What happend? ~Open

Listening and Hearing

Are two different sensens

Eerste dag voor een nieuwe verandering. Hoelang was het geleden dat er een verandering was? Toen James elf jaar was, toen had hij zijn eerste verandering in het leven gegooid. En die verandering was alleen maar om niks meer in huis te doen en niks op school. En nu, nu zat hij op een school met mensen die waren zoals hem. Mutanten werden ze hier genoemd, dat Jamie hem verteld. Hij vond de school er best wel spectaculair eruit zien. Maar de vakken die ze hier hadden, die waren gewoon weer het zelfde zoals ze waren in Birkenhead, Cheshire. Maar dat maakte voor hem niet zoveel uit. Wat hem wel uitmaakte was dat hier wel nieuwe regels waren, nieuwe regels die verbroken moesten worden. Met diepe zucht liep James door de gangen van de slaapkamers. Zijn eerste nacht hier maakte nog niet veel verschil met thuis. Dus dat scheelde wel de heimwee, ook al was James niet een persoon die snel heimwee had. Hij had zijn telefoon in zijn broek zak zitten, omdat hij wist dat zijn broertje Marco hem vandaag ging bellen. Zijn broertje en hij waren erg close geweest, dat was al van het begin toen zijn broertje geboren werd. Marco beschouwde zijn grote broer dan ook echt als een voorbeeld, iets waardoor James zich erg trots door ging voelen. In zijn broek zak voelde James dat zijn telefoon af ging. Zijn telefoon zou geluid moeten hebben gemaakt, als James hem niet zo vaak op de grond had laten vallen.
“Hi, little brother,” zei James met zijn brits accent door de telefoon.
“James is that you? I miss you big brother,” antwoordde Marco vrolijk.
“I miss you too”
“How are you doing? And how is your school?”
“I’m doing fine, and school… the school is rather big.”
“What do you mean with rather big?”
“The school is a whole island!”

Zijn broertje moest lachen door de telefoon, toen hij dat vertelde. Door het gelach van zijn broertje werd James een beetje emotioneel, maar hij miste het lachen van zijn broertje wel heel erg. Verder praatte hij en Marco alleen beetje hoe stil het was zonder elkaar. En dat meeste mensen zich wel afvroegen waar James was gebleven; maar daar was verder ook niks aan te veranderen. Toen hij en zijn broertje het gesprek eindigde, was James al aan het lopen over het school plein. Als James geen warme sweater aan had gehad, dan was het nu wel koud geweest. De sneeuw was hier al bijna gesmolten, en de zon scheen ook. Dat maakte het buiten wel een stuk warmer.

Af en toe zag hij een groepje mutanten die vooral over hun persoonlijke problemen praten. Die gesprekken bleef hij maar horen, een beetje over dit en een beetje over dat, vreselijk vond hij dat. Maar ja, hij kan er ook niks aan doen dat hij deze mutatie had. Hij keek naar de middelste persoon in het groepje, toen hij hoorde dat ze oorpijn kreeg. Dit was niet goed… dit was echt niet goed! Hij deed helemaal niks met zijn mutatie, hij kon alleen maar luisteren. En hij bleef niet luisteren naar het gesprek, dus dan kon hij de geluiden ook niet laten echoën. What happend?!
Hij keek toe hoe het groepje weg liep, en hij alleen achterbleef op het schoolplein. James ging zitten op de rand van de fontein, hij dacht nog steeds over wat er was gebeurd. In zijn hoofd ging hij de stappen door die hij had gezet. Eerst ging hij bellen met Marco, daarna stond hij op het schoolplein en hoorde het groepje praten, daarna kreeg de middelste persoon oorpijn… What the fuck happend?

James keek in het rond of hij nog iemand zag staan die misschien had toe gekeken wat er was gebeurd. Hij zag niemand staan, wat moest hij hier nou mee doen? Zwijgend bleef hij zitten op de rand van de fontein. Was er nou echt helemaal niemand die had gezien wat er was gebeurd? Iets wat hij best wel raar vond, omdat Jean en Jamie hem hadden gezegd dat er best wel veel mutanten op school zaten.  

Listening and Hearing

Are two different sensens

Nog steeds verward zat James op het randje van de fontein. Hij was nu al vijf keer de stappen in zijn hoofd aan het door nemen, en stappen wezen er helemaal niet op dat hij de geluiden had laten echoën; en het decibel hoger had gedaan. Als hij zou bleef horen waar het groepje heen ging, was de middelste persoon er erg slecht aan toe. De oorpijn had ook een hoofdpijn veroorzaakt, en daarom was het groepje nu naar de ziekenzaal gegaan. Oké, dit was zijn eerste dag hier, en hij had al iemand naar de ziekenzaal gestuurd. Ook al wist hij niet zeker of hij dat wel werkelijk had veroorzaakt. Maar dat maakte niet zoveel uit. Hij voelde zich er wel schuldig over.

James probeerde zijn gehoor ergens anders op te richten. Op iemand die een grapje probeerde te maken, waardoor hij kon gaan lachen. Maar zo snel kon hij zijn gehoor nog niet ergens ander op richten. Met een bloed serieus gezicht keek haar naar voren, terwijl zijn kin leunde op zijn hand; en zijn arm op zijn knie. Alsof hij eruit wilde zien als iemand die heel erg slim was, niet dat hij dat was. Want dat was hij eigenlijk niet, maar hij zei wel.
“Heb je het hele schoolplein weggejaagd?” hoorde hij een meisje stem grappend zeggen. Hij keek op naar het meisje en knikte maar. Want ja, als hij toch niet wist wat er werkelijk gebeurd was dan kon hij net zo goed gewoon ja knikken; en de vraag van het meisje serieus nemen. Hij bekeek het meisje even van top tot teen, ze had een witte trui aan met een zwarte broek en Adidas schoenen. Eigenlijk gewoon normaal, iets waar hij niet van hield. Maar dat maakte niet uit. Dit meisje was toch al bezet, op een of andere manier kon hij dat gewoon aan meisjes zien of ze bezet waren of niet.

Het meisje ging op een afstandje van hem zitten, en at rustig haar broodje op. James keek weer even vooruit en daarna weer naar het meisje. Het meisje keek ineens met een moeilijk gezicht. Hij had toch niet weer wat verkeerds gedaan? “Are you alright?” zei hij op een perfect brits accent. Hij wist niet echt wat hij nog aan het meisje moest vragen, want hij wilde hier niet de bad guy zijn. Voor al niet op zijn eerste schooldag.
Niet de bad guy zijn dat stond dan ook op de eerste plaats. Eerst zou hij laten zien hier dat hij een schatje was, en goed was in leren en goed was in het maken van zijn schoolwerk. Over een weekje zal hij de leraren eens verbijsteren dat hij eigenlijk niet zo’n persoon was die zich netjes aan de regels hield. Dan zouden de leraren weer een gesprek met hem willen en zeggen dat hij “veranderd” is. Ook al was hij dan gewoon de persoon die hij echt was.

“It was a joke, I didn’t chase them away,” zei hij om het meisje te geruststellen. Als zij al bang voor hem zou worden dan was hij echt verdoemd. Dan kon zijn plannetje ook niet te werk gaan en dan moest hij zijn broertje ook nog eens telleurstellen. James had immers aan zijn broertje beloofd dat zijn plannetje goed zou verlopen. Marco was dan ook de enige die van zijn plannetje af wist. Met een vriendelijk gezicht keek hij het meisje aan. Hopelijk zou ze niet bang voor hem zijn of zo, of nu weg zou lopen. James had niet iedereen van het schoolplein weggejaagd en hij was zeker geen bad guy. Zeker niet voor meisjes.

Listening and Hearing

Are two different sensens

Hij vond dat het nu wel een stuk minder saai werd op het schoolplein. Oké, er waren dan niet zoveel geweest op het schoolplein. En het groepje dat er eerst alleen stond was allang weg gelopen, waardoor hij de oorzaak nog steeds niet wist. Maar nu het meisje bij hem kwam zitten, scheelde dat voor hem best wel veel. Dit was immers zijn eerste dag dat hij hier was, en als het groepje aan het begin al bij hem weg was gelopen; dan zou dat eigenlijk geen goed teken zijn. Het meisje zorgde er nu wel voor dat hij zich wel welkom voelde hier zo. Toen het meisje hem moeilijk had aangekeken, vroeg hij met zijn brits accent of het wel ging. Het meisje knikte en grinnikte even. “Well hello englishman here, zei het meisje wat grappend tegen hem op een Brits accent. Oké ja, dat was wel een nadeel; hij zat nu op een Amerikaanse school en hij was typisch Engels. Dat zou nog wat worden dan.

“Goodmorning,“ zei hij normaaltjes terug met een glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet hoe Amerikanen dat deden met hun accent, maar hij kon het niet nadoen. ”I’m okay darling, just burned my tongue,” zei het meisje weer wat grappend. Ze probeerde hem na te doen met zijn Britse accent, maar het klonk nog al overdreven en falend. Iets wat bij hem wel een glimlach op het gezicht bracht. “Oh dear,“ zei hij maar om het overdreven spelletje mee te doen van het meisje.

Het meisje nam nog een hapje van haar broodje, ondertussen zei hij dat het een grapje was. En dat hij dus niet iedereen had weggejaagd van het schoolplein. Het meisje moest giechelen, waarschijnlijk nog steeds om zijn accent. Iets wat hem niet zoveel uit maakte, want waarschijnlijk zou hij dat nog wel vaker aan gaan horen. Dat was dan ook gelijk beter dan persoonlijke gesprekken aan horen. “Yeah I know,” zei het meisje op haar eigen Amerikaans accent. Ja, dat was pas grappig hoe de Amerikanen praten. “My dear, your accent is funny,” zei hij met zijn “perfecte” accent  om weer terug te vallen op haar overdreven grapjes. Het meisje stak haar hand vooruit en stelde zichzelf voor als Lorise. Hij moest toegeven dat was wel een mooie naam. Met een glimlach op haar gezicht zei ze:“Also Cupid by the way, I think more people here know me by the name cupid than my own name” Hij knikte, maar hij bedoelde eigenlijk nee. Want hij was hier nog maar een dag, dus de naam Lorise of Cupid kende hij nog niet. “Lorise and Cupid are both beautiful names, my name is James,” zei hij terug. Hij zag misschien wel aan haar dat ze bezet was, maar dat hield hem er nog niet van om aardig te doen. En aardig doen tegen meisje altijd.

James keek even weer vooruit en keek naar wat vogeltjes die tussen de bladeren aan het hupsen waren. Dat zag er best wel leuk uit. “I have never heard of the name Lorise or Cupid…“ Zei hij, terwijl hij weer naar Lorise keek. “I’m new here, you see,” zei hij een beetje schuldig. Hij wilde niet dat ze zich ging rot ging voelen, omdat hij nog nooit van Cupid of Lorise had gehoord. Hij keek haar aan en glimlachte even.  

Listening and Hearing

Are two different sensens

James vond het echt grappig dat Lorise moest lachen om zijn accent. Maar hij kan er niks aan doen hij vond haar accent net zo grappig. Hij had dan ook zo’n gevoel dat deze dag nog wel grappig zou gaan worden, gewoon omdat Lorise zijn accent grappig vond en hij de hare. Het zou raar zijn als anderen hun zou zien zitten, gewoon lachend om hun accent.
Terwijl ze zo praten met een zijn expres overdreven Britse accent en haar Amerikaans accent, dacht hij terug aan de tijd die hij had in Engeland. Engeland zou hij zeker niet zo snel vergeten, vanwege zijn accent en zijn typische Engelse trekjes; zoals thee drinken en dat hij wel redelijk goed was als butler. Maar daar had hij dan ook voor de helft de opleiding voor gedaan; de andere helft van die opleiding heeft hij niet mee gekregen, omdat zijn mutatie in die tijd ook flink aan versterken was.

Om niet in zijn eigen gedachten te verzinken, zei hij tegen Lorise dat haar accent grappig was. “What? You’re saying MY accent is funny?” vroeg ze lachend aan hem. Dat had ze waarschijnlijk nog niet eerder gehoord, maar dat maakte niet uit. Hij was immers ook nog nooit in Amerika geweest, laat staan met Amerikaanse mensen praten. Lorise stelde zich zelf voor, en hij ook. De naam Lorise had hij nog nooit gehoord, zelfs niet in zijn thuis land! Dus dat vond hij wel bijzonder, om ook een keer nieuwe namen te horen. “Thanks. Nice to meet you James” Zei ze vriendelijk tegen hem. “You’r welcome,” zei hij terwijl hij knikte. Hij vond het wel gezellig dat Lorise bij hem kwam komen zitten, dan gingen zijn gedachten tenminste ergens anders heen dan wat er zonet was gebeurd met het groepje. En omdat hij nu ook luisterde naar Lorise, hoorde hij vaag het groepje nog op de achtergrond praten. Lorise zou dat niet kunnen horen, maar hij wel. Iets wat hij soms heel irritant was. Toen hij nog wat jonger was, en zijn mutatie net had ontdekt had hij tegen zijn vrienden in Engeland gezegd of ze die grap ook hoorde. Terwijl hij aan het lachen hoorde zijn vrienden niet wat de grap was, en lachte hem juist uit. Hij was het nu wel gewend dat niemand kon horen wat hij kon horen, en wist dan ook hoe hij moest reageren als iemand hem uit lachte. Lorise lachte nu juist om hem, dus dan was er niks om koppig tegen te gaan doen.

Hij verontschuldigde zich zelf dat hij haar naam nog nooit had gehoord, en dat hij nieuw was. “Oh well, in that case.. Welcome,” zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Hij keek haar met een glimlach aan. Hij vond het fijn dat hij nu met open armen ontvangen werd. Lorise was immers de eerste persoon die hij nu kent. Dus dat voelde wel goed, dat gaf hem hoop dat hij welkom was. Ze stak haar hand met haar bekertje koffie vooruit en vroeg kort:“Want some?” Hij schudde zijn hoofd, James was niet zo een koffie drinker en zei:“No thank you, I don’t drink coffee. If it was tea, than yes.” zei hij met een glimlach. James dacht even na over wat Lorise tegen hem had gezegd. De meeste mensen hier kende haar onder de Cupid, had dat iets te maken met haar mutatie? Bij hem wel, maar dat was ook omdat zijn broertje zijn bijnaam had bedacht. Hij vond het helemaal niet erg dat zijn broertje dat had gedaan. Hij was er wel trots op dat zijn bijnaam Banshee was. “Can I ask you something?” vroeg hij beleefd, want ja daar stonden Engelse ook wel bekend om. Vooral de Engelse mensen die de opleiding Butler hadden gedaan. “What is your mutation?” vroeg hij. Hij probeerde, terwijl hij dat zei, niet te opdringerig te zijn. Hij wist niet zeker of die vraag namelijk gepast is, maar daar zal hij anders zo achter komen.

Listening and Hearing

Are two different sensens

“Really? Well this can’t get any funnier” Zei Lorise lachend, toen hij zei dat hij geen koffie drinkt maar thee wel. Oké hij moest toe geven, het was eigenlijk best wel grappig. Voor al omdat hij echt veel Engelse trekjes had. Maar daar kon hij niets aan doen, zo was hij juist opgegroeid. Zijn ouders hadden meer Engelse trekjes dan hij, soms vond hij dat best wel schamend. Maar ja, iedereen had dat wel in Birkenhead. En als iedereen dat had dan was er niks schamends aan. Nu hij in Amerika was, dan had hij eerlijk gezegd ook gedacht dat het best schamend zou zijn dat hij Engelse trekjes had. Maar toen dat was alleen toen hij onderweg was. Toen hij hier aan kwam had hij er niet meer aan gedacht om te schamen. Dan dacht hij alleen maar aan de meisjes die hier rondliepen, en aan regels verbreken.

James lachtte mee met Lorise dat het niet meer grappiger word, maar toen de vraag in zijn hoofd opkwam om te vragen wat haar mutatie was; werd hij wel nieuwsgierig. Hij wist alleen niet zeker of het wel mocht. Dus vroeg hij eerst of hij haar wat mocht vragen, gelukkig knikte ze opgewekt. Hij vervolgde met wat hij wilde vragen, wat voor mutatie ze had.
“Well I haven’t got the nickname ‘Cupid’ for no reason” zei ze, terwijl ze een hangertje van een cupido liet zien. Het zag er best wel mooi uit. Dat vond hij ook wel passen bij Lorise. Met nieuwsgierige ogen keek hij naar haar wat ze hem nog meer ging vertellen over haar mutatie. “I can make two people fall in love with each other” zei ze met een glimlach. “And.. I can make people fall in love with me” zei ze erbij en haalde haar schouders op. Ze keek even nieuwsgierig naar James. Wow, dat was eigenlijk best wel gaaf. Wel gaver dan zijn mutatie, zijn mutatie was niet veel bijzonders. Wel bijzonder in zijn omgeving waar hij vandaan kwam, maar waarschijnlijk niet echt bijzonder hier.
“That’s a lovely mutation,” zei hij een beetje als een grapje. “What about your mutation? If I may ask?” zei ze beleefd tegen hem. Hij zuchtte, oké hier komt het dan. “I can hear people talking on the other side of this island, and than I can reflect their talking so you can hear it too; also the name Echo Manipulation. But I can also turn the reflected sound decibel higher, that’s Sonic Scream.” Zei hij wat twijfelend, want hij wist niet zeker of hij het goed had uitgelegd. Hij hoopte het wel, want anders wist hij niet hoe hij het anders moest uitleggen. “But that’s not the reason why the people left… A girl had earaches and headaches.” zei hij om Lorise er van te overtuigen dat hij dat niet had gedaan. Ookal twijfelde hij daar ook al aan. Hij wist niet zeker of hij echt moest uitleggen dat hij wel gehoorschade en hoofdpijn kan veroorzaken of niet. Straks zal Lorise echt denken dat hij dat bij dat meisje had gedaan, maar eerlijk gezegd wist hij ook nog steeds niet zeker of hij dat gedaan of niet.

{Dat was echt moeilijk vertalen over zijn mutatie xD }

Listening and Hearing

Are two different sensens

Nadat hij goed luisterde naar Lorise, die over haar mutatie praatte werd hij wel nieuwsgierig. Hij vond het echt een romantische mutatie. Hij was dan misschien niet zo van al dat romantische gedoe en een relatie hebben, hij vond het toch romantisch. James zei dan ook dat hij haar mutatie heel erg lovely vond. Blijkbaar vond ze dat wel fijn om dat te horen, want met een glimlach op haar gezicht bedankte ze hem. Ja, meisjes laten glimlachen liet altijd een trots gevoel in hem achter.

James voelde zich diep van binnen wel wat schuldig dat hij Lorise had verteld wat zijn mutatie was, ook al had hij een gedeelte achter zich gelaten. Hij had namelijk niet de gevolgen verteld wat er kan gebeuren bij hem. Nou ja, niet zo zeer bij hem, maar wel bij andere mutanten hier op school. Als hij een keer een Sonic Scream zo “activeren” wat hij dan niet door had, dan zouden wel alle mutanten een gehoorschade hebben en eventuele migraine.
Maar voor dat James zijn schuldige gezicht zou opzette keek hij met een glimlach naar Lorise. Hij vond het wel leuk om met haar te praten, en dat hij zich wel op zijn gemak voelde bij haar. Maar dat hij wel met elk meisje dat bij hem in de buurt kwam. Elk meisje stelde hem op zijn gemak. Bij jongens kon hij dat niet zeggen, gewoon omdat hij niet gay was en niet naar jongens keek. James praatte gewoon gemakkelijker met meisjes.
“Oh wouw, that’s seems complicated but cool at the same time,” reageerde ze, terwijl ze een wenkbrauw optrok. James haalde zijn schouders op. Als hij zijn mutatie moest uitleggen dan klonk het inderdaad wel ingewikkeld, maar eigenlijk was het best wel simpel. Dat kwam waarschijnlijk gewoon omdat hij ook die mutatie had. Nadat hij eerst relaxed zijn schouders had omgehaald, zei hij er toch maar voor de zekerheid achteraan dat hij niet degene was die het groepje wat er eerst stond had weggejaagd. Hopelijk zou ze hem wel geloven anders had hij geen gezelschap meer buiten. En dat zou voor hem zwaar klote zijn, gewoon omdat hij dan een loner was en nog een nieuweling ook! Een verbaasde blik verscheen op haar gezicht. “Oh, I didn’t thought you were the reason in the first place so don’t worry. I am not leaving” zei ze op een geruststellend. Mooi, dat was dan ook weer geregeld.

Met een vriendelijke grijns op zijn gezicht keek hij richting de zon. Hij deed zijn ogen even dicht en nam een relaxte houding aan. Dit was genieten, er was zon, en een meisje naast hem. Hij keek even op zij toen hij Lorise weer hoorde praten. “So, since you know I’m Cupid. If you ever see a girl you like and you really really need any help. You can come to me you know” zei ze, Lorise zat ook met haar ogen dicht. Dus zij genooit ook van de zon. Maar toen hij haar even goed bekeek had hij niet helemaal goed gehoord wat hij zei, maar hij wist dat het iets te maken had met een leuk meisje zien en haar mutatie. James zette zelf de zin in zijn hoofd een beetje in elkaar. Wat eruit kwam klopte waarschijnlijk ook wel, ongeveer. Hij keek weer terug naar de zon en bedacht zich dat hij echt wel gebruik ging maken van haar mutatie. Niet dat hij haar ging gebruiken gebruiken, maar voor als hij écht een super leuk meisje zag waarmee hij een relatie wilde. Ookal zou dat nog wel lang duren. “If I see a girl and I like her, then I’ll send you a message.” Zei hij als antwoord op haar vraag. “But I think I need your number, so… What’s your number?” zei hij. Hij wist niet of hij wel goed deed om haar nummer te vragen, omdat ze al bezet is. In Engeland was dat zeker niet gebruikelijk.
Om maar even over te gaan naar elkaar berichtjes sturen, zei hij quassi zielig:“I have no idea where I can help you with, but if you ever want to hear a funny accent; you can call me or something.” Hij bedoelde het een beetje grappend, en dat was ook precies de bedoeling. Met een grijnsje begon hij weer te relaxen van de warme zon op zijn gezicht. Hij wist niet wat hij verder nog tegen haar moest zeggen, maar nog één schoot hem te binnen. "Maybe I don't drink coffee, because I love tea more. But my parents are more Britisch than me, so if you want to laugh hard... than I could tell you something about my parents," zei hij nog even snel met een uitdagende toon. Hij zag Lorise eerlijk gezegd al voor zich, hoe ze helemaal stuk ging over zijn ouders. Niet dat dat veel uit maakt, hij vond het zelf ook wel grappig.

Listening and Hearing

Are two different sensens

Rustig nam James het nummer over van Lorise. Hij zal haar zeker om hulp vragen als hij een leuk meisje zou zien. Ook al zou ze eigenlijk wel lang moeten wachten. Hij zag namelijk genoeg mooie meisjes rond lopen, maar om er echt een relatie mee te krijgen had hij niet echt veel zin in. Hij vond het wel mooi om te zien om sommige koppels nog steeds goeie gesprekken met elkaar kunnen hebben. Maar dat kon hij niet. Flow hebben met een meisje vond hij leuker. Dan hadden ze vaak wat om over te praten, en met een relatie was dat bij hem niet zo. Nadat hij het nummer correct had overgenomen van Lorise haar telefoon, stuurde ze haar gelijk een appje. Zo, nu had ze zijn telefoon nummer ook gelijk. Anders zou ze misschien denken dat hij een vreemde was of zo.

Hij zei tegen haar als grapje dat ze hem wel kon appen als ze en keer een grappig accent wilde horen. Dan zou hij gewoon wat normaals zeggen, op een overdreven Brits accent. Daarom moest ze lachen en zei:“Ahawwh well, thank you for that.“ Met een glimlach maakte hij een kleine buiging. Dat deden Engelsen dan ook wel vaak, vooral uit de streek waar hij vandaan kwam. Een klein buiginkje maken bedoelde hij mee dat het goed lag. En dat zou voorlopig ook zo blijven. Voor de grap zei hij nog tegen haar dat zijn ouders nog meer Brits waren als hem. En dat was dan ook echt niet zacht uitgedrukt. Daardoor glimlachte Lorise breed en grinnikte even. Hij stelde ook voor om wat over ze te vertellen als ze dat wilde. “Alright! Tell me about them,” Zei ze, Lorise ging zo zitten dat haar ellebogen leunde op haar knieën met haar hoofd in haar handen. Oké, nu moest hij wel even nadenken. Wat was het grappigste wat zijn ouders ooit hebben gedaan wat zo extreem oud Brits was? “Okay, here it comes…I told you twice that I don’t drink coffee, but I don’t drink because I don’t like it, ” Begon hij met praten. Dit was nog niet het ergste wat hij kon vertellen aan Lorise over zijn ouders, maar het was een beginnetje. “I tried to drink coffee, but my parents don’t even want to try it. Because they only drink tea with milk and without sugar; believe that’s terible,” Zei hij terwijl hij Lorise aan keek. Snel haalde hij zijn schouders op en zei:“I know that’s not the best part, but it’s a differents between my parents and me.” James keek weer naar de lucht en dacht weer diep na. Hij was er zeker van dat dat niet het ergste was, maar voor het ergste moest hij zeker nog diep na denken.

Na een paar minuutjes nadenken, wist hij wat nog wel wat erger was dan thee met melk en zonder suiker drinken. Hij draaide weer naar Lorise toe en zei:“When I was little, my parents teached me how to play cricket, that’s the most boring sport on the planet!” Nadat hij had gezegd dat Cricket de meest saaie sport was op de wereld, gooide hij zijn armen in de lucht om het meer duidelijker te maken hoe saai hij dat vond. Ook al had hij dat beter niet kunnen doen, omdat hij nu nog meer op een Brit leek. Met een brede grijns op zijn gezicht keek hij Lorise aan. “Believe me, you don’t want to hear the worst part of my parents and there culture,” zei met een uitdagende toon in zijn stem.