What is lost sometimes can be found | Room 98 [Dennimae]

Nog steeds een beetje buiten adem vergrendelde hij zijn gsm nadat hij nog op Dennimae had geantwoord. Met zijn hand wreef hij over zijn zwetende voorhoofd en trok de handdoek in zijn hals nogmaals op zijn plaats. Met vreemde passen, waarbij hij tegelijk ook zijn spieren nog eens stretchte, begaf hij zich naar de badkamer en legde ondertussen zijn gsm op de lavabo nadat hij een vrolijk deuntje had opgezet. Want zeg nu zelf, op muziek douchen is minstens honderd keer zo leuk. Hij trok het douchegordijn aan de kant en draaide alvast de kraan open zodat hij niet onder koud water moest staan van het moment dat hij erin stapte. Met behendige vingers maakte hij het knoopje in zijn loopshort los en trok hem uit, waardoor hij in de spiegel enkel zichzelf zag met een onderbroek aan en een handdoek in zijn hals. Zijn tshirt had hij namelijk al uitgezwierd vanaf het moment dat hij zijn kamer binnen was gelopen. Een scheve grijs verscheen op zijn gezicht en hij begon al zijn spieren op te spannen en weer te ontspannen terwijl hij in de spiegel keek, maar die pret was snel voorbij toen de spiegel begon aan te dampen door het water in de douche dat ondertussen heet geworden was. ”Sit up in my palace, and baby you would be my queen…” neuriede hij mee met de muziek terwijl hij zich verder uitkleedde en in de douche stapte.

Met een handdoek laag op zijn heupen gewikkeld stond hij voor zijn opengetrokken kleerkast en keek al zuchtend naar de inhoud. Met een andere handdoek droogde hij ruw zijn haren en zwierde hem op zijn bed zodra hij daarmee klaar was, waardoor hij er als een heus stekelvarken uitzag.” If I had the money, let me tell you how it’d be” zong hij ditkeer luidkeels mee en leunde voorzichtig naar achter om de hoge noten te raken, waar hij best nog wel in slaagde. Heel willekeurig griste hij een donkere jeans en een simpel, effen tshirt van zijn plank en begon zich behendig aan te kleden. Maar niet zomaar, nee, al zijn bewegingen liepen gelijk met de muziek en hij maakte vrolijke danspasjes doorheen zijn kamer. Gelukkig maar dat hij nog geen kamergenoot had.

’On my way.’ Typte hij met vlugge vingers op zijn iPhone en verzond het berichtje naar het meisje dat nu op hem zat te wachten op kamer 98. Onwillekeurig moest hij grinniken om die gedachten, meestal was het om andere redenen dat meisjes op hem zaten te wachten op hun kamer. Hij schudde zijn hoofd van ‘neen’ en rolde half lachend met zijn ogen, zichzelf betrappend op die gedachten. Hij nam zijn hoodie van de kapstok en trok hem aan waarbij hij de rits open liet, zijn gsm stak hij in een van de zakken en hij nam het notitieboekje van het meisje onder zijn arm. Zijn deur trok hij achter zich dicht en liep naar het einde van de jongensgang, waarna hij naar links sloeg en een andere gang insloeg. De meisjesgang. Zijn ogen zochten naar de juiste cijfercombinatie op de deur en met een klein glimlachje op zijn gezicht bleef hij staan toen hij de nummers 9 en 8 in diezelfde volgorde langs elkaar zag staan.

Devon haalde zijn rechterhand uit zijn zak en klopte luid en duidelijk aan, waarna hij zijn hand weer in zijn broekzak liet zinken en wachtte op antwoord. Kort kwam hij omhoog op de tippen van zijn voeten, maar liet zich al snel zakken toen heel voorzichtig de deur openging. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en hij ging wat naar links hangen zodat hij beter zichtbaar was. ”’t is Devon.” zijn stem klonk lichtjes hees, van de inspanning die hij had geleverd en de hete douche daarna. ”Ik heb je boek bij.” Nieuwsgierig keek hij door naar de kier van de deur die steeds breder werd en er een meisje in tevoorschijn kwam. Voor een fractie van een seconde nam hij zijn onderlip tussen zijn tanden en hij haalde opnieuw dezelfde hand uit zijn broekzak, ditmaal om kort aan de achterkant van zijn haren te krabben, die nog steeds vochtig waren, maar ondertussen wel in de plooi lagen. Voor zover dat mogelijk was…

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Een klein glimlachje sierde rond haar lippen zodra ze haar mobiel in haar tas terug stopte. Daar waren meerdere redenen voor, ten eerste omdat ze haar notitieboekje terug had, maar ook omdat ze op deze manier wel iemand leerde kennen. En aangezien de persoon, aan de naam te zien waarschijnlijk een jongen, zo vriendelijk was geweest om haar een berichtje te sturen zal hij wel gewoon echt vriendelijk zijn. Dit was de eerste keer dat iemand uit zichzelf naar haar toe kwam, ook al was het om een stom boekje. Het was íets en het was genoeg voor de blondine.
Met kleine, rustige passen liep Dennimae terug naar haar slaapkamer. Een tijdelijke kamer wel, totdat ze een kamergenoot gekregen had. Of iemand zal bij haar kamer intrekken, dat kon natuurlijk ook nog. Maar wat ze van Jean begrepen had zou zij bij iemand intrekken. Stiekem hoopte ze dat dit snel was, voordat ze aan deze kamer gewend was. En daardoor zou ze nog iemand kennen, omdat ze dan met iemand in een kamer leefde. Dan moest je daar wel contact mee maken, iets dat de blondine toch wel erg moeilijk vond. Denni is erg verlegen, vind het dan ook moeilijk om contact met mensen te maken. Ze heeft nooit echt vrienden gehad, al verlangde ze er erg naar.
Met wat gekraak ging de deur van kamer 98 open. Kort gleden Dennimae's blauwe ogen over de kamer, voordat ze de deur weer achter zich dicht sloot. Op dat moment liet haar mobiel weten dat ze een berichtje kreeg. Ze haalde haar blonde haren uit de staart en gooide het voor de spiegel los. Kort ging ze er met haar handen doorheen om het weer wat model te geven. Ze drukte de radio aan, waar een liedje van Sam Smith te horen was. Zachtjes zong ze mee met de muziek en ontgrendelde ze haar mobiel. 'On my way.' Stond erg, een berichtje van Devon. Nogmaals glimlachte ze. Denni vond het erg lief dat hij haar notitieboekje kwam terug brengen, al was het misschien maar een klein en simpel gebaar. In het dorp waar ze woonde voordat ze hier kwam had iemand het gewoon laten liggen. En al helemaal als ze wisten dat het van haar afkwam. Dan hadden ze het misschien nog wel verbrand. Nee, eerst helemaal doorgelezen en dan verbrand. Niet dat er veel zinsvol instond, eigenlijk meer de indrukken en gedachtens die Dennimae over deze plek heeft. Het opschrijven van haar gedachtens doet ze al jaren, sinds dat ze begonnen met rondtrekken. Een dagboek was het niet echt, maar je kon het er ongeveer wel mee vergelijken.
Zodra er geklop op de deur te horen was keek de meid van haar telefoonscherm op. Ze kwam overreind, trok haar tregging op en maakte een paar sprongentjes richting de deur. Kort zuchtte ze even om zichzelf weer te herpakken. Relax Denni, relax. Wat langzaam deed ze de deur open, waardoor de jongen wat naar links hing. Zijn brede glimlach was niet te missen en dit zorgde er voor dat Denni de hare ook niet kon verbergen. ”’t is Devon.”  Zijn stem klonk lichtjes hees en Denni opende de deur helemaal. Ze keek ietwat verlegen, waardoor haar blik af en toe omlaag naar zijn voeten ging.  ”Ik heb je boek bij.” Zijn stem liet haar weer opkijken en ze knikte. "Heel erg bedankt, ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik hem niet meer terug zou zien." Sprak ze lief, haar stem ietwat zacht. Kort liet ze haar blauwe ogen over zijn gezicht gaan wat haar nog wat meer in verlegenheid bracht. Damn, de jongen was wel erg knap om te zien. "Ehm, wil je binnenkomen?" Vroeg ze, zelf wat verbaasd om haar eigen vraag. Denni zou normaal gesproken het notitieboekje onder zijn arm vandaan trekken en de deur weer dicht doen. Maar ze was hier voor een nieuwe start en dan moest ze zelf natuurlijk ook wat dingen aanpassen. Ze stapte iets aan de kant zodat de jongen er langs kon, mocht hij binnen willen komen. Wat ontwetend wat te doen zat ze met haar hand aan haar haren te friemelen.

Clothes

Voordat Devon de deur had horen opengaan had hij gebonk binnen in de kamer gehoord, alsof iemand met schoenen op de houten vloer aan het springen was, zachtjes. In zichzelf haalde hij zijn schouders op en liet het voor wat het was, door zijn mutatie ving hij veel nuttige, maar ook veel onnuttige prikkels op, waar hij ondertussen wel al aan gewend was. In slaap vallen ’s avonds was soms redelijk moeilijk, aangezien hij drie kamers verder nog perfect kon horen wat er gebeurde. Hij werd uit zijn lichte gedachten opgeschrokken toen de deur openging en er heel voorzichtig een meisje kwam piepen. Natuurlijk moest Devon onmiddellijk glimlachen bij het zien van die blonde lokken. Bruine haren waren mooi, maar blond was toch net dat tikkeltje.. Nja, blonder! Hij probeerde haar ogen te vinden, maar die van haar keken naar beneden, waardoor hij haar oogkleur niet kon zien. "Heel erg bedankt, ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik hem niet meer terug zou zien." De stem van Dennimae klonk heel zacht, liefjes, alsof ze bang was om iets verkeerd te zetten. Hij was al blij dat ze hem uiteindelijk toch aankeek en hij in haar blauw, groenachtige ogen kon kijken. Geruststellend glimlachte hij haar toe, omdat ze redelijk verlegen leek, iets wat hij best wel schattig vond. ”Dan is vandaag je geluksdag.” knipoogde hij haar toe en haalde het boek onder zijn arm vandaag, om er kort mee te schudden als teken van ‘hier is ie!’.

”Ehm, wil je binnenkomen?” De manier waarop ze dat zei klonk onzeker, alsof het de eerste keer was dat ze die woorden in haar mond nam, omdat het beleefdheidshalve moést, maar Devon liet er zich niet door afschrikken. ”Ja tuurlijk!” Knikt hij al glimlachend en stapte zelfverzekerd de kamer in toen het meisje een stapje opzij zette en zo gebaarde dat hij binnen mocht komen. Zijn ogen liet hij inspecterend de kamer rond gaan en hij nam alles nauwlettend in zich op. Aan de muren hingen nog geen posters, foto’s, truitjes van rugbyspelers of dergelijke, waaruit hij opmaakte dat ze hier nog niet zo lang zat. ”Ben je al lang hier Dennimae?” vroeg hij haar zonder haar echt aan te kijken. In plaats daarvan liet hij zijn vingers over de bureau glijden die op de kamer stond en legde hij het boek voorzichtig op de rand ervan neer. ”En spreek ik je naam eigenlijk op de juiste manier uit?” grinnikte hij toen en keek haar bij die woorden al lachend aan.

Onwillekeurig was hij mee beginnen in te tikken op de maat van de muziek toen Omen van Sam Smith begon te spelen en hij snoof een beetje lachend. Er kwam een brede lach op Devons gezicht te staan en hij keek met zijn hoofd een beetje schuin naar het knappe meisje voor hem, dat onrustig met haar gouden lokken aan het spelen was. ” I'm feeling something, something different, when you left, my picture changed.” Zong hij heel zachtjes mee en liet zijn hand over de achterkant van zijn hals glijden. Heel kort klemde hij zijn onderlip tussen zijn tanden en lachte. ”Het spijt me, bij goede muziek is het altijd moeilijk om niet spontaan mee te doen.” Zijn voeten droegen hem naar het bed van het meisje en hij liet zich zachtjes op het voeteinde neerploffen terwijl hij haar afwachtend aankeek. Ja, Devon was niet iemand die snel verlegen was, hij voelde zich snel thuis op vreemde plekken en zo dus ook hier op het meisje haar kamer. ”It’s an oooomen.” lachte hij toen met de muziek mee, wees kort naar het boek, toen naar Dennimae en toen naar zijn eigen borst. Flauwe mopjes maken, daar was hij ook een held in, alleen hoopte hij dat het meisje er een beetje mee overweg zou kunnen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Niet echt wetend wat te doen, had Dennimae de deur langzaam open gedaan. Dit was eigenlijk iets automatisch, dadelijk stond er één of andere psychopaat voor de deur. En aangezien zij geen coole beschermings mutatie of vecht mutatie had, was ze hier altijd een beetje voorzichtig op. Maar de stem en glimlach van de jongen stelde haar gerust. Hij zag er iniedergeval niet uit als een psychopaat.
Wat verlegen had ze haar blik op zijn voeten gericht en bedankte ze hem voor het brengen van haar boekje. Uiteindelijk keek ze hem toch aan, haarzelf misschien een beetje forserend. Moest hij nou perse zo knap zijn? Kon er geen lelijkere jongen langskomen? Van knappe mensen werd ze altijd extra verlegen, of het nou een jongen of meisje was. De glimlach die Devon droeg was geruststellend, wat haar ook echt wat meer geruststelde. Zie je wel, hij was gewoon een normale en vriendelijke jongen. Dennimae had zich druk gemaakt om niks. ”Dan is vandaag je geluksdag.” knipoogde hij haar toe en haalde het boek onder zijn arm vandaag, om er kort mee te schudden als teken van ‘hier is ie!’. Denni lachtte zacht, waarbij haar blik langs de jongen de gang in ging. Dit was niet omdat ze iets zag in de gang, maar omdat ze zichzelf nog steeds geen houding wist te geven. Lachen bij vreemde was ook nog wat nieuws voor haar, nogmaals iets waar ze aan moest wennen. Maar het was iets waar ze wel aan kon wennen, want het voelde niet raar.
Haar eigen vraag had haar verbaasd. Ze vroeg een vreemde mee naar binnen, wat als hij haar spullen raar vond? Of dat ze ergens ondergoed had laten slingeren? Dennimae wilde een goeie indruk maken, dus dan was slingerend ondergoed niet echt sexy. Tenzij hij graag op een stringentje ging staan, maar daar ging ze niet van uit. ”Ja tuurlijk!” Zijn antwoord verbaasde haar net zo veel als haar vraag. Netjes zette ze een stap opzij zodat hij er langs kon en wat ontwetend speelde ze met haar blonde lokken. Ergens vond ze het wat ongemakkelijk en al helemaal toen hij binnenstapte alsof hij hier al jaren kwam. Terwijl Devon de kamer rondkeek, sloot Denni de deur dicht. ”Ben je al lang hier Dennimae?” Vroeg hij haar terwijl zijn inspectie verder ging. De meid aarzelde even voordat ze sprak, waarbij ze op haar rechterbeen steunde om zichzelf een houding te geven. "Nee, eigenlijk ben ik hier net een paar dagen." Antwoordde ze, haar stem al wat harder en zelfverzekerder. Het was nog niet van 'wauw' en kwam nog lang niet in de buurt van de toon die Devon sprak, maar het was iets. Devon legde haar notitieboekje netjes op het bureau neer en Denni glimlachte dankbaar. ”En spreek ik je naam eigenlijk op de juiste manier uit?” Grinnikte de jongen en Denni schrok ietwat van de grinnik. Kort lachte ze de schrok weg en onbewust keek ze weer even naar de grond, alsof ze zich schaamde dat ze schrok. "Ja, je spreekt het goed uit. En is het Deevon? Of gewoon Dévon?" Sprak ze, haar gezicht bedenkelijk. Een klein glimlachje kwam rond haar lippen toen ze besefte dat ze Dévon op een kakkerige manier had uitgesproken.
De blauwe ogen van het meisje hadden de jongen met elke beweging gevolgd zodra hij begon te tikken op de maat van de muziek. Een brede lach kwam rond zijn gezicht en een beetje scheef keek hij Dennimae aan. Ze voelde zichzelf wat ongemakkelijk worden, maar liet dit niet merken. Haar glimlach werd onbewust een stukje groter terwijl haar vingers nog steeds door haar haren gleden. ” I'm feeling something, something different, when you left, my picture changed.” Zong hij zachtjes met het liedje mee. "I was blinded, I'd not envisioned. The same face in a different frame." Zong ze op haar beurt mee. ”Het spijt me, bij goede muziek is het altijd moeilijk om niet spontaan mee te doen.” Devon maakte zichzelf een weg naar haar bed en ging zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En misschien was dat ook wel zo. "Het geeft niks, zoals je hoorde kan ik me ook altijd moeilijk inhouden." Lachte ze zacht. Dennimae zong ook altijd mee, maar dit was toch wel de eerste keer dat ze dat bij een vreemde gedaan had. En het was onbewust gegaan, zonder dat ze er zelf erg in had. De afwachtende blik van Devon liet haar weer wat uit haar balans brengen en kort liet ze haar blik over hem heen gaan. Het was echt niet eerlijk, de eerste persoon waar ze contact mee had moest meteen zo knap zijn. Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar wang, niet goed wetend wat te moeten zeggen. Moest ze wel iets zeggen? Haar gedachtes werden, tot haar geluk, onderbroken door de jongen. ”It’s an oooomen.” Lachtte hij met de muziek mee en hij wees kort naar het boek, naar Dennimae en toen naar zijn eigen borst. De meid kon er niks aan doen, maar moest hardop lachen om de beweging van de jongen. En niet alleen om zijn beweging, ook om het blije gezicht dat hij er bij trok. "Caught my baby crying" Zong Dennimae, waarbij ze langzaam richting het bed bewoog. Haar voeten gingen op de maat van de muziek en ietwat voorzichtig bewogen haar heupen mee. Zacht lachtte ze waarna ze een eindje naast de jongen op het bed ging zitten. "Needed you to show me, without you I am lonely." Ze vond het leuk zo, met Devon. Ookal kende ze hem net, ze kwam al steeds meer uit haar schulp.

Haar lach klonk enorm leuk en er een beetje door verrast keek hij nog kort achterom terwijl hij haar kamer in liep. Dennimae leek hem verschikkelijk verlegen, dus hij was blij haar lach te horen, want dat was een goed teken, tóch? Devon zag hoe ze de gang in stond te staren en hij trok een scheve glimlach op zijn sterk afgetekende gezicht. ”Geen zorgen, ik ben niet gevolgd hoor.” lachte hij haar toen met een vriendelijke knipoog toe en liet zijn blik nog eens over de jongedame glijden.

Zijn groene ogen doorspitte haar hele kamer, alsof hij een koper was die een nieuw appartement kwam bespeuren, en hij deed het grondig. Hij merkte op hoe het deken van haar bed niet helemaal tegoei in zijn hoes zat en hoe het kussen scheef op het hoofdeinde lag. Niet dat hij er zich aan stoorde, integendeel, té perfectionistisch was echt niet zijn ding, maar toch. Dankzij zijn mutatie was hij veel alerter voor verschillende prikkels en nam hij ze ongelooflijk goed waar. Hij schrok lichtjes op uit zijn inspectie toen hij hoorde hoe de deur met een klein klikje in zijn ‘slot’ viel. Hij had zijn blik weer op haar gevestigd en haar ondertussen een vraag gesteld, een simpele vraag om het ijs dat er bij haar aanwezig was te breken. Met afwachtende ogen keek hij haar een en merkte op hoe zenuwachtig ze haar gewicht van het ene been op het andere verplaatste. Devon beet nadenkend op zijn onderlip, voor zover hij wist zag hij er niet uit als the big bad wolf, dus hij vroeg zich af wat de reden van haar verlegenheid was. Oké hij was misschien een gigantische beer als hij eenmaal shiftte, maar daar was nu toch niets van te zien of te merken. Maar niet iedereen was even open en onbeschaamd als Devon natuurlijk, maar dat vergat hij nogal gemakkelijk… "Nee, eigenlijk ben ik hier net een paar dagen." Gelukkig klonk haar stem zelfzekerder dan haar houding waardoor er bij Devon een glimach op zijn lippen verscheen. ”Als je ooit een rondleiding of dergelijke nodig hebt.” sprak hij haar vriendelijk toe, haalde zijn gsm behendig uit de zak van zijn trui en gebaarde er mee in haar richting. ”Je hebt mijn nummer nu, dus je mag me altijd een smsje sturen.” Zijn gezicht straalde een en al gemeende vriendelijkheid uit en hij knikte kort. ”Of om eender welke andere reden. Ik bijt niet.” Om dat laatste zinnetje moest hij zachtjes in zichzelf lachen en dacht hij aan zijn enorme hoektanden die hij had als hij shiftte, alleen kon zij dat niet weten natuurlijk.


Oef, haar naam had hij in ieder geval al juist uitgesproken, iets waar hij wel blij van was aangezien ‘Dennimae’ allesbehalve een alledaagse naam was. Het feit dat het meisje schrok om zijn plotselinge grinnik, vond hij wel grappig, maar lachte er niet om, hij wilde de situatie voor haar zo aangenaam mogelijk maken, want wat hadden ze nu beide aan een awkward situatie? Devon wilde die daarom ook niet creëren en probeerde het gesprek zo luchtig mogelijk te houden, want om eerlijk te zijn genoot hij wel van in haar aanwezigheid te zijn en zou hij het jammer vinden als de sfeer niet meer leuk was. "Ja, je spreekt het goed uit. En is het Deevon? Of gewoon Dévon?" Onmiddellijk schoot er een wenkbrauw van Devon de lucht in en keek hij haar met een lachende,  tegelijk overdonderde grijns aan. ”Hoé zei je dat? Dévon?” grinnikte hij zacht en sprak zijn naam op diezelfde ‘kakkerige’ manier uit. Hij kon de lach in zijn keel niet langer tegenhouden en liet hem de kamer vullen. ”Misschien vind jij mijn naam op die manier ‘leuk’, Dennimae.” zei hij met een onderdrukte lach en haalde zijn vingers aan boven zijn hoofd toen hij ‘leuk’ zei. ”Maar als het van mij af hangt, dan is gewoon Devon meer als voldoende.” Nog een beetje nalachend liet hij zijn tong over zijn onderlip gaan en schudde zijn hoofd zachtjes van ‘nee’. Zalig. Dévon… Hij besefte dat hij niet snel zou vergeten hoe ze zijn naam op die manier had uitgesproken.

Devon kon bijna voelen hoe haar ogen op zijn lichaam gepriemd waren toen hij de beat van de muziek te pakken had en niet meer stil kon staan, maar hij vond het oké. Om eerlijk toe te geven was hij van die blikken meer als gewoon en kon hij er zelfs van genieten, terwijl anderen het misschien eerder vervelend zouden vinden. Hij was graag het middelpunt van de aandacht, en dan liefst die van meisjes. Niet dat hij een echte aandachtstrekker was, maar als de gelegenheid zich voordeed, dan liet hij zich graag van zijn ‘beste’ kant zien. Al lag de definitie van die ‘beste’ bij elke persoon anders. Zijn ogen werden groot en hij klampte zijn blik als het ware in die van haar toen ze zijn zinnen afzong. Devon zijn mond viel lichtjes open en vormde een enorme glimlach waarbij zijn witte tanden schitterden. "Het geeft niks, zoals je hoorde kan ik me ook altijd moeilijk inhouden." Devon klapte eenmaal gemuseerd in zijn handen en keek haar verwachtingsvol aan. ”Het klinkt prachtig!” sprak hij haar gemeend toe en benadrukte zijn worden door enthousiast ‘ja’ te knikken. Hij leek haar een beetje te.. intimideren was niet het juiste woord, maar toch. Devon overstemde met zijn houding duidelijk die van haar, waardoor hij haar op sommige momenten een beetje van de kaart bracht. Maar ze leek zich te herpakken en Devon werd er extra vrolijk van. Met zijn vingers knipte hij in de maat van de muziek, sloot even zijn ogen om van de muziek te genieten, om vrijwel onmiddellijk daarna zijn ogen weer op Dennimae te leggen. "Caught my baby crying" Haar danspasjes brachten hem aan het lachen en hij besefte half nog niet hoe erg hij het hier naar zijn zin had, ookal kende ze elkaar letterlijk ámper. "Needed you to show me, without you I am lonely." Zijn ogen gleden over haar lichaam maar bleven extra hangen op haar heupen die ze perfect op de maat van de muziek heen en weer bewoog. Zonder dat Dennimae er iets van zou kunnen merken beet hij op de binnenkant van zijn wang en moest zichzelf toegeven dat ze een prachtig lichaam had.

Het liedje liep ten einde en uiteindelijk zat Dennimae langs hem op het bed, een eindje van hem af. De blije grijns was niet van Devons gezicht te slaan en hij zuchtte diep terwijl hij haar bijna sprakeloos aankeek. ”Jou stem is fenomenaal Dennimae. Zing je als hobby?” sprak hij haar oprecht toe en besefte dat hij eigenlijk echt rotslecht was in vergelijking met haar, al deerde hem dat niet veel. Hij hield van bewegen op en meezingen met muziek, en dat was voor hem wat telde. Hij zijn handen achter hem op het bed en liet het stof van het deken door zijn vingers glijden terwijl hij haar verwachtingsvol aankeek terwijl hij een beetje naar achteren leunde.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

”Geen zorgen, ik ben niet gevolgd hoor.” Lachte hij haar met een vriendelijke knipoog toe en vervolgens voelde Dennimae hoe zijn blik over haar lichaam ging. Oeps, betrapt. Haar gezicht liet zien dat ze zich een beetje betrapt voelde, waarbij ze wat verlegen glimlachte. "Je weet maar nooit met wat voor een psychopaten vriendjes mensen omgaan." Reageerde ze een beetje lachend en met haar hand maakte ze een beweging alsof ze haar haren weg sloeg, letterlijk hopend haar actie weg te wuiven.
De blonde jongen bekeek haar kamer alsof hij van de inspectiedienst was. Dennimae sloot de deur dicht en keek een beetje afwachtend naar Devon. Haar kamer zag er niet tip top uit, wat haar toch een beetje liet twijfelen. Ze was nooit goed geweest in het pijlen van mensen en al helemaal niet als ze ze net kende. Zou het erg vinden? Aan de andere kant, waar maakte ze zich eigenlijk druk om? Natuurlijk wilde ze een goeie eerste indruk achterlaten, maar het was maar een kamer. Deze gedachtens maakte haar wat sterker. Het had eventjes geduurd voordat Denni antwoord had gegeven op de vraag van de jongen, maar zodra het antwoord kwam klonk ze al wat meer op haar gemak. Er ontstond een glimlachje op de lippen van Devon en ook Denni moest iets glimlachen. Kort ging haar blik naar de grond, maar de stem van de jongen liet haar weer opkijken. ”Als je ooit een rondleiding of dergelijke nodig hebt.” Hij haalde zijn mobieltje uit de zak van zijn trui en gebaarde hem in haar richting. Denni glimlachte wat breeder en knikte als gebaar dat ze het begreep. ”Je hebt mijn nummer nu, dus je mag me altijd een smsje sturen. Of om eender welke andere reden. Ik bijt niet.” Kort hield Dennimae haar hoofd schuin, trok licht een wenkbrauw op, nog steeds met een glimlachje. De jongen leek zijn opmerking leuk te vinden, al begreep Denni het niet helemaal. Het zal vast een inner joke zijn, of zo iets. "Lief van je en ik zal er zeker gebruik van maken. Ik heb nog steeds moeite om de wc's hier te vinden." Lachte ze zachtjes. Tja, niet echt heel handig als je nodig moest plassen.
Gelukkig ging Devon niet in op haar schrik reactie, die ze probeerde weg te lachen. Het was een stom moment geweest, maar wel typisch iets voor Denni. Puur omdat ze zich ietwat overwelmend voelde door de hele situatie. Devon had haar naam goed uitgesproken, wat toch wel een tikkeltje knap was, maar zodra Dennimae zijn naam zei, schoot er bij hem een wenkbrauw omhoog. Een klein glimlachje vormde rond haar lippen toen ze besefte hoe kakkerig ze Dévon gezecht had. De lach en grijns op het gezicht van de jongen deed haar goed. ”Hoé zei je dat? Dévon?” Grinnikte hij en Denni schudde kort, ietwat lachend haar hoofd. De blonde lokken sprongen vrolijk heen en weer en ze haalde even een hand door haar haren heen om ze weer goed te doen. De lach van de jongen vulde de kamer en was zeker aangenaam om te horen. Hij had een leuke, grappige lach. ”Misschien vind jij mijn naam op die manier ‘leuk’, Dennimae.” Bij de beweging van zijn vingers moest Denni nogmaals zacht lachen. ”Maar als het van mij af hangt, dan is gewoon Devon meer als voldoende.” "Misschien geeft dat wel dat extra stukje karakter aan je naam, Dévon." Snel gingen haar wenkbrauwen even op en neer. Tja, nu zat hij aan die toon vast.
Al snel kwam Denni terug naar haar wat verlegendere kant en niet meer het meisje dat zomaar haar wenkbrauwen zou ophalen. Ze volgde elke beweging die Devon maakte zodra hij mee ging doen op de maat van de beat. Echter leek hij dit niet vervelend te vinden, dat ze zo naar hem staarde. De zanger begon te zingen en Devon zong zonder pardon mee. Dit maakte Dennimae weer wat losser. Muziek maakte haar sowieso losser, dansen was dan ook iets wat ze graag deed. Maar eigenlijk altijd als ze alleen was, waar niemand haar kon zien. Ze was bang om uitgelachen te worden, afgewezen en vernederd. Onbewust sierde er een glimlach rond haar lippen en op haar beurt zong ze met het liedje mee. Devon keek haar aan en zijn mond viel lichtjes open wat tot een prachtig, open glimlach vormde. Dit bracht Dennimae weer wat in verlegenheid, al was daar niet veel voor te doen bij haar. Devon klapte in zijn handen en keek haar verwachtingsvol aan. ”Het klinkt prachtig!” De jongen benadrukte zijn woorden door entousiast 'ja' te knikken. Denni voelde wat druk, alsof ze nu moest presteren. De jongen overviel haar ook wel een beetje met zijn uitbundige karakter, maar niet persee in een negatieve zin. Het was misschien een beetje veel, maar dat vond ze niet erg. Eigenlijk genoot ze er wel van. Het voelde sowieso goed om met iemand te kunnen praten, al was het voor haar een beetje ongemakkelijk. De jongen maakte het beter door niet teveel op haar onwennigheden in te gaan. En ze zou veel van hem kunnen leren, qua karakter. Zelf ook wat meer naar voren stappen, niet bang zijn dingen te zeggen of te doen.
Met zijn vingers knipte Devon mee op de maat van de muziek en genietend sloot hij zijn ogen. Dennimae maakte gebruik van de gelegenheid door breed te glimlachen. Kort ging haar blik weer naar de grond, streek ze even met haar vingers door haar haren heen. Stiekem vond ze het wel erg gezellig zo. Zodra ze weer begon te zingen keek Devon haar aan. Nog wat voorzichtige danspasjes brachten haar richting het bed, waar Devon op was gaan zitten. Het bracht hem aan het lachen waardoor Denni een kleine bodyroll deed. Eigenlijk was het omdat ze een misstap zette omdat hij haar uit haar concentratie bracht, maar op deze manier leek het net alsof ze de move bewust maakte. Kort lachtte ze waarna het liedje tot zijn einde kwam. Ondertussen was Denni zelf ook op het bed gaan zitten, een eindje bij de jongen vandaan. ze had haar ene been opgetrokken en op het bed liggen, de andere hing over de zijkant heen. De toppen van haar tenen raakte net de grond. De blije grijns en de diepe zucht van Devon lieten Dennimae wat verlegen glimlachen. Ze besloot haar haren in een hoge staart te binden, aangezien ze er moe van werd dat het steeds in haar gezicht viel. Lange haren waren niet altijd fijn, bleek nu wel weer.  ”Jou stem is fenomenaal Dennimae. Zing je als hobby?” Wat verbaasd keek de blonde meid hem aan. "Wat?" Vroeg ze wat lachend. Zijn vraag had haar een beetje uit balans gebracht waardoor ze ietwat dicht sloeg. "Ehm, eigenlijk zing ik nooit bij andere." Zei ze zachtjes, haar lip iets optrekkend.
Devon was relaxt op het bed gaan zitten en Dennimae probeerde zichzelf ook wat te ontspannen. Ze had het gezellig en hij zo te zien ook dus mocht ze wel ontspannen. Denni zuchtte een keer diep en trok haar andere been ook op, waardoor ze in een soort kleermakerszit kwam te zitten. Haar handen liet ze op de deken van haar bed rusten, in het kommetje die ze met haar benen had gemaakt. Ze speelde met het stof van de deken en glimlachte lief naar Devon. "Nogmaals bedankt dat je mijn notitieboek hebt gebracht." Zei ze ietwat zachtjes en haar glimlach ging over in een korte grinnik.

-Sorry voor de slechte post ;o

Met wat voor psychopaten sommigen omgingen? Devon onderdrukte een lach en keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Voor zover hij wist liepen er geen psychopaten rond hier op Genosha en hij vond het grappig dat Dennimae er op die manier over nadacht, maar goed.. Zolang ze niet dacht dat hij een psychopaat was of slechte bedoelingen had, dan was het goed. Devon had enkel het beste met haar voor, anders had hij nooit aangeboden om haar boek terug te brengen, wel? Geruststellend knipoogde hij haar toe, al wist hij dat zo een gebaar van hem misschien niet geruststellend op haar zou overkomen.

Haar kamer lag er netjes bij. Misschien niet netjes in bijvoorbeeld de ogen van Taylor, maar zeker wel netjes in de ogen van Devon. Zijn kamer in vergelijking met dit, dat was als water met vuur vergelijken. Bij zijn aanbod om haar een beetje wegwijs te maken hier op Genosha moest de meid breed glimlachen, wat hem wel een gevoel van voldoening gaf. Stiekem hoopte hij dat hij werkelijk een sms van haar zou ontvangen in een van de volgende dagen, dan konden ze samen het doolhof aan gangen in de school ontdekken en wie weet wat voor avonturen ze nog zouden beleven.. Devon fronste zijn wenkbrauwen en betrapte zichzelf erop dat zijn gedachten weer eens de ‘verkeerde’ kant op waren geschoten en dat hij opnieuw haar gouden lokken aan het bewonderen was. Bij knappe meisjes verloor hij zó snel zijn concentratie. "Lief van je en ik zal er zeker gebruik van maken. Ik heb nog steeds moeite om de wc's hier te vinden." Verrast lachte hij en trok een brede grijns bij haar antwoord. ”Ook daarvoor mag je mij contacteren.” zei hij opeens op een extreem beleefde manier en deed alsof hij een denkbeeldige das met beide handen een beetje fatsoenlijk op zijn plaats trok. Hij knipte eenmaal met zijn vingers en gebaarde naar zichzelf, alsof hij zich verkocht als een echte salesman. Lang kon hij dat flauw toneeltje niet volhouden natuurlijk, hij verloor al snel zijn serieuziteit en moest kinderlijk grijnzen terwijl hij zijn ogen in die van haar liet rusten. Flauwe mopjes, yeey…

De woordspeling met zijn naam, hij vond het geweldig en tegelijk was het ook een teken dat Dennimae toch wel aardig wat gevoel voor humar had. Een dik pluspunt als je in Devon zijn aanwezigheid vertoefde. "Misschien geeft dat wel dat extra stukje karakter aan je naam, Dévon." Terwijl zij haar wenkbrauw wiebel deed sloeg hij zijn gespierde armen over elkaar en maakte zijn lippen kort nat door er met zijn tong over te gaan. ”Wie zegt dat mijn naam nog geen karakter genoeg heeft?” voegde hij er plagerig aan toe en kneep zijn ogen grijnzend een beetje dicht waardoor hij een mysterieuze blik op zijn gezicht kreeg. Oh verdorie wat kon hij ervan genieten om meisjes te plagen.

Zijn fascinatie voor haar prachtige stem bracht haar weer een beetje van haar stuk en het viel hem op dat elke keer als ze verlegen werd, er een enorm schattig lachje op haar gezicht verscheen. Maar tóch leek ze er op de een of andere manier van te genieten en Devon zou bijna kunnen zweren dat ze niet vaak voor situaties gesteld werd, wat hij ergens wel een beetje jammer vond. In zijn ogen moest iedereen zich elk moment van de dag kunnen amuseren, leven alsof het je laatste dag was, je door niets laten tegenhouden. Het deed hem daarom ook goed om te zien dat ze haar linkerbeen optrok en het rechter langs het bed af liet bungelen, in zijn ogen een houding die je enkel aannam als je je op je gemak voelde. Even later zat ze zelfs in kleermakerszit en begon ze met het laken te prullen. Behendig bond ze haar lange lokken samen in een staart en Devon moest glimlachen toen hij zag hoe er boven op haar hoofd een paar wilde lokken tussen de rest van de haren door kwamen piepen. Maar hij vond het wel leuk, liever nonchalant dan een poppemieke. Al kon hij niet ontkennen dat hij een volledig opgemaakt meisje met een kleedje en hoge hakken ook extreem aantrekkelijk vond.

Dennimae leek even het noorden kwijt door zijn vraag, of ze zong in haar vrije tijd, maar ze herpakte zich snel waardoor Devon zijn vraag gelukkig niet moest verduidelijken. "Ehm, eigenlijk zing ik nooit bij andere." Devon trok een pruillip en liet zich wat verder achterover zakken, zodat hij bijna op zijn ellebogen steunde. ”Wat en zonde.” bracht hij uit. ”Dus geen kans dat ik je stem opnieuw te horen krijg?” murmelde hij en liet zijn blik vluchtig haar kamer doorlopen, in de hoop om een gitaar tegen te komen, maar op het eerste zicht zag hij niets. Of Dennimae moest hem ergens anders hebben staan natuurlijk.

"Nogmaals bedankt dat je mijn notitieboek hebt gebracht." Devon knipoogde vriendelijk naar haar en gaf een kort knikje. ”Met alle plezier.” sprak hij haar op een rustige toon toe. ”Wat wel niet wil zeggen dat je al je boeken moet beginnen kwijtspelen natuurlijk.” lachtte hij daarna en prikte Dennimae plagend tegen haar knie om haar daarna met een stralende glimlach aan te kijken.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Dennimae zal binnen enkele dagen een nieuwe kamergenoot aangewezen krijgen, -daar ging ze tenminste van uit- dus had ze haar kamer nog niet echt ingericht. Ze wilde niet al te gehecht raken aan deze kamer om vervolgens weer een nieuwe te krijgen. Als kind is ze vaak genoeg verhuisd, heeft ze vaak genoeg vertrouwde plekken moeten achterlaten dat ze zichzelf eigenlijk nooit toeliet om zich ergens écht te hechten. En hetzelfde met mensen eigenlijk. Hoe minder ze van iemand hield, hoe minder belangrijk mensen voor haar waren, hoe makkelijker het was als ze ze moest verlaten. En op die manier konden ze je ook een stuk minder maken. Misschien was het ook wel een stukje zelfverdedeging. Hoewel Devon haar niet iemand leek die andere zomaar zou kwetsen, maar goed. Ze kende hem net en zoveel mensenkennis had ze nou ook weer niet.
Het was lief van Devon dat hij aanbood om haar een rondleiding te geven en ze zou er zeker gebruik van maken. Ze kon het ook wel gebruiken, om eerlijk te zijn. En zijn aanwezigheid vond ze alles behalve erg, ze voelde zich stiekem steeds meer op haar gemak. Hoewel het niet echt stiekem was, ze kwam steeds losser wat Devon natuurlijk opmerkte. Een grote glimlach sierder rond de lippen van het blonde meisje en het sierde haar écht. Lichte twinkelingen waren altijd in Denni's ogen te zien zodra ze moest lachen. Haar ogen lachen bijna letterlijk mee. Devon lachte en trok een brede grijns, waarna hij opeens ectraam beleefd sprak. ”Ook daarvoor mag je mij contacteren.” Dennimae lachte zachtjes om de beweging die hij maakte, alsof hij zijn das op zijn plaats trok. Kort zag ze Devon voor zich met een das om, iets dat hem vast niet verkeerd zou staan. In haar verbeelding niet, tenminste. Haar blauwe ogen waren op de zijne gericht en een klein, gesloten glimlachje was rond haar lippen te vinden.
Dennimae had met haar wenkbrauwen gewiebeld waarbij Devon zijn armen over elkaar sloeg en kort met zijn tong over zijn lippen ging. Kort gleed Denni's blik van zijn ogen naar zijn armen, waar ze zichzelf betrapte op het feit dat ze naar zijn armen had lopen staren. ”Wie zegt dat mijn naam nog geen karakter genoeg heeft?” Vroeg Devon plagend. De mysterieuze blik op zijn gezicht liet Dennimae lachen. Ietwat vragend trok ze haar wenkbrauw omhoog, een grijnsje rond haar lippen dragend. "Oké, explain. Wat geeft dan dat extra stukje karakter aan je naam, Dévon?" Sprak ze op haar beurt wat plagend.
Echt heel goed wist ze niet hoe ze op hem moest reageren, waardoor ze er maar het beste van probeerde te maken. Ze hoopte niet dat hij haar één of ander raar meisje vond, stiekem hoopte ze dat Devon haar zou mogen. Ze mocht hem wel, iniedergeval. Maar Devon was dan ook moeilijk niet te mogen. Tenminste, zoals hij nu hier bij haar was, zou haast iedereen hem wel mogen. Zodra ze haar haren in een staart gebonden had moest Devon glimlachen. Ze ontmoette zijn blik, gericht op haar haren op haar hoofd. Meteen controleerde haar hand het haar, maar zover ze kon voelen zat het goed. Hierdoor moest ze zelf ook eventjes lachen.
Devon trok een pruillip toen Denni hem vertelde dat ze nooit bij anderen zong. ”Wat en zonde.” Ietwat nonchalant haalde Denni haar schouders op. ”Dus geen kans dat ik je stem opnieuw te horen krijg?” Murmelde hij en Denni lachte zachtjes. "Licht er aan," Glimlachtte ze hem ietwat plagerig toe. Wel, ze zou vast nog wel een keertje zingen om eerlijk te zijn. Ze vond het moeilijk om het niet te doen en mocht ze hem vaker gaan zien, zou hij het vast en zeker nog wel een keer horen. "Kun je muziek maken?" Sprak ze vervolgend op haar eerdere reactie.
Denni had hem nogmaals bedankt voor het terugbrengen van haar boekje, waar hij vriendelijk op reageerde. ”Met alle plezier.” De manier waarop hij sprak gaf Dennimae ook rust. ”Wat wel niet wil zeggen dat je al je boeken moet beginnen kwijtspelen natuurlijk.” Lachtte Devon en plagend prikte hij tegen haar knie aan. Denni moest er om lachen en automatisch prikte ze hem in zijn arm terug. Ze was relaxt, iets wat haar echt goed deed. "Ik vind het gezellig." Sprak ze zachtjes, voorzichtig, met een klein glimlachje. Denni sprak dit soort dingen niet echt vaak uit, alleen als ze niet goed wist wat ze er mee moest. En op dit moment wist ze niet of hij het ook wel gezellig had, al leek het aan zijn houding te zien van wel. De blauwe ogen van de meid rustte op de zijne. Lichte twinkeling waren in de hare af te lezen.

Hoe langer hij in haar aanwezigheid was, hoe meer het meisje zich op haar gemak begon te voelen, iets wat Devon echt wel kon appreciëren. Het was voor hen beide aangenamer. Devon was iemand die altijd zelfzeker was, het lag gewoon in zijn aard. Net zoals het in zijn aard lag om zoveel mogelijk nieuwe mensen te leren kennen en boven alles meisjes. Op de plaats waar hij vandaan kwam stond hij bekend als ‘de populaire hartenbreker’. Maar hoe vaak hij ook meisjes – al dan niet gewild – kwetste (door het feit dat hij nooit uit was op relaties, en zij vaak wel) bleven ze op hem afkomen, zoals bijen op bloemen. Al was Devon wel iemand die altijd respect had voor iemands grenzen en had hij het nooit slecht met mensen voor. Integendeel.

Hij had het bijna gevoéld, haar ogen die naar zijn bovenarmen hadden gestaard, en het feit dat ze erna een beetje betrapt wegkeek bevestigde het alleen maar. Maar het was niet alsof Devon het erg vond, want zeg nu zelf: Voor een jongen is zo een blik toch een mooi compliment. Het gezicht van Dennimae vertoonde een grijns die zelfs licht uitdagend genoemd kon worden. Ze was echt uit haar schelp aan het kruipen. "Oké, explain. Wat geeft dan dat extra stukje karakter aan je naam, Dévon?" Zijn armen die al reeds over elkaar lagen bewoog hij kort en trok net zoals haar een wenkbrauw op. ”Gewoon het feit wie ik ben.” zei hij met een scheve lach waar de meeste meisjes voor zouden smelten en haalde nonchalant zijn schouders op. ”De persoon die erachter zit.. Ik en mijn mutatie.” verduidelijkte hij zichzelf en maakte zijn onderlip opnieuw vochtig door er met zijn tong over te strijken. Haar stem had iets plagerig gehad, maar Devons handelingen hadden dat evenzeer.

Haar lach klonk zalig, net zoals haar stem had geklonken toen ze had gezongen. ”Licht eraan.” Devon trok een wenkbrauw uitdagend op en leunde achteruit, tot tegen de bedrand om er vervolgens zijn arm nonchalant omheen te slaan. ”Tell me more.” zei hij met een duidelijke zweem van nieuwsgierigheid in zijn stem. En haar antwoord was de vraag of hij muziek kon spelen. Een opgewekte fonkeling verscheen in zijn ogen en Devon duwde zichzelf wat rechter op het bed, waardoor het hout kraakte door de kracht die hij erop uit had geoefend. Kort leek het alsof er hout ging afbreken, maar dat was gelukkig niet het geval. Soms was het moeilijk om zijn eigen krachten in toom te houden als hij enthousiast werd. ”Hangt ervanaf of je een instrument ter beschikking hebt.” wierp hij haar met ook een duidelijke ondertoon van uitdaging in zijn stem toe. Zijn groenbruine ogen liet hij nogmaals redelijk opvallend over het lichaam van Dennimae gaan, iets wat je hem echt niet kwalijk kon nemen. En het was pas toen dat haar t-shirt hem opviel. Dit was gewoonweg perfect. ”Dennimae, ik moet eerlijk toegeven dat ik je énorm lekker vind.” Oh god, die woordspeling. Hij voelde zich al helemaal in zijn nopjes komen, gewoon door de dubbele betekenis die erachter zat en de benieuwdheid naar haar reactie. Maar omdat hij van haar wist dat ze snel in verlegenheid gebracht werd boog hij kort naar haar toe en nam de zoom van haar t-shirt vast, om zogezegd te ‘wijzen’ dat hij doelde op de opdruk van Jack Daniel’s, zodat ze niet héél erg van haar wijs werd gebracht. Hij liet haar t-shirt los en balde zijn hand tot een vuist om vervolgens zijn tanden er uitdagend in te zetten.

Hij zag hoe Dennmae aanstalte maakte om terug in zijn arm te porren. ”Doe je geen pijn…” probeerde hij haar nog bezorgd te waarschuwen, maar was net te laat. Zijn spieren waren bijna zo hard als steen door zijn mutatie die hen extra versterkte. Hard tegen hem aanporren of aanlopen voelde dus hetzelfde als je dat tegen een muur deed. Hij klemde zijn tanden op elkaar en keek van haar blauwe ogen naar haar vinger. "Ik vind het gezellig." Had ze gelijk uitgesproken terwijl ze in zijn arm wilde prikken en hij schudde zijn hoofd al glimlachend. ”Ik ook Dennimae, zolang jij maar oppast dat je je geen pijn doet.” Met een blik die bijna lief te noemen was keek hij haar aan en nam haar vinger heel voorzichtig in zijn hand om hem vervolgens naar zijn lippen toe te brengen en er een klein kusje op te geven. Zijn ogen verlieten geen seconde die van haar en bevatte net zo een twinkeling als die blauwe van haar deden. ”Zo, helemaal beter.” zei hij met een aantrekkelijke, scheve glimlach voordat hij zich opnieuw relaxed naar achteren liet leunen op haar bed. Of ze nu pijn had of niet, hij had toch mooi zijn lippen op haar gehad. Progress.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

De armen van Devon waren gewoon.. Eigenlijk zou het niet eens mogen. Gespierde armen waren voor Dennimae sowieso al een zwakte en al helemaal als er zo'n mooi gezicht boven bungelde. Al had Denni niet echt een type persoon waar ze echt op viel. Ze had wel haar voorkeuren, natuurlijk. Blond of lichtbruin was wel iets dat net wat eerder haar aandacht trok. Maar als het klikte, dan klikte het. En het maakte haar ook niet uit of het een jongen of meisje was, als de klik er maar is.
Een klein grijnsje sierde rond de lippen van het meisje en haar woorden hadden ietwat plagend geklonken. Nieuwschierig had ze haar wenkbrauw opgetrokken en sloeg niet als de jongen haar armen over elkaar heen. Haar houding was echter niet zo zelfverzekerd als die van Devon, maar dat zou van zelf wel komen. ”Gewoon het feit wie ik ben.” Zei hij met een scheve lach die Dennimae liet smelten. Kort drukte ze haar lippen op elkaar en beet ze zacht op de binnenkant van haar wang. Hij moest nu echt gaan ophouden, want dit was gewoon niet eerlijk meer. Bij zijn volgende woorden werden Denni's ogen weer naar de zijne getrokken. ”De persoon die erachter zit.. Ik en mijn mutatie.” Devon streek met zijn tong over zijn lippen wat Denni kort liet glimlachen. "Oh," Sprak ze nieuwschierig waarbij ze haar wenkbrauwen optrok. "Vertel eens, over die persoon en mutatie?" Ze had haar zin net af toen ze zich besefde dat hij dit misschien wel helemaal niet wilde vertellen. Niet iedereen sprak gemakkelijk over zichzelf of zijn mutatie. Neem haar als voorbeeld, Dennimae vertelde nooit graag over zichzelf. Maar toch was ze wel benieuwd naar hem. "Als je dat wilt, natuurlijk." Voegde ze er dus maar snel aan toe, zo was het misschien wat minder opdringerig.
Om toch wat te ontspannen had Denni haar benen in kleersmakers zit gezet. Zo dwong ze zichzelf een soort van te ontspannen, door de houding die ze aannam. Want ze kon best onstpannen, wilde het toelaten. Echt voor de volle 100% lukte dit niet, hoewel ze het probeerde. Devon was een relaxte en rustige jongen, door hem werd ze langzaam zelf ook wat ontspannender en losser. Het zal wel komen, uiteindelijk. Devon leunde achteruit op het bed om zijn arm nonchalant om het bedrand heen te slaan. Dennimae volgde zijn bewegingen als een klein kindje zijn moeder volgde. ”Tell me more.” De nieuwschierigheid in zijn stem liet haar glimlachen. Zodra hij zichzelf wat meer overreind duwde, begon het bed te kraken. Denni schrok licht, bang dat het bed zou afbreken. En zin om in een kapot bed te moeten slapen had ze niet. Echter was ze wel verbaasd over het feit dat het bed ging kraken. Bij haar was dit nooit het geval geweest, alleen als ze het bed in sprong. Maar echt te vergelijken was het ook niet, Denni was een slank meisje die amper de 1,65 haalde. Devon was duidelijk een stuk groter en aan zijn gespierde lichaam te zien ook een heel stuk zwaarder. ”Hangt ervanaf of je een instrument ter beschikking hebt.” Kort dacht de meid na, maar haar gedachtens werden onderbroken. Devons blauwige ogen gingen duidelijk over haar lichaam heen waardoor ze een kleine blos voelde opkomen. Snel wende ze haar blik van hem af en keek ze haar kamer door, in de hoop dat hij het niet gezien zou hebben. Ergens had ze hier een gitaar moeten hebben staan, aangezien ze er eentje van haar broer gekregen had. Echt spelen kon Denni er niet op, maar ze nam het wel altijd overal mee naar toe. Dit was het enige, op foto's na, wat ze van haar broer bij zich kon dragen. "Als het goed is heb ik ergens een gitaar staan, ik weet niet of je dat kan bespelen?" Vroeg ze zodra haar blik weer op de zijne rustte. Een hoopvolle glimlach sierde haar lippen. Ze hoopte dat hij het kon spelen.  
”Dennimae, ik moet eerlijk toegeven dat ik je énorm lekker vind.” Wat verwonderd trok Denni haar wenkbrauwen tot een frons. Wait, what? Weer voelde ze de warme blos terug komen waarbij ze had verlegen naar haar benen straarde. Devon boog zich naar voren en Denni voelde hoe haar wangen nog wat rooder werden. Zodra hij de zoom van haar shirt pakte en hier kort aan trok, moest ze lachen. Devon balde zijn handen tot vuisten en beet er uitdagend op, waardoor er een brede glimlach rond haar lippen ontstond. Ze sloeg met haar hand een lok van haar schouder af, een beweging alsof ze 'I know right' zei. Zacht moest ze om haar eigen reactie lachen. "Je had me bijna van mijn stuk gebracht." Beaamde ze, waarbij de grote glimlach plaats maakte voor het eerdere, verlegen glimlachje. Dennimae vond het leuk dat hij haar wat uitdaagde, al probeerde ze de goeie reacties nog te vinden.
Denni wilde Devon terug porren in zijn arm, niet wetend dat ze zichzelf pijn zou doen. ”Doe je geen pijn…” Probeerde Devon haar te waarschuwen, maar Denni had haar vinger al tegen zijn arm gedrukt. De aanraking voelde pijnlijk en een steek liep van haar vingertop door naar haar arm. Ietwat geschrokken trok ze haar vinger terug, waarna haar blauwe ogen de zijne vonden. Devon schudde lachend zijn hoofd. ”Ik ook Dennimae, zolang jij maar oppast dat je je geen pijn doet.” De lieve blik die op Devons gezicht hing liet Denni glimlachen waarbij ook zij haar hoofd schudde. "Soms ben ik ook niet echt één van de slimste." Zei ze zachtjes, waarbij Devon voorzichtig haar vinger pakte om er een klein kusje op te geven. Dennimae glimlachte liefjes, werd iets verlegen door de blik die constant op de hare was gericht. ”Zo, helemaal beter.” De scheve glimlach kwam weer terug waardoor Denni zacht lachtte uit verlegenheid.
De muziek van de radio drong haar trommelvliezen binnen en een brede glimlach verscheen op de lippen van de blondine. Do it agian van Pia Mia ft. Crhis Brown & Tyga was te horen.((liedje) De blonde meid schoot van het bed overreind, trok haar broek goed en ging voor de jongen staan. "Hey boy, when I first met you," Zong ze met de muziek mee terwijl ze haar hand naar Devon uitstak. Het was een uitnodiging om met haar te komen dansen. Muziek maakte haar altijd was losser en dit was gewoon één van haar favoriete nummers. "Of ga je me dan weer pijn doen?" Vroeg ze, doelend op haar hand, waarbij ze haar wenkbrauwen een tikeltje uitdagend optrok.

Ahá, hij had opnieuw haar nieuwsgierigheid weten te prikkelen. Devon nam subtiel zijn onderlip tussen zijn tanden en keek met een enthousiaste fonkeling in zijn ogen naar Dennimae. Het onderwerp van ‘mutaties’ was aangebroken en hij vond het nog leuk ook. Devon was trots op zijn mutatie, trots op het feit dat hij een mutant was. Maar hij besefte ook al te goed dat hij aardig wat geluk had. Er waren mutanten die het minder goed als hem getroffen had. "Vertel eens, over die persoon en mutatie?" Hij wilde net zijn mond openen om haar te vertellen over welke mutaties hij bezat, maar ze was hem voor met iets nieuws. "Als je dat wilt, natuurlijk.” Devon rolde met zijn ogen bij die vraag en schudde met een brede grijns op zijn gezicht van ‘neen’. ”Het is mijn trots Dennimae, hetgeen mij ’mij’ maakt.” Zo was dat, en hij was van mening dat iedereen trots mocht wezen op wie hij of zij was, mutant of niet. Iedereen hier op het eiland was gezond en leefde. Dat was het belangrijkste, toch? ”Waarom zou ik daar niet over willen vertellen?” zei hij schouderophalend en knipoogde geruststellend. Ze moest heus niet zo bang zijn om hem dingen te vragen. ”Ik ben een shapeshifter.” zei hij met een goedkeurend knikje en grijnsde haar toe. ”Oh, secondje.” zei hij terwijl een vinger opstak als teken dat ze moest wachten. Hij nam zijn gsm uit zijn zak, klikte hun sms-gesprek weg en zocht tussen zijn foto’s naar een goede foto. Uitnodigend stak hij zijn gsm naar haar uit, waar de foto op het scherm zichtbaar was. Hij wachtte tot ze het toestel aannam voor hij verder vertelde. x ”Op de foto is het niet zo duidelijk, maar eens ik geshift ben, ben ik groter dan een bestelwagen.” zei hij half lachend en zag zichzelf het bos doorspitten met zijn gigantsch berenlichaam. ”En als je naar rechts swiped, dan zie je een foto van mij in de winter.” x Met een scheef grijnsje wachtte hij op haar reactie.

Hij leek haar te doen opschrikken door het feit dat hij bijna haar bed afbrak en hij kon het haar eigenlijk niet kwalijk nemen. Hoe zou hij zelf zijn als een ‘wildvreemde’ zijn bed zou inpalmen en het daarna nog eens zou vernielen? Onopzettelijk of niet. ”Ohja, en ik heb ook bovenmenselijke kracht.” voegde hij nog aan de uitleg van zijn mutatie toe en gebaarde met een engelengezichtje naar het hout dat hij zonet bijna had doorgebroken. ”Soms onderschat ik mijn eigen krachten en dan gebeurt zoiets nog al eens.” Hij knipoogde weer en haalde een hand door zijn haren. Devon had de vraag gesteld of ze een instrument ter beschikking had en vrijwel meteen daarna iet ze haar blauwige ogen zoekend doorheen de kamer gaan, wat voor Devon een goed teken was. Want als ze geen instrument had, dan zou ze ook niet zoeken, wel? "Als het goed is heb ik ergens een gitaar staan, ik weet niet of je dat kan bespelen?" Aha, en gelijk had hij. Een enthousiaste blik sierde zijn gezicht en zijn tanden werden zichtbaar terwijl hij lachtte. ”Perfect.” grinnikte hij en duwde zich weer rechter op het bed. Maar in de plaats van geduldig te wachten had hij het natuurlijk weer niet kunnen laten van een uitdagende opmerking te geven.

Hij had er ergens plezier in om te zien hoe ze op zijn Jack Daniel’s uitspraak reageerde, maar vond het aan de andere hand ook weer enorm schattig om te zien hoe snel ze in verlegenheid gebracht kon worden. Maar ze herpakte zich geweldig, door haar goude lok over haar schouder te gooien en haar ‘stoer’ op te stellen.   "Je had me bijna van mijn stuk gebracht." Devon geraakte aan het lachen en legde een hand kort op zijn buikspieren, die hij harder voelde worden met elke ‘haha’ die hij zei. ”Het moest zo leuk maar niet zijn om je te plagen.” knipoogde hij haar speels toe en tikte kort met zijn vinger tegen haar kin zodat ze hem recht aankeek in de plaats van verlegen haar blik af te wenden.

En oh ja hoor, ook dát was hij vergeten te zeggen toen hij over zijn mutatie vertelde. Het ‘beren-gedeelte’ was toch echt wel zijn favoriete stuk om te vertellen. Zo erg dat hij de bijkomende zaken vergat, en blijkbaar was dat nu wel essentieel geweest. Ze trok haar vinger geschrokken terug nadat ze hem een ferme por had verkocht. Of had probéren te verkopen in ieder geval. Ze schudde haar hoofd al lachend en verwijtte zichzelf van het feit dat ze zich pijn had gedaan. ”Ik had het je gewoon daarstraks al moeten vertellen.” zei Devon lachend en keek nog kort naar haar vinger, waar gelukkig niets mee leek te schelen. ”Mijn spieren zijn even hard als steen.” mompelde hij schouderophalend en liet zijn blik kort over zijn eigen bovenarm glijden. ”Behalve mijn huid zelf is er niets zachts aan.” lachtte hij haar toe en perste zijn lippen kort samen. ”Maar daartegenover heb ik het wel altijd lekker warm. Mijn lichaamstemperatuur is rond de 45°.” Hij krabde aan de achterkant van zijn hoofd en lachte zacht. ”Dus je weet waat je deze winter moet zijn.” Hij spreidde zijn armen uit en wees met zijn duimen naar zichzelf. ”Big warm polarbear over here.” grinnikte hij, maar verloor snel zijn aandacht toen er een nieuw liedje door de radio galmde en het Dennimae opgewekt maakte.

Bye, baby, they ain't fly, baby. Hey, hij kende dit liedje. Het was niet zijn muziek genre, maar hij had het wel al eens gehoord. En om eerlijk te zijn vond hij de beat die eronder zat niet onaangenaam. En daarbovenop maakte de stralende glimlach van Dennimae het nog eens tien keer beter. Hij volgde haar met grote, opgewekte ogen en zag hoe ze zich naar hem toedraaide om hem haar hand aanbood. "Hey boy, when I first met you," Een beetje overdonderd door haar plotse reactie trok hij zijn wenkbrauwen omhoog, om zijn ogen eronder uitdagend te laten kijken, zoals hij gedaan zou hebben als hij op stap ging toen hij nog in Arizona woonde. Hij voelde de muziek aan en nam haar hand aan om vervolgens ook van het bed op te staan en haar diep in haar ogen aan te kijken. ”Geen zorgen Dennimae.” grijnsde hij haar speels toe en liet haar soepel rond haar as draaien x om haar stevig vast te nemen toen ze weer met haar gezicht naar hem toe stond. ”Ik zou je nooit pijn doen.” zij hij met een scheef grijnsje en begeleidde haar handen naar zijn zij om vervolgens zijn eigen handen op haar onderrug te leggen en haar heel voorzichtig achterover duwde. Hij ondersteunde haar onderlichaam met zijn heupen en liet haar verder naar achter zakken, zodat ze helemaal achterover leunde en haar staart in de lucht zweefde. Zo liet hij haar een halve cirkel maken, van links naar rechts. Nadat hij dat gedaan had trok hij haar weer rechtop en keek haar met een scheve grijns aan, nog steeds luisterend naar de muziek. ”Wanna be more than a friend to me?” vervormde hij de tekst al zingend en ondersteund met een lach. Zijn grote handen lieten haar slanke lichaam langzaam los zodat ze zich niet té geïntimideerd door hem zou voelen en hij glimlachte er liefjes achterna. ”Dus mevrouw kan niet alleen zingen, maar ook nog eens dansen?” Devon legde zijn beide handen in zijn hals en keek haar bijna gefascineerd aan. Ja, hij was blij dat hij haar notitieboekje gevonden had.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

NOBODY SEES, NOBODY KNOWS. WE'RE A SECRET, CAN'T BE EXPOSED

Niet iedereen was trots dat ze mutanten waren en wilde hier niet graag over spreken. Neem Dennimae zelf als voorbeeld. Natuurlijk, ze zou haar mutatie voor geen goud willen missen. Maar het feit dat ze 'anders' was, dat had haar wel altijd erg dwars gezeten. Vandaar dat ze opperde dat Devon het enkel hoefde te zeggen als hij dit wilde. Echter rolde hij met zijn ogen en schudde met een brede grijns op zijn gezicht zijn hoofd. ”Het is mijn trots Dennimae, hetgeen mij ’mij’ maakt.” Denni glimlachte iets en knikte. Zo kon je het natuurlijk ook bekijken en stiekem had ze er wel bewondering voor. Zelf had ze het nooit echt zo bekeken. Al was haar mutatie niet heel erg 'wauw', vond ze zelf. Neem bijvoorbeeld het besturen van de elementen, dát was iets om 'wauw' over te zeggen. Waarom zou ik daar niet over willen vertellen?”  Zei Devon schouderophalend en knipoogde haar geruststellend. Ditmaal haalde Denni haar schouders op, waarbij ook haar lip iets optrok. "Ik weet niet, zelf ben ik niet altijd even trots geweest op het feit dat ik een mutant ben, 'anders' ben." Zei ze, ietwat zachtjes. Ze wist niet hoe Devon er precies in stond, maar had het idee dat hij het totaal niet met haar eens zou zijn. ”Ik ben een shapeshifter.” Zei Devon met een goedkeurend knikje en een grijns rond zijn lippen. Dennimae's ogen werden groot en ook een grote glimlach was op haar gezicht te vinden. Ook dat was iets om 'wauw' over te zeggen. "Meen je niet." Zei ze enthousiast. Echter was er ook een beetje jaloezië te horen, aangezien ze baalde dat zij zelf geen 'wauw' mutatie heeft. ”Oh, secondje.” Zei de jongen terwijl hij zijn vinger opstak en zijn gsm uit zijn zak haalde. Nieuwschierig probeerde Denni op zijn schermpje mee te kijken, al kon ze het vanaf deze afstand natuurlijk niet zien. Devon stak zijn gsm naar haar uit, wat ze meteen aanpaktte. Zodra haar ogen de foto in zich opnamen was Denni even stil. ”Op de foto is het niet zo duidelijk, maar eens ik geshift ben, ben ik groter dan een bestelwagen.” Sprak hij half lachend waardoor Denni kort naar hem opkeek, maar haar blik al gauw weer op het toestel gericht was. "Je bent gewoon een beer." Sprak ze, duidelijk onder de indruk. En op de foto te zien was hij ook nog eens een flink grootte beer, wat Devon ook gezegd had. Zo groot als een bestelwagen, ze zag het al voor zich. Stiekem was ze beniewd hoe zijn vacht aan zou voelen, zacht, ruw. Kort- of langharig, dik of dun. Maar tijd om het te vragend had ze niet, aangezien Devon vertelde dat als ze naar rechts zou schuiven ze hem in de winter zou zien. Braaf volgde ze zijn opmerking, waarbij ze breed glimlachtte. "Wat ontzettend gaaf zeg." ze zoemde even in op zijn gigantische klauwen, voordat ze de gsm aan hem terug gaf. "Ik heb helaas geen foto van mijn mutatie, aangezien deze niet op camera is vast te leggen." Glimlachte ze klein.
Devon brak bijna haar bed af, athans zo klonk het, waardoor de blondine ietwat schrok. ”Ohja, en ik heb ook bovenmenselijke kracht.” Voegde hij aan zijn mutatie verhaal toe en met een engelengezichtje gebaarde hij naar het hout. ”Soms onderschat ik mijn eigen krachten en dan gebeurt zoiets nog al eens.” Dennimae lachtte zachtjes, schudde kort haar hoofd. "Je hoeft je mutatie niet te demonstreren hoor, ik wil graag mijn bed heel houden." Grijnsde ze. "Tenminste, voor de tijd dat ik hier nog ben." Kort liet ze haar blik door de slaapkamer gaan, voordat ze hem liet rusten op die van Devon. Het zou haar ook wel leuk lijken om heel sterk te zijn. Vroeger droomde ze altijd dat ze superwoman was en alles op kon tillen. Haar broer, haar paard, de auto, alles. Bij de vraag of ze een instrument had liet ze haar blauwe kijkers door de kamer glijden. Ergens zou de gitaar van haar broer moeten staan, maar ze zag hem zo één, twee, drie niet. Een enthousiaste blik sierde Devons gezicht, wat Dennimae aanstak. ”Perfect.” Grinnikte hij en Denni kwam overreind om de gitaar te zoeken. Zodra haar voeten op de grond waren gekomen kwamen ze in beweging, haar ogen zoekend naar de gitaar. De onderkant van de gitaar stak achter de kleding-stoel (een stoel die Dennimae gemaakt had tot de kleding-stoel, aangezien daar haar kleding overheen hing) vandaan. Ze legde wat kleren aan de kant voordat ze de gitaar tevoorschijn haalde. Met een grote glimlach liep ze terug naar het bed, naar Devon. "Doe er wel voorzichtig mee, Dévon. Ik heb hem van mijn broer gekregen." Zei ze serieus, als bleef de glimlach rond haar lippen.
Devon had haar verlegen gemaakt, alweer, door zijn opmerking over het shirt. Dennimae herpakte zich echter door een lok van haar haren over haar schouder heen te slaan. De echte Dennimae, hoe ze normaal bij bekende was, kwam steeds meer naar boven. Het verlegen meisje werd langzaam terug in haar hokje gestopt en de vrolijke meid kon naar buiten komen. En dat vond ze leuk aan de aanwezigheid van Devon, dat hij er voor zorgde dat dit gebeurde. ”Het moest zo leuk maar niet zijn om je te plagen.” Al kostte het hem ook totaal geen moeite om haar weer verlegen te maken. Zijn speelse knipoog en de aanraking van haar kin maakte haar weer verlegen. Of niet zo zeer verlegen, eerder wat onzeker. Door deze aanraking moest ze hem wel aankijken, wat onwennig voelde. Erg vond ze het niet, ze moest ook wel een beetje gepushed worden. Ze glimlachte klein, keek een paar keer van zijn linker naar zijn rechter oog en weer terug.
Devon was duidelijk nog iets vergeten te vertellen over zijn mutatie, aangezien Dennimae niet had kunnen ruiken dat zijn spieren keihard waren. Echter kon ze er natuurlijk wel om lachen, een typische actie voor haar. ”Ik had het je gewoon daarstraks al moeten vertellen.” Zei Devon lachend en Denni schudde haar hoofd. "Nee joh, dit houd de spanning er in." Grijnsde ze. ”Mijn spieren zijn even hard als steen.” Mompelde hij schouderophalend en Dennimae volgde zijn blik naar zijn eigen bovenarm. Die armen.. Zacht beet ze op de binnenkant van haar wang. ”Behalve mijn huid zelf is er niets zachts aan.” De blonde meid hield haar hoofd iets schuin en kneep haar ogen iets samen. Ze geloofde niet dat hij, behalve zijn huid, niet zacht kon zijn. ”Maar daartegenover heb ik het wel altijd lekker warm. Mijn lichaamstemperatuur is rond de 45°. Dus je weet waat je deze winter moet zijn.” Devon spreidde zijn armen en wees met zijn duimen naar zichzelf. ”Big warm polarbear over here.” Dennimae grinnikte. Met haar vinger ging ze, heel voorzichtig deze keer, naar zijn wang. Zacht streelde ze richting zijn kaaklijn, voelend of zijn huid wel zacht was. Omdat haar aanraking zo mini was, ze zijn huid amper aanraakte, voelde het zeker zacht. "Je huid is inderdaad zacht." Zei ze zacht, zelf niet helemaal goed begrijpend waarom ze hem nou precies moest aanraken. Al was het wel een tik van haar, zachte dingen moeten voelen.
Één van haar favo nummers kwam op de radio, waardoor de blondine meteen enthousiast opsprong. Ze zong een zin mee, waarbij ze voor Devon ging staan en haar hand uitnodigend naar hem uitstak. Hij had haar met grote, opgewekte ogen gevolgd. Een brede glimlach sierde rond haar lippen en de uitdagende blik van Devon liet haar haar wenkbrauwen, op haar beurt, uitdagend twee keer ophalen. Devon kwam van het bed overreind en keek haar diep aan, waardoor haar glimlach iets kleiner werd. Niet omdat ze het minder leuk vond, integendeel zelfs. ”Geen zorgen Dennimae.” Grijnsde Devon haar speels toe en soepel liet hij haar om haar as draaien, om haar vervolgens stevig vast te nemen. Denni grinnikte zacht en legde haar handen voorzichtig op zijn armen.  ”Ik zou je nooit pijn doen.” Deze opmerking liet haar weer op de binnenkant van haar wang bijten. Devon begeleidde haar handen naar zijn zij om vervolgens zijn eigen handen op haar onderrug te leggen en haar heel voorzichtig achterover duwde. De glimlach was heel klein geworden, maar dat was meer omdat ze zich concentreerde op de bewegingen die hij maakte, zodat ze daar op kon inspelen. Mocht hij haar niet goed vasthebben, zou ze zichzelf in evenwicht kunnen houden en hierdoor niet meteen vallen. Devon ondersteunde haar met zijn heupen en liet haar verder naar achteren zakken. In de gedachten van de blonde meid zag het er uit als een romantische dans, al zal het er in het echt waarschijnlijk niet zo uit zien. Denni was veel te onzeker en ietwat overrompeld om het er romantisch uit te laten zien. Echter bewoog ze wel soepel met zijn bewegingen mee en lachtte ze zachtjes zodra hij haar een halve cirkel liet draaien. Zodra hij haar weer omhoog trok hield ze zijn zij stevig vast ter ondersteuning. De glimlach rond haar lippen was weer groter geworden en een klein blosje verscheen op haar wangen. Ook dat sierde haar, maakte haar onschuldige uitstraling compleet. ”Wanna be more than a friend to me?” Vervormde Devon de tekst en Denni sloeg lachend een hand voor haar mond. Ze plaatste een hand op zijn arm, de ander op zijn borstkast. Een charmant glimlachje was rond haar lippen te zien en haar blik was ietwat uitdagend. "Hey, baby, are you sure that you want it," Zong ze met het liedje mee, als antwoord op wat hij gezongen had. "All caught up in the moment?"
Devon liet haar los en glimlachte liefjes. Denni grinnikte, liet haar blik weer kort naar de grond gaan en frummelde aan de lokken van haar staart. ”Dus mevrouw kan niet alleen zingen, maar ook nog eens dansen?” Devon legde zijn beide handen in zijn nek en liet de meid lachen. "Dus meneer kan meer dan alleen maar mooie praatjes vertellen?" Kaatste ze de vraag terug, waarbij het puntje van haar tong zichtbaar was en ze er plagend op beet. Dennimae draaide zich elegant om, zodat ze met haar rug naar Devon gekeerd stond. Op de een of andere manier leek het verlegen meisje helemaal weg gestopt ze zijn, en kwam er bijna een heuse vrouw voor in de plaats. "En mevrouw kan veel meer dan zingen en dansen." Sprak ze terwijl ze naar de achterkant van het bed liep. Ze liet haar vingers uitdagend over de stof van haar deken glijden. Ze keek over haar schouder naar Devon, benieuwd naar zijn reactie.

De manier waarop Dennimae naar hem keek, het maakte Devon warm vanbinnen. Het meisje was zo enorm onzeker, in tegenstelling tot hem. Maar hoe ze ermee om ging, het was gewoonweg fascinerend om te zien. Oké ze was zo nu en dan onzeker, maar welk meisje was dat niet in zijn aanwezigheid? Maar in tegenstelling tot andere extreem verlegen meisjes die hij al in zijn leven tegengekomen was, stelde ze zich er voor open. Het leek alsof ze leerde van zijn handelingen, haar verlegenheid opzij probeerde te zetten en gewoonweg wou genieten van het feit om een ‘normaal’ gesprek met iemand te vormen. En toen vertelde ze dat ze niet altijd even trots was geweest op het feit dat ze een mutant was. ”Maar meid toch..” sprak hij haar zacht toe en zette een lieve, scheve glimlach op zijn gezicht. ”Anders is niet slecht.” beaamde hij met een knikje. ”Waarom een grijze muis zijn als je ook een schitterende pauw kan zijn? Of een enorme beer.” Hij knipperde langzaam met zijn ogen voordat hij zijn felle blik in haar ogen liet zinken, alsof hij haar op de een of andere manier probeerde gerust te stellen. ”Elke mutatie is mooi op zijn eigen manier, hoe klein of hoe groot dan ook.” Zei hij toen hij een ondertoon van jaloezie in haar stem hoorde toen hij vertelde dat hij een shapeshifter was. ”Class 1 of Class 5, in mijn ogen zijn ze allemaal even mooi.” Devon zette zich wat rechter op het bed en nam zijn gsm opnieuw aan toen ze klaar was met het kijken naar de foto’s, hij wachtte niet op een specifiek antwoord van haar, hij wilde gewoon dat ze het wist.   "Wat ontzettend gaaf zeg." Gevleid keek hij haar aan en luisterde toen naar haar stem, waarmee ze vertelde dat ze niet in staat was om haar mutatie vast te leggen met beeldmateriaal. ”Als je A zegt, moet je ook B zeggen Dennimae.” zei hij met een brede grijns en liet zijn stem extra enthousiast klinken. ”Tell me girl, what’s your superpower.” Hij schoof wat dichter naar haar op, gewoon omdat het goed voelde. ”Oh!” zei hij toen opeens en richtte weer een vinger in de lucht. ”Bovennatuurlijke schoonheid?” vervolgde hij met een flauwe grijns en schudde zijn hoofd, als teken dat het een mopje was, en hij nu wel luisterde naar hetgeen ze hem over haar mutatie wilde vertellen.

Langzaam maar zeker vielen alle puzzelstukjes van zijn mutatie in elkaar, iets wat ook Dennimae doorkreeg. "Je hoeft je mutatie niet te demonstreren hoor, ik wil graag mijn bed heel houden." Devon haalde lachend een hand door zijn haren en liet het nonchalant overkomen. ”Ik zal het je nog wel eens tonen.” knipoogde hij haar toe. ”Dan kunnen we samen een ritje maken.” Hij beet nog steeds grijnzend op zijn onderlip, deels door de onderliggende boodschap maar ook deels door het feit dat hij het zich zo kon voorstellen, een gezellige herfstwandeling met Dennimae aan zij zijde. Hij bleef zijn blik strak op haar gericht houden terwijl ze in haar kamer op zoek ging naar een gitaar en die uiteindelijk ook vond, verscholen onder een enorme hoop kleren. Eentje zoals hij zelf ook op zijn kamer liggen had, maar dat onderwerp moest nu niet ter spraken komen. "Doe er wel voorzichtig mee, Dévon. Ik heb hem van mijn broer gekregen." Eerst moest hij grinniken door de nadruk die ze weer op zijn naam legde, maar daarna knikte hij haar geruststellend toe en stak zijn grote handen vooruit om de gitaar dankbaar aan te nemen. De manier waarop hij het instrument in zijn handen hield, het viel bijna te vergelijken met een vader die voor het eerst zijn kind in zijn handen kreeg. Devon was altijd voorzichtig met spullen van anderen, maar nog eens extra als het muziekinstrumenten waren. Hij had zelf ook een gitaar en wist goed genoeg hoeveel zo een instrument voor je kon betekenen, zeker wanneer er een extra  betekenis achter zat zoals deze gitaar die Dennimae van haar broer gekregen had. Vrijwel onmiddellijk zette hij zijn vingers op de snaren en speelde hij het beginstukje van Hold yuh van Gyptian Terwijl hij zijn vingers over de snaren liet razen stond er een ongelooflijke glimlach op zijn gezicht. Dit waren dingen waar hij enorm van kon genieten. Na een kleine minuut stopte hij abrupt met spelen, nog voor hij het liedje afgemaakt had. ”Laten we de rest maar houden voor tijdens die wandeling.” wierp hij haar knipogend toe en plaatste de gitaar uiterst voorzichtig op de vloer langs het bed.

"Nee joh, dit houd de spanning er in." Devon draaide al lachend met zijn ogen en liet bij zijn woorden kort zijn hand op haar bovenbeen rusten. ”Geen zorgen, ik kan de spanning er ook inhouden zonder dat jij je pijn doet.” hij grijnsde scheef en trok zijn hand langzaam terug, net dat tikkeltje langzamer dan dat eigenlijk gemoeten had. Hij keek haar met zijn groene ogen aan en zag hoe er een vragende, tegelijkertijd ook geïnteresseerde blik op haar gezicht verscheen. En niet veel later voelde hij haar vinger langs zijn kaaklijn strelen. De lach op zijn lippen verdween voor een seconde en maakte plaats voor een zwoele blik. ”Je huis is inderdaad zacht.” Hij kon een lach weer niet onderdrukken en keek haar nu op zijn beurt met een scheve grijns aan. ”Moet je de rest eens voelen.” wierp hij haar plagerig toe, waaraan duidelijk hoorbaar was dat hij het niet zó letterlijk bedoelde. Alhoewel…

Zojuist had zijn getokkel op de gitaar de ruimte overstemd, maar nu was het een vrolijk lied dat de kamer vulde. Een lied dat Dennimae meer dan duidelijk aanstond. Het gaf de sfeer een aangename wending en nog voor ze het beide goed en wel doorhadden stonden ze samen in het midden van de kamer te dansen. Devons glimlach sierde zijn gezicht en werkte duidelijk aanstekelijk voor het meisje dat hij bijna liefdevol in zijn handen hield. Hier was hij goed in. Dennimae reageerde positief op zijn aanrakingen en liet zich gewillig meevoeren in de bewegingen die Devon haar oplegde. Het voelde allemaal zo gemakkelijk aan, alsof ze perfect op elkaar ingespeeld waren. De blos op haar wangen sierden haar, het maakte haar tot wie ze was, net zoals Devons mutatie hem maakte tot wie hij was. Haar lach galmde boven de muziek uit en Devon kon die van hem ook niet langer onderdrukken. Haar kleine hand legde ze op zijn gespierde arm en de andere op zijn borstkas, die hij voor expres wat feller op en neer liet rijzen bij elke ademteug die hij nam. "Hey, baby, are you sure that you want it," Hij liet een wenkbrauw in de lucht rijzen en knikte kort, met dezelfde uitdagendheid die ook in haar ogen verscholen ging. "All caught up in the moment?” Devon wierp zijn hoofd naar achteren en lachte kort terwijl hij nog voor een laatste keer zijn handen over haar middel naar haar heupen liet glijden. Voorlopig dan toch.

En vanaf het momoment dat hij haar los gelaten had verscheen weer de onschuldige, verlegen blik op haar gezicht. Het verbaasde Devon hoe gemakkelijk ze van het ene op het andere kon overschakelen. "Dus meneer kan meer dan alleen maar mooie praatjes vertellen?" Nog steeds lagen zijn handen in zijn hals en hij keek haar een tikkeltje uitdagend uit, terwijl hij zijn tong over zijn onderlip liet gaan. ”Oh je moest eens weten.” bromde hij haar speels toe en knipte eenmaal in zijn vingers om vervolgens op de laatste noten van het liedje mee te bewegen. Terwijl zag hij hoe Dennimae zich een weg baande, terug naar haar bed waar ze zojuist nog op gezeten hadden. Maar de manier waarop.. Terwijl ze met haar rug naar hem toe stond balde hij zijn rechterhand tot een vuist en bracht hem naar zijn mond om er vervolgens zijn tanden in te laten zinken. Damn. Hij mocht dan wel de koning van de players zijn, maar deze meid wist anders ook wel hoe ze het moest aanpakken, al twijfelde hij aan de bedoeling van Dennimae. Het ene moment was ze het verlegen, onschuldige meisje, het andere moment legde ze hem het vuur aan zijn schenen. Hij rechtte zijn rug en haalde de vuist uit zijn mond toen ze bij het einde van het bed bleef staan en haar handen op een bijna zwoele manier over het deken liet glijden. "En mevrouw kan veel meer dan zingen en dansen." Hij ademde diep in en uit waardoor de spieren op zijn borst en buik door zijn t-shirt priemden. ”Ohja?” wierp hij haar op een gespeeld vragende manier terug en wandelde op een nonchalante manier ook naar het bed, en terwijl hij dat deed trapte hij langzaam zijn schoenen uit, die achterbleven in het midden van de kamer. Op de plaats waar ze zojuist het deken glad gestreken had zette hij zich neer op het bed en keek omhoog, recht in de ogen van Dennimae die nu voor hem stond. ”Nu moet ik wel zeggen dat je mijn nieuwsgierigheid geprikkeld hebt Denni.” zei hij met een aantrekkelijke knipoog en legde zijn twee handen zonder al te veel na te denken op de achterkant van haar bovenbenen, net onder haar billen. Het stofje van haar legging voelde zacht aan in zijn handpalm. Devon begeleidde haar voorzichtig korter naar hem toe, en liet vervolgens zijn handen afzakken naar haar knieholten om haar op die manier te doen laten zitten, recht op zijn schoot, maar dan in de omgekeerde richting. ”Dus, vertel eens.” hij liet haar benen los en zette zijn handen achter hem neer op het bed, waardoor hij nonchalant wat naar achter leunde, maar wel nog steeds kortbij genoeg was om alle prachtige details aan haar gezicht op te merken. Devon hield zijn hoofd schuin, waardoor er een uitdagende blik op zijn gezicht te staan kwam. Met doordringende, nieuwsgierige ogen keek hij het blonde meisje aan, afwachtende wat haar volgende stap zou zijn. Hij wist dat ze snel in verlegenheid gebracht kon worden, dus hij gaf haar de touwtjes in handen. Al leek ze wel steeds meer en meer open te bloeien op een manier die Devon meer dan goed zinde.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

THERE'S SOMETHING 'BOUT THE BAD BOYS THAT MAKES THE GOOD GIRLS FALL IN LOVE

”Maar meid toch..” De manier waarop de jongen sprak liet een lief glimlachje rond haar lippen vormen. Devon stelde haar steeds weer gerust, waardoor ze zich steeds meer op haar gemak ging voelen. Ergens wist Dennimae niet zeker of dit wel een goed iets was, normaal was ze nooit zo snel op haar gemak bij mensen. ”Waarom een grijze muis zijn als je ook een schitterende pauw kan zijn? Of een enorme beer.” De jongen had hier een punt. "De rol van grijze muis is veel gemakkelijker dan dat van een schitterende pauw." Sprak de blondine ietwat zachtjes. "Mensen kunnen je niks doen als je niet opvalt, je ze niet interesseerd." Wat nonchalant haalde ze kort haar schouders op, waarbij haar hoofd naar haar rechter schouder knikte. Natuurlijk viel Denni mensen op, maar dat was puur met haar uiterlijk. Vervolgens zorgde haar houding er voor dat ze meestal doorliepen. Niemand wilde een gesprek aanknopen met een stil, intravert meisje, dan kan ze nog zo mooi zijn. ”Elke mutatie is mooi op zijn eigen manier, hoe klein of hoe groot dan ook.” Hier was de blondine het niet mee eens, wat op haar gezicht af te lezen was. ”Class 1 of Class 5, in mijn ogen zijn ze allemaal even mooi.” De meid zuchtte, waarna ze "In jou ogen misschien." zachtjes mompelde. Bij het zien van zijn foto's lichtte ze weer helemaal op. De enthousiasme straalde van de meid af. Haar mutatie was niet op beeld vast te leggen, wat ze dan ook benoemde. Best jammer eigenlijk, als je er overna dacht. Zij zou het mensen altijd moeten laten zien, wat soms veel energie van haar vroeg. ”Als je A zegt, moet je ook B zeggen Dennimae.” Sprak Devon met een brede grijns wat Denni kort liet grinniken. ”Tell me girl, what’s your superpower.” Devon schoof wat dichter na haar toe en nog voordat Denni kon antwoorden stak Devon opeens zijn vinger in de lucht. ”Oh!” Wat verbaasd keek de blondine hem aan, maar zijn reactie liet haar hard lachen. "Dat het je nu pas opvalt." Sprak ze wat gespeeld uit de hoogte. Dennimae was helemaal niet arrogant of hoog in de bol van zichzelf. Ze was zelfs onzeker over haar uiterlijk, lichaam en eigenlijk alles wel. "Nee, maar ik zal het je laten zien." Glimlachte ze, waarbij ze een kwartslag draaide. Hierdoor was haar lichaam naar Devon gericht, waardoor ze automatisch wat dichter bij hem kwam te zitten. Haar blauwe kijkers stonden strak op de zijne, erg geconcentreerd. Hierdoor onstond er een lichte frons op haar voorhoofd. De kamer van Dennimae verdween en de twee bevonden zich opeens in een groot bloemenveld (x). Mooie witte bloemen waren zichtbaar en het was net alsof ze er écht waren. Het voelde echt, rook echt, maar was dat helaas niet. Verderop stond een hertje te kijken en Dennimae glimlachte breed. "Dit is wat ik kan. Het is niet echt, maar voelt wel zo. Je kunt de bloemen zelfs aanraken, ze voelen gewoon normaal." Sprak ze terwijl haar vingers over de witte bladeren van een bloementje gleden. Haar blauwe ogen bekeken het gezicht van Devon, wachtend op zijn reactie. "Ik kan mensen van alles laten zien, hun laten denken dat het allemaal echt is. Dus mocht je ooit ergens naartoe willen vluchten, kun je dat altijd vragen." Grijnsde ze kort, waarbij ze voorzichtig aan een bloementje rook.

”Ik zal het je nog wel eens tonen.” Sprak Devon over zijn mutatie toen de twee weer in de realiteit waren. ”Dan kunnen we samen een ritje maken.” Dennimae grinnikte kort en knikte. "Daar houd ik je aan. Mag ik dan wel op je rug?" Grijnsde ze waarbij haar blik kort naar haar handen ging. Dennimae ging opzoek naar een gitaar voor de jongen, benieuwd hoe hij het zou bespelen. Zelf kon ze het niet, hoewel ze het wel een keer wilde leren. Maar er echt geduld voor heeft ze niet, helaas. De blondine gaf de gitaar aan Devon, erg voorzichtig. Hij was haar erg dierbaar en gelukkig pakte de jongen hem voorzichtig aan. Kort had hij nog gegrinnikt op de manier waarop ze zijn naam uitsprak. Tja, daar zat hij nu aan vast. Devon begon een stukje te spelen en vol bewondering keek de meid hem aan. Ze volgde de manier waarop zijn vingers over de snaren gleden en er vormde langzaam een glimlachje rond haar lippen. Ze trok haar knieeen op en sloeg haar armen om haar benen heen, om vervolgens haar kin op haar knieeen te laten rusten. Dennimae hield haar mond, genoot van de muziek die hij speelde. Zodra hij stopte keek ze ietwat teleurgesteld. ”Laten we de rest maar houden voor tijdens die wandeling.” Wierp Devon haar knipogend toe waarna hij de gitaar voorzichtig langs het bed zette. Denni knikte en stak kort haar tong uit om op het puntje te bijten.

Devon liet zijn hand op het bovenbeen van de blondine rusten en een korte tinteling ging van haar been naar haar buik. Telkens als hij haar aanraakte leek ze van binnen even te schrikken, hoewel ze wist dat de aanraking haar geen pijn zouden doen. ”Geen zorgen, ik kan de spanning er ook inhouden zonder dat jij je pijn doet.” Grinnikte Devon scheef waarbij hij zijn hand langzaam terug trok. Érg langzaam. Dennimae liet haar blik naar zijn hand gaan, om vervolgens met een grijnsje naar hem terug te kijken. Devon was haar aan het plagen en stiekem vond ze dat toch wel erg leuk. Een typisch Dennimae tikje was om te voelen aan zachte dingen, mensen hun gezicht en kleding. Eigenlijk wilde ze altijd alles voelen wat ook maar een beetje zacht leek. Ze kon het dan ook niet weerstaan om met haar vinger van zijn wang naar zijn kaaklijn te strelen. De lach van Devon maakte plaats voor een zwoele blik waardoor Denni kort haar vinger op zijn kaak liet liggen, voordat ze hem terug trok. ”Moet je de rest eens voelen.” Wierp hij haar plagerig toe, waarbij Denni glimlachend besloot hier geen antwoord op te geven, enkel haar wenkbrauwen een keer op te halen.

Voordat de blonde meid het eigenlijk goed kon beseffen had Devon zijn handen op haar lichaam en leken ze samen het zwanenmeer te dansen. Tenminste, zo was het bij Denni in haar hoofd. Devon hield haar zo voorzichtig vast dat het gewoon schattig was. Aan de ene kant voelde het best veilig, zo in Devons armen. En hoelang kende ze hem nu al? Een paar uur? Niet dat dat uitmaakte, het was gezellig zo en daar ging het uiteindelijk om. Hij liet haar zichzelf zijn en dat voelde goed. Uiteindelijk had Denni haar handen op zijn bovenarm en borst geplaatst, waarbij ze elke ademhaling perfect kon voelen. Bij de woorden die ze gezongen had liet Devon zijn wenkbrauwen omhoog gaan en knikte hij kort, met dezelfde uitdagendheid die ook zij in haar ogen liet zien. De manier waarop Dennimae van verlegen kon omslaan naar gedurft en weer terug was eigenlijk ongelofelijk. Het was haast alsof haar emoties en uitstraling een eigen leven leidde. Grotendeels was dit omdat ze haar eigen karakter wilde laten zien, de meid wie ze echt is. Niet dat verlegen meisje dat niks durft, niet tegen mensen durfde te praten. Want zo was ze ook wel, maar zo wilde ze niet zijn.
”Oh je moest eens weten.” Bromde Devon haar speels toe en Denni grijnsde breed, waarbij ze haar lichaam elegant omdraaide. De meid kon echt wel sexy zijn en hoefde hier niet eens veel moeite voor te doen. Het enige wat ze moest doen was zichzelf laten gaan en dat deed ze nu. Haar vingers gleden uitdagend over de stof van haar deken heen en haar blik was op Devon gericht, voor zover ze hem over haar schouder kon zien. Ze liet haar tong over haar lippen glijden, waarna ze de zijkant van haar onderlip tussen haar tanden nam. ”Ohja?” De spieren op zijn borst en buik waren door zijn t-shirt zichtbaar en haast verleidelijk liet ze haar blik naar zijn spieren gaan. Damn, boy. "Ja." Antwoorde ze op zijn vraag, waarbij ze haar lichaam een kwart draaide en hierdoor naar het bed gericht was. Haar vingertoppen raakte nog steeds de stof van de deken aan. Devon kwam richting het bed, gooide halverwege zijn schoenen. Denni moest hier kort om grijnzen en schudde licht haar hoofd. Devon ging op het bed zitten, voor haar, en keek naar haar op. ”Nu moet ik wel zeggen dat je mijn nieuwsgierigheid geprikkeld hebt Denni.” "Hmm." Kwam er zacht uit haar mond, waarbij ze haar wenkbrauwen kort ophaalde. Devon legde zijn handen op de achterkant van haar boven benen en begeleidde haar voorzichtig dichter naar hem toe. Denni liet het toe, had haar handen op zijn schouder geplaatst. Haar blik week geen moment van de zijne af en een klein grijnsje was bij haar lippen te vinden. Het ging allemaal misschien een beetje snel, maar op dit moment was de blondine daar totaal niet mee bezig. Devon begeleidde haar zo, dat ze uiteindelijk op zijn schoo kwam te zitten. Dennimae had haar handen nog steeds rustend op zijn schouders, haar hoofd ietwat scheef. ”Dus, vertel eens.”  Devon liet haar los waarna hij nonchalant naar achteren op het bed leunde. Een brede grijns kwam er op de lippen van de dame en haar handen gingen naar het elastiekje in haar haren, die ze er met een gemakkelijke beweging uit gehaald had. Kort schudde ze met haar handen haar haren los, waardoor er ietwat slag in kwam te zitten. Nog steeds met ene grijns rond haar lippen plaatste ze haar handen langs zijn lichaam, waardoor haar buik de zijne raakte. "Het is toch veel leuker om dingen zelf te ondervinden, dan dat ze verteld worden?" Sprak ze zachtjes, uitdagend en zelfs wat verleidelijk. Waar was het onzekere, verlegen meisje gebleven? Denni liet zichzelf gaan, genoot er van. Kort liet ze haar blik naar zijn lippen gaan, om hem vervolgend weer aan te kijken. Ze bracht haar gezicht wat dichter na de zijne toe, maar voordat hun lippen elkaar konden raken duwde ze zichzelf met een uitdagende blik weer omhoog. Haar handen liet ze rusten op zijn borst, waarbij ze wat met zijn t-shirt frummelde.

-Wow, hij is langer dan ik verwacht had ;p

”Daar heb je gelijk in.” zei hij met een knikje waarbij hij een rustige, geruststellende blik op zijn gezicht zette. Devon voelde dat dit een gevoelig onderwerp was – voor haar dan toch – en hij had er alle respect voor dat dat bij haar het geval was. Wist hij veel wat er in het verleden van Dennimae gebeurd was. Iedereen had zijn eigen verhaal, de ene wat mooier dan het andere, ook Devon. Maar zijn verhaal was nu niet van toepassing. ”Maar je moet jezelf niet terughouden omwille van de reacties van anderen Dennimae.” sprak hij haar gemoedelijk toe. ”Je moet zijn wie je bent en je niets aantrekken van wat anderen over je denken.” Hij keek haar observerend aan en las duidelijk op haar gezicht dat ze het allesbehalve eens met hem was. Gelukkig werd ze weer opgewekter toen ze zijn berenfoto’s zag en Devon zette ook weer een blij gezicht op, zeker toen ze gewoon meespeelde met de mutatie die ze voor haar verzonnen had. En toen was het moment aangebroken dat ze eindelijk het mysterie errond zou ophelderen, want eerlijk gezegd had ze Devons nieuwsgierigheid enorm geprikkeld. ”Nee, maar ik zal het je laten zien.” Zijn ogen straalden van enthousiasme en keek diep in haar prachtige ogen, die nu heel geconcentreerd in die van hem keken. Toen ze korterbij hem kwam zitten rook hij onmiddellijk haar zalige parfum, maar zijn aandacht werd al snel naar iets anders getrokken. Dennimaes kamer maakte plaats voor een enorm bloemenveld dat vol stond met witte bloemen. De geur van Dennimaes parfum werd overstelmd door de geur van de natuur, waarin ze zich allebei bevonden. ”Zijn we geteleporteerd?” vroeg hij ongelovig en liet erna zijn mond lichtjes open hangen. Zijn ogen speurden in het rond en zagen zelfs in de verte een klein hertje opdoemen uit het hoge gras. Zijn vraag werd al snel beantwoord. ”Ik kan mensen van alles laten zien, hun laten denken dat het allemaal echt is.” Er weerklonk een hartelijke lach van Devon en hij liet zijn grote handen door de bloemen gaan en voelde ze tegen de binnenkant van zijn hand strijken. ”Dit is geweldig Dennimae.” hij legde zijn blik weer in haar ogen en toverde een stralende lach op zijn gezicht. ”En dan zeggen dat in jouw ogen mutaties niet mooi zijn?” Devon schudde met een scheve grijns zijn hoofd en liet zijn tong driemaal tegen zijn gehemelte tikken. ”T, t, t.” het klonk afkeurend en lachend tegelijk. Hij spreidde zijn armen en gebaarde in het rond. ”Kijk wat je kan. Dit prachtig, onevenaardbaar.” Hij legde kort zijn handen in haar hals, maar liet ze ook snel weer langs zijn lichaam hangen. ”Je mag echt trots zijn op hetgeen je kan.” sprak hij haar toen zachtjes toe en knipoogde.

Net zo snel als de kamer was veranderd in een bloemenveld, was het ook weer opnieuw de kamer. Nogmaals liet Devon zijn blik in het rond gaan, alsof hij niet kon begrijpen hoe ze in staat was om zoiets te creëren. Haar vraag bracht hem weer op zijn positieven en hij kon een lach niet onderdrukken. ”En of je op mijn rug mag.” Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ”Als je erop geraakt natuurlijk, en anders zal je een laddertje moeten meenemen.” Hij kon het zich zo inbeelden, Dennimae voor hem in zijn berenvorm. Het meisje was zo al niet zo groot, en dat ten opzichte van hem, ze zou amper tot aan zijn romp komen en zelfs als hij plat op zijn buik ging liggen zou het een hele uitdaging voor haar worden. Devon vond het wel een grappige gedachten en had nu al enorm zin om zoiets met haar te doen. Het zou grappig worden, ookal zou hij jammer genoeg niet kunnen praten in zijn ursus-vorm.


Daarna werd het stiller, werd er minder gesproken maar ten compensatie meer gevoeld, zowel via gedachten als lichamelijk. Devon en Dennimae leken elkaar perfect aan te voelen en het was gewoon merkbaar hoe het meisje zich meer en meer voor hem openstelde, alsof het iets was waar ze nood aan had. Om zichzelf te zijn zonder bang te hebben voor zijn reactie. Op dat gebied was Devon een enorm gemakkelijk persoon, in zijn ogen mocht iedereen doen en laten wat hem of haar het meest zinde. Niemand zou iemand moeten beperken in het ‘persoon’-zijnde. En Dennimae leek aan te voelen dat ze daar ook inderdaad geen bang voor moest hebben in zijn aanwezigheid. Haar ogen straalden een ongekende schoonheid uit, maar terwijl ook enorm veel pit, en ja, het zinde Devon wel. Ze begon te spelen met hem, draaide expres haar lichaam zodat Devon een prachtig uitzicht kreeg, en daarovenop daagde ze hem nog extra uit door haar lip nat te maken en vervolgens tussen haar witte tanden te klemmen. "Ja." Sprak ze hem zwoel toe, en dat was de druppel geweest. Devon kon zichzelf niet meer bedwingen en liep zonder al te veel na te denken richting het bed, trapte terwijl zijn schoenen uit. Enerzijds als teken dat hij zich op zijn gemak voelde, maar anderzijds ook als extra hint. Hij wist niet wat Dennimae van plan was, maar hij wist wel waar zijn lichaam naar verlangde. Toen hij voor haar op het bed zat liet ze zich gewillig op zijn schoot zakken en Devon zette zich een beetje naar achteren, duwde zelfs zijn bekken wat omhoog. Doordat Dennimae haar handen nog steeds op zijn brede schouders had, leunde ze zelf ook wat naar voren, waardoor de ruimte tussen hen twee niet al te groot meer was. Jammer genoeg ging ze voor een moment weer rechtop zitten en trok ze haar handen terug. Devon keek haar met verlangende ogen aan, en hetgeen hij zag maakte het wel weer goed. Ze haalde behendig het elastiekje uit haar haren en haar blonde, volumineuze lokken vielen als het ware perfect over haar schouders. Devon beet kort op zijn onderlip en moest daarna zacht lachen. ”Jij..” was het enige wat hij door zijn glimlach heen kon mompelen. En alsof ze hem nog niet gek genoeg had door de blik in haar ogen, zette ze haar handen ook nog eens langs zijn lichaam. Hij voelde hoe haar buik met elke ademhaling die hij na tegen dezijne kwam. Het was ook misschien daarom dat zijn ademteugen dieper werden, hij genoot van het gevoel van haar slanke tegen zijn gespierde lichaam. "Het is toch veel leuker om dingen zelf te ondervinden, dan dat ze verteld worden?" Devons wenkbrauwen schoten de lucht in en in zijn ogen kwam een zwoele blik te staan. ”Als jij van dat principe bent..” Hij legde een van zijn handen op haar onderrug en legde het op haar bekken om haar vervolgens nog wat dichter tegen zijn onderlichaam aan te trekken, met zijn andere arm bleef hij zichzelf ondersteunen zodat hij niet naar achteren op het bed zou vallen. ”..dan vind ik dat helemaal goed.” Dennimae leek oprecht geïnteresseerd in zijn lippen en Devon kon het niet laten om ook naar die van haar te kijken, die een prachtige roze kleur hadden. Hij voelde hoe ze meer naar hem toe leunde en haar weinige gewicht op zijn lichaam liet leunen. Heel kort had hij het gevoel dat ze hem zou kussen, maar ze trok zich op het laatste moment terug, het enige wat hij had gevoeld was haar zoete adem in zijn gezicht. Met een verraste blik in zijn ogen keek hij haar aan en rolde kort met zijn ogen, een uitdagende grijns verscheen op zijn gezicht. ”Oh dus we gaan het zo spelen?” fluisterde hij haar met een zwoele stem toe en verplaatste zich wat meer naar achter terwijl hij Dennimae gewoon op zijn heupen mee vervoerde alsof het niets was. Devon had geen idee wat het meisje dat op hem zat van plan was, maar hij wist wel dat het allesbehalve onschuldig was, zeker aan de manier waarop ze met zijn tshirt zat te prullen. Hij had er allesbehalve problemen mee, maar toch stelde hij zich de vraag of zij dat ook wel had.

Een ander, zelfzekerder meisje had hij waarschijnlijk gewoon opgepakt, omgedraaid en op het bed gelegd zodat hij over haar heen kon leunen en haar intens kon kussen, maar bij Dennimae zou hij het rustiger doen, hij wilde haar niet afschrikken door zijn vlugge handelingen. Dus de hand die hij nog steeds op haar onderlichaam had liggen bracht hij omhoog tot in haar hals en duwde zichzelf wat rechter zodat hij nu op zijn beurt met zijn gezicht kort bij dat van haar kwam. Hij nam voorzichtig haar haren vast en legde het over een schouder, zodat haar hals aan de andere kant vrij kwam. Met zachte, warme vingers trok hij de kraag van haar tshirt een beetje omlaag zodat haar prachtig afgetekende sleutelbeen tevoorschijn kwam. Heel kort keek hij doordringend in haar ogen en knipperde langzaam. Zonder er verder nog enig woord aan vuil te maken drukte hij zijn lippen op de huid die hij zonet ontbloot had en begon met kleine kusjes zijn weg naar boven te banen, over haar hals, helemaal tot hij aan haar kaaklijn kwam en daar verder ging tot hij aan haar kin kwam. Daar trok hij zich wat terug en zette zijn mond tegen haar oor waar hij zijn ademhaling net dat tikkeltje harder liet weerklinken. ”Wat wil je Dennimae?” vroeg hij haar toen met een hese, zachte stem en trok zijn hoofd een beetje terug om haar vervolgens met een zwoele blik aan te kijken. De meid had hem helemaal gek gekregen en Devon wilde weten wat haar intenties waren, hij wilde immers niets doen bij haar wat zij niet wilde. En als ze niet hetzelfde als hem wilde – wat nu wel meer als duidelijk was – dan wist hij van zichzelf dat het beter was om hier en nu te stoppen voordat hij niet meer helder kon denken en dingen begon te doen die ze niet wilde. Ze had hem zonet wel verteld dat dingen leuker waren om te ondervinden dan te vertellen, maar toch. Respect was iets wat Devon voor ieder meisje had, en zo ook voor Dennimae, zéker voor Dennimae. Met de hand waarmee hij zichzelf niet omhoog hield, streelde hij nu over haar goudblonde lokken die hij zonet over een schouder had gelegd. Als ze hetzelfde als hem wilde zou ze niet eens woorden nodig hebben om het duidelijk te maken, maar als dat niet het geval was, moest ze het nu wel zeggen.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦