A pond is for swimming right? (& Samantha)

James zat bij het raam in de cafetaria met een cola flesje in zijn hand. Het was zonnig buiten en veel mutanten waren buiten met genieten van de zon. Hij zelf vond de zon ook wel erg fijn, maar hier was het wel een beetje warmere dan in Engeland. Engeland was zijn thuis, en verschilde er altijd met weer. Soms was het zonnig en dan regende het weer hard. De weerman had het dan ook altijd fout. Zijn huis was groot geweest, en had er gewoond met zijn ouders en jongere broertje. James had in die tijd dan wel meer gehouden van zijn broertje dan van zijn ouders. Hij had immers te vaak zijn ouders teleurgesteld, om niet naar school te gaan en nog meer problemen te maken. Af en toe opgepakt te worden en noem zo maar op. Die tijd in Engeland was nu voorbij. Sinds hij op Genosha zat, was zijn leven iets veranderd. Het enige wat hij niet meer deed was opgepakt te worden door politie en overvallen plegen. De rest was hij gewoon het zelfde. En dat vond hij dan ook helemaal niet erg.

Nadat hij de laatste paar slokken van zijn cola had genomen, liep hij de cafetaria uit om net als andere mutanten toch wel van de zon te genieten. Misschien zou hij nog een paar mooie meiden ontmoeten. Dat was echt het leukste van dit eiland. Het zat echt vol met mooie meiden. Het hield hem dan ook niet tegen om met de een het ander te gaan flirten. Met zijn handen in zijn zakken liep hij op een gemak tempo over de paden van de school. Hij moest toegeven het was hier wel erg mooi, en alles zag er goed verzorgd uit. Het was eigenlijk best komisch dat hij er dan als een lui persoon bij liep met een pet op zijn hoofd. Ach ja, zo was hij gewoon. Hij hield van het leven, en hoe hij dingen kon veranderen. Met de zon die op zijn gezicht liep hij door de bloemen tuin. Het was niet dat hij hier echt vaak had gelopen, maar een keer een verandering is altijd best. Best voor hem tenminste. Veranderingen, alleen het woord al gaf hem veel herinneringen op. Veranderingen, bij het woord kon hij zoveel bedenken wat hij daarmee al heeft gebruikt. Het was te veel om op te noemen wat hij daarmee al had gedaan.

Met zijn telefoon in zijn handen appte hij met zijn broertje. Lette hij niet echt op waar hij liep. Maar waarom zou hij ook? Iedereen kon toch uit kijken als ze James aan zagen lopen? Af en toe zag hij ook vanaf zijn ooghoeken dat mensen hem voorbij liepen zonder echt veel te zeggen. Veel aandacht gaf hij ook niet aan hen. Sommige om hem heen zeiden iets tegen hem, maar hij luisterde er niet naar. Maar door zijn mutatie kreeg hij dingen mee, zoals “kijk uit”. Door dat hij niet op lette waar hij liep voelde hij hoe zijn schoenen nat werden net zoals zijn broek. James haalde zijn telefoon uit zijn zicht en keek waardoor zijn schoenen en broek nat waren geworden. Hij was gewoon letterlijk de vijver ingelopen. James schelde wat in zichzelf en liep de vijver weer uit. Het was niet zo dat er niemand om heen was die dat had gezien. Er stond echter wel iemand. Een meisje die hem aan keek….

Clothes

Het feit dat James zijn broertje belangrijker vond dat uitkijken waar hij liep was gewoon echt. Iedereen kon toch zien dat hij druk aan het praten was met zijn broertje. Nou ja, niet per se met zijn broertje, maar wel dat hij druk aan het praten was. Niet hard op natuurlijk, maar via whatsapp. Terwijl zijn mutatie probeerde tegen te houden terwijl hij aan het typen was, kreeg hij nog steeds af en toe wat dingen mee. Maar hij had nu gewoon echt zijn ogen op het scherm van zijn telefoon gehouden. Wat als gevolg dat hij zomaar de vijver in liep. Hij had het wel gemerkt dat hij door een plas water heen liep, maar niet dat het de vijver was waar hij in liep. Pas toen zijn broek verder nat werd keek hij toch nog wel even waar hij in was gaan staan. En dan was er ook nog zo'n typische actie van hem om ook nog even wat langer in de vijver te blijven staan dan dat hij er gelijk uit was gegaan. James stopte zijn telefoon in zijn broekzak, hopend dat hij niet nat werd en draaide zich om. Er was niemand die het had gezien, behalve een blondine die helemaal stuk aan het gaan was. Ja, dat had hij wel verdiend. Eerst waren zijn gedachten van: shut up, maar hij gaf er wel aan toe. Dit was best wel grappig. En terwijl de blondine in een echt charmante pose ging staan, begon James zelf ook wel mee te lachen. Niet hardop, maar toch.

Hij liep de vijver uit richting het meisje toe. “Sorry,” hikte ze niet echt gemeen naar hem. Toen James voor de blondine stond met een klets natte broek, zei hij uiteindelijk:“It is not funny,” zei hij boos op een brits accent. Ook al was er in zijn stem te horen dat hij van binnen ook aan het lachen was. Hij probeerde dan ook de blondine boos aan te kijken, maar door haar gelach kreeg hij het boos kijken niet voor elkaar. Hij was sowieso niet zo goed in liegen tegen meisjes. Voor al niet tegen meisjes. ”I was just kidding, I don't if you're laughing, zei hij om de blondine niet gelijk af te schrikken. James bekeek de blondine van top tot teen, de shorts die ze aan had stonden haar sexy. Net als de rest van de kleding die ze droeg. De blondine was langer dan andere meisjes die hij al had leren kennen op het eiland, maar om er nog een te leren kennen die er ook goed uit zag vond hij geen probleem. Hij vond het juist erg leuk. Hoe meer meiden voor hem, hoe leuker hij het vond om hier op het eiland te zitten. Hij vroeg me af waar ze vandaan kwam, en wat haar naam was. Maar hij wilde niet over komen alsof hij helemaal geïnteresseerd was.

“I'm sorry, that I almost bumped into you,” zei hij, toen hij zich realiseerde dat bijna tegen haar was op gebotst voordat hij in de vijver was gegaan. Hij hoopte dat ze zijn excuses zal accepteren, of het zou komen doordat hij het oprecht had gezegd of door zijn perfecte Britse accent maakte hem niet zoveel uit. Als ze maar zijn excuses accepteerde. James kon dan ook wel lief zijn, dat was hij ook wel. Maar hij had zo zijn trekjes om ook arrogant over te komen, en dat was niet zijn bedoeling. Afwachtend keek hij het meisje aan, of ze nog iets zou gaan zeggen. Anders zou hij straks veel te veel zeggen.

Clothes

James was niet expres in de vijver gelopen, maar om een lach te horen van een blondine waar hij bijna tegen op gebotst was; maakte zijn humeur ook wel wat beter. Het was altijd beter om iemand te horen lachen dan dat hij als een chagrijn door de dag moest lopen. Het gelach was gewoon iets wat hem altijd vrolijk maakte. Het scheelde voor hem wel dat het een warme dag was, dan zou zijn broek ook wel snel droog zijn. Nou ja, dat hoopte hij dan. Hij was dan ook voor het meisje gaan staan die hem zo mooi aan het uitlachen was. Hij had het niet echt opgevat als uitlachen, maar hij speelde wel eerst mee om ook even boos te klinken. Maar dat kon hij echt niet lang vol houden. Hij zei dan ook maar op zijn perfect Brits dat hij het niet erg vond dat ze om hem was gaan lachen. Hij lachte immers ook wel een beetje. “Mooi zo, want ik heb nogal moeite met stoppen,” waren haar woorden. James grijnsde naar de blondine, dat dacht hij al dat ze dat zou gaan zeggen.

Voor dat hij het zou gaan vergeten, had hij zich ook even verontschuldigt dat hij bijna tegen haar was op gebotst. Maar ja, dat hij dan ook weer opgelost. Gewoon omdat haar woorden zeiden dat hij het had gemaakt om even de vijver in te lopen. Ach ja, dat kon ook he. “I just thought that the pond was for swimming,” zei hij als excuus dat hij de vijver in was gelopen. Ook al wist de blondine ook wel dat dat niet zo was. Maar ja, wat moest hij anders zeggen? Een beetje zeggen dat hij zo aan het praten was met zijn broertje dat hij niet wist waar hij liep. Dit was dan ook het eerste wat er in hem op kwam, als reden dat hij in de vijver was gelopen. En wat moest hij anders aan mensen vertellen die wilde weten waarom hij in de vijver was gelopen?

“Samantha Holt,” zei ze beleefd, waarna ze haar hand uitstak. Als een ware gentleman nam hij haar hand aan, en zei:“Nice to meet you, my name is James Turner.” ja, hij vond het zeker leuk om haar te ontmoeten. Waarom ook niet? “And where are you from?” vroeg hij om toch wel wat interesse te tonen. Aan zijn accent was sowieso al te horen dat hij uit Engeland kwam. Maar waar zij vandaan kwam, had ze echt geen idee. Hij deed zijn handen in zijn broekzakken en keek de blondine, met de naam Samantha Holt, aan in haar groene ogen. James vond het persoonlijk fijner om iemand in de ogen aan te kijken als hij een gesprek vormde, tenzij diegene dat zelf niet leuk vind. Hij voelde zijn telefoon trillen als teken dat hij een nieuw berichtje had gekregen, maar hij vond het onbeleefd om nu op zijn telefoon te kijken.

Clothes

James had heus wel door dat zijn excuus over het zwemmen echt slap was, maar ja hij wilde niet dat het gesprek een stilte ging leiden. En ja, ook omdat hij dan ook gelijk antwoord had gegeven op een vraag waarvan hij niet zeker wist of ze die ging stellen. Hij had dan wel iets, het had daarom ook gezegd. Hij zag dat ze kort met haar ogen rolde, en glimlachte zachtjes. “Tuurlijk. Als je dat als excuus wilt gebruiken,” waren haar worden en ze gaf hem een flirterige knipoog. Hij moest toe geven, dat vond hij niet erg dat ze dat had gedaan. Hij grijnsde er even kort bij, nadat ze dat had gedaan. Maar toch voelde hij er niet veel voor. Waarom zou hij ook, hij had immers al gemerkt dat dit meisje niet zo snel betoverd zou worden door zijn charmes. Niet dat hij die echt had of zo, maar hij kon wel flirten. Dat deed hij dan ook maar al te graag.

Als een ware gentleman had hij zichzelf aan de blondine Samantha voor gesteld. Misschien zou hij haar naam niet onthouden, maar een mooi gezicht zoals die van haar vergat hij niet snel. James vroeg waar ze vandaan kwam, want aan haar accent kon hij het niet echt weghalen waar. Typische manieren voor hem, waar kwam een chick vandaan? Daar was hij altijd nieuwsgierig naar. Voor al als hij het niet kon afleiden qua accent. “Zweden, Stockholm om precies te zijn,” glimlachte ze vriendelijk. Stockholm, daar was hij nog nooit geweest. Sowieso was hij nooit echt ergens anders geweest behalve Engeland. “I’ve never been there, what does it look like?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij had wel foto’s gezien van Zweden, misschien ook wel van Stockholm; maar om van iemand te horen hoe het daar is wel even heel wat anders. Misschien vond ze het niks en misschien ook wel? Wist hij veel. Hij was in ieder geval wel een en al oor voor haar. “En jij zo te horen van Engeland, maar van waar precies?” vroeg ze vervolgens aan hem. Met een grijns op zijn gezicht begon hij te vertellen:“That’s right, I’m coming from Birkenhead. In North West England.” Birkenhead was vrij afgelegen van de rest, en het zag er ook oud uit maar toch was het zijn thuis. En voelde zich er ook thuis. Het lag echt helemaal niet in de buurt van Londen, maar hij is er wel vaak genoeg geweest. Zijn ouders waren dan ook van Londen, daarom ook het typische Britse accent. “I don’t think you are familiar with the name?” vroeg hij. Hij vond het niet erg als ze er bekent mee was, veel mensen wisten niet van de plek af. Ook al was het wel nog al grote stad. Maar ja, hij zou haar sowieso niet veroordelen of zo.

{Sorry voor late reactie}

Clothes

Terwijl de blondine sprak over haar thuisland was hij toch wel geïnteresseerd. Niet alleen in het meisje, maar ook om het feit dat hij ook gewoon wilde weten hoe zij had gewoond. Er waren gewoon zoveel mutanten op dit eiland, en overal kwamen ze ergens anders vandaan. Eigenlijk best wel gek, omdat er nu maar gewoon één school was voor mutanten. Ach ja, zo leerde hij en andere ook de cultuur van iemand anders kennen. James was dan niet zo geïnteresseerd in culturen en zo, maar toch was het interessant om te weten. Hij hoorde namelijk niet elke dag waar iemand vandaan kwam of hoe iemand had geleefd. Oké, dat was eigenlijk een leugen. Hij “hoorde” iedereen waar iedereen vandaan kwam, vanwege zijn mutatie. Hij had zelfs een keer mee gekregen dat er een meisje was die gewoon in de Amazone had gewoond. Gewoon de fucking Amazone!
Maar om zijn gedachte niet te veel af te dwalen waar andere mensen vandaan kwamen, focuste hij zijn aandacht weer op het meisje. James hoorde in haar stem dat ze er wel uren over door kon praten. Hij wilde ook wel zeggen dat het meisje door mocht gaan praten, maar dan kon hij ook wel garanderen dat zijn gedachte weer ergens anders naar toe gingen. En dat zou ook weer zo onbeleefd zijn.

James vertelde dat hij uit Birkenhead kwam. In het Noord Westen van Engeland. En was vrij afgelegen, maar het was dan wel echt een stad. ”Birkenhead” herhaalde de blondine hem. Door dat had hij al door dat ze er nog nooit van gehoord had. Dat vond hij dan ook niet erg, hij begreep het namelijk wel. Dat zei hij dan ook tegen haar. “Vertel me er eens iets over,” vroeg ze aan hem, waarna ze uitdagend en langzaam naar een bankje toe liep. Het was voor James nog net niet uitdagend genoeg, maar alsnog liep hij met haar mee. Hij ging naast haar zitten en vertelde:“Birkenhead is een grote stad, met veel winkels. Het heeft ook grote kerken en monumenten. Veel oude fabrieken en heeft dus ook oude herenhuizen. In het centrum van de stad ligt een heel groot park.” Er was best wel veel te vertellen over de stad, ondanks dat het voor mensen die niet in Engeland hebben gewoond nog al onbekend is. “Er zijn ook veel kust galerijen en musea. De stad ligt gelijk begrensd aan de rivier Mersey,” vervolgde hij nog. James zag er dan misschien niet uit dat hij een kunst liefhebber was, maar hij wist wel waar hij ze kon vinden in zijn geboortestad. Hij keek even naar wat eenden die in de vijver waren, waar hij zonet in had gestaan, en toen keek hij weer terug naar Samantha. “So what do you want to know more about Birkenhead?” vroeg hij nieuwsgierig. Want ja, misschien wilde ze nog wel meer weten en vertelde hij te weinig over de stad. Dat wist hij allemaal niet. En als ze wel meer wilde weten, dan was hij waarschijnlijk de beste die het haar kon vertellen.

{oké, dat gedoetje van Birkenhead kan ik niet in het Engels xD}
{Sorry voor late reactie again}

Clothes

Nu James zo over zijn thuis land praat, kreeg hij een soort van drang om ook over zijn broertje te beginnen. Hij leek dan wel iemand die erg graag met meiden praatte en dan vooral flirtte. Maar van binnen had hij een klein hartje en zorgde hij graag voor zijn twaalf jarige broertje. Zelfs nu zijn broertje in de puberteit was geraakt waren hij en James nog steeds erg close en appte ze ook best wel vaak met elkaar. Dat was dan ook de echte reden waarom hij de vijver in was gelopen. Maar ja, dat zou niemand verwachtte als hij dat zou gaan zeggen als reden dat zijn broek nat is. Niemand zou echt geloven dat hij een klein hartje had waar de liefde van zijn broertje was.
Om nu echt niet af te gaan dwalen van het onderwerp bleef hij Samantha aankijken. Ze hadden het over haar thuis land gehad, Zweden met de haar geboortestad Stockholm. En over zijn thuis land, Engeland met als zijn geboortestad Birkenhead. Geweldige stad, echt waar, voor al op de manier hoe hij het vertelde was het ook wel best histories en biologisch. Nou ja, biologisch was het niet echt; er reden auto's en er was nog steeds over vollen co2 uitstoot, maar er was een groot park in het centrum van de stad. Dus dat was wel groen en gezond, toch? Ach ja, hij wist het ook niet meer zo goed.

James keek weer even naar de eenden in de vijver en vroeg aan Samantha wat ze nog meer wilde weten over Birkenhead. Er was immers genoeg te vertellen over de stad, en hij zou waarschijnlijk de enige wezen die er iets over vertellen kon. Op Genosha zou hij de enige zijn. Hij keek weer terug naar Samantha die blijkbaar niet echt door had dat hij iets gevraagd had aan haar. Ondanks dat ze misschien niet alles had mee gekregen over zijn uitleg over de stad, stelde ze hem toch een vraag. “Wat is dan je favoriete plekje van heel Birkenhead?” vroeg ze, waarna ze even haar blonde lokken los schudde; wat er best wel sexy uit zag. James leunde naar achteren op het bankje en keek in de groene ogen van de blondine. Haar kin ruste op de palm van haar hand en haar elleboog dan weer op het puntje van haar knie. Het zag eruit als ze echt geïnteresseerd zou zijn naar zijn antwoord. Wie weet was dat dan ook zo. “My favorite place would be… the skatepark,” zei hij, nog steeds een beetje twijfelend over zijn antwoord. Er waren namelijk zoveel plekken waar hij graag naar toe wilde, maar daaruit koos hij toch wel voor het skatepark. Het lag vlakbij het park en zijn huis. “What's your favorite place in Stockholm?” vroeg hij toch wel nieuwsgierig en het gesprek op gang te houden.

{Ook sorry van mij dat het zo kort is...}

Clothes

Een beetje praten of hun eigen thuisland was altijd beter dan een awkward stilte. Awkward stilten zijn niet altijd even prettig, want het gevoel hebben dat je dan maar ergens over moet over beginnen was niet leuk. Want zo'n gesprek ging dan altijd snel ten einde. James vond dat je een awkward stilte kon vergelijken met een openingszin dat over het weer gaat. Wat was er nou leuk aan het weer? Iedereen kon toch snel genoeg zien of het mooi of slecht weer was. Als iemand over het weer wilde praten dan moest diegene naar de weerman of weervrouw zijn, want met zo'n gesprek moest je gewoon niet bij James zijn. Hij was echt een persoon die goed kon praten en eventueel een goed iemand om mee te flirten. Dus de optie om over het weer te praten zat er dus niet bij hem bij.

Dat James zijn lievelingsplek het skatepark was, was te verwachten. En zo'n soort blik zag hij ook in de ogen van de blondine. Hij had genoeg redenen om het skatepark te kiezen als favoriete plek, maar hij had ook genoeg redenen om ook andere plekken als favoriete plek te noemen. Hij zag er nu dan misschien wel uit als iemand die gewoon wat kleren uit de kast had getrokken, dat was ook gewoon zo, maar hij had ook de kant van een gentle man. Een kant waarmee hij te vinden was op speciale gelegenheden zoals een bruiloft of andere plekken. James had dan genoeg nette pakken in zijn kast hangen voor als het nodig mocht zijn.
De nieuwsgierigheid in de stem van James was duidelijk te horen, toen hij aan Samantha vroeg wat haar favoriete plek was. “Ik denk de subway,” zei ze tegen hem. Hij vond het raar, maar dat liet hij niet merken. Ze zou er vast goede redenen voor hebben en hij was geen persoon die hij haar of ieder andere meid zou oordelen. “De plafons zijn er echt van steen, alsof je zo door een tunnel heen loopt en de meeste zijn ontzettend mooi versierd,” vertelde ze gepassioneerd. “That sounds wonderfull and amazing,” zei hij, de toon in zijn stem vertelde de blondine dat hij het echt meende. En dat kwam uit de mond van iemand die het skatepark als favoriete plek had gekozen.

Al snel kwam de volgende keuze van de blondine. “Of anders de velden. Daar kan je lekker crossen met de paarden,” grijnsde ze. James grijnsde terug naar de blondine, en zijn gedachte gingen dan ook even af naar Engeland. Hij zag er dan niet zo uit, maar James kon ook wel paardrijden. Hij vond het soms ook wel leuk om te doen. Niet elke dag natuurlijk, maar wel af en toe weer een keertje. James richtte zijn blik naar de lucht en sprak:“Ik snap je helemaal. Paardrijden is ook erg leuk, ook al zou je dat niet van mij verwachten omdat ik er niet uit als iemand met gevoel voor kunst of cultuur...” Hij stopte de zin even en zuchtte. Al snel vervolgde hij:“…het maakt mij niet uit wat voor schilderijen er in een museum hangen, of wat voor cultuur andere mensen hebben. Maar het maakt mij wel uit hoe een paard voelt, of hoe de bewegen van een paard onder je gaan terwijl je galopperend door de velden.” hij sprak de woorden uit op een manier alsof hij het beeld voor zich zag hoe hij galoppeerde met zijn maatje. Maar dat was allemaal lang geleden dat hij was gaan paardrijden. Maar hij vond het nog zo geweldig om er met iemand over te gaan praten.

{Sorry dat het zo laat is, ik heb de laatste tijd vaak last van dipjes}

Clothes