Your room, your rules. [Ivy]

‘Half.’ Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen toen de ander haar een charmante glimlach schonk en half leek in te stemmen met haar opmerking over een wolf in schaapskleren. Ze vond het wel een grappig spreekwoord om te gebruiken tegenover een weerwolf, en omdat je nou niet elke dag dit soort grapjes kon maken tegen een daadwerkelijke weerwolf nam ze maar gebruik van het moment. Als vampier was het al helemaal een uitzondering om überhaupt zo’n gesprek te hebben met een weerwolf, laat staan om zo dicht bij hem te kunnen zijn. Het was nog altijd iets wat haar verbaasde, misschien was het iets wat persoonlijk lag, dat ze zelf niet zo’n grote haat had voor die soort. Maar toch, normaal moest ze ook echt niets van honden hebben, ook niet van wolven. Hati was er een mooi voorbeeld van, hij was een weerwolf en ze walgde er al van als ze zijn geur in de gang rook. Maar bij Storm voelde ze zich helemaal niet zo haatdragend, waarschijnlijk was het gewoon een uitzonderingsgevalletje omdat haar levende kant hem wel mocht. In elk geval probeerde ze het weer een beetje goed te maken, ze wilde geen ruzie met hem zoeken en al helemaal niet over een onbenullig dingetje zoals dit. ‘Dat weet ik maar al te goed.’ Hij was echt een charmeur, en hij bevestigde zelf dat hij dat maar al te goed wist. Een kleine grijns verscheen rond haar lippen en ze drukte deze dan ook plagend in zijn nek, ze voelde de huivering door haar koude aanraking en liet zich naast hem neervallen, duidelijk vergenoegd daardoor. Zacht voelde ze hoe hij door haar bruine lokken heen streek, terwijl ze hem aan bleef kijken. ‘Geen idee.’ Hmn. Misschien had hij ook niets beters om te doen vandaag. ‘Je bed ligt wel comfortabel. Heb jij iets in gedachten?’ Ivy haalde luchtig haar schouders op, ze had gehoopt dat hij met iets zou komen, ze was best wel slecht in het bedenken van leuke dingen. Misschien kwam dat wel omdat ze alles wat je kon doen al wel eens gedaan had, niet zo raar als je je weer even besefte dat ze al meer dan honderd jaar oud was. ‘Hoe werkt dat mind control ding van je?’ vroeg hij nieuwsgierig. Ah, daar was een nieuw onderwerp wat hij nu in het gesprek gooide. Ivy kwam half overeind en liet haar hoofd in haar hand rustte, waarvan de elleboog op haar bed stond. “Het is heel simpel,” zei ze met een onschuldige grijns terwijl ze hem met een geamuseerde blik in haar ogen aankeek. “Het speelt zich allemaal af in mijn,” ze stopte en drukte met de wijsvinger van de hand waarop ze niet steunde tegen haar slaap aan, “hoofd.” Iemand anders kon haar mind control dus niet beïnvloeden, het was iets waar alleen zij mee kon werken. “Ik kan het alleen gebruiken als mij ergens op kan focussen, als ik rustig ben, zoals nu.” De brunette hield haar blik nog altijd op Storm gericht, terwijl er in haar hoofd nu allemaal dingen gebeurde. Een idee vormde zich daar, en dat idee ging ze uitvoeren. De kleine grijns rond haar lippen voorspelde niet veel goeds. Ze zou hem eens laten zien wat voor dingen ze hem kon laten doen. “Om een voorbeeldje te geven,” begon ze toen rustig terwijl ze in haar gedachten zei wat hij moest doen. Hij zou het niet kunnen horen, hij zou simpelweg uit het niets de drang krijgen om te doen wat ze hem opdroeg. En in dit geval was dat, dat hij zijn lippen opnieuw tegen die van haar aan zou drukken. Vast iets waar hij geen problemen mee zou hebben, maar genoeg om hem te laten zien waar ze toe in staat was, ze kon hem in deze staat veel laten doen. Dit was niets meer dan een onschuldig voorbeeld.

Het was misschien niet helemaal eerlijk om haar mind control voor dit soort dingen te gebruiken, om het te gebruiken voor wat ze zelf wilde. Het zou niet de eerste keer zijn dat Ivy het gebruikte voor iets waar haar hartje naar verlangde. Tenminste, je kon haar hart niet meer de schuld geven, gezien die niet meer klopte. Maar het was wel de eerste keer dat ze het gebruikte op een weerwolf. De brunette had gewoon een handig hulpmiddel om ervoor te zorgen dat anderen maar al te graag instemden met haar ideetjes. Zelf zouden ze het ook nooit voelen als iets waar ze op tegen waren, ze beïnvloedde hen gewoon zo erg dat ze haar opdrachten werkelijk vrijwillig wilden uitvoeren. En zodra ze de connectie zou verbreken, dan zouden ze nog precies weten wat ze voor haar gedaan hadden. Haar mind control werkte namelijk niet zo dat het hele bewustzijn weggenomen werd, het beïnvloedde het bewustzijn juist. Dat vond ze het mooie aan dit kleine trucje waar ze over bezat. Het zorgde er niet voor dat ze in een hogere class ingedeeld was op deze school, het zorgde er niet voor dat men haar net zoals Christophe zou beschouwen als een sterkere vampier. Het was iets wat mensen onderschatte, en niet zo’n klein beetje ook. Ondertussen legde ze hem alles haarfijn uit, hoe haar mind control ongeveer werkte. Het gebeurde allemaal hier boven, en dat maakte ze hem nog kort duidelijk door haar vinger tegen haar slaap aan te plaatsen. ‘Dat dacht ik al.’ Inderdaad, hij had het wel moeten snappen aan het woordje mind. Als ze er zelf niet volledig bij was dan werkte haar krachten niet optimaal. Want als haar eigen hersenen er niet goed bij waren, hoe moest ze dan in vredesnaam die van een ander weten te beïnvloeden. Het was wel eens gelukt, maar het zou meer oefening vergen, nog meer tijd om het te leren. ‘Dus in een spannende situatie, of bij angst werkt het niet? Of moeilijker?’ Ivy knikte een keer kort met haar hoofd. “Immers moet ik zelf mijn ‘mind’ er ook goed bij kunnen houden,” gaf ze logisch antwoord.
Vervolgens verscheen die onheilspellende grijns weer rond haar lippen. Hem een voorbeeld geven, dat klonk als muziek in haar oren. Hij leek het niet zo’n goed idee te vinden, maar ze wist zeker dat hij daar over een paar tellen héél anders over zou denken. ‘Nee.’ Maar het was al te laat, en al was hij op tijd geweest, als hij het had gezegd voordat ze al bezig was om in zijn hoofd te komen, dan had ze er niet naar geluisterd. Er was geen manier om je er tegen te verzetten, daarbij liet ze hem nou ook weer niet het ergste van de wereld doen. Ze kon hem net zo goed opdragen om door het raam heen te springen, maar zo wreed was ze nou ook weer niet. Daarbij, ze mocht hem wel. En.. ze had ook geen zin in een boze weerwolf in haar kamer later op de dag. Geen tijd om verder te denken, want ze had haar opdracht al doorgestuurd naar hem. En alsof er een soort schakelaar bij hem om ging, drukte hij zijn lippen weer tegen de hare aan. Ivy liet de vingers van haar rechterhand kort door zijn haren heen gaan, om ze vervolgens in zijn nek te laten rustten, net iets onder zijn haren zodat de toppen van haar vingers nog zacht tegen zijn haren aan kwamen zo hier en daar. Ze voelde zijn handen over de huid onder haar shirt gaan en drukte zich wat dichter tegen hem aan. Langzaam opende ze haar ogen weer toen hij met zijn vingers heel licht langs haar wangen streek. ‘Dit is niet eerlijk.’ Haar mondhoeken trokken lichtjes omhoog tot een glimlach, terwijl ze hem met haar groen met goud vermengde ogen aankeek. “Niet alles in het leven is eerlijk,” fluisterde ze zachtjes. Zonder hem nog verdere opdrachten te geven verbrak ze het contact weer. Hij was weer vrij om te doen wat hij wilde, maar ze had hem nu alweer in een andere positie gebracht. Eentje die weer zo dicht bij haar was. “Wat is hetgeen wat jij nodig hebt om Lupos te onderdrukken, welke emotie houd Storm de sterkere van de twee?” fluisterde ze zacht vragend in zijn oor.

Stiekem vond ze het wel leuk om zo in andermans hoofd te kruipen. Het zou zomaar nog wel eens kunnen gebeuren dat ze een slachtoffer uit zou kiezen voor wat minder leuke grapjes, dat wat ze Storm had bespaard. Er waren ergere dingen die ze iemand kon laten doen, dingen die onder het kopje van vernedering vielen. Ja, zo kon ze iemands leven aardig zuur maken zonder dat de persoon het nog erg zou vinden om te doen. Natuurlijk kon ze het ook positief gebruiken allemaal, maar dat deed ze alleen maar bij mensen die ze mocht. En wat zij onder iemand mogen verstond was ook nog een heel complex iets. 'Je weet wat ze zeggen, oefening baart kunst.' Ivy knikte een keer kort, het was een begrip wat ze vaak in haar achterhoofd hield. Haar mind control was iets wat tijd nodig had, misschien zelfs wel een beetje hulp van buitenaf om tips te geven waar ze nog geen weet van had.

Een plotseling idee kwam opzettwn in haar hoofd, een idee wat ze had gekregen tijdens hun eerdere gesprek over de telefoon. 'Ik kan hem niet onderdrukken, hoe meer vastberadenheid ik heb hoe meer kracht ik ook heb om hem tegen te gaan. Maar dat wil niet zeggen dat hij het niet zal proberen.' Ivy fronste kort en dacht na, al was dat wel moeilijk omdat ze zijn warme hand nog altijd tegen haar onderrug aan voelde. 'Je denkt dat je het met je mind control zou kunnen onderdrukken?' Lanzaam knikte ze, bedenkelijk bijna. "Misschien, ja." Het waren alleen deze twee simpele woorden die ze uitsprak. 'Ik ben nog nooit de sterkste van de twee geweest, dus ik heb geen idee wat hem zwakker maakt buiten pijn. Maar ik denk, hoe sterker ik mentaal ben, hoe minder kans hij heeft.' Hij klonk zo onzeker op dit moment. Een kleine glimlach verscheen rond haar bloedrode lippen terwijl ze hem aankeek. "Weet je wat jij nodig hebt, dear Storm?" begon ze terwijl ze haar hand uit zijn nek haalde en met haar wijsvinger zacht tegen zijn borstkas aan prikte, "een beetje meer zelfvertrouwen." En laat dat nou net iets zijn wat ze hem gemakkelijk kon geven. Haar blik veranderde weer in een iets serieuzere terwijl ze haar concentratie weer vond. Er waren vampieren die dit beter konden, andere mutanten die dit beter konden en er meer ervaring mee hadden, maar daarmee hoefde dat van haar ook weer niet zó slecht te zijn. Terwijl ze hem het ene moment nog diep in de ogen had gekeken, sloot ze deze nu en focuste zich volledig op hetgeen wat ze hem nu wilde laten voelen, wat ze wilde wat zijn mind ging produceren. Zacht ademde ze uit en opende haar ogen weer, als het goed was moest hij nu een boost voelen, een gevoel wat voor iedereen weer anders te beschrijven viel. Afwachtend keek ze hem aan, had hij nog een boost nodig of kon hij dat misschien niet aan?

Het was haar wel duidelijk geworden dat hij nieuwsgierig was naar haar mutatie, de mind control was wel een wat mysterieuzer iets dan haar vampier krachten. Van dat laatste waren namelijk genoeg boeken geschreven en genoeg films over gemaakt, allemaal met vaak wel een kern van waarheid erin. ‘Kan iemand het tegenwerken?’ Ivy keek toe hoe hij tegen zijn eigen hoofd aan tikte, maar schudde toen haar hoofd van nee. Lichtelijk gelogen misschien, want mensen die dezelfde mutatie bezaten konden het wel degelijk tegenwerken. Waarschijnlijk zou het niet eens effect hebben op dat soort mensen, maar dat waren bijzaken die ze hem niet allemaal meteen onder de neus ging schuiven. Hij was nieuwsgierig, een ding wat zeker was.

Vervolgens ging het allemaal best snel. Ivy daagde hem uit - iets wat ze maar al te graag deed - en besloot dat het wel een goed idee was om verder te gaan met wat dingetjes demonstreren. ‘Hall.’ Kort kneep ze haar ogen wat samen, net genoeg om het een beetje op te merken. Toch voelde ze zijn hand nog op haar onderrug, het gaf haar lichtelijk gemengde gevoelens. Ja, ze moest toegeven dat deze Hall de meest aparte persoonlijkheid was die ze tot nu toe op Genosha was tegengekomen. Zelfvertrouwen, ze besloot hem een kleine boost te geven om te zien wat er dan zou gebeuren. Immers kreeg ze niet elke dag de kans om zo met iemands emoties te spelen. Wie weet kon ze het wel eens proberen bij Christophe, maar ze wist niet zo goed of die dat wel op prijs zou stellen, en ze had liever geen boze kamergenoot. ‘Ik had al redelijk wat zelfvertrouwen hoor.’ Voordat ze het wist had hij haar opnieuw in het matras gedrukt en had hij zijn handen op die van haar geplaatst. Sommige vampieren hadden bovennatuurlijke kracht, helaas Ivy niet, dus veel kon ze er niet tegen doen dan kort te proberen of hij haar echt stevig vast hield door te proberen haar armen op te tillen - wat niet lukte. ‘Alleen niet tegenover hem.’ Ivy keek hem vanonder haar lange wimpers aan toen hij wat dichter naar haar toe boog, ze bewoog geen spiertje. ‘Nu geef je een jongeman met al redelijk wat zelfvertrouwen nog meer zelfvertrouwen, dit kan gevaarlijk worden Ivy.’ Het duurde niet lang - maar terwijl hij praatte keek ze hem nog altijd met die zelfverzekerde blik aan, iets wat niemand zomaar weg kon krijgen bij haar - of ze voelde zijn lippen alweer tegen de hare aan. Zacht ging ze erin mee, draaide haar hoofd iets zodat ze weer los van elkaar kwamen en zodat ze kon praten. "Ik dacht dat je toch al snapte dat ik niet bang ben voor een beetje gevaar," zei ze met een kleine grijns terwijl ze hem aan bleef kijken.

Toen ze begon te praten nam hij weer wat meer afstand zodat ze elkaar fatsoenlijk aan konden kijken. ‘Dat weet ik.’ Terwijl hij dat zei had hij zijn mondhoek opgetrokken, hij moest eens weten hoe aantrekkelijk die glimlach van hem was op dit moment. ‘Wat is het gevaarlijkste dat jij in je leven al hebt gedaan?’ vroeg hij toen plotseling. Een nadenkende frons kwam op haar gezicht te staan. Ondertussen boog hij zich weer naar haar toe en voelde ze zijn lippen tegen haar kaaklijn aan. ‘Er moeten toch gevaarlijkere dingen zijn als,’ ging hij verder terwijl hij zijn warme adem tegen haar huid aan uitblies en zijn lippen naar haar bleke hals toe bracht, ‘onder een weerwolf liggen die je net wat zelfvertrouwen hebt.’ De brunette had voor een kort moment haar ogen gesloten terwijl ze haar koude adem uitblies. ‘Wij bijten namelijk soms ook.’ En met die woorden gezegd te hebben klapte hij vlak bij haar oor zijn kaken op elkaar. Ivy kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Haar ogen had ze ondertussen weer geopend en ze draaide haar hoofd een beetje zodat ze hem weer aan kon kijken. “Ik zou maar niet proberen een vampier te bijten,” zei ze met een kleine grijns terwijl ze een keer kort met haar ogen knipperde. “En het gevaarlijkste wat ik in mijn leven heb gedaan.. mijn leven is aardig lang tot nu toe..” Er waren zoveel dingen die ze had gedaan. Ze had mensen vermoord om hun bloed te kunnen drinken, ze was ontsnapt aan mensen die haar zagen als een heks en haar hadden willen verbranden, elke dag was ze in oorlog met het bekende natuurlijke fenomeen daglicht. “Misschien is dit moment wel één van de gevaarlijkste,” zei ze zacht fluisterend nadat ze haar hoofd wat dichterbij zijn oor had gebracht. Zo onder je natuurlijke vijand liggen, dat was niet niets. Zacht drukte ze haar lippen weer tegen die van hem aan. “En dit..” voegde ze er op een gedempte toon aan toe toen ze na een paar tellen alweer terug trok.