What's going on between us? I lost track

Ze was nog best energiek vond ze. Voor iemand die niet eens een nap had kunnen nemen en een heel stuk door het bos had gelopen. Zo enthousiast allemaal dingen aan het summonen. Dat het slecht was voor haar conditie, dat wist ze wel. Maar beginnen over sporten vermoeide haar al. Ze zou het echt wel doen, als ze dat echt zou willen. Maar dat was het juist, ze vond het niet heel belangrijk. Tja misschien was het handig met feestjes om niet meteen kapot te zijn van het dansen na één liedje, maar dan alsnog. Hoe vaak ging ze naar een feest? Right, bijna nooit. "Ik dacht het wel", zei hij nadat ze toe gaf dat ze nog geen tien minuten lang rennen vol zou houden. "Maar daarom heb je mij, om alle fysieke dingen voor je te doen" zei hij met een knipoog. Damn, dan verscheen er meteen een ondeugend grijnsje op haar lippen waarbij ze een wenkbrauwwiebel deed. Hij had wel gelijk, Ky, de enige fysieke beweging die ze nodig had. Ze liet zich echt snel door hem verleiden. Maar dat moest niet. Hij was goed bezig maar hij had nog steeds de avond ervoor met een ander meisje in bed fysieke dingen gedaan. En Cecilia.. nou zo snel ging ze hem er niet mee weg laten komen. Ze had zijn excuses geaccepteerd en ze was niet meer boos op hem maar alsnog. “Hmm” begon ze verleidelijk en beet even op haar lip. “Heel smooth Ky, maar reken er maar niet op dat er vanavond fysieke dingen gebeuren” zei ze met een evil grijns op haar gezicht. Ze meende het wel tho. Owh wat kon ze toch gemeen zijn soms. Net als dat ze het badeendje misschien op zijn hoofd had gemikt.

Maar meestal was ze niet gemeen. Cecilia was een schatje voor Ky en dat wist hij zelf ook wel. Ze kwam knus tegen hem aan liggen en met het badeendje erbij was alles compleet. Heel romantisch, net als Ky, wat ze ook uitgelegd kreeg. Een romantisch en super knappe strigoi, daar was ze wel heel blij mee. "Dan ben je aan het goeie adres", zei hij en ze kreeg eindelijk een kusje op haar lippen. Ze had er eigenlijk best wel naar verlangen. Ze glimlachte en noemde hem een cutie toen hij zei dat hij van de zonsondergang kon genieten omdat hij het dan met haar kon bewonderen. Dat was cute. "Ik ben niet cute, ik ben een eng en angstaanjagend monster", zei hij en ze schoot meteen in de lach. Ja dat vond Cecilia dus totaal niet. “Angstaanjagend? Neee. Een monster? Misschien een beetje.” plaagde ze en prikte hem in zijn wang met haar vinger. Maar dat vond ze niet erg, en al helemaal zijn monsterlijke uiterlijk niet. Normaal was saai, en hij was wel erg lief. Ze vond het leuk om met hem te praten dus ze stelde maar een random vraag die in haar op kwam. "Ah, let's see, obviously Oekraïene want daar ben ik geboren. Verder Rusland, Hongarije, dan naar Slowakije, verder naar Duitsland, dan bijna heel Europa behalve Italië en dan voor ik hierheen kwam ook nog even Ierland" vertelde hij. Zo had hij dus landen waar zij niet was geweest en zij had in Italië gewoond, wat hij dus niet had. Tuurlijk verwachtte ze dezelfde vraag terug dus ze had er al over nagedacht. “Ik heb vooral veel in het westen en zuiden van Europa gewoond, niet in Duitsland tho. Italie is wel mooi trouwens, daar moet je ook een keer heen.. met mij. Mijn laatste 6 jaar hiervoor woonde ik in Hongarije.. tot ik dus wakker werd in een mortuarium.” zei ze en grinnikte even. Niet dat doodgaan heel leuk was maar eigenlijk het feit ze allebei al een tijd door Europa hadden rond gereisd, om elkaar vervolgens te ontmoeten ergens bij Amerika. “Oke nu mag jij een vraag stellen” zei ze nieuwsgierig en keek hem afwachtend aan.

Het ding wat ze tevoorschijn heeft gehaald
clothes

Dat ze erg lui was daar waren ze ook wel achter. En dan kon ze wel zeggen dat ze daar iets aan kon doen, maar het was gewoon een feit dat dat haar toch niet zou lukken. Waarop Ky een opmerking maakte die haar wel deed grijnzen. Jaa, dat was wel de enige soort beweging die ze deed. Gymlessen of fitness? Nee, ze deed wel aan beweging. Maar dan gewoon op een andere manier. Toch waarschuwde ze hem even, voor het geval hij er iets achter zocht. Ky kon heel verleidelijk zijn maar hij kon niks verwachten van de avond die zou komen. "Dat snap ik wel", ze hij gemeend. Goed, want Cecilia was heus niet zo makkelijk om te praten. Zo van de één naar de ander ging bij haar niet. Ze wilde dat Ky bij haar bleef slapen en verder niks. Naja knuffelen, dat kon ook nog wel. Zoals ze eigenlijk al deden. In het ding waar ze zo trots op was, op zachte kussens met een dekentje en badeendje. Plus, het uitzicht van de ondergaande zon. Dat zag er allemaal heel mooi uit maar ze genoot nog meer van de aandacht en romantische kusjes van Ky. Dat hij zichzelf romantisch vond begreep ze, en daar gaf ze hem zeker geen ongelijk in. Maar een monster? Cecilia vond van niet. Nou ja, misschien een lief monster, dus ze gaf toe dat hij een beetje een monster was. "Onthoud dat maar" zei hij en liet zijn tanden zien, niet eens figuurlijk maar letterlijk. Zijn dracula tandjes. Ze grinnikte even en hield maar haar mond. Ze wou hem eerst nog plagen door hem opnieuw cute te noemen. Maar nee, ze was onder de indruk, hij hoefde zich geen zorgen meer te maken.

Het onderwerp veranderde plots naar de landen waarin ze hadden gewoond. Haar schuld, zij kwam met die random vraag in haar hoofd. Wetend dat er toch wel een leuk gesprek uit zou komen. En zo wist ze weer iets nieuws over hem. Dat hij niet naar Italië was geweest bijvoorbeeld, en dat kon natuurlijk niet. "Als we ooit van dit eiland af komen, dan gaan we samen naar Italië. Daar word ik nog niet gezocht, denk ik" zei hij en ze schoot even in lach. Cecilia wist wel hoe dat was. Alleen dat was zooo lang geleden geweest, er werd waarschijnlijk al niet meer gezocht. En dat was echt maar een paar keer want ze was wel sneaky in haar crimes, niemand had haar ooit door gehad. Maar goed, zijn daden waren een vraag voor later. Eerst mocht hij een vraag stellen. "Het is niet echt een vraag, maar vertel me even waarom je wakker werd in een mortuarium?" vroeg hij. Tja, dat was wel te verwachten. Oh ja, maar misschien was het wel handig om uit te leggen. Voor als ze een keer dood zou gaan, dan wist hij in ieder geval dat ze weer terug zou komen. "Want ik weet dat je vreemde plekken hebt om te slapen, maar een mortuarium stond nu niet bepaald op mijn lijst" zei hij en ze grinnikte meteen even en zuchtte daarna. “Uhm, doodgaan? Mijn bloed heelt langzaam en ik kan dan een tijdje dood blijven zeg maar. Eerdere keren werd ik wakker in een kist maar de laatste keer dus in een mortuarium” zei ze alsof het heel normaal was. “Dus dan weet je nu dat als ik ooit weer per ongeluk ergens dood ga, dat ik dan altijd weer terug kom.” zei ze serieus. Altijd was niet overdreven, maar een feit. Het maakte niet uit erg het was, ze hoefde maar een mini beetje van haar eigen bloed te hebben om volledig te herstellen.

“Oke mijn beurt” zei ze met een glimlachje en dacht even na over wat ze wilde vragen. Hoe stom, de eerste doodnormale vraag die in haar opkwam was: Wat is je lievelingseten? Uhh bloed obviously. Oke, niet die vraag dus. “Ben je ooit getrouwd geweest? Of heb je ooit kinderen gehad?” vroeg ze. Cecilia nog nooit. Maar ze was ook nooit lang bij iemand gebleven. Commitment issues als onsterfelijke.

Het ding wat ze tevoorschijn heeft gehaald
clothes

Cecilia had al veel van Ky gevonden. Ze vond hem heel onbeleefd de eerste keer dat hij haar beet, ze vond hem een enorme klootzak in zijn kamer met Blue erbij. Maar een monster? Nee, dat nooit. Want het monster wat hij of anderen misschien zagen, werd voor haar onzichtbaar door wat zij in hem zag. Ky maakte haar aan het lachen, accepteerde haar zoals ze was en snapte haar beter dan iemand anders ooit had gedaan. Dat was voor haar onmogelijk een monster. Zelfs met de scherpe tanden die haar even liet zien. Oke, dan gaf ze hem een beetje zijn zin. Hij was een ini mini beetje een monster. Maar dat was het, alleen zijn tanden waren monsterlijk. Voor de rest bleef hij gewoon een cutie.

De nieuwsgierigheid in Cecilia voor hem was nog lang niet weg. Ze vond het namelijk elke keer weer leuk als ze iets nieuws over hem wist. De landen waar hij had gewoond verschilden wel wat van elkaar maar voor de rest hadden ze allebei niet in Amerika gewoond. Tja zij alleen de eerste tien jaar van haar leven. En ze had nooit de neiging gehad om terug te gaan, het zag er prima uit op de plaatjes maar ze ging er nog niet heen voordat ze heel Europa had gezien. Daar was ze mee bezig geweest, tot het incident waardoor ze op het eiland zat. Wakker worden in een mortuarium, ja dat was chaos. Daar wist ze niet onderuit te komen. Een kist was makkelijk, ergens heen teleporteren en ze kon weer verder. Net als alle andere plekken waar ze wel eens wakker was geworden. Maar goed, anders was ze nooit op het eiland geraakt, en in tegenstelling tot andere mutanten vond ze Genosha heel aangenaam. Ze waarschuwde Ky wel alvast, voor als ze weer een keer dood ging, want dat was iets wat ze lastig kon ontwijken. "Ik laat jou gewoon niet dood gaan, gek" zei hij waarbij ze grinnikte terwijl hij haar plagend op haar neus beet. “Ik ben benieuwd hoelang je dat vol gaat houden,” begon ze en haalde zijn haar door de war met haar hand. “Ik heb een talent in omkomen door van alles en nog wat” zei ze lachend. Het was waar, het was vaker haar eigen schuld geweest dan dat van een ander. Gelukkig, want de ergste keren dat ze dood was gegaan was moord, en dat voelde vreselijk.

Ze ging zelf maar weer ergens anders over beginnen door haar nieuwsgierigheid. Trouwen en kinderen, het zou heel goed kunnen toch? "Nope. Mijn vader heeft geen geschikte bruid gevonden die bij mij paste voor ik veranderde in wat ik nu ben. Dus heeft hij mijn jongere broer eerst uit gehuwelijkt, want ja, ik was voor het gemak 'dood' verklaard", begon hij waarbij haar glimlach weer verdween. Voordat hij veranderde? Was hij niet zo geboren. Daar moest ze hem nog naar vragen. "En ik wil misschien wel ooit kinderen, maar vanaf mijn eerste op de wereld komt, zijn mijn dagen geteld" hij grijnsde maar haar gezicht sprak alleen maar een ‘whut?’ uit. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en dacht na over zijn woorden. "Zie je, de zevende jongen in mijn bloedlijn word net zoals mij, en dan komt die mij vermoorden" legde hij uit en ze moest even in haar opnemen wat hij had verteld. Hij was de zevende geweest in een bloedlijn en daardoor was hij een strigoi? “Huh? je kan dood? Maar dat wil je nog niet?” vroeg ze verward. Niet dat ze wilde dat hij dood ging, dat zeker niet. Cecilia was al lang dood geweest als ze zo’n kans had gehad. Daarom begreep ze hem niet helemaal waarom hij nog nooit kinderen had gehad. “En weet je zeker dat er nooit iemand zwanger van je geworden is?” vroeg ze een beetje bezorgd. Het klonk raar maar ze was best wel freaked out. "Dus nee, liever geen kinderen. En jij? Heb jij een kinderwens?" vroeg hij terug. “Ik denk dat ik niet geweldige moeder skills heb. En ik zou het niet aankunnen om een kind te verliezen..I guess” zei ze gewoontjes terug, hij begreep vast wel wat ze bedoelde. “Dus nee, geen kinderwens” zei ze zeker. Ze had het wel eens gehad, dat ze een kind wilde. Maar dat was gewoon een beetje lastig.

Het ding wat ze tevoorschijn heeft gehaald
clothes