Onderwerp: Re: Ghost from the past. [Devon] wo jun 01, 2016 7:52 pm
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Er stond een zekere blik in zijn ogen die Storm nooit eerder bij hem had kunnen zien. Het had iets aandachtigs, maar op een serieuze manier. Het had iets oprecht, door het feit dat Devon echt moeite deed om zich open te stellen voor alles wat Hall hem zei. Op dat gebied was er nu voor het eerst een échte verandering te zien in zijn houding, maar toch excuseerde Storm zich om het feit dat hij die nooit eerder opgemerkt had. ’Schuldig, schuldig… Hall, de enige reden waarom je het niet eerder aan mij gezien hebt is omdat ik het zo zorgvuldig kan wegsteken. Het is altijd mijn opzet geweest om het weg te steken, om het te vergeten. Met de hoop dat het dan ook echt uit mijn hoofd zou verdwijnen.’ Devon haalde een hand door zijn haren en glimlachte zijn beste vriend zwakjes toe. ’Maar zoals gebleken is, die ochtend in het bos, valt zoiets niet vol te houden en is het niet mogelijk om iets volledig te vergeten.’ Na die ochtend was het niet meer ter sprake gekomen, omdat er nooit een goed moment voor was geweest. Als dat überhaupt al bestond, een goed moment om zoiets ter sprake te brengen. Maar dan had je Kylie, die het weer in Hall naar boven gebracht had en ja.. Uiteindelijk was het er toch van gekomen, zo zaten ze ondertussen tegenover elkaar, met elk hun eigen last om te dragen, maar ook de wil om de ander zo goed mogelijk te helpen, soms zelfs beter als zichzelf. ’Op drie maanden tijd kan je niet iemand zowel vanbinnen als vanbuiten kennen Hall, zeker niet als die persoon een zekere kant van zich probeert af te blokken. Dus kieper die schuldgevoelens alsjeblieft uit het raam, wil je?’ Devon stak zijn been uit en duwde met zijn voet tegen de zijkant van de bureaustoel waardoor die kort bewoog. Zowel Storm als Devon konden perfect op elkaar inspelen, tijdens lessen, in de cafetaria, op de gangen, op feestjes, eender waar. Maar dat waren sferen die niet te vergelijken vielen met degene waar ze nu in zaten. Het was een heel andere kant sfeer, en op dat gebied moesten ze nog gewoon worden aan elkaars manier van denken en handelen.
Devon dacht na en fronste zijn wenkbrauwen. Beginnen bij het begin. Het was het meest logische en als je enkel naar de woorden luisterde klonk het heel gemakkelijk. Een boek openslaan, starten bij het eerste hoofdstuk en beginnen vertellen. Maar in Devon zijn hoofd zag het er heel anders uit. Alsof hij niet één boek was, maar wel een bibliotheek. Hij had zoveel verhalen die in elkaar over liepen waardoor het moeilijk was om een goed begin te kiezen. De oorsprong van zijn verhaal was zijn geboorte, want hij was niet zoals Storm een mutant geworden, hij was er als een geboren. Storm zijn opmerking over Kylie deed Devon zacht lachen en voor een moment leunde hij wat ontspannener tegen de muur waar zijn bed tegen stond. ’Ik begrijp je volledig, ze heeft me ook vaak genoeg met mijn mond vol tanden doen staan.’ En Hall wist goed genoeg hoe Devon nagenoeg overal een gepast antwoord op wist te geven. De ouders van Kylie hadden hem vaak aangesproken, dat hij het goede voorbeeld aan hun dochter moest geven, maar little did they know dat het gewoon was wie Kylie was. Het roekeloze, onbezonnen meisje dat het liefst van álles van de wereld ervaringen wilde opdoen. Devon had vaak zijn nek voor haar uitgestoken en gezorgd dat ze niet in de problemen kwam, maar Kylie was op dat moment nog te jong om dat te beseffen. Het was iets wat hij ook graag genoeg gedaan had, want in vergelijking met vele pleegbroertjes en -zusjes was zij een van de weinigen geweest waar hij oprecht om gegeven had.
Voor het eerst sinds dit gevoelige onderwerp was aangesneden greep Hall opnieuw naar een stukje vlees, en Devon keek er aandachtig naar, totdat Hall weer zo’n typische opmerking gaf en Devon niet anders kon dan grijnzend met zijn ogen rollen. ’Yeah right!’ merkte hij er op een licht spottende maar terwijl ook lachende toon op aan. ’Je gaat niet van vandaag op morgen naar een nieuw leven en vergeet alles van het vorige.’ Devon haalde sip zijn schouders op en zuchtte zachtjes. ’Soms is dat wel wat van je verwacht wordt.’ of toch zeker in zijn situatie. Elke keer een ander gezin, mensen met andere persoonlijkheden, verwachtingen, waarden, normen. Als er iets was wat Devon had moeten doen in al die jaren tijd was het wel zich aanpassen. ’We zijn beide in een andere omgeving opgegroeid Hall, hebben elk onze eigen kijk op het verleden en de toekomst.’ Het was iets heel normaal, wat zich tussen hen afspeelde. Ze moesten gewoon elkaar helpen, zoals al eerder gezegd was: Ze hadden elkaar nodig, en misschien meer dan dat ze zelf beseften. Devon keek doorheen het raam, naar de toppen van de bomen die net nog te zien waren. Londen. ’Het is een keuze die je zelf moet maken.’ sprak Devon hem nuchter, maar ergens ook vol medeleven toe. Hij kende Londen en de mensen die daar op hem zaten te wachten enkel uit de verhalen die Hall hem verteld had, maar het waren de echte ervaringen en herinneringen die Hall bezat die hem zouden moeten helpen met het doorhakken van die enorme knoop. Toen Storm begon te hoesten rechtte Devon zijn schouders en trok een wenkbrauw in de lucht. ’You okay?’ vroeg hij verbaasd om het feit dat Hall zo opeens was beginnen hoesten. Pas toen Storm hem die vraag stelde, besefte hij dat het was door de opmerking die hij had gemaakt. ’Ja..denk ik..’ bracht hij er zwakjes tegen in. ’Een blok aan mijn been, echt Devon.’ Hij voelde zich net een klein kind dat een enorm domme opmerking had gemaakt, en dat gevoel werd enkel maar sterker door de argumenten die Hall erachter aan bracht. Ergens had hij natuurlijk wel gelijk, maar toch was Devon er van verbaasd dat hij hen twee zelfs ná al hun avonturen op Genosha nog als een onafscheidelijk duo zag. Hij slikte kort, en keek Hall doordringend aan. De jongen die voor hem zat was bereid om meer tijd en moeite in hem te steken dan eender wie ooit in zijn leven gedaan had. ’Ik hoop dat je weet waar je aan begint hall.’ begon Devon met een onzekere lach waarbij hij zijn vingers door zijn haren haalde. ’Er zijn er velen aan je voorgegaan die die woorden niet hebben kunnen waarmaken.’ Er was een enorm verschil tussen zijn omgang met volwassenen dan met leeftijdsgenoten, maar toch. De wereldreis die ter sprake kwam deed Devon kort grijnzen. Hij kon het zich zo voor de geest halen, en nee, dat zou niet goed aflopen. Want hij wist, dat waar Kat ging, Denni zou volgen. En Taylor, en Karlie, en Lorise, en… De gezichten van de stuk voor stuk prachten van meisjes schoten voor zijn ogen door, totdat het beeld van zijn ouders hem weer naar de realiteit trok.
Bindingsangst. Dat was misschien wel het gepaste woord dat er voor te gebruiken viel. Of misschien zelfs ergens iets van hechtingsstoornis, maar zulke zware termen hield hij liever buiten het gesprek, het viel hem zo al zwaar genoeg. Na de uitleg van Hall moest hij kort lachen. ’Ja oke, maar er zit een heel verschil tussen mijn vriendschap met jou, of de dingen die er met Taylor, Denni of Ivy zijn gebeurd.’ Devon haalde zijn wenkbrauwen op en keek Hall veelbetekenend aan. ’Jij hebt geen verwachtingen van mij, of toch niet op de manier dat meisjes dat hebben. Ik moet geen verantwoordingen afleggen waar ik godganse dagen uit hang, waarom ik vaak over de schreef ga op het gebied van feestjes, alcohol en vooral: meisjes.’ Hij zag aan de blik van Hall dat ze elkaar begrepen, maar toch kon Hall de volgende woorden niet bedwingen: ’Zeg nooit nooit.’ Devon lachte en rolde met zijn ogen. Ja, Nadya had een belletje in het hoofd van Storm doen rinkelen, had bij hem dingen losgeweekt die zelfs Devon bij hem niet zou krijgen klaargespeeld. ’En ik zie je wel.’ Storm hield zijn vingers alsof ze een kader waren en Devon zette zijn meest brede, geforceerde glimlach op, alsof hij poseerde voor een schoolfoto. ’Ik zie alleen niet wie er naast je staat.’ Devon snoof sarcastisch. ’Wie weet eindig ik nog wel bij Agnessie op de schoot.’ maar de lachende blik op zijn gezicht gleed zo snel als hij gekomen was ook weer weg. Miserabel staarde hij voor zich uit. Storm excuseerde zich, maar Devon ging er niet echt op in. Hij had niets om zich voor de excuseren, het was gewoon het lot geweest wat dit voor hem in petto had. Net zoals mensen zeiden dat het hen speet voor iets waar ze niets aan konden doen, zeiden ze ook dat dingen gebeurde voor een reden. Alleen had Devon zijn reden nog niet gevonden, en was hij er ook vast van overtuigd dat er slecht een leegte achter zat. ’Geluk zit in de kleine dingen.’ Devon knikte schouderophalend. ’Misschien, misschien ook niet.’ beaamde hij en glimlachte Hall zwakjes toe.
Devon verplaatste zich langzaam op zijn bed en liet een fluisterende zucht langs zijn lippen glijden. Nog eenmaal kneep hij in zijn lakens alvorens hij de onzichtbare knop in zijn hoofd omdraaide. Hij begon te vertellen, zachtjes. ’Waar jouw mutatie een vloek is, Hall, is die van mij mijn redding geweest.’ Hij trommelde lichtjes nerveus met zijn vingers op zijn knie alvorens hij verder ging, want hij was zich er van bewust dat eens hij de aanzet gaf, hij niet meer kon stoppen. Dat kon hij gewoon niet maken ten opzichte van Hall. ’Ik was aanwezig in het auto-ongeluk. Hoe het precies is gegaan kan ik me niet herinneren, enkel uit de verhalen die mijn oma mij heeft verteld. Maar dus, mijn vader verloor de controle over het stuur waardoor hij niet tijdig met een bocht mee kon draaien en dwars door de vangrails reed.’ Devon tikte op de poster die voor hem lag. Arizona had nu niet de meest vlakke omgeving. ’We belandden in een ravijn, en mijn beide ouders waren volgens de autopsies onmiddellijk dood. Ik daarintegen, of beter gezegd, de Ursus, overleefde de crash.’ Devon trok geforceerd een mondhoek omhoog. ’Dat was de eerste keer dat ik transformeerde, wist mijn oma me te vertellen. Ik kreeg toen ook de moedervlek.’ hij tikte op zijn been, aan de binnenkant, net boven zijn rechterknie. ’Mijn herinnering aan alles wat er is gebeurd.’ Devon stopte, zuchtte en liet zijn hand achter de rand van zijn bed en voelde de koele fles Jack liggen. Met een onschuldige glimlach op zijn lippen haalde hij die tevoorschijn. Als ze hier toch over serieuze zaken gingen praten, konden ze evengoed wat hulp inschakelen. En wie wist kon dan de serieuze boel nog uitdraaien in iets leuks… ’De jaren daarna woonde ik bij mijn grootmoeder, totdat ook zij overleed. Andere familie had ik niet, aangezien de rest van mijn grootouders al gestorven waren voordat ik geboren was, en zowel mijn moeder als mijn vader hadden geen broers of zussen.’ Met een zacht gekraak brak de zegel van de fles en kwam de stop van de hals. Devon plaatste hem aan zijn lippen, nam ettelijke slokken en bood hem toen aan aan Storm. ’De enige optie die ik had, was intrekken bij een pleeggezin.’ Hij haalde zijn schouders treurig op. ’En daar heb ik heel veel ongeluk gehad gewoon..’ Hij klemde kort zijn kaken op elkaar en krabde aan zijn schouder. ’Ik was ook gewoon geen gemakkelijk persoon toen ik jonger was.’ gaf hij toen schaapachtig toe en trok een knie tot tegen zijn borstkas.
Onderwerp: Re: Ghost from the past. [Devon] wo jun 01, 2016 10:12 pm
.Always live before you die.
Storm had zijn beste vriend op veel mogelijk manieren gezien, hij had hem met de slappe lach gezien, met straf gezien, met meisjes gezien, dronken gezien, slaperig gezien, boos gezien maar dit … de aandachtige serieuze manier van kijken, nee, zelf niet in de lessen. Het leek alsof hij voor het eerste moeite deed om iets serieus op te nemen en Storm werd instinctief een beetje voorzichtiger. Hij kwam om verboden terrein, terrein waarin hij Devon niet kende en niet wist in welke mate hij kon praten of vragen. Hij hield zijn blik niet langer dan twee seconden op Devon gericht, op die nieuwe manier van kijken alvorens hij zijn ogen neer sloeg en zich excuseerde voor het niet eerder op te merken. Toen Devon sprak richtte hij zijn blik niet opnieuw op, hij probeerde weg te kijken, langs Devon heen te kijken of in ieder geval iets te doen anders dan hem aan kijken. Wat Devon zei was waar, Storm had nooit iets kunnen merken aan Devon, nooit had hij een hint gekregen van een moeilijker verleden, nooit had hij een krimp gegeven over mogelijke problemen. En hij was er jaloers op, wat Devon deed kon Storm niet, hij was een slechte leugenaar. Toch lukte het hem recent om iedereen om de tuin te leiden en ze te verzekeren dat hij terug de oude was. Daarom keek hij Devon niet aan, bang dat er misschien iets zou breken in die vastberadenheid waarin hij iedereen deed geloven dat hij in orde was. Maar het was gemakkelijker vol te houden omdat dit niet om hem ging, maar om Devon. Dus toen hij was uitgepraat gleed zijn blik langzaam terug naar zijn beste vriend. ‘Nee, inderdaad.’ Prevelde hij instemmend. Je kon niet iets vergeten dat je had meegemaakt, herinneringen kon je niet zomaar wissen. Hoe graag ze het beide ook zouden willen, het was gewoonweg onmogelijk.
Zijn schuldgevoelens uit het raam kieperen? Devon gaf zijn stoel een klein zetje waardoor Storm een beetje naar links werd geschoven. Hij had willen protesteren, hij had in die drie maanden op zen minst één ding moeten opmerken maar nee … niets, omdat hij een verdomde weerwolf was en Devon te koppig was er iets van te laten zien. Hij bewoog niet in de stoel, hij wierp Devon enkel een kort neutrale blik die wel alles zei … nee, als het kwam op schuldgevoelens dan was Storm wel de nummer één om ze te houden. ‘Ik had iets moeten merken.’ Zei hij snel, stak zijn vinger kort op om geen tegenspraak te willen terug krijgen. Je kon geen tien op tien scoren voor het achterhouden van bepaalde dingen, Devon ook niet dus hij moest ergens wel eens een steek laten vallen hebben en Storm had het niet gezien. Hij bleef roerloos zitten in de stoel, herhaalde de woorden in zijn hoofd opnieuw en opnieuw. Hij kende Devon niet van binnen naar buiten, waarom had hij daar niet eerder op toegezien?
Kylie had hem niet enkel met de mond vol tanden laten staan, ze had hem ook nog eens weggejaagd ook, letterlijk. Storm was weg gewandeld omdat Lupos het anders zou overnemen en dat was iets waar hij en Kylie het overeen waren gekomen dat Devon dit niet mocht weten. Hij kon niet weten dat Lupos op het punt had gestaan haar aan te vallen, dat ze zo goed als zijn volgende doelwit was geworden. Maar door Kylie zaten ze hier nu beide, hij had haar een nacht ontmoet en Devon had ermee samen geleefd, hoe zou dat geweest zijn? ‘Is ze altijd zo geweest?’ Vroeg hij een tikketje nieuwsgierig, doelend op haar mondigheid en haar lef. ‘Ik bedoel, mijn broer is handen vol werk soms maar Kylie,’ hij zweeg en floot kort tussen zijn tanden. Hij was dan misschien haar broer geworden hier maar hij had geen idee of hij wel onder één dak met haar en Lupos wilde wonen. In ieder geval had hij iets bereikt die nacht, het was hem gelukt om ervoor te zorgen dat Kylie wat meer geduld had met Devon, want als Devon het al lastig had met Storm, hoe zou het dan zijn als Kylie voor zijn neus zat en vroeg naar het verleden? ‘Ze wil ook antwoorden weet je,’ hij zweeg en gaf zijn beste vriend een begripvolle blik. ‘Ik heb haar zover gekregen om geduld te hebben, maar ik kan niet beloven dat ze hier niet binnen dit en een week zal staan met een hoop vragen.’ Hij trok een spijtige blik. Hij had gedaan wat hij kon om Kylie wat meer van Devon’s rug af te krijgen. Ze had recht op antwoorden, om te weten waarom hij zo snel was vertrokken maar ze zou er geduld moeten voor uitoefenen, en om dat te vragen aan een kind … een hele opgave. Kylie was er eentje, zoveel was zeker.
Hij had zijn kippenvleugeltje tussen zijn tanden zitten toen Devon hem met een lichte spot het tegendeel toewierp. Maar het was exact wat Storm nu wilde, gewoon dat procentje luchtigheid in dit hele geladen gesprek. Er moest namelijk nog iets van die niet serieuze Devon boven water komen drijven zo nu en dan. En het was voldoende, Storm slikte grijnzend zijn stuk vlees door alvorens ze terug kwamen bij de ernst, en dan wisselden ook de gezichtsuitdrukkingen meteen weer. Storm sloeg zijn ogen neer naar het dekbed toen Devon hem duidelijk maakte dat het zoveel verschillend was. Hij probeerde zich in te leven maar het was moeilijk, zeker met wat voor omgeving Storm was opgegroeid. Hij had altijd alles gehad, de familie, de vrienden, de vaste waarde van zijn omgeving. In Londen kende iedereen hem en hij iedereen, hij kende de plekjes, het genot, alles. Devon had dat leven nooit gehad en ergens wilde Storm hem er zo graag van laten proeven. ‘Ik weet niet hoe het is en ik zal het ook nooit ondervinden denk ik maar het feit dat je het kunt, dat je het allemaal hebt gedaan is blijk van wilskracht.’ Hij trok kort een mondhoek op, verzonk een beetje in de woorden van Devon. Want dit was zo oprecht nieuw, dit, de intensiteit van dit gesprek en de manier van Devon’s kijk op zijn wereld. Dat hij luidop zei dat hij niet terug wilde naar Londen was nieuw en dat was er ook door het ongeluk gekomen, een kleine hint dat Storm Hall niet helemaal oke was zoals hij iedereen liet zien. ‘Ik zie wel.’ Wimpelde hij het onderwerp weg. Hij ontweek de blik van Devon glad en richtte zich op de laatste stukjes van zijn kippenvleugeltjes alvorens hij zich verslikte door de opmerking die zijn beste vriend maakte. Als Devon ook maar voor een moment kon denken dat hij een blok aan Storm’s been was dan kende hij Storm nog niet zo goed. Hij was gewoon om te geven om veel anderen, nog beter dan hij om zichzelf gaf, dus het was gemakkelijk in zekere zin. Zeker nu. “Ik hoop dat je weet waar je aan begint Hall.” Merkte Devon gelijk op, de onzekere lach sprak boekdelen over de hele situatie. ‘Ik weet waar ik aan begin, ieder beetje zorg, problemen, ieder beetje plezier of vertrouwen dat ik een ander kan geven of wegnemen is genoeg voor mij om,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Degene die me vooraf gegaan zijn, zijn niet Storm Hall, we zitten op dit eiland, in dezelfde kamer, we hebben al teveel meegemaakt om daarvan terug te keren. Is het niet omdat ik je dit verschuldigd ben dan is het omdat ik om je geef dus alstublieft,’ hij maakte zijn zin niet af. Anderen gelukkig maken, helpen was voor hem prioriteit, dat was de enige reden waarom hij was blijven leven die ene volle maan, voor hem en Nadya.
Storm keek met een zekere glimlach naar Devon terwijl hij probeerde uit te leggen wat het verschil was tussen hun vriendschap en die met Taylor, Denni en Ivy. Hij knikte af en toe eens alsof hij het ermee eens was. ‘Je hebt gelijk.’ Hij stak zijn handen kort op en knikte langzaam instemmend. ‘Ik ben het compleet met je eens.’ Hij zou er een maar aan willen zetten maar dat deed hij niet. Storm had geen bindingsangst, nooit gehad. De woorden van Devon hadden hem wel aan het denken gezet, hij staarde voor een moment lang door het raam naar buiten, misschien moest hij wel maar eens bindingsangst gaan beginnen krijgen … Sowieso kon hij zich niet binden, vanwege Lupos, dus daar had hij wel een mooi “voordeel”. Hij moest de wolf altijd in de eerste plaats zetten, hij zou beter bindingsangst krijgen vanwege de wolf. ‘Heb je nooit in je leven niemand gehad waarmee het gewoon klikte? Zoals ik en Camille, ik bedoel, zij is ook een meid en ik heb nooit ook maar een moment anders over haar gedacht dan een beste vriendin. Heb jij nooit iemand in je leven gehad waarmee het gewoon goed voelde? Niet op vlak van liefde maar als vriend?’ Vroeg hij wat voorzichtiger, niet wetend in hoever hij kon gaan met zo’n vragen. En toen zei Devon iets waardoor Storm luidkeels begon te lachen, hij sloeg letterlijk dubbel toen hij begon over Agnessie. ‘Please, laat mij je getuige zijn op dat huwelijk.’ Lachte hij uitbundig. Hij zag ze al staan, oude verrimpelde Agnessie naast Devon, geweldig!
Storm voelde het aankomen, niet omdat Devon ging verzitten maar als een soort van zesde zintuig wist hij dat wat eraan zat te komen al zijn concentratie en aandacht zou vragen. Op een vreemde manier was ook Lupos net iets alerter. Zijn blik ging afwezig naar zijn hartslagmeter alvorens hij terug naar zijn beste vriend keek. Toen Devon zei dat Lupos een vloek was slikte Storm kort en negeerde het lege gevoel dat die woorden teweeg brachten voor de rest. Hij keek zijn vriend aandachtig aan, maar met een zachte kalme blik in zijn ogen, begripvol voor ieder woord, iedere pauze. Ursus redde zijn leven, net als het al zoveel levens had gered hier op Genosha. Het was raar om te denken maar misschien had Devon die gebeurtenis een zeker gevoel voor overleven en beschermen gegeven. Storm volgde kort zijn vinger naar zijn been, waar de moedervlek zat alvorens hij met zijn ogen de beweging volgde tot de fles Jack naar boven kwam. Een typisch Devon trekje, net als het een Storm trekje was om zichzelf compleet dronken te drinken na een volle maan. Wat hij vertelde was de start van alles, de start van Devons leven van huis tot huis, van gezin tot gezin. Toen hij de fles naar Storm reikte schudde hij zachtjes zijn hoofd. Hij zou niet drinken, niet nu. Wat kon Storm hierop zeggen? Wat moest hij zeggen? Hij bleef een tijdje in stilte naar de fles Jack kijken voor hij langzaam terug op keek naar Devon. ‘Je had niemand?’, zijn stem stierf een beetje ongelovig weg. Zelf als zijn hele familie zou sterven dan nog zou Storm een stuk of drie gezinnen weten bij wie hij terecht kon, zelf toen hij zo klein was. ‘Wisten je pleegezinnen dat je een mutant was?’ Vroeg hij voorzichtig. De maatschappij was grotendeels ook naar de knoppen, tegenwoordig kon je niet zomaar kiezen waar je heen wilde. ‘Wat je niet dood maakt je enkel maar sterker, is het dat niet dat ze zeggen in de songs tegenwoordig.’ Hij kantelde zijn hoofd en zuchtte langzaam. ‘Het spijt me Devon, het zou zoveel dragelijker geweest zijn als je toen iemand had net als je nu mensen rondom je heen hebt.’ Meer kon hij niet zeggen, meer wist hij niet te zeggen …
