{ r.i.p. The world

De zwartharige jongen liep met rustige stappen door de gangen, opzoek naar zijn nieuwe kamer. Natuurlijk zat hij hier nu al een paar weekjes, en hij had ook ergens moeten verblijven. Dit was misschien het begin geweest van het probleem, want de kamer moest gedeeld worden. De social butterfly die hij was had hij het meteen al heel goed kunnen vinden met zijn roommate, die al langer op het eiland zat. Echter leek die zijn aanwezigheid minder te waarderen, een stuk minder eigenlijk. Vooral als hij als wolf ging slapen of over het algemeen in dezelfde ruimte zat.. Uiteindelijk had het hem op zijn zenuwen gewerkt en had hij de ander heel misschien tegen een muur aan geduwd en een klein beetje bedreigd. Nauwelijks wat gebeurd. In ieder geval waren ze er zo achter gekomen dat hij en zijn roomie niet goed samen paste. Waardoor hij over geplaatst werd. Waarom de andere kamergenoot-loos was geëindigd wist hij niet en het maakte hem ook weinig uit. Hij hoopte er gewoon op dat deze minder gevoelig was en hij er in ieder geval nog wat plezier mee kon hebben. Hoe dan ook keek hij nogmaals naar zijn briefje met het nummer erop, hij kwam al dichterbij. Gelukkig had hij ook niet zo veel spullen om mee te nemen, gewoon een rugzak vol en verder niks. Als hij wat nodig had kon hij het altijd nog kopen, dus hij had geen rede gezien een hele koffer vol te proppen. Oh look, een deur met het juiste nummer erop, net toen hij geen idee had waar hij nog verder over kon klagen en nadenken. Even wachtte hij om in te schatten of er al iemand was, iets wat het geval leek te zijn. Dit vertelde hem al enkele dingen over zijn entree, bijvoorbeeld dat hij niet de behoefte vond op netjes te gaan kloppen. Nee, de zwartharige pakte gewoon de klink vast en liep zonder ook maar een seconde te twijfelen naar binnen.

En er werd naar hem gegromd. Wat zeker leuk was als een eerste begroeting. Stiekem onderdrong hij de neiging om terug te grommen, gewoon om de ander dwars te zitten. Maar hij hielt zich in, immers stond hij nog niet eens in de kamer. Daar kwam al snel verandering in, want Hati liep simpel als hij was gewoon naar binnen en gunde de ander nauwelijks een blik toen die opstond. Nee, de zwartharige gooide gewoon zijn tas op het lege bed en keek de vreemde toen schattend aan. Wel, als hij daar zijn kamer mee moest delen zou hij niet klagen zeg, leuk uitzicht. Maar daar zou later verder naar kijken, hij had hier alle tijd. Zijn ambere blik gleed nu verder, zijn kamergenoot was niet klein en zag er enorm fit uit. Toch kon Hati nog zeggen dat hij langer was, wat zijn dominante zelf plezier deed. Hoe dan ook was er een ding vooral duidelijk aan de vreemde; hij straalde haat uit. En laat dit nou toevallig zijn favoriete emotie zijn. Het klonk voor andere misschien vreemd maar voor hem was het verslavender dan welke alcohol of nicotine in de wereld. Het was duidelijk, overheersend en domweg een gevoel dat je vulde. Zijn houding leek bijna tevreden te zijn door dit feitje. Bij de vraag van de ander keek hij even scherp terug. Hij hoefde er niet eens moeite voor te doen, hoe lekker toch. “Dat ben ik inderdaad, Hati Hróðvitnisson” Hati knikte hierbij enkel, het idee krijgen dat fysiek contact misschien geen geweldig idee was. Hij hielt dan wel van haat en alles maar ook van zijn nekje. De jongen bleef nu ook gewoon staan, afwachtend op de reactie van de ander. Misschien werd hij er nog wel uitgegooid, zou toch eens mooi zijn.

De vreemde stelde zich voor als Keegan Salivas. Nou, aangenaam hem te ontmoeten en hij wist vrijwel zeker dat dit wederzijds was. Echt, een al liefde voelde hij. Maar om eerlijk te zijn hoefde hij dat ook niet, dit was veel beter. Hij vroeg zich af of de ander hem altijd zou haten, want dat zou zijn verslaving zeker makkelijk maken. Geen moeite doen, gewoon naar zijn kamer komen in de hoop dat die social butterfly er was. Hij kon er wel aan wennen. Nonchalant als hij was ging Hati hierna gewoon zijn spullen opruimen. Zoals eerder gezegd had hij niet veel, dus was het ook zo gedaan. Hij gooide enkele dingen in het nachtkastje en dumpte de rest van zijn spullen gewoon in de mand die aan het voeteinde van zijn bed stond. En hij was ingetrokken. Hierna ging hij gewoon lax op het bed zitten en leunde tegen de muur op, een been opgetrokken. Nu sprak ook de ander weer op, die vroeg naar zijn mutatie om veiligheidsredenen. Oh, wat was er dan? Echt heel veel wijzer van zijn normale manier van informatie verkrijgen werd hij niet. De ander leek inderdaad een vrij strakke lijn haat naar hem te dragen. Maar de zwartharige was niet al te moeilijk aangelegd, en gaf dus zonder verder moeilijk te doen antwoord. “Weerwolf, somt het wel op.” Hij was net een andere vorm dan dat hij van de meeste had gemerkt tot nu toe. Hij kon immers iedere dag vrijwillig veranderen en alle controle behouden. En stiekem was die wolfvorm de prettigste om in te leven. Je kon het waarschijnlijk aan hem merken, of op z’n minst ruiken dat hij vaker deze vorm aan nam. “Dus je bent een keer in de maand van me verlost” Voegde hij nog droogjes toe, zijn verdere mutatie achterwegen laten. Dat hij emoties voelde hielt hij graag voor zichzelf, je moest immers nog iets achter de hand houden om misbruik van te maken?