I kinda lost my dog||OPEN||

In de bibliotheek een boek lezen wat voor kleine kinderen was bedoeld, had Wyot toch enigszins beschamend gevonden. Daarom was hij met het boekje en een flesje water in zijn rugtas naar buiten gelopen. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht, toen hij de warme zon op zijn gezicht voelde. Het was geen straf om met dit weer te moeten lezen. Oké, moeten was een groot woord maar als hij binnenkort gewoon mee wou gaan doen aan de lessen moest hij toch echt leren lezen. Tot nu toe leek het erop dat hij de enige op deze school was die niet kon lezen. Kennelijk was het in 2035 vanzelfsprekend dat iedereen kon lezen, hoe arm of rijk je ook was. Dat was in de tijden waarin hij had geleefd heel anders geweest. Alleen in de Tweede Wereldoorlog was hij één van de weinige in zijn peloton geweest die niet kon lezen, maar daar was dit nooit echt een probleem geweest.

Al snel had Wyot een relatief beschut plekje gevonden. Niemand die hem hier zou zien zitten lezen, als je het al lezen kon noemen. Zijn tas zetten hij op de grond, waarna hij zelf met zijn rug tegen een boom aan ging zitten. Voor een moment luisterde hij met gesloten ogen naar het gesjirpt van vogeltjes, opzoek naar de motivatie om een poging tot lezen te doen. Het was eigenlijk best raar dat een onverschrokken soldaat als hij zenuwachtig werd van een aantal letters op papier. Met een lichte zucht pakte hij het boekje uit zijn tas. The Cat in the Hat stond er met koeienletters op. Dit wist hij niet zo snel omdat hij het gelezen had, maar omdat de bibliothecaresse het hem net had verteld toen ze hem het boekje had gegeven. Tot zijn verbazing had ze niet vreemd op gekeken toen hij haar had gevraagd om een boekje om te leren lezen. Waarschijnlijk had Jean, Jamie of Norah haar al verteld dat hij binnenkort langs zou komen. Hij, de jongen die op zijn eerste dag op het eiland een pijl had geschoten door iets wat kennelijk een computer heette. Wyot sloeg het boekje open, legde zijn vinger onder het eerste woord en begon langzaam de letters uit te spreken. Als één klein kind dat net leerde lezen. Hij had nog geen twee bladzijdes, zacht hakkelend uitgesproken toen een zacht geritsel hem uit zijn gedachten trok. Een jonge hond kwam de bosjes uit gerend en stormde op hem af. “Hé” zei Wyot met een vrolijke grijns op zijn gezicht. De hond duwde zijn snuit tegen de rug van Wyot’s hand. Lachend aaide hij het beestje over zijn kop. “Wat doe jij hier?” vroeg hij. Al wist hij dat hij op deze vraag waarschijnlijk geen antwoord zou krijgen, tenzij hij de hond een mutant was maar daar ging hij niet vanuit. Want welke mutant zou er nou een penning om zijn nek hangen? Wyot nam het gouden hangertje tussen zijn vingers en wist met moeite de letters te ontcijferen. “Le.. v.. i.” sprak hij langzaam uit. Als reactie begon de hond nog enthousiaster te kwispelen. “Dus Levi, waar is jouw baasje?” vroeg hij terwijl hij zijn boek in zijn tas stopte en overeind kwam. De ietwat paniekerige stem van een meisje drong zijn oren binnen. “Ik denk dat ik het al weet. Kom.” zei hij, waarna hij in de richting van de stem begon te lopen. De hond dartelde vrolijk achter hem aan, zich totaal niet bewust van de paniek die hij waarschijnlijk bij zijn baasje teweeg had gebracht. Zodra ze de beschutting van het bos uitstapte zag hij het meisje staan. Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht liep hij naar haar toe. “Is dit toevallig jouw hond?” vroeg hij, waarna hij kort knikte naar Levi die hijgend tussen hun in was gaan zitten.

De hond die als een jonge pup achter hem aan dartelde deed hem denken aan Lucky. De jonge herdershond die Quinn en hij gevonden hadden in een tot op de grond platgebombardeerd Frans dorpje. Het dier was kwispelend onder het puin vandaan gekomen, op het moment dat zij langs waren gelopen. De enige schade die hij aan het bombardement over gehouden had was een schaaf wond op zijn snuit geweest. Hoe het dier zo veel geluk had kunnen hebben hadden ze niet begrepen, maar vanaf dat moment was de hij hun beste maatje geweest. Als zij op patrouille gingen, ging Lucky mee. Als snel had hij door gehad wanneer hij stil moest zijn en wanneer hij dekking moest zoeken. Of hij dat op de voor Wyot ‘fatale’ dag ook op tijd had kunnen doen wist Wyot niet. Wat hij wel wist, was dat het dier onderhand al lang al dood was. Natuurlijk, was hij al lang al dood. Het mocht voor Wyot dan wel als een paar weken voelen, in werkelijkheid was er al bijna een eeuw verstreken.

Het meisje, die duidelijk de eigenares van de hond was, liet zich op haar knieën vallen. Merde? Dus ze was Frans? Ja, waarom zou ze anders in het Frans vloeken? Hoewel zijn Frans niet geweldig was had hij dit woord vaak genoeg gehoord om te weten wat het betekende. Het meisje kwam ondertussen weer overeind en bedankte hem. “Geen probleem.” zei hij met een vriendelijke glimlach. Het meisje stelde zich voor als Juliette Valios en stak haar hand naar hem uit. “Wyot Hunter.” zei hij, waarna hij haar hand aannam en deze kort schudde. “Je bent Frans, of niet?” vroeg hij met nog altijd een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Voor een moment gingen zijn ogen weer naar Levi, die rustig zat te kwispelen.