Pull the trigger | & Raphael

Het was de hele dag broeierig warm geweest. Een voorbode voor onweer. Net zoals de zwaluwen, die aan het einde van de dag vlak boven de grond hadden gevolgen. De jonge leerlingen die nog buiten waren geweest waren door Clyde naar buiten geweest. De oudere leerlingen zouden waarschijnlijk vanzelf naar binnen komen wanneer de bui los barstte. Nadya zat in kleermakerszit op haar bed en staarde door het open raam naar buiten. Naar de wolken die zich samen hadden gepakt en die steeds donkerder leken te kleuren. Naar de bomen, wiens takken steeds onrustiger begonnen te bewegen. De wind trok aan. Vierentwintig knopen, misschien zesentwintig. Nick was beter geweest in het vaststellen van windkracht. Anders dan haar had hij precies geweten hoe hij windsnelheden moest reguleren. Voor een moment sloot ze haar ogen. Nick. Nog altijd bracht de gedachten aan hem niet de pijn met zich mee die ze had verwacht. Nog altijd was er die leegde. Dat gebrek aan gevoelens. Die bodemloze put. Het zachte getik op het raam maakte dat ze haar ogen weer opende. Lang duurde het niet voor de hemel open leek te breken. Soepel sprong Nadya van haar bed, liep ze naar het raam om deze te sluiten. Heel even aarzelde. Vliegen met dit weer was altijd geweldig. Het probleem was wel dat als ze zich nu zou transformeren, ze de storm waarschijnlijk zou verergeren. Dan zouden er straks windsnelheden van zevenveertig knopen over het eiland heen razen. Nee, het was beter als ze zich nog even gedeisd zou houden. Bovendien zou het vliegen haar waarschijnlijk toch niet hetzelfde plezier bezorgen als dat het normaal deed. In de leegte waarin ze zich bevond was geen plek voor gevoelens.
In plaats van terug te lopen naar haar bed liep Nadya naar haar kast. Zonder er al te veel over na te denken pakte ze er een kort zwart broekje, een wat langere blauwe tanktop en een sport bh uit. Snel kleedde ze zich om. Geen aandacht bestedend aan het hoopje kleren dat op de grond ontstond. Dat zou ze later wel opruimen of niet. Van haar bureau griste ze haar IPhone en een klein draagbaar boxje. Nick had het ding ooit voor haar gejat in een media winkel in Frankrijk. ‘Dan hoef ik in elk geval niet bang te zijn dat je in die oortjes van je stikt als je aan het dansen bent.’ Had hij gezegd toen hij het ding in haar handen had gedrukt. Met een wat cynische blik in haar ogen had ze hem bedankt. Niet omdat ze het niet kon waarderen dat hij iets voor haar gestolen had maar omdat hij beter moest weten dan dat. Doodgaan was niet echt een optie voor haar, niet zo in elk geval. Oké, focus. Op blote voeten liep Nadya de gang op.
Lang hoefde ze niet te zoeken naar de gymzaal. Het was dat ook geen hardcore wetenschap, maar slecht een kwestie van de bordjes volgen. Tot haar opluchting was de deur gewoon open. Kennelijk had Damian er geen problemen mee dat er s’ avonds nog leerlingen rondspookte in zijn gymzaal. Nadya trok de deur achter zich dicht. Liet haar blik door de ruime zaal dwalen terwijl ze rustig naar binnen liep. Haar boxje en IPhone legde ze aan de rand van de zaal. Aan de kant die het verst verwijderd was van de deur. Op die manier zou niemand ongezien haar spullen mee kunnen nemen. Om te voorkomen dat ze de aandacht van andere mutanten zou trekken, zette ze het volume van het boxje laag. Niet zo laag dat ze het niet kon horen als ze aan het dansen was, maar ook niet zo hard dat mensen op de gang het zouden horen. Gewoon omdat ze geen zin had in nieuwsgierige aapjes. Of was het aagjes? Ja, dat was het. Je ging aapjes kijken en aagjes waren nieuwsgierig. Hoewel Nadya verschillende talen sprak en begreep, waren er maar weinig waarvan ze de spreekwoorden goed kende.
Eerst opwarmen. Dat was iets wat haar balletlerares haar vroeger altijd op het hart had gedrukt en hoewel Nadya normaal nooit een heel volgzaam meisje was, en ook nooit was geweest, was dat een advies dat ze altijd netjes had opgevolgd. Ook nu hield ze zich een kwartier lang bezig met het opwarmen van haar spieren. Toen ze de laatste klanken weg stierven kwam ze overeind. Nu zou het nummer komen dat al de hele dag in haar hoofd zat. Het nummer waarvan ze de choreografie al bijna tot in detail had uitgedacht. Heel even sloot ze haar ogen. Niet goed wetend wat ze moest verwachten. Normaal werd ze altijd heel rustig van dansen, maar nu was ze al rustig. Veel rustige dan ze zou moeten zijn. Zodra de eerste klanken hun intrede deden begon Nadya te dansen. Haar lichaam leek als vanzelf te bewegen op de muziek. Op de wat donkere klanken, die aan iemand die geen Oekraïens sprak zouden vertellen dat het geen vrolijk nummer was. Al wist ze niet zeker of de klanken de complete lading van het lied wisten te vangen. Voor haar deden ze dat wel, maar dat kon ook zijn omdat ze de tekst verstond, begreep en zich er in herkende. Het was alsof met iedere beweging, de bodem van de put die ze bodemloos had geacht dichter bij leek te komen. Wat als het als lande erger was dan het vallen? Wat als er iets was wat erger was dan de leegte en de duisternis waarin ze zich de afgelopen dagen had bevonden? Toch danste ze door. Ze wou niet stoppen. Ze kon niet stoppen. De muziek nam haar mee, tilde haar op en zou haar uiteindelijk laten vallen. De laatste tonen stierven weg. Nadya staarde naar de bakstenen muur, liet zich overspoelen door de golf van emoties die er over haar heen kwam. Ze had een antwoord op haar vraag. Landen was erger dan vallen. Veel erger. Het was een pijn die ze niet kon beschrijven en dat zei veel voor iemand die jaren opgesloten had gezeten en gemarteld was. Haar lichaam begon te trillen en ze kon niets anders doen dan zich op haar knieën op de grond laten zakken. Het was alsof iemand haar hart uit haar borst had getrokken en het in duizenden stukjes aan het schuren was. Ineens verlangde ze naar het vallen in de bodemloze put. Alles was beter dan dit. Alles was beter dan deze pijn.

tag: Raphael | words: xxx | notes: choreograpy

Natuurlijk, had ze het voor mogelijk gehouden dat de bodemloze put niet bodemloos was. Dat de klap nog komen zou. Dat landen erger was dan vallen. Misschien had ze het ergens zelfs gehoopt. Hoe vreemd het ook klonk. Het wegblijven van de pijn had haar angst aangejaagd. Had haar verward. Want hoe kon het dat ze zo rustig was, terwijl haar beste vriend net overleden was? Door haar! Dat Nick dood was, was haar schuld. Ja, het was ontzettend dom van hem geweest dat hij haar op had getild maar dat veranderde niks aan het feit dat het haar bloed was dat een einde aan zijn leven had gemaakt.

Nadya zette haar trillende handen op de grond en sloot voor een moment haar ogen. Liet zich overspoelen door de golf van emoties. Pijn, verdriet en woede. Allemaal zo intens dat ze zich afvroeg hoe het kon dat ze, ze ooit niet gevoeld had. Hoe het kon dat ze had gedacht dat ze zich voor eeuwig leeg zou voelen en dat, dat erger was dan voelen wat ze hoorde te voelen. Dan zich te voelen zoals ze zich nu voelde. Huiverend haalde ze adem, terwijl ze vocht tegen de tranen die achter haar ogen brandde. “Hey, gaat het?” De zachte stem deed haar schrikken. “лаятися” vloekte ze binnensmonds, terwijl ze haar handen tot vuisten balde. Waarom moest er juist nu iemand naar binnen komen? Nu zij het gevoel had dat haar hart langzaam in duizenden stukjes gescheurd werd? Toch keek ze op, met een harde uitdrukking op haar gezicht. “Ziet het eruit alsof ik oké ben?” vroeg ze, met de oh zo vertrouwde cynische ondertoon in haar stem. Dat ze zich voelde alsof haar wereld zojuist was ingestort, betekende niet dat de jongen dit hoefde te weten. Al betekende het ook niet dat ze hier een gezellig gesprekje ging lopen voeren. Daar was ze echt niet voor in de stemming. Daar was ze meestal niet echt voor in de stemming, maar oké. Soepel kwam ze overeind. “Ik wist niet dat mensen zo laat nog zo actief bezig waren.” zei de jongen, op wiens gezicht een nerveus glimlachje was verschenen. Nadya trok haar wenkbrauw op, toen de jongen zijn blik naar de grond af liet dwalen. Seriously? Wat dacht hij dat ze zijn hoofd eraf ging bijten? Dat was niet echt een optie. Niet in haar menselijke vorm in elk geval. “Ik hou ervan alleen te zijn.” antwoorde ze droogjes. Hopelijk begreep de jongen de hint en zou hij weer vertrekken, want om eerlijk te zijn wist ze niet hoelang ze haar ‘rustige’ houding vast zou kunnen houden. De tranen branden nog altijd achter haar ogen en haar lichaamstemperatuur begon lichtjes te schommelen. Het waren nog geen schommelingen die het toch al onrustige weer konden beïnvloeden, maar wat niet was kon nog komen en daar was Nadya zich sterk van bewust. Als ze haar emoties niet snel tot rust zou brengen zouden de temperatuur schommelingen straks wel groot genoeg zijn. Dan zou de onweersbui ineens omslaan in een storm en om eerlijk te zijn was dat het best case scenario.

tag: Raphael | words: xxx | notes: choreograpy

Verdomme. Waarom had de jongen haar juist nu aan moeten spreken? Nu het voelde alsof de wereld onder haar voeten aan het afbrokkelen was en er niks en niemand was aan wie ze zich kon vast klampen. Haar beste vriend en eigenlijk ook haar enige vriend, was dood. Dood doordat hij haar had proberen te redden. Dood doordat haar bloed zich met het zijne had vermengd. Met moeite wist Nadya de tranen die achter haar ogen branden binnen te houden. No way dat ze voor de ogen van deze jongen zou gaan huilen. Met een harde uitdrukking op haar gezicht had ze opgekeken. Het mocht de jongen onderhand wel duidelijk zijn dat ze zijn ‘bezorgdheid’ niet op prijs stelde. “Eh nee..” murmelde de jongen, die zich duidelijk niet op zijn gemak voelde. Het was echt alsof hij bang was dat ze hem ieder moment aan kon vallen. Een angst die misschien niet helemaal misplaatst was, maar oké. Nadya kwam overeind en zei de jongen dat ze er van hield om alleen te zijn. Een niet zo stille hint, die die hopelijk op zou volgen. “Je hoeft me niet te vertellen wat er is, maar ik ben m’n mobiel kwijtgeraakt hier en ik ben echt uiterst desperate om hem te vinden. Als je zou willen helpen ben je sneller van me af dan wanneer ik ‘m zou moeten zoeken.” Geweldig. De jongen was dus niet alleen een watje, maar ook een idioot. Heel even had hij haar aan gekeken met een wat waarschijnlijk oprechte blik moest voorstellen. Oprechtheid was niet iets waarin Nadya geloofde. Net als ze niet in de goedheid van de mens geloofde. “Ik zou mezelf kwijt kunnen raken, als je begrijpt hoe slecht mijn richtingsgevoel is.” zei de jongen. Ging hij nu echt proberen om haar toch enigszins te amuseren? “Grappig.” merkte Nadya droogjes op. Toch wist ze dat ze de jongen zou moeten helpen als ze hem hier weg wou hebben. Oké, ze kon ook shiften en hem dreigen echt zijn hoofd eraf te bijten maar dat wel een beetje overdreven. Een zucht schoof over haar lippen. “Oké, weet je nog waar je precies gesport hebt?” vroeg ze. Voor een moment keek ze de jongen aan maar al snel liet ze haar blik weer afdwalen. Het zou niet lang duren voor er een licht rode gloed over haar linker oog zou komen. Hoewel haar oog nooit zo rood kleurde in haar mensen vorm als in haar draken vorm, zorgde grote temperatuurschommelingen in haar lichaam er wel degelijk voor dat haar iris verkleurde.  

tag: Raphael | words: xxx | notes: choreograpy

Dat de jongen zich niet op zijn gemak voelde in haar ‘gezelschap’ was onderhand wel duidelijk. Op zich kon ze het wel begrijpen, een erg gezellig persoon was ze niet. Al helemaal nu niet. Nu ze overspoeld werd door emoties. Emoties waar ze nauwelijks vat op kon krijgen. Verdomme. Waarom had er een bodem in haar bodemloze put gezeten? En waarom had deze jongen precies op het moment dat zij de grond raakte binnen moeten komen? Alsof het al niet moeilijk genoeg was haar emoties onder controle te houden als ze in haar eentje was. Nu moest ze ook nog eens rekening gaan houden met een jongen die waarschijnlijk nog bang was voor zijn eigen schaduw.
Een zucht schoof over haar lippen toen ze zich realiseerde dat er weinig anders op zat dan de jongen helpen als ze hem hier weg wou hebben. Het duurde even voor hij antwoorde begon te geven op haar vraag. Begon ja, want veel verder dan een onduidelijk gestamel kwam hij niet. Zou hij zich bij iedereen zo nerveus gedragen of kwam het door haar? Ach, wat maakte het ook uit. Het belangrijkste was dat ze zijn telefoon zouden vinden en een beetje snel, want de storm van emoties begon steeds meer invloed te hebben op haar lichaam. Haar lichaamstemperatuur schommelde ondertussen tussen de 15 en de 45 graden en begon uit te stralen naar de omgeving. Met een beetje geluk zouden de temperatuurschommelingen de jongen volledig ontgaan of zou hij ze toeschrijven aan zijn zenuwen. “Het moet ergers hier, zijn geweest.” zei de jongen, die één van de hoeken van de zaal was geweest. Voor een moment sloot Nadya haar ogen. Oké, ze moest rustig blijven. Kort balde ze haar handen tot vuisten. Niet omdat ze van plan was de jongen een klap te geven of iets in die richting, maar gewoon omdat ze niet wist hoe ze de spanning uit haar lichaam kon doen laten verdwijnen. “Wat is je nummer?” vroeg ze, terwijl ze probeerde haar rustige houding enigszins te handhaven. Met een paar snelle stappen stond ze bij haar mobiel, die ze los koppelde van het boxje en oppakte. Het was te hopen dat haar temperatuurschommelingen niet veel groter zouden worden want dan zou ze haar mobiel straks nog bevriezen of roosteren. “Ik hoop dat je je mobiel op luid heb staan.” zei ze.

tag: Raphael | words: xxx | notes: choreograpy