op een dag.

Nu goed, hij verteerde het wel. Door lekker te gaan rennen. Dat was het plan. Vanaf het moment dat hij buiten stapte, van de trappen af, veranderden hij van jongen naar husky. Nagels groeven zich in de aarde van het pad, steeds sneller begon hij richting het veld te rennen. De geur van honden was al van ver te ruiken, zeker omdat hij die al gewend was. Vrolijk rende hij zijn maatjes tegemoet, die hem wild enthousiast begroetten. Vooral die ene Duitse herder die hem eerder al geholpen had, was zo blij om hem te zien. Hyperactief kwispelend sprong hij op en neer, begroette zijn gezelschap met alle blijheid die hij voelde. De zon scheen, zijn buikje zat vol, hij was onder vrienden. Ja, het kon even niet beter hoor.

Ineens merkte hij beweging op. Een meisje, die een sigaret aan het roken was, was het veld op komen lopen. Het meisje kwam het veld op gelopen, maar voor een van de honden op haar af had kunnen lopen, veranderde ze ineens in een panter. Omfg. O.m.f.g. Een andere shapeshifter? Dàt was interessant. Met zijn tong uit zijn bek hangend draafde hij op de panter af, zag tot zijn plezier dat haar zonnebril nog op haar neus stond, en hij kwam voor haar tot stilstand. Met een ware hondengrijns keek hij haar aan. Okay, even duidelijk maken dat hij ook een mutant was. In een flits veranderde hij van husky naar wolf, opnieuw het gitzwarte exemplaar; om maar even haar kleur te matchen. Nieuwsgierig keek hij haar met vriendelijke, bruine ogen aan. Zou ze ook zin hebben om te gaan spelen of niet?

I don't play your rules, I make my own☻

''Whoaaaaaa, we're halfway there. WhoaaaaaaAAA. Living on a prayer.'' Dat lied zat echt al de hele ochtend in haar hoofd. Dat zou raar zijn inderdaad want ze was nog maar net een uur wakker, maar zij had de magische gave om ook in haar dromen in haar hoofd muziek te horen. Nee, dat was een grapje, ze was een muziek luisteraar wanneer ze in bed lag. Niet altijd maar soms lag ze 's avonds op haar mobiel te spelen en fanfiction te lezen terwijl ze rock muziek op had en haar oude smartphone had nog wel eens de kuren dat hij volledig vast liep en een nummer gewoon keer op keer op keer opnieuw afspeelde. En dat verklaarde dus waarom dat nummer nu voor eeuwig in haar hoofd zou zitten en ze het stiekem neuriede. Er was toch niemand in de buurt behalve de honden die het enorm naar hun zin leken te hebben en met elkaar speelden. Dit gaf haar de kans om de sigaret droogjes uit haar bek te laten vallen en met haar flinke voorpoot het ding tussen de grassprietjes te duwen zodat het leek alsof het er nooit gelegen had. Dat was het, het had er nooit gelegen. Niemand het haar ooit zien doe-

Holy fucking fuck. Hallo daar. Eén van die honden kwam ineens op haar af alsof ze iets van biefstuk aan haar had hangen. Ergens kon dat wel kloppen though, ze had tenslotte gehakt gegeten. Erg sappige gehakt die ze maar al te graag nog eens wou eten dus dat ging ze zeker weten vragen aan de vrouw die in de keuken stond. Wat haar naam was dat wist ze allang niet meer. Ze was nu niet echt de beste in namen. Bijnamen daarentegen.. hm ja. Oké en die van blondjes wist ze ook altijd te onthouden. Als ze de namen moest opnoemen van blondines van haar vorige scholen dan kon ze dat van de daken schreeuwen alsof ze het alfabet even snel opsomde. Maar goed, de Husky was voor haar stil gaan staan en ze vroeg zich af wat hij ging doen. Of hij haar zou begroeten met een kwispel of haar vacht ineens zou likken alsof ze er mineralen aan vast zaten waar hij om begeerde. Ghehe, Tumblr toch. Nog altijd droogjes keek ze hem aan van achter haar zonnebril en opende en sloot haar bek een aantal keer om die smaak van het gehakt op haar lippen te proeven terwijl ze toekeek hoe de Husky plotseling veranderde in een heel ander dier. Een soortgelijk dier. Een wolf. Hallelujah. ''Hard. Rock. Hallelujah.'' Sprak ze met haar normale mensenstem.
Ah. Dit dier was geen normale hond, dit moest ook een shapeshifter zijn en ze kon het niet helpen om haar mondhoek omhoog te trekken door het aanzicht. Iets dat er vast niet uit zag want wanneer grijnsden panters nu half? Of grijnsden ze überhaupt? Niemand wist het. Wat ze wel wist was dat hij een prachtige kleur had; zwart als de nacht, net zoals zij was. Het enige verschil met haar was dat hij een wolf was en bovendien een andere kleur ogen. Bruin. En bovendien vriendelijk. Die van haar stonden lui en droogjes, maar toch ergens ook wel onder de indruk want als er iets was dat ze niet verwacht had was dat ze hier een shapeshifter zou ontmoeten. ''Well, hallo daar, wolfyboy.'' Draaide ze haar kop ietsje zijn richting op alsof ze poseerde als een model dat haar kaaklijn perfect in de zon moest hebben gericht. ''Laat me raden, je komt hier zeker vaker?'' Wat een twist van een pick-up line.

Het was zo’n raar zicht, een panter met een zonnebril die dan nog een keer zat te roken. Nu ja, moest hij veel praten. Want wie was de husky die een maand ofzo geleden met een kerstmuts op zijn kop had rond lopen huppelen? Yup, schuldig. Het was het coolste ooit geweest tho. En die muts had hem goed gediend, sinds Aleksey een paar minuten later hem geviseerd had als target om te bekogelen met sneeuwballen. De muts had een deel weggehouden bij zijn oren, waar hij trouwens heel dankbaar om was. Dus wie was hij om een panter met een zonnebril raar te vinden? Juist ja. En aan anderen judgen, daar deed hij ook al niet aan mee. Plus, hij moest toegeven dat het best wel een stoer zicht was.

Maar goed, focus. Hij was ondertussen bij de panter aangekomen, zag hoe ze hem droog aan keek door haar zonnebril. Hah, hij wist maar al te goed dat zij een shifter was, maar dat moest hij nog even duidelijk maken aan haar. Even had hij geopteerd om te veranderen in een witte wolf, want zwart-wit verhoudingen waren ook zo leuk, maar hij was de afgelopen week nogal gehecht geraakt aan zijn zwarte exemplaartje. Dus ja, die dan maar. Nu matchte hij ook nog bij haar. Bij het veranderen begon de panter half te grijnzen, wat hij meteen ook overnam. Een ware wolvengrijns, zeker wel. Alle tanden inclusief een tong die er half over hing. Nog net geen kwijl, daar bespaarde hij haar van.

''Well, hallo daar, wolfyboy.'' Sprak ze, en hij was verbaasd dat hij haar kon verstaan. Normaal verstond hij alleen maar hondachtigen. Hij had trouwens nog nooit de kans gehad om tegen een katachtige te 'praten'. Ofwel was het omdat ze allebei shapeshifters waren. Either way, dit was gewoon te nice voor woorden. "Heyo", Grijnsde hij, alsof hij een of andere wolvenpiraat was. The actual fuck. ''Laat me raden, je komt hier zeker vaker?'' Vroeg ze toen, en hij grinnikte even om de overbekende pick-up line, die ze even vervormde. Ja, hij was zo bekend dat zelfs hij, Maurim, hem herkende. "Zeker wel. Deze plek is geweldig", Zei hij met een vrolijke blik in zijn ogen, waarna hij zijn kont neerplofte in het gras. "Maar jou heb ik hier nog nooit gezien", Constateerde hij grijnzend, terwijl hij kort met zijn staart op de grond klopte. Hij, hyperactief? Nah.

I don't play your rules, I make my own☻

De zon was echt lekker, dat kon ze vandaag wel toegeven. Of het kwam door de koude temperatuur die de warmte van de zon matchte of gewoon omdat ze zelf de precieze temperatuur kreeg hierdoor was niet echt belangrijk. Ze was geen wiskunde genie die in haar vrije tijd even alle graden van het eiland ging zitten uitrekenen. Zijn grijns. Haha, het liet haar nog breder grijnzen en ze kon zich voorstellen dat het slijmgehalte wat normaal in een hond of wolf zijn bek was binnen de kortste keren van zijn tong zou gaan druipen. Als een ware hond dat een snoepje voor zijn ogen gehouden werd die hij niet mocht hebben. Niet voordat hij was gaan liggen of was gaan rollen over de grond. Als iemand dat bij Melody zou gaan doen, wat haar nichten dus vaak genoeg geprobeerd hadden en vooral Zoey, dan zou ze droogjes haar schouders erbij ophalen en in slaap vallen. Al.. zou ze vlees niet zo snel afslaan. Vooral kip was vreemd genoeg haar favoriet. Omg, waarom had ze geen kippenpoot als middageten genomen, nu kreeg ze daar zin in.

''Ayee,'' reageerde ze droog terug op de shapeshifter zijn begroeting, ook al had ze net nog hoi gezegd. Ze vond het gewoon grappig om dan nog eens wat te zeggen, nu hij haar dan ook vanuit haar rare gedachten had gehaald. Zijn grijns was onmisbaar en het liet haar stom genoeg ook gewoon weer grijnzen, omdat haar kippengedachten haar dat wat minder had laten doen natuurlijk. ''Ah, dus je bent een expert op dit gebied?'' Letterlijk. Oh, als ze zichzelf af en toe een schouderklopje kon geven dan zou ze dat zo hard doen. Dat kon ze in haar mensenvorm doen maar als panter was ze gek genoeg gewoon.. droger? Was dat zelfs een ding? Was dat waar? Waren dieren droger dan mensen? Ze dacht gewoon van wel. ''Dat klopt, dat heb je helemaal goed.'' Knikte ze eenmaal sterk voordat ze zich bedacht dat ze natuurlijk een reden moest geven. ''Ik hoorde twee onbelangrijke gasten in de kantine praten over het dierenasiel en hoe blijkbaar mutanten ineens taakstraf krijgen en waarschijnlijk poep moeten scheppen? Dus ik dacht ik geef ze een hartelijk welkom. Maar I don't know, ik heb het vast verkeerd begrepen ofzo. Tenzij jij taakstraf moest doen en mij nu gewoon zit te fucken?'' Ze staarde even omhoog naar een vogel die overvloog en zo nodig hard moest schreeuwen. Als ze het goed had gezien, tegen de zon in, was het een meeuw geweest. Wat was dit voor een piratenboot. Eerst de jongen die haar als een piraat begroette, zij die toen automatisch ook piraat-achtig antwoordde en nu een meeuw. Nu alleen nog een boot en een schatkist en voila, ze waren compleet. Ze vond zelf wel dat haar zonnebril gold als een ooglapje. ''Dus,'' bracht ze uit waarbij ze haar staart omhoog bracht en sierlijk rond liet gaan wanneer ze in de gaten kreeg dat de jongen hyperactief met zijn staart zat te doen, ''ze noemen mij dus Melody maar ik vind m'n mutantennaam Smokey leuker. Jij?''

Het was een feit dat hij niet vaak kwijlde. Echt niet, hij was geen kwijlbeest. Hij kon zijn speekselklieren altijd mooi onder controle houden. Dat dat even duidelijk was. Klein detail was wel dat hij af en toe wel eens kwijlde in zijn slaap. Maar hé, wie deed dat nu niet? En hij had het perfecte excuus, honden kwijlden nu eenmaal. Wie hem daar op tegen wou spreken, stap vooruit alstublieft. Nu goed, het kwijlen bleef voor even wel uit, al kon hij het niet laten om te blijven grijnzen alsof iemand met botox zijn grijns permanent op zijn snuit had vastgezet. Niet dat hij verstand had van botox en plastische chirurgie, het was louter een vergelijking ofcourse.

Ze vroeg hem of hij hier vaker kwam, wat hij bevestigde. ''Ah, dus je bent een expert op dit gebied?'' Vroeg ze, en hij grinnikte even, al klonk het meer als een grom. "Zelfs het kleinste grassprietje heeft geen geheimen voor mij", Zei hij lachend, terwijl hij zich even naar de grassprietjes onder hem boog. "Sorry voor het pletten", Zei hij grijzend. Okaaay wat was dit? De hyperheid sloeg alweer in zijn kop. Hij concludeerde even dat ze hier nog niet eerder was gekomen. Hij zat hier zelf bijna elke dag, en hij had haar nog nooit gezien. Al snel bevestigde ze dat al knikkend.

De panter vertelde over dat ze een paar jongens had horen praten over een taakstraf, en dat ze die wel eens wou begroeten. Helaas was er nu niemand om een taakstraf te doen. De dreigingen waren wel heel effectief, en de rust was best weergekeerd onder de leerlingen. "Nah, ik zit hier gewoon omdat ik het leuk vind. En tot nu toe heb ik nog niemand gezien die een taakstraf moet doen, dus ik denk dat hun systeem wel werkt", Zei hij met een grijnsje. Hij was sowieso niet bang om in de problemen te raken, sinds hij gewoon nooit vocht of wat dan ook. Nee, op dat punt was hij eerder iemand die zou wegrennen, voor zover dat kon natuurlijk. En anders kon hij nog vechten, dat was het probleem niet, maar hij haatte het om andere pijn te doen..

''Dus.. ze noemen mij dus Melody maar ik vind m'n mutantennaam Smokey leuker. Jij?'' Stelde de panter zichzelf nu voor, terwijl ze sierlijk met haar staart zwaaide. Zelf kreeg hij door hoe zijn geval als een echte girl gone wild heen en weer sloeg, iets wat hij met een beetje moeite al snel deed stoppen. "Maurim is de naam. Iemand noemde me ooit K9, naar de dog unit bij de politie.. Ook wel omdat ik in de hele canine-familie kan shiften. Vossen, honden, wolven, you name it", Vertelde hij. Even keek hij haar wat timide aan. "Niet dat dat zo interessant is maar goed. Waarom is je mutantennaam eigenlijk Smokey?" Vroeg hij toen, snel van onderwerp veranderend zodat ze er niet meer aan zou denken.

I don't play your rules, I make my own☻

Deze gast. Deze gast zat zijn excuses aan te bieden aan het gras. En zij dacht dat zij raar was om hier als een panter op een hondenveld te zitten met een zonnebril op en een sigaret in haar bek. En het liet haar nog grijnzen ook, die gedachte. Verdomme man. Haar ogen vielen op het gras waar de wolf bovenop zat en bedacht zich of het echt pijn zou doen. Dat gras echt, net zoals ieder ander levend wezen, pijn kon voelen en het daarom, op de mieren na, één van de grootste bedreigingen zou zijn. Ze bedoelde, like, ze stelde zich voor dat zij het gras was. Al het gras van de hele wereld. En iedereen zou maar op haar staan en plotseling uit haar groeien zoals bomen en planten alsof ze helemaal niet belangrijk was ook al was het ergens toch ook weer een deel van haar.
What the fuck. Waarom dacht ze daar nu weer aan. Ze schudde het uit haar kop vandaan en besloot haar zonnebril van haar kop af te laten glijden waardoor die nu voorover van haar neus afgleed en zo het gras in viel. Ze probeerde hem nog een beetje netjes aan de kant te schuiven maar door haar flinke poten zou ze hem eigenlijk alleen maar meer beschadigen dus liet ze het object maar voor wat het was. ‘’Ah, m’n ogen!’’ Protesteerde ze tegen de zon die nu vol in haar gezicht scheen. ‘’Oh, nee, wacht, ik ben een dagdier. Ik kan hier tegen.’’ Vervolgde ze toen met een ‘ghehe’ lachje er achteraan waarna ze knikte op de woorden die de wolf gesproken had. ‘’Vast wel. Óf.. het systeem is gewoon één grote bullshit om iedereen hier op het eiland af te schrikken en niet de kostbare vaasjes van de schoolhoofden om te gooien. Niet dat ik dat doe want aye, het is wel like ons nieuwe thuis geworden en ik deed dat thuis ook niet ofzo? M’n eigen familie tegen muren aanduwen omdat ze bitch tegen me zeiden? Al moet ik toegeven dat dat echt familie was en dit.. anders is? Ook al zijn we allemaal mutanten? Het is fucked up.’’ Zo, had zij haar gedachten er ook even uit gegooid. Het was de waarheid in haar ogen. ‘’Anyway, het systeem zal vast wel bestaan en mutanten in toom houden. Het boeit me eigenlijk niet zo, zolang die mutanten mij met rust laten laat ik hun ook met rust en hoeft er niemand met een panter swipe op z’n gezicht rond te lopen.’’ Dat met die panter swipe vertelde ze dan ook met haar bek in een grote glimlach. Like, het luie kind dat zij altijd was die ineens zo kinda sadistisch kon worden alleen maar vanwege een klauwenslag in iemands gezicht te geven.

‘’Maurim. K9. Awesome, wolfyboy. Wolfyboy klinkt leuker, al kan je in elk- whoa, een panter dus ook, of hoor ik daar niet bij? En mind you, het is interessant. Dieren zijn interessant en jij ook want whoawhoa, je kan jezelf in een hond maar ook in een wolf veranderen en elk ander canine beest. So again, mind you.’’ Dat had ze vast wat meer sassy gezegd dan ze gedacht had maar hey, hij moest zijn mutatie gewoon respecteren. Het was namelijk ook iets wat haar zou koel zou lijken, gewoon in elk canine beest veranderen waar ze ook maar zin in had. Was er iemand brutaal tegen haar? Oh ze zal degene krijgen met haar vossensnelheid en vervolgens in een sprong veranderen in een tijger en degene vastzetten tegen de grond aan. Die zou nooit meer wegkomen. Ahah nee. ‘’Wat?’’ Vroeg ze wat verward omdat ze zich voorgesteld had hoe het zou zijn om Maurim’s mutatie, maar kon zich toen voor haar halen wat hij precies gezegd had. ‘’Well, ik heb meer mutaties dan dat ik alleen maar in een panter kan veranderen. Zo belangrijk is het niet, maar als je het per sé wilt zien..’’ beëindigde ze een beetje met een zucht, alsof het zo’n grote moeite was, en veranderde terug in haar eigen zelf die maar weinig verschilde met hoe ze net als panter gezeten had en nu rechtop stond. Ze was nauwelijks langer. Haar 1 meter 60 lengte was echt te zielig voor woorden, vond ze soms. ‘’Dus, klaar voor een magic trick?’’ Showde ze alsof ze één of andere goochelaar was, en dat bracht haar op een idee. Ze hief haar handen op en hield ze in een positie alsof ze twee kommen lichtjes vast hield, dus ondersteboven, en creëerde twee bolletjes van rook in haar handen. De rook bleef vanuit haar vingers komen totdat de rook haar hele handen weggevaagd had door de pure zwartheid ervan. Ze liet haar ogen even vallen op de zwarte wolf genaamd Maurim voordat er opnieuw een grijns op haar lippen speelde en ze alleen maar meer rook maakte en ze zelf helemaal in de rookwolk verdween. Zoveel moeite was dat niet omdat ze vanwege haar lengte niet zo lang bezig hoefde te zijn. Nu ze zichzelf in een deken van rook gehuld had veranderde ze simpelweg terug in haar pantervorm en kwam vanuit de rookwolk gesprongen. ‘’Aye.’’ Kondigde ze droogjes aan voordat ze in een soort van buig-houding ging staan en zich voorstelde alsof er een hele hoop applaus was. ‘’Niet allemaal tegelijk, rustig jongens, dat is allemaal niet nodig.’’ Melody kwam weer in haar normale sta-houding te staan en hief haar gifgroene ogen op naar Maurim.

Misschien moest hij vanaf nu toch wel iets vaker zijn excuses aanbieden aan gras. Voor het vertrappen enzo. Want dit was een mutanteneiland after all. Wie weet had het gras mutanten zitten bespioneren en in het geheim in de Danger Room getraind en zelf mutaties ontwikkeld. Stel je voor, gras dat spontaan in de fik kon vliegen. Of gras dat telekinese kon gebruiken? Dat kon gevaarlijk worden hoor. Zeker als ze een collectieve aanval zouden doen. Want hoeveel mutanten konden ze hier tegenover het talrijke gras zetten? En wie weet, wie weet zaten de bomen en de planten ook zomaar even in het complot. Stiekem was Eleanor daar ook van op de hoogte, kweekte ze supersoldaten in haar kas in plaats van onschuldige plantjes. Dan kon ze uiteindelijk het hele eiland overnemen met haar mutatieplantjes en mutatiegras.

Anyways, de panter schudde haar kop, en haar zonnebril gleed weg. ‘’Ah, m’n ogen!’’ Zei ze, en hij trok even zijn niet-bestaande wenkbrauw op. ‘’Oh, nee, wacht, ik ben een dagdier. Ik kan hier tegen.’’ Zei ze toen, en hij grinnikte even. Hij vond Smokey wel aardig, eerlijk. Ze had humor, dat was een feit. Heel droge humor, maar toch. Even werd het systeem besproken, het idee om mutanten die iets mis deden te straffen door hen wat nederigheid toe te brengen. Ze eindigde haar uitleg door te vertellen dat ze zelf iedereen met rust liet als ze zelf met rust gelaten werd, en dat er anders een panter swipe op hun gezicht stond. "Niks beat een wolfbite mark tho", Zei hij even met een grijnsje. No ego at all. "Nee, maar ik voel je wel. Ik zou ook nooit iemand zomaar aanvallen zonder reden", Zei hij toen iets serieuzer, al hielp die blijvende blije bakkes niet echt.

Soms was het lastig om haar te volgen, ze praatte nog onlogischer dan hem. Hij praatte veel, maar over het algemeen zat er nog een logica in zijn woorden. Ineens vroeg ze of hij ook in een panter kon veranderen. "Nah, jammer genoeg kan ik geen coole panter zijn. Panter is een katachtige", Vertelde hij. Hij vroeg zich wel even af waarom Smokey. Dus, even zijn eigen spontane zelf zijnde, vroeg hij er naar. ‘’Well, ik heb meer mutaties dan dat ik alleen maar in een panter kan veranderen. Zo belangrijk is het niet, maar als je het per sé wilt zien..’’ Zei ze, waarna ze terug in haar meisjesvorm veranderde. ‘’Dus, klaar voor een magic trick?’’

Maurim knikte, en maakte het zich gemakkelijk op het gras, als dat mogelijk was. Ze stond op en ineens zweefden er twee bolletjes rook boven haar handen. Okay, dat was best cool. De rook groeide en ze was uiteindelijk helemaal verdwenen. Zelfs als hij echt zijn best deed, zag hij haar helemaal niet meer. Na een paar minuten sprong ze ineens in pantervorm terug uit de rook. ‘’Aye.’’ Zei ze droogjes, waarna ze boog. ‘’Niet allemaal tegelijk, rustig jongens, dat is allemaal niet nodig.’’ Zei ze, en hij grijnsde even. "Als ik handen had, dan klapte ik nu voor je", Grapte hij. "Oh wacht", Vervolgde hij, waarna hij even in zijn jongensvorm. Hij zat voor haar op het gras. Een applausje klonk en hij wreef even door zijn haar. "Dat was echt wel cool tho", Vertelde hij, waarna hij terug naar zijn wolvengedaante flitste. "Ik kan ook nog iets, al is het wel minder awesome dan wat jij deed met je rook", Zei hij toen bedenkelijk. "Wil je 't zien?"

I don't play your rules, I make my own☻

Ergens zouden een heleboel mensen ongemakkelijk van haar worden vanwege haar droogheid maar Maurim was een blijvertje. Als een ware hond die haar maar al te graag aandacht wou geven. Niet voor de snoepjes maar gewoon voor de gezelschap. En dat apprecieerde ze aan hem, ook al was ze geen mens maar een panter. Blijkbaar konden een wolf en een panter ook best vrienden zijn. Ze kon zich niet echt heugen dat één van die twee soorten beesten de ander zou eten als ontbijt, lunch, diner of tussendoor snack. Of zelfs als dessert. Nee, ze konden best bij elkaar leven, toch? Alleen zou het klimaat dan nog bij elkaar moeten passen en dat ging aan de ene kant niet zo goed? Anyway, living on a prayer, right? ''Je hebt gelijk, een wolfbite is het beste ooit. Al zou ik die niet graag willen hebben. Ik leef meer voor tatoeages dan voor littekens, om eerlijk te zijn.'' Dat was de volledige waarheid. Ze zou graag tatoeages willen laten zetten. Niet superveel of haar hele lichaam bedekken maar ook met een betekenis. Niet dat ze zomaar zo'n tattoo shop binnen zou komen lopen en een willekeurig patroontje uit zou kiezen met een hand voor haar ogen en haar andere hand wijzend naar allerlei voorbeelden die op de muur hingen. ''Daar ben ik blij om. Ik denk ook dat als je een gevaarlijke wolf zou zijn geweest zonder goede bedoelingen dat dit een heel lelijk gevecht zou zijn geweest.'' Ondanks dat ze ook serieus probeerde te zijn was dat niet echt mogelijk, zijn blije bakkes was veel te grappig. En dan praatte ze nog niet eens over zijn staart die sowieso een bezem of stofzuiger zou kunnen zijn en hele grote magazijn vloeren zou kunnen schoonvegen. Of eerlijk gezegd al het vuil alle kanten op vegen met de nadruk er op dat het dan schoon zou worden.

''Hm, mooi. Dan kan je me niet na-apen met mijn prachtige vorm. Maar zoiets als een leeuw zou je wel kunnen zijn, toch? Nee.. ook niet. Ik snap het niet meer, ik ben niet zo van de biologie en dierenstelsels. Ignore me.'' Grinnikte ze, wat ditmaal wat diep klonk omdat ze het ook wat kortaf gedaan had ondanks dat ze wel fun had. En ze genoot vervolgens van hoe hij vertelde dat als hij handen had hij voor haar zou klappen en toen tot de conclusie kwam dat hij natuurlijk ook echt daadwerkelijk handen had. In zijn mensenvorm dan. En daar veranderde hij net zo gemakkelijk als zij in terug. Er hoefde geen nasty bottengebreek te zijn of een langzame verandering die alle uitrekkingen of verkleiningen zou laten zien. Het was gewoon snel gedaan. ''Danku, danku!'' Glimlachte ze vrolijk en breed op zijn zelfde droogheid. Haar gele ogen gleden naar hoe hij door zijn haren streek voordat hij zich terug in zijn wolven gedaante terug veranderde en bedacht zich toen hoe droog het zou moeten zijn voor de mutanten die hen eventueel bekeken. Eerst een panter die met een zonnebril op en een sigaret in haar bek op het grasveld zat te chillen, toen een husky ontmoette die in een wolf veranderde, zij die zichzelf eventjes in haar mensenvorm veranderd had en een rookmutatie losgelaten had en er als een prachtige panter eruit kwam gesprongen en vervolgens hij die alleen maar in een mens veranderd was om ook echt voor haar te klappen en terug in zijn wolvenvorm was gegaan. Echt iets droogs om te zien, al bedacht ze het zelf. ''Oew, laat zien, ik wil het. Ik crave het, wolfyboy.'' En ze hief haar poot geamuseerd op om die, met haar aandacht op hem gericht, te zitten likken als een bitchass sassy panter.

Misschien was het idee van een hele conspiracy en een invasie op het eiland door een leger van gras en plantjes net iets te vergezocht. Misschien moest hij heel even focussen op iets anders, anders werd hij straks paranoïde van het kleinste stofje dat voorbij zweefde. Dat zou niet goed zijn voor zijn hart hoor. Hartkloppingen was het laatste wat hij wilde. Liever chillde hij wat, hing hij wat rond met zijn mutantenvriendjes of zijn hondenvriendjes. Dan was er geen ruimte in zijn leven voor stress en al die andere dingen hoor. ''Je hebt gelijk, een wolfbite is het beste ooit. Al zou ik die niet graag willen hebben. Ik leef meer voor tatoeages dan voor littekens, om eerlijk te zijn.'' Reageerde ze op zijn woorden. Hij vond tatoeages ook wel cool, maar zou er zelf nooit een nemen. Hij had wel een ringetje door zijn oor, maar daar bleef het ook bij. "Uiteraard, tattoos zijn awesome", Zei hij met een grijnsje. Die grijns ook. Door haar bleef hij staan hoor, even serieus. Straks kreeg hij pijn in zijn kaak.

''Daar ben ik blij om. Ik denk ook dat als je een gevaarlijke wolf zou zijn geweest zonder goede bedoelingen dat dit een heel lelijk gevecht zou zijn geweest.'' Vertelde ze nog, en hij knikte. "Ik snap zelfs niet hoe anderen het kunnen, zonder reden iemand aanvallen?" Merkte hij vragend op, alsof zij ineens professor know-it-all was. Of professor Layton, die kon ook zo nice raadseltjes oplossen. Al liet die oude kerel het meeste werk aan jou over, als je zijn spelletje speelde. Oh, de nostalgie.

Smokey vroeg of hij ook een panter kon zijn, wat hij ontkende. De canine familie was voor hem al badass genoeg. ''Hm, mooi. Dan kan je me niet na-apen met mijn prachtige vorm. Maar zoiets als een leeuw zou je wel kunnen zijn, toch? Nee.. ook niet. Ik snap het niet meer, ik ben niet zo van de biologie en dierenstelsels. Ignore me.'' Zei ze, en hij grinnikte even diep in zijn keel. "Als het waf zegt, dan kan ik het. Zegt het miauw, dan kan ik het niet", Zei hij zo simpel mogelijk. Hah, hij was een echte waf hoor. Helemaal mooj.

Toen ze haar mutatie showde, was hij best heel erg onder de indruk. Daarvoor moest hij toch even shiften, zodat hij echt voor haar kon applaudisseren. Met poten ging dat nogal moeilijk, snap je? Waarschijnlijk wel. Lang leve handen om mee te applaudisseren. Al snel veranderde hij terug in zijn wolvenvorm. Zo voelde hij zich gewoon meer op zijn gemak, zeker hier buiten. De koude lucht deed hem nu gewoon helemaal niks, dankzij zijn pluizige en vooral warme vachtje. Yaas. En toen bedacht hij zich dat hij ook wel nog iets kon showen aan haar, al was het niet zo chill als rook maken en er dan poef uit tevoorschijn springen. ''Oew, laat zien, ik wil het. Ik crave het, wolfyboy.'' Zei ze, toch enthousiast, en geamuseerd likte ze haar poot even.

"Okay, let goed op hoor", Zei hij mysterieus. Hij stapte op haar af, poot voor poot. "Want voor je het weet," Stap dichterbij. "Ben ik," Stap dichterbij. Zijn neus zat amper nog een 10-tal centimeter van de hare. "Verdwenen", Fluisterde hij, waarna hij de geestenwereld binnen flitste. Nu was hij onzichtbaar, onhoorbaar, tenzij ze ook een of andere mutatie had waarmee ze geesten kon zien of horen. Die bestonden ook, maar goed, als dat niet zo was, dan was het alsof hij in rook was opgegaan. Haha, rook, snap je? Hij liep op zijn dooie gemakje wat van haar weg, dook toen kwispelend in elkaar en nam een korte aanloop. Met zijn sterke poten duwde hij zich af, maakte een gigantische sprong, en midden in de lucht kwam hij terug tevoorschijn. Hij landde ongeveer op de plek waar hij daarnet had gezeten, keek haar best trots aan. Eerlijk, hoeveel mutanten kon je daarmee doen schrikken? Ineens BAM een wolf in de lucht. Geweldig, toch?

I don't play your rules, I make my own☻

Melody werd blij van deze jongen, zo leek het in ieder geval wel. Hij was misschien wat druk, of zo kwam hij tenminste over met zijn staart die even blij leek te zijn als Tijgertje van Winnie de Pooh en als het even kon ook nog op en neer zou springen op zijn staart, maar daar had ze geen problemen mee. Hij had vast een energie rush en dat kon zij net zo goed van hem gebruiken. Ze was sowieso al actiever door hem geworden. Normaal had ze zich nooit zo uitgesloofd om haarzelf in haar mensenvorm te veranderen, haar rookmutatie te gebruiken voor de lol en vervolgens in proces er als een panter doorheen terug in het open uit te springen. En ah, bovendien hield hij van tatoeages. Dat was een zwaar voordeel. Hij vond ze awesome en meer positief over een persoon, mutant of.. wolf in dit geval, kon ze niet worden. En hij snapte zelf ook niet hoe er van die agressievelingen waren die zo nodig hun frustratie op anderen hun lichaam moest uiten in plaats van op een boksbal in de gymzaal of iets wat ook maar niet levend was.
''Well, I don't know, misschien omdat een boksbal geen auw kan zeggen en een mens wel?'' Vertrok ze haar bek lichtelijk bij die gedachte en ze zette haar poot terug neer nadat ze die sierlijk terug op het gras gezet had en de sprietjes plette.

En meteen zodra Maurim vertelde dat ze goed op moest letten hief ze haar kop terug op en zwaaide voorzichtig met haar staart terwijl ze zich op hem focuste zonder eenmaal te knipperen. Ze moest bovendien goed opletten. En ze zag hoe hij stap voor stap op haar af kwam, haast betoverend als een wolf die ieder moment een andere kant kon aannemen en haar ineens kon aanvallen. Toch werd ze er niet beangstigend van, want ze wist al dat Maurim met eerlijkheid verteld had hoe hij over geweld dacht en bovendien was ze veel te nieuwsgierig naar wat hij in huis had. Zijn woorden klonken steeds zachter en voordat hij haar echt aanraakte was hij weg. Echt weg. Alsof hij er nooit geweest was. En geen enkel geluid over zijn aanwezigheid was meer te horen, totdat ze haar oren spitste. Toen scheen ze wat te horen, maar het was niet duidelijk wat hij aan het doen was. ''What the.'' Rolde er uit haar bek vandaan, zachtjes omdat ze best verward was. Hij kon dus onzichtbaar worden en hij verklaarde dat dat niet koeler was dan haar mutatie? hOLY- daar was hij ineens weer. Midden in een giga sprong kwam hij terug zichtbaar en ze stond er van op, droog starend. Het was dan ook even stil voordat ze zich bedacht dat ze als een idioot had zitten staren en zich terug op haar kont zette in hetzelfde stukje gras. ''Oké, dit is wat je doet, wolfyboy. Je zegt nooit meer dat die mutatie lame is want holy shit, die's koel. Ik zou een hartje van rook voor je maken als liefde voor je mutatie maar ik ben lui en heb me al genoeg uitgesloofd.''

Hij had haar over het verschil van de canine en de katten familie verteld. ''Ahah, got it.'' Grinnikte ze diep en schudde haar kop van de humor. ''En dan was ik degene die een leeuw voorstelde. Een leeuw die waf zegt? Best.'' Vermakelijk likte ze haar bek af wanneer ze terug naar hem keek met pret oogjes. ''Nee maar bedenk je eens als ze hier een dierentuin hadden gehad of als we überhaupt ergens op een andere plek dan dit eiland hadden gemeet en er een dierentuin in de buurt was geweest en jij mij dit verteld had. Ik zou ze zeker weten gefucked hebben en bij de panters gaan zitten, hele dag woef roepen en grommen als een hond. En jij aan de overkant in het hok van de wolven of iets anders dat woef kan zeggen en die het tegenovergestelde doet, miauwen als een kat en zo schattig purren. Mensen gaan denken dat wij van ons lotje getikt zijn en klagen bij de medewerkers, die er zelf ook niks van snappen want what the fuck, sinds wanneer hadden ze ineens 4 panters en 5 wolven? Vraagtekens overal. Niemand snapt er wat van. Hele chaos in het park, volledige apocalypse- oké ik overdrijf. Maar stel het je voor, ghehe.'' Lachte ze van haar eigen grap waarbij ze haar kop flink schudde en haar ogen sloot om van haar eigen fantasie te genieten, voordat ze slobberige en hijgende geluiden hoorde en merkte hoe het hondenclubje dichter bij hen in de buurt begon te spelen en er één van die honden zelfs tegen haar aan beukte en hij daarom droog omviel. Dat liet haar zuchten. ''Hond.'' Bracht ze droog uit met een grijns. Wat haar op het idee bracht dat hij eerst ook nog met ze had zitten spelen. ''Dus jij komt hier elke dag, hea? Maar is het hok niet veel te klein om echt volledig uit te razen? Mogen ze hier niet uit? Het bos in of iets?'' Dat was vast een domme vraag. Achja. Blame it on the Sunday. En haar brein. Ghehe.

Alsof hij niet heel goed wist hoe druk hij was. Hij kon er gewoon niks aan doen. Hij was best een hyperactief type, altijd vrolijk en meestal gedroeg hij zich alsof hij net een infuus Red Bull had gehad; 2 liter recht zijn aderen in. Niet dat dat echt zo was. Dat zou best branden, dacht hij. Vooral die bubbeltjes. Nee, best nasty om dat in je aderen te krijgen. Straks kwamen er ook bubbeltjes op en het idee alleen al zorgde voor inwendige kriebels. Maar goed, het was natuurlijk maar weer een vergelijking, niet de realiteit. Ondertussen ging in de realiteit het gesprek gewoon verder. Over tattoos enzo. Hij had hier wel al enkele dudes gespot die letterlijk vol stonden, en het paste hen ergens wel. ''Well, I don't know, misschien omdat een boksbal geen auw kan zeggen en een mens wel?'' Merkte ze op over het slaan van random mensen zonder reden. "Dat weet je toch niet? Misschien zegt hij wel auw, maar horen we het alleen niet.. En heeft hij pijn in stilte", Zei Maurim. Okaay, meer trippy moest het niet meer worden hoor.

Maar goed, na haar magic trick was het zijn beurt. Even de geestenwereld in en uit hoppen want waarom ook niet? Ze leek er wel van onder de indruk, iets waar hij misschien wel een tikkeltje trotsheid door voelde. Niet dat hij meteen een ego als Kanye West kreeg, maar hij voelde zich er wel happy door. ''Oké, dit is wat je doet, wolfyboy. Je zegt nooit meer dat die mutatie lame is want holy shit, die's koel. Ik zou een hartje van rook voor je maken als liefde voor je mutatie maar ik ben lui en heb me al genoeg uitgesloofd.'' Zei ze, en hij grinnikte even. "Maakt niet uit, ik zie het in mijn hoofd en dat is al genoeg", Grapte hij. Ze vroeg vervolgens of hij ook een leeuw kon worden, wat hij ontkende. Hij probeerde zijn mutatie even zo simpel mogelijk uit te leggen, en nu leek ze het te snappen.

En toen begon ze een situatie te verzinnen over een dierentuin, dat zij in het panterhok zou zitten blaffen en hij bij de wolven ging miauwen. Dat de medewerkers dan helemaal loco zouden worden, en er totale chaos zou zijn. Maurim lachte zo hard dat hij er buikpijn van kreeg en bijna geen adem meer in zijn longen kreeg. "Ik zweer", Zei hij tussendoor, toen hij eindelijk genoeg adem binnen had. "Als ik miauw in het wolvenhok, dan eten ze me op", Grinnikte hij. "Trouwens, picture this: iemand haalt de medewerkers om te praten over een miauwende wolf, zweert dat er vier zitten. Die andere dude komt mee om te checken, ik verstop me even in de geestenwereld. Dan word die persoon helemaal loco en dan ga ik gewoon stiekem achter 'm staan en miauw ik in z'n oor", Hij lachte opnieuw en schudde zijn kop. "Dan is die klaar voor de psychiatrie hoor", Knikte hij.

Ineens uit het niks, alsof de hond als het ware zijn magic trick had gepikt, botste het beestje tegen Smokey aan. ''Hond.'' Grinnikte ze droog, terwijl Maurim toe keek hoe de hond overeind krabbelde en terug naar zijn maatjes liep. Ze stelde de vraag of ze soms ook in het bos mochten spelen. Maurim haalde zijn schouders op. "Ik denk niet dat er mensen genoeg zijn om de boel bij elkaar te houden. Ik had het al overwogen om ze mee te nemen, aangezien ik ze wel kan duidelijk maken dat ze in de buurt moeten blijven als we buiten de hekken gaan, maar ik heb het nooit echt gedurfd?" Vertelde hij. Het was inderdaad wel een kleine plek om volledig al hun energie kwijt te spelen, maar wie was hij om de hele groep nu mee te nemen, zonder enige toestemming?

I don't play your rules, I make my own☻

Melody kon het niet helpen om samen met Maurim helemaal stuk te gaan om haar eigen grappige verhaal. Ze had geen idee waar ze de fantasie vandaan had gehaald om zoiets droogs te verzinnen en het vrolijkte haar gewoon op om eens in een lange tijd iemand zo te zien lachen. Een vreemde nog wel. Of nou ja, ze wist dat hij dus Maurim heette en een canine shifter was en bovendien ook niet van geweld hield. Die informatie liet haar hem al vertrouwen. Tenzij.. tenzij hij echt een pack gesloten had met de honden hier en één daarvan haar net al had proberen af te leiden. Of haar gewaarschuwd had door onverwachts tegen haar lichaam aan te beuken. Misschien moest ze daarvan de hint al snappen dat hij stiekem een crimineel was die haar van haar zonnebril ging beroven. Hmm, misschien moest ze hem maar toch eens in de gaten houden. Al was haar aandacht al snel vrijgespeeld door zijn gelach die opnieuw klonk en ze kon het niet helpen om ook in de lach te schieten. ''Zeker wel, die zal nooit meer achter zich durven te kijken zonder een trauma te krijgen aan wat jij hebt gedaan. Toch crave ik het.'' Vertelde ze tussen haar gelach door, waarbij er zelfs al tranen uit haar ogen gelopen waren van het plezier dat ze had.

Ze zag hoe Maurim zijn schouders ophaalde op haar vraag. Ze zei het toch dat het een vage vaag was. Daarom was dit asiel er met een grasveldje, zodat ze niet op het hele eiland rond renden. Toch.. vond Melody dat een goed idee. Ze was niet bepaald een wettenbreker maar er was niemand in de buurt en het bos was nu niet akelig ver weg van het schoolterrein. Ze konden dit vast heel stiekem doen, als de honden meewerkten. En dat vertelde Maurim ook. Het enige dat er ontbrak bij hem was moed. Iets dat zij juist bezat. En dat liet haar grijnzen. Duidelijk ook. Ze stond op het punt om haar bek te openen om iets te zeggen maar ze bedacht zich en greep nogal onhandig met haar grote poot naar haar zonnebril om die met drie pogingen uiteindelijk op haar kop te krijgen. Niet precies voor haar ogen maar wat verder op haar brede neus. Het was een wonder dat het object zo bleef staan maar daar waren haar oor ook voor, die de stengeltjes van de zonnebril gewoon goed tegenhielden. Met nog altijd dezelfde grijns hief ze zichzelf van haar kont af en op van het gras. Zonder woorden liep ze langs hem richting het hek van de buiten-ren, waar er een mini poort was waar vast degene doorheen ging om ze buiten voer te geven. Als de honden buiten waren. Zo hoefden ze niet door het asiel zelf te gaan en gaf dit hen de kans om nog stiekemer bezig te gaan. Eenmaal voor het hek bestudeerde ze het poortje en gaf er een tik tegen met haar voorpoot, waarna die vervolgens open schoot. Hierdoor draaide ze zich terug naar Maurim en begon ze te wiebelen met haar wenkbrauwen, waarna ze naar het hek draaide en terug naar de wolf en nog eens terug naar het hek om voor de laatste keer naar Maurim te kijken. Ze stapte deftig poot voor poot het grasveld buiten en streelde de binnenkant van het hek met haar staart voordat ze volledig buiten stond en haar wenkbrauwen hief naar de jongen. Hint hint.

Het hele scenario in zijn hoofd was gewoon veel te grappig, en met zijn levendige fantasie verzon hij er ofcourse al alle krantenkoppen bij die zouden verschijnen als het eenmaal zou uitlekken dat er een spookzoo was, waar de panters begonnen blaffen, de wolven lagen te spinnen als katten en dan op magische wijze verdwenen. Echt, hij kwam bijna niet meer bij, was bang dat hij er in zou blijven. Hij rolde bijna over het gras, maar bedacht zich maar snel. Sinds hij over die conspiracy had nagedacht, vertrouwde hij het allemaal niet zo erg meer. Damn, deze dag was wel een van de meest geweldige ooit. De humor die Smokey bezat, hadden hem helemaal wacko gemaakt, maar dat vond hij stiekem eigenlijk niet zo heel erg. Het was lang geleden dat hij zo hard stuk was gegaan om iets, dus hij vond het maar al te geweldig. ''Zeker wel, die zal nooit meer achter zich durven te kijken zonder een trauma te krijgen aan wat jij hebt gedaan. Toch crave ik het.'' Zei Smokey tussen haar lachbuien door.

Uiteindelijk waren ze genoeg bijgekomen om terug normaal te praten. Ze stelde hem een lastige vraag, eentje waar hij niet meteen een antwoord op had. Hij had zich ook al zitten bedenken dat het best fijn zou zijn voor de honden als ze gewoon eens in het bos konden rondrennen, maar hij had het nog nooit echt gewaagd om dat plan ook daadwerkelijk uit te voeren. Ondertussen had de panter haar zonnebril weer opgezet. Een beetje als een echte awesome geheim agent, James Bond style ofzo. Wacht nee, die droeg nooit een zonnebril, alleen een strak, duur pak. Iets wat hij niet echt snapte, dat zat toch ongemakkelijk als je moest vluchten ofzo? Of als het in brand stond, dan moest je een nieuw kopen.. Waar kwam al dat geld vandaan? Mysterie, echt hoor.

Maurim werd afgeleid van die gedachten toen hij zag hoe Smokey een tik gaf met haar voorpoot. Ze keek hem aan en wiebelde met haar wenkbrauwen, om vervolgens een paar keer heen en weer te kijken van hem naar het poortje. De wolf begon breed te grijnzen toen hij door kreeg wat ze van plan was. Hij draafde op de honden af en met een korte jank trok hij hun aandacht. Gelukkig herkenden ze zijn geur en waren ze verbazingwekkend genoeg niet bang van de gigantische wolf, die voor hen stond en hen zowaar opstak om te gaan rebelleren tegen de grenzen van het veldje. De eerste die naar hem toe liep, was zijn beste vriendje, een Duitse Herder. Hij snuffelde even aan zijn vacht en de wolf gaf hem een geruststellende lik. Daarna draaide hij zich om en blafte nog een keer, waarna hij naar de poort rende. Het duurde geen vijf seconden of de hele bende liep achter hem aan, door het poortje. "Dit is echt het beste ooit", Grijnsde Maurim toen hij terug naast Smokey liep, terwijl hij zijn blik op de rennende honden hield.

I don't play your rules, I make my own☻

Hoe ze haar zonnebril op kon houden, het zou vast een raadsel zijn voor de mutanten als ze haar nu zo zagen. Of als ze haar ooit zouden zien met dat ding voor haar ogen. Ze zou vast wel iets droogs antwoorden als 'gewoon, met lijm,' ofzo als ze ooit de ballen hadden om het haar te vragen. Whatever, ze moest echt niet teveel denken daarover. Over scenario's die nooit gingen gebeuren. Toch was het grappig en hield ze van fantaseren. Het was iets dat ze maar al te graag deed, wat ook dankzij haar luiheid kwam.

Maurim's wolven huil liet haar oren zachtjes omhoog rijzen, al was het maar echt een klein beetje want zo hoog kwamen panters hun oren niet echt. Het was de noot die haar oren zo hadden laten doen, want zo gauw als Maurim daarmee gestopt was vielen haar kleine panter oren ook weer terug tot de positie waar ze eerst gelegen hadden. Ze zag hoe de honden uit hun dolle bui kwamen en de Duitse Herder als eerste Maurim het durfde om de wolf te naderen, die ze waarschijnlijk niet kenden op die manier. Maar zijn geur zou genoeg zijn om hen te laten inzien dat het nog altijd dezelfde jongen was. Of Husky in zijn geval. Maurim gaf de hond een lik en vervolgens een blaf die de groep van honden maar al te braaf achter hem aan leidde en Melody kon het niet helpen om te grijnzen op hoe hij de groep helemaal in orde had. Als een echt roedeltje. Ze kreeg de windvlaag tegen haar neus aan van hoe de groep van honden uit het hok vandaan vluchtten en Melody schudde haar kop zachtjes op Maurim's woorden. ''Je klinkt echt high.'' En waarschijnlijk wist hij dat niet eens, maar het weerhield haar niet van lachen om haar eigen woorden. Ze lette niet op dat ze het poortje nog open had laten staan, haar kop stond meteen gericht op het bos waar ze heen gingen, dat ook niet eens zo ver was vanaf het dierenasiel. Dus hadden ze daar geluk mee en werden ze als het goed was niet eens opgemerkt door de leerlingen vanaf het schoolplein. Misschien zouden ze leerlingen tegenkomen in het bos maar zoveel maakte ze zich daar niet druk om. Het waren de leraren waar ze eigenlijk voor op moesten passen. Maar daar dacht ze niet eens over na, ze waren technisch gezien namelijk al ontsnapt. Zonder moeite, nog wel.

''Aye heb je ook zin om te rennen of wil je liever van het zonnetje genieten dat op onze zwarte vachten schijnt nu we als sexy beasts lopen? I don't know about you, maar ik ben wel in de mood om als een model te lopen die toch door niemand opgemerkt zal worden.'' Grapte ze met een grinnik waarbij ze haar heupen meteen al een stuk sexyer heen en weer bewoog, samen met haar staart die sierlijke bewegingen maakte en even over Maurim's rug streek. Alsof ze hem daarmee echt ging verleiden. Jammer genoeg voor hem was het alleen maar een grap.
Het bos dat ze betraden zorgde er alleen voor dat de zon al gauw niet meer steady and well op hun scheen maar door de bladeren heen heel stroef nog hier en daar hun vacht bereikten, waardoor Melody zich wel opgeladen genoeg voelde en merkte hoe de afstand tussen hen en de groep honden vergroot was en toen in een meer drafje ging lopen. Maurim zou vast de hint wel snappen, ook al was hij degene die in principe het groepje met één blafje terug bij zich zou kunnen roepen, maar Melody had zin om een sneller tempo in te zetten en liet haar tong uit haar bek hangen zodra ze deftig op een drafje over het knetterende gras liep dat bevroren was door de sneeuw.