Late night snack &Kellin Goodwin

Eigenlijk was voor eens niets van plan om te doen. Nee, in de plaats zou ze deze avond gewoon binnen blijven op de kamer die ze deelde met dat ene meisje en gaan slapen wanneer ze moe werd. Maar natuurlijk was haar buik er niet mee eens. Alexx had vandaag alweer al de maaltijden geskipt met een appel tussendoor. Deze nieuwe plek zat haar gewoon niet goed en dat samengeteld met het feit dat ze nooit honger had en als zr het had ze het gewoon onderdrukte had ervoor gezorgd dat ze nog amper wat binnen kreeg. Maar natuurlijk had elk lichaam voedsel nodig, and it just so happens dat de hare het juist in de avond, of eerder gezegd in de nacht om half één, nodig had. Dat is waarom ze haar mobiel nu in de hand had terwijl ze zo zacht mogelijk haar kamerdeur open deed, hopend dat het stuk hout niet zou kraken en dat er niemand wakker zou worden. En voor eens was het universum aan haar kant want de deur ging zonder geluid open en ze kon stil de kamer uit sluipen zonder dat haar kamergenoot wakker werd. Nu was het wel zo dat het pikkedonker was in de gang en dat ze nergens tegenop wou botsen. Daar kwam haar mobiel aan spel, of dat is ten minste tot Alexx zich bedacht dat ze met haar mutatie in het donker kon zien, iets dat ze nog maar de vorige nacht had ontdekt. Dus knipperde Alexandra even en liet ze haar bruine ogen vervangen worden door een diepe en felle blauwe kleur. Alweer hielp het universum en lukte het, iets dat niet vaak gebeurde sinds ze haar krachten niet onder controle had. Sterker nog, als het om controle ging zou dat woord niet in haar woordenboek staan als het haar krachten betreft. Met een kleine en erg zachte zucht begon ze de gang af te sluipen.

Eindelijk kwam ze daar aan waar ze wou zijn, de cafetaria, of nog specifieker: de keuken bij de cafetaria. Zover had Alexx geluk gehad, of ze was gewoon zo stil geweest dat er niets mis liep. Natuurlijk kwam er ook jarenlang ervaring aan spel als het ging om rondsluipen en stil zijn. Het koste Alexx best veel zelfbeheersing om niet naar binnen te stormen, iets dat ze normaal super veel had maar dat nu ineens stuk bij stuk bleek te verdwijnen. Het knagende en rommelend gevoel in haar buik was er alleen maar sterker op geworden hoe dichter ze bij het voedsel kwam. Maar uiteindelijk kwam ze aan bij de plek die ze nu stiekem een beetje als de hemel zag, een hemel vol met voedsel. Met een kleine zucht drukte ze tegen de schakelaar om het licht in de keuken aan te laten springen. Iets dat erg onverwacht kwam voor haar ogen die nog steeds op nachtkijkmodus stonden en hierdoor dus verblind werden. Met een kleine hap naar lucht van verassing begon Alexandra snel achter elkaar te knipperen, in de hoop dat haar zicht weer terug naar normaal zou gaan. Iets dat lukte, al was er wel ineens een vorm van iets of iemand in haar gezichtsveld, al was alles nog erg wazig.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

&Kellin Goodwin

Dat ze schrok was een understatement, Alexandra zou zelfs kunnen zeggen dat het even voelde alsof ze omhoog was gesprongen, iets dat waarschijnlijk echt gebeurd was. Gelukkig kon ze wel de geschrokken 'piep' die omhoog kwam tegenhouden terwijl ze nog een paar keer knipperde om haar blik weer scherp te krijgen. And let me tell you, zodra ze zag dat het een persoon was kon ze niet opgeluchter zijn over het geluid dat ze net niet had laten horen, zo had ze tenminste een beetje van haar waardigheid over, behalve het hele in de lucht springen gedoe dan. Haar ogen fixten al vrij snel op de hand die de persoon voor één of andere reden tegen zijn borstkas aangedrukt had en ze kon haar wenkbrauw niet tegenhouden terwijl die wat ongeloofwaardig omhoog ging. "Your asking me if i'm allright? Seems more like i should ask you that." Zei ze stil terwijl haar ogen een druppel bloed volgde tot die op de grond belande. Snel liet ze haar blik over de keuken glijden, op zoek naar een E.H.B.O doos, maar tot haar teleurstelling zag ze er geen. Hoezo hadden ze er hier geen opgehangen ofzo? Of een E.H.B.O kastje zoals ze in één van haar laatste weeshuizen hadden gehad. "Let's see if we can find something for that hand of yours." Alexx knipperde nog één keer extra met haar ogen alsof ze bang was dat ze weer blauw zouden worden en ze weer op nachtkijkmodus zouden springen. Maar gelukkig gebeurde dat niet en draaide ze zich al vrij snel om naar een rij kasten. Ergens zou toch een verband enzo moeten zijn? Al snel belande haar handen op de hendel van de eerste kast, maar nope, zodra de kast open was zag ze niets handigs. Daarna kwam de tweede kast, en alweer niets voor die hand. Nou ja, derde keer goede keer...toch? Blijkbaar wel want zodra de deur van de kast open ging zag ze wat ze zocht, een witte doos met daar in het groot en rood E.H.B.O op geschreven. "Found it." Nu kwam het tweede probleem, de kast zelf hing al vrij hoog voor haar en ze had al moeite gehad met het openen van het deurtje, en met de doos die op de bovenste plank stond was en vrijwel onmogelijk voor haar om het te kunnen pakken. Toch probeerde ze het. Alexx rekte zich zo ver mogelijk uit en ging op de uiterste tippen van haar tenen staan, maar toch kon ze er maar niet bij. Curse her and her shortness. Toch gaf ze niet op en bleef ze reiken, zo lang dat ze haar t-shirt omhoog voelde kruipen en een deel van haar huid blootstelde. Maar hoe graag ze het ook naar beneden wou trekken, in de plaats bleef ze proberen de doos te pakken. Op een gegeven moment sprong ze zelfs een paar keer omhoog in de hoop om het te kunnen pakken. Maar net zoals haar eerdere pogingen was ook deze tevergeefs en was ze nog steeds te klein.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Okay, het springen maakte niet echt verschil. Maar natuurlijk met dank aan haar koppigheid bleef ze verder doen. Dat is, tot er ineens een groot figuur naast haar verscheen. Dit deed Alexx al weer verschieten, al was ze niet te zeker of dat nou was voor het feit dat hij ineens naast haar stond of zijn grootte. Want man wat was hij groot! Nu voelde Alexx zich nog kleiner, en al zeker als ze keek hoe de persoon zonder moeite dat pakte waar zijzelf nog niet eens dicht bij kwam. Met haar moed nog lager dan eerst volgde ze stil wanneer de persoon de E.H.B.O spullen op het aanrecht zette om vervolgens het kistje open te maken zonder op te kijken naar de jongen. Pas toen haar handen wat ontsmettingsmiddel en een verband vonden keek ze in zijn richting, of eerder in de richting van zijn hand. Nou, het zag er niet al te goed uit en de jongen had wel een punt toen hij een opmerking maakte over hechtingen. Maar in de plaats van een echt antwoord te geven liet Alexx eerder een nadenkend geluid horen terwijl ze zijn hand bestudeerde. "I might be able to help with that...but first it has to be disinfected." Met die woorden draaide ze zich om en nam ze het ontsmettingsmiddel om er vervolgens een schoon doek nat mee te maken. "This might sting a little..." Waarom ze hem hielp wist ze niet, misschien ene instinct die ze over de jaren had ontwikkeld? Toch pakte ze zijn hand zachtjes vast met een trillende hand terwijl ze met de andere het natte doek boven de snede liet hangen, net hoog genoeg om de hand niet te raken. "Or a lot.." Kwam er nog mompelend uit de seconde voordat ze het doek voorzichtig tegen de wonde drukte. Ze probeerde zich helemaal op de wonde te richten om enige geluiden van pijn te ontwijken als die zouden komen. Zachtjes haalde ze de doek over de hand heen terwijl ze haar best deed om haar andere hand zo min mogelijk te laten trillen. Na een paar seconden was ze klaar en nam ze de doek weg om hem vervolgens in een vuilbak die dichtbij stond weg te gooien. Het was maar al te duidelijk dat de doek niet opnieuw zou kunnen worden gebruikt. Want zelfs als hij schoon zou zijn, wie zou er nou met een doek willen werken die duidelijk vol met bloed zat? Terwijl haar rug even naar de grote jongen gericht stond nam Alexx even diep adem. Allright, nu komt het moeilijkere gedeelde. Zodra haar ademhaling in een zacht trillende zucht haar mond verliet draaide ze zich weer naar de jongen. "Now for the helping part.." zei ze zo standvast mogelijk tegen de jongen, al kwam er nog wel wat gemompel na over hoe ze niet zeker was of het wel ging werken, al was dat meer tegen zichzelf. Met nog een diepe kalmerende ademhaling nam ze zijn hand dapper vast. Dit keer zonder aarzeling en steviger, al was haar aanraking nog steeds zo zacht mogelijk. Haar ogen gingen weer dicht en ze kon het blauw bijna door haar lichaam voelen stromen naar haar ogen en de punten van haar lange haren, al wist ze maar al te goed dat dit gevoel gewoon pure energie was. Met als enige in haar hoofd 'please geen nachtkijkmodus' deed ze haar nu fel blauwe ogen weer open. En gelukkig, geen fel licht wat betekende geen nachtkijkmodus. Haar ogen werden al snel weer gefocust op de snee terwijl ze probeerde haar energie en kracht naar die plek te sturen, iets dat makkelijker gezegd dan gedaan was. Maar uiteindelijk, na een paar seconden zag ze hoe de wonde een beetje dicht ging. Maar natuurlijk kon niet alles goed gaan en al snel liet ze happend naar adem los terwijl ze snel naar iets zocht om zich omhoog te houden. Net voordat haar benen het begaven kon ze nog net iets vast grijpen voor stevigheid. Iets dat ze snel losliet toen ze zag dat het de jongen was sinds hij het dichts bij haar stond. Alweer vielen haar ogen op de wonde, al waren ze nu een warme en donkere kleur van bruin in de plaats van blauw. "I can't totaly heal it and the cut will be there for a while but...you don't need stitches anymore...?" Zei ze zo zeker mogelijk, al lukte het haar niet om de vraagteken uit haar stem te halen, en al zeker niet op het einde. Wat onzeker keek ze omhoog naar de jongen waarbij ze alweer verbaasd was door zijn lengte, ze moest haar hoofd bijna helemaal omhoog kantelen wanneer ze zo dichtbij stond. Een afstand die haar wat ongemakkelijk maakte waardoor ze al vrij snel een stap naar achteren zette en zich draaide naar de E.H.B.O doos met het verband ernaast. Met alweer wat trillende handen pakte ze het verband op, al wist ze niet of de trilling kwam door haar onzekerheid of het feit dat ze uitgehongerd was en net haar krachten had gebruikt. Al dat ze wist was dat het verband al vrij snel uit haar handen viel en richting de grond ging.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Het gebruiken van haar krachten had zeker een deuk gemaakt in haar kracht, ze kon haar knieën zelfs voelen trillen, alsof ze het elk moment gingen begeven. Toch bleef ze zo dapper mogelijk staan, zelfs toen de jongen zei dat ze genoeg had gedaan. “Don’t worry, it takes a lot more to bring me down.” Ze gaf hem even een glimlach als middel om te tonen dat het wel ging, al kwam het er minder sterk uit dan dat ze had gehoopt. “A lot more.” Mompelde ze er nog bij, alweer tegen zichzelf terwijl ze een stel herinneringen probeerde weg te drukken. Toch bleek haar sterkte het te begeven toen ze het verband oppakte. En Alexx kon wel schelden over het feit dat ze zo veel zwakte toonde, dat is, als ze zou schelden sinds ze normaal niet echt iemand is die dat doet en het is ook iets dat ze niet echt graag heeft. “I’m fine.” Zei ze kort terwijl ze even tegen het aanrecht leunde. Echter besefte ze zich al snel hoe kortaf het had geklonken en draaide ze zich weer naar de jongen. “I’m sorry, that came out wrong…i guess i’m just a little weak because i haven’t eaten anything in the last few…” Daar haakte ze zichzelf af, niet willen toegeven hoe lang ze al niets had gegeten, en al zeker niet hoe lang geleden het was dat ze meer had dan een halve appel. In de plaats van verder te praten liet Alexx haar bruine ogen de keuken weer scannen. Dit keer op zoek naar wat ze hier origineel voor kwam. En gelukkig viel haar blik al snel op een grote mand vol met fruit, waaronder ook appelen. Een beetje zwak op haar benen, maar toch zo sterk mogelijk liep ze op de mand af en liet ze haar hand een kleine appel vastpakken. Het was klein, misschien de helft van de meeste grote en ronde appels die te zien waren, maar Alexx vond dat oke. Dit keer zal ze de appel misschien helemaal opeten sinds hij zo klein was. Zodra het stuk fruit stevig in haar handen zat en ze zeker was dat het niet hetzelfde lot als dat van het verband zou hebben liep ze pas terug naar de jongen die blijkbaar nog in de keuken stond, al wist Alexandra niet waarom. Met nog een diepe ademhaling als een soort van aanmoediging voor zichzelf begon ze de keuken te verlaten en naar de cafetaria te gaan. Zodra ze de keuken verliet was ze een beetje verbaasd door de duisternis in de cafetaria sinds het licht daar nog niet aan was. Iets dat Alexx al snel veranderde toen haar hand de schakelaar vond. Maar natuurlijk moest ze nog ene keer verbaasd worden, dit keer echter door de grootte van de zaal. Ze was hier al niet veel geweest, en toen ze er was waren er zo veel mensen aan elke tafel. Maar nu, nu was er niemand en was alles ineens zo groot. Alweer voelde Alexx zich erg klein met haar 1.65 meter. Want nu was er niet alleen een reus (of zij vond hem ten minste ene reus) achter haar maar ook nog eens een reuze zaal. Stil liep ze verder tot ze aan één van de tafels aankwam waar ze ging zitten en de appel vervolgens op de tafel te zetten. Hierna draaide ze zich weer naar de jongen van wie ze via het geluid van zijn voetstappen hem had gevold tot waar hij nu was. Zijn hand kwam eerst sinds dat een wonde was en honger wel wat kon wachten.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Stil bekeek ze de wonde terwijl ze ook stil naar zijn woorden luisterde. De appel lag nog steeds op de tafel terwijl ze over zijn woorden nadacht en vervolgens van het verband naar zijn hand keek. Persoonlijk vond Alexx het altijd handiger om een wonde gewoon open te laten, het liet meer lucht toe op die manier en daardoor genas het ook altijd sneller. Aan de andere kant bleef het op die manier ook makkelijker bloeden, werd het makkelijker vuil en ging het sneller open als je ergens tegenaan kwam. Dat is de reden dat Alexandra aan het twijfelen was of ze de jongen wel zonder verband zou laten, zijn snee was namelijk nog steeds best diep. Ze had haar mond dan ook al open om hem tegen te spreken toen ze iets opmerkte dat ervoor zorgde dat de woorden die op haar tong lagen verdwenen en ze haar mond weer dicht deed. Er was iets tussen de jongen zijn vingers, ene soort dun vel dat bewoog met elke hand beweging. En na even snel te checken leek hij hetzelfde ook te hebben op zijn andere hand. Het was alsof ze aan zijn vingers vast zaten, iets wat waarschijnlijk ook zo was. Wat onzeker schraapte ze haar keel, alsof die ineens heel erg droog was terwijl haar ogen weer omhoog gingen om de jongen aan te kijken. “Euhm, yeah i guess you can do that… i think it would also be kinda hard to make the bandage stay the right way with those…” Haar blik ging weer even naar zijn hand. “…fins?” Alsof ze naar bevestiging zocht ging haar blik weer even naar de jongen zijn gezicht, al bleef het daar niet lang op zitten en keek ze al snel weer naar de hand. Het koste haar nog ongeveer één seconde voordat ze weer opsprak, al was het meer wat gemompel tegen zichzelf. “Fins.” Het klonk zekerder dit keer, alsof ze het nu helemaal geloofde en niet dacht dat haar ogen iets zagen dat er niet was. “Allright..” Met dat keek ze weer op vanaf zijn hand maar ging haar blik naar de appel in de plaats van de jongen zijn gezicht. Niet dat ze zijn blik aan het ontwijken was, ze wou gewoon zien dat ze niet naast de appel greep wanneer ze haar arm ernaar toe uitstrekte om het stuk fruit vast te pakken. Toen ze de appel bij haar mond had en haar tanden er in liet gaan was het eerste dat Alexandra opmerkte hoe sappig ‘ie was. Alsof het feit dat de appel de kleinste was niets uitmaakte over de hoeveelheid smaak, iets dat waarschijnlijk ook zo was. Of haar smaakpupillen waren ene trucje aan het spelen gewoon omdat ze zo veel honger had, who cares? Stil kauwde ze op het stukje fruit terwijl ze haar brein tevergeefs afzocht naar iets om te zeggen. Maar natuurlijk kon ze niets bedenken. Wat zeg je eigenlijk tegen een onbekende wiens hand je eigenlijk zonder het te vragen had verzorgd? Bij die gedachten alleen kon Alexx haar wangen al rood voelen worden en ene kleine brok in haar keel voelen opkomen, laat staan bij de gedachten aan wat te zeggen. Tot nu toe had ze er niet echt aan gedacht dat ze de jongen niet kende, hij had ene wonde die best hard aan het bloeden was en dat kwam eerst. Maar nu was die wonde al verzorgd en had ze tijd om weer te denken terwijl ze nerveus op haar appel kauwde en het stukje doorslikte.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Ze had ondertussen alweer een nieuwe hap van haar appel genomen terwijl ze nog streeds opzoel was naar kes om te zeggen. Maar natuurlijk kwam er niets in haar op. Niet eens het feit dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. Maar blijkbaar was dat wel iets waar de jongen aan dacht want terwijl zij haar appel aan het kauwen was begon hij weer te spreken en pas toen keek Alexx weer op naar de jongen. Haar blik die ze gericht had op haar handen niet hoog genoeg om de zijne tegemoet te komen. Nee, in de plaats was haar blik op zijn borstkas gericht terwijl ze stil luiserde naar zijn woorden. En nadat hij klaar was bleef ze alsnog stil, kauwend op haar appel. Het was nog steeds niet helemaal doorgedrongen dat ze zichzelf nu zou moeten voorstellen. En zelfs als Alexx zich dat zou hebben bedacht dan zou ze nog steeds stil zijn gebleven door het stukje fruit dat in haar mond zat. Ze was nooit een fan geweest van met je mond vol praten en ging dat dan zelf ook niet doen. Pas toen de jongen, Kellin, weer begon te spreken was ze er weer 100% bij en slikte ze et stukje appel door. "Oh euhm.." Stamelde ze wat onzeker, beschaamd omdat ze zo stil was gebleven. "You don't have to go if ya don't want to..." Nu keek ze pas weer op naar zijn gezicht en gaf ze hem een kleine, onzekere glimlach. "I am Alexandra by the way, but i prefer Alexx, or Lex, or you know, whatever you can think of as long as i find it okay..." Stamelde ze wat onzeker. Haar hele naam had ze nooit zo graag gehad, al wist Alexandra niet zeker waarom. Ze was altijd meer voor de bijnamen geweest. "So.." Begon ze nog steeds onzeker maar in de hoop om een awkward stilte te kunken ontwijken. "What euhm..is your mutation?" Vroeg ze, helemaal oblivious voor het feit dat ze tegen een blauw persoon aan het spreken had die vliezen tussen zijn vingers had, welke ze btw ook al had gezien. Ze had eigenlijk gewoon niets kunnen bedenken dus waarom niet die vraag? Ze was eigenlijk ook nog eens best benieuwd. Wachtend op een antwoord nam Alexx nog een bezt uit haar appel.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Ze probeerde hem nog een glimlach te geven, eentje dat vriendelijk was. Of dat lukte wist Alexx echter niet echt, al dat ze kon voelen was hoe nerveus ze was. Dus nam ze nog maar een hap van haar appel nadat een paar woorden haar mond weer hadden verlaten. "Ofcoarse that's allright with me, i'm the one who told you i liked Alexx better, didn't i?" Het was een retorische vraag, eentje waar ze geen antwoord op verwachtte terwijl ze een nieuwe hap van haar appel aan het kauwen was. Ze begon zichzelf al een beetje te ontspannen tegenover deze jongen. Genoeg om een wenkbrauw op te trekken toen hij zijn zogezegde mutaties begon op te sommen. Toch zei ze er niets van, ze bleef hem gewoon aankijken met een blik die duidelijk een sarcastische 'aha' bevatte. Toch kon ze de kleine snort niet inhouden toen Kellin bekende dat hij had gelogen. Gelukkig had ze haar appel stuk net ingeslikt en kon ze haar hand nog voor haar mond houden om zo veel mogelijk van het geluid proberen tegen te houden. "You don't say." Zei ze sarcastisch terwijl haar hand weer weg ging van haar mond, maar het was wel goed bedoeld en eigenlijk een beetje plagerig. Toch bleef ze verder stil, wachtend tot hij zijn echte mutatie ging zeggen, als hij dat ging doen. Wie weet, misschien wou hij het wel niet zeggen? Of gewoon niet tegen haar zeggen? Direct begon Alexx over haar vraag te twijfelen. Misschien moest ze die vraag terugtrekken? Misschien moest ze gewoon stil blijven? Misschien moest ze gewoon weg gaan? Al haar twijfels werden steeds groter en algemener terwijl ze stil bleef zitten. Het enige dat haar gedachten onderbrak was de stem van de jongen. Okay, so no mostake made? Alexx wist het niet zeker. "Well, being able to live under water sounds cool...well unless you don't like the water." Mompelde ze nadenkend. "Or if your forced to stay under water all the time and only can come out of the water for a very short time...that seems lonely....or if you..." Alweer viel ze stil toen ze zich realiseerde dat ze wat zat te brabbelen en te praten over iets waar ze eigenlijk niet echt iets van wist. "Are there a lot of side-effects?" Vroeg ze onzeker terwijl haar blik weer naar haar appel ging die voor ongeveer de helft opgegeten was. Maar nu nam ze geen hap, ze bleef gewoon stil en wachtte op antwoord, niet wetend of ze te ver was gegaan of niet mee har vraag.

T-shirt en sweatpants (de rest niet)

Alexx ging even ene beetje anders zitten terwijl ze weer opkeek naar de jongen die ondertussen haar vraag aan het beantwoorden was. De appel lag nog steeds in haar hand terwijl ze aan het twijfelen was of ze nog een hap zou nemen of niet. Alexx wist dat het niet gezond zou zijn om nu al te stoppen met eten, zeker sinds de appel zo klein was. Maar tegelijkertijd voelde ze al zo vol van de paar happen die ze had genomen. Daarom zette ze de appel weer op de tafel na een paar seconden, maar haar ogen bleven op de jongen en volgden zijn beweging toen hij naar zijn kieuwen wees. Verbaasd en nadenken viel Alexandra haar hoofd een beetje schuin terwijl ze ernaar keek en tegelijkertijd naar de rest van Kellin zijn woorden luisterde. Al drongen deze niet zo heel goed door sinds ze nog steeds verbaasd was over de kieuwen, of eerder gezegd het feit dat ze ze niet had opgemerkt. “Oh, you have gills…” Mompelde ze zachtjes waarna ze even snel de jongen een one over gaf en toen stil verschoot van het feit dat ze nog iets duidelijks niet had gezien. “…and your blue…” Nadenkend en beschaamd draaide haar hoofd nog een beetje schuiner terwijl ze haar wangen rood voelde worden. “…i can’t believe i didn’t see that…when did i become so obliviouse?” Al die woorden waren meer tegen zichzelf dan tegen de jongen terwijl ze even over alles ging dat ze net had opgemerkt. Als ze er nu over dacht waren de jongen zijn ogen ook anders. Wat beschaamd over hoe ze zo iets groots had gemist keek ze neer op haar handen die ondertussen op haar schoot gevallen waren.

“Oh, my mutation is you know, water manipulation, healing, wind manipulation, super speed, hightened senses…” Ze gaf hem een kleine glimlach, wetend dat ze precies hetzelfde aan het doen was dat kellin daarnet deed. Het enige verschil is dat ze het eigenlijk wel meende. “Okay…the truth is that i’m like…i don’t know…a mirror? I see someone use their mutation and i copy it and then i remember it and can use it whenever i want. And when it’s something emotional and less fysical then i need to touch someone when they do it and the same thing happens. The only thing is that i don’t have control so it comes and goes whenever it want and yeah…i also get really tired because it takes a lot of energie because i don’t really have control.”

Alexx kon haar keel droger voelen worden zonder het sap van de appel die nog steeds op de tafel zat. En eigenlijk had ze ook wel dorst als ze er zo over nadacht. Dat is dan ook waarom Alexx opstond en weer richting de keuken liep. “I am getting something to drink” Met die woorden liep Alexx door de deuropening terug de keuken in, om vervolgens een seconde later haar hoofd weer tevoorschijn te laten komen om even naar de jongen te kijken. Haar lichaam kwam weer half tevoorschijn terwijl ze hem aansprak. “Hey Big Blue, do you want something?”


T-shirt en sweatpants (de rest niet)