Room 9 ;; Locked up where we belong ;; Topaz & Nadav

Het was een heerlijke lentedag, maar Nadav had absoluut geen zonnig humeur meegenomen naar het eiland. Hij had de lieflijke bloementuin al leren kennen en op zijn weg naar zijn slaapkamer had hij al meerdere luxueze ruimtes tegen gekomen. Van dure fitness aparatuur tot zelfs een heuze gamehall. Hoewel dat laatste hem stiekem best wel aantrok voelde hij zich door al de luxe totaal niet op zijn plek. Alsof het nog erger kon worden was dit niet alleen een mutantenhol, maar ook nog eens een plaats die rijkdom uitademde in elke gang. Nadav snoof geïrriteerd de frisse licht geparfumeerde lucht in en stak de sleutel in het slot. Kamer 9, zijn nieuwe thuis. Zo lang als ze hem hier konden houden dan, bedacht Nadav bozig. Hij hield er niet van om opgesloten te worden en dit hele eiland was een gevangenis.

De kamer was simpel ingericht, tot zijn spijt met een tweetal bedden erin. Wie o wie zou de gelukkige zijn die bij zijn nieuwe kamergenootje werd? Hij liep verder de kamer in, maar voelde zich totaal niet op zijn gemak. Er hing nog een poster en in de hoek van de kamer lag een uitgeprinte foto. Nadav raapte de foto op, maar zodra hij de onmenselijke gelaatstrekken van een soort zeemeermin zag liet hij het vol afgrijzen weer vallen. ‘‘Freaks,’’ mompelde hij. Het geschokte gezicht van zijn broer, toen Nadav zijn mutaties activeerde, schoot als reactie daarop door zijn hoofd. Tranen brandden in zijn ogen toen hij zijn hand uitstrekte en het papier uit elkaar trok en daarna tot as reduceerde met zijn mutatie. ‘‘Ik ben niet zoals zij,’’ mompelde hij gepijnigd, in een poging zichzelf te overtuigen. Zo lang hij zichzelf er maar van kon distancieëren kon hij het misschien nog volhouden in deze hel.