Die hard [&Dante]

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Ze had echt geen idee of dit zou helpen of dat ze ook maar een klein beetje tot hem door kon dringen, wilde enkel gewoon proberen hem weer een beetje wakker te schudden, dat het zo niet langer door kon gaan. Heel snel begon Jackie niet iemand mee te nemen om te praten - waarbij ze eigenlijk ook nog niet eens een vriendelijk gesprek ging voeren omdat dat haar niet zo goed afging - en nam ze al zeker niemand op haar rug, al had dat meer aan de situatie gelegen. Beter ging ze eigenlijk iemand zoeken die dit beter kon, Grace misschien, zij leek Jackie misschien wel geschikt, je hoefde alleen maar een goed woord te zeggen over spinnen en dat had je haar ook op haar knieën. Zelf maakte ze hier ook wel eens gebruik, heel soms dan. Ach ja, het meisje mocht dat wel een beetje vreemd zijn, eigenlijk had Jackie wel geen slecht woord over haar te zeggen, op het feit na dat in hun kamer overal spinnen zaten dan. Ze maakte wel een cool team samen, dat moest ze toegeven, hun alle drie by the way.

"Maak je daar maar geen zorgen om, ik ga niet meer naar de fucking lessen" Zei hij maar hij kreeg enkel en alleen een ongeïnteresseerde blik voordat ze op de boomstam ging zitten. Tja, ze had geen zin om te staan en als hij erbij wilde zitten mocht dat natuurlijk maar hij leek liever te willen blijven staan. Nog steeds misschien een beetje te hard begon ze hem duidelijk te maken dat hij moest stoppen met zielig voelen voor zichzelf. Ze besloot uiteindelijk toch iets zachter te praten en wat vriendelijker tegen hem te doen, want ze kreeg al door dat het zo niet zou werken. Het was wel de enige manier waarop Jackie wist te communiceren, ze liet nooit emoties zien aan niemand en nu ook niet, puur omdat ze die ook niet voelde. Misschien ergens diep in een hoekje van haar koude hart maar nee, die liet ze niet doorschijnen. Jackie was zo hard tegen zichzelf als dat ze tegen andere mensen was, dus liet het zichzelf ook echt niet toe om iets te voelen of wat dan ook. ‘Ze leek daarom wel altijd een harteloze bitch maar ook zij had haar wonden en littekens die makkelijk weer open te halen waren.

Hij bleef haar een tijdje zwijgend aankijken en Jackie liet hem, ze liet hem denken maar hield ondertussen hem wel in de gaten met haar gedachten. Hoe hard ze het ook vond om toe te geven, herkende ze het goed van teleurstelling, haar eigen moeder had haar al sinds haar geboorte genegeerd omdat ze bang was voor haar eigen dochter, dat terwijl alles wat Jackie ooit had gedaan was om haar te beschermen. Nooit leek haar moeder dat te begrijpen dus was het een eeuwige stilte die tussen hun in groeide. "Als je me echt wil judgen, doe dan je fucking research juist, my fucking god" Gromde hij naar haar maar ze keek hem niet onder de indruk aan en sloeg haar armen over elkaar heen. Trok eventjes haar wenkbrauw op. Sorry, ze had geen zin om door zijn hele hoofd af te speuren naar alles wat er met de jongen gebeurd was, dan kreeg ze bovendien hoofdpijn als gevolg dus liever niet. "Ik heb nog nooit in mijn hele leven het gevoel gehad dat ik genoeg was, behalve bij haar. De laatste 6 maanden heb ik gevochten voor haar geluk en het mijne, en nu is zij weg en daarmee ook alles en wauw het spijt me zo erg voor jou dat ik meer tijd nodig heb om er over te komen want waarom zou je dit ook doen zonder dat er iets meer achter zit?" Zei hij luid terug als reactie op haar woorden en Jackie bleef hem luisterend aankijken. Zuchtte eventjes en liet de blik in haar ogen iets verzachten. ”Wees blij dat je tenminste iets heb gehad, je kon er eerder ook zonder leven dus dan kan dat nu ook wel weer, maar ik snap dat het misschien moeilijk is om terug te gaan naar niets. Sorry.” Zei ze terug zonder hem aan te kijken en met kaken lichtjes aangespannen omdat het ergens moeilijker was voor haar om te zeggen. Ze voelde ergens woede opkomen maar wist het te onderdrukken. Keek hem weer aan en hij was ook heel boos blijkbaar want zijn vuisten waren gebald, maar ze bleef zelf gewoon kalm. "En by the way, ik verbied jou ook niet om in je bed te liggen. Die kast is mijn bed, de enige plek waar ik toch een beetje slaap kan halen in een nacht, dus vergeet 't maar dat ik je ga beloven dat ik er niet meer in ga" Vervolgde hij een beetje zachter maar nog altijd geïrriteerd, alleen Jackie was nu echt klaar met zijn weerwoorden. ”Right..” Zei ze kalm terug waarna ze opstond en hem eventjes zwijgend in de ogen aankeek. ”Loop maar terug.” Zei ze vervolgens met een scherpte in haar stem waarna ze zich van hem weg draaide en begon weg te lopen, alleen al snel was ze weer geen meisje meer maar een merrie. Stappend begon ze weg te lopen, voor hem om nog een kleine kans te krijgen een reactie te geven, alleen ho maar dat ze het terug ging brengen. Het was eigenlijk nog best een goed idee geweest van hem, kon hij gelijk even nadenken op de weg terug.

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Oké dit kreeg ze dus terug voor haar kleine poging om iets te doen voor de jongen, om hem te helpen in te zien dat het niet moeilijk hoefde te zijn om verder te gaan. Hij had tenslotte eerst ook zonder haar kunnen leven, en zonder alle andere mensen die er niet voor hem waren dus waarom zou dat nu ineens niet mee zo kunnen. Ofcourse, ze kon het begrijpen dat het niet leuk was om terug te gaan naar de staat waarin ze er bijna weer volledig alleen voor stond. Tbh kon ze zich zelf niet helemaal in zijn situatie plaatsten omdat zij het altijd al in haar eentje had moeten doen. Haar moeder had ook nooit maar iets gedaan om Jackie te helpen, die deed alsof het meisje niet bestond. Ze liep rond door haar huis, at het eten wat ze klaarmaakte maar ze spraken nooit een woord en zelfs een kleine glimlach af en toe was nog te veel geweest. Het grootste gedeelte van de dag was haar moeder ook niet thuis en was ze helemaal alleen. Deed wel klusjes, maar gewoon uit zichzelf omdat ze zich dan verveelde en iets voor haar moeder wilde doen maar dit leek haar nooit op te vallen. De enige vrienden waren de jongens in het skatepark vlak bij haar huis waar ze vaak de hele dag rond hing, want naar school ging ze niet omdat hier met haar mutatie toch makkelijk onderuit kon komen.

Dat hij zich nu alsnog zo geïrriteerd tegen haar gedroeg maakte dat ze een beetje haar motivatie kwijt raakte om met dit gesprek verder te gaan, omdat het toch niet zou helpen want hij was veel te koppig om in te zien dat het tijd was voor hem om verder te gaan, zoals ze hem probeerde uit te leggen. Veel nut had het dus niet meer en dus liet ze maar even kortaf weten dat hij wel terug mocht lopen, want terugbrengen ging ze nu zeker niet doen. Ze ging nog wel een rondje op hem eiland doen ofzo want ze had nog niet genoeg van de buitenlucht en wilde nog wel even haar benen strekken, als de merrie natuurlijk. Wel gunde ze hem nog de kans iets te zeggen door gewoon weg te stappen, al leek het er niet meer van te komen. Nou, ze wenste hem veel geluk in terug lopen, ze had hem een heel eind van de school weggebracht. Net wilde ze weg draven tot ze uiteindelijk wel weer iets hoorde. "Wacht.." Hoorde ze hem roepen en ze draaide haar hoofd om. Daar stond Dante weer en ze stopte met lopen maar bleef met haar achterkant naar hem toe staan. "Sorry.." Zei hij kort nadat hij zijn keel had geschraapt en terwijl hij naar de grond had gekeken. Kalm bleef ze staan kijken en had ze haar oren luisterend naar hem toe gericht met een vriendelijke blik in haar grote bruine ogen. "Je hebt gelijk, wat je daarnet zei" Vervolgde hij waarna Jackie haar grote zwarte merrie lichaam omdraaide en naar hem toe begon te lopen. Bleef wel op een paar meter afstand van hem staan. Kort maakte ze uit zijn gedachten op dat hij eigenlijk wel echt naar haar had geluisterd en dat hij het meende. "Grazie" Zei hij waarbij hij haar weer in de ogen aankeek en een glimlach liet zien.

Lang en hoorbaar ademde ze uit en verlaagde ze haar hoofd door haar hals te voor haar uit te strekken. Haar ogen lieten iets zachts zien en keken hem vriendelijk aan. Ze had hem eigenlijk terug willen laten lopen, om na te denken over dit alles en omdat ze er eigenlijk ook helemaal klaar mee was, maar oké dit maakte het toch wel een beetje weer goed. Je kon haar bijna soort van zien opgeven aan die standvastigheid dat ze hij die hele weg maar gewoon terug mocht lopen en gaf hem alleen met haar blik al toestemming weer op haar rug te klimmen. Ze knikte er ook even naar hem haar neus en blies wat lucht uit door haar neusgaten. Om het hem ook iets prettiger te maken zou ze deze keer geen vaart erin gooien, zou ze nu enkel en alleen blijven stappen zodat hij niet weer door die hel hoefde te gaan, want hij had het niet makkelijk gehad. Haar houding was nu wel een stuk kalmer en zou nu ook vast wel een stuk vertrouwder aanvoelen omdat ze gewoon ontspannen stond met haar hals vooruit gestrekt. Ondanks dat ze ook gewoon tegen hem kon praten via zijn gedachten, wilde ze hem nu ook wel het respect tonen door dat niet te doen, gewoon uit zijn hoofd te blijven. Het was voor haar geen moeite dat te laten wanneer ze niet in iemands hoofd wilde zitten, ze had dat prima onder controle. Ze hield er bovendien ook wel van om gewoon in het paarden gedaante te zitten zonder met iemand te hoeven praten. De stilte beviel haar wel. Natuurlijk zou hij tegen haar aan mogen praten, want zijn stem kon ze nog altijd horen en verstaan. Ze zou nu alleen even niets terugzeggen - tenzij het echt nodig was en hij dat van haar vroeg - omdat ze nu niet zijn hoofd in kroop met haar telepathie..

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Kalm stond ze daar alleen maar hem aan te kijken, zonder enig kwaad in haar grote bruine ogen maar een en al kalmte, kan niet vaak voor tho. Jackie was iemand die graag angst en paniek zaaide en daarbij ook nog een liefde had voor pranks. Ja, ze had er zelfs al een paar bedacht, grote pranks waarmee ze de school een beetje kon terroriseren. Hierbij had ze bij sommige wel de hulp nodig van Grace en Aurélia maar hea, die hielpen haar wel. Ze had er alleen ook al eentje in gedachten die ze ergens in de komende weken wel eens kon uitvoeren. Kon ze iedereen hier een beetje aan het werk zetten en het ze tegelijk ook nog eens heel moeilijk maken. Dat was namelijk wie ze was, die problemen zocht die hield van lol maken, zeker wanneer het dus ging om andere mensen een beetje plagen en pesten. Emoties, daar zag je niet van, die zaten diep opgeborgen. Zelfs Dante zou hier geen toegang tot krijgen, wat misschien wel niet helemaal eerlijk was gezien zij wel toegang had tot die van hem. Maar als je het zo zou bekijken kon ze al haar emoties maar beter de wereld in gooien, wat ze dus echt niet ging doen, dus het was wel oké.

Waarom ze hem ook weer op haar rug liet, was een raadsel. Misschien zou ze het stiekem toch wel leuk vinden om andere mensen op haar rug te laten, zolang ze er natuurlijk geen misbruik van zouden maken en haar dingen hingen opdragen. Ze wilde wel gewoon doen wat ze zelf wilde dan. Het gewicht kon ze makkelijk hebben, dat was echt helemaal geen probleem voor haar, of gewoon voor paarden in het algemeen dan. Het betekende by the way echt niet dat iedereen gewoon zomaar een ritje mocht maken, dat ging ze echt helemaal niet doen. Mocht je op haar rug klimmen, dan had je gewoon zwaar geluk gehad. Over klimmen gesproken. "Een ingebouwde ladder zou zo handig zijn" Zuchtte hij en eventjes brieste ze wat misschien leek op zachtjes gelach, of waar het voor gedoeld was in ieder geval. Het zou er wel een beetje raar uitzien maar voor hem was het misschien wel makkelijk. Zelf kon ze heel sierlijk in een keer op een paard zonder tuig springen. Je ging er gewoon voor staan bij zijn borst en pakte een plukje manen en whoppa, je zat erop. Maar goed, niet iedereen bezat die techniek dus ze liet Dante maar gewoon even letterlijk op haar klimmen.

Hij nam weer een plukje van haar manen af en hij zat tot haar verbazing nu wel helemaal meteen goed, net achter de schoft waar je ook hoorde te zitten bij een paard zonder tuig. Ze begon op rustig tempo te stappen tussen de bomen door en liet het daar ook bij, vond ze zelf ook wel even fijn om gewoon te stappen en haar nek lang uit te kunnen strekken. "Ik weet niet wat jij er van vind, maar voor mij hoef je niet meteen terug te gaan naar het schoolgebouw? Ik bedoel ik vraag je niet om een pony ritje ofzo, maar ik heb nog even geen zin om terug te gaan, dus als je me ergens wil afdroppen in de buurt van het skatepark ofzo.." Vertelde hij en vanbinnen moest ze even grijnzen. Hmm, dus hij vond het toch stiekem wel leuk hea? Nou ja, hij zat tenminste weer op haar rug, was dus niet getraumatiseerd door haar nogal vluchtige rit hierheen. En het was haar eigen keuze geweest hem weer op haar rug te laten gaan, dus oké hij mocht wel eventjes genieten van een ritje. Ze draaide zichzelf om met haar lichaam om om dan ook maar een omweg te nemen. Keek heel eventjes achterom waarna ze haar blik weer voor haar uit liet gaan. ”Omdat je het zo lief vraagt, maar geen pony ritje tho, ik ben geen fucking pony.” Zei ze eventjes grinnikend terug via hun gedachten. ”Als je trouwens sneller wil mag dat ook, dan kun je dat gewoon zeggen en zal ik eerst zachtjes beginnen. Je moet gewoon ontspannen en mee gaan in het ritme, niet vastgrijpen. Maar stappen is ook gewoon oké.” Vervolgde ze met wat uitleg. Dit gaf ze hem puur cadeau hoor, zou ze zeker niet vaker doen. Rustig stapte ze verder en duurde het niet lang voordat ze het bos weer uit waren, omdat ze die ook niet ver in was gegaan. Ze liep al snel weer over het zand heen van het strand en de zon scheen hier prachtig over het water heen. Heel eventjes schudde ze haar nek en liep ze richting de zee, waar ze met haar hoeven door het steeds aanspoelende zeewater liep..

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Kalm en ontspannen stond ze voor zijn neus me haar oren opzij gedraaid en haar hoofd laag voor haar borst hangend. Vriendelijk keken haar bruine ogen hem aan, heel anders dan ze eerst hadden gedaan. Toen was ze vooral heel intimiderend geweest en kwam ze waarschijnlijk heel dreigend over. Het was enkel een verontschuldiging die ze nodig had gehad om het hem te kunnen vergeven en de dreigende houding te laten gaan. Zelf had hij ergens ook wel een verontschuldiging van haar verdiend want zelf had ze het ook niet al te goed aangepakt, maar hea dat ging ze hem misschien ook nog wel geven ook. Hij had haar tenminste al zover gekregen dat ze hem terug wilde brengen, en nog wel een omweg wilde nemen om hem nog even van een ritje te genieten op de rug van een paard, omdat ze wist dat dit best leuk kon zijn en hij dat vast ook wel zo zou vinden.

Rustig stapte ze tussen de bomen door die een schaduw over haar zwart glimmende vacht heen wierp waardoor het alleen maar nog diepere zwart leek dan normaal. Het duurde alleen niet lang voordat ze weer het strand had bereikt en haar hoeven zich nu voortbewogen over zand. Ze liet hem bepalen hoe snel ze ging en als hij niet sneller wilde vond ze dat eigenlijk ook prima, het liefst ging ze zelf nog wel een stuk sneller maar als hij dat toch nog een beetje te eng vond, kon ze dat begrijpen. Het was bovendien zeker niet een van de makkelijkste dingen, zonder zadel rijden. Haar hoeven raakte het zeewater wanneer ze besloot dichter bij de zee te stappen en haar hals was gestrekt naar voren waarbij haar pas nog steeds grote maar rustige passen bevatte. "Ey.. Je mag best sneller als je wil" Hoorde ze hem boven de golven uit zeggen en even draaide ze haar oren naar achterom hem beter te horen. Je kon de golven namelijk duidelijk in hun ritme horen waarin ze aanspoelden en weer teruggetrokken werden. Rustig draaide ze haar oren weer naar voren en hief ze haar hoofd weer zachtjes op, waarbij ze dus liet merken wat sneller te gaan. Zachtjes begon ze sneller te stappen maar net wanneer ze besloot over te gaan in draf voelde ze zijn hand op haar hals.

Een vreemd gevoel van enthousiasme en blijheid drong haar binnen vanuit de hand en eventjes draaide ze wat verward met haar oren, maar kon ze uiteindelijk niets anders dan het gevoel gewoon binnen laten stromen. Ze ging langzaam over in een rustige draf waarin ze ook langzaam de snelheid opbouwde. Ze lette daarom ook op de evenwicht van Dante, misschien kon ze hem nog helpen mocht hij zijn evenwicht voor een moment verliezen. Zodra ze overging in de galop begon ze iets verder de zee in te rennen, zodat als hij wel mocht vallen, hij in het water zou vallen wat een stuk zachter zou zijn dan in het zand. Hierdoor vlogen de spetters door de lucht en het maakte Jackie helemaal vrolijk om met zo’n snelheid door het water heen te rennen. Het water zorgde er wel voor dat ze niet altijd even zuiver was in haar beweging en zich soms een beetje verstapte. Al probeerde ze zichzelf wel weer goed te herstellen van een verstapping in het water.

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Ergens vond ze het wel heel jammer dat ze niet eerder achter deze mutatie was gekomen, dan was ze er echt veel vaker op uit gegaan om even te galopperen. Niet dat ze dat echt goed kon doen in London maar ze kon wel de bus nemen naar een rustige plek met natuur waar ze wel even los kon gaan, zonder dan mensen haar misschien zagen. Mensen moesten dan natuurlijk ook niet denken dat ze een losgebroken paard was en moeite gaan lopen doen haar te vangen met de nodige hulpdiensten die eraan te pas kwamen. Dit was haar gelukkig nog nooit overkomen maar dat kwam ook puur doordat ze het niet wist. Hoe kon ze ook, de gedachte kwam ook niet zomaar in haar op dat ze misschien in een groot zwart paard kon veranderen, hoe kon ze dat stukje van haar dan weten. Pas tijdens een uitbarsting van woede, angst, verdriet en paniek vond ze de kracht om in de zwarte merrie te veranderen. Maar nu deed ze eigenlijk niets liever, ze hield er namelijk echt van om los en vrij te kunnen rennen op volle snelheid, die ook nog eens écht heel hard kon gaan.

Nu moest ze zich wel inhouden tho, ze had geen idee of het nu wel een slim idee was om weer ineens weg te sprinten. Hij had net er wel op blijven zitten, maar ze wist zelf ook heel goed hoeveel moeite hij ermee had gehad en het was waarschijnlijk ook geen fijne ervaring geweest. Ze wist hem nu wel even te vertellen hoe hij zijn evenwicht beter kon bewaren, namelijk door gewoon te ontspannen en niet vast te klemmen maar juist te voelen hoe haar spieren bewogen en daar het ritme in te vinden. Dit had ze hem eerder ook wel kunnen vertellen, maar toen had ze ergens wat haast gehad en voelde ze nog irritatie waardoor ze sowieso al niet zo aardig zou zijn. Uiteindelijk besloot Dante toch aan te geven dat ze wel het tempo mocht opvoeren, iets wat ze dan ook met plezier deed. Hierbij deed hij alleen ook nog iets met haar gevoel, besloot blijkbaar iets te doen waardoor ze zich vrolijker voelde. Geen idee wat het precies was en hoe hij het deed maar het werkte toch en ze kon er niet veel op inbrengen. Het vrolijke en enthousiaste gevoel drong haar lichaam binnen en gaven haar een soort kick om nog harder te gaan.

In vol tempo galoppeerde ze door het water heen - iets waardoor haar ritme soms wel een beetje verstoord werd omdat het voor haar ook iets moeilijker werd tegen de kracht van het water in te gaan - en vlogen de spetters alle kanten uit. Haar benen en buik werden kletsnat en ze ging nog heel snel ondanks dat het water haar wel een beetje remde, de spieren in haar benen waren wel heel sterk en die konden wel behoorlijk wat kracht van het water hebben. Ze hoorde Dante langzaam steeds harder lachen en dit versterkte haar gevoel ook enorm, ze vond het leuk om te horen hoe hij er ook lol in had. Wow oké, dit kon haar meestal niet zoveel boeien. Wat had hij met haar emoties gedaan daarnet? Wtf. Het werd ook steeds erger, het leek wel te groeien. Ze werd hierdoor ook nog verder aangespoord om meer kracht te zetten tegen het water om nog sneller te gaan, begon er echt een race van te maken om te zien hoe snel ze kon. Heel snel blijkbaar. Het was een wonder dat hij nog steeds op haar rug zat, al had Jackie wel een redelijk gelijkmatige galop en was ze redelijk stil, hobbelde niet al te erg. Luid kon je haar horen ademen van de inspanning.

Uiteindelijk voelde ze hoe Dante haar manen losliet en kreeg ze langzaam door dat hij zijn armen in de lucht spreidde, blijkbaar had hij het goed te pakken. Van binnen was ze echt aan het grijnzen en was ze toch ergens ook trots op hem, dat hij bleef zitten. Alleen lang duurde het niet echt lang want het duurde waarschijnlijk maar een minuut ofzo en ze merkte dat hij zou gaan vallen. Ze had ook geen tijd om hem eventjes met haar neus een handje te helpen, iets wat ze ook beter niet kon doen want ze moest haar aandacht erbij houden voordat ze zelf ook nog zou struikelen over haar eigen benen. Het enige wat ze hoorde was een plots achter haar en ze voelde dat Dante gewoon niet meer op haar rug zat. Oeps, ze kon dan maar beter weer even terug gaan. Natuurlijk kon ze hem ook gewoon laten liggen in de zee, want hij zou zichzelf vast wel verder kunnen redden, maar hea, wat voor vriend zou ze zijn als ze dat deed. Langzaam begon ze vaart te verminderen, iets wat wel eventjes duurde omdat ze behoorlijk snel was gegaan. Ze draaide zichzelf en galoppeerde terug over het zand heen.

Na een paar minuten kwam ze ook weer terug bij hem en begon ze verder haar snelheid te minderen tot ze weer aan het stappen was. Haar zwarte vacht was helemaal nat en haar natte manen kleefden aan haar hals vast. Met lange passen liep ze naar de jongen toe die op het zand lag op zijn rug. Hij had zijn ogen gesloten maar vertrok zijn gezicht niet pijnlijk dus gokte ze niet dat het was omdat hij pijn had. Al zou hij het vast wel voelen, dat wel. Kon ook niet anders als je met die snelheid in het water viel van toch nog redelijke hoogte, want Jackie was ook zeker geen kleintje. Haar hals had ze naar beneden toe uitgestrekt met haar neus naar de grond toe. Ze stopte en bleef bij hem staan terwijl ze hem aankeek met haar grote bruine paardenogen. ”Are you okey?” Vroeg ze toch even voor de zekerheid via haar Telepathie..

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Iets vertelde haar dat ze het goed had gedaan om hem wakker te schudden, misschien deed ze dat nu zelfs beter dan net waar ze hem nog probeerde terug te halen naar de realiteit met woorden en was ze toen te streng voor hem, en wat te gevoelloos en gemeen. Maar dit leek te werken, het enige wat hij leek nodig te hebben was wat motivatie en hij moest zien dat het het nog waard was om te leven. Het was nooit in haar opgekomen, zelfs niet wanneer ze hem nog een keer op haar rug liet om hem - met een omweg - terug te brengen. Nu pas realiseerde ze dat dit de juiste manier was omdat ze hem hoorde lachen en schreeuwen uit plezier, iets wat hij nu ook op haar overbracht. Ze begon zichzelf ook steeds vrolijker te voelen en ze genoot van de snelheid waarmee ze zelf door het water galoppeerde. Het was ook gewoon te mooi hoe de zon het strand gewoon prachtig maakte en de zee een heldere blauwe kleur gaf, het was heerlijk om dat zo snel mogelijk door het water te racen.

Het werd steeds beter en het gevoel bleef maar aansterken, maar met haar kracht en snelheid tot ze uiteindelijk echt niet meer sneller kon. Ze zou deze nacht wel heel lekker gaan slapen in ieder geval, tenzij ze spierpijn zou krijgen maar grote kans dat ze daar dan gewoon heerlijk doorheen zou kunnen slapen omdat ze gewoon te moe zou zijn. Hoe ze hier waren gekomen wist ze ook echt niet meer maar ze was er stiekem wel blij mee, hoewel ze ook blij was geweest met gewoon de hele dag skaten, maar dit was toch even wel puur genieten. Niet alleen voor haar en ze merkte dat Dante zelf zo goed de vibe te pakken had dat hij haar los begon te laten, iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen want het duurde ook niet erg lang. Al snel voelde ze dat er niemand meer op haar rug zat en ze had een duidelijke plons in het water gehoord. Ze draaide haar oren naar achteren en rende nog even door om vervolgens een boog te maken om weer terug te galopperen. Haar snelheid was al een stuk minder omdat ze anders Dante weer zo voorbij zou rennen en langzaam nam ze terug tot ze naast hem stond. Ze had haar neus naar de grond toe gestoken en keek hem nu aan terwijl ze hem even vroeg of het wel ging. Hij opende zijn ogen en keek haar nu ook aan. Haar natte manen hingen naar beneden en zachtjes druppelde ze water op het zand. "You bet I am" Zei hij en ondanks dat een paard niet echt kon glimlach kon je wel zien dat er iets van vrolijkheid van haar gezicht afkwam. "Ik ben al lang niet meer zo okey geweest als nu tbh” Zei hij vervolgens. ”Mooi, dan ben ik toch nog ergens goed voor geweest right?” Zei ze lachend terug via zijn gedachten. Hij sloot zijn ogen weer en ze kwam ook weer een klein beetje omhoog met haar hoofd, keek eventjes uit over de zee en de zon die over het water scheen. "Als je wil mag je naast me komen liggen hoor. Even relaxen. Of je gaat weer rennen, het maakt mij niet uit, maar ik blijf nog even hier.. Ik wil de zonsondergang zien" Hoorde ze hem uiteindelijk nog zeggen en dat klonk eigenlijk nog best wel als een goed idee. Het duurde niet lang voor haar om een beslissing te nemen en ze stapte even van hem weg, maakte een rondje en veranderde terug.

”Dan blijf ik ook hier,” Zei ze waarna ze zich naast hem neerdropte in het zand. Haar lange zwarte haren waren kleddernat net zoals haar kleren maar dat maakte niets uit. Ze zwiepte wel eerst haar haren even naar achteren voordat ze ook helemaal neer ging liggen. De golven van de zee raakte haar voeten en eventjes wist ze haar schoenen uit te friemelen en naast haar neer te leggen, zonder echt overeind te komen. Ze sloot ook haar ogen en voelde de warmte van de zon op haar huid, iets wat gewoon heerlijk voelde. Het was echt zo dat Jackie nog veel te weinig echt van de zon had genoten, soms scheen de zon ook wel heel mooi in London maar omdat haar relatie met haar moeder niet zo goed was geweest had ze de stad bijna nooit verlaten. Ze kende bijna het bestaan niet van stranden en de natuur op de parken in London na dan, waar ze el geen strand hadden dan. ”Dit is echt té goed gewoon.” Zei ze met een glimlach op haar gezicht terwijl ze lag te genieten van de zon. ”Puur genieten..” Vervolgde ze zachtjes, alsof ze heel ver weg was, bijna weg viel omdat ze in slaap viel. Wat ze trouwens niet deed hoor, ze bleef er wel gewoon hij, dat wel.

Jackie Morrison

I need more dreams
And less life

Het was vooral de snelheid waar Jackie het meest van kon genieten, ze wind in haar manen en het water dat tegen het lichaam van de zwarte merrie aansprong. Spetters water die door de lucht vlogen en langzaam haar helemaal nat maakte en ook Dante niet oversloegen. Ze mocht eigenlijk maar hopen dat hij nu niets bij zich zou hebben wat kapot zou gaan door het water, niet dat Jackie daar normaal veel zorgen om maakte want tja dat deed ze niet. Al heel lang kon het haar niets schelen, alleen soms kon ze toch wel een beetje geven om dingen. Zoals het feit dat Dante een geweldige skater was die eigenlijk zijn leven aan het weg gooien was, for real, en dat omdat hij niet verder kon gaan nadat zijn hart was gebroken. Het was niet vaak dat Jackie dan iets voor iemand wilde doen maar zelf had ze ook ingezien dat dit misschien wel te erg was, deze jongen kon zich echt niet heel zijn leven opsluiten in een kast, dat was zonde. Talenten waren misschien wel de dingen die ze het meeste koesterde?

Ze was ergens wel blij om te horen dat het goed ging met Dante nadat hij was gevallen, ze had het namelijk wel stoer gevonden van hem dat hij durfde zijn armen in de lucht te steken maar erg goed had het niet uitgepakt. Ach ja, hij had in ieder geval het risico genomen en dat was misschien ook maar heel goed. Soms moest je niet bang zijn om te vallen. Zelf vond ze het ook nog best een goed voorstel om nog even te blijven liggen, want ze was ook wel behoorlijk moe geworden van het galopperen door het water heen. Ze zou er ook nog zeker last van krijgen maar dit alles was het het waart geweest. Simpel binnen een paar seconden veranderde ze terug en ging ze naast hem in het zand liggen. Ondanks dat het nog maar lente was scheen de zon al heel lekker warm hier op het strand, ze zou bijna zweren dat het al zomer was. De kou van de natte kleren was nog helemaal niet te voelen, straks waarschijnlijk wel als de temperatuur weer af zou nemen. Maar zoals het nu was kon ze prima even liggen slapen, niet dat ze dat zou doen maar ze zou ook best elk moment weg kunnen vallen. "Waar ik vroeger vaak ging skaten, scheen de zon ook de hele dag door. Het had precies de goeie ligging, ook geen gebouwen er om heen om schaduw te veroorzaken. En als de zon bijna onder ging, werd alles oranje. Zo het moment dat je voelt dat het koeler wordt, maar dat de zon er toch nog is, snap je wel? Dat was altijd mijn lievelingsmoment" Vertelde hij en met ogen gesloten luisterde ze naar het verhaal, snapte ze het helemaal ondanks dat ze zelf nooit zoiets gehad, had ze het wel gewilt. Zachtjes mompelde ze begrijpend terug. ”Het is best jammer, ik heb bijna heel mijn leven in de binnenstad van London geleefd en ondanks dat het natuurlijk ook wel cool daar is, heb ik toch dit soort dingen altijd gemist. Je hebt daar wel parken maar het is niets vergeleken met dit.. Dit is gewoon anders, er is meer vrijheid en je kan hier makkelijker ademhalen.” Deelde ze zelf nu ook met hem mee. Tja, als hij dingen met haar ging delen dan kon ze dat zelf ook maar beter doen, right? Anders was het zo eenzijdig en leek het alsof zij hem niet vertrouwde. Nu had ze hem natuurlijk ook nooit zo terug willen brengen als ze hem niet vertrouwde, maar goed je snapte wat ze bedoelde.