Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] zo jul 31, 2016 11:29 am
∞ I won't be changing
Nee, een bloeddorstige parasiet worden was nooit haar wens geweest. Vroeger had ze niet eens geloofd in de mythes van vampieren en weerwolven, tot de dag dat ze er zelf eentje was geworden. De ander leek er kort wat vraagtekens bij te zetten toen ze zei dat ze dit ook nooit gewild had. Automatisch was haar hand naar haar nek gegaan, waar je nog altijd de twee puntjes kon zien die een hele hoop jaren terug gemaakt waren door de vampier die haar had getransformeerd in het monster wat ze nu was. Plots voelde ze hoe hij met zijn duim langs de twee puntjes in haar nek ging. Het voelde warm aan op haar ijskoude huid, waardoor ze kort huiverde en hem enkel aankeek. Hij vroeg hoe het ging, een vampier worden. "Eerst de beet," begon ze terwijl ze voelde hoe zijn vinger licht langs haar kaaklijn streek voordat hij het terugtrok. "Na een paar uur begin je je anders te voelen. Stijgingen en dalingen in temperatuur, alsof je lichaam vecht tegen een soort virus." Er waren nog maar vage herinneringen van haar eigen verandering, hoe dat kwam wist ze niet. Het leek wel alsof er die dag een hele hoop gaten in haar geheugen zaten, alsof iemand ermee geknoeid had. Nooit was ze erachter gekomen hoe dat kwam, wat die verloren herinneringen waren. Zelfs haar eigen mind control kon het niet oplossen. "Je veranderd binnen een paar uur naar een beest, een monster." Ze richtte haar blik van hem af en keek ergens random de kamer in. "En dan.. ga je dood." Het kwam eruit als de meest normale zin ter wereld. Dan ga je dood. Ja, Ivy was op achttienjarige leeftijd een pijnlijke dood gestorven. "Later word je wakker, met een onbeschrijfelijke honger. Als je bloed drinkt - wat je niet kan weerstaan als er een bron dicht bij je is - dan wordt je een vampier. Als je geen bloed drinkt, ben je echt dood." Dan verliet de geest het lichaam en kon je niet meer terugkeren.
De mannen versus vrouwen discussie was een stuk rooskleuriger als je het vergeleek met de beschrijvingen van de pijnlijke dood die ze had gehad meer dan honderd jaar geleden. Zelf had ze nog nooit iemand in een vampier veranderd, ze had er altijd voor gezorgd dat de personen morsdood waren voordat ze de lichamen achterliet. Eerst dronk ze hen leeg, dan zette ze hen in de fik zodat het lichaam verkoold was en er onmogelijk een vampier uit kon komen. Hall opperde of mannen niet net wat verdraagzamer waren. "Wie weet," zei ze met een kleine glimlach. "Ik zou ook niet zonder jullie kunnen, hoor. Wat ontzettend saai zou het dan zijn hier op aarde." Hij had een lok van haar donkere haar tussen zijn vingers genomen en wond het rond zijn vinger. Ergens was het wel vreemd, het leek alsof ze elkaar al jaren kenden, zo lagen ze hier met z'n tweetjes, elkaar hun levensverhaal te vertellen. Ergens was het ook wel fijn om iemand te hebben die niet zoals Christophe over alles van zulke sarcastische, gemene steken onder water maakte om haar pijn te doen.
I'm so sick of that same old love, my body's had enough.
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] ma aug 01, 2016 10:43 am
.Always live before you die.
Om haar te horen vertellen over hoe ze een vampier was geworden maakte hem ergens een beetje misselijk. Zijn gedachten zonken ergens een stukje weg, naar het moment dat hij in dat bos had gelopen, met al zijn vrienden en dan die wolf … Hun verhalen waren op een vreemde manier zo gelijklopend dat Storm exact wist hoe ze zich dat moment moest gevoeld hebben. Zijn blik kreeg iets intens treurig terwijl hij haar langzaam terug aan keek. ‘Een monster.’ Herhaalde hij amper hoorbaar. Ze waren monsters. En terwijl ze sprak gleed zijn blik altijd weer terug naar de littekens die ze er nog van had in haar nek. Hij had ze niet meer, maar hij wist nog exact waar hij gebeten was geweest. “En dan ga je dood.” Die paar woorden maakte het onderwerp zichtbaar nog een stuk zwaarder. Hij toonde begrip, ze kon meer zien dan dat, niet enkel het begrip maar ook dat begane deel van Storm. Hij begreep haar meer dan iemand misschien ooit zou doen. Hij was niet gestorven maar het voelde iedere maand opnieuw aan als een beetje sterven. ‘Heb je er nooit spijt van gehad?’ Vroeg hij haast fluisterend terwijl hij haar ogen opzocht. ‘Als je misschien niet op die plaats was geweest op dat moment dan,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘was het misschien nooit gebeurd.’ Hij slikte en keek haar terug aan. ‘Ik heb er iedere dag spijt van.’ Prevelde hij terwijl zijn blik weer naar het plafond ging. Iedere ochtend stond hij op met het idee dat hij drie van zijn vrienden de dood had ingejaagd op die avond. Maar er was niets in de wereld dat hem van dat gevoel kon afhelpen, of van alle dingen die hij daarna had gedaan.
Maar dan kwam er weer die discussie en vergat Storm voor een tel lang alle hardnekkige gedachten die hij in zijn hoofd had zitten. Zijn charmante glimlach gleed langzaam weer op zijn lippen terwijl hij fronsend luisterde naar haar woorden. Ze gaf het zelf toe, dat het leven ontzettend ondragelijk en saai zou worden zonder mannen in de buurt om hen dat plezier te gunnen. En dat werkte de andere kant op ook. Zou Storm Storm zijn als hij geen vrouwen rondom zich heen had gehad? Nee, waarschijnlijk niet. Hij zou een heel ander persoon zijn geworden. Hij keek naar de lok haar rond zijn vinger, glimlachend alvorens hij haar weer aan keek. ‘Saai inderdaad.’ Hij drukte zich een beetje op, bracht zijn hoofd vlak bij het hare, bestudeerde haar gezicht met die volle charme van hem. ‘Daar zouden al ons leuke momenten gaan.’ Hij drukte zijn lippen tegen de hare, kort alvorens hij haar weer glimlachend aan keek hij zijn hoofd terug in haar matras liet zakken. Hij dacht er nog even over na en grinnikte dan zachtjes om het hele idee. Hij was ontspannen, echt ontspannen en dat had hij voor een deel aan Ivy te danken. ‘Wat ga je nog doen vandaag?’ Vroeg hij haar uiteindelijk, uit nieuwsgierigheid, uit interesse …
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] ma aug 01, 2016 11:59 am
∞ I won't be changing
Voor een kort moment had ze hem niet aangekeken, maar toen ze dat wel weer deed zag ze dat hij bijna precies dezelfde blik in zijn ogen had als zij op dit moment had. Hij herhaalde haar woorden dan ook zachtjes, bijna onhoorbaar maar voor haar goede gehoor zo helder als een glas met bronwater. Een monster, een benaming voor wat ze waren die ze nog nooit eerder in haar mond had genomen. Ze had zichzelf - en iemand anders - nog nooit zo openlijk een monster genoemd. Het oogcontact verbrak weer toen hij naar haar nek keek en ze keek naar het deken van haar bed waar ze bovenop lagen. Ondertussen vertelde ze verder hoe het was om een vampier te worden, je ging dood. Hij vroeg of ze er nooit spijt van had gehad, opnieuw keek ze hem weer aan en zag dat hij ook haar ogen had opgezocht. Zijn toon was zacht geweest, maar opnieuw had Ivy het goed genoeg kunnen horen. Als ze nooit op die plaats was geweest op dat exacte moment, dan had ze hier niet meer gezeten en had ze hopelijk zo'n honderd jaar geleden een gelukkig leven gehad. Zonder cravings naar mensenbloed, zonder die dierlijke moodswings en alle pijn die ze zowel anderen als zichzelf aandeed. Langzaam begon ze haar hoofd te schudden van ja. Ondertussen voegde hij er fluisterend aan toe dat hij er elke dag spijt van had. "Elke dag.. elke nacht.. elke keer toen ik in een craving iemand van zijn of haar leven heb beroofd.. keer op keer.. en weggaan zal het nooit." Als je dit zo hoorde, dan was het gewoon eng hoe hun ervaringen zo erg overeen kwamen terwijl ze beide een ander soort monster waren.. maar toch ook weer zo hetzelfde monster. "Ik zou het natuurlijk gewoon allemaal kunnen eindigen, mijzelf ergens opsluiten zodat ik niet bij andere mensen kan komen, want geen bloed betekend het echte einde." Kort liet ze een stilte vallen, ze leek wat verzonken in gedachten. "Maar ik ben bang, ik durf het niet om echt dood te gaan. Een deel van mij is al weg.. maar ik kan dit deel hier op aarde niet loslaten.." Kort fronste ze over haar eigen gedachtegang. Het kwam trouwens niet vaak voor dat ze al haar kaarten zo open op tafel gooide, laat staan toegeven dat ze bang was. Kort schudde ze haar hoofd en knipperde een aantal keer verdacht snel met haar ogen. "Hoe is het bij jou gegaan?" vroeg ze toen op een redelijk zachte toon, maar aangezien ze alleen waren zou hij het vast wel horen en weten dat ze het tegen hem had.
De discussie over mannen en vrouwen leek wel het tegenovergestelde gesprek van hetgeen wat ze eerder hadden besproken, over het zijn van monsters. Hij stemde ermee in dat het inderdaad wel heel saai zou worden als maar één van de twee geslachten zou bestaan, in beide opzichten. Hij kwam wat overeind en bracht zijn gezicht weer dichterbij. Haar hoofd was lichtjes gekanteld, terwijl ze weer de mogelijkheid kreeg om elk klein detail in zijn gezicht te bestuderen. Er rolde na zijn opmerking een korte lach over haar lippen, terwijl ze voelde hoe die van hem weer kort de hare raakte. Automatisch sloot ze haar ogen, ook al was het moment kort. Dit soort kleine dingen.. daar draaide het leven om, toch? Hij liet zich weer achterover vallen en Ivy nam een betere positie aan, op haar buik terwijl beide handen haar hoofd ondersteunden. "Ik weet niet.. had nog niet echt iets bedacht om te doen.. jij dan?" vroeg ze rustig terwijl ze haar blik weer op hem gericht hield.
I'm so sick of that same old love, my body's had enough.
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] ma aug 01, 2016 1:01 pm
.Always live before you die.
Het was een beetje wegdromen maar naar de verkeerde kant uit. Hij droomde niet over al het goede, hij dagdroomde over de verkeerde dingen. Haalde herinneringen op die hij niet moest ophalen, proberen dingen te herinneren die hij zou graag wilde vergeten maar het nooit kon. Dat was het met Storm, hij ging niet vooruit, niet zonder een hoop bagage aan problemen en herinneringen achter zich aan te slepen. Hij kon niet leven in een wereld waar hij vrijuit kon lachen zonder ergens spijt te hebben van alle dingen die waren gebeurd. Ondanks dat het altijd Lupos was geweest die alle problemen op gang trok, Storm voelde zich er evenzeer verantwoordelijk voor. Het was zijn mutatie, deel van zijn lichaam dus het was ook zijn schuld. Niemand kon het echt begrijpen, hoe diep dat ging. Maar Ivy wel, ondanks dat ze verschillend waren wist zij hoe het was om je menselijkheid af te geven aan een monster. Ze wist hoe het voelde en als hij naar haar opkeek zag hij alles wat hij voelde … konden ze de tijd maar terug draaien.
Had ze er spijt van. Het antwoord waren woorden die ook over zijn lippen kwamen. Hij werd iedere dag wakker met dat gevoel maar het was drie keer zo erg als hij wakker werd na een volle maan en zag wat hij had aangericht. ‘Dat is de vloek,’ hij zweeg en bestudeerde haar gezicht met enige voorzichtigheid. ‘hoe hard we ook proberen vergeten, er is altijd iets dat ons er opnieuw zal aan helpen herinneren hoe fout we zijn.’ Maakte hij zijn zin zachtjes af. Hij zag zichzelf niet als een mutant, hij zag zichzelf als een vervloekt persoon. Lupos was de naam “mutatie” niet waardig want hij was een monster en monsters moesten behandeld waren als de wezens die ze waren. Dus je zou Storm nooit iets goed horen zeggen over dat deel van zichzelf, kortom omdat het het niet waard was. Toen ze verder ging keek hij haar terug aan, zijn wenkbrauwen kwamen een beetje samen door het gewicht van haar eigen woorden. Opsluiten … Het zou hem doen huiveren moest hij het daadwerkelijk ooit eens echt koud kunnen krijgen. Toen ze zei dat ze bang was om te sterven bracht hij zijn hand naar omhoog en liet zijn vingers langs haar kaaklijn gaan. ‘Als je bang bent om te sterven dan is het gewoon nog niet je tijd om te gaan.’ Fluisterde hij met een zwakke glimlach. Hij had het al één keer geprobeerd, tweede keer hier ondervonden en hij had geaccepteerd dat hij niet kon sterven tot Lupos hem dat toe liet. ‘En het is niet erg om bang te zijn,’ Sprak hij algemeen, meer tegen zichzelf. ‘ik ben het de hele tijd.’ Zei hij in gedachten verzonken. Ze trok hem een beetje uit gedachten toen ze de vraag terug stelde. ‘Mijn beste vriend belde me op een avond om te zeggen dat hij een mutant het bos had in zien rennen en dan zag veranderen naar een dier. Dus de hele partysquad ging naar dat bos, we hadden al net iets teveel gedronken toen die wolf kwam opdagen,’ hij zweeg en hij wreef zijn hand kort over zijn voorhoofd. ‘Ethan is de enige die is weggeraakt, levend. Twee van mijn vrienden waren op slag dood, de laatste heeft lange tijd in een coma gelegen voor ze ook besloten om hem los te laten. Ik,’ hij keek naar zijn eigen arm, tikte op de plaats waar de wolf hem had gebeten. ‘werd gebeten. De eerste week was niets, de tweede week begonnen mijn zintuigen aan te scherpen. Ik had mijn bril niet meer nodig, kon dingen op een kilometer afstand horen en ruiken. De derde week werd ik zenuwachtiger, nerveus. Voelde ik golven van misselijkheid en was het alsof ik controle wilde weggeven aan iets anders. Die weerwolf is me komen waarschuwen de week voor volle maan, hij zei me wat ik was, waar ik me aan kon verwachten en vertrok gewoon. De vierde week was hel,’ hij stopte en staarde nietsziend voor zich uit. Voor één minuut, misschien twee. ‘En dan was er volle maan.’ Fluisterde hij. Hij draaide zijn hoofd en keek Ivy aan. ‘Sindsdien voelt het een beetje als dood gaan.’ Sloot hij af. Hij was nooit meer die Storm Hall kunnen zijn, hij was veranderd, net als zij was veranderd.
Wat zou hij nog doen vandaag? Zij wist het niet en hij wist het eerlijk gezegd ook niet. Hij moest wel toegeven dat hij hier geheel op zijn gemak lag. Ondanks de intensiteit van het gespreksonderwerp voelde hij zich helemaal op zijn gemak bij Ivy. Dus hij haalde zijn schouders lichtjes op toen ze de vraag terug stelde. ‘Ik lig hier geheel op mijn gemak om eerlijk te zijn.’ Hij schonk haar een snelle glimlach en schudde kort zijn hoofd. ‘Als je mijn gezelschap beu bent dan zal ik wel iets anders vinden, tot dan,’ hij zweeg en draaide haar lok weer rond zijn vinger. ‘Blijf ik hier.’ Glimlachte hij charmant. Hij vond altijd wel iets om zich bezig te houden, maar hier was even goed als daarbuiten …
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] ma aug 01, 2016 2:30 pm
Can't stop because I love it
When you're ready come and get it
Het was inderdaad de vloek die hen er keer op keer, bij elke moord die ze pleegden, elke dag en nacht aan herinnerde wat ze werkelijk waren: monsters. In het begin had ze zichzelf wijsgemaakt dat ze er niets aan kon doen, dat alle doden die ze maakte niet haar schuld waren. Na de hevige cravings die ze niet onder controle kon houden de eerste paar jaar, was ze veranderd. Nooit meer zou ze datzelfde meisje zijn als ze ooit geweest was, zoals ze eigenlijk had horen zijn als ze nooit getroffen was door deze vloek. Vroeger had ze zich druk gemaakt om sullige dingen, bijvoorbeeld over een nieuwe jurk die in het dorp te koop was of de bakkersjongen waar ze sinds haar vijftiende hopeloos verliefd op was geweest. Sinds ze een vampier was, had ze nooit meer echte liefde mogen voelen. Het was alsof dat laatste beetje menselijkheid - emotie - altijd onder een dikke laag van dood en verderf verstopt zat. En er was nog niemand geweest die ooit door die verwoesting door had kunnen komen. Nu maakte ze zich geen zorgen meer over crushes die toch hopeloos waren, nee. Het was nu een zorg dat ze niet half Genosha uitmoordde, elke les had ze wel een aantal keer last van rood aanlopende ogen en het was al meerdere keren voorgekomen dat ze vluchtig haar spullen bijeen had geraapt en het lokaal uit was gestormd, om zichzelf vervolgens een paar uur op te sluiten op de meisjestoilet totdat ze weer gekalmeerd was. Tot ze alles weer onder controle had.
Ivy voelde hoe zijn vingers zacht langs haar kaaklijn streken. Gelukkig leek hij haar verdacht snelle geknipper niet op te merken. Hoe lang was het wel niet geleden dat ze voor het laatst gehuild had in het bijzijn van iemand anders? Nooit wilde ze die zwakte tonen bij andere mensen, enkel als ze alleen was kon ze haar emoties bovenwater halen, zodat niemand hoefde te zien hoe verrot ze wel niet waren. Toch kwam het nooit zover dat er werkelijk tranen uit haar ogen kwamen zetten, ze had haar emoties net op tijd weer in de hand en er was feitelijk dus niets gebeurd. Maar het was al heel wat dat ze zover was gekomen. Storm zei dat het pas tijd was om te gaan als je het had geaccepteerd, maar Ivy wist niet wanneer die tijd voor haar zou komen. Misschien was het morgen, misschien pas over een eeuw of zelfs langer nog. Hij zei dat hij zelf ook de hele tijd bang was, bij die woorden wist ze een wat waterige glimlach op haar gezicht te toveren. Ze begreep hem zo goed, oh zo goed. En hij haar blijkbaar ook. Het voelde fijn om bij iemand te zijn die haar begreep, iemand die zij ook kon begrijpen. En wie had ooit gedacht dat nou juist die persoon een weerwolf zou zijn, de natuurlijke vijand van het monster wat ze eigenlijk was. In de boeken ging het altijd tussen de vete tussen weerwolven en vampieren, maar zo bleek maar weer dat de boeken niet altijd gelijk hoefden te hebben.
De ander begon nu te vertellen hoe het bij hem gebeurd was, hoe hij de weerwolf vloek had gekregen. Ivy wist dat het door een beet ging, net zoals bij haar eigen soort, maar ze wist niet wat de pijnen waren die erbij kwamen kijken of hoe snel het proces ging. Dat van haar was binnen enkele uren gedaan geweest, al volgde daarna een hele hoop jaren waarbij ze elke levende ziel die in haar buurt kwam genadeloos afslachtte. De instincten van een vampier waren de hele dag door actief, zoekend naar nieuwe prooien omdat de vloek in leven wilde blijven, de parasiet wilde in leven blijven, de host niet. Het ging altijd tegen haar wil in, maar het was een dwang die haar lichaam automatisch uitvoerde, ze had er niets over te zeggen. Hij was met zijn partysquad naar het bos gegaan na een melding van een shapeshifter, daar waren ze aangevallen en hij had blijkbaar een aantal vrienden verloren die avond. Ze volgde zijn vinger toen hij op een bepaalde plaats op zijn arm tikte, daar was hij dus gebeten. De eerste week was er helemaal niets, de tweede week werden zijn zintuigen scherper, de derde week werd hij zenuwachtiger en uiteindelijk kwam dan de vierde week die hij simpel beschreef als een hel. Aandachtig luisterde ze naar wat hij nog meer te vertellen had. Zo nu en dan was er een stilte, maar Ivy was een redelijk goede luisteraar en ze gaf hem de tijd, net zoals hij haar die had gegeven eerder. De volle maan. Toen hij klaar was knikte ze een keer met haar hoofd, hun vampieren waren ook meer getriggerd tijdens volle maan. Wie weet kwam het wel omdat ze wisten dat de weerwolven op dat moment los gingen. Vaak verloor ze de controle en ging ze op moord pad, maar een volle maan had ze hier nog niet meegemaakt. Al was ze oprecht bang voor wat er dan zou gaan gebeuren. "Het spijt me van je vrienden," begon ze toen ook maar. Zelf had ze ook meerdere keren mensen om het leven gebracht die een rol gingen spelen in haar leven. Maar de laatste tachtig jaar had ze daarvan afgezien en was ze nogal eenzaam geworden. Pas hier op Genosha leek het erop dat ze weer bezig was met mensen toe te laten. Haar bemoedigende glimlach verdween weer wat toen ze eraan dacht. Alle mensen die ze hier ontmoette, alle vrienden die ze zou maken, ze zou jong blijven terwijl hen ouder werden en uiteindelijk verdwenen van de aarde. Het was een gedachte die altijd al haar blije momenten verpestte, altijd. "Wij vampieren gaan ook niet zo goed samen met de volle maan." Ze zij het om even aan een andere gedachte te komen, want die andere maakte haar zeker niet blij. Ze haatte het om onsterfelijk te zijn, maar dat was allemaal deel van de vloek. Zodat de monsters uit hel tot in de eeuwigheid konden branden in de volle zon.
Het leek erop dat meneer ook niet echt wat zinvols in de agenda had staan, want hij zei dat hij hier wel op zijn gemak lag en dat hij hier zou blijven tot ze hem beu was. Een kleine glimlach kwam weer op haar gezicht terwijl ze kort haar hoofd schudde. Hij was ondertussen weer bezig met haar lange, donkere lokken rond zijn vinger draaien. Om eerlijk te zijn was het best fijn, het was zo geruststellend op de één of andere manier. "Nou, ik heb eeuwig de tijd." Er kwam een vraag bij haar naar boven, geen idee of dit het goede moment was om te vragen, maar nu ze toch open kaart aan het spelen waren.. "Waarom wil je trouwens dat iedereen je Hall noemt?" vroeg ze voorzichtig terwijl ze hem afwachtend aankeek. Nee, het was absoluut niet haar bedoeling om de sfeer te verpesten, maar ze vroeg het zich gewoon af.
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] zo aug 07, 2016 9:04 pm
.Always live before you die.
In herinneringen als deze leek het alsof hij helemaal werd terug gezogen naar dat moment, dat precieze moment en voelde hij weer alles opnieuw en opnieuw. Lupos hield er ook nooit over op. Als hij zijn ogen sloot om te gaan slapen dan was de wolf er met herinneringen, volle manen, Devon en zijn opgereten keel. Altijd opnieuw en opnieuw en opnieuw. Maar dat moment, de nacht dat hij gebeten werd was nooit in zijn nachtmerries terug gekomen want het was toen nog niet Lupos zijn tijd. Op dat moment werd die weerwolf geboren en hij had nog geen blijk van de omgeving of zijn gastheer. Dus het was extra hard om op terug te kijken, om eraan te denken. Het voelde echt, hij voelde de pijn, hij voelde de schrik toen hij zijn vrienden zag vermoord worden, hij voelde het gewoon allemaal opnieuw en het deed pijn. Zijn hart was al gebroken, zijn ziel was al vertrappeld en een groot deel van hem was al verloren gegaan maar dat soort dingen maakte het allemaal maar erger. Maakten de vraag enkel nog maar intenser, waarom liep hij nog rond op deze aardbol?
Het haar zeggen was niets iets dat hij graag deed, net als hij in het algemeen niet graag over Lupos praatte maar op een bepaalde manier schonk het een beetje stabiliteit, om te weten dat hij niet de enige was. Hij was een monster maar hij was niet het enige monster. Nadya was een monster, Lawrence was een monster, Ivy was een monster en hij ook, ze hadden het allemaal van zichzelf toegegeven dat ze monsters waren dus hij zat er niet alleen mee. Dat zorgde dat hij wat meer begrip kreeg naar zichzelf toe, naar Lupos. Dat hij een beetje verdraagzamer kon zijn voor Lupos. Al vervloog dat van zodra de wolf hem weer een reden gaf hem te gaan haten.
Hij was zo diep in gedachten weg dat hij Ivy het amper hoorde zeggen. Hij knipperde met zijn ogen, schrok wakker en draaide zijn hoofd weer haar kant uit. ‘Als ik die nacht er was geweest en ze thuis had gehouden dan was er niets gebeurd.’ Hij verweet het zichzelf altijd opnieuw en opnieuw. Hij was met ze mee gegaan, hij had ze dronken laten worden en hij was de schuldige voor de drie doden. Hij en Ethan hadden het er nooit veel over gehad. Zijn vriend zal waarschijnlijk wel vaak naar de graven zijn gaan kijken maar Storm had het nooit gedaan omdat hij niet kon. Er waren drie weken tussen die begrafenis en volle maan geweest, sindsdien was er niets meer geweest in Londen waarom hij was terug gekeerd. Als hij in Londen zou kunnen zijn dan zou hij misschien zijn vrienden eens gaan opzoeken, waarschijnlijk met een fles drank om het resterende beetje van de partysquad te eren. Maar het leven was zo gemakkelijk niet, dat besefte hij maar al te goed. Toen Ivy zei dat ze als vampieren ook niet zo goed waren met volle maan kneep hij zijn wenkbrauwen vragend samen. ‘Waarom niet?’ Vroeg hij meteen.
Eeuwig te tijd, ironisch, hij glimlachte zachtjes terwijl hij keek hoe zijn vinger rond haar haren draaide. Het was een gewoonte van hem om te doen als hij met zijn gedachten wat verder weg zat, of als hij gewoon oprecht ontspannen was. Hier was het duidelijk beide. Bij haar vraag verbreedde de charme een beetje op zijn blik. ‘Omdat het zoveel beter klinkt dan Storm.’ Gaf hij eerlijk antwoord. Het was zijn achternaam maar de naam Hal kwam ook vaak voor als voornaam in Engeland. ‘Het is meer Brits, ik weet niet. Ik doe het al van mijn tiende, iedereen zegt uit gewoonte Hall. Enkel,’ hij zweeg en zijn ogen kregen iets liefdevoller misschien. ‘Sommigen hebben de privilege om me Storm te noemen. Als het echt gemeend is.’ Er waren er niet veel. Camille in Londen, op zich alle kinderen want voor hen klonk Storm dan zoveel leuker. En hier was dat Nadya en Denni, niemand anders, zelf Devon niet. ‘Ik zou mijn achternaam mijn voornaam moeten maken.’ Knipoogde hij. Zijn gsm ging af en Storm viste hem uit zijn broekzak, keek naar het bericht op het scherm en fronste kort zijn wenkbrauwen. Daarna kleed zijn blik spijtig naar Ivy. ‘Ik moet gaan.’ Tikte hij naar de gsm. ‘Devon heeft me nodig.’ En er was niets dat hij niet deed voor zijn broer/kamergenoot. Hij kwam recht en keek naar zijn T-shirt. ‘Krijg ik die nog terug?’ Vroeg hij met een onschuldig gebaar naar de T-shirt die op Christophe zijn helft van de kamer lag …
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] za aug 13, 2016 4:54 pm
Storm Hall
751 words
outfit
Het was overduidelijk dat de ander zich ook de schuld gaf van alle mensen die hij van het leven had beroofd, zelfs van de moorden die hij feitelijk niet eens zelf gepleegd had. Bij Ivy zat er niet één tussen die de schuld van een ander was geweest, het was keer op keer zijzelf geweest die een nood aan mensenbloed had gehad en vervolgens het bewijsmateriaal uit de weg moest ruimen. Mensen hadden altijd al die fobie voor wezens zoals vampieren. Dan kwamen ze met hun middelen zoals houten staken en knoflook aan hun voordeur, vooral in de periode dat ze was gebeten waren mensen erg bang voor vampieren. Later nam men het allemaal met een korreltje zout en gingen ze er films en series over maken. Hoe vaak ze wel niet gelezen had dat mensen zeiden dat ze er een moord voor zouden doen om ook een vampier te zijn, ze begrepen niet wat voor nadelen het allemaal met zich meebracht. Voornamelijk het eeuwige leven in de duisternis was een echte marteling voor haar, altijd al geweest. Het was ruim honderddertig jaar geleden dat ze voor het laatst in het zonnetje had gelopen, nu moest ze telkens wachten tot de zon onder was en ze naar buiten kon. Zelfs in de school was ze niet veilig, want mensen zoals Devon en Christophe die het leuk vonden om grapjes uit te halen wisten haar zelfs binnen nog lastig te vallen met zonlicht. In het begin was ze serieus bang geweest dat iemand de gordijnen van hun kamer expres open zou trekken, stel je voor dat ze lag te slapen en opeens overal zon zou zijn, dan was ze binnen een halve minuut veranderd in een hoopje as. Dan zou de vloek haar komen straffen omdat er een demon in het licht had durven te komen. Want monsters hoorden thuis in het donker, en Ivy was een monster.
Hall vroeg waarom vampieren ook nooit zo goed reageerden tijdens de volle maan. De brunette haalde haar schouders lichtjes op en keek hem aan. "Ik denk dat het is omdat onze 'natuurlijke' vijanden, jullie dus," tijdens die korte onderbreking wees ze naar de ander en bij het woord natuurlijke had ze lichtelijk spottend geklonken, want zoals ze net zelf hadden ondervonden hoefde weerwolven en vampieren niet eens rivalen van elkaar te zijn, "nogal onrustig zijn rond de volle maan. Wij worden er automatisch een beetje door aangestoken en zijn ook nogal prikkelbaar. Immers kunnen we enkel 's nachts naar buiten en tijdens de volle maan maken jullie de bossen nogal onveilig." Je zou het kunnen zien als hen beroven van het enige waar vampieren de hele dag naar uitkeken: de nacht. Dat was het enige moment dat ze niet bang hoefde te zijn van de zon.
Hall klonk zoveel beter dan Storm. Dat was zijn antwoord geweest op haar brandende vraag die ze eindelijk aan hem had kunnen stellen. Toen ze hem had ontmoet had hij zich voorgesteld als Hall, maar ze was te weten gekomen dat het eigenlijk zijn achternaam was en dat zijn voornaam iets heel anders was. Enkel bepaalde mensen hadden het privilege om hem bij zijn voornaam te noemen, dat moesten dan wel zeer speciale mensen zijn. Ivy grijnsde lichtjes "Well, Hall, a real Brittish name does suit you." Haar stem klonk een beetje plagerig, ze was zelf natuurlijk ook Brits en ze hadden hetzelfde accent. Hij werd afgeleid door zijn telefoon en daarna kondigde hij aan dat Devon hem nodig had. Hij kwam overeind en Ivy ging op de rand van haar bed zitten, maar nam de moeite verder niet om op te staan. De ander vroeg of hij zijn shirt terug mocht, die lag immers nog altijd aan de andere kant van de kamer en daar had ze hem een verbod op gelegd, want ze had liever geen boze Christophe die ging klagen over een hondengeur op zijn deel van de kamer. Zolang het aan haar kant bleef kon hij er namelijk niets aan doen. "Je mag hem best laten liggen hoor," zei ze met een kleine grijns terwijl ze hem geamuseerd aankeek. "Dan heb ik nog eens een excuus om het terug te komen brengen, of jij om hier heen te komen." Ze maakte een onschuldig handgebaar waarin ze haar nonchalance benadrukte en hem vervolgens weer aankeek. "Natuurlijk mag je je roommate ook altijd sturen," voegde ze eraan toe. "Doe Devon de groeten," eindigde ze uiteindelijk met een kleine grijns terwijl ze naar de shirtloze Hall keek.
Onderwerp: Re: Your room, your rules. [Ivy] zo aug 14, 2016 1:46 pm
.Always live before you die.
Hij zou altijd zichzelf ergens de schuld geven. Dat was misschien het verschil tussen hem en zoveel andere weerwolven. Die haalden mensen neer en gingen verder met hun leven. Storm kon het niet, hij heeft het nooit gekunnen. Van zodra zijn vrienden vermoord werden door die andere wolf was het allemaal begonnen, had hij ieder beetje verdriet en schuld een muurtje rond zich heen laten metsen in de hoop dat het iets zou doen … maar het deed niets. Hij kon de schuld niet van zich af zetten ondanks dat iedereen zei dat het niet echt zijn schuld was. Negentien doden op Lupos zijn geweten … hij kende ieder van de gezichten. Hij kende hun verhaal niet, hij had geen idee hoe ze om het leven waren gekomen, wat Lupos met ze had gedaan maar hij las het altijd in de krant. Over een beest, een monster die uiteindelijk de naam Lupos had gekregen. Genosha had hem van nog meer schuld behoed, hij had geen doden meer gemaakt sinds dat hij hier was maar dat maakte het er niet dragelijk op. Hij had iets nodig dat hem uiteindelijk weer zou vrij laten en dat iets zou er pas zijn als Lupos onder controle kon worden gehouden.
Toen ze begon over volle maan knikte hij naar redelijkheid. Zelf was ze de eerste vampier die hij tegen kwam, dus hij wist niet hoe het was. Lupos was defensiever, net iets waakzamer maar voor de rest liet haar haar dichtbij genoeg, liet hij niet al te veel merken van de haat die hij voelde voor haar. Anders zouden ze hier niet zo dicht bij elkaar kunnen liggen. Dus het was niet dat hij een hekel aan het andere ras had het was gewoon … afgunst? Hoe het leven moest zijn als je enkel maar s’nachts naar buiten kon … hij kon het zich niet voorstellen. Lupos was ook een nachtwezen, s’nachts was hij vaker actiever. Storm sliep op goede dagen maar vijf a zes uren s’nachts, als het mee zat. ‘Prikkelbaar.’ Herhaalde hij haar woorden zachtjes grinnikend. ‘Join the club, laten we elkaar een week voor volle maan maar niet opzoeken.’ Besloot hij zachtjes. Hoe zou dat aflopen? Lupos die in haar haren wou vliegen en zij hem naar de keel. Nee, ze bleven beter uit elkaar buurt, niet enkel dan maar ook tijdens volle maan. Hij had geen idee wat Lupos zou doen.
Ze was de eerste die hem daadwerkelijk vroeg waarom hij liever Hall werd genoemd sinds hij hier op dit eiland was. En dat deed hem zachtjes glimlachen terwijl hij haar aankeek. Zijn uitleg klonk onlogisch maar het was … Storm nu eenmaal. Het was één van de rare trekjes die hij had gehad. Toen ze hem met die plageriger toon toesprak kwam de charmante glimlach terug op zijn lippen. ‘Dankjewel Ivy.’ Reageerde hij op dezelfde toon. Hij wilde meer doen maar zijn gsm trok hem uit gedachten. Devon, really? Nu? Maar zijn broer ging voor op haar. Hij kwam recht van het bed en keek naar de T-shirt bij haar opmerking. Hij grinnikte en keek haar terug aan. ‘Straks heb ik geen kleren meer.’ Zei hij met een veelbelovende blik. Kat had ook wel nog wat van hem, Nadya een trui, Denni een T-shirt. Misschien moest hij maar eens minder vrijgevig zijn met zijn kleren. Gelukkig had hij er geen erg aan om zo rond te lopen, hij lag niet veel verder. Toen ze zei dat ze Devon ook mocht sturen keek hij haar grijnzend weer aan. ‘En dat twee shirts hebben?’ Vroeg hij knipogend. Hij liet zich voorover zakken, zette zijn twee handen naast haar hoofd. ‘Zal ik doen.’ Hij boog voorover en drukte zijn lippen tegen de hare, als afscheid. ‘Ik hou je eraan.’ Wees hij naar zijn T-shirt. Hij liep naar de deur en keek nog kort eens over zijn schouder naar haar toe. ‘Bedankt trouwens.’ Knipoogde hij alvorens hij de gang in wandelde en verdween …
