Wandering [open] AC

Onderwerp: Wandering [open] AC zo aug 16, 2015 9:44 pm

Met zachte stappen liep Damian over het pad die naar het strand leidde. Althans, hij dacht toch dat hij met zachte stappen liep. Zijn tenen raakten zachtjes de grond waarna de rest van zijn voet volgde. Het was een rollende beweging dat ergens hypnotiserend was. Hij stelde zich voor dat het geen geluid maakte. Zo stil als de aarde altijd was voor hem. Alles behalve de constante stroom van gedachten die hij zachtjes raakte.

Op het strand was er een grote stroom van gedachten, daarom was hij ernaartoe gewandeld. Zijn ogen schoten van de ene hoek naar de andere. Zijn handen wilden het vest van zijn katana grijpen maar het vertrouwde gewicht op zijn heup was weg. Hij had zijn katana moeten afgeven bij zijn aankomst op het eiland. Eerst had de jongen er niet achter gestaan om mee te komen. Geen haar op zijn lijf... tot hij beseft dat hij een kans kreeg. De kans om te leren, om te groeien. Een glimlach kroop over zijn lippen en ontblootte een deel van zijn tanden.

De harde stenen van het pad maakten plaats voor zand onder zijn voeten. Damian bleef even staan om met zijn tenen in het zand te woelen. Waar hij vandaan kwam had hij zelden naar de kust geweest. En als hij dat al deed, dan bestond het strand uitsluitend uit stenen. Plots kreeg de jongen een duw tegen schouder. Meteen greep hij diens arm en draaide die zodanig in een onnatuurlijke hoek dat de persoon verplicht was om te buigen. De jongen die hij vast had keek angstig naar hem, het meisje die mee was riep iets naar Damian. Diens ogen schoten van het meisje naar de jongen toen hij plots besefte dat er geen gevaar was en liet de jongen los. Hij kon één woord lezen van zijn lippen, gestoord.

Damian zette zich op een boomstam en keek toe naar de groep jongeren die zich hadden verzameld langs het kampvuur. De jonge streelde verschillenden hun gedachten. Sommigen trokken zich terug, anderen waren even verward door zijn aanraking en enkelingen trokken hem aan waar hij op zijn beurt voor afsloot. Via sommigen hun gedachten kon hij een klank losmaken dat de muziek moest voorstellen. Iedereen leek zo onschuldig... alsof de wereld niets meer was dan een mooie droom. De jongen haalde diep adem en liet die zachtjes los terwijl zijn geest naar alles strekte dat leefde. Van de mieren onder de boom tot de dansende tieners voor hem.

OOC: voor de duidelijkheid, Damian is doof maar kan via de gedachten van een ander wel klanken 'horen' c:
Outfit: blote voeten, zwemshort

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC vr aug 21, 2015 9:50 pm

Warm, het was broeierig warm. Het was al dagen dat de regen zich ophield voor het eiland, tegen gehouden door de zon, door het leven op het eiland. Niemand wilde de regen, iedereen hield van de zon maar als je naar de grond keek dan zag je dat de regen moest komen. Het was al dagen onophoudelijk warm, een warmte die ervoor gezorgd had dat Allison een lichte bruine kleur had gekregen, haar die er ook voor gezorgd had dat ze haast ging smeken om wat regen. Maar voor nu was het goed, want er was veel volk naar het strand getrokken en Allison was hier nog niet zo lang en had dringend nood aan wat nieuwe gezichten, nieuwe vrienden, kennismakingen.

In een zwart shortje, een wit topje met een blauwe luchtige bloes liep ze richting het strand. Terwijl het op school behoorlijk stil was kwam je naarmate het strand naderde meer en meer mensen tegen. Er was wat muziek, mensen stonden in groepjes, sommigen dansten en andere waren in het water. Allison bleef op de duinen staan en keek toe naar alle leerlingen, ze kon het niet laten ergens een beetje zenuwachtig te zijn. Drie jaar geleden leerde ze hoe ze mutanten moest vangen en af maken, nu stond ze tussen hen in, dankbaar voor die ene vriend uit verleden die haar al dit liet zien en haar totaal veranderde. Iets verder het pad af kreeg een jongen een duw, meteen werd erop gereageerd door de jongen zelf. Niet uit agressie maar meer uit instinct, gewoonte, uit reflex. Allison zag meteen hoe de twee jongeren op hem reageerde, ze trokken een vreemd gezicht en terwijl ze verder wandelde lachten ze, ze was niet zeker of ze om de jongen lachte.

Ze liep het pad af, toen het zand dieper en muller werd trok ze haar slippers uit en liep op haar blote voeten verder, wat warm was onder haar voeten. De jongen was gaan zitten op één van de omgevallen boomstammen. Ze liep voorzichtig naar hem toe en bleef op een respectabele twee meter staan. ‘Hey.’ Kwam er uit. Niet meteen het beste wat in haar op kwam maar ze wist niets beter te verzinnen momenteel. ‘Ben je oké?’ Vroeg ze voorzichtig. Ze wou geen moeial zijn, ze was gewoon begaan met hem, misschien was er een reden waarom hij zich zo defensief opstelde. In ieder geval wilde ze helpen, op haar eigen unieke manier, praten was al voldoende. Ze vroeg zich in zichzelf af of ze naast hem zou gaan zitten, plaats zat en geen zin om meteen tussen dansende tieners te gaan doorbrengen …

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 7:26 pm

Damian had het volledige gebeuren in de gaten. Ieder persoon, of wat op een persoon moet lijken, had hij gezien en met zijn geest geraakt. Ergens voelde hij een spanning... stress voor een nieuwe opdracht. Hij had nooit gedacht dat er zoveel freaks waren als hij. Laat staan dat sommigen onder hen zijn geest konden buiten sluiten of, zoals hij, aanvallen. Terwijl hij de mensen op het strand had afgespeurd hadden sommigen zich naar hem omgedraaid. Niemand viel hem aan, in tegendeel... ze glimlachten.

De jongen bleef zitten en genoot van het stille gezoem in zijn hoofd. Hij had zijn gedachten op een boom geplaatst die het gezoem voort gaf. Planten hadden iets speciaals, iets teders en rustgevend. Ergens wou hij in het water kruipen van de rustige zee en er nooit meer uitkomen terwijl hij aan de andere kant zijn hele bestaan wou zeker maken. Zijn geest dwaalde van de boom naar zijn bewoners, mieren.

Een schaduw naderde hem. Hij liet meteen zijn geest los van de mieren en richtte hem als een schild rond hem op. De schaduw stond stil, Damian keek op en zag een jonge vrouw staan. Ze sloot net haar mond waardoor hij haar woorden niet had kunnen lezen. Iets later praatte ze weer, "Ben je oké?". Damian glimlachte en liet zijn hoofd hangen. Een mens... een vrouw... een freak? vroeg of hij oké was. Ze kwam niet om hem uit te schelden, om hem aan te vallen, te gevangen nemen of dergelijken. Hij keek weer naar het meisje en strekte zijn geest naar de hare. Meteen drong hij door, ze zou zijn aanwezigheid moeten voelen. Hij pikte nog net een beeld op van haar hoe ze plaats zou nemen naast hem. Hij twijfelde even en gaf haar via haar gedachten toestemming.

Met zijn handen sprak hij in gebarentaal, met zijn geest communiceerde hij met woorden in haar gedachten, "Er is weinig oké..." hij stopte even en glimlachte scheef, "Mijn eerste dag hier, moet nog wennen aan... alles." Vooral aan het veilig zijn was hem onwennig. Ze zal de spanning die zijn geest bevatte wel voelen. Damian wist niet in hoeverre zij gewoon was aan mentaal contact dus liet hij haar geestelijk los en sprak gebrekkig, "Mein nam ish Damian". Het was vreemd, heel dit gebeuren. Op een vrij vriendelijke manier contact met iemand leggen, moeite doen om te praten en dat alles terwijl hij gespannen was om geen enkele geldige reden.

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 7:51 pm

Haar ogen gleden naar het strand, naar de feestgangers, de “stoere” gasten die een potje volleybal speelden en de veel te perfecte meiden die ze aanmoedigden. Meer testosteron kon er niet rond hangen dan daar, Allison vond het een verschrikkelijk gebeuren. Waar ze vroeger om uiterlijk zou hebben gegeven was dat allemaal op slag verdwenen. Ze was herboren, het was de enige verklaarbare manier waarom Allison plots hier was, omgeven door soortgenoten. En ze had het hier echt al allemaal gezien, ze had nooit gedacht dat er zoveel diversiteit kon zijn, niet alleen in mutaties maar ook in leerlingen. Ondanks dat ze zich hier op haar gemak voelde wist ze nog niet precies wat haar dwars zat. Iedereen leek het zo te accepteren, dit eiland. Maar Allison was een jager geweest, maanden geleden, ze wist hoe snel iets goed kon omkantelen in iets slechts.

In die loutere seconden sloot ze haar ogen en concentreerde zich op haar vader die waarschijnlijk nu ergens aan het werken was, ook hij was gekeerd. Ze kreeg een duidelijk beeld naar voor van hem, de man met de grijzige baard, het scherpe gezicht, naast hem stond de enige andere persoon die alles voor Allison betekende naast haar vader … haar beste vriend. De jongen die ervoor had gezorgd dat zij hier zat en haar vader iedereen met een mutatie hielp. Zoals het ernaar uit zag hadden ze een gesprek met iemand maar Allison kon niet zien met wie. Er lag een gerustgesteld gevoel op haar en toen ze haar ogen weer openden was alles weer normaal, het strand, de jongeren, de jongen op de boomstam.

Toen hij bij haar vraag naar haar opkeek glimlachte ze gelijk, gerustellend, vriendelijk. Ze was hier niet om oorlog te zoeken, laat staan ruzie, ze wilde gewoon contacten leggen. Toen ze iets in haar hoofd voelde kneep ze haar ogen samen en keek hem aan. Ze kende het gevoel, ze had het eerder gevoeld bij een andere mutant enkele jaren geleden. Ze stelde haar gedachten open voor hem en hoopte dat hij niets ging doen waar ze later spijt zou van krijgen. Het was een vreemd gevoel, alsof ze werd omarmd door een zacht harnas, een deken. Het was niet onprettig, het was gewoon wennen. Hij gaf haar toestemming en even was ze verward tot ze de vrije plaats naast hem zag, juist. Dus hij moest zo communiceren, ze liep om hem heen en ging zitten. De woorden in haar gedachten leken echt, ze glimlachte en keek hem zijdelings aan. ‘Ik ben hier ook nog maar enkele dagen.’ Antwoordde ze, niet wetend of ze het moest denken of zeggen. En toen sprak hij, gebrekkig maar ze verstond hem. ‘Allison.’ Stelde ze zichzelf voor. ‘Mag ik luidop praten tegen je, of is het beter als ik het denk?’ Vroeg ze voorzichtig. ‘Ik heb enkele jaren geleden iemand gekend met een soort gelijke mutatie.’ Verklaarde ze het feit dat ze er meteen mee kon werken. Normaal kon ze zich er tegen verzetten, ze had het van haar vader geleerd, om weerstand te bieden tegen indringende geesten. Maar dat leven lag ver achter haar, desniettemin kon ze het nog steeds gebruiken, in case of …

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 8:17 pm

Het meisje had hem vriendelijk aangekeken, het voelde vreemd op zo'n gezichtsuitdrukking te zien. Dit hele gebeuren was voor de jongen vreemd. Hij leek het vanop een afstandje te ervaren, alsof hij toekeek vanuit een derde persoon. En hijzelf voelde zich vreemd, bijna zwak alsof hij een lome droom had.

Toen Damian contact met haar zocht had hij een lichte weerstand gevoeld maar die verdween algauw, ietwat twijfelend. Hij had verschillende herinneringen 'gepasseerd' in zijn tocht naar haar gedachten van het nu. Een reis door of naar iemands gedachten gebeurde nooit zonder dat de reiziger zaken van de ander kon zien, voelen, horen of proeven. Damian, die soms als een robot functioneerde, kon dit alles uitsluiten en zou achteraf geen idee hebben van wat hij gezien had van het meisje. De jongen ging meteen naar het heden en legde met haar contact in woorden.

Het meisje kwam vriendelijk over al voelde hij vaag ook een gespannenheid van haar kant. Zijzelf was hier ook nog maar enkele dagen. Het communiceren via gedachten verliep vlot wat hem deed vermoeden dat ze dit eerder had gedaan. Desalniettemin trok hij zich wat terug en las haar lippen toen ze zich voorstelde. Damian knikte zachtjes en trok een glimlach op zijn lippen. ‘Mag ik luidop praten tegen je, of is het beter als ik het denk?’. De jongen knikte nogmaals en sprak in haar gedachten en met gebarentaal, "Mijn gehoor is er niet maar mijn ogen zijn als die van een havik. Als je niet wilt dat ik iets 'hoor' dek je beter je lippen af" Terug verscheen er een scheve grijns rond zijn lippen.

Allison vervolgde en bevestigde zijn vermoeden; ze had al eerder contact gehad met iemand als hij. Damian lachte zachtjes om haar verwoording die hij in zijn gedeelde gedachten herhaalde, "Mutatie...". Hij liet het woord even tussen hen inhangen. Damian richtte zijn blauwe ogen op Allison. "Hoe kan jij met je... mutatie leven? Ben ik de enige die erdoor werd opgejaagd?" Hij wou antwoorden en wist dat hij ze hier kon vinden. Allison kon hem daar al dan niet bij helpen. Daarnaast was zij, op Michael na, de enige freak waarmee hij contact had gelegd. En Damian was niet bepaald sterk in het leggen van vriendelijk contact...

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 8:44 pm

De gebarentaal fascineerde haar, ze keek aandachtig naar iedere beweging die hij maakte met zijn handen. Waarschijnlijk omdat het iets was dat ze nooit eerder had gezien of geleerd, ze leerde graag nieuwe dingen. Helaas had deze school een hoop nieuwe dingen, nieuwe dingen waardoor Allison’s hoofd wel een heksenketel leek en ze wel vaker met een zware hoofdpijn rond liep. Zoveel informatie als deze drie voorbije dagen had ze nog nooit in haar leven gehad. Alles was hier zo geweldig groot en intens dat het vermoeiend was. Haar nachten en dromen waren zwart, normaal was ze een hele actieve slaper, zag ze gebeurtenissen afspelen van overal op de wereld. Maar de gebarentaal had bijna iets normaals, iets dat niet “gestoord” was in deze toch wel “gestoorde” wereld. Het was rustgevende om de gestage bewegingen van zijn handen te volgen.

De gedachten die hij door stuurde deed haar van zijn handen naar zijn gezicht opkijken. De scheve grijns die hij gaf beantwoorde ze met een glimlach. ‘Goed om weten.’ Knikte ze. Dat was één van de voordelen in deze “ongelukkige” situatie, mensen die een zintuig kwijt waren kregen een upgrade voor de anderen. Dus het was logisch dat Damien veel beter kon zien, misschien wel ruiken, smaken en voelen omdat hij doof was. Wat het niet minder dramatisch maakte, een zintuig verliezen is afschuwelijk. Of tenzij je ermee bent geboren, dan weet je niets beter.

Ze kruiste haar ene been over haar andere en liet haar hoofd op haar hand rusten terwijl ze Damien aan keek. “Mutatie” de gedachte zweefde tussen hen in en Allison glimlachte somber. ‘Bij gebrek aan een beter woord.’ Verklaarde ze. Het was een mislukte wereld, waarom werden zij mutanten genoemd als er ergere monster waren zonder krachten die hen opjaagde in politiek vlak. De kranten stonden er vol van. Damian’s gedachten rukten haar uit haar eigen gedachten en ze keek hem opnieuw aan. ‘Ik denk,’ ze zweeg en keek kort naar het zand terwijl ze probeerde te verwoorden wat ze wilde zeggen. ‘Ik denk dat het afhankelijk is van je omgeving. Als je vrienden om je heen hebt om je te helpen dan kom je er uiteindelijk wel. Maar als er iemand is die je steeds terug trekt, tegen houd dan blijf je hangen op een hoogte waar je niet aan kan ontsnappen. Zolang je jezelf opgejaagd door het gevoel dat je met je meebrengt, zolang het ook zal duren voor je rust vind.’ Ze zweeg en keek hem lange tijd in stilte aan. ‘Ik kan leven met wat ik ben maar dat wil niet zeggen dat ik rust vind. Ik zie dingen die zich afspelen op verre plaatsen. Ik kan bevoorbeeld zien wat er nu op de school gebeurd, of in gelijk welk land op de wereld, ik zie het heden. Maar dat heden volgt me ook, snachts, als ik ziek ben, verdrietig, gelukkig, geliefd of gelijk welke emotie,’ ze zweeg en haalde diep adem. ‘Ik kan het onder controle houden doorheen de dag maar de nachten zijn verschrikkelijk, ik word altijd wakker geschud door een nieuwe activiteit ergens op de wereld. Kan ik ermee leven?’ Ze zweeg en knikte langzaam. ‘Ja, maar zal het me breken? Ooit wel. Ik denk dat iedereen op dit eiland ermee kan leven maar of het je gelukkig maakt? Geen idee.’ Ze zweeg en staarde naar het zand, ze groef haar tenen erin en dacht na over wat ze net had gezegd…

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 9:09 pm

Damian hield het contact staande tussen hem en Allison. Doof zijn, en daardoor niet kunnen praten, was irritant om contact te leggen. Ondanks dat zijn mutatie de reden was waarom sommigen op hem joegen bleek het ook een aanvulling te zijn aan zijn gebrek. Ondanks dat hij met woorden kon communiceren in haar gedachten bleef hij gebarentaal gebruiken. Damian bleef het gebruiken omdat het bijna normaal was. Althans, normaler dan via gedachten te praten.

Nadat hij zijn vraag had gesteld voelde hij hoe ze haar gedachten ordende om een antwoord te produceren. Damian keek naar haar lippen en luisterde wat ze te zeggen had. Af en toe dwaalden zijn ogen af naar de hare waardoor hij in gedachten aanvulling zocht van haar verhaal. Ze was welsprekend en het fascineerde hem. Ze zweeg even, "Aan je omgeving kun je weinig doen behalve ervoor vluchten. De mijne bleef me achtervolgen tot voor kort. Om van constant te worden opgejaagd naar een veilige omgeving te gaan is... onwennig. Misschien moet ik het tijd geven maar tot nu toe voel ik me nog steeds als een opgejaagd dier." Vertelde hij haar waarna zei terug sprak.

Hij volgde haar verhaal en pikte hier en daar herinneringen van haar op. Hoe ze beelden opriep van kennissen of hoe ze 's nachts gemarteld werd door wat er mijlen ver aan de hand was. Hij voelde haar pijn voor even waarna Damian er zich voor afsloot. Uiteindelijk zweeg Allison en hij liet alles bezinken. "Jouw mutatie lijkt meer op een kwelling dan een gift", gaf hij toe, "Maar je kunt er je voordeel uithalen. Daarnaast kun je je geest trainen en je afsluiten, zoals je mij eerst wilde afsluiten toen ik contact zocht." Hij glimlachte en wist ergens dat zij dit ook wel wist. "Ik heb de mijne leren misbruiken..." gaf hij toe maar liet uit niets blijken dat hij spijt had. "Was ik ergens anders opgegroeid, zou ik mijn macht anders hebben gebruikt?" Damian haalde aanvullend zijn schouders op, "Misschien, misschien ben ik gewoon zo." Behalve woorden liet hij niets toe dat naar haar kon stromen. Geen beelden of gevoelens die gepaard gingen met zijn herinneringen. Met de mensen die hij gemarteld had of de mensen die hij...

Een fel licht verlichtte het strand waardoor alles en iedereen plots een rode gloed had. Iemand had het kampvuur laten expanderen en liet nu vuurballen naar boven vliegen. Hij liet zijn geest over de menigte gaan en voelde naast verbazing vooral wilde gevoelens. Hij schudde zijn hoofd en keek terug naar Allison, "Ik ben zo'n dingen niet gewoon... een menigte mensen die elkaar niet willen uitmoorden." Hij grimaste, "Is dat jouw soort ding of..?" vroeg hij tenslotte en knikte naar het feest gebeuren en was ietwat verbaasd om zijn eigen sociale kunnen.

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 9:38 pm

‘Je kijkt altijd over je schouder.’ Vulde ze zijn gedachten in stilte aan. Ze kende het opgejaagde gevoel, voor kort was ze opgejaagd door de mensen die ooit haar gelijken waren. Maar grotendeels was haar vader degene die anderen opjaagde, ze was getraind om ze op te jagen. En voor wat het waard was, het voelde toen verkeerd en kort daarna werd ze zelf opgejaagd. Dus hier zat ze dan, tweestrijdig over het feit. Het gevoel kennen maar het ook uitdelen. Ze moest geen medelijden met hem hebben want hij zou het misschien niet appreciëren. Toch lukte het haar niet het gevoel van begrip te voelen voor hem. ‘Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt.’ Zei ze. Ze keek hem aan en haalde haar schouders op. ‘Of je dat wilt geloven is je eigen keuze maar tijd kan helpen. Uiteindelijk zal het opgejaagde gevoel je verlaten. Je zult mensen leren kennen, misschien zelf trainen en misschien zal het wel goed gaan voelen.’ Ze zweeg en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Een grote pot onwetelheid. In jezelf geloven is een start denk ik.’ Ze keek hem aan en glimlachte zwakjes.

Toen hij over haar mutatie begon lachte ze verloren. ‘Ja en nee.’ Knikte ze instemmend. ‘Het geschenk ervan is dat ik iedereen kan opzoeken die ik wil, mijn vader, anderen. Ik kan situaties opmeten, ik kan hulp bieden. Maar de keerzijde is zoals je zegt, de kwelling.’ Ze had haar mutatie voor het heden te zien op andere locaties nog niet zo heel lang in tegenstelling tot haar gave om mutaties van anderen over te nemen. Ze glimlachte onschuldig, hij had het dus gemerkt dat ze in eerste instantie had gevochten tegen zijn contact. ‘Je kunt hem leren goed te gebruiken.’ Stelde ze voorzichtig voor. ‘Wat kan je meer dan contact zoeken?’ Vroeg ze voorzichtig, nieuwsgierig. Het was een gesprek dat Allison in jaren niet meer had gehad en het was een gevoel dat ze ook niet kende maar ze was altijd behulpzaam, voor iedereen.

Ze schrok van het plotse felle licht vanop het strand. Ze keek op naar vuurballen en fronste haar wenkbrauwen. Je mutatie gebruiken om op te scheppen … waarom ook niet. ‘Ik ben het ook niet gewoon gaf ze toe.’ Ze keek opzij en schudde haar hoofd bij zijn gedachten. ‘Ik hou van gezelschap maar niet van dat soort gezelschap.’ Wees ze richting het strand. ‘Net iets teveel mensen met onvoorspelbare woorden, gebaren, dingen om te doen. Ik kijk liever vanop een afstand, wat niet wil zeggen dat ik gezelschap op zoek.’ Zei ze met een grijnzend blik opzij naar Damian. Ze had er tenslotte voor gekozen om hem aan te spreken …

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 10:14 pm

Hij had het moeten verwachten dat Allison nieuwsgierig zou worden. Het was normaal voor een mens, tenslotte was hij dat ook. Eerst stelde ze voor dat hij zijn kracht op een positieve manier zou moeten gebruiken. Damian lachte zachtjes, tot nu toe had de situatie het nooit gevraagd om zijn gave op een goede manier te gebruiken. Hij werd zelf altijd gebruikt vanwege het feit dat hij een gave had om te gebruiken. Spijtig genoeg kon Damian het ook tegen zijn machthebbers gebruiken. Zo, voor een deel, is ook het hele jagen begonnen. Damian bevestigde ergens vaag via gedachten dat hij dat inderdaad kon... als hij wou.

Vervolgens kwam de vraag van nieuwsgierigheid bij Allison; wat kon hij nog meer? Damian twijfelde om een antwoord te geven. Bij zijn vijanden gebruikte hij zijn krachten zonder omwegen maar neutrale personen liet hij liever in onwetendheid. Niet dat zijn gave zo krachtig was, neen zeker niet. Neen, hij vertrouwde mensen niet en als zij hem kenden dan konden ze dat gebruiken, misbruiken. Maar... als hij hier niemand kon vertrouwen, had het dan eigenlijk nog zin om met mensen om te gaan? Alles verliep in een fractie van een seconde, in die tijd had hij alleen maar twijfel uitgestraald en geen eenduidig antwoord gegeven. Het felle licht verstoorde zijn gedachtegang en het gesprek.

Hij verlegde het gesprek naar de menigte tieners op het strand. Ze ging met hem akkoord en haar antwoord liet iets van zijn spanning vergaan. Damian antwoordde, "Ik begrijp je, denk ik." Hij wreef in zijn nek en keek naar het meisje naast hem, "Contact leggen is niet men ding maar aan de andere kant heb ik er nood aan?". Hij wist zelf niet altijd hoe hij voelde, laat staan om het dan aan een ander uit te leggen.

Er viel een korte stilte in het gesprek maar het voelde niet onaangenaam. Damian hield het contact tussen hem en Allison staande waardoor hij vage gevoelens en gedachten voelde in en uitstromen. Hij dacht terug aan haar vraag wat hij nog meer kon. Zijn ogen zochten contact met de hare, terwijl sprak hij in haar hoofd, "Je wou weten wat ik nog kan?" Hij wachtte op haar bevestiging. "Ik zal het je laten zien, horen, voelen en proeven als jij het mij ook verteld wat je nog meer kan." Vervolgens drong hij met zijn geest dieper binnen in haar bewustzijn. Ze zal het gevoeld hebben maar vanaf dat moment zou ze geen verschil merken tussen realiteit en illusie.

~ Damian stond op en wenkte haar mee naar het vuur. De menigte was verminderd, er waren nog maar enkele mensen meer aanwezig maar niemand leek hen op te merken. "Mijn gave kan best ingewikkeld zijn, het uitleggen is moeilijker dan het je laten beleven." Vertelde hij haar. Een jongen liep hun richting uit, hij was dronken en had een sigaret vast. Damian ontweek hem met gemak maar de jongen bleef met zijn sigaret op de blote huid van Allison haperen waardoor er meteen een rode vlek ontstond. Damian, die zich ergens schuldig voelde, ging verder en zei, "Voel je je wel goed Allison?" En hij wist hoe ze zich nu slapjes begon te voelen, hoe een bittere smaak zich vormde in haar mond en hoe alles plots begon te draaien en stopte. ~

Ze zaten op de boomstam, Damian hijgde zachtjes van de mentale inspanning en liet Allison even bekomen. "Ik kan je geest manipuleren en zodanig je zintuigen beïnvloedden dat je leeft in een illusie. Je lichaam blijft echter in de realiteit." zei hij en wees naar haar arm waar nog eerder een brandplek had gezeten. "Daarnaast kan ik in je gedachten graven tot ik gevonden heb wat ik wil... Dat demonstreer ik liever niet." Hij voelde zich ergens schuldig. Damian voelde zich zelden schuldig bij het manipuleren van mensen maar nu had het niet juist gevoeld. Hij stuurde haar zijn gevoelens en hoopte dat ze hem zou geloven. Na een pauze vroeg hij, "Ben je nog steeds bereid wat van jezelf te vertellen?"

OOC: Ik godmode even je char als je dat niet erg vind? Anders pas ik mijn post aan ^^

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 10:56 pm

Er kwam geen antwoord op haar vraag en dat respecteerde ze. Als hij daar liever niet op in ging dan was dat zijn keuze, ze vertelde zelf niet graag alles over zichzelf, vroeger althans niet. Haar vader zei altijd dat het een zwak was om over jezelf te vertellen, dingen te onthullen die je op latere leeftijd misschien wel kunnen najagen. Maar nu keek ze daar niet meer naar, voor haar was eerlijkheid het belangrijkste. Ze zou nooit alles zeggen maar ze zou zo dicht mogelijk bij de waarheid blijven. Ooit zou het terug kaatsten, die eerlijkheid van haar maar ze was bereidt te leren, nieuwe dingen te leren die ze eigenlijk jaren geleden had moeten leren.

Ze keek opzij naar Damian, hij was een eenling, hij legde niet graag contact. Allison had een vaag idee dat hij al zijn hele leven alleen en op de vlucht door had gebracht. ‘Je kunt je niet heel je leven afsluiten voor contact, maar ik begrijp het.’ Knikte ze. Haar blik ging naar de grond, naar het zand en daarna terug naar Damien. ‘Je doet het aardig goed.’ Glimlachte ze vriendelijk. Ze hoopte dat hij het niet verkeerd zou oppakken.

De stilte deed Allison terug naar de jongeren op het strand kijken, ze probeerde te ontcijferen wat ze voor elkaar betekende, wat hun spel, hun leven was. Toen Damian sprak keek ze langzaam opzij naar hem, recht in die blauwe ogen. ‘Ja.’ Antwoordde ze eerlijk. De gedachten die volgden waren zacht, meegaand. Ze knikte langzaam instemmend en bleef hem aankijken terwijl ze langzaam maar zeker zijn geest zwaarder voelde worden op de hare. Haar instinct begon te vechten maar ze concentreerde zich om het gewoon te laten, hem te laten doen wat hij haar wilde tonen. Het voelde alsof hij haar hersenen in zijn hand had, beschermd maar zo kwetsbaar. Toen ze opkeek stond ze recht, naast hem. Ze volgde hem naar het vuur, niets in haar lichaam leek te functioneren naar haar wensen. Het was verwarrend en een vreemd gevoel. Er kwam een jongen naar hen toe gewandeld, Damian ontweek hem maar Allison kon niet. Ze voelde de sigaret op haar huid, ze keek naar de brandwonde maar ze voelde geen pijn. De brandwond maakte haar misselijk, draaierig. Ze hoorde Damian nog iets maar het enige wat ze zag waren de draaiende beelden.

En toen stopte het. Allison hapte naar adem en keek wild om haar heen terwijl ze probeerde te bevatten wat er net was gebeurd. Damian’s stem schepte helderheid, heel veel helderheid. Hij kon haar illusies geven, ze keek naar haar arm waar er niets zat buiten gave huid. Ze keek van haar arm opzij naar hem terwijl ze zichzelf wat tot rust probeerde te krijgen. ‘Ik begrijp het.’ Knikte ze stilletjes. Wauw, dat was heftig. ‘Geef me een minuutje.’ Mompelde ze terwijl ze naar het strand en de zee staarde en alles na ging van wat er zonet was gebeurd. Bij zijn vraag keek ze opzij en glimlachte kort terwijl ze knikte. Ze hief haar hand op en hield het boven zijn arm. ‘Als ik contact met je maak neem ik je gave over, ik kan precies doen wat jij kunt.’ Ze zweeg en keek naar de weinige ruimte tussen haar hand en zijn arm. Ze trok haar arm weg en keek hem aan. ‘Ik kan het niet lang, een half uurtje maximum. Hoe sterk je ook bent, ik ben even sterk als ik het overneem en ik kan er meerdere tegelijk hanteren.’ Ze zweeg en glimlachte zwakjes. ‘Ik gebruik het enkel bij toestemming, daar heb ik daadwerkelijk genoeg controle over om het niet een kwelling te maken.’ Knikte ze …

OOC, geen probleem! ;-)
PS; Vind dit een geweldig topic, geen idee waarom.

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC za aug 22, 2015 11:17 pm

"Je kunt je niet heel je leven afsluiten voor contact, maar ik begrijp het." Hij knikte zachtjes en was dankbaar voor haar begrip. Of ze ook werkelijk meende wat ze zei, wist hij niet en eerlijk? Hij wilde het niet weten of ze loog of niet. Hij ontspande zich nog iets meer maar bleef waakzaam. Als hij zijn ogen niet op Allison richtte, dan richtte hij ze op hun omgeving. En hun omgeving werd alsmaar donkerder. Alleen de maan die boven de zee ging en het vuur voorzagen hen van lichtbronnen. "Je doet het aardig goed." zei ze tenslotte waardoor de jongen een vreemd gevoel kreeg. Een compliment...

Vervolgens ging hij over naar zijn demonstratie. Allison gooide een muur op rond haar geest. Damian zou die met gemak hebben omver geworpen maar dan had zij pijn geleden dus drong hij zachtjes aan tot ze zelf de muur liet verdwijnen. Daarna was alles kinderspel. Hij kon haar alles laten zien en voelen wat hij wilde. Nu hield Damian het simpel om twee redenen. Ten eerste putte het hem uit als hij te lang bezig was en ten tweede had hij vrij weinig inspiratie. Meestal vroeg de situatie om andere illusies, pijnlijke illusies en deze keer kon hij dat niet.

Eenmaal hij haar losliet maar het geestelijk contact staande hield moest hij rusten. Het had niet veel energie gevergd van hem maar desalniettemin voelde hij zijn hart sneller kloppen en zweet op zijn voorhoofd. Allison zou er meer onder lijden, dat wist hij, zag hij en voelde hij. De jongen legde kort uit wat hij kon en wat ze dus net had beleefd. Ze knikte en vroeg om wat respijt. Die gaf hij haar en nam even de tijd voor zichzelf om terug de omgeving te scannen. Zijn geest streek over het strand en vond veel lome geesten van anderen door de alcohol.

Tenslotte stelde hij de vraag of zij iets meer kon vertellen over haar gave of gaven. Ze strekte haar arm uit en hield haar hand boven zijn arm. Instinctief was hij rechter gaan zitten, zijn rechter hand zocht terug naar het vest van zijn katana maar vond deze niet. Hij liet zijn vrije rechter hand terug zakken en bewoog niet. Hij stuurde haar kort "Sorry, nog steeds gespannen" door en luisterde verder naar haar. "Als ik contact met je maak neem ik je gave over, ik kan precies doen wat jij kunt." Een spier trok in zijn linker arm, waar haar hand boven zweefde. Zijn ogen gleden naar de hare maar zij keek naar zijn arm. Uiteindelijk trok ze de hare weg en vervolgde, "Ik kan het niet lang, een half uurtje maximum. Hoe sterk je ook bent, ik ben even sterk als ik het overneem en ik kan er meerdere tegelijk hanteren. Damian knikte, "Ik gebruik het enkel bij toestemming, daar heb ik daadwerkelijk genoeg controle over om het niet een kwelling te maken."

Even bleef het stil waarna Damian zijn hoofd ietwat schuin hield en haar arm onverwacht vast nam. Hij zetten geen kracht in zijn greep, zoals hij anders wel deed. "Als ik het goed begrijp heb jij nu net bepaald of je al dan niet mijn kracht overneemt?" Hij wachtte even en vervolgde met een glimlach, "Lijkt mij een sterke gave... Kun je ook krachten doorgeven? Ik zou graag eens shapeshiften." gaf hij met een schaapachtige grijns toe.

OOC: haha ik ook ^^ eerste topic met Damian is meteen een leuke :p

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC zo aug 23, 2015 11:17 am

Damian liet haar gewoon begaan en dat apprecieerde ze. Nu ze wist wat hij kon, was er ook een vaag beeld bij haar boven gekomen van hoe hij al die jaren had geleefd, als een opgejaagd dier. Ze kon zich ook voorstellen hoe hij met zijn mutatie in de verdediging of zelf aanval kon. Haar illusie was vreemd maar ze was zeker dat hij zwaarder kon aanrichten dan dat. Terwijl haar hersenen weeral een hoop nieuwe informatie opnamen bleef ze kijken naar de maan die langzaam maar zeker gestaag naar boven bewoog over het water. Er waren leerlingen naar school terug gekeerd maar het was er nog steeds bevolkt op het strand, allemaal feestgangers. Niemand keek naar hem en Allison was daar blij om. Ze was hier nog maar een paar dagen, ze wilde nieuwe mensen leren kennen maar ze wilde haar eerste indruk laten besmeuren door een stel jongeren rond een vuur op een strand.

Damian reageerde gelijk op de handeling van haar hand boven zijn arm. Ze bewoog niet, terwijl hij naar iets greep dat er niet was. Zijn gedachten bevestigde haar vermoeden, ze keek naar hem op en glimlachte zwak. Hoe erg moest het zijn als je steeds opnieuw naar een wapen greep, constant alert moest zijn. Allison kreeg een schuldgevoel, niet om Damian maar om wat haar familie jarenlang had gedaan en ze zelf ook zou moeten doen voor ze mutant werd. Maar ergens was ze ook bang, bang omdat ze op een eiland zat vol mutanten en ondanks dat dit een geheime locatie was … het zou jagers niet veel kosten om erachter te komen. En wat als ze aan land kwamen? Wat als ze alles hier aanvielen. Allison kon het niet voorspellen maar haar gave maakte het gemakkelijk om dingen te kunnen zien die gebeurden overzee.

Bij zijn vraag keek ze opzij en haalde haar schouders op. ‘Ik steel geen gaves, ik ga je gave niet overnemen als je dat niet wil.’ Antwoordde ze eerlijk. Ze was haast zeker dat hij het niet zou willen, hij was nog niet ontspannen genoeg om Allison zo dicht bij hem toe te laten. Het wat één ding om zijn arm aan te raken maar het was iets helemaal anders om zijn gave over te nemen, ze zou gelijk alle zwaktes en sterktes ervan kennen. Het was een sterke gave, ze was capabel om alles te doen eens ze de juiste personen naast zich had staan. ‘Nee, ik kan ze niet doorgeven.’ Ze keek hem zijdelings aan en glimlachte breed. ‘Ik heb het in ieder geval nog niet geprobeerd.’ Ze haalde haar schouders op en keek bedenkelijk voor zich uit. Wat als ze gaves kon doorgeven? ‘Als ik jouw gave zou nemen dan zou ik je technisch de illusie van shape shiften kunnen geven, maar dan zou je er moeten voor openstaan.’ Haar blik gleed van een dronken tiener opzij naar Damian. ‘Naar wat zou je dan willen shape shiften? Moest ik het wel kunnen?’ Vroeg ze nieuwsgierig…

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC zo aug 23, 2015 12:00 pm

Allison was een eerlijk en respectvol persoon. Althans, dat was de indruk die hij kreeg van haar in dat uurtje dat ze elkaar 'kenden'. Damian had het wel voor eerlijke en respectvolle mensen, je wist wat je kon verwachten van hen zonder dat ze volledig voorspelbaar zijn. Damian trok zijn hand terug nadat ze zei geen gaven te stelen. Hij glimlachte en zei, "Je bent een respectvol persoon. Zorg alleen dat het respectvol blijft en dat je niet onderdanig wordt. Je moet voor jezelf kunnen opkomen ook al is dat niet aangenaam voor een ander." Waarschuwde hij haar. Ze leek hem niet zwak, in tegendeel, maar toch... Hij had veel sterke mensen zien onderdanig worden en die vergaten voor zichzelf te leven.

Het gesprek ging verder, Allison kon geen gaven doorgeven. Of ze had het nog nooit geprobeerd, Damian knikte begripvol en 'luisterde' verder aandachtig naar wat ze te zeggen had. Hij kon haar lippen gemakkelijk lezen, merkte hij op. Ze sprak Engels net als hij, welk accent ze had kon hij niet zien. Hij vermoedde dat ze van de Verenigde Staten kwam maar dat was een gok. De jongen was even afgeleid en voelde dat ze aan het wachten was op een antwoord. "Sorry, ik heb je laatste vraag niet kunnen lezen van je lippen." Waarna ze de vraag herhaalde. Hij grinnikte om haar vraag en antwoordde, "Een wolf. Er is geen nobeler dier dan een wolf. Zowel alleen als in een roedel een machtig dier die zich door niets of niemand laat temmen of het is een partner." Damian glimlachte bij de gedachten vier poten te hebben, vlijmscherpe tanden en een scherp gehoor. Oh wat als hij kon shiften, hij zou van deze wereld weglopen en nooit meer terugkeren.

De jongen rekte zich uit, zijn blote bovenlijf verstijfde van de kilte die over het land ging liggen. Het was geen dertig graden meer als overdag. Hij schatte het zo'n achttien graden meer. De maan, die binnen enkele dagen vol zou zijn, had zich een weg gebaand naar boven. Nog enkele uren en hij zou op zijn hoogste punt staan. Enkele jongeren verdwenen van het strand, de één al wat nuchterder dan de ander. Hij zag hen praten, schokken van het lachen maar de geluiden ervan ontbraken hem. Het was al even stil tussen hem en Allison. "Ik moet nog een kamer kiezen op de school..." doorbrak hij de stilte, nog steeds voor zich uit starend. De gedachte aan een veilige nachtrust voelde vreemd. "Misschien moet ik de eerste nacht nog buiten slapen..." Dacht hij eerder voor zichzelf maar deze stroomde ook door naar Allison waarmee hij nog steeds verbonden was.

OOC: wayoo flutpost...

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC zo aug 23, 2015 12:57 pm

Ze was een respectvol persoon, aldus Damian. Ze keek opzij, in zijn blauwe ogen voor ze terug voor haar uit keek. ‘Ik kan voor mezelf opkomen, meer dan je zou verwachten.’ Antwoordde ze hem zonder hem aan te kijken. Ze was een jager geweest, althans eentje in opleiding. Ze hanteerde verschillende gevechtstechnieken net als ze wapens kon hanteren. En in die periode was respect er niet geweest, daar had ze geen medelijden met anderen, daar was ze totaal anders. ‘Ik ben niet altijd zo geweest.’ Gaf ze stilletjes toe. Ze boog voorover, zette haar handen op haar knieën en staarde voor zich uit. ‘Ik ben een Argent, mijn familie zijn generaties aan jagers, mijn vader was een jager, ik moest een jager worden voor ik zelf een mutant werd. Ze noemden me ook wel Venari, latijn.’ Ze zweeg en haar gedachten versomberden terwijl ze duidelijke beelden naar voor stuurde, genoeg voor Damian om ze te zien als hij erop zou letten. Hij kon zien hoe haar vader mutanten gevangen nam, vermoordde, opjaagde.

Toen ze de gedachten weg stuurde keek ze voorzichtig opzij naar hem. ‘Dat was toen, voor ik ben wat ik nu ben en mijn vader is wat hij nu is. Achteraf gezien ben ik een monster en geloof me, het schuldgevoel zal er langer dan een paar jaar blijven.’ Nu wist hij het allemaal. Nu wist hij waarom ze zich altijd goed zou kunnen verdedigen, waarom ze, als ze wou, zijn illusies kon tegen houden. Ze keek neer op haar hand, haar booghand, naar de kleine drukplekken die het constante trainen hadden achter gelaten. Ze baalde haar hand tot een vuist en keek terug naar voor. Spijt, het was niet het exacte gevoel, ze voelde zich meer belabberd. Schuldig tegenover Damian.

‘Een wolf.’ Herhaalde ze met een glimlach. Ze keek opzij en knikte langzaam terwijl ze zijn verdere gedachten liet komen. ‘Wolven leven voornamelijk in roedel, alleen hebben ze het een stuk moeilijker dan. Ik zie je niet aan als een roedelpersoon, misschien een leider, ooit.’ Ze zweeg en bekeek hem aandachtig voor ze haar blik terug liet afdwalen naar het vuur dat hoog aanwakkerde toen er een fles drank op werd gegooid. Damian doorbrak de stilte met zijn vullende gedachten in haar hoofd. Allison ging recht zitten en keek hem fronsend aan. ‘Hoe kan het dat je nog geen kamer hebt?’ Flapte ze eruit, niet dat hij het antwoord zou weten. Er was altijd een docent die je begeleidde door de eerste dag, altijd. Of Damian had er geen gehad, of hij was niet hun voorstellen in gegaan. De laatste gedachten die hij door stuurde waren voor zichzelf, toch had Allison ze opgepikt. ‘Het is een heldere hemel, het gaat flink afkoelen vannacht.’ Opperde ze in haar gedachten. Ze sprak het niet luidop, ze dacht het gewoon, wetend dat hij het zou kunnen oppikken…

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC zo aug 23, 2015 2:25 pm

Haar bekentenis dat ze ooit een jager was deed hem schrikken. Ze moest het gevoeld hebben want iedere spier in zijn lijf stond gespannen. Zo'n jagers had hij meer dan genoeg gezien in zijn leven. De beelden van gevangen genomen en gemartelde mutanten stroomden zijn hoofd binnen. Dat had hij kunnen zijn. In plaats van te praten met haar hadden ze tegenover elkaar kunnen staan en vechten tot de dood. Beiden hadden tot nu toe iedere confrontatie overleefd, Damian wou niet weten hoe het tussen hen zou zijn geëindigd.

Hij voelde iets van medelijden voor haar maar dat gevoel verdween algauw. Haar gedachten waren somber maar dat hield hem niet tegen. "Ik heb genoeg van jouw soort uitgemoord. Net zoals jullie ons uitmoorden." Nu was het zijn beurt om beelden van zijn jagers te sturen, die hij één voor één had vermoord. Damian had nooit iemand laten leven, zoals zij hem ook niet hadden laten leven. Zijn katana had genoeg levens genomen om een dorpje te vullen. Vele van zijn herinneringen waren oud en vaag, anderen scherp en te recent. Zijn laatste moord was nog geen week geleden.

"We zouden geduchte tegenstanders zijn als we elkaars oude zelve hadden ontmoet." Zei hij nadat zijn stroom aan herinneringen had beëindigd. Allison sprak weer, ze had haar oude zelf achter haar liggen en Damian knikte instemmend. Ze gebruikte het woord monster, hij zou haar nooit hebben geloofd als ze haar herinneringen niet had getoond. Damian had haar onderschat, een munt had twee zijden en zij was er een perfect voorbeeld van.

Het bleef even stil toen Allison door ging over de wolf dat Damian naar verlangde. "Ik ben een eenzaat, ik zie mezelf leiden noch volgen. Dat is voor ieder het beste." Gaf hij eerlijk toe. Er viel terug een stilte in zijn hoofd. Alleen de wazige gedachten die ze deelden stroomden op en af. Het vuur flakkerde weer wat op toen een fles alcohol werd opgegooid. De weinige aanwezigen keken op naar de vlammen. Damian begon over zijn kamer waarop Allison verbaasd antwoordde. Hij glimlachte onschuldig en zei, "De docent die mij uitleg gaf droeg een doek voor zijn mond, ik heb geen idee wat hij mij verteld heeft. Toen ik zijn geest wou binnendringen botste ik op een muur en werd hij kwaad. Gebarentaal maakte ook niet veel uit, hij liep weg." Damian haalde zijn schouders op. Hij zou wel aan een kamer geraken. En desnoods sliep hij buiten... ‘Het is een heldere hemel, het gaat flink afkoelen vannacht.' hoorde hij in zijn hoofd, niet beseffend dat Allison zijn laatste gedachte had opgepikt.

Damian liet zich van de boomstronk zakken en bleef in het zand liggen, kijkend naar de hemel. Het werd inderdaad fris. Zijn zak met kleren had hij in een boom verstopt enkele honderd meters hiervandaan. Daar had hij wel iets warms zitten... maar hij moest ooit eens voor een kamer kijken. "Heb jij al een kamer?" vroeg hij tenslotte aan Allison. Dat moest haast wel. "Zijn het éénpersoonskamers?" Vroeg hij vervolgens en hoopte vurig dat het éénpersoonskamers waren. Hij een kamer delen? Blegh... Zeker met mannen, hij had een hekel aan al dat testosteron van een ander. Ondertussen droop vrijwel iedereen af van het strand. Het kampvuur was in omvang vermindert, niemand gooide er nog iets op. Het begon laat en kil te worden maar Damian was alles behalve moe. Hij wachtte af tot Allison iets zou doen.

Onderwerp: Re: Wandering [open] AC

» Wandering through this maze
» Wandering through the stars
» Well, hello {open}
» Tell me about it [open]
» (open) Let it rot