Closed - Good can come out of even the darkest acts.

Om het licht uit te drukken had Lawrence een slechte dag. Alles leek al mis te gaan vanaf het moment dat hij één been uit zijn bed had gezet. Hij had zich overslapen waardoor dat hij te laat was voor een klas waaraan hij wou deelnemen. Het water van zijn douche werd om een reden niet warm en hij had één of andere tube zalf gebruikt in plaats van zijn tandpasta. Zo waren er nog kleine zaken die lieten merken dat hij er met zijn hoofd helemaal niet bij was. Lawrence wist geen manier om zich te concentreren of zijn gedachten ergens anders op te focussen. Dezelfde gedachten bleef door zijn hoofd spoken en hij kreeg het niet weg.
Even had Lawrence erover na liggen denken of hij niet een hele dag op zijn kamer kon blijven. Hij kon muziek opzetten en zijn deur op slot draaien zodat al niemand hem kon komen storen. Wat hij verder zou doen was dan enkel de vraag. Waarschijnlijk zouden zijn gedachten alleen nog harder afdwalen, iets wat hem niet verder ging helpen.

Om het kort te zeggen voelde Lawrence zich slecht om de gebeurtenissen die de andere dag waren gebeurd met Valkyrie. Ze had hem willen helpen met zijn mutatie, maar in de plaats had hij het verpest. De trainingen gingen al niet meer door na één dag. Waren ze misschien te snel gegaan? Nee, daar lag het niet aan. Lawrence had niet zo nuchter mogen reageren wanneer hij weer gewoon mens was. Iemand zover krijgen om van een klif te springen of iemand wurgen was niet niks, maar hij had zo wel gedacht. Op dat moment had Lawrence er niet zo licht over heen mogen gaan.
Het beste leek hem om misschien met haar te gaan praten, maar hij wist haar kamer niet. Ze had ook geen gsm maar die had Lawrence zelf ook niet. Ergens had hij het vermoeden dat het ook niet zou uitmaken om het aan iemand te vragen. Ze had naar zijn weten niet bijzonder veel vrienden net zoals hem, dus de kans was klein dat iemand anders wist waar ze zich bevond. Wie weet was ze ook helemaal niet op haar kamer. Lawrence hield niet van gesloten ruimten, enkel zijn kamer. Hij vermoedde dan ook dat Valkyrie eerder ergens buiten zou zitten dan opgesloten in haar kamer. Ze had namelijk al 500 jaar lang opgesloten gezeten. Dan was niet meer dan logisch als ze liever buiten zat.
Of ze wilde helemaal niet met hem spreken en had hem op het einde enkel gebruikt om terug in het gebouw te geraken met zo min mogelijk pijn. Ze wou hem misschien niet eens meer spreken nu ze wist hoe hij eigenlijk echt was. Wat voor monster er in hem school.
Lawrence had zijn handen opgerold tot vuisten en pas wanneer het pijn begon te doen aan zijn handpalmen ontspanden hij weer. Hij kon niet in zijn kamer blijven. Deed hij dat dan zouden zijn gedachten er niet op beter. Door wat hij op dat moment alleen al dacht wist hij dat hij niet heel de tijd op zijn kamer mocht blijven. De zin om naar buiten te gaan was klein, maar hij deed toch zijn jas aan en nam zijn extra geleidestok uit de kast. Zijn andere lag nog steeds ergens op het eiland. Daar waar hij samen met Valkyrie was begonnen aan de training.

Vanaf dat Lawrence zijn kamer had verlaten duurde het niet zo lang tot hij ook buiten het gebouw was. De frisse lucht deed zeker beter dan de droge lucht in de school zelf. Een slechte keuzen was het niet geweest van hem om naar buiten te gaan. Om eens een verandering van omgeving te hebben was hij ook eens niet naar het bos toegegaan, maar had hij zijn weg gevonden naar de speeltuin op het eiland. Lawrence was er nog nooit geweest, maar voor alles was er een eerste tijd.
Het leek al bij al ook nog eens heel rustig te zijn, al duurden dat niet lang. Hij merkte de stemmen van enkele studenten al heel snel op. Ze waren luidkeels aan het lachen, maar wat ze zeiden daar luisterde Lawrence niet meteen naar. Het maakten hem weinig uit, maar het zag ernaar uit dat de groep hem wel hadden opgemerkt. ’Ey! Wat sta jij daar zo te gapen,’ sprak een luide mannenstem kwaad op en verder was iedereen ineens stil. Lawrence opende zijn moment om wat te zeggen maar hij wist niet goed wat. Eigenlijk had hij ook helemaal niet gehoord wat er werd gevraagd. ’Uhm wat?’ vroeg Lawrence enkel wat ervoor zorgde dat de groep begon te fluisteren. Hij deed geen moeiten om te horen wat ze zeiden, maar zetten wel enkele stappen naar achter wanneer hij voetstappen in zijn richting hoorden komen.
’Ik zei dat je niet zo moet gapen,’ klonk de stem nogmaals, maar een pak kwader als eerst. Lang duurde het ook niet voor Lawrence wist dat de kerel vlak bij hem was. Het bewijs kreeg hij wanneer hij twee handen tegen zijn schouders voelde en zo naar achter werd geduwd. Door enkele stappen te zetten wist hij nog net recht te blijven staan. Ook zijn armen hielpen daarbij om evenwicht te bewaren. ’Maak dus dat je weg komt,’ zei de persoon en hij duwde nogmaals. Het was niet zo dat Lawrence erop voorbereid was en hij was nog niet helemaal in orde van de vorige duw als gevolg dat hij toen wel op de grond viel. Voor hem hoorde hij wat gelach. ‘Hoe je handen thuis,’ siste Lawrence door zijn tanden en het lach maakten plaats voor enkele luide ‘oeh’s.
De jongen voor hem moest er ook om lachen. ’Nog een grote mond ook,’ luide er. Lawrence wilde toen ook weer recht staan, maar hij vermoedde dat een voet hem weer tegen de grond duwde. ’Je staat pas recht als ik zeg dat het mag,’ sprak de andere weer op en Lawrence beet even zacht op zijn kaak. Hij had totaal geen zin in problemen want die had hij genoeg. ’Ho en wat is dit?’ Slim moest je niet zijn om te weten dat de andere de geleidestok had gevonden en ook opgeraapt. ’Geef terug,’ sprak Lawrence op een bevelende toon dat niks uitmaakten. ’Een grote mond en blind, dat zie je niet altijd,’ zei de jongen en achter hem werd weer gelachen. Lawrence kon er enkel helemaal niet om lachen. Al helemaal niet na de rotdag die hij al gehad had.

Lawrence sprong dus ook gewoon weer recht met een vrij kwade blik op zijn gezicht. Twee andere mensen van de jongen zijn groep schoten ook in actie wanneer dat Lawrence op de kerel af wandelden. Ze namen zijn armen vast om ervoor te zorgen dat hij niet op de andere jongen kon springen. ’Geef terug voor ik het uit je armen met komen trekken,’ siste Lawrence en het was duidelijk dat hij geen grapje maakten. Hij kreeg enkel geen reactie enkel wat verwarde geluiden. Het drong niet eens tot hem door dat hij misschien helemaal niet in een menselijke taal had gesproken. ’Geen idee wat die nonsens was, maar het was vast niet eens belangrijk. Ik ga dit wel bijhouden als het geen kwaad kan,’ klonk er en met de stok werd er enkele keren tegen zijn voorhoofd getikt. Het was niet hard, niet pijnlijk, maar alles bijeen was dat de druppel geweest. Misschien dat de dag ervoor er ook mee te maken had, maar zonder dat Lawrence het zelfs besefte transformeerde hij. De schreeuwen die klonken ontgingen hem, het waren puur de emoties die het overnamen.
’Kom op, haal ons hier weg!’ schreeuwde één van de jongens luid. Lawrence had ondertussen zijn kop hoog de lucht ingehouden om nadien met zijn bek open uit te halen naar de groep. Met een harde klap sloten zijn kaken weer op elkaar, maar de jongens waren verdwenen. Ieder teken van leven was verdwenen, maar ze lagen ook niet dood op de grond. Ze waren gewoon weg. Een nogal kwaad geluid kwam uit zijn keel. Hij kon niet vatten wat er gebeurden, maar wanneer hij een nieuw teken van leven opmerkte, schoot zijn hoofd weer in de lucht en keek hij om zich heen, zoekend naar de plek waar het vandaan kwam.


& Arianna, Nadya

Alles zou zoveel makkelijker zijn als hij gewoon zou stoppen met het geven om anderen. Als hij zich niet druk maakten om wat anderen voelde en wat hij ze aan deed had hij zelf minder zorgen. Lawrence moest dan enkel denken aan zichzelf. Op het einde was iedereen toch hetzelfde en kon je niemand vertrouwen buiten jezelf. Die gedachten had het overgenomen, maar eerlijk gezegd wist Lawrence niet of dat het de gedachten waren die kwamen opdagen wanneer dat hij transformeerde of dat het gewoon zijn menselijke gedachten waren. Het werd allemaal ineens zeer moeilijk te onderscheiden en hij deed er geen moeiten meer voor want het zou toch niet genoeg zijn. Toch? De vorige dag was het ook niet goed genoeg geweest. Toen had hij ook bepaalde gedachten weten te behouden en zo een grote ramp kunne voorkomen. Enkele ongelukken waren gebeurd, maar Lawrence had toch wat weten te bereiken. Hij had zich trots gevoeld, maar die trots brak toen meteen weer in duizenden stukken. Waarom moest hij dan nog moeiten doen?

Heel de situatie met de groep jongens was niet eens zo erg geweest. Normaal had het niet zo’n effect op Lawrence gehad, maar toch had het ervoor gezorgd dat hij was geshift. Genoeg was gewoon genoeg. Hij wilde de groep duidelijk maken dat ze een verkeerde zet hadden gedaan op een niet zo zachtaardige manier. De ideeën raasde al door zijn hoofd. Hij zou één van de jongens kunnen vast nemen in een wurggreep en al de lucht uit hem duwen. Misschien dat één ook wel zou eindigen met verschillende gebroken botten. Nog voor dat hij het allemaal echter kon uittesten waren ze allemaal weg. In een fractie van een seconden merkte hij ze niet meer op.
Lawrence begreep het op dat moment niet. Zijn tong schoot verschillende keren vluchtig uit zijn bek. Als de groep er nog was zou hij een geur kunnen oppikken, maar het waren enkel de oude geuren. Mutanten. Natuurlijk, er was er vast één geweest die kon teleporteren of wat dan ook. Dat bedoelde hij nu dus. Mensen waren allemaal het zelfde. Ze werkte zichzelf in de problemen, gingen een gevecht aan dat ze niet konden winnen en dan vluchten ze als lafaards.
Dat dacht hij toch tot iets zijn aandacht trok. Niet iedereen was gevlucht. Lawrence kon de aanwezigheid van iemand anders horen en ook de geur kon hij duidelijk ruiken. Die persoon zou ook wel volstaan. Wie weet, misschien was ze wel medeplichtig. Zodra dat hij op haar af kwam aan een redelijke snelheid was er al snel een gil te horen.

Of de persoon kon volledig onschuldig zijn. Ze kon niks te maken hebben met wat dan ook en ze was gewoon op de verkeerde plek. Niet dat het uitmaakten. Het maakten allemaal niet meer uit. Onschuldig of schuldig. Allemaal hetzelfde. Eenmaal dat hij dacht in de buurt te zijn ging hij meteen over op actie. Niet eerst uitdagen of aftasten waartoe de andere in staat was. Zijn kop tilde hij hoger in de lucht om dan gelijk een dreigend geluid te produceren waarbij hij zijn bek openden. Het gilletje van eerder was genoeg geweest om nog ongeveer te weten waar dat ze zich bevond. In een snelle beweging schoot hij naar voor naar de persoon toe met zijn bek open. Op basis van zijn gevoel klapte hij uiteindelijk zijn kaken hard op elkaar en de Basilisk kon enkel maar hopen dat hij het warme bloed zou proeven in zijn mond. Bloed dat ontstond door zijn tanden die haar vlees zouden doorboren samen met het gif dat zou verspreiden. Mits hij niet enkel de harde grond zou voelen omdat hij miste.

De vorige keer dat Lawrence controle verloor over het menselijke in hem was het niet goed afgelopen. Dat had ervoor gezorgd dat zijn vader niet meer in leven was en dat hij naar het eiland werd overgeplaatst. Aangezien dat hij nog niet zo lang op Genosha zat was de laatste keer ook niet zo lang geleden. Blijkbaar was er sinds dan nog niks veranderd. Toen was het echter maar een simpele ruzie geweest waarbij dat hij een mep had gekregen. De mep was niet eens hard geweest, maar door alle gevoelens die Lawrence had ingehouden en dan de groep die de druppel waren geweest...dat had ervoor gezorgd dat hij nu iemand aanviel. Het kon hem niet eens schelen dat ze er vast niks mee te maken had. Mensen moesten maar gewoon eens leren uit zijn buurt te blijven en hem met rust te laten.

Hij miste en kwam hard tegen de grond terecht met zijn neus. Om de impact te verlichten gleed hij vervolgens een eind verder voor hij terug tot stilstand kwam. Hevig schudden de Basilisk met zijn kop. Hij beschikte over veel kracht, dus wanneer dat hij ergens tegenaan botste deed dat altijd wel zeer. Niets waaraan hij echt klachten zou overhouden dus het was niks. Lawrence wist snel weer te herstellen en was ook weer opzoek naar zijn doelwit. Zijn smalle tong schoot om de zoveel tijd uit zijn bek, maar zodra hij weer gevonden had waar dat het meisje heen was klonk er een gevaarlijke sis.
De hartslag van het meisje was versneld en de angst kon je bijna ruiken, maar het was vooral haar hartslag die dat verraden waar dat ze zich bevond. Lawrence wilde recht op haar af gaan maar iets blokkeerde ineens zijn pad. Alsof er iets uit de grond kwam dat er eerst niet was. Zijn eerste reactie was om er meteen in te bijten. Met een wijd open gespreide bek beet hij in het ding. De scherpe tanden boorden zich diep in het ijs en wanneer hij de koude voelde en wist wat het was loste hij meteen weer. In de vluchten gleed hij even langs de muur van ijs terwijl zijn lichaam ertegen aan bleef gedrukt tot hij weer ongeveer op de plek kwam waarin hij net gebeten had. Natuurlijk probeerde het zich te beschermen, dat deed iedereen enkel wist hij al dat hij erdoorheen zou geraken, dat had hij gemerkt zodra dat hij zijn tanden er had ingezet. De Basilisk tilde zijn kop dan ook meer in de lucht om vervolgens enkele keren hard tegen het ijs aan te knallen voor het in verschillende stukken brak en op de grond viel.
Lawrence wachten verder niet af en schoot door het ijs heen om zo hard tegen het meisje aan te knallen. Die keer raakten hij haar wel. Hij kon haar lichaam tegen zijn kop aan voelen komen. Voor het meisje moest het zeker een harde klap zijn geweest. Zijn kop was sowieso al hard, maar de snelheid maakten het alleen nog maar erger voor haar. Ze vloog door de impact zelfs van hem weg om enkele meters verder op neer te komen. Iets trager kroop de Basilisk op haar af. Iemand die op de grond lag na een aanval en niet meteen weg liep was altijd in de problemen. Eigenlijk ging hij er zelfs al vanuit dat hij had gewonnen. Daarom dat hij zich niet haasten. Hij kroop langs haar heen, om er vervolgens voor te zorgen dat zijn lange lichaam haar omsingelde. Voor het meisje zou er geen weg uit zijn, de enige uitweg zou namelijk over hem zijn, maar het was geen verstandig plan om over zijn lichaam te kruipen.
De enige reden dat hij op dat moment nog niet de laatste slag had uitgevoerd was omdat hij meer angst wilde opwekken. Nu hij wist dat hij aan de winnende hand was nam hij wel het risico om wat te ‘spelen’ met zijn prooi zoals ze het noemde. Het was altijd leuker als hij haar kon tegen houden terwijl ze een hopeloze poging zou proberen om te ontsnappen.

Of nee. Hij wilde eigenlijk niet meer wachten. Ze zat nu in de val en kon nergens heen. Hij was aan de winnende hand en dat mocht niet veranderen. Verschillende keren hapte de Basilisk op zijn gevoel naar het meisje. Doordat hij niks zag kon hij nooit perfect mikken en er zeker van zijn waar iets zich bevond. Hij kon enkel afgaan op zijn gevoel en daarom dat hij ook naar verschillende plekken hapte in de hoop dat hij haar toch beet zou krijgen.

De vorige keer dat Buiten was de temperatuur zeer hard gedaald en Lawrence kon ook duidelijk voelen hoe sneeuwvlokken op zijn lichaam neer kwamen. Het was zacht begonnen en toen had hij het nog niet hard gevoeld, maar ondertussen was de sneeuwval harder geworden. Voor hem was het maar niks dat de temperatuur was gedaald. Hij zou niet meteen last ondervinden, maar aangenaam was het in geen geval. Dat hij op dat moment echter een ander doel had zorgde ervoor dat hij niet dacht aan de koude.
Om zichzelf te beschermen moest het meisje iets hebben gedaan. Een muur dat bedoeld was om Lawrence tegen te houden was uit de grond omhoog gekomen. Na één klap had hij al door dat het niet veel voorstelden en na enkele klappen zat hij erdoor. Hij raakten ook al snel het meisje die terug naar achter vloog, maar Lawrence bleef niet staan waar hij stond en maakten de afstand tussen hem en het slachtoffer alweer kleiner. Hij had haar omsingelt zodat ze zeker niet weg kon en daar maakten hij gebruik van. Hij viel aan, maar die keer ook met zijn tanden en uiteindelijk schraapte één van die tanden langs het meisje heen. Gelijk nadien volgde een schreeuw en kwam er iets uit de grond, maar die keer diende het om hem tegen te houden. Het hield hem letterlijk vastgenageld aan de grond. Voor even.
De Basilisk letten voor een korte tijd niet meer op het meisje, maar in plaats daarvan probeerde het weer los te geraken. Daarvoor kronkelde hij enkele keren hevig in de hoop zo los te komen. De ijspegels die niet heel dik waren braken daardoor wat, maar de andere wist hij kapot te bijten en sommige moest hij niet eens kapot maken om los te geraken. Eindelijk kon hij zich weer richten op het meisje.

Net als eerder die dag leek ze ineens te verdwijnen. Zo maar in het niks en Lawrence had geen idee hoe dat mogelijk was geweest. Niet iedereen kon zomaar verdwijnen, maar die dag precies wel. Het leek alsof de Basilisk zoekend om zich heen keek, maar eigenlijk draaide hij zijn hoofd zodat hij geluiden van alle kanten kon horen.
Toch lag de overwinning aan zijn kant. Voor dat ze verdwenen was had hij haar beet gehad. Zijn tanden waren tot twee keer toe langs haar huid gegaan en hij kon de smaak van bloed duidelijk proeven. Erg voordelig was dat zeker niet voor de situatie. Het zorgde er niet voor dat Lawrence zou kalmeren en ondertussen nestelde zijn gif zich in de bloedbaan van het meisje. Zelfs als ze ontsnapt zou zijn was de dood nabij en dat gaf hem op dat moment een goed gevoel. Het geluid van onweer dat ondertussen ook was opgekomen gaf heel de situatie nog een meer duister gevoel.
Terwijl dat hij ondertussen dacht dat het meisje weg was kwam hij er snel achter dat het niet zo was. Ze was wel degelijk nog altijd in de buurt enkel een heel eind verder op. Het was vooral haar bloedgeur die haar locatie verraden. Een zachtere sis dan eerder was te horen terwijl hij eerst aan een rustig tempo dichter naar haar toe ging. Zijn tong schoot daarbij verschillende keren uit zijn bek om te controleren of het echt was en wanneer Lawrence zeker was versnelde hij. Helaas was het meisje sneller als hem.

Een obstakel was weer uit het niet tussen hem en zijn slachtoffer komen te staan. Wanneer hij er voor het eerst tegen aan kwam voelde het even hard en koud aan als de vorige keer, maar een heel pak harder. Een gefrustreerde kreet verliet zijn bek om vervolgens enkele keren met zijn hoofd tegen het ijs te beuken. Hij gebruikten absoluut niet heel veel kracht, want de vorige keer was dat ook niet nodig geweest. Jammer genoeg hoorden hij enkel geen krak zoals de vorige keer. Na een stuk of vijf keer stopten hij dan ook even om iets naar achter te kruipen. Verre van was Lawrence van plan om weg te gaan, hij had enkel genoeg ruimte nodig voor hardere klappen. Zijn kop tilde hij iets hoger en vervolgens gooide hij meer kracht in de strijd en gebruikten hij daarbij ook zijn gewicht. De massieve kop knalde weer tegen het ijs, maar die keer veel harder dan eerst. Ook dat herhaalde hij enkele keer waarbij dat iedere klap harder werd en krachtiger werd.
Door al de klappen was zijn neus al beginnen bloeden maar ook zijn kop begon schaafwonden te ontwikkelen. Voor een slang zo groot als de Basilisk stelde het niet zeer veel voor en het ging hem niet tegen houden. Zijn pijngrens lag daarbij ook veel hoger op dat moment waardoor hij gewoon door kon gaan en daarmee de wonden enkel vergrootten.
Toch staakten Lawrence zijn acties van het één moment op het andere. Haast nieuwsgierig had hij opgekeken wanneer hij dan toch eindelijk een zachte krak hoorden. De scheur in het ijs zou niet groot zijn vermoedde hij, maar het was een begin. Genoeg voor Lawrence om zijn acties te veranderen en zijn tanden in het ijs te plaatsen ter hoogten van de plek waar hij eerder tegen gebeukt had. Door zijn kaken nadien hard op elkaar te drukken hoopten hij het ijs kapot te bijten. Wanneer zijn tanden ook in het ijs staken schudden hij met zijn kop, net zoals een hond deed wanneer het zijn speeltje proberend los te trekken uit de handen van zijn baasje. Het hielp wel, maar na enkele tellen liet hij los om weer een stuk of vier keer zijn hoofd te gebruiken en dan weer zijn tanden erin te plaatsen. Bij iedere klap kreeg hij eveneens alleen maar meer vertrouwen en dat was ook te merken.
Het witte ijs kleurde ondertussen al rood door het bloed van de slag.

Dieren hadden altijd een reden om te doden. Het was het overlevingsinstinct en doden hoorden bij het overleven. Roofdieren moesten doden om te eten en carnivoren doden elkaar niet, tenzij het uit verdediging is. Mensen daarin tegen moorden uit wraak of omdat ze moeten. Het is niet langer om echt te overleven. Andere doden dan weer omdat ze het gewoon leuk vonden, ze doden zonder een reden. Bij Lawrence begon het die dag met woede en wraak, maar ondertussen wist hij zelfs niet meer waarom hij het meisje juist dood wilde hebben. Het was ook niet meer zo dat hij er nog over nadacht. Lawrence wilde enkel maar het meisje te pakken krijgen omdat hij het wilde. Niets meer.
Keer op keer beukte zijn hoofd dan ook tegen het ijs. De impact had zijn hoofd al doen bloeden en de schubben waren zwaar beschadigd. Toch zag het er niet naar uit dat hij last had van enige pijn.

Voor de zoveelste keer sloeg zijn kop in tegen het ijs, maar het leek wel alsof het ijs nog steviger was geworden. Verontwaardigd liet hij een sis horen, wilde weer tegen het ijs aanbeuken tot er een stem te horen was. Toen staakte Lawrence zijn actie meteen. Zijn hoofd schoot meteen wat in de lucht en draaide zich opzij naar de plek waar zonet een stem had geklonken. Vluchtig schoot zijn tong zijn mond uit en er was duidelijk een nieuw persoon bij gekomen. Hij had enkel geen flauw idee waar het zich bevond. Om hem heen waren zoveel verschillende geluiden door de storm en zijn gedachten waren te veel bij de persoon achter het ijs. Hij had geen idee waar toe dat mens in staat en risico’s zou hij niet nemen. Het originele doelwit zat opgesloten en kon geen kant op. Mooi niet dat hij het de kans ging geven te ontsnappen.
Het puntje van zijn staart wikkelde zich gedeeltelijk rond het koude ijs, enkel zodat hij de precies plaats niet zou vergeten en het niet terug moest zoeken. Voor even werd het zijn prioriteit om de naderend ‘indringer’ te verjagen. Zijn bek spreidde hij wijd open en een luide kreet vulde de omgeving. Het was duidelijk als waarschuwing en dreiging bedoeld om te laten weten dat de andere eg moest gaan. Zich zeker niet mocht moeien. In ieder geval hoopten hij dat het voldoende was om de andere genoeg angst aan te jagen.
Ervan uitgaand dat het voldoende was plaatste hij in een vlotte beweging zijn tanden in het ijs. Het grote hoofd ging vervolgens hevig heen en weer en veel kracht werd op zijn kaken gezet. Een barst ontstond in het ijs en direct nadien had de Basilisk een hele had eruit genomen. Grote brokken liet hij uit zijn bek op de grond vallen om zijn snuit vervolgens in het gat te duwen. Door de dikte van het ijs dat hij er helaas niet door, maar het maakten alles eenvoudiger. Veel oog voor de andere persoon had hij al niet meer.

Het moment dat Lawrence veranderde in de Basilisk bleef zijn bewustzijn altijd aanwezig. Hij had nog altijd de controle over zijn daden, maar het was wel zo dat de delen die hem menselijk maakten werden uitgeschakeld. Zo had hij geen medelijden met anderen en was iedereen ook gelijk. Vriend of vijand bestond niet meer. Achteraf kwam dan ook altijd pas de spijt, wanneer hij weer normaal mens was.
Op dat moment maakten het hem ook totaal niet uit dat het meisje lag te sterven door zijn gif en dat ze schrik had. Wat maakten het hem uit wat er met haar gebeurde? Hij dacht eerst aan zichzelf en op dat moment had hij het gewoon nodig. Enkel had hij niet gerekend op een tweede persoon. Door zijn brul had hij gehoopt dat hij de persoon had weg gejaagd, want verder wist hij niet waar dat ze zich bevond. Lawrence zijn aandacht was terug gericht op de harde ijsmuur en dankzij zijn tanden en zijn hoofd wist hij een gat te maken. Zijn snuit pasten er al tussen, maar voor dat hij die groot genoeg kon maken werd het gat weer gevuld.

Hij zou het gat weer opnieuw moeten maken, maar zo ver geraakten hij niet. Iets heet vloog recht tegen zijn kop aan. In een snelle beweging trok de Basilisk zijn hoofd opzij wanneer de warmte tegen zijn hoofd vloog. Hevig schudden hij enkele keren verrast met zijn grote kop, voor hij hevig om zich heen keek. Het was duidelijk dat hij de oorzaak zocht, maar het niet kon vinden. Omdat hij niks had dat hij kon aanvallen liet hij een waarschuwende sis horen om alles uit zijn buurt te kunnen houden. Misschien dat hij zo zelf een reactie kon uitlokken zodat hij wel wist waar dat iedereen zich bevond. Natuurlijk wist hij wel waar één van de twee zich bevond. Het meisje dat hij al had kunnen verwonden zat nog in de buurt van het ijs. Ze ging vast nergens heen want het gif moest ondertussen zijn werk wel doen.
Hij kroop iets meer naar voor, in de richting van waar het vuur was gekomen. Verder bleef hij volledig stil zodat hij de geluiden in zijn omgeving goed kon horen. Naast hem hoorde hij de snelle hartslag van het meisje, maar als hij zich concentreerde hoorde hij een tweede hartslag. Veel kalmer en ook was er totaal geen angst aan te horen. Dat was wel de hartslag die hij nodig had, dus concentreerde hij zich daarop. Voor de Basilisk was dat genoeg. Hij schoot naar voor aan een hoog tempo op de andere af.

Er werd iets gezegd, maar hij luisterde niet naar wat er juist gezegd werd. Hij gebruikten het enkel als een tweede herkenningspunt en het was aardig dicht in de buurt. Zijn bek trok hij open en hij schoot naar voor, naar het meisje. Wanneer hij dacht in de buurt te zijn klapte zijn kaak dicht, met de bedoeling zijn tanden in het meisje te zetten. Jammer genoeg was voor hem alles gokken.

OOC Niet mijn beste post :c

De Basilisk was niet tevreden met het plotse vuur. De hitte die toch zijn schade achterliet, ondanks het niet echt te merken was. De pijn werd gewoon verborgen door de adrenaline die door het lange lichaam heen ging. Het was daarbij ook wel het vuur geweest dat de plaats van de andere persoon had vrij gegegeven. De Basilsik was er ongeveer achter waar dat de persoon zich bevond en schoot ook meteen op haar af.

Door zijn tempo en de kracht die achter zijn bewegingen zat, kwam de Basilisk hard tegen het ijs terecht dat er plots stond. Het was hard genoeg geweest om zelfs een barst in de muur te laten verschijnen en het was wel duidelijk dat het hem toch even wat had gedaan. Hij bewoog zijn onderkaak wat, maar de eerste paar keer ging dat echt zwaar. Zijn kaak kon hij niet meer zo ver openen als eerder, maar de pijn negeerde het grote wezen simpel weg. Het kon even goed gebroken zijn, dat waren zorgen voor later. De Basilisk siste enkel weer luid, ging langs de muur van ijs heen om terug in bereik te staan van het vuurmeisje. Ze had was gezegd terwijl hij bezig was geweest met zijn kaak, maar de woorden had hij niet onthouden. Hij had simpel weg niet geluisterd, maar zijn aandacht was er nadien wel volledig bij, voor even dan toch.

Er was weer iemand bij gekomen, wat maakte dat hij sterk in de minderheid kwam te zitten, ondanks dat één iemand zo goed als onschadelijk was gemaakt. Hij siste enkel luid naar de andere, een waarschuwing dat ze zich niet moest moeien. Niemand moest zich moeien met anderen hun zaken en toch gebeurde het. De derde persoon herkende hij echter maar al te goed. Valkyrie was erbij gekomen, was van alles aan het zeggen en ondanks hij de woorden begreep luisterde hij er totaal niet niet naar. Zijn blik bleef ook zodanig op het andere meisje staan dat zonet nog de ijsmuur plots had laten verschijnen en voor even vuur had gehad. De Basilisk was volledig op haar gefixeerd, maar leek wel te wachten tot de andere stopte met spreken. Waarom werden hier zelfs woorden aan vuil gemaakt? Ze maakten het er niet beter op.
Uiteindelijk stopte de stem wel en het duurde slechts enkele seconden voor er weer beweging kwam in het grote slang-achtige wezen. Hij schoot terug naar voor op het vuurmeisje af en liet Valkyrie volledig wat het was. In het voorbij komen zwiepte enkel zijn staart opzij naar haar toe, om haar uit de weg te slaan voor wilde ze toch tussen beide komen. Weer hapte hij naar het vuurmeisje, maar het bleef niet bij één keer. Hij hapte, trok zich terug en meteen nadien hapte hij weer, maar vanaf een andere hoek zodat hij constant in beweging zou blijven. Voor zijn lange, snelle en vooral behendige lichaam was dat geen probleem.