It's a wild world for you |&Cloud

Zijn oren werkten niet meer, op de hoge pieptoon na. Hij was duizelig, gedesoriënteerd, verward en boven dat alles nog een keer aan het verdrinken ook. Hij wist niet eens waar hij was, of wat er gebeurd was. Ze hadden in the Vault geen water, toch niet zo diep dat je er niet in kon staan. Zwemmen kon hij dus niet, en zelfs als hij het zou kunnen, zou hij er te verward voor zijn. Hij wist niet eens meer wat boven of onder was, laat staan dat hij wist waar hij heen moest. Belletjes lucht ontsnapten uit zijn mond, en hij probeerde ze nog tegen te houden, maar dat had natuurlijk geen nut.

Twee armen sloten zich rond zijn borst, maar hij was te verdoofd om er op te reageren. Plots kreeg hij weer zuurstof in zijn longen, vermengd met zoutig water in zijn keel, maar dat gaf niet. Hij hapte naar adem en piepte even toen de lucht precies als schuurpapier aanvoelde. Twee nieuwe handen trokken hem omhoog, en hij belandde op iets wat aanvoelde als metaal. Voor het eerst kon hij even kijken waar hij terecht was gekomen. Het was een soort van.. Badkuip, maar het water zat deze keer naast de kuip en niet er in. Cloud schoof achteruit tegen de rand en sloeg zijn armen om zijn lichaam heen, rilde toen de koude lucht zijn natte kleren nog meer afkoelde.

Een man kwam op hem afgelopen, niet op een dreigende manier en dat was misschien maar beter zo. Hij droeg een deken, en toen hij dichter in de buurt was begon hij tegen hem te praten. Niet dat hij echt verstond wat hij zei, zijn brein werkte niet echt mee, maar hij snapte wel dat het de bedoeling was dat hij zijn trui en shirt af deed en zich probeerde warm te houden met dit tot ze ‘op Genosha waren’. Wat een Genosha was, wist hij niet, en hoe ze er zouden komen evenmin, maar hij deed toch wat er van hem gevraagd werd. Met het ruwe deken om zijn schouders bleef hij ineengedoken zitten, wachtend op wat er zou komen.

Het duurde niet eens zo heel lang. De man was nog terug gekomen, had gezegd dat hij Clyde heette, en had toen zijn naam gevraagd. Omdat hij het niet echt vertrouwde, had hij maar gezwegen, en zijn gezicht verstopt achter zijn lange, natte haren. Hij had ook gevraagd of hij hem wel verstond, en zachtjes had hij geknikt. Want vreemd genoeg sprak de man dezelfde taal als hem. Was hij in een andere Vault terecht gekomen? Nee, dat leek niet zo, want hij wist dat er geen enkele Vault kon zijn die zo’n grote watermassa had als hier. En hij zag.. Sterren. Hij voelde ze eerder dan hij ze zag, maar hij zàg ze wel. Hij wist gewoon zeker dat dit de echte sterren waren, en niet die die afgebeeld waren in de boeken in de verboden sectie van de bibliotheek.

Zonder nog gestoord te worden, waren ze aangekomen.. Waar dat precies was, wist hij niet. Het was land, en hij kon er op staan, maar dat was het enige wat hij zeker wist. De grond was vreemd, voelde niet echt stevig, maar hij zakte er niet door. De man, die vergezeld was door een andere en een jonger meisje, namen hem mee naar het midden van het stukje grond. Er stond een grote, rechthoekige blok op. Clyde vroeg of hij hier even wou wachten, en met hier bedoelde hij dus voor het gat in de rechthoek, waar hij door verdween samen met de andere man en het meisje.

Een beetje heel erg verloren bleef hij staan, het deken nog steeds om zijn schouders. Stiekem keek hij rond, naar de bewegingen in de openlucht kamer. Er waren meer mensen, maar die leken hem niet op te merken. Dat was misschien maar beter zo. Terwijl hij stond te wachten, probeerde hij contact te zoeken met Tifa, maar zijn hoofd was stil.. Ze reageerde niet, of kon hem simpelweg niet horen. Dat maakte hem bang, en hij wou dat hij gewoon heel snel terug kon gaan naar de Vault, ook al waren ze daar uit op zijn leven. Hier leek het wat minder vijandig te zijn, maar je wist eigenlijk maar nooit. Daarom bleef hij wel op zijn hoede, zeker toen iemand hem plots benaderde en aan sprak.

Wat hij er allemaal niet voor zou over hebben om nu gewoon in zijn bed te kunnen kruipen. Niet dat hij echt vaak goed sliep, maar er was iets aan die veiligheid van een paar dekens en een kussen. En aan Tifa, die natuurlijk onder hem sliep. Plus, de slaapzaal was de enige plek waar ze nog niet hadden geprobeerd hem te vermoorden. Waarschijnlijk omdat er dan teveel getuigen zouden zijn, al waren ze er wel heel sterk in om die dingen op een ongeluk te doen lijken. Gelukkig had Tifa ze altijd op tijd door, tot nu dan.. Misschien was hij hier ook wel in gevaar, en wie zou hem dan op tijd kunnen waarschuwen?

Met een bang hartje wachtte hij af tot Clyde of de andere man terug naar buiten zouden komen. Zij leken wel te weten wat ze moesten doen, in tegenstelling tot hem zelf dus. Hij had namelijk totaal geen idee. Zomaar hun bevel negeren om hier op hen te wachten, durfde hij ook niet. Eigenlijk voelde hij er ook niet veel voor om binnen te lopen in de ruimte. Hoewel het eigenlijk gewoon ook leek op een Vault, maar dan boven de grond? Als hij het zo bekeek, zag het er wel minder eng uit eigenlijk. Misschien was deze Vault gewoon hier gezet omdat het hier wel veilig was om naar buiten te gaan. En misschien waren de mensen hier ook gewend aan het feit dat ze zomaar naar buiten mochten gaan zonder iets van bewapening of training.

Zijn heldere blauwe ogen volgden een meisje, die eigenlijk best wel op Tifa leek, die op hem af kwam. Ze had het allemaal, de bruine haren en een houding die ook wel zelfzeker over kwam. Toch paste ze die een beetje aan toen ze dichterbij hem kwam. ‘Hé, gaat alles wel goed?’ Vroeg ze, en haar toon klonk een beetje zoals een moeder zou klinken als haar kind net was gevallen. ‘Misschien is het beter dat je naar binnen gaat? Met deze temperaturen is het niet zo handig om met nat haar buiten te blijven staan.’ Ging ze verder, en Cloud beet even op zijn tong. Had ze dan niet gehoord dat hij hier moest wachten? "Ik wacht hier wel", Zei hij zachtjes, ontweek toen haar blik en bleef naar de grond kijken.

Wat Clyde nog allemaal moest doen, had hij nog opgesomd, maar hij had het langs hem heen laten gaan. Het was niet eens heel bewust, gewoon omdat hij aan heel andere dingen moest denken op dat moment. Het was hem wel een raadsel waarom hij hier buiten moest blijven staan. Langs de andere kant, bij hen in de Vault lieten ze ook niet zomaar eender wie binnen. Die werden eerst gescreend.. Maar hij wist niet eens zeker of zijn informatie hier wel beschikbaar zou zijn. Misschien waren het ook heel negatieve dingen. Dat hij op een eiland zat vol mutanten, maakte geen verschil. Hij gaf hen wel gelijk, dat ze eerst wilden onderzoeken dat hij geen gevaar was voor hun en hun gemeenschap hier.

Het meisje zag hem alleszins al niet als een gevaar, want ze kwam zonder nerveus te zijn op hem af. Misschien was ze wel een van de Guards hier, met iets meer gezag dan de rest, zoals bij hun ook het geval was. Daarom vond hij het moeilijk om haar voorstel te negeren, maar Clyde stond waarschijnlijk hoger in rang en zijn bevel gold misschien meer dan het hare? ‘Ik ben Cas trouwens, Cas Harley.’ Zei ze toen, en hij keek weer op. "Cloud", Reageerde hij, zich niet eens echt bewust dat zijn naam ook daadwerkelijk iets was wat bestond als voorwerp.

Een rilling ging over zijn rug, de wind was koud en zijn haar was nog steeds redelijk doorweekt. Alsof ze het had gezien, spoorde ze hem nog een keer aan om naar binnen te gaan. ‘Zie je het misschien zitten om gewoon binnen te gaan staan? Vlak bij de deur of zo. Clyde ziet je heus nog wel staan dan, en dan sta je op zijn minst al uit de wind en die shit.’ Zei ze, en hij knikte onzeker. Misschien was dat haar manier van bevelen uitdelen hier, en was hij al meteen ongehoorzaam. Cloud draaide zich naar de deur, die gewoon open stond. "Kan ik daar gewoon door stappen?" Vroeg hij verward. Geen verdediging om aanvallers buiten te houden? Vreemd, echt vreemd..

Uit ervaring wist hij hoe lang een screening kon duren. Iemand’s verleden werd helemaal uitgezocht, bloedlijnen, alles. Gelukkig was hij gewoon geboren in zijn Vault, en hadden ze die screening nooit bij hem moeten doen. Hij was netjes gecreëerd in het lab, via een of ander programma dat de genen van zijn vader aan die van zijn moeder had gekoppeld en als een goeie match had aangegeven. Dat dat eigenlijk niet de normale gang van zaken was, wist hij natuurlijk ook helemaal niet. Bij hen was het normaal dat er geen liefde aan te pas kan, het was zelfs normaal dat zijn ouders elkaar gewoon niet kenden, en dat zijn vader ook niet wist dat hij überhaupt bestond.

Hoewel zijn wereld er dus heel anders uit zag dan de hare, wist hij wel wat beleefdheid was en dat je veronderstelt was om je eigen naam te vertellen als iemand dat deed. ‘Aangenaam.’ Zei ze, en hij glimlachte even vriendelijk, nu ja zo vriendelijk als hij dat kon. Hij was nog altijd nerveus en dat was aan hem te zien. Vooral toen ze hem ineens zei dat hij naar binnen moest gaan. Hij stelde een serieuze vraag, maar ze keek hem aan alsof hij net had gevraagd of ze hem naar de maan kon teleporteren.

‘Als je me in de maling neemt, kan je net zo goed eventjes met de kleine kindjes verderop verstoppertje of zo gaan spelen.’ Zei ze, en hij knikte opnieuw. Zijn ogen spotten al snel een goeie verstopplek, een grote hoop groene dingen die niet zo heel ver stond. Hij duwde een paar takjes opzij en ging tussen het groen zitten. Met een beetje een verwarde blik keek hij Cas toen aan. "Ik meende mijn vraag wel serieus hoor.. Zit er geen krachtveld in? Een of andere val om indringers buiten te houden?" Vroeg hij van tussen de groene dingen. Het leek wel een beetje op iets wat hij ooit in een boek had gezien, maar de naam ontglipte hem even.

Deze situatie was heel verwarrend, hij begreep niet echt veel van deze plek. Een deur zonder beveiliging? Was het hier dan zo veilig dat ze die uit hadden gezet? Maar wat als er ineens indringers aan de deur stonden om zoveel mogelijk mensen te doden en voedsel en water mee te nemen? Dan waren ze toch kansloos.. Hij zag hier ook niemand met wapens rond lopen, maar misschien was dat niet nodig. Misschien waren de Guards hier zo goed getraind dat ze iemand zo konden uitschakelen met close combat. Of ze hadden hun mutaties uitgewerkt tot iets waar ze zichzelf mee konden verdedigen. Dat snapte hij dan wel weer, want dat had hij ook gedaan, vooral toen hij zeker wist dat ze toch wisten dat hij een mutant was en uit waren op zijn uitroeiing.

Wat hij ook begreep, was ‘verstoppertje’. Dat had hij vroeger nog wel gespeeld, alleen was dat ook een onderdeel van hun training geweest. Daarom deed hij wat hem het beste leek, zich verstoppen tussen de groene wirwar van dingetjes, een goeie verstopplek eigenlijk. ‘Sorry, ik wist niet dat je het zo letterlijk ging nemen en werkelijk een struik zou in kruipen? Maar kom er maar uit, zo meteen doe je jezelf nog pijn of zo.’ Zei ze, en toen schoot het hem weer te binnen dat dit inderdaad een struik was. Ze had haar hand op de zijne gelegd om hem overeind te helpen. Er bleven wat stukjes struik in zijn haar hangen, en hij plukte het er uit. Stomme struik ook.

‘Maar om je te antwoorden. Je kan er zo maar door heen wandelen, er kan je niets gebeuren. Het enige wat er daar is, is een beetje warmte en dat kan jij wel gebruiken niet?’ Antwoordde ze vervolgens op zijn vraag. Daar had ze ook wel gelijk, hij kon inderdaad wel wat warmte gebruiken. Cas nam hem mee naar de deur. ‘Als je het niet vertrouwt, ga ik wel eerst of zo?’ Stelde ze toen voor, en een beetje beschaamd knikte hij. "Alsjeblieft", Zei hij zachtjes. Cloud volgde haar naar binnen, toch met een beetje zenuwen, maar er gebeurde inderdaad gewoon niks. Met een glimlachje keek hij haar aan, blij dat ze de waarheid had gesproken en de moeite had gedaan om hem naar binnen te helpen. "Ben je hier al lang een Guard?" Vroeg hij een tikkeltje nieuwsgierig.

De warmte deed hem wel goed. Hij voelde tenminste weer bloed in al zijn lichaamsdelen stromen, gepaard met het vervelende getintel van zijn handen. Het deken had hem grotendeels warm gehouden, maar er ging niks boven een beetje warmte van een afgesloten ruimte. Hij had nooit veel te maken gekregen met koude, behalve die paar keren dat hij zelf naar buiten was gegaan om een inspectieronde te doen rond de Vault of om de deuren te controleren. Dan was hij altijd dik ingepakt geweest, want het witte spul dat het hele land bedekt had, zoog alle warmte meteen uit je als je het aan raakte. Alles zat namelijk onder het ijs, en daar moest je echt niet zomaar in gaan rondlopen zonder de juiste kleding.

Zijn vraag had haar duidelijk verward. ‘Wat bedoel je daarmee? Ik ben gewoon een student, net zoals jou.’ Zei ze, wat hem dan op zijn beurt weer verwarde. "Wat is een student? En ik bedoel, je gedraagt je wel een beetje als een Guard.. Mensen door de deur laten enzo", Zei hij, waarbij hij even onbewust haar beweging overnam en ook zijn haar even op orde bracht, waarbij er alweer een stukje struik op de grond viel. ‘Waar kom je eigenlijk vandaan? Als je het niet erg vind dat ik het vraag.’ Vroeg ze toen, eindelijk een vraag waar hij meteen antwoord op wist. "Vault 3, area 404", Antwoordde hij braafjes. Misschien zou hij nu ook te weten krijgen welke Vault dit was, en in welke sectie hij lag.

Zijn blauwe ogen schoten naar een beweging in de gang. Het was Clyde weer, met een hele stapel papieren in zijn hand. "Oh, je staat al binnen, mooi", Zei de man toen hij bij hen aangekomen was. "Hi Cas", Zei hij toen tegen haar. Daarna begon hij verwoed in de papieren te zoeken. "Het is echt raar, maar er is nergens informatie over jou te vinden. Geen geboortecertificaat, geen vingerafdrukken in welk systeem dan ook ter wereld, zelfs je naam levert helemaal niks op. Geen woonplaats, geen school adres, gewoon helemaal niks", Zuchtte hij, waarna hij het hoopje papieren weer recht schudde. "Maar.. Die zijn er wel? Deelt jullie bestuur dat dan niet met het mijne?" Vroeg hij verward, terwijl hij niet-begrijpend naar de papieren keek.

Deze vreemde plek zat vol verrassingen. Blijkbaar waren er hier ‘studenten’, al wist hij niet wat dat waren. Waren dat gevaarlijke dingen of was het veilig? Hij gokte op veilig, sinds Cas zich er geen druk over leek te maken, dat ze hier zaten. Stiekem durfde hij het niet goed vragen, maar hij deed het toch. Kennis was macht, dat wist hij maar al te goed, dankzij Tifa. Ze legde al snel uit wat een student was, en ook dat ze hier op een school slash verblijfplaats waren. Het woord Vault kwam niet eens voor in haar definitie, wat hij best een beetje gek vond. Toen ze dan ook vroeg waar hij vandaan kwam, gebruikte hij dat woord maar, al leek ze niet te snappen wat hij er mee bedoelde.

‘Vault? Cloud, heb je enig idee waar je nu eigenlijk bent? Of tenminste waar het eiland ongeveer ligt?’ Vroeg ze, en hij schudde een beetje awkward zijn hoofd. "Ik weet alleen dat ik uit Vault 3 kom, en dat er dus waarschijnlijk meerdere zijn.. En ik dacht dat dit hier er een was, maar dan boven de grond?" Probeerde hij uit te leggen, al had ze vast evenmin een idee waar hij over sprak als omgekeerd. En toen kwam Clyde tevoorschijn om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken.

De mededelingen die de blonde man maakte, maakten hem nog zenuwachtiger. Hij begon onbewust te trillen, tot Cas zijn hand terug vast nam. Het kalmeerde hem wel, maar hij voelde dat het niet lang meer zou duren voor hij een breakdown zou hebben.. Tifa zou precies weten wat ze in deze situatie zou moeten doen, maar hij had letterlijk geen idee. Ondertussen praatte Cas met Clyde, maar zijn blik ging door de gang, en die was een beetje wazig.

"Ik weet niet eens waar ik zou moeten beginnen..", Zei Clyde toen, terwijl hij wat beduusd aan zijn baardje plukte. Uiteindelijk keek de man hem aan en legde even bemoedigend zijn hand op zijn schouder. "Wat als we nu een keer samen alles overlopen wat er gebeurd is, of misschien kan je je iets herinneren van je omgeving? Dan hebben we misschien een richtpunt.. Als je er klaar voor bent om er over te praten natuurlijk", Stelde hij voor.

Daarna viel zijn blik op het deken rond zijn schouders. "Of ik geef je even tijd om tot jezelf te komen. Ik kan je ook eerst naar je kamer brengen zodat je je kan omkleden en misschien even kan douchen?" Vroeg hij toen. Cloud haalde even zijn schouders op, keek toen besluiteloos naar Cas. Het klonk allebei interessant. Uitzoeken wat er echt aan de hand was, of eerst warm worden en proberen om de hele situatie op een rijtje te krijgen. "Ik weet het niet echt, eerlijk gezegd", Zei hij zachtjes, wreef toch heel even met zijn hand in zijn ogen om terug normaal te kunnen kijken zonder dat de tranen zaten te prikken.