I'll be needing stitches.. &Charlie

Vastgeklemd aan de deur stond Lorise in deur opening van de kamer, de kamer wat de kamer van Roméo was. Nu enkel een ruimte met een ingepakte koffer en hem. Alles zag wazig door tranen die ondertussen al over haar wangen stroomden. Het moment dat hij op haar af stapte deed ze een stapje achteruit waarbij ze haar hoofd draaide en ergens anders naar keek. Ze begreep het wel. Wat deed hij nog hier? Hij had zijn mutaties onder controle. Zijn familie had hem nodig daar in Frankrijk, het enige wat hem op het eiland had gehouden was zij. Maar de pijn zorgde in hoofd toch voor iets van woede. Iets wat ze nog nooit op die manier had gevoeld. Hoe kon hij haar achterlaten? Ze voelde zijn hand langs haar kaak die ervoor zorgde dat ze hem weer aan keek. “Lorise, ma petite” zei hij zachtjes, het klonk zo kalm en normaal maar ze zag wel zijn verdriet in zijn ogen. Ze zou het haarzelf nooit meer vergeven als ze hem geen laatste kus gaf. Ze stapte weer naar hem toe en drukte een laatste kus op zijn lippen. Met moeite liet ze weer los en ontspande haar handen die zijn shirt hadden vast geknepen. Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten en bleef zo nog in stilte staan.

Ze wist niet wat ze zonder hem moest. Al het gepraat van dat er zoveel meer jongens zijn en meer dan genoeg die voor haar in een rij zouden staan, ze kon het niet aanhoren. Ze wilde niet iemand anders. Lorise stapte achteruit en ze voelde meteen hoe zijn grip op haar pols sterker werd. “Ga nog niet-” begon hij maar ze kon echt niet langer blijven, haar emoties kwamen op een punt waarop ze wist dat het invloed zou hebben op haar mutaties. “Wel thuis Roméo” zei ze vlug en trok haar pols terug. Ze deed haar best om snel door de gangen te komen zonder iemand aan te raken, aan te kijken of niet te vallen want het voelde alsof haar benen het begaven. Ze bleef voor de deur van haar kamer staan om te luisteren of er iemand was. Geen stemmen, geen muziek? Dan kon ze dus alleen zijn.. Voor de zekerheid ging ze in de badkamer en deed de deur achter haar op slot. Hoe graag ze verlangde naar steun of een knuffel van wie dan ook, het kon niet. Niet als ze niet normaal iemand kon aankijken zonder diegene hopeloos verliefd te maken.

Na een tijdje als ineen gekropen hoopje op de badkamer vloer gelegen te hebben kon ze niet stoppen met denken aan Roméo. Hij ging de boot nemen en dan.. dan was ze er niet. Ze kon niet blijven. Zo snel mogelijk stond ze weer op en stormde haar kamer uit. Ze rende zo snel mogelijk door de school naar buiten. De snelste weg naar het strand rende ze zo hard ze kon maar zag ze van een afstand al dat de boot net weg vaarde. Met alweer tranen die over haar wangen stroomden kwam ze aan het uiteinde van de steiger waar ze nog naar hem kon zwaaien van een afstand. Buiten adem viel ze op haar knieën en snikte terwijl ze naar adem hapte. Tot dat de boot als een stipje aan de horizon stond kwam ze weer overeind. Ze liep langzaam terug waarop ze op een punt bedacht dat ze niet terug kon naar het gebouw.

Ze liep zonder doel of eindbestemming het bos in en bleef doorlopen. Schopte door de bladeren tijdens het lopen en had na een tijdje een klein gebouw in zicht. Een observatorium? Dat had ze nog nooit gezien, of van gehoord. Maar wie ging er nou sterren kijken met daglicht? Precies, niemand. Ze liep de heuvel op naar ding en opende de deur. Er was niemand zoals verwacht, wat goed was. Op de grond dook ze weer in elkaar om dan nog even te huilen.

outfit - schoenen

Zo voelde het dus, een gebroken hart. Alsof haar hart uit haar borstkas was getrokken en iemand het in stukken scheurde. Ze dacht dat ze al eerder die pijn had gevoeld, maar dit was tien keer erger. Ze had Charlie toen maar voor een korte tijd gehad, en het gevoel wat ze daarna had gehad. Was voor het grootste deel schuld. Ze had het ook wel te doen met Roméo, de beslissing was voor hem natuurlijk moeilijk te maken, en hij zal zich zeker ook schuldig voelen. Maar liefhebben is ook loslaten, en dat bracht een hoop tranen mee. Lorise wilde het niet, maar ze moest wel. Alleen een plekje zoeken waar ze dan in haar eentje kon huilen. Het observatorium was daar perfect voor, ze wist eerst niet eens dat het er stond. Maar goed, het stond er en voor nu was het alles wat ze nodig had. Ze ging het observatorium in en het enige geluid wat door de ruimte galmde was het geluid van haar gesnik.

Ze raadde het anderen niet aan, zo alleen ergens je verdriet verwerken. Het beste was om naar een vriend of vriendin te gaan voor steun, iemand waarmee ze over haar gevoelens kon praten. Maar dat kon niet, haar emoties hadden als zo verdrietig was invloed op haar mutaties. niet dat ze veranderen, maar  gewoon niet onder controle. Dus het was beter zo, alleen. Al ging dat plan dus niet door. Ze zat er nog niet heel lang en de deur ging open. Ze schrok en in haar ooghoek zag ze iemand binnen komen. Ze moest geen oogcontact zoeken, als ze haar eyecatch per ongeluk zou gebruiken dan had ze een probleem. Dus zonder te weten wie het was hield ze haar hoofd achter haar armen die ze om haar had. Ze hoopte gewoon dat de persoon weg ging na haar te hebben gezien. "Lorise?" vroeg een stem. Lorise wist van een aantal mensen wel de stem te herkennen en dat was dit keer ook zo. Charlie. Het zou al wat zijn als een vreemde was binnen gelopen, maar dit was zenuwslopend. "Waarom zit je te huilen?" vroeg hij. het huilen onderdrukken werkte niet echt, het werd alleen maar erger. Ze hield haar handen over haar ogen en hapte naar adem om iets te kunnen zeggen. “Ik, ik heb geen controle over mezelf” stotterde ze en draaide haarzelf met de rug naar hem toe. Waarmee ze haar mutaties bedoelde, het was niet de reden waarom ze huilde, waar hij naar had gevraagd. “Roméo is weg” kwam er schor uit. Om dan toch maar te zeggen waarom, en dat zei genoeg toch? “Misschien is het beter als je gaat, voordat ik jou nog een keer pijn doe” zei ze zacht. Dat wenste ze hem niet nog een keer toe, zeker nu ze zelf de pijn van een gebroken hart moest verdragen.

outfit - schoenen

Ze vond het wel een mooi observatorium, het had wel iets romantisch. Als het donker was, sterren kijken. Ze moest echt ophouden met al die ideeën in haar hoofd want romantiek, het maakte haar alleen maar verdrietig. Meer dan dat ze al was. Maar er zat niks anders op, het was op dat moment haar schuilplaats. Niemand kwam hier overdag, dus ze kon ook niemand aanraken of aankijken. Tenminste, dat was wat ze had gehoopt. Er kwam iemand binnen. Ze had niet opgekeken, hopend dat de persoon onbekend was en zich niet met haar zaken wilde bemoeien. Maar nee, het leek haar vandaag wel erg tegen te zitten. Het was Charlie, de persoon waarvan ze nog het bangst voor was om haar mutaties op te gebruiken. Omdat dat al een keer was gebeurd. Ze schrok ervan dat hij het was en dook verder in elkaar, ze waarschuwde hem meteen dat ze geen controle had.

Jammer genoeg maakte ze daar hem niet mee bang. Want hij rende niet weg of zoiets. Lorise vertelde in slechts drie woorden de reden van haar verdriet en dat vertelde genoeg. Roméo was weg gegaan en voor iemand als Lorise was dat het ergste wat haar kon overkomen. Ze dacht dat het gedoe met Charlie al erg was, maar dit voelde toch anders. Al hoopte ze hier net zo snel overheen te komen maar, dat ging voor haar gevoel sowieso niet gebeuren. En met Charlie erbij.. Het was alsof ze heel hard was gevallen en het nog wel gaat, tot dat iemand vraagt ‘of het wel gaat?’ en dat je dan ineens moet huilen. "Je doet me niet nog een keer pijn" zei hij maar ze bleef in elkaar gedoken. Hoe werkte dat dan? was hij ineens imuun voor haar betoveringen? Ze merkte hoe hij dichterbij kwam maar ze drufde hem nog steeds niet aan te kijken. "En hoe dan ook, waarom zou ik jou alleen laten? Dat heb jij ook niet gedaan toen je mij vond in de honden shelter" zei hij. Lorise slikte even en schudde haar hoofd. “Nee maar..” ze wou verder gaan maar ze stopte, nee dat was niet anders. “Dat is lief van je” zei ze in vervanging van wat ze wilde zeggen. Ze wou zeggen dat het toen anders was omdat dat haar schuld was, maar ze had hem ook niet alleen gelaten als het niet haar schuld was dus.. Hij had een punt.

"Ik weet dat het misschien stom klinkt, maar weet je, mensen helen. Roméo is misschien weg, en dat is ongelooflijk idioot van hem by the way, en je hebt nu pijn.. Maar morgen is een nieuwe dag, en de dag erna ook, en uiteindelijk doet het minder pijn. Geloof mij maar, ik weet waar ik het over heb" vertelde hij. Het was mooi gezegd maar dat stopte haar tranen niet. Op één of andere manier raakte haar dat wel, omdat het precies was wat ze nodig wat om te horen. De steun ze in een normaal geval van een vriendin te horen had gekregen. Maar dat ze die steun van Charlie kreeg, was eigenlijk ook best speciaal toch? Hij stond niet bepaald bekend om lief doen. “Bedankt Charlie, dat was precies wat ik nodig had, om te horen” zei ze en twijfelde of ze hem kon aankijken of niet. Ze wilde het zo graag want het voelde raar om tegen hem te praten zonder oogcontact. Maar het risico was gewoon te groot. Ze bleef het raar vinden dat ze er zat met Charlie en ze grinnikte even kort. “En sins wanneer ben jij zo soft?” vroeg ze grappend. Oh en een beetje vrolijkheid, voelde best goed.

outfit - schoenen

Ze had echt allerlei mensen kunnen verzinnen die door die deur hadden kunnen komen maar Charlie had ze niet verwacht. En alles wat hij deed was ook niet wat ze hem verwachtte. Ze kende hem maar op twee manieren, de ene was bot en gevoelloos en de ander was lovestruck door haar eigen mutatie.Ze wist nou niet welke ze liever had, maar op het moment de eerste. Als hij zo was geweest dan was hij gewoon weer weg gelopen. Maar het leven had rare wendingen en dat deed hij dus niet. Lorise bleef oogcontact vermijden want hij ging niet weg en zijn reden, nou daar kon ze niet tegen in. Iets wat hem aan het lachen maakte? Lorise wist dan niet precies wat. Of het was omdat ze er eerst tegen in ging en dan toch niet, of dat ze hem lief noemde. Ze had niet echt behoefde aan het antwoord dus ze liet het er maar gewoon bij.

Om eerlijk te zijn had ze niet gedacht dat ze zich snel weer beter ging voelen, waarschijnlijk ging ze nog een tijd lang huilen bij elk dingetje wat ze eigenlijk met Roméo deed of waar ze allebei om moesten lachen. Maar gek genoeg wist Charlie haar wel goede moed in te spreken. Het was de troost die ze nodig had en niet durfde ze zoeken. Het waren de woorden die haar hielpen om weer een glimlach te laten zien. En dat allemaal van Charlie? Was ze echt niet aan het hallucineren? Ze vroeg voor de zekerheid maar even sins wanneer hij zo soft was geworden. Of had ze dan nog een mutatie waarvan ze niet wist, eentje die iemand lief maakte? Maar nee, Charlie snoof even belegid en Lorise moest er om lachen. Wat haar ook wel weer de moed gaf om hem aan te kijken. Ze keek dan uiteindelijk op nadat ze de hele tijd naar haar handen had zitten staren. Oke, ze voelde haar mutatie niet in werking gaan dus dat was een goed teken.

"Ik? Soft? Welnee" Sprak hij en ze grinnikte even maar bleef stil omdat ze blij was dat ze het onder controle had, wat makkelijker ging dan ze had gedacht. "Ik ben soft op het juiste moment bij de juiste personen" was zijn verklaring. Hmm ja dat was wel waar volgens haar. "Vraag maar aan Adelyn" Zei hij op het moment waarop zij er zelf over wou beginnen. Jaa Adelyn, dat had ze al lang door gehad, ze wist niet precies hoe het zat maar ze hadden een hele goede band. Lorise kreeg dat wel mee, ze had tenslotte een scherp oog voor liefde, of het nou vriendschappelijk was of iets anders. En Adelyn was haar roommate after all. "Dat geloof ik, denk je dat ik jou niet door heb? Beetje s'nachts onze kamer in sneaken om haar even te zien slapen" zei ze met een glimlach. Ze vond het heel goed, het meisje was al zo opgeknapt vergeleken met toen ze net bij elkaar op een kamer waren gezet. "Soms ben ik een echte teddybeer" Zei hij en Lorise veegde met haar mouw in haar hand haar wangen droog. "Een teddybeer? Nou uhm.. Ik zou best een knuffel kunnen gebruiken..?" Sprak ze lief met haar blauwe huil oogjes die in zijn ogen keken.


outfit - schoenen

Tegen al haar verwachtingen in was de persoon die haar wat beter liet voelen Charlie. Hij kon haar niet alleen laten, want dat had zij ook niet gedaan in de honden shelter. Daarmee had hij wel een punt maar er zat toch verschil in. Lorise was nou eenmaal het soort persoon dat in iedereen op de wereld iets goeds zag en iedereen zou troosten als het nodig was. Het had niet uitgemaakt of het nou Lydia of Charlie was die ze huilend aan had getroffen, ze zou beide helpen. Maar Charlie? Lorise vergaf haarzelf dus veel minder snel dan dat hij dat deed. In haar hoofd had ze altijd het idee dat hij over haar dacht als: ‘Het meisje dat zonder haar verstand te gebruiken mij verliefd op haar liet worden om vervolgens mijn hart te breken.’ want hij voelde dus niks, alsof hij letterlijk een hart van steen had. Tenminste dat was ze ervan had begrepen. En dan kwam hij haar toch troosten.

Waarbij zij zichzelf de vraag stelde sins wanneer hij ineens zo soft was geworden. Maar nee, hij was niet soft geworden. Wel had Adelyn iets met hem gedaan waardoor hij anders was dan eerst. En hij hoefde niet te verwachten van Lorise dat ze dat niet door had gehad. Ehum, als er iemand iets van liefde af wist dan was zij het wel, ze bleef wel Cupid he. Ze noemde het ‘kijken hoe ze sliep’ even als voorbeeld dat ze echt wel wist dat hun een speciale band hadden. het was ook niet heel moeilijk met Adelyn als roommate maar niks was verborgen voor Lorise op liefdes gebied. Niet dat ze mensen constant zat te bespieden ofzo. Ze had gewoon sommige mensen naar elkaar zien kijken, en de manier waarop vertelde dan genoeg. En Charlie en Adelyn, ze vond het moeilijk om een naam te geven op wat ze hadden met elkaar, maar ze zag in ieder geval de liefde. "Sssht, daar weet je niks van" zei hij en ze grinnikte even. “Geen zorgen, je geheim is veilig” zei ze geruststellend.

Haar gevoel zei dat ze hem wel weer kon aankijken dus dat deed ze. Lorise maakte nu kennis met teddybeer Charlie, waarvan ze eigenlijk wel een knuffel kon gebruiken. Charlie kwam erbij zitten waardoor ze gemakkelijk in de knuffel houding kon zitten. Ze was voor een moment bang dat haar mutatie gebruikte maar dat was niet makkelijk te herkennen. En het moment dat ze haar hoofd op zijn schouder legde schoot ze weer vol. Ze deed haar best om haar tranen tegen te houden bij de gedachte dat ze dat ook erg ging missen."Dit is zo vreemd" lachte hij even. Lorise vond van niet, ze was altijd veel knuffels gewend. Maar van hem.. ja dat wel een beetje vreemd. “Wat? een knuffel geven aan Cupid met een gebroken hart?” vroeg ze en keek omhoog naar Charlie. Maarja nu ze erover nadacht, hij had wel vaker met haar geknuffeld dus zo vreemd hoorde het niet te zijn toch?


outfit - schoenen

Het voelde vreemd maar ze voelde zich ook een stuk beter. Ze hoopte dat haar tranen misschien een beetje op waren maar het moment dat ze Charlie’s armen om haar heen had kwamen ze toch weer. Het ging sowieso lastig om haar tranen in te houden met zoveel verdrietige gedachten. Ze was nog verbaasd over hoe goed het ging met haar mutaties tho want ze had geen gevoel van controle, op geen enkel gebied. Roméo bleef in haar hoofd rondspoken en ze miste hem gewoon al. Geen kusjes en knuffels meer. Een lege stilte omdat Roméo er niet om haar heen zal zijn met zijn vrolijke deuntjes en zijn schattige lachje als ze er dan gek op stond te dansen. Ze keek nu ook weer neer op het kettinkje dat om haar nek ging, hij had die voor haar gemaakt. Nu was het nog de vraag of ze die zou blijven dragen?

Charlie had even opgemerkt dat het best vreemd was. Waarop ze toch vroeg waarom. Ze vond het zelf ook wel vreemd maar ze was wel benieuwd naar zijn reden. "Dat, en I don't know, dat ik dit zomaar kan doen, snap je?" zei hij. Ze dacht even terug aan wat hij haar had verteld in de honden shelter. Over hoe hij geen gevoel had ofzo, ze wist het niet precies meer maar het kwam er op neer dat hij een hart van steen had en dus van niemand kon houden. Niet zoals het gevoel wat Lorise hem had gegeven. Dus dat het vreemd was dat hij nu zo aardig deed en haar kon knuffelen.. begreep ze wel?  "Ik bedoel, na alles wat gebeurd is met ons, you know, ik dacht dat ik het je niet ging kunnen vergeven, maar dat heb ik eigenlijk heel snel gedaan" legde hij uit waarbij er weer tranen over haar wangen rolden. Dit keer omdat ze blij was om die woorden uit zijn mond te horen komen, het betekende best veel voor haar. Ze snikte even en veegde haar tranen nog eens weg met haar mauw die al een doorweekte plek had. “Ik dacht hetzelfde. Ik wou het mezelf niet vergeven voor wat ik had gedaan, waardoor ik jou zoveel mogelijk vermeed. Met de koude blik in je ogen en de gedachte dat jij het me ook nooit zou vergeven was ik best wel bang voor je” gaf ze eerlijk toe. Want dat was precies hoe ze zich rond hem voelde. “Maar nu niet meer” zei ze met een klein glimlachje. Haar hand wreef ze over zijn shirt waar ook wat tranen op waren beland. “Sorry, je shirt is nat” zei er nog bij en keek even schuldig omhoog.

outfit - schoenen

Ze had hem op het eerst misschien gezien als de laatste persoon die ze wilde tegenkomen op het moment dat ze huilend in een het observatorium verstopt zat. Maar dat nam ze terug. Het was eigenlijk juist de persoon die ze nodig had. Niet dat het nou precies op het moment had gehoeven dat ze een emotioneel wrak was maar zo had ze toch geleerd dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn. Want hij kon dus ook best een goede teddybeer zijn. En dat voelde bij hun beide dus vreemd. Nadat hij zijn reden had uitgelegd, waarom hij het vreemd vond. Begon ze weer te snikken en schoot ze vol tranen. Want ze kreeg te horen dat hij het haar toch wel weer snel had vergeven en dat was eigenlijk best belangrijk voor haar. Tuurlijk, ze hadden het toen in de honden shelter een soort van bijgelegd maar Lorise had al die tijd daarna nog met de last op haar schouders gelopen. Ze wist niet hoe ze het haarzelf moest vergeven waardoor er automatisch is in haar zei dat hij dat ook niet deed. Iets waardoor ze dacht dat Charlie altijd nog boos op haar was, waardoor ze hem best eng vond. Want tja, hij had ook nog een reputatie.

Maar ze was niet meer bang voor hem, niet na wat hij allemaal had gezegd. "Gelukkig maar" Zei hij zachtjes, wat nog extra bevestigde dat ze niet bang hoefde te zijn. Gelukkig maar. "Ik kan er niks aan doen dat ik er bij loop als een ijsblokje" Merkte hij nog op waarom ze even grinnikte. Hmm nee en daar moest hij ook niet iets aan doen tho. Het paste bij hem en het was misschien wel wat haar tot hem had aangetrokken in de eerste plek. Juist het mysterieuze, kille uiterlijk had haar in de verleiding gebracht om haar eyecatch te gebruiken. Geen idee waarom eigenlijk. “Gelukkig maar, want het past wel bij je. Op een goede manier” zei ze een beetje verward door haar eigen woorden waardoor ze een beetje moest blozen.

Ze wreef over zijn shirt omdat ze daar een beetje een natte plek had gecreëerd met al haar gehuil. "Maakt toch niet uit" Zei hij en ze grinnikte even om haarzelf terwijl ze keek naar haar hand die hij had vast gepakt, ja het droogde toch wel weer. Lorise maakte haar hals ketting los en hield het vast in haar handpalm. “Wat denk jij dat ik ermee moet doen?” Vroeg ze radeloos terwijl ze naar het hangertje aan hem liet zien. Ze vond hem heel mooi, maar als ze het zou houden dan zou ze nooit over Roméo heen komen.

outfit - schoenen

Van het ene gevoelige onderwerp naar het andere. Het was wel een dag waarop alles waar om te huilen viel moest gebeuren. Want het gesprek met Charlie over wat er tussen hun was gebeurd lag gevoelig bij haar. Anders dan hem had ze er nog al een big deal van gemaakt in haar hoofd. En met de geruststelling dat hij het haar wel had vergeven. De bevestiging dat het goed zat tussen hun, was wel een grote last van haar schouders af. Alsof het eigenlijk wel goed was geweest dat hij er was om haar te troosten.

Charlie merkte op dat hij er niks aan kon doen dat zijn uitstraling zo was. Een uitstraling waarvan je dacht dat als alleen al tegen hem op zou botsen je een deadwish had. Maar dat hoefde hij van haar niet veranderen. Dus daar kwam een verward compliment achter iets uit. "Thanks, I guess" zei hij. Ze grinnikte even kort want ja naja geen idee waarom. lorise keek nu best vaak naar beneden nar haar ketting dus ze besloot hem maar af te doen. Ze wist alleen niet wat ze er mee moest doen. Dus vroeg ze hulp aan Charlie. "Als je het wil houden, dan moet je het ergens wegstoppen dat je er alleszins de komende maanden niet naar kan kijken. Of je geeft het bij iemand in bewaring. Als je het ooit terug wil, kan je het terug vragen.. Anders vergeet je het gewoon en is er niks aan de hand" legde hij uit. Wauw, dat was een goed idee. En eerlijk gezegd niet een antwoord wat ze van hem had verwacht. Ze had eerder verwacht dat hij zou zeggen dat ze het in de zee moest gooien of vernielen. "Of je gooit het ergens van een klif af, maar dat is dan weer wat ik zou doen" zei hij daarna en ze lachte er om. Ja dat leek er meer op. "Mmmh ik denk dat ik wel wat weet nu" zei ze en grijnsde even. Het eerste idee was heel mooi maar ze ging toch voor iets wat meer op het tweede leek tho.

Lorise vond het heerlijk in Charlie’s armen hoor maar dit moest gebeuren. Ze stond op en keek even naar de ketting en daarna naar Charlie. “Ik ga naar het strand, ga je mee?” zei ze en keek hem hoopvol aan. Haar gevoel zei dat ze het kettinkje moest loslaten om Roméo los te kunnen laten dus dat was ze wilde doen. En dat het liefst met Charlie erbij.

outfit - schoenen