Because maybe, you're gonna be the ones that saves me

Wat deed je toch na een zaterdag ochtend sporten? Ze was nou al een tijdje in de fitness ruimte gebleven puur omdat ze niet wist wat ze hierna ging doen. Ze dat even gedachtenloos op een fiets voor haar uit te staren uit het raam. Zonder te trappen gewoon dromerig naar buiten staren, dat gebeurde iedereen wel eens. Ze schrok even toen er een meisje naast haar stond die haar aantikte op haar schouder. Aurélia schonk het meisje meteen een bitchface die haar al afschrok voordat ze iets zei. “Uhm alle ander fietsen zijn bezet en jij..” begon het meisje voorzichtig. Aurélia had niet eens de moeite genomen om haar te laten uitpraten. “Fuck off” snawde chagrijnig terug. Ze begon weer op hoog tempo te fietsen en het meisje die nogal geschokt keek liep weg. Ja beter voor haar want als ze niet weg was gegaan dan had ze een probleem. Aurélia had een kort lontje op het moment en dan kon ze iemand heel makkelijk op de grond smijten.

Haar humeur was slecht en ze wist niet waarom. na een kwartier was ze klaar met sporten en sjeesde ze in een paar seconden naar haar kamer. Haar kamer waar Jackie en Grace lagen te chillen. Grace zat waarschijnlijk te praten met een spin of vieze kakkerlak en Jackie.. nou waar bleef haar opmerking? “Ooeh Auri is chagrijnig” en daar was ie al. Ze kon gedachtenlezen en ze was altijd wel het persoon die dat dan deelde. “Ben je Aly tegen het lijf gelopen ofzo?” vroeg Jackie. Aurélia hoefde alleen maar nee te denken en ze wist het al. “Nee? Oh dan hoop ik voor haar dat ze jou niet tegenkomt..” ging ze verder. Dat deed Aurélia wel even grijnzen. HAha ja dat was wel zo. Met haar humeur nu? Aly tegenkomen zou waarschijnlijk niet goed eindigen, voor Aly dan he. Ze liep snel naar de badkamer om een snelle douche te nemen. Dat was wel zo fris na het sporten. Dat ging allemaal natuurlijk super snel met haar enhanced speed dus ze stond binnen minuten terug in de kamer bij Grace en Jackie. Ze trok snel een makkelijke outfit aan en deed haar haar even goed in de spiegel. Een dikke trui, niet echt iets voor Aurélia maarja, ze was niet van plan om iemand te gaan ontmoeten. “Bye” zei Aurélia kort en verliet daarna hun kamer.

Meestal ging alles wel goed in normaal tempo maar ze kon zich zo irriteren aan van alles en nog wat dat sneller gaan de beste optie was. Ze ging dus maar als een flits voorbij en besloot om naar het strand te gaan. Daar liep ze wel rustig. Er waren s’middags dus niet veel mensen op het strand, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het niet geweldig weer was. Frisjes en bewolkt en een aardige wind. De enigen op het strand waren dan ook de surfers op een paar mensen na. Aurélia liep naar de zijkant van het strand bij de rotsen om daar dan maar ergens een plekje te zoeken. Ze ging dan ook maar ergens op de rotsen zitten en naar de golven staren.

& Raphael
outfit

Aurélia wist zelf ook niet waarom ze soms zo humeur was. Haar moodswings waren echt wel vervelend op die manier. Hoe ze van chill en relaxed naar fucking moody en agressief ging. Maarja, ze kon er niks aan doen. Als ze geen goed humeur had dan kon in de meeste gevallen niks of niemand dat beter maken. Wel erger maar niet beter. Het beste was om dan maar bij iedereen uit de buurt te blijven. Aurélia besloot om naar het strand te gaan. Een plek waar je wel ergens kon gaan zitten waarbij niemand je kon storen terwijl je dan vooruit zat te staren. het was best rustgevend opzich.. Niet dat het haar humeur iets veranderde hoor, nee als iemand het in zijn hoofd haalde om haar aan te spreken dan.. Had diegene een mond vol zand en natte kleren. En dat zou haar dan misschien een klein beetje opvrolijken.

Ze wist niet goed waar ze moest zitten dus ze liep een beetje langs de rotsen voordat ze goed zat. Wanneer ze eindelijk goed zat en een rustige uitkijk had op het water zonder verveeld te raken, hoorde ze iemand aan komen lopen. In haar hoofd al een aanval bedacht verdween die gedachte toen ze een bekende stem hoorde. “Hey!” klonk de stem en toen ze achterom keek zag ze Raphael staan. Waarom hij? Echt hoor, ze was letterlijk in staat om ieder persoon in het water te slingeren en dan komt hij aan zetten. “Hey” zei ze op een vrij neutrale toon. Ze wilde niet boos klinken maar blijheid spatte er niet vanaf. Ergens vond ze het wel erg raar dat hij naar haar toe was gekomen, dus dat hij er ook bij kwam zitten was al helemaal raar. Aurélia was voor haar doen niet gemeen tegen hem gedaan maar hij wist dat ze dat wel kon. Iets wat gevoelige mensen niet hoorde aan te trekken right? Als ze hem was dan was ze uit de buurt gebleven.

“Dit is echt super random, maar ik was hier een beetje foto’s aan het maken en opeens was jij daar en--” begon hij. Hij hield de camera die hij bij zich had zo voor haar zodat ze de foto zag. Ze keek op het schermpje en Wauw, dat zag er best mooi uit. Euhm ja ze zou kunnen uitbarsten van alle negativiteit in haar hoofd maar ze kon het niet. Ze kon niet boos doen tegen hem, waarbij ze zich ook wel afvroeg of hij het kon voelen.. Haar chagrijnige humeur? “Lucky shot” zei ze en trok een wenkbrauw op zonder grijns of lachje. Wat er uit kwam alsof het puur beginnersgeluk was, niet heel aardig nee. Het was natuurlijk wel een mooie foto maar ze bleef een moody Auri. En die deed niet aan complimentjes. “Dus jij bent voor de lol random foto’s aan het maken van het strand?” vroeg ze en probeerde niet sarcastisch te klinken.

& Raphael
outfit

Blijkbaar kon ze dus niet even alleen zitten zonder dat er iemand was die het nodig vond om op haar af te stappen. Wat ze dus niet kon gebruiken met haar humeur. De persoon die erbij kwam was dan ook niet heel geschikt voor het moment. Hij had haar eerder wel anders meegemaakt dan dat ze nu was. Daarom vond ze het niet heel slim van hem, dat hij het aan aandurfde. Hij kon toch voelen hoe ze zich voelde? Moest hij dan niet weggerend zijn? Ze snapte het niet helemaal. Misschien was hij toch wat dapperder geworden na hun ontmoetingen. “Als alle mooie foto’s lucky shots zijn, neem ik het aan als een compliment, thanks!” zei hij vrolijk.  Okee hij zag het dus wel als compliment. Goed, mooi dan had hij het niet negatief opgevat. Ze kon nog wel eens zo klinken in dit soort buien. Dus ze zei daarom ook maar niks terug.

Daarna vroeg ze waar hij mee bezig was en waarom, want in haar hoofd had het geen enkel doel en klonk het als pure fucking tijdsverspilling. Hij werd daar gelukkig van? Dat wilde ze wel begrijpen. Want echt als hij dat haar kon leren dan wou ze dat wel, blij zijn. Of toch niet? Ugh ze wilde niet vrolijk en springerig doen omg.  “Ik was eigenlijk achter in de duinen, maar als er iemand zomaar mijn foto in komt lopen, krijg ik misschien problemen met copyright, weet je wel? Aurélia trademark enzo.” was zijn antwoord. Oke okeee daar kwam het dan heel even kort zichtbaar, als hij niet snel genoeg had gekeken dan had hij het niet gezien, een grijnsje. Aurélia trademark hoe kwam hij erbij? “Zo zo dat klinkt fancy” merkte ze op met dat ene korte grijnsje. “Tag me maar gewoon in de foto als je m ergens plaatst” zei ze daarna luchtig. Aurélia trademark hoefde niet. “En ga je nu ook gewoon weer verder met foto’s maken of wat?” vroeg ze erbij. Tja bij haar grumpy gezicht te blijven zitten was niet heel leuk leek haar? Ze was dan namelijk niet zo leuk you know. “Ik denk niet dat ik het meest prettige gevoel om me heen heb right now” mompelde ze en hield haar ogen op de horizon.

& Raphael
outfit

Ugh, waarom was Raphael nou gekomen in een mood waarin ze mensen wel de nek om kon draaien. Ze snapte er niks van want ze had toch echt van de vorige keer begrepen dat hij gewoon kon voelen hoe zij haar voelde, en dat hij erg gevoelig was voor dat soort shit en alles. De reden waardoor ze hem niet al in het water had gegooid. Naja, anders had ze dat ook niet gedaan want hij was al in het water geweest, maar dan had ze wel iets anders gruwelijks gedaan. Ze probeerde in het begin nog zo stil mogelijk te blijven. Omdat ze wist dat ze nu niet gezellig klonk en daarmee bang was dat ze er iets gemeens uitflapte. Dus dat probeerde ze wel.

Toch ging dat moeilijk. Zodra ze haar mond weer opende kwam er weer meer uit dan nodig was. En wat eruit kwam was niet heel leuk verdomme. Ze had gewoon op een ruwe manier gezegd dat hij wel weer verder kon gaan met foto’s maken. Wat als ze het niet zo had gezegd eruit was gekomen als een ‘rot nou maar weer op’. Ze nam het hem ook niet kwalijk dat hij alleen maar reageerde met een “Uh..”. Om dan haar opmerking wat minder erg te maken gaf ze haar humeur de schuld, en dat ze dacht dat hij liever niet bij haar wou zitten. Want waarom hij er nog steeds zat wist ze niet, maar daar kreeg ze dus wel een verklaring voor?

“Err.. ja dat klopt.” gaf hij toe. Tja als hij zei dat ze wel een prettige energie om haar heen had dan loog hij. “Maar als ik nu weg zou gaan, zou ik je achterlaten met dat gevoel en dat lijkt mij niet echt fijn.” Begon Raphael, ze zag dat hij nog niet klaar was met praten anders was er tegen in gegaan.. Aurélia zuchtte en keek naar haar schoenen. “Dus is er ook maar iets wat ik voor je kan doen, zodat je je iets beter voelt? En ‘niets’ is geen antwoord, want anders had je nu allang op de grond moeten liggen van het lachen.” legde hij verder uit. Pff, hij wilde haar zo nodig opvrolijken en ze kwam er dus niet onder uit. Aurélia wist het niet, wat haar beter zou doen voelen. het voelde alsof niks dat deed. “Ik weet niets” zei ze terug en haalde haar schouders op. Ze kon hem vragen om weg te gaan, dat zou haar normaal gesproken beter doen voelen want dan had ze rust maargoed.. “Heb jij suggesties?” vroeg ze. Want ze wilde wel wat vrolijker worden dan dit.

outfit

Het was echt niet zo dat zich alleen aan de omgeving irriteerde, op het moment irriteerde meer aan haarzelf. Dat ze niet gewoon normaal kon reageren op mensen, wat dan normaal gesproken geen probleem was maar, nu zat Raphael bij haar. Het boeide haar echt geen flikker wat ze tegen wie zei op het eiland behalve bij hem. En misschien ook bij Grace en Jackie, maar hun konden ook wel aardig wat hebben. Jackie boeide het namelijk niks, en Grace had wel haar eigenwijze opmerkingen zodat alles wat je zegt onzin is. Aurélia kon er dan lastig tegenin als ze toch zo overtuigd was van haar weerwoord.

Hij was misschien gewend dat ze wat fel reageerde maar dat ze hem nou had gezegd dat hij weg moest gaan was niet haar bedoeling. Gelukkig was hij niet iemand die dan ook beledigd weg zou lopen.Tuurlijk als hij weg ging was het beter en had ze rust ofzo, maar hij wilde haar opvrolijken? Aurélia had echt geen flauw idee hoe hij dat zou gaan aanpakken want voor haar voelde het alsof niks haar kon opvrolijken. “Nou..” begon hij, euhm ja wat kon nou een grumpy Aurélia opvrolijken? “daar kan ik je mee helpen als je me vertelt wat je het allerliefste doet op een dag als dit.”. Ze rolde even met haar ogen en ademde even lang uit.  “Dan zal ik mijn best doen om de echte Aurélia weer naar boven te halen!” zei hij. Hah oke nu kwam er iets van een grijns tevoorschijn. “De echte Aurélia? is die veel beter dan deze dan?” vroeg ze met een korte lach. Wilde hij nou echt de echte Aurélia? Die hem voor de lol in het water wou gooien? Deze Aurélia had daar niet eens zin in. “Of.. is er iets wat je altijd al hier op het strand had willen doen, terwijl het niet echt heel erg zonnig is?” vroeg hij. Hmm oke, ze dacht na. Tja wat kon je anders doen dan zwemmen? Daar had ze nu geen zin in want het was natuurlijk te koud om in het water te springen.
“Nee er is niets, heb jij wel iets wat je altijd al had willen doen hier op het strand?” vroeg ze nieuwsgierig. Ja uhm ze had alles al een keer gedaan toch? paardrijden op het strand, zwemmen en zonnen dat soort dingen. Er waren niet dingen ze ze niet had gedaan na een lange zomer? Of nou jawel.. gheghe dat haalde ze wel uit haar hoofd. Dus als hij nou met een top idee kwam dan kon ze daar proberen aan mee te doen.

outfit

Ze kon er niks aan doen hoor, als haar hoofd weigerde om leuk te doen, hoe moest ze dan ooit op leuke ideeën komen? Niet dat ze normaal gesproken heel leuk was maar nu in ieder geval totaaal niet. Ze had ook helemaal nergens zin in. Het was dat Raphael er nu was die het als missie had genomen om haar weer vrolijk te maken. En de échte Aurélia terug te krijgen. Waardoor ze wel even moest lachen, ja oke wauw de echte Aurélia. Die wilde ze dan wel eens zien. “Voor de veiligheid van andere mensen hier; ja.” was zijn reactie en ze moest weer even grinniken. oh jee, de leek ze echt wel Aurélia de verschrikkelijke. “Uhuh jij mag blij zijn dat je nog niet in het water ligt” zei ze met een knipoogje. Nee ze ging hem niet in het water gooien hoor.. misschien.

Hij vroeg naar iets wat ze altijd al had willen doen op het strand. En tja dan reageerde ze natuurlijk met hoe the fuck moet ik dat weten? Niet helemaal dat maar zo klonk het in haar hoofd voordat ze had nagedacht hoe ze daar op ging antwoorden. Ze bleef nog aardig netjes tegen hem. Ze schoof het maar weer naar hem, ze had zelf niks in gedachten dus ja. “Nou.. niet echt nee, ik ben niet zo’n.. strandpersoon, I guess?” legde hij uit. Ze keek even verward en een tikkeltje boos. Huh? wtf was zei wel een standaardpersoon dan? Ze wou er wat van zeggen maar hij was haar al voor. “Maar ik weet zeker dat we met ‘fantasie’ heel erg ver kunnen komen!”. Ze probeerde maar om even niet diep te zuchten. “Okee” zei ze en knikte langzaam.

Hij ging opstaan en liep zo dichter naar het water. “How about..” begon hij en ondertussen was Aurélia ook opgestaan. “het vinden van de allermooiste schelp die hier op het strand ligt! Of..! We kunnen kijken of er hier ergens dolfijnen rondzwemmen!” begon hij enthousiast. Echt wow, ze wou dat ze ook zo mee kon doen. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan. “Oke! ga jij maar kijken of er dolfijnen zijn, ik gooi je wel in het water” sprak ze met een grote glimlach. Ze ging door haar hurken en keek naar de grond of er leuke schelpen tussen zaten. Ze keek even naar hem op. “Toe dan, hoppa uit de kleren. Roep maar als je klaar bent” zei ze met een grijns en ging verder met naar schelpjes zoeken.. Benieuwd hoe hij daarop ging reageren.

outfit

Aurélia vond het nog steeds raar hoe hij haar zo graag op wilde opvrolijken. Het was nog niet aardig gelukt maar ze moest wel even lachen om het ‘echte’ Aurélia gedoe. Want die was beter voor iedereen’s veiligheid. Dat deed haar denken aan hun vorige ontmoetingen, waarop ze even begon over water, en hem erin gooien. Grapje natuurlijk, daar was hij vanaf gekomen toen. Maar toch.. dat betekende niet dat ze dat niet wilde doen. Raphael was het er blijkbaar niet mee eens en mompelde iets wat ze niet kon horen. Tja ja hij vond dat idee natuurlijk wat minder. Maar nee het was toch ook wel veel te koud om nu het water in te gaan. Dus als ze dat deed dan was ze wel een erg wreed persoon. Ze kreeg zelf als rillingen als ze dacht aan in het water gaan.

Zijn motivatie om iets te gaan doen was niet weg gegaan, hij kwam met ideeën hoor. Ook puur omdat ze niet heel veel nuttigs had geantwoord toen hij haar had gevraagd. En wow, waar kwam hij dan mee? Schelpen of dolfijnen zoeken..? In plaats van weer met haar ogen te rollen stond ze ook op en ging mee. Ze begon wel met wat flauwe dingen te zeggen. Nog steeds niet ophoudend over het in het water gooien. “Nou.. ja..” kwam eruit de puppy die nog steeds vrolijk probeerde te reageren, aawh. “Maar kijk, was jij niet super snel? Ik weet zeker dat jij veel sneller bij eventuele dolfijnen zou kunnen komen.” zei hij. Ze keek even serieus op naar hem en keek daarna naar het water. “Uhm ja dat is waar” gaf ze toe, een beetje verward want daar had ze zelf nooit over nagedacht. Ze was inderdaad wel snel genoeg om te kijken voor dolfijnen, zelfs om over het water te rennen. .“Plus, dat water is denk ik niet zo aangenaam warm als het water in het zwembad. Dus no way dat ik daar even in ga, wat je ook probeert.” sprak Raphael nog, vast om er zeker van te zijn dat hij er echt niet in hoefde. waarop ze wel even grinnikte.

“D’r is misschien wel een optie dat we allebei niet in het water hoeven te gaan? Want misschien kunnen we die dolfijnen lokken met weet ik veel wat voor een dingen hier zijn aangespoeld?” legde hij uit en in tussen tijd liep ze naar hem toe en bleef ze vlak voor hem staan. “Oke rustig” zei ze kalmerend maar met een klein grijnsje. Ze bracht haar hand naar zijn kaak en aaide even met haar duim. “Je hoeft niet het water in” zei ze geruststellend met een knipoog, dat vond ze eigenlijk ook wel leuk, Raphael een beetje plagen met haar charmes. Ze liep naar de rand van het water en schopte haar schoenen uit, ze wilde niet dat ze nat werden. “Ik lok de dolfijnen wel hierheen als ik ze kan vinden.” zei ze met een knipoogje. Aurélia zoefte het water op, waarbij zoals verwacht ze niet in het water viel maar met de hoge snelheid er gewoon op bleef rennen. Ze bleef door rennen tot ze dolfijnen zag, nog niet eens zo ver van de kust van Genosha. Met een beetje gedraai en eromheen rennen kreeg ze de dolfijnen die in een klein groepje zwommen. Ze wist niet zeker of ze ook verder naar de kust gingen  maar ze kon niet stil staan dus ze ging weer terug. Toen ze weer bij Raphael op het strand aankwam keek ze afwachtend rond naar de dolfijnen. “Ik hoop dat het gelukt is” sprak ze gemakkelijk zonder buiten adem te zijn.


outfit