When the silence isn't quiet |& Devon

Het was iets na middernacht, de heldere maan stak fel af tegen de donkere hemel waar geen enkele ster in te bespeuren was. Alsof vader maan hen verteld had dat het vannacht beter was om weg te blijven, ver uit de buurt van het tafereel wat vannacht opnieuw zou kunnen afspelen. Volle maan. Twee woorden die Devon sinds enkele maanden, en zeker sinds de laatste, kippenvel op zijn armen bezorgde. De wind streek zachtjes langs zijn onderbeen dat uit het raam bungelde en zijn blik stond wazig in de verte gericht, naar de bomen van het enorme bos die zachtjes heen en weer schommelden. Met zijn rug zat hij tegen de lijst van zijn raam, dat op zijn beurt volledig naar binnen geopend was. Het was koel in de kamer van StormOn, maar het deed Devon op een vreemde manier goed. Het hield hem wakker, ondanks dat hij van zichzelf wist dat dit een van de zoveelste nacht zou zijn waarop hij geen oog dicht deed. Onder zijn ogen stonden donkere kringen van de weinige slaap die hij afgelopen dagen, weken gehad had en ondanks dat hij niet in spiermassa kon afnemen door zijn mutatie was het duidelijk te zien dat hij enkele kilo’s was verloren. Hij plaatste opnieuw de sigaret aan zijn lippen en sloot zijn ogen terwijl hij inhaleerde. Het geluid van het smeulende uiteinde drong diep door tot in zijn gehoorcentrum, alsof hij op die manier even van de realiteit wilde ontsnappen, alsof de sigaret tussen zijn vingers zijn enige steun en toeverlaat was. Toen hij zijn ogen weer opende en naar de hemel keek, zag hij een vogel overvliegen, en net zoals alles de laatste tijd hem deed herinneren aan de vreselijke dingen die gebeurd waren, deed ook de vogel dat. Hij dacht aan Nadya, aan de draak waarin ze getransformeerd was, aan Clyde, die op dit moment waarschijnlijk nog steeds in behandeling was voor zijn brandwonden. Maar het meeste dacht hij aan Storm, en zijn idee om Katerzyna deze volle maan een kans te geven. Devon bromde binnensmonds, fronste zijn wenkbrauwen totdat hij een vervaarlijk duistere blik op zijn gezicht kreeg en blies ongelikt de rook van de sigaret weer naar buiten.

Er bestonden geen woorden om uit te drukken hoe blij hij was hij het verschrikkelijke idee van Storm om zijn controle volledig los te laten, uit zijn hoofd had kunnen praten. Maar toch, toch vrat het idee ook aan hem dat hij daar nog altijd niet mee geholpen was. Dat Devon hem niet kon helpen met de problemen waar hij mee kampte. De laatste keer dat hij dat geprobeerd had, was het verschrikkelijk uit de hand gelopen door een verkeerde keuze van hem, door Lupos in het nauw te drijven. Een gebeurtenis die enkel en alleen maar pijn, verdriet en angst met zich meegedragen had. Niet alleen de nacht zelf, maar ook de dagen en de weken erna. En wat was het resultaat? Nadya die haar controle was verloren, een leerkracht die dat bijna met zijn leven had moeten bekopen, en Devon die voor de zoveelste keer zich had moeten moeien in heel het tafereel, om dan vervolgens zelf weer met de nachtmerries, het schuldgevoel en de pijn te zitten. Hij draaide de handpalm van zijn linkerhand naar boven en zag dat de huid die daar zat zo goed als helemaal geheeld was. Maar toch bleef de pijn in zijn hoofd en hart reëel. Voor het eerst in zijn leven had Devon zich opengesteld voor langdurige vriendschappen, maar wat kreeg hij ervoor in de plaats? Niets anders als pijn, verdriet en een enorm schuldgevoel. En dat terwijl niemand er werkelijk mee geholpen werd? Een stille klop deed ervoor zorgen dat Devon opkeek van zijn hand, en richtte zijn ogen richting de deur, waar het geluid vandaan was gekomen. Bedenkelijk fronste hij zijn wenkbrauwen en duwde de sigaret uit in de assenbak die hij naast zich op de vensterband had staan. Devon trok zijn been weer naar binnen, plaatst zijn beide blote voeten op de grond en wandelde langzaam naar de deur. Er was maar één persoon die hij binnen zou laten op een avond als deze, en toen hij diep inademde via zijn neus, wist hij dat het die persoon was die voor de deur stond.

Met zijn gezonde, rechterhand greep hij naar de deurknop, draaide het uit zijn slot en opende het met een zacht krakend geluid. Meteen keek hij in de grote, blauwe ogen van Nadya, en ontsnapte er een korte zucht aan zijn droge lippen. Ergens was hij opgelucht dat hij niet de enige was die er miserabel uitzag, want Devon moest toegeven dat hij Nadya al met meer kleur in haar gezicht gezien had. Zeker na het incident met Clyde. ’Nadya..’ sprak hij zachtjes haar naam, alsof dat pas zou bevestigen dat het werkelijk zij was die voor de deur stond. Devon deed een stap opzij en trok de deur verder open, nodigde haar op die manier uit om binnen te stappen. Achter haar deed hij hem ook weer dicht, maar niet in het slot. ’Kan je ook niet slapen?’ vroeg hij haar zachtjes en haalde uit zijn kast een zuiver tshirt dat hij vervolgens over zijn naakte bovenlichaam trok. Devon snapte maar al te goed waarom ze in zijn kamer stond, ze wisten namelijk beide wat er aan het gebeuren was en dat als Katerzyna niet in haar opzet slaagde, de school weer volledig op zijn kop zou staan. Als Nadya niet naar hem was toegekomen, dan was hij er haast zeker van dat hij later in de nacht zelf naar haar op zoek zou gaan. Al was het maar om iemand bij hem in de buurt te hebben die net zoals hem vrijwel elk detail van het verhaal kende en wist welke gevoelens er door zijn lichaam stroomden. ’Zet je maar ergens, als je wil..’ sprak hij een beetje aarzelend terwijl hij zichzelf op de rand van zijn bed liet zakken. Hij gebaarde naar het bed van Hall aan de overkant van de kamer, naar de bureaustel aan zijn bureau, zijn bureau zelf, de plek langs Devon.. Hij wilde haar niets opdringen, aangezien hij Nadya niet genoeg kende om te weten wat ze nodig had, en wat net niet. Het enige wat hij wist was, dat ze niet graag bij haar voornaam genoemd werd -ondanks dat Devon dat toch altijd deed omdat hij niet wist hoe ze haar anders moest noemen-, dat ze liever buiten was dan binnen, en dat ze minstens evenveel om Storm gaf dan dat Devon dat deed. De randjes van enkele papieren op de bureau van Storm waaide op en neer door de wind die via het raam naar binnen kwam. ’Zal ik het raam dicht doen?’ vroeg hij haar voorzichtig, al dacht hij in zijn achterhoofd het antwoord op die vraag al te weten. En toen waren zijn vragen op, wist hij niet wat het volgende was wat hij moest aanhalen. Gewoon omdat de hele situatie zo vreemd was. Devon en Nadya werden via Hall op een vreemde manier verbonden, maar toch hadden ze nog nooit een moment met elkaar doorgebracht. Met zijn rechterhand wreef hij door zijn vermoeide ogen en keek daarna Nadya licht observerend aan, wachtende op wat het volgende zou zijn. Ondanks dat Devon gespannen was, door het feit dat het volle maan was en door het feit dat ze bij hem op de kamer zat, was er niets maar dan ook werkelijk niets aan zijn houding te merken dat hij haar iets kwalijk nam voor hetgeen er was gebeurd op het binnenplein. Ondertussen had hij wel geleerd hoe je begrip moest opbrengen voor mensen die niet wisten wat ze deden, hoe verschrikkelijk hij het ook voor Clyde vond. Want zoals Nadya wel wist, was er nog iemand die daar last van had, en die persoon was Devon zijn beste vriend.

When the silence isn't quiet / Nadya