Closed - Good can come out of even the darkest acts.

Ze wist niet meer wat ze moest doen, ze kon steeds minder goed nadenken. Ze mocht dan onsterfelijk zijn, het was niet dat ze geen pijn voelde. De pijn was nu duidelijk aanwezig, en leek steeds dieper door haar aderen te lopen. Haar uiteindelijk over te nemen. Het was een marteling, wetende dat ze niet zou kunnen sterven hieraan. Dat ze niet kon sterven betekende dat ze de pijn enkel langer moest ondergaan. Waar anderen al hun bewust zijn waren verloren, was zij nog wakker en onderging alles nog. Het leek steeds sterker te worden, ze kon de pijn steeds minder goed dragen. Het was een last die steeds groter werd, en haar van binnen en buiten aan leek te vallen. Iets wat met iedere minuut erger werd, was het proces eenmaal gestart. Ze wist dat ze niet eeuwig van de basilisk kon blijven weg rennen, daar was ze nu al te zwak voor. Wankelend begaf ze zich achter de muur van ijs die ze had gecreëerd. Een muur waarvan ze wist dat die niet eeuwig overeind kon blijven. Ze kon niet eeuwig de muur blijven versterken, de slang had in alle opzichten een voordeel tegenover haar. Een voordeel wat ze nu ook niet meer kon verkrijgen, daar was het al te laat voor. Ze was aan het aftellen, aftellen tot de pijn voorbij zou zijn. Iedere minuut die ze bleef staan was weer een minuut meer, een minuut dichterbij het einde hiervan. Niet haar eigen einde, maar een einde van dit alles. Iets wat hopelijk zou leiden tot het einde van haar pijn, of een deel ervan.

Haar lot leek een gunstige wending te nemen toen de muur van ijs opeens vergroot werd. Ze schrok er van, maar echt over na denken deed ze niet meer. Ze moest nu gewoon door de tijd heen komen, ze moest het uit kunnen houden. Ze had haar eigen lot in handen, ze had geleerd om haar eigen lot niet in de handen van anderen te leggen. Het was het beste als ze haar eigen lot in handen zou kunnen nemen nu, maar dat zou haar nooit volledig kunnen lukken. Ze was zo afgeleid door de persoon aan de andere kant van de ijsmuur, haar ijsmuur, dat ze de basilisk niet had zien aankomen. De angstaanjagende kop kwam door het ijs heen, en haar reactie was gelijk om veiligheid te zoeken achter haar muur. Haar hoofd steunde tegen de wand aan, en tranen stroomden over haar wangen. Ze moest door de bijtende pijn heen van haar wonden, ze moest er doorheen.  Haar onsterfelijkheid zou haar misschien laten leven, de pijn ging niet weg. Die zou ze moeten doorstaan, zoals ze altijd gedaan had. Ze kon zichzelf niet langer verdedigen, besefte ze, ze zou iemand anders nodig hebben die haar hiervan zou redden. Het was haar beste kans van overleven om naar de persoon toe te gaan, haar laatste beetje hoop op dit moment zou in die persoon liggen. Constant zocht ze steun bij de muur, en scherpe punten ijs groeiden uit de muur wanneer ze die aan raakte. Op de basilisk kon ze nu niet letten, ze moest naar de silhouet toe die ze had gezien. Na wat een eeuwigheid leek was ze eindelijk aangekomen bij de persoon. Die moeilijk te zien was door de dichte sneeuw die uit de lucht viel. Arianna hield zich vast aan de wand, als ze zou loslaten zou ze op de grond vallen. Dan was het laatste beetje controle wat ze over haar benen had verloren. Ze probeerde het meisje te herkennen, of iets van herkenning te zien. Maar het was hopeloos, ze wist niet wie ze was, of ze haar kon helpen, en of het laatste beetje hoop wat Arianna had gehad terecht was geweest. Haar ogen vonden die van het meisje, en ze bleef haar aankijken. "Help me, alsjeblieft," Klonk het zachtjes vanuit haar mond. Het praten verging haar niet goed, maar ze kon het voor elkaar krijgen om dit uit haar mond te laten komen. Ze bleef het meisje aan kijken, die een verbazingwekkend rustige uitdrukking op haar gezicht had. Het meisje knikte, en fluisterde zachtjes: “Het komt goed.” Vervolgens draaide het meisje zich met een ruk om, richting de basilisk. Veel oog had Arianna niet meer voor haar, ze stortte in. Ze viel weer op haar knieën, met haar handen in het witte pak sneeuw dat ze uit de lucht had laten komen vallen. Iets wat ze nog wel merkte was dat de sneeuw begon te verdwijnen. Ze keek op, en zag hoe het meisje alle sneeuw in zich op nam en zich daarna tot de basilisk richtte. Het had weinig zin, binnen mum van tijd zou de sneeuw er zo weer liggen. Arianna voelde wel dat er een sneeuwstorm onderweg was. Hoe meer pijn ze had hoe erger het werd, en die storm zou nu niet meer tegen te houden zijn. Door haar niet, ze was te zwak. En ook door anderen niet, of er moest een wonder gebeuren. Als ze had kunnen fronsen had ze het gedaan, maar ze was moe, uitgeput. Ze wilde niet langer door hiermee.

De tijd verstreek, en de grond begon weer steeds witter te worden. IJspegels kwamen weer uit de grond, en maakten de speeltuin tot een tuin vol horror. Haar mutatie kon zo mooi zijn, ze kon de mooiste dingen er mee creëren. Maar wat er zich nu in de speeltuin bevond was de andere kant. Angstaanjagend en koud, niemand zou hier in willen rondlopen. De temperatuur was aan het dalen, steeds meer sneeuw viel uit de lucht en dichte wolken hingen boven het eiland. Het ijs wat er nu uit de grond kwam was niet prachtig, het was afstotend, horror. Het werd een niemandsland, simpelweg omdat niemand hierin zou willen leven. In het midden van het gruwe landschap bevonden zich de basilisk, het meisje en Arianna zelf. Niet dat je haar zou kunnen meerekenen, ze had geen oog meer voor wat er om haar heen gebeurde. In de sneeuw onder haar waren rode vlekjes te zien. Het waren bloed druppels die naar beneden waren gesijpeld of gevallen van haar af. Haar handen zaten onder, evenals haar arm en zij. De wond aan haar zij bloedde heviger dan die aan haar arm, daar waren de tanden van de basilisk dieper in haar huid gegaan.
Ze rook vuur, en voelde een bron van warmte. De temperatuur was inmiddels al veel gevallen, en hing nu ergens rond het vriespunt. Dat was het effect van haar conditie nu, ze kon er niets aan doen. Als ze pijn had, of er in verdronk zoals nu had ze nauwelijks nog controle over haar mutatie. Het stoppen van de sneeuwstorm ging dan ook niet meer. Maar nu was er dus vuur. Ze keek met wat moeite op, en zag hoe er vuur naar de reusachtige slang vloog. Vuur dat duidelijk afkomstig was van het meisje. En nu verscheen er nog iemand, nog een meisje. Deze keer iemand die ze wel kende. Valkyrie. Wat deed die heer? Ze moest hier zo snel mogelijk weg, of haar stond hetzelfde lot als dat van Arianna. Maar Valkyrie leek niet van plan te zijn weg te gaan, ze sprak zelfs tot de basilisk. Die ook naar haar leek te luisteren. Het was een vreemd gezicht, maar veel langer kon ze haar ogen niet op de mutanten houden. Ze kreunde even door de pijn, die nog steeds met de minuut erger werd. Haar handen knepen de sneeuw en grond die ze vast had bijna fijn, maar het was ondragelijk. Er was iets mis met haar bloed, het kon niet anders. Ze zou normaal nooit zulke pijn kunnen hebben van deze wonden. Het was alsof er iets door haar bloed heen ging wat haar met de minuut zwakker maakte, en haar die extra pijn bezorgde. Er was wat donder te horen, en bliksem was te zien in het dikke wolkenpak. Ze zuchtte vermoeid, veel langer zou ze hier niet mee door kunnen gaan. Of ze het uit zou houden wist ze niet, maar ze kon zichzelf niet meer redden hiervan. Haar armen trilden, gaven aan dat ze het niet lang meer vol zou houden. Even bleef ze nog zo zitten, op haar knieën met haar handen in de grond, maar het volgende moment viel ze om.

Haar hand omsloot de wond op haar zij. Die op haar linkerarm liet ze even voor wat het was, maar die op haar zij was dieper en ze verloor meer bloed bij die wond. Ze kon het niet stoppen, noch kon ze de pijn weg halen. De sneeuw om haar heen kleurde sneller rood van het bloed dat uit haar sijpelde. Ze wilde haar ogen sluiten, maar ze wist dat ze verloren zou zijn als ze dat deed. Niet dat ze dat nog niet was, ze kon haar toekomst niet meer voorstellen. Ze zou het moeten overleven, ze was tenslotte onsterfelijk. Maar dat was dan ook het enige waar ze aan wist dat ze hier doorheen zou geraken. Ze wilde niet verder, ze wilde nu gewoon dat de pijn zou stoppen. Er kwam iemand naar haar toe, het meisje waarvan ze de naam niet wist. Ze werd geholpen, maar lopen kon ze al niet meer. Bijtend op haar lip werd ze verder van de basilisk geholpen. Tot ze op een redelijke afstand waren. Daar zakte Arianna vrijwel meteen weer in elkaar. Dat ze onsterfelijk was wilde nog niet zeggen dat ze geen pijn kon voelen. Het was een fout die de meeste mensen maakten. Ze lag weer op een bed van sneeuw, en ze voelde hoe er een muur van ijs verscheen. Weer had ze haar hand op de wond in haar zij gelegd. Haar bleke hand was nu rood van het bloed evenals haar kleding en de sneeuw.
Er ging iets door haar heen, alsof er iets door haar heen waaide. Het was iets elektrisch, maar het gaf haar niet meer energie. Het was meer een soort klap. Ze hapte even naar adem, maar veel impact had het niet doordat ze achter de muur ijs had gelegen. Ze keek het meisje naast haar aan. Haar blik zei genoeg. Het was wel duidelijk dat ze vermoeid en uitgeput was, vermoeid van het leven en uitgeput van het overleven. Ze kon niet meer, en zakte steeds dieper weg in een soort waas. Ze sloot even haar ogen, en er stak een wind op, die het nog moeilijker maakte om voor je uit te kijken. Het ijs had de speeltuin al lang overgenomen in combinatie van de sneeuw. Maar het luchtruim was nu ook in ban van de sneeuwstorm die over het eiland raasde. Ze sloeg haar ogen naar de wolken boven haar. Het was een manier van rust zoeken, rust die niet te vinden was in haar lichaam.

Outfit x Shoes