Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie wo feb 18, 2015 2:32 pm
Met gekruiste armen stond Clyde tegen de deurpost geleund, terwijl de hoofdverpleegster de dossiers van beide mutanten open klikte. De jongen heette blijkbaar Charlie en het meisje heette Lydia. "Lydia heeft al wat dingen op haar kerfstok staan. Ze brak de ribben van een meisje genaamd Grace, en gaf Lorise een hersenschudding.. Best wel serieuze feiten. Charlie heeft nog niks in zijn dossier staan", Vertelde de hoofdverpleegster. Hij knikte even, nam de informatie in zich op. Dat waren best ernstige feiten. "Wat weet je over hun mutaties?" Vroeg hij, en de verpleegster begon druk te typen en het geklik van de muis vertelde hem dat ze het op zocht. "Lydia manipuleert bloed en Charlie is een professional als het aankomt op vechten. Zijn bloed heeft ook een andere vorm dan dat van ons", Vertelde ze, en opnieuw knikte hij. Hij plukte even nadenkend aan zijn baard.
Ruw werd hij uit gedachten getrokken door een gil. Clyde schrok op en even verward in het rond. En toen zag hij hoe de deur naar het kamertje waar ze Charlie aan het verzorgen waren, wijd open stond. Snel liep hij er heen, en keek geschokt de kamer in. De zuster stond te huilen, maar leek zich niet te kunnen bewegen. De schaar zat nu nog dieper in de rug van de jongen, en Lydia gaf hem net een giftige blik. “En mr. Peacekeeper, ik ben niet iemand die snel opgeeft,” Zei ze, en hij keek haar even wezenloos aan. Meende ze dat echt? "Je hebt jezelf nog dieper in de problemen gewerkt, besef je dat?" Zei hij, nog steeds niet gelovend wat er gebeurde.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie wo feb 18, 2015 2:33 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
Nadat hij het kamertje in gegaan was, en even was gaan zitten op een tafel, klopte iemand zachtjes op de deur. Die ging toen open, en een verpleegster kwam binnen. "Charlie?" Vroeg ze even, en hij knikte bevestigend. Ze kwam wat verder de kamer binnen en sloot de deur weer. "Laat mij eens kijken.." Zei ze, waarna ze met voorzichtige bewegingen de huid rond zijn wond op zijn borst bekeek. "Ik zie dat het snel dichtgroeit, is dat door je mutatie?" Vroeg ze, en hij knikte opnieuw. "Ik zal het nog even ontsmetten, zodat er zeker geen infecties ontstaan", Zei ze, en met die woorden nam ze een stukje gaas en goot er wat ontsmetting over, wat ze daarna op de wond drukte.
Daarna liep ze om hem heen. "Oh mijn god", Zei ze verbaasd, en hij moest heel even grinniken. "Ze hadden u niet gewaarschuwd?" Vroeg hij, licht geamuseerd. "Dat hadden ze inderdaad beter even gedaan", Zei ze, nog steeds met een geschrokken toon in haar stem. "Ik zal het er gewoon uit trekken en dan ook ontsmetten", Zei ze, en hij knikte. Zijn handen sloten zich om de rand van de tafel. Right, dit kwam hem bekend voor. Hij klemde zijn kaken op elkaar, terwijl hij voelde hoe de schaar langzaam uit zijn lichaam gleed.
“Ik mag jou echt, weet je dat wel?” Hoorde hij plots, en met een felle beweging keek hij op. Met een woedende blik keek hij haar aan. "Rot op", Zei hij kil, waarschuwend. Lydia keek toen langs hem heen, en ineens voelde hij hoe de schaar terug in zijn lichaam werd geduwd. Een grom van pijn en woede ontsnapte uit zijn mond, en hij greep de tafel nog wat harder beet. “Ik mag je echt wel, maar die stemmen mag ik niet,” Ging ze koeltjes verder.
Clyde kwam binnen gestormd, sprak Lydia aan, terwijl hij eigenlijk geen kant op kon. Had hij zijn messen maar gehad.. Maar die zaten in zijn rugzak, en die stond in het kantoortje van de hoofdverpleegster. Raziël, stop", Zei hij een tikkeltje dwingend. "Daar heb jij niks over te zeggen", Zei de Aartsengel kwaad. "Ze geeft niet op, en ik ben al die scharen in mijn rug beu ok?" Reageerde hij ongeduldig. "Wees dan op zijn minst 5 minuten stil, zodat ze denkt dat jullie weg zijn", Stelde hij voor, en Raziël zweeg even. "Hmm", Klonk het, waarna hij merkte hoe de Engelen nu stopten met schreeuwen en zich muisstil hielden. "Ze zijn gestopt", Gromde hij naar Lydia. "Dus nu stop jij ook", Zei hij dreigend, doelend op het aanvallen van hem en het in bedwang houden van de verpleegster achter hem.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie do feb 19, 2015 4:36 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Met een boze blik keek ze naar de jongen. Ze was boos, en had ook nog steeds wel wat pijn. De stemmen bleven maar komen, iets waar ze wel een hekel aan ging krijgen. De stemmen irriteerde haar gewoon mateloos. "Rot op," zei de jongen kil tegen haar. Waarom zou ze moeten oprotten, ze zei juist iets aardigs en dan wat het nog niet goed? Ook al had de jongen deels wel gelijk, maar dat ging ze hem mooi niet vertellen. Waarom zou ze ook, de jongen had tegen haar ook nooit iets goed gedaan. Dus dan eigenlijk zou Lydia de gene moeten zijn die moest zeggen dat hij op moet rotten. En dus niet anders om. Maar voor nu hield ze maar even haar mond dicht. Ze had nu al genoeg problemen, voor al omdat de Peacekeeper binnen kwam gestormd.
Op een kille koude toon zei ze tegen de Peacekeeper, dat zij niet een persoon was dat snel opgeeft. Als ze tegen iemand zei dat ze diegene zou vermoorden, dan moest diegene maar wel even oppassen. Dat ging dan ook echt gebeuren. "Je hebt je zelf nog dieper in de problemen gewerkt, besef je dat wel?" zei de Peacekeeper. Lydia rolde nog even met haar ogen en gaf verder geen aandacht meer aan de Peacekeeper. Hij was toch geen partij voor haar. Wie was dat eigenlijk wel?
Yes, eindelijk. Lydia voelde eindelijk hoe de stemmen weg trokken uit haar hoofd. Nu pas voelde ze hoe erg haar hoofd had gebonkt tijdens de stemmen storm. "Ze zijn gestopt," Gromde de jongen naar haar. Ze sloot eventjes haar ogen en genoot van de stilte die er nu was. Dat was wel even fijn, maar het was nog niet fijn genoeg. Voor al omdat de jongen dreigend zei:"Dus nu stop jij ook." Ze keek hem weer met een boze blik aan en deed net of ze na dacht over het antwoord. Ze zal niet stoppen hem pijn te doen, net zolang tot hij sorry zei tegen haar. "Als je sorry zegt, dan stop ik," Zei ze koeltjes. Ze twijfelde wel of ze dan ook zal gaan stoppen. Maar dat zal ze later wel zien.
Ze liet haar hand weer wat lichtjes bewegen, zodat de zuster de schaar weer een tikkeltje dieper in de jongen zijn rug stopte. De zuster vond dit helemaal niet leuk om te doen. De tranen stroomde letterlijk over de wangen van de zuster. Iets wat Lydia altijd mooi vond om te zien. "St...Stop..." Zei de zuster verdrietig. Met een gemeen lachje zei Lydia:"Pas wanneer deze kerel sorry zegt." Lydia liet haar ogen even rusten op de Peacekeeper en probeerde hem recht aan te kijken. Pas als ze hem goed aan keek in zijn ogen, dan zou ze hem ook wat pijn laten voelen. De pijn die de zuster nu ook voelde. En misschien nog wat heftiger, want hij had haar immers nog wat shocken gegeven.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie zo feb 22, 2015 6:33 pm
Deze situatie liep echt uit de hand. Om eerlijk te zijn was het zelfs voor hem te veel. Net toen hij dacht dat iedereen gekalmeerd was, en dat hij wel genoeg zijn mutatie had gebruikt om Lydia genoeg af te schrikken, was het opnieuw begonnen. Dat ze al dingen geflikt had bij andere mutanten, zette hem nog meer onder druk om zo snel mogelijk een eind te maken aan dit. Zou hij haar echt moeten opsluiten in een ziekenhuiskamer? Het ergste was nog dat ze zelfs de verpleegster aanviel met haar mutatie. Die zou niet meer voor het meisje willen zorgen als hij haar opnieuw een shock gaf. Maar hoe kon hij dit anders oplossen?
Zijn woorden haalden ook niks uit, hij werd gewoon genegeerd. Een woordenwisseling volgde tussen Charlie en Lydia, en blijkbaar kreeg de jongen nu genoeg verstand om de stemmen weg te halen. Het leek maar eerlijk dat Lydia nu ook gewoon stopte en terug naar haar kamer ging. Helaas deed ze dat niet. "Als je sorry zegt, dan stop ik," Zei ze koel, waarna ze haar hand bewoog en zo de schaar nog dieper in Charlie's rug stak. De zuster begon nog harder te huilen en smeekte om te stoppen, maar dat weigerde ze opnieuw met een gemeen lachje.
En toen viel haar blik terug op hem. Clyde probeerde te bedenken wat de beste oplossing was, maar praten had geen zin meer. Daarom draaide hij zich naar Charlie en keek hem smekend aan. "Weet je Charlie, sorry zeggen is zo erg niet? Ik bedoel maar, als je met een simpele sorry deze situatie-" Maar daar stopte hij met praten, en razendsnel overbrugde hij de afstand tussen hem en opnieuw zijn hand rond haar arm sloot en haar een shock gaf, die duidelijk hoorbaar was omdat hij nu nog meer elektriciteit gebruikte dan de vorige keren.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie zo feb 22, 2015 6:33 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
Het was duidelijk te zien hoe boos ze was, en dat ze pijn had. Veel pijn. Hij kon zich wel voorstellen wat de Engelen konden doen in haar hoofd. Een kloppende, stekende pijn, en dat onophoudelijk. In tussentijd werd ze ook nog eens overstelpt door stemmen, waardoor ze zichzelf waarschijnlijk niet eens meer hoorde denken. Maar ze verdiende het. Zeker toen ze de schaar nog een keer dieper in zijn rug duwde, of eigenlijk liet duwen. Deze keer had ze de controle over de verpleegster genomen, en hij zat in de val.
Weglopen kon hij niet. Als hij zich van de tafel liet glijden, zou de schaar zijn hele rug openhalen, want de verpleegster hield hem goed vast. Dus hij kon niet anders dan Raziël een beetje tot kalmte te roepen, en hem te overtuigen dat ze misschien heel even stil konden zijn, zodat Lydia dacht dat ze weg waren en zou ophouden met deze rotzooi.
"Als je sorry zegt, dan stop ik," Zei ze koel, waarna ze het toch nog in haar botte kop haalde om de schaar nog een beetje dieper te duwen. Charlie gromde opnieuw, van woede en pijn, maar vooral van woede. Dat de zuster ook pijn had, kon hem niet veel schelen. ”In je dromen, babe“, Zei hij kil, met een bijtende toon op het woord ‘babe’. En toen draaide de Peacekeeper zich naar hem, probeerde hem te overtuigen om sorry te zeggen. Charlie zocht al woorden om hem tegen te spreken, maar ineens sprong hij vooruit en gaf hij Lydia opnieuw een knetterende shock.
Nog steeds kon hij niet veel doen door de schaar in zijn rug, maar toch, hij haatte het om afhankelijk te zijn van de Peacekeeper. Daarom beet hij even op zijn tanden en begon hij langzaam vooruit te schuiven, zo ver mogelijk. De schaar haalde zijn wonde nog meer open, warm bloed gleed opnieuw langs zijn rug naar beneden. Maar hij wilde los komen en wel nu. Charlie haalde even diep adem en liet zich toen van de tafel afglijden, waarbij de schaar een snee maakte van ongeveer 8 centimeter lang, verticaal op zijn schouder.
Hij kreunde even van de pijn en stapte toen voorzichtig naar voren, ontweek Clyde en Lydia en liep door de deur naar buiten, waar hij even in de gang steun zocht tegen een muur en toen naar het kantoor van de hoofdverpleegster begon te stappen, toch wel redelijk wankel omdat hij duizelig was van het bloedverlies.. Maar hij had zijn messen nodig, voor als dat gestoorde kind opnieuw achter hem aan zou komen.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie zo feb 22, 2015 11:36 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Wat hield Lydia van het moment dat ze wraak kon nemen, en geen stemmen in haar hoofd hoorde. Alles was weer goed, behalve haar woede voor die ze had voor de jongen. Ze moest wraak nemen, en dat is nou precies waarom ze nog niet ging stoppen. En ze moest toe geven, ze had nu wel drie vliegen in één klap. De zuster die geen kant op kon, de jongen die nog steeds een schaar in zijn rug had en de Peacekeeper die alleen maar wat zenuwachtig toe stond te kijken. En dat allemaal om dat Lydia eigenlijk veel te sterk was voor hun. Niemand kon haar dan ook verslaan. En als ze haar een keer zouden verslaan, dan zou ze twee keer zo hard wraak nemen. Niemand moest haar dan ook in de weg staan, anders was dit gebeuren in de bibliotheek en de ziekenzaal het voorbeeld.
Lydia zei dan ook kwaadaardig tegen de jongen dat ze niet zou gaan stoppen. Ze zou pas stoppen als de jongen sorry zou gaan zeggen. En dat zou waarschijnlijk nog heel erg lang gaan duren, dat was ook wel te horen aan zijn antwoord. “In je dromen, babe,” had hij op een kille toon tegen haar gezegd. Ze wist dat ze dat antwoord kon verwachten, dus gaf ze hem alleen maar knipoog toe. “Ik heb er inderdaad over gedroomd,” zei ze wat grappend. Ze gaf hem nog een lucht kusje en liet de schaar weer ietsje dieper zakken. Ze zal ervoor zorgen dan de jongen niet weer zo snel ging genezen. Lydia zag dit ook wel als een voordeel, zo wist ze zeker dat de jongen haar niet snel zal gaan vergeten.
Ze keek op toen ze de Peacekeeper ook weer hoorde praten. “Weet je Charlie, sorry zeggen is zo erg nog niet? Ik bedoel maar, als je met een simpele sorry deze situatie-“ Zei de Peacekeeper, maar doordat hij abdrupt stopte met praten keek Lydia hem wat geschrokken aan. Ze had eerst mee lopen knikken en glimlachen met wat de Peacekeeper de jongen –blijkbaar Charlie genoemd- probeerde te zeggen; maar ze was nu wel erg geschrokken. De Peacekeeper kwam naar haar toe en greep haar arm snel vast. De elektriciteit die de Peacekeeper naar haar over liet knetterde deed pijn. Nee, niet alleen pijn en deed vreselijke pijn. Zelfs de stemmen waren hiermee niet te vergelijken. Lydia kon het niet nog een keer in houden en begon te schreeuwen van de pijn. Met een boze blik keek ze nog even naar de Peacekeeper en daarna keek ze voor de laatste keer vandaag naar Charlie. Hij was inmiddels op een pijnlijke manier van de schaar verlost en met steun aan de muur liep hij weg. Lydia kon hem niet meer pijn doen, en de controle die ze had over de zuster was ook verdwenen. Alles deed nu pijn aan haar, van hier tot Tokio wilde ze het uitschreeuwen van de pijn. Lydia liet zich door haar benen zakken op de vloer. De tranen stroomde over haar gezicht heen, ze deed haar ogen dicht lag nog wat na te schrokken op de vloer. Die elektriciteit deed wat met haar waar ze niet blij mee was.
Bewusteloos lag ze op de grond, nou ja zo leek het dan; in hoofd kwam alles terug wat ze ooit had meegemaakt. De zelfmoord van haar moeder, waar een briefje op de tafel ligt. Het briefje… het briefje zag ze weer voor ogen: My dear, when you reading this, you’re going to think, why me? But the answer is very clear, you father was drugsdealer, murderer and a mutant. I’m dead because of him. You were just like him, a mutant. I wish I could chance that, but I can’t. I’m sorry darling. I can’t stay with you any longer. I hope you get a mother who doesn’t matter what you are and accept you. Goodbye, your mother Natalie. Niet alleen het briefje kwam weer terug omhoog. Maar ook Aiden kwam weer terug in haar hoofd. En de gedachtes en gevoelens die ze voor Aiden had gehad, die kon ze nu wel uit kotsen. Echt alles wat ze vroeger had mee gemaakt kwamen terug. Haar moeder…. Haar moeder die haar voor alles de schuld had gegeven. En zelfmoord heeft gepleegd, omdat Lydia een mutant was! Niemand zou toch een mutant als kind willenhebben?!
Lydia voelde hoe de schrokken wat minder werden, maar de pijn die ze had nu lichamelijk en physiec; die waren het aller ergst. Erger dan tijdens de elektriciteit die naar haar toe werd gestroomd. Ze durfde haar ogen niet meer open te doen, ze had nu al te veel gehuild. Gehuild door de gruwelijke herinneringen die bij haar omhoog zijn gehaald. "Why..." zei ze heel zachtjes en met een stem dat je kon horen dat ze gehuild had.
