What happend? ~Open

Om te praten over zijn ouders met Lorise vond hij leuk om te doen. Om daarbij te zien hoe ze lachte over zijn verhalen gaf hem het gevoel alsof hij geaccepteerd werd door haar. Sowieso boeide het hem niet echt of hij nu geaccepteerd werd of niet, nou ja, dat was dan eigenlijk gelogen. Natuurlijk wilde hij dat ze hem accepteerde hoe hij was, voor al door meisjes wilde hij graag geaccepteerd worden. Door jongens boeide het hem dan niet. James voelde zich alleen aangetrokken door meisjes meer ook niet.

Lorise vertelde nu over haar sporten die ze had gedaan. Kom op zeg, bergen beklimmen en ballet bij elkaar?! Echt perfect die combinatie. Daarom had hij ook lachend aan haar gevraagd of dat een grapje was. Anders was het ongelooflijk. Hij zag haar al voor zich hoe ze in een tutu een berg ging beklimmen. Lorise grinnikte en schudde haar hoofd. “No, I’m not joking, I told you they’re weird,” zei ze lachend tegen hem. Dit was echt even te grappig. “So you’re wearing a tutu and you’re mountain climbing the same time?” zei hij lachend. Hij zag haar al gaan, met een touw om haar middel zodat ze niet viel. En ondertussen ook nog een beetje ballet doen. Natuurlijk deed ze dat niet, maar het zou wel grappig zijn. Nu hij dit van haar wist, wist hij niet zeker of hij haar wel overwinnen met het beste en gekste gedeelte van zijn familie. Toen hij begon te vertellen over dat zijn ouders zijn toekomst al hadden gepland over de butler opleiding, en later nog een koninklijke wachter worden; schoot Lorise niet dirict in de lach. Nu voelde hij zich een beetje dom dat hij dat had verteld. Hij wist gewoon, hij kon haar echt niet overtreffen met haar ballet en bergbeklimmen. James keek toe hoe er een frons ontstond op Lorise haar voorhoofd. “What?” zei ze en toen begon ze eindelijk te lachen. Het was hem toch gelukt. Toen zij begon te lachen, lachte hij ook mee. Lachend zei ze:“You mean those guys who stand in front of the palace with those weird hats? The ones who never move?” Oké, ze wist toch nog wat Koninklijke wachters zijn. Dat was al een hele opluchting. “Yes, those guys. Terrible job, believe me!” zei hij, terwijl hij ook stuk ging. Hij had echt geluk gehad dat nooit aan die stomme opleiding is begon. Dat had hij nooit overleeft. “Once I saw a dog pee on the shoe of the Queens Guard. And even than you don’t move!” zei hij terwijl hij nog verder door lachte. Daarna zei hij er nog achteraan dat zijn ouders echt gek zijn. Lorise knikte en zei op een wijze toon:“Yes that for sure, but they raised you with love right? Because thats the most important thing.” Daar moest hij eventjes over nadenken. Natuurlijk hielden zijn ouders van hem, maar hij had zijn moeder wel een keer een migraine voor veroorzaakt. Iets wat hij nooit zal vergeten. En zijn broertje, zijn broertje hield echt heel veel van hem. Maar hij had hem niet opgevoed. “Yes, I think. I don’t know, my brother does really love me, but my parents...” zei hij, terwijl hij weer even stopte met praten. “Most of the time I only call my brother, if they wanted to talk to me than they can call me.” zei hij. Het klonk hard hoe hij dat vertelde. Maar over zijn ouders praten was iets wat hij niet vaak deed. Hij praatte meer over zijn broertje, alsof hij daar een betere band mee had. Hij keek Lorise even van top tot teen aan. “Do you have other family?” vroeg hij, om het onderwerp over zijn ouders van hem af te willen halen. En deels ook wel interesse.

Met Lorise lachen was echt leuk om te doen. Hij hoopte dat hij haar nu als een normale vriendin kon beschouwen. Natuurlijk moest ze dan echt vereerd zijn, want ze was dan ook zijn eerste normale vriendin. Hij zal vast ook vrienden maken onder de jongens hier, maar Lorise als eerst vriendin was ook leuk. Voor al omdat Lorise als bijnaam Cupid heeft, maakte dat helemaal speciaal. Ze hadden geen relatie van liefde, maar wel relatie als vrienden. Dat vond hij voor al heel leuk. Met vrienden moest je lol hebben, en dan je sterk bij elkaar voelen. Dat was voor al het leukste wat aan vrienden hebben is. James wist dan ook zeker, als hij een keer alleen was dat hij altijd Lorise had om te appen. Dan kon ze weer lachen om elkaars domme blunders en over hun accent.

Wat hij nu vandaag had mee gemaakt met haar zal hij echt nooit vergeten. Voor al niet omdat hij haar zag in een tutu op een berg. Dat vond hij dan helemaal geweldig. Lachend vroeg hij dan ook aan haar of dat deed, maar dan tegelijkertijd. Dat zou nog eens geweldig zijn. Ze gaf hem lachend een stomp tegen zijn boven arm. “Ofcourse not, stubid,” zei ze grappend. Hierdoor moest hij nog meer lachen. Hij kende haar nu nog maar net en nu al hadden ze de grote lol. Echt geweldig om een weer goed te lachen. James lachte ook altijd met zijn broertje, maar hij zat nog in Engeland en James zat hier. Iets wat best vervelend was, vond hij. Gelukkig had zijn broertje ook zo zijn vriendenkring gemaakt, dus dat scheelde ook wel heel erg veel. En toch hielden ze elkaar nog wel steeds aan de afspraak, ze zouden elke ochtend bellen. Nou ja, de ochtend voor James en de avond van zijn broertje vanwege het tijdverschil. Ook vertelde hij over de ene keer dat hij een hond zag plassen over de schoen van een Koninklijke wachter. Die kerel bewoog nog steeds niet, maar stonk zeker de hele dag. Lorise lachte daar ook om en zei dat dat echt heel gek was. Dat was het zeker.

Uit nieuwsgierigheid maar ook als een wijze Cupid vroeg Lorise aan hem of zijn ouders hem wel met liefde hadden opgevoed. Hij was daar wel zeker van, maar toch ook voor een deel niet. Zijn moeder bijvoorbeeld was zelfs een beetje bang voor hem geworden, om dat hij op de dag dat hij zijn mutatie voor het eerst ontdekte haar al gelijk zeer had gedaan. Die dag wilde hij het liefst wel snel weer vergeten, maar het was ook de dag dat hij en zijn broertje heel erg close waren geworden. Dat was wel een groot voordeel geweest. “Oh well, your brother seems nice,” zei Lorise met een glimlachje, toen hij ook een deel over zijn broertje vertelde. Hij wilde meer vertellen over hem. Zijn ouders waren met hun cultuur heel erg grappig, maar zijn broertje was een grote flapuit. Maar om niet het hele tijd het onderwerp op hem te laten vroeg hij aan Lorise of zij nog andere familie had. Ze schudde haar hoofd, terwijl ze wat zei haalde ze haar schouders erbij op. “No brothers and sisters, but I’ve got other family in California.” James trok zijn wenkbrauwen op. “You have family in California? Are you coming from California too?” zei hij een tikkeltje verbaasd. Californië was echt een hele mooie plek om te wonen. Altijd lekker warm, en goeie winters.

James wilde wel graag dat het onderwerp niet weer terug ging op hem, maar hij kon het niet laten. Voor al om het feit dat ze geen broers of zussen had. Dat was iets wat eigenlijk best wel jammer is. Hij kon namelijk heel goed met zijn broertje opschieten. “My brother is crazy, if you want to meet my parents. Then you really need to meet my brother.” zei hij zo overtuigd mogelijk. Hij pakte zijn mobiel uit zijn jaszak en liet een foto zien van zijn broertje. Zijn broertje had deze foto gestuurd vanuit zijn school, het was pauze en hij had net een banaan opgegeten. Terwijl zijn broertje probeerde te glimlachen zat er nog allelei stukjes banaan tussen zijn tanden. Het was een best wel een vieze foto, maar dit was dan ook de enige foto die James had van zijn broertje. “I know the picture is very nasty, but this is my brother. He is a little bit crazy,” zei hij, terwijl hij een hand achter zijn nek langs haalde. Dit was best wel vies om dit aan Lorise te laten zien. Maar het was leuk zolang hij over zijn broertje kon vertellen. “He’s fourteen years, and I’m worries about him,” zei hij verdrietig. Hij slikte even en vervolgde:“I’m worried, because I think he never grows up… And if he doesn’t, I won’t grow up either.” Het was waar, maar toch had hij wel zo’n gevoel dat zijn broertje zal op groeien. En anders, zouden hij en zijn broertje voor altijd kind blijven. Met een nog bezorgende blik in zijn ogen keek hij Lorise aan.

{Ik wist niks waardoor Lorise hard moet lachen...}