About those pretty faces. [Dante]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Het was een sombere dag, het miezelde, er was een zachte koude wind en de winter zag je van mijlenver aankomen. Het gebouw gonsde van de bezigheid, van leerlingen die naar de lessen gingen en begonnen aan hun activiteiten. Jupiter stond voor haar geopende raam, staarde naar buiten, tuurde de hemel af tot ze de zwarte raaf spotte die ze gisteren ook had opgemerkt. ‘Kom hier jij.’ Beval ze het dier stilletjes. De raaf vloog naar de vensterbank en landde erop, hij was groot, twee zwarte kraaloogjes keken haar geïntrigeerd aan. Ze liet haar zorgvuldige gelakte nagel onder zijn hoofd rustte terwijl er een trage glimlach op haar gezicht verscheen. ‘Zoek me de bibliotheek hier, snel.’ Beval ze de zwarte vogel. Hij kraste en sprong de vensterbank af en vloog weg. Jupiter volgde hem met haar ogen voor ze helemaal tevreden haar rug naar het venster draaide en verder haar kamer in wandelde. Ze bleef in de badkamer voor de spiegel staan, zette een zachte gekleurde lippenstift tegen haar lippen en bracht haar lippen samen nadat ze gestift waren. Ze hoefde niet veel te doen om er goed uit te zien, onsterfelijkheid liet haar er altijd goed uit zien.

Ze liep haar kamer terug in, trok halve botjes aan en nam haar leren jasje van de stoel wat ze aantrok over haar korte kleedje. Ze trok haar donkerbruine haar over haar jasje uit en draaide zich naar het raam toen ze weer een zacht gekras hoorde. ‘Gevonden?’ Vroeg ze de vogel luidop. Het dier knikte niet, hij kraste alleen maar wat. Maar ze begreep hem, ze begreep ieder dier met twee vleugels. Ze nam haar gsm van haar bureau en liep terug naar het raam. ‘Toon het me.’ En ze sprong naar buiten. Even maakte haar lichaam een vrije val voor ze transformeerde naar een gigantisch grote zeearend en ze haar vleugels samen sloeg om weer hoogte te maken. De raaf vloog om haar heen, voor haar uit en ze genoot van het gevoel dat niet veel mensen konden voelen, het gevoel om te vliegen. De wind die door haar veren kwam, het uitzicht van bovenaf, het gevoel om te zweven boven water, boven gras en zand. De raaf onder haar maakte doelbewuste wendingen, hij vloog met een snel geklapperd voor haar uit naar beneden. Nu al? Hij vloog om een gebouw heen en kraste, ja dus, nu al. Faye vloog naar beneden en net voor de grond transformeerde ze terug naar haar menselijke vorm. Met een elegant sprongetje kwam ze neer, ze streek haar vingers door haar haar en liep het gebouw in, zelfzeker als ze was.

Ze had in haar lange leven al veel bibliotheken gezien, deze was één van de weinige waarvan ze kon zeggen dat het de naam bibliotheek waardig was. Ze bracht haar handen samen op haar rug en liep langs de balie richting de vele rekken en boeken. Wauw, impressionant. Ze bracht haar vinger omhoog, hield haar hoofd wat schuin en liet haar vingers langs de ruggen gaan terwijl ze verder wandelde en razendsnel de ruggen las. Er lag een kleine glimlach op haar lippen toen ze opkeek en recht uit keek op een gigantische klok, 4 pm. Ze nam haar vinger van de boeken en bracht haar handen weer samen op haar rug terwijl ze, ze leek haast op wolkjes te lopen, gracieus verder wandelde tussen de rekken door. Ze was niet echt op zoek naar Dante, dat type was ze niet, maar haar zachte honingkleurige, bijna goudkleurige, ogen zochten toch naar iemand die ook zocht naar haar. Haar nieuwsgierigheid was nu eenmaal geprikkeld. Waar was dat pretty face hier ergens? …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

De titels op de ruggen van de boeken die ze in de schappen waar ze langs liep passeerden waren allemaal gekende boeken. Shakespeare en andere wereld schrijvers, ze had er wel een paar van ooit eens in het echte leven ontmoet. Ze was geen fan van boeken, merendeels omdat ze niet geloofde wat ze erin las en omdat haar verhalen vaak beter waren. Daarnaast was studeren, want zou ging dat in het hedendaagse leven, je moet studeren, een diploma halen en zo aan werk geraken … studeren was niet haar ding. En hier zat ze dan, op een school, naar hier gebracht door enkele docenten. Het was niet tegen haar wil, in haar ogen was dit slechts één van de vele avonturen die ze in haar nog bestaande leven zou mee maken. Dus ze had zich laten mee nemen in de hoop dat het hier iets aangenamer zou zijn, er iets te beleven zou zijn dat ze nog niet beleefd had. Het was haar eerste keer met zoveel mutanten rondom haar heen, ze vroeg zich stiekem af wie de sterkste was en hoe sterk ze zelf in rang zou kunnen worden.

De klok had haar vier uur getoond en haar hoofd was gedraaid om over haar schouder te kijken naar de ingang, maar er was niemand binnen gekomen sinds haar. Haar blik gleed terug naar voor terwijl ze bedenkelijk haar onderlip onder haar boventanden liet schrapen. Te laat, slechte punten voor Dante. Die gedachten kruiste haar geest toen ze het kende ping geluidje hoorde van haar gsm. Nog steeds stapte ze door de rekken terwijl ze haar gsm uit haar leren jasje nam en hem ontgrendelde. Er kwam gelijk een glimlach op haar lippen, haar blik gleed naar boven, hij moest haar gezien hebben of kunnen zien. Ze draaide langzaam om haar as heen terwijl ze naar alle gezichten keek die ze kon zien, maar er was niemand die naar haar terug keek. Ze liep langzaam terug naar de hoofd gang en blikte op naar de verschillende wijzers, waarvan eentje detective aangaf.

Terwijl ze naar achter in het gebouw liep bracht ze haar beide handen terug naar haar gsm en typte hem een bericht terug. “Ik ben al blij dat je niet dat type jongen bent dat holderdebolder van zijn stoel springt voor een meid als mij.” Want ze had een hekel aan van die gentlemens die alles deden voor een vrouw en ze behandelde alsof ze van porselein waren. Want dat was wat je bij Jupiter helemaal niet moest doen, haar behandelen als porselein. Ze drukte op verzenden en kwam de hoek om waar hij zat. Ze leunde tegen het rek aan en wiebelde haar gsm voor haar heen tot ze het geluidje hoorde bij zijn gsm. Haar mondhoek kroop gelijk omhoog terwijl ze hem in één snelle beweging in haar opnam, pretty face zeker en vast. ‘Je hebt zelfkennis.’ Opperde ze gelijk over het feit dat hij van zichzelf wist dat hij er mocht wezen, voor haar toch zeker …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze had geen idee hoe lang hij hier al was en hij moest haar ook zien binnen gekomen hebben van waar hij zat. Het intrigeerde haar wel dat hij exact op het afgesproken uur haar een berichtje stuurde met zijn locatie, die ze dan nog eens mocht gaan zoeken in een, voor haar, onbekende bibliotheek. Dat waren de dingen waar Faye van hield, de spelletjes. Ze kon niet zo goed tegen van de lakse personen, die haar tegemoet kwamen, haar beleefd aanspraken, die haar met voorzichtigheid en zorg behandelden. Of jongens die voor een zorgeloze wandeling door een bloementuin kozen, of haar een boeket bloemen voor schotelden. De gedachte alleen al deden haar neus optrekken. Jupiter leefde al veel te lang om dat allemaal gehad te hebben, ze had actie en avontuur nodig en als ze Dante zo eens bekeek leek hij haar precies dat type te zijn. Iemand die er niet mee in zat om streken uit te halen, of de regels te overtreden. Was hij dat wel dan zou Jupiter zijn grenzen genadeloos testen en verleggen want dat was het minder positieve aan Jup, ze zette alles naar haar hand, wie goed was maakte ze net als haar gedurfd en brutaal.

Zijn grijns bracht haar mondhoek langs één kant omhoog. Hij maakte een buiging alvorens hij, net als haar, een blik op haar wierp. Jupiter was zelfzeker, zelfzeker genoeg om praktisch het volledige jaar in korte kleedjes en blote benen buiten te lopen. Hij wees naar de vrije stoel naast zich. Jupiter drukte zich af van het rek, legde haar gsm op de tafel en ging naast hem zitten terwijl hij zijn compliment gaf over haar uiterlijk en voorkomen. Ze trok haar lippen in een glimlach en schonk hem uitdagende blik. ‘Samen in één club, is dat wel zo’n goed idee.’ Ze beet kort op haar onderlip en keek naar de blik die hij wierp richting de balie. Het zat net uit haar gezichtsveld dus ze boog net iets dichter naar hem toe en schonk het vrouwtje dat druk bezig was een nauwkeurige blik. ‘Zij komt er niet in.’ Wees ze met haar vinger naar het vrouwtje voor ze een andere stoel dichter trok en haar voeten erop legde. Bij zijn woorden richtte ze haar blik weer opzij, naar Dante, ze legde haar arm over haar eigen rugleuning en haalde haar wenkbrauwen kort op. ‘Tell me.’ Zei ze zachtjes. ‘Wat moet ik doen voor één van je geheimen?’ Vroeg ze er gelijk achter. Een uitdaging, ze was nieuwsgierig, hij intrigeerde haar en dat was al heel wat. ‘Er is niets leuker dan een goede uitdaging dus kom maar op, geef me het beste.’ De uitdaging in haar stem kon je niet negeren, net als de glimlach op haar lippen…
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Wat voor uitdaging Dante ook voor haar in petto had, het zou er eentje worden die ze met twee handen zou aannemen en waar ze vrij zeker van was dat hij niet zo onschuldig zou zijn. Maar hey, precies wat ze wou. Wat kon je doen in een bibliotheek vol studerende jongeren … waarom had hij trouwens voor de bibliotheek gekozen, ze wilde hem ook nog eens in de gym aan het werk zien, dan mocht hij de arbeid leveren in plaats van zij want wat deze opdracht ook ging worden … het zou allemaal rond haar gaan. Zij zou in de belangstelling staan, waarschijnlijk meer in de negatieve zin. Maar in de belangstelling was in de belangstelling en Jupiter stond nu eenmaal graag in het middelpunt van alle aandacht. Dus het kon nooit erg genoeg zijn voor haar om weg te vluchten, naar een donker plaatsje helemaal alleen … waar ze het meestal haatte. Dus nee, ze was er klaar voor, zowel mentaal als lichamelijk. Het was veel te lang geleden geweest dat ze in deze manier plezier had gehad. Het laatste beetje lol was met zo van die essentiële oliën en kruiden waar je hallucinante bijwerkingen van kreeg. Dus dit was een andere manier van lol ondanks dat dat ook lol was geweest om eerlijk te zijn.

‘Oe first lady.’ Knikte ze goedkeurend. Dat stond haar wel aan, hij stond haar aan. ‘Ik hoop wel dat jij de president bent van dit clubje, hebben we veel leden?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Liepen hier veel knappe koppen rond? De eerste die ze had leren kennen was Dante en hij was meteen een knappe kop dus … het was een veelbelovend vooruitzicht. Het balievrouwtje hoorde er niet bij, goed, uitstekende punten voor Dante. Niet dat daar veel over viel te discussiëren, Faye had het niet zo voor oudere vrouwtjes, ze waren de twee uiterste. Of te vriendelijk, of net om je haar bij uit te trekken. Zijn blik gleed kort over het publiek en Jupiter volgde die blik met een geamuseerde glimlach, nu zou het gaan komen.

“Oh babe, wees gerust,” dat klonk haar als muziek in de oren. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog in een afwachtend gebaar tot hij verder ging. Hij haalde een laptop uit zijn rugzak en legde het voor hen op het tafeltje. Faye keek van de laptop opzij naar hem en luisterde aandachtig, de uitdagende glimlach sprong gelijk terug op haar lippen. Ze volgde zijn blik naar het tafeltje midden in de andere en knikte gehoorzaam, alsof ze zo heel flink was. Toen hij klaar was kwam ze recht en nam de laptop van de tafel onder haar arm. Ze legde haar hand op zijn schouder en bracht haar lippen naar zijn oor. ‘Ik mik altijd op bonuspunten.’ Fluisterde ze. Ze gaf hem een klopje op zijn schouder en liep, elegant en luchtig als altijd naar het tafeltje. De anderen keken een beetje verstrooid op toen ze de stoel luidruchtig naar achter schoof, ze gaf ze elk één van haar minzame blikken en ging zitten. Ze deed de laptop open en keek kort over haar schouder naar het balievrouwtje, ze zette haar vinger boven de aan toets en drukte hem in. Gelijk begonnen zich keiharde geluiden in de omgeving te zetten. Faye beet meteen op haar onderlip, ze moest serieus blijven, denken aan die bonuspunten. Ze draaide zich kort en keek naar Dante, wees naar haar serieuze blik, al was hij op het randje van lachen. Ze had gedacht dat het geluid voor heel eventjes was maar het bleef maar duren. Alle leerlingen keken naar haar en ze hoorde boven het kabaal de kille hakken van het balievrouwtje naderen. ‘Jongedame!’ Siste ze kwaad. Faye draaide haar blik om, doodserieus. ‘Wie, ik?’ Wees Jup naar zichzelf, in de meest onschuldigste vorm van zichzelf. De balievrouw was kwaad, oh jee, wat? Strafstudie? Huisarrest? Het balievrouwtje drukte op de volumetoets maar aangezien de laptop nog in opstartmodus zat veranderde dat niets aan het geluid. Faye keek op en haalde langzaam haar schouders op, al moest ze heel erg haar best doen om niet in het lachen uit te barsten…
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Enkel maar vrouwelijk potentiele leden … en zij was de first lady. Wel, ze voelde zich vereerd om de eerste vrouw te mogen zijn in zijn elite groepje. Dat liet ze dan ook merken door een haast eerbiedige maar licht verleidelijke glimlach. Dat zei natuurlijk ook heel wat over hem, dat hij potentiele vrouwen op het oog had. Wel, ze had zich niet vergist in hem, al was dat al vrij duidelijk geworden uit de sms’jes. Als hij alle vrouwelijke leden van hun groepje mocht uitkiezen dan mocht ze waarschijnlijk de mannelijke leden uitnodigen. Maar hij was de president, ze had hem in ieder geval. De president dan nog wel. ‘Wel,’ ze tuitte haar lippen en gaf hem een kleine glimlach. ‘Ik voel me gevleid.’ Knipoogde ze. Dit alles was in ieder geval een mooie veelbelovende start voor dit … wat het ook moest voorstellen, schoolverblijf, whatever.

De opdracht was simpel, naar het tafeltje gaan, laptop starten en niet lachen. Jupiter gaf het niet graag toe maar ze schrok wel van het volume waarmee het ding opstartte. Gelijk waren er acht ogen op haar gericht plus die van het balievrouwtje. Ze probeerde onschuldig te lijken … probeerde. Wat niet lukte als je een lach moest onderdrukken en wat sowieso al niet werkte voor Faye. Ze zag er alles behalve onschuldig uit en dat kon ze ook niet in haar gezicht verwerken. Dus nee, haar onschuldige “wat ik?” maakte het balievrouwtje enkel maar woester. Ze zou er een opmerking over maken maar de muziek bleef maar dreunen. ‘Kan dat wat stiller!’ Riep één van de studenten haar toe. Oke, hier gingen we dan, allemaal op haar nek. Toegegeven, het was een best goede grap van Dante. Ze keek subtiel eens over haar schouder naar hem, duidelijk dat hij aan het lachen was en zij hier wel haar best deed om dat niet te doen. Het muziekje stopte voor twee tellen, Faye keek opzij naar het balievrouwtje die haar schouders in opluchting liet zakken. En dan kwamen de errorschermpjes, het één achter het ander met dat irriterende piepgeluid. De balievrouw ging zich net omdraaien maar keek woest terug naar Jup. ‘Ik zweer het, hij doet dit niet elke dag.’ Zei ze quasi serieus terwijl ze tegen de zijkant van de laptop klopte. Het balievrouwtje duwde weer op de volume knop maar weer gebeurde er niets. ‘Dit is vast heel grappig voor je.’ Siste ze tegen Jupiter. ‘Eerlijk, eigenlijk wel.’ Gaf Jupiter toe. Oke, dat moest je niet zeggen tegen oude vrouwtjes maar hey, het was eruit. Haar mond ging vaak sneller dan haar hersenen.

En daar kwam de preek, tussen de piepgeluidjes door. Jupiter leunde achteruit, bracht haar handen achter haar stoel bij elkaar terwijl ze probeerde te luisteren naar de preek van het balievrouwje. Eentje van ik neem je laptop in beslag en je mag naar de docenten gaan, veel ving Jup er niet van op. Het was nog niet donker buiten maar aangezien de winter er aan kwam en het al bewolkt was door het slechtere weer was het toch al aardig langs de donkere kant. Jupiter keek kort naar één van de ramen, het was voor haar echt niet moeilijk om de bewolking te vierdubbelen. Toen de eerste donderslag klonk kwam een zelfgenoegzame glimlach op haar lippen. Balievrouwtje kwaad krijgen, daar deed Jupiter graag nog een beetje chaos bovenop. De studenten keken allemaal naar boven, door de ramen naar de donkere hemel. Jupiter volgde hun blik, met een kleine glimlach. ‘Naar de directie.’ Wees het balievrouwtje helemaal witheet van woede en in de war. ‘Voor wat? En trouwens, het onweert buiten, mijn haar,’ Ze zweeg, iets van spot dreef door haar ogen. Haar haar had er niets mee te maken. Ze keek richting het dak, maakte van haar hand een vuist en een bliksemschicht kwam naar beneden op het gebouw en toen viel alles uit. Alle lichten, alle elektriciteit, iedereen zat in het aardsdonker. Enkel Jupiter haar gezicht lichtte op vanwege de laptop maar voor de rest was er niets te zien. ‘Whoeps.’ Ze knipperde onschuldig met haar ogen maar binnenin ging ze kapot van pret. ‘Moet ik nog steeds naar de directie?’ Vroeg ze nonchalant. Het balievrouwtje beende weg met de hulp van één van de studenten en diens gsm licht. Jupiter rechtte triomfantelijk haar rug en draaide zich op haar stoel om richting de tafel te kijken waar Dante zat. Ze zag hem natuurlijk niet want het was pikdonker. En hem roepen ging ook niet want het geluid van haar onweer en de laptop overstemde alles. Ze bracht haar vinger naar omhoog en gebaarde hem te komen. Ondertussen kon je het balievrouwtje in paniek en met veel drama heen en weer horen lopen, de studenten achter haar aan. Faye vond het donker wel geweldig en het de kracht dat haar bliksem was in geslaan op het gebouw zou het wel nog een tijdje donker blijven…
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Het was niet dat ze hier niet op voorbereidt waren … of niet? Een heel eiland vol mutanten moest toch meer stoten als deze ondervinden. Maar er was wat chaos toen de bliksem in sloeg in het gebouw en alles uit viel. Jupiter kon zelf kiezen met hoeveel kracht en spanning ze de bliksem liet in slaan, deze was genoeg voor een paar donkere uren. En het balievrouwtje, wel, die was compleet om zeep voor de rest van de dacht. De donkere ruimte werd af en toe verlicht door een bliksem die de hemel liet opklaren, dat en hopen regen zou iedereen de komende uren binnen houden. Geen noodverplichting, alles was gefrituurd … door Faye. En het was op exact deze momenten dat ze haar mutaties tot het uiterste apprecieerde. En het zou pas zijn als zij zich erop zou concentreren, dat het onweer zou weg trekken. Ze hield ergens wel van het geluid, van de beukende wolken, de regen op het dak maar niets was immers zo sterk overstemmend dan de errorgeluiden van Dante’s laptop.

Ze draaide zich op haar stoel en wenkte hem, het duurde niet lang voor hij tevoorschijn kwam in het licht van zijn eigen laptop. Hij ging naar de startinstellingen en plots viel het geluid weg en was het weer stil, tot natuurlijk de donker beukte en alle gesprekken hoogstwaarschijnlijk zou laten stil vallen. Niemand had onweer als zijn beste vriend, niemand buiten Jupiter. Dante greep haar hand en in een zwierig gebaar stond ze soepel op en volgde ze hem in het donker. Hij zat hier al een jaar, hij zou de weg wel kennen. Toch deed ze haar best niet ergens tegenaan te stoten. Het was komisch op de balievrouw te zien staan, verlicht door acht gsm’s op zoek naar een paraplu om buiten te geraken. Ze grinnikte en volgde hoofdschuddend Dante verder. Hij liet haar even los, stak zijn flash aan zodat de grond rondom hen verlicht was. Zijn woorden deden haar luidop lachen. ‘Me niet vervelen.’ Gaf ze grijnzend toe. Het laatst zat ze ergens in een Amerikaans dorpje, een beetje onder de invloed van verkeerde dingen en midden één van haar gigantische onweren. Toen kwam er een docent haar halen en was de pret voorbij; althans, dat had ze gedacht. Dante bracht daar verandering in. ‘Ga me niet zeggen dat hier niemand is die dit ook zou doen, of iets gelijkaardigs? Want als dat zou is dan worden jij en ik dikke vriendjes.’ Want if so … dan zou ze hier snel weer weg zijn ... of natuurlijk wat ze net zei, dikke pret met Dante.

Ze kwamen in een game room, Jupiter kon niet veel opmaken van haar omgeving maar door het weinige licht zag ze wel verschillende gametoestellen staan. Ze volgde Dante naar een bank waar hij zich languit in plofte. Zelf wandelde ze om de banken heen, haar vinger gleed over het stof alvorens haar blik naar Dante gleed. ‘Eufrazie, waaraan heeft ze die naam verdiend toen ze klein was.’ Wie noemde zijn kind nu zo … maar het was niet iets om te verschieten, Faye had al ergere dingen gehoord en gezien. ‘Aah.’ Overgevoelig voor geluid, dat verklaarde de hele prank. Ze liet zichzelf op de grond naast de zetel zakken waarin Dante zat. Ze leunde er tegenaan maar draaide zich een beetje zodat ze hem kon aankijken. ‘Het was een goede prank tho, tien op tien voor dat.’ Prees ze zijn grap. Ze vond hem zeker geslaagd, vooral omdat Eufrazie zo gevoelig was voor geluid. ‘Wat heeft ze jou gedaan om dit te verdienen, niet dat ik protesteer. Het was geweldig’ Greens ze breed. Drugsfeestjes, ze hielden hier drugsfeestjes. Oké, deze school was dan misschien toch niet alles wat het op het eerste zicht op had geleken. ‘Krijg ik tien op tien, een geheim en een bonuspunt of wil nog iets uittesten?’ Vroeg ze droog, al lag haar scheve aanlokkende glimlach wel op haar lippen. Het onweerde buiten, de school lag in panne, ze had Eufrazie meer dan kwaad gekregen en ze had geprobeerd om niet al te veel te lachen, ze vond wel dat ze aan zijn wensen had voldaan …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze kende het concept “vervelen” wel, als je al zolang leefde dan verveelde je je ergens onderweg wel een keer. Maar Jupiter vulde dat altijd op met iets waar ze goed in was, aandacht trekken, het verkeerde pad op gaan. Er was toch nooit niemand die haar tegenhield, die haar zei dat ze dat of dit niet mocht doen dus het was haar tweede natuur geworden. Voor alle jaren dat ze haar mutaties onderdrukt had, kende ze verveling. Sinds ze haar mutaties weer ten volle gebruikt is er nooit zo’n moment geweest in haar leven. Weinigen maakten gebruik van hun capaciteiten, Jupiter wel. Ze maakte niet enkel gebruik van haar mutaties, ze maakte ook gebruik van haar uiterlijk, haar karakter, haar reputatie. En dat was de enige reden waarom de bibliotheek en andere delen van het eiland nu zonder stroom zaten. Het beste van allemaal was dat niemand een vinger naar haar kon wijzen, ze was niet de enige met een mutatie voor het weer, de bliksem … nouja, kon niet toevallig de bliksem inslaan op toevallig de bibliotheek waar toevallig Faye zat?

Met een triomfantelijke glimlach liep ze langs Eufrazie heen, die haar niet eens opmerkte, achter Dante aan. Hij kende zijn weg goed genoeg dus ze vertrouwde haast blindelings elke stap die hij zette terwijl ze toekeek hoe Eufrazie stond te bellen met een mobieltje van een leerling, ze had geen flauw idee hoe ze daarmee moest werken. In een kort moment waren ze even in het zwakke licht van al die gsm’s terecht gekomen maar ze losten algauw weer op in het donker en kwamen uit in een soort game hall. Deze school had echt alles. Haar vraag deed hem kort grinniken en nu was ze nieuwsgierig naar zijn antwoord. Dit was de allereerste keer dat het eiland volledig was getroffen door een “prank”. Haar glimlach werd breder toen hij haar complimenteerde met haar actie. Wel ja, het was opgaan in het moment, daar was ze wel goed in. Eerst handelen dan denken, dat was een beetje haar moto doorheen de jaren geworden.

Toen hij in de zetel zakte keek ze zelf over haar schouder richting de deur, alles was pikkedonker ondanks dat er zoveel geluid kwam vanuit de hal werd dat grotendeels overstemd door het gerommel in de hemel. Ze wist niet waarom ze het deed maar ze keek opnieuw naar boven naar het dak waarachter haar mutatie zijn werk deed en er momenteel zelf niet mee op hield. De regen die tegen het glas tikte was heftig en werd heftiger waardoor het geluid op de hal wegviel en er enkel de stem van Dante was die het overstemde in haar bijzijn. Zijn verhaal over Eufrazie deed haar een vies gezicht trekken waarna ze begon te lachen, en er waren mensen die dat geloofden? Ze zakte naast de zetel neer op de grond, draaide zich half en legde haar arm om de rand van de zetel, haar ogen op Dante gericht. En toen kwam de reden waaraan Eufrazie deze prank verdiend had. Haar lippen vormde een geluidloze “aah” en ze schudde zachtjes haar hoofd. ‘Dat verklaart alles.’ Ondanks dat ze haar stem zacht hield was ze gemakkelijk te verstaan omdat ze vlak naast de zetel stond. ‘Maar ze heeft de rest van de avond en nacht geen stroom en met een beetje geluk begint het binnen te regenen en worden haar kostbare boeken nat.’ Ze haalde haar schouders op alsof het helemaal niets voorstelde. Dat wist ze dan ook weer, niet in de bibliotheek rond hangen, al zou dat waarschijnlijk de laatste plaats zijn waar je haar zou vinden. Bij haar vraag keek hij haar bedenkelijk aan terwijl hij met zijn vinger langs zijn kin streek, een gebaar die haar ogen langzaam volgden. Bij zijn woorden keek ze hem weer aan en glimlachte traag, uitdagend. ‘Help me eraan te herinneren dat ik die tegenprestatie nog van je te goed heb.’ Ze tikte hem kort tegen zijn schouder. ‘Op het moment dat je het niet verwacht.’ Hij stelde een tegenprestatie voor, die nam ze dan ook gelijk met twee handen. Maar ze moest erover denken en het was veel te donker en te “gezellig” om daar nu aandacht aan te besteden …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Haar ongecontroleerde actie zou meteen een beeld geven van hoe goed deze school was voorbereidt op dingen als haar, of een aanval van buitenaf. Het was niet dat ze hier zonder back up plan zaten, of een back up plan van een back up plan, dat geloofde ze gewoon niet. Dus … misschien zouden ze hier aar een uurtje zitten, misschien zouden ze hier twee uur zitten, of een hele nacht zonder stroom, misschien zou hij dadelijk weer aanspringen. Hoe langer het duurde, hoe meer info ze kreeg over deze plaats. Hoe goed waren ze nou georganiseerd tegen dit soort dingen? Eufrazie was in ieder geval niet haar kalme zelf maar dan weer, misschien was Jupiter daar schuldig voor. Dat en haar overgevoelige gehoor, daar hielp haar onweer ook absoluut niet bij. Voor de rest had ze hier nog niet echt het grootste rampenplan ooit gezien, hadden ze dat wel? Het enige wat haar eigenlijk echt interesseerde was Dante hier en het voldane gevoel dat ze had door wat ze net had gedaan. Al was ze zeker dat hier wel één of ander helderziende leerkracht was die kon aanwijzen wie de schuldige hiervan was. Faye was in ieder geval niet bang voor wat zou komen, ze had al ergere dingen overwonnen dan dit.

Het beeld van Eufrazie die haar boeken afzonderlijk met een haardroger zou lopen verzorgen deed haar luidop grinniken. ‘Wedden dat ik moet helpen, al straf voor jouw prank.’ Zag ze zichzelf al zitten aan één van die tafeltjes met een haardroger en een stapel boeken. Als ze daar een uitnodiging voor zou krijgen dan zou ze dat vriendelijk afwijzen en maken dat ze haar de komende dagen niet meer konden vinden. Want dat was echt het laatste waar ze zin in zou hebben, boeken drogen met een haardroger. Een haardroger die ze beter voor zichzelf kon gebruiken in de eerste instantie.

Hij hield wel van verrassing, goed, Jupiter zorgde ook graag voor verrassing. Ze beantwoordde zijn uitdagende glimlach met één van haar. Ze was eigenlijk al gaan denken waar ze hem mee kon terug pakken maar daarvoor moest ze deze plaats, deze school eerst wat beter leren kennen dan dat ze nu deed. Zijn inspecteerde blik wachtte ze af met een zorgvuldige blik van haar. Bij zijn vraag kroop haar mondhoek omhoog in een scheve glimlach. ‘Oorspronkelijk Rome.’ Antwoordde ze hem glad. Als ze alle steden zou moeten opnoemen waar ze als een nieuw gezicht was opgedoken dan kon ze hem maar beter gewoon een wereldatlas geven, zaak opgelost. ‘Maar het is een hele lange tijd geleden sinds dat ik daar nog eens ben geweest. Vandaar de naam Jupiter.’ En daarmee kon hij zelf de puzzelstukjes samenleggen, al haar mutaties leidde tot Jupiter, zo ook haar onsterfelijkheid. Iedere vraag die ze hem zou stellen zou ze beantwoorden, serieus, ze had niets achter te houden in de tweeduizend jaar dat ze al rond liep. ‘En jij? Wat maakt Dante zo speciaal?’ Ze sprak zijn naam extra intens uit, ze haalde haar wenkbrauwen tweemaal op en gaf hem op zijn beurt een inspecterende blik …
outfit