Love Will Take You There...

Weekend was normaal iets waar een zekere zwartharige naar uitkeek. Voor haar betekende het vrijheid en een moment om te doen wat ze zelf wilde. Hoewel ze niet veel last van huiswerk had en toch niet van plan was het te maken als ze het al had, betekende weekend toch wat meer voor haar dan de normale naschoolse vrijheid. Ze mocht uitslapen. Dat was een ander pluspunt. Helaas had ze niet veel slaap weten te bevatten de afgelopen dagen. Het kwam niet zozeer door Melody of Melissa, aangezien zij juist degene van het stel was die snurkte, al was het maar zachtjes, maar het kwam wel door een zeker iemand. Brandi had het voor elkaar gekregen haar nachtenlang wakker te houden, zelfs al was de redhead nooit in de buurt geweest. Wat er zich had afgespeeld tussen de twee was vooral de schuld hiervan, maar dat gaf Zoey natuurlijk nooit toe aan haar nichtjes. Die hadden hun eigen problemen, waar zij naar wilde luisteren wanneer dat nodig was, maar andersom wilde ze liever niets zeggen. Zij was het oudere zusfiguur. Met haar problemen bij de twee jongere meisjes komen, stond gelijk aan zwakte tonen. En zwakte, die had zij niet. Nee, zij hield zich altijd sterk voor. Dit was geen uitzondering. Ondanks de gebruikelijke affectie jegens de twee vrije dagen die ze iedere week kreeg, wenste ze op het moment niets liever dan in een klas te zitten. Ze had niks te doen. In eerste instantie wilde ze naar de gamehall gaan, maar zonder vrienden en de pijnlijke gebeurtenis waar ze aan werd herinnerd wanneer ze een voet de hal in zette, zag ze het niet zitten om daar heen te gaan. Bovendien was het door het slechte weer vast en zeker druk binnen en ze had het gevoel dat ze tijd voor zichzelf nodig had. Tijd dat niet in haar lege kamer werd gespendeerd.

In tegenstelling tot veel andere mensen, boeide het Zoey vrij weinig welk seizoen het was noch welk weer het buiten was om zich daar te begeven. De regen gaf haar juist het gevoel van rust die ze nodig had. Als het al niet was om het ’s avonds in bed te horen kletteren tegen het raam, dan was het wel het verkoelende effect die het had op haar warme huid. Binnen was het warm, maar buiten was het heerlijk koel. Daarom had ze zich ook snel naar buiten begeven en stond nu een aantal meter van het afdak vandaan, dansend in de regen. Dit was precies wat ze nodig had. Een moment waarin ze zich als klein kind voelde, vrolijk huppelend door het weer dat de meeste volwassenen het liefst vermeden. Natuurlijk huppelde ze niet echt, maar het ging om het idee. Lang stilstaan deed ze ook niet, aangezien ze al snel genoeg had van de omgeving en besloot naar een andere plek te vertrekken. Ze had gehoord dat de tuin een rustige plek moest zijn, dus had ze haar zinnen gezet op het vinden ervan. Dat ging makkelijker dan ze had gedacht, binnen enkele minuten had ze de met dode rozen bezaaide tuin gevonden. Zoey liet haar bruine ogen over de bloemen heengaan. Ondanks dat ze geen bloemenmens was, vond ze het toch zonde van de planten. De tuin had nu vast zijn charme verloren voor de meeste mensen, vooral omdat dit een romantische plek moest voorstellen. Bij die gedachte dacht ze meteen weer aan Brandi en gromde ze zachtjes. Waarom was het zo moeilijk niet aan die meid te denken? Melody had gelijk. Haar hersens waren inderdaad aangetast.

Het was pas toen ze opkeek, dat ze het kleine gebouwtje in de tuin op wist te merken. Ah, perfect. Een schuilplek. Het deerde haar niet dat ze doorweekt was, maar om urenlang in de regen te staan leek haar geen goed plan. Ziek werd ze waarschijnlijk toch wel, maar ze wilde het niet erger maken dan het waarschijnlijk zou worden. Meteen begaf ze zich richting het schuurtje en merkte dat er nog iemand zat. Het was een blondine met kort haar, die haar gezicht in haar handen verborg en in een soort foetushouding rechtop zat. Er was overduidelijk iets mis met de meid en hoewel Zoey eigenlijk niet wilde storen noch een praatje wilde maken, kon ze niet echt weglopen. Had Brandi haar werkelijk betoverd? Wilde ze nou werkelijk waar het meisje recht voor haar troosten? Niet om dezelfde rede zoals ze dat bij Brandi had gewild… Maar ergens voelde het verkeerd om niks te doen. De neiging om te zuchten kon ze nog net onderdrukken, voordat ze de gevallen foto van de grond afpakte en haar keel schraapte, om haar aanwezigheid duidelijk te maken. “… Je hebt dit laten vallen,” sprak ze vervolgens, nadat ze merkte dat de blondine niet van haar woorden zou schrikken en wist dat ze er was. Afwachtend stak ze de hand waar de foto inzat naar voren, terwijl ze zag dat de persoon tegenover haar niet zo nat was als haar. Of ze zat hier al een tijdje of het had iets met haar mutatie te maken.

Het eerste wat Zoey opviel, was dat de blondine haar niet aan wilde kijken. Of het nou uit schaamte was of iets anders wist ze niet, maar ze liet het hier overduidelijk niet bij zitten. Herkenning overspoelde haar al snel, hoewel ze geen naam wist te plaatsen. Dit was één van de mensen die toentertijd in de les had gezeten. Was het soms voorbestemd om enkel klasgenoten tegen het lijf te lopen, buiten haar eigen nichtjes? Waarschijnlijk wel. Ze keek toe hoe het meisje een oortje uitdeed, de foto uit haar handen pakte en haar vervolgens zachtjes bedankte. Een vlugge ‘geen probleem’ volgde van haar kant daarop, maar verder werd er niks meer gezegd. Zoey zag dit als haar kans om naast de blondine te gaan zitten, zodat ze eindelijk haar voeten kon laten rusten en even de tijd kon nemen om te drogen. No way dat ze terug naar haar kamer ging. Melody zou haar waarschijnlijk uitlachen en Melissa zou haar een ellenlange preek geven over hoe onverantwoordelijk ze was. Tja, welke idioot liep dan ook door een stortbui rond buiten? Ergens begreep ze het wel, maar de motivatie om dat aan te horen had ze niet. Dan wachtte ze veel liever. Desnoods tot laat in de avond, waarna ze zeker wist dat in ieder geval Melissa al lag te slapen. Haar nichtje hoefde zich geen zorgen over haar te maken. Daar voelde ze zich altijd zo schuldig over. Melody’s gelach kon ze nog wel aanhoren, maar Melissa’s bezorgde stem was iets wat ze niet wilde horen door haar toedoen.

De ongemakkelijke stilte ontging de zwartharige niet, maar voor ze iets kon zeggen om die te verbreken, was de blondine haar al voor. Zoey’s mondhoeken krulden ietsje omhoog, veranderde langzaam in een grijns en liet haar hazelbruine ogen naar het meisje naast haar glijden. Nu zij ook op de bank zat, waren ze ongeveer op dezelfde ooghoogte. “Zijn we dat niet allemaal hier op deze school? Daarom zijn we hier,” reageerde ze ietwat lacherig. “Bovendien heb ik ook wel bewezen dat ik niet spoor met mijn ‘kleine’ wandeling door de regen,” voegde ze eraan toe. Haar blik gleed inmiddels weer naar de grond voor haar voeten, waar ze zachtjes met haar schoenzolen overheen veegde en figuren probeerde te maken. Het lukte haar niet echt om iets zinnigs te maken, dus stopte ze daar al snel mee. Haar aandacht ging weer terug naar de blondine, waardoor ze zich bedacht dat deze misschien alleen wilde zijn. Zoey dacht even na over haar woorden, opende haar mond en begon te spreken. “Vind je het erg als ik nog even blijf? Ik heb niet echt zin om terug naar mijn kamer te gaan als ik er vierkant wordt uitgelachen… Of wordt behandeld als een klein kind.”

De blondine vertelde haar dat ze niet de enige was die van de regen hield. Eigenlijk hield ze niet echt van de regen, maar ze haatte het ook niet. Hetzelfde gold voor sneeuw en simpelweg het warme weer in de zomer. Het kon haar maar weinig schelen wat het weer deed, zolang ze maar kon doen wat ze wilde doen. Toch moest ze toegeven dat het meisje gelijk had. Regen was heerlijk, vooral als je op een benauwde avond naar buiten ging om midden in de regen te gaan staan. Lichtjes grijnzend keek Zoey van de lucht naar de blondine naast haar, merkend dat deze heel even naar haar glimlachte. Ah, dat was al een verbetering, of niet? Direct daarop zag ze dat haar metgezel haar aandacht op de grond had gericht, waardoor zij automatisch haar blik volgde. Een kleine mus was onder het afdak gevlogen en kwam vrij dichtbij voor een dier. Zoey bekeek het beestje in stilte en zag het uiteindelijk de klimop invliegen. Zacht gegrinnik verliet haar mond, voordat ze haar aandacht weer op haar klasgenote vestigde. “Uhm, sure. Dit is nog steeds een “vrij” land. Je kunt gaan en staan waar je wilt.” Een kleine glimlach vormde zich rond de zwartharige haar lippen, maar de blik in haar ogen stond ietwat afstandelijk. “Yeah… Een vrij land…” herhaalde ze mompelend, terugdenkend aan haar verleden op het middelbaar. Daar werd ze vaak gewezen op het feit dat ze anders was. Niet omdat ze een mutatie had, maar omdat ze niet zoals normale meiden op jongens viel. Vrijwel niemand wist van haar precieze mutatie af, buiten haar familie en haar klasgenoten. De rest op dit eiland was verder wel bekend met het feit dat ze een mutant was, maar verder dan dat kwamen ze ook niet. Haar ouders hadden haar op het hart gedrukt haar mutatie geheim te houden tegenover de ‘normale’ mensen. Daar was ze uiteindelijk aan gewend geraakt.

De blondine stelde zich uiteindelijk voor als Claire. Hierdoor schrok Zoey op uit haar herinneringen en richtte ze haar aandacht op de uitgestoken hand van Claire. De neiging om lichtjes te fronsen kon ze nog net onderdrukken, voordat ze haar eigen, nog altijd natte hand in die van het meisje liet glijden. Het viel Zoey op dat Claire’s hand stukken warmer was dan die van haar, maar dat kon ook komen omdat ze het gewoonweg koud had. Dat was haar eigen schuld, want ze was nog steeds doorweekt en dat bracht consequenties met zich mee. “Zoey,” stelde ze zichzelf voor met dezelfde glimlach als haar metgezel. Die veranderde echter langzaam in een grijns. “Maar Plot Twist mag ook.” De herinnering aan die achterlijke bijnaam alleen al deed haar deugd, maar die humor zou Claire vast niet begrijpen, dus schudde ze snel haar hoofd. “Gewoon Zoey is goed,” voegde ze eraan toe, terwijl ze haar blik weer op de lucht richtte. Nu ze wist dat ze een normaal gesprek met haar klasgenote kon houden, kwamen verscheidene vragen in haar op. Misschien was ze te nieuwsgierig, maar dat weerhield haar nooit ervan om die vragen te stellen. “Ben je al lang op het eiland?” vroeg ze daarom als eerste. Wie weet. Claire kon hier al eerder zijn aangekomen dan haar, hoewel ze dat betwijfelde. Ze zaten immers in dezelfde… Euh… ‘Klas’.  

Zoey keek toe hoe Claire glimlachend wegkeek en vermeldde dat ze haar gewoon Zoey zou noemen. Ze wist niet zeker of ze echt progressie maakte, maar het leek erop dat de blondine zich niet meer zo verschrikkelijk voelde als toen ze dit schuurtje met haar erin had gevonden. Wacht, betekende dat niet dat ze juist wel vooruitgang had geboekt? Of was het niet eens haar intentie geweest om Claire op te vrolijken? … Dat klonk wel erg harteloos. Hoewel ze weinig gaf om anderen hun woorden, emoties en wat ze over haar dachten, was haar hart nog niet compleet van steen. Het had haar wel degelijk iets gedaan toen ze het meisje zo vond, anders zat ze hier nu niet. Misschien dat ze een paar jaar geleden was weggelopen, maar ze was overduidelijk toch wel wat meer volwassen geworden in vergelijking met toen. Zelfs al was dat maar een heel klein beetje. Een korte stilte viel, maar dat vond de zwartharige niet erg. Het was geen stilte waarin ze zich ongemakkelijk begon te voelen en ze gokte erop dat Claire zich ook nog gewoon op haar gemak voelde. Misschien zou dat anders zijn geweest als ze van Zoey’s geaardheid afwist. Zo ging het namelijk altijd. Vlug schudde ze zacht haar hoofd. Waar zat ze met haar gedachte? Ten eerste boeide het haar nog steeds niks en ten tweede zat ze op een eiland vol met ‘mislukkelingen’. So what dat ze iets meer verknipt was dan de gemiddelde mutant? Dat bewees alleen maar meer dat ze speciaal was.

Claire gaf uiteindelijk antwoord op haar vraag. Zoey richtte haar bruine ogen op de blondine, merkend dat deze ook weer haar aandacht op haar had gericht. Het meisje vertelde haar dat ze inmiddels bijna een week aanwezig was, wat haar eerdere vermoedens bevestigden. Positieve feedback over de school werd gegeven, waarna ze vertelde in welke kamer ze verbleef. Toen kwam de vraag in welke de zwartharige dan sliep. Zoey’s mondhoeken krulden ietwat omhoog, waarna ze haar mond opende om de vraag te beantwoorden. “Kamer 69, geloof ik,” vertelde ze, niet zeker wetend of de informatie daadwerkelijk klopte. Ze had nooit echt gelet op het nummer en vroeg zich af of ze het zich wel correct herinnerde. “Ik ben al een aantal weken hier op het eiland. Niet zo gek veel langer dan jij, dus,” ging ze verder. Inmiddels had ze haar blik weer op de omgeving gericht, nog altijd genietend van het geluid dat de regen produceerde. Het bracht haar op de een of andere manier toch tot rust; zelfs wanneer ze er niet echt veel aandacht aan besteedde. Dat was maar goed ook, want rust was iets wat ze op het moment nodig had. Dat, en een goed gesprek. Iets waar ze nu ook mee bezig was. Claire’s volgende vragen zorgden ervoor dat Zoey vermaakt begon te lachen. De toon van de blondine was iets te serieus voor het antwoord, maar de zwartharige besloot om haar niet al te lang in spanning te laten zitten. Wuivend met haar hand, alsof ze de zorgen van Claire daarmee wegwaaide, opende ze opnieuw haar mond. “Ik deel mijn kamer met mijn nichtjes en je weet wat ze zeggen: Van je familie moet je het hebben,” lachte ze. “Ik hoop dat jouw kamergenoten je ook in de smaak vallen,” voegde ze er iets serieuzer aan toe, hoewel er toch een glimlach rond haar lippen stond.

Claire’s antwoord kwam niet als verwacht, maar dat had wel gemoeten. Ze vertelde dat ze nog geen kamergenootje had en het niet heel erg vond, maar dat het haar ook niet verkeerd leek om eentje te hebben. Zoey knikte begrijpend. “Wie weet, misschien komt ze nog wel op een dag,” reageerde ze. Ze had het geluk dat haar nichtjes mutanten waren en tegelijkertijd met haar naar dit eiland gingen, anders had ze misschien een vreemde als kamergenoot gehad of helemaal geen. Hoewel ze het niet erg vond om alleen te zijn, was menselijk contact iets waar ze veel behoefte aan had. Of mutanten contact. Whatever. Aan de andere kant, haar onbekende kamergenoot zou dan een meisje zijn geweest en dat zou haar angst niet veel goeds hebben gedaan. Of nou ja, angst… Het was niet echt een angst te noemen, want zij was niet zo snel bang. Hah. Zij en angst hebben? Wat een grap. Enfin, dat was niet het geval, dus erover nadenken had geen nut. Opnieuw viel een korte stilte, waardoor Zoey kon opmerken dat de lucht langzaam opklaarde. Ah, dat was alweer het einde van de storm? Wat jammer. Het had van haar nog wel wat langer mogen regenen. Niet dat ze er iets aan kon veranderen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat Claire haar hand omhoog had geheven en dat er vuur in haar handpalm was verschenen. In plaats van achteruit te deinzen – zoals ieder normaal mens zou doen – keek Zoey gefascineerd naar het gebeuren. Een elementmutatie? Awesome.

Het was de blondine haar stem die haar uit haar trance trok. Claire vroeg naar het meisje met de vleugels. Natuurlijk wist Zoey meteen wie ze bedoelde, want er was toentertijd maar één persoon aanwezig met vleugels en dat was haar bloedeigen nichtje. “Je bedoelt Melissa?” begon ze, haar hazelbruine ogen nu op Claire’s gezicht gericht. “Dat is dus één van mijn nichtjes,” voegde ze er met opgetrokken mondhoeken aan toe. “Hoezo? Wat is er met haar?” Ondanks dat de blondine haar vraag willekeurig werd gesteld, vroeg ze zich niet af hoe Claire in godsnaam bij één van haar nichtjes uitkwam. Ze vroeg wel ietwat sceptisch wat die van haar familielid moest, maar dan op een iets vriendelijkere manier. Het meisje had haar immers niks misdaan. Nog niet. Niet dat Zoey haar daarvoor aanzag. Ze leek veel te onschuldig. But then again, dat leken wel meerdere mutanten en vooral de jongere onder hun. Ze dacht nu absoluut niet met opzet aan Melody.

Haar metgezel vroeg haar vervolgens mee op een wandeltocht. Zoey wilde dit absoluut niet afslaan, aangezien het origineel haar intentie was geweest om door de regen te lopen, maar Claire was nog niet klaar met haar verhaal. Ze wilde eerst nog wat gaan eten. Vervolgens vroeg ze of de zwartharige nog iemand mee wilde nemen met een brede glimlach op haar gezicht. Het zag er wel schattig uit, maar het deed haar eigenlijk bitter weinig. Misschien omdat haar hart al gestolen was door iemand en andere meiden hun gelaatstrekken minder effectief waren. Er was momenteel maar één glimlach waar ze meer dan een moord voor zou doen. “Sure. Ik ga graag met je mee,” reageerde ze als eerste, terwijl ze nadacht over haar volgende zetten. Als Claire iets ging eten had ze heel even niks te doen, wat betekende dat ze of hier moest blijven of terug moest naar haar kamer. Hoewel ze dat laatste liever nog even vermeed, werd het haar duidelijk dat het hoog tijd was om droge kleren aan te trekken. Dat wat ze op het moment aanhad, was namelijk drastisch afgekoeld en het voelde niet prettig meer aan. “Lijkt me een prima plan trouwens. Dan kan ik even wat droge kleren aantrekken,” was haar volgende opmerking. Vervolgens schudde ze licht haar hoofd. Ze kende niet echt iemand die nu over het strand zou willen lopen, zo vlak na een storm en met een wildvreemde. Misschien dat Melody zo gek zou zijn, maar ze betwijfelde of de jongste van hen dat nu wel wilde doen. Verder kende ze alleen Melissa en Brandi en die leken haar niet de beste opties. Melissa vanwege het feit dat ze niet goed was met vreemden en Brandi… Well, Zoey wist niet wat haar relatie met de redhead was op het moment. Daarom was ze ook hier. “Ik denk dat je het alleen met mij zult moeten doen, helaas,” grijnsde ze licht. “Dus… Over een half uurtje op het strand?”