but you can still see the crack in that motherfucker's reflection.Part I: The baddest bitch in the game.Ze drukte haar lippen op de lippen van de vrouw voor haar. Zachtjes voelde ze hoe de vrouw haar hand in haar broekje liet glijden en hard in haar kont kneep. “How bad have you been to get caught up in here?” fluisterde vrouw in haar oor, terwijl ze harder in haar kont kneep. “O baby, I’m about to show you” fluisterde Amber terug in haar oor en beet zachtjes in haar oor. Verlangend liet ze haar lippen over de kaaklijn van de vrouw glijden en keek haar met een betoverende lach aan. “Well, show me…” gromde de vrouw en Amber grinnikte. “Brown, op kantoor komen, onmiddellijk” klonk er door de intercom en ze zuchtte. Dit was al de zoveelste keer. Amber drukte de vrouw naar achteren en drukte een kus op haar lippen. “Niet weggaan” fluisterde ze en liep weg. Nog net voelde ze een klap op haar billen.
In een paar passen stond Amber weer op het terrein en deed ze haar haren weer in model brengen. Dit was tegenwoordig haar leven: de vrouwengevangenis in Mexico. Na een aantal moorden voor justice had ze zich vrijwillig laten oppakken. Ze was op dit moment 23 jaar oud en ze had nog steeds helemaal niets bereikt. Eigenlijk had ze geen zin meer om dit de rest van haar leven te blijven doen, had ze eventjes behoefte aan continuïteit en had ze zich laten oppakken. Het uitbreken zou geen probleem zijn, dat zou ze zo kunnen doen, maar het besluit van Amber stond vast: ze zou hier blijven. En vanaf dag één had de leiding al de pik op haar. Dat kwam omdat ze gedwee meewerkte met alles wat ze zeiden, terwijl in haar dossier stond dat ze een gestoorde gek was. Wat ook zo was, maar dit was allemaal onderdeel van haar plan, haar plan om het gevangenispersoneel zoveel mogelijk te irriteren en gestoord te laten maken. Maar het personeel pakte haar net zo hard terug, door haar op momentjes te storen dat ze even voor zichzelf wilde zijn, zoals ze net had ervaren. Maar goed, als ze niet luisterde zou ze alleen maar meer problemen maken en daarom had ze besloten om toch maar naar het kantoor te gaan.
De deur van het kantoor knalde open, maar Amber had gedacht alleen de directrice van de gevangenis in het kamertje te zien zitten. In plaats daarvan was de kamer gevuld met een aantal mannen en een vrouw. De man herkende ze meteen, het was John Smith, het hoofd van een headhuntersbureau in Las Vegas. Letterlijk headhunters, want zijn mensen hadden overal op de wereld criminelen opgepakt. Verschillende keren had hij haar gevraagd, maar ze had het netjes afgewezen. Amber hield er namelijk niet van om voor een baas te werken en zeker niet als die baas een man was. Ze keek naar de vrouw. De vrouw herkende ze ook meteen, het was Lousiana. Lousiana was vernoemd naar de plek waar ze was geboren, voor de rest wist ze niets van haar, alleen dat ze te vertrouwen was. Een knipoog van de vrouw, een handdruk van de man. “Deze idioten kopen je uit. Normaal gesproken had ik je graag hier gehouden, maar ze bieden een bedrag dat ik niet kan weigeren.” Amber haar wenkbrauwen schoten omhoog. “In de zes cijfers, Maria? Ik had gedacht dat jij lastiger om te kopen was.” Maria spuugde in haar richting. “God draagt je vanzelf naar de hel, Brown. Get your stuff and get your dirty ass out of here, before I change my mind.”
Maar dat was het probleem. Eigenlijk wilde Amber helemaal niet gaan. Eventjes bleef ze aan de grond genageld, maar begon haar benen toen richting haar cel te bewegen. Veel had ze niet. Haar kleding en, more important, haar hoge hakken had ze bij de deur in moeten leveren. Het enige dat ze mee mocht nemen was een ketting, een ketting met daarin de foto van Sierra, het enige meisje dat een plek in haar hart had veroverd (niet op een romantische manier) en een flesje parfum. Met die spullen vertrok ze. Afscheid nemen deed Amber niet, van niemand niet. De vrouw met wie ze eerder had staan zoenen, daar wist ze niet eens de naam van. Nog steeds had Amber geen liefde toegelaten. Dat wilde ze niet. Niet van een vrouw, niet van een man. Het enige wat ze daarvan wilde was seks en meer dan dat zou het nooit worden. Als het te diep zou worden, zou ze weggaan.
Een kwartier later stond ze met haar spullen buiten. De hete Mexicaanse zon scheen op haar gezicht. Daar stond ze dan, haar gaten panty, haar hoge hakken, haar high waisted shorts en haar bh en het leren jasje dat daar over heen zat….ze had het allemaal zo gemist. John hield haar een pakje sigaretten voor en dankbaar nam ze er eentje. Hij stak de sigaret voor haar aan en ze begon te roken. “Vertel, Joh…waarom kocht je me uit? Vast niet voor een gezellig gesprekje?” vroeg Amber nieuwsgierig en kneep haar oog dicht toen ze de rook uitademde. “Ik heb je nodig…aangezien je de beste justice seeker around bent…en…” Amber lachte. “Natuurlijk heb je mij nodig, John. Ik ken geen enkele man die mij niet nodig heeft. Maar voor dat je begint met uitleggen wat ik dan voor jou zou moeten doen, wil ik dat je me verteld wat het mij schuift.” John keek haar met versmalde ogen aan, bracht zijn eigen sigaret naar zijn mond en nam een trekje. “Ik bied je geld, heel erg veel geld.” “Ik heb geen interesse in geld.” “Goud?” “Geen goud.” “Wat dan wel?” Amber streek over haar lange, blonde haren. Vroeger, in een verleden, had ze het zwart gehad. Maar na de afrekening met haar verleden, had ze overal afscheid van genomen, ook van haar zwarte lokken. En blond stond haar gewoon ongelooflijk goed.
“Geef me diamanten. Vijfhonderd gram diamanten en ik ben van jou.” John Smith keek haar twijfelend aan, maar na een paar minuten gaf hij toch toe. Natuurlijk gaf hij toe. Ze gaven allemaal toe als het om haar ging. “Deal…dan nu het probleem. Damian Drayton, mijn opvolger. Hij moet geliquideerd worden, nice and smooth. We geloven dat hij ideeën heeft om mij expres te laten vermoorden en dan vervolgens de macht te grijpen over mijn organisatie. Je werkt samen met Louisiana, je krijgt een bedrag van tweehonderdvijftigduizend euro voor onkosten en remember, doe het goed en je krijgt je diamanten.” In een paar stappen stond Amber voor hem. “Twijfel niet aan mij, John, of het zal het laatste zijn wat je doet” gromde ze agressief en bracht haar hoofd weg van het zijne. Walgelijk figuur, alles voor het geld. Haar hoofd draaide ze naar Louisiana, die haar schattend aankeek. “Ontmoet me over twee uur in Mexico City. We gotta talk about some shit.” Amber nam de tas met geld van John Smith over en keek hem walgend aan. Ze draaide zich om en liep over de lange weg richting de stad.
Ondertussen pakte ze haar telefoon en zocht ze Sierra’s nummer op. Ze slikte toen ze het groene telefoontje indrukte en bracht haar telefoon naar haar oor. “Dit is de voicemail van Sierra, spreek iets in na de piep!” hoorde ze de telefoonachtige stem van Sierra zeggen. Ze slikte. “Hey baby…” zei Amber schor “Uhm…zoals je nu waarschijnlijk wel beseft, ik ben vrij. Over een paar dagen ben ik in New York, maybe we could catch up some time? Laat het me weten, ik heb je gemist…” Haar telefoon drukte ze weg en begon haar stappen te verzetten. Het zouden ruige dagen worden, maar Amber wilde deze klus zo snel mogelijk opknappen.
