Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall ma jun 20, 2016 11:10 am
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Zijn ademhaling, de blik in zijn ogen, zijn afhangende schouders. Het waren allemaal kleine dingen die bijdroegen tot een veel groter geheel. Devon wist niet naar wat hij moest kijken. Naar de Taylor die zelfs zichzelf niet meer leek ter herkennen, zijn beste vriend die een poging deed om haar gemoederen te sussen, of het einde van de gang. De laatste optie bood een uitvlucht, eentje waar Devon op het punt stond om hem te nemen. Zwaar ademend was hij opgestaan, achteruit gelopen tot hij met zijn rug tegen de muur aan de overkant van de gang stond. Devon kon dit niet, om zoveel verschillende redenen, en Storm wist het. Ergens voelde hij zich schuldig, dat hij er niet kon zijn voor Taylor zoals hij er geweest was voor Storm, voor Nadya, voor Clyde. Maar zijn emmer was meer als vol, begon langzaam over te lopen. Terwijl zijn beste vriend op hem afstapte bleef hij naar Taylor kijken, die ondertussen iéts rustiger was, maar nog steeds eruit zag alsof ze niets van de wereld kende. Langzaam bracht hij zijn handen naar de zijkant van zijn hoofd, waar hij zijn vingers half in zijn haren liet verdwijnen. ’Niemand zegt voor altijd. De dokters weten niet hoe zwaar de schade is. Er is altijd een kans.’ Devon bracht zijn handen weer naar omlaag, richtte zijn blik op Hall en bekeek hem zo even. Hij moest zichzelf eens bezig horen. Na wat nog geen twee seconden waren leek hij het te beseffen wát hij gezegd had, sloot even zijn ogen en ademde diep in. ’Ik weet wat je bedoelt.’ stelde Devon hem gerust, het was namelijk niet het moment over datgene te beginnen. Wat zijn rol hier in zou zijn, daar was hij zich niet bewust van, was er zelfs niet zeker van óf hij er een rol in wilde spelen. ’Jij misschien niet Hall, maar hoe zit het met Dennimae, Karlie, Katerzyna?’ De meisjes waren langzaam maar zeker een redelijk hechte groep geworden en Devon kon zich de vuurspuwende ogen al voorstellen als ze achteraf hoorden dat hij dit niet kon. But little did they know. Voor iedereen was hij de energieke, eeuwig opgewekte Devon, maar Hall kende ondertussen ook zijn andere kant. Het as misschien ook daarom dat hij het zo gemakkelijk liet zien in deze situatie, dat hij de moeite niet deed om zichzelf bij elkaar te rapen en anderen voor de zoveelste keer vóor zichzelf te plaatsen. ’Maar we moeten haar een kans geven.’ waren Halls laatste woorden alvorens hij zijn rug naar Devon draaide en weer op Taylor afstapte.
Het woord kans omvatte zoveel meer dan enkel de vier verschillende letters waarmee het gespeld werd. Dingen die Devon afschrikte. De moeite, de teleurstellingen, het gemis van dingen die er niet meer waren en misschien nooit meer zouden zijn. Hij slikte, keek met een pijnlijke blik naar Storm die opnieuw door zijn knie was gegaan en Taylor vroeg of ze naar buiten wilde. Storm leek de dingen die bij hem hielpen toe te passen op haar, hij kende namelijk deels de situatie waarin ze zich begaf. Hij moest haar eerst helpen om zichzelf te nemen zoals ze was, alvorens Devon -net zoals hij bij Hall had gedaan- haar weer de mooie dingen van het leven te doen inzien. Net zoals altijd vormde StormOn weer de perfecte combinatie, vulden ze elkaar in op vlakken waarvan de ene het bezat en de andere niet. Hij vind de afwachtende blik van zijn beste vriend. Het enige probleem was dat Devon de moed moest vinden om zich erachter te zetten, om anderen weer voor te laten gaan op zichzelf. Nog steeds stond hij tegen de muur, zijn armen slap langs zijn lichaam. ’Ik zal het proberen.’ Devon beet op zijn lip bij de woorden die Taylor sprak. Zij, -die niet meer wist wie ze was, haar héle leven vergeten was,- zou proberen en hij zou dat niet. Het vrat aan zijn hart, hij voelde de onplaatsbare gevoelens door zijn aderen razen. Voor een moment keek hij naar de grond, liet een zucht uit het diepste van zichzelf over zijn lippen rollen. Devon duwde zich af met zijn hand en wandelde langzaam en verslagen achter de twee aan. Maar hij wandelde, in dezelfde richting. Zijn gedachten maalden en Devon kon niet ontkennen dat hij in een enorme tweestrijd zat. Maar hij wilde proberen, al was het maar om zichzelf achteraf niets kwalijk te kunnen nemen, want dat zou anders onvermijdbaar het geval zijn. Opeens hoorde hij een verandering in de manier van wandelen van Taylor, klonk als die typische misstap die ze zette alvorens ze zou struikelen. Haast reflexmatig schoot Devon naar voren, links van Taylor en stak zijn arm uit om haar te ondersteunen. ’Gaat he..’ begon hij bezorgd, maar kon zijn woorden niet eens afmaken.
Zijn beweeglijkheid werd hem afgenomen, deels door het goud dat ijskoud over zijn onderarmen gesmolten was, deels door de dingen die hij rond zich zag en hem met verstomming sloegen. Voor een moment voelde het alsof zijn ogen in hun kassen tolden, maar het was gewoon de gang die als een waas rond hem heen vloog. Aan zo een snelheid dat het opeens leek alsof er een film geprojecteerd werd. Zijn maag kwam in opstand maar hij was te fel van zijn sokken geblazen om er enige aandacht aan te besteden. Waar hij wel naar keek waren de beelden, die als een draaimolen rond hem en Hall heen vlogen. Hij hoorde zijn naam, zag zijn borstkast waar Taylor haar vingers cirkeltjes op tekenden. Zijn berensnuit, het strandfeestje, Storm, muziek. ’Say you’ll see me again…’ fluisterde hij haast automatisch mee, overdonderd door hetgeen er aan het gebeuren was. Hij keek omhoog, probeerde alle flitsen van beelden in zich op te nemen. En opeens besefte hij het: Het waren haar herinneringen. Bij die redenering begonnen de beelden sneller te draaien, liepen de geluiden zo in elkaar over dat Devon overrompeld werd door prikkels. De misselijkheid die hij eerst had proberen te onderdrukken nam nu de overhand, en hij plaatste vermoeid zijn hand tegen zijn hoofd en kneep zijn ogen dicht. En toen was het voorbij..
Devon liet zijn hand zwakjes van zijn hoofd glijden, leunde nog voor enkele seconden tegen de muur waaraan hij houvast had gezocht toen de verbinding gebroken was. Hij zag lijkbleek, en keek even naar Storm die aan de andere kant van Taylor was, wisselde een blik met hem uit. Storm zag er minstens even belabberd en onwetend uit als hij was. Taylor zelf lag op de grond en hij hoorde duidelijk de braakneigingen die in haar opkwamen. ’Ik herinner me jullie, vaag.’ Devon slikte een bittere smaak in zijn mond weg en deed verbaasd een stap haar richting uit. In zijn ogen stonden honderd en een dingen te lezen. Verbaasdheid, onwetendheid, nieuwsgierigheid, maar ook angst tot wat ze nog meer in staat was. En toen volgde de naam van Storm. Net zoals Taylor naar Hall keek, deed hij dat ook. Totdat de volgende naam die ze uitsprak die van hem bleek te zijn. ’Devon.’ Nog nooit had er zoveel betekenis gezeten achter zijn naam dan dat het nu deed. Hij staarde recht in de voor hem o-zo bekende blauwe ogen, en hij kon de opluchting dat zij de groenige van ogen van hem herkende haast niet onderdrukken. Een zachte zucht kwam uit zijn keel, gevolgd door een mondhoek die hij aarzelend omhoog trok. ’Ja.’ zei hij kort, als bevestiging. Langzaam knielde hij langs haar heen, luisterde naar de halve zinnen die ze probeerde uit te brengen. ’We hebben het gezien.’ fluisterde hij haar toe en stak zijn vertrouwde, warme handen onder haar schouderbladen om haar vervolgens voorzichtig rechtop te zetten. ’Doe maar rustig..’ probeerde hij haar iets of wat gerust te stellen. Hij wisselde opnieuw een korte blik met zijn beste vriend en glimlachte hem -achter de rug van Taylor- kort toe. Voor de zoveelste keer had hij gelijk gehad. ’We zijn hier.’ fluisterde hij er nog achteraan, terwijl hij zijn blik weer op Taylor vestigde en een lok van haar goudblonde haren achter haar oor streek.
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall ma jun 20, 2016 10:05 pm
.Always live before you die.
Je zou denken voor iemand die het ergste op de wereld al gezien had dat dit dragelijker zou moeten worden. Maar voor Storm, voor iemand die meer om anderen gaf dan om zichzelf was dit als een dolk door zijn borst. Enkel Taylor al zo zien, de onwetelheid, in de angst van de donkere ruimte in haar hoofd … het was als blind zijn en zoeken naar een bekend voorwerp, een bekend persoon. En zelf dat gaf haar geen geruststelling. Het hardste was dat hij haar niet kon helpen, hij kon haar niet genezen, hij kon haar enkel maar ondersteunen. Niets van de Taylor van enkele dagen geleden was te zien in deze versie van haar. Haar vrolijkheid, de zachte tinteling in haar stem, haar dansende blonde haar, het was verdween, opgeslokt door het duister. Dat was het ergste, om anderen te zien zakken in onwetelheid. Hij vroeg zich ergens af of het voor hen net zo geweest was toen Storm zo veraf was. Zouden ze zich ook zo machteloos gevoeld hebben zoals hij zich momenteel voelde? Het was alsof het hem van binnen uit op at, het gevoel. Na alles zou je denken dat het tijd was om het leven te keren maar dit … dit maakte nog maar eens duidelijk hoe snel het leven kon keren. Hoe hard je moest genieten van een leven dat je tenslotte maar één keer leefde.
Taylor was immers niet de enige die de leegte in hem deed vullen, er was ook nog zijn beste vriend die met dezelfde machteloosheid toe keek. Alleen ging het bij hem zoveel dieper, het was geen machteloosheid alleen, het was angst, twijfel, dingen die hem sneller op aten van binnen dan dat het mogelijk was voor Storm om er verandering in te brengen. Storm kon klagen, zijn leven was hel, zijn lichaam was hel maar deze situatie was zoveel erger voor Devon. Want Storm wist altijd iets vast te houden in zijn leven, Camille, Nadya maar Devon … hij had nooit die houvast gehad. En misschien, misschien was Storm niet de enige geweest die Devon had weten bereiken op het diepste punt. Misschien was dat Taylor ookal gelukt. En dit eigenste moment wist Storm exact wat er door zijn hoofd moest gaan, eerst verloor hij Storm haast, nu Taylor. Ondanks dat zijn blik weerloos was zag Storm er zoveel meer in, de houding, alles, hij verbeet de drang in zijn hoofd om te gaan schreeuwen. Want dat was het enige wat Storm nu op dit moment wilde doen, waarom zij? Waarom hij, waarom Devon, waarom Taylor? Maar dat deed hij niet, hij bleef kalm, rustig, zijn ontspannen zelf en probeerde voor beide partijen het beste te doen dat hij kon vinden. Want daar was Storm sterk in, hij had zichzelf zelden onder controle maar een situatie als deze kon hij wel onder controle krijgen door te praten, er te zijn, steun te bieden. Na alles was er in ieder geval nog iets dat hij kon doen.
Toen hij de namen hoorde van de dames het dichts bevriend met Taylor keek Storm gelijk naar hem op. ‘Dat ze eerst eens over hun eigen leven oordelen voor ze dat doen bij een ander.’ Het kwam er scherper uit dan hij wilde, niet gericht naar Devon, naar niemand. Maar het toonde wel aan hoeveel hij Devon in deze situatie probeerde te beschermen. ‘Trouwens,’ hij opende zijn armen en wees rondom zich heen. ‘Ik zie ze niet.’ Hij haalde zijn schouders op. Zijn punt was gemaakt, hij zou het niet pikken van één van hem als ze Devon zouden beschuldigen voor het feit dat hij er misschien niet voor Taylor kon zijn. Hij wilde hun gezichten wel eens zien mochten ze hier zelf staan. Dat beetje vuur dat in de woorden naar boven was gekomen bedaarde zo snel als het er in eerste instantie was geweest. Hij ademde uit en gaf Devon een bemoedigend kneepje in de schouder.
Om dat beetje rust tussen de verwarring te zien in haar waanzinnige blauwe ogen was een grote geruststelling. Maar hij wist dat het niet voldoende was, hij wist dat die storm in haar nog niet was gaan liggen. Net als elke storm wist je niet hoe zwaar deze was, of hoe ze eruit zou komen. En net als elke storm moest je met voorzichtigheid handelen want het was zo snel gebeurd, net een kaarten huisje dat terug in elkaar zou vallen. Zoveel impact kon die storm hebben op haar omgeving. Maar toen ze haar vingers op zijn hand legde, toen hij haar koude huid voelde tegen zijn overdreven warme huid kon hij het niet laten zachtjes te glimlach. Een glimlach die in zoveel gevallen charmant en onbegrensd zou moeten zijn maar nu slechts een bemoediging was voor de lange weg die er nog zat aan te komen. Hij vouwde zijn vingers rond haar hand, gaf haar de stevigheid die ze waarschijnlijk niet in zichzelf kon vinden en hielp haar recht. Op één of andere manier recupereerde ze zich, was er iets van de oude Taylor die ervoor zorgde dat ze haar haren naar achter wierp en een beetje van haar bekende geur door de gang verspreidde. Het waren die kleine details die ervoor zorgde dat Storm er een beetje meer in ging geloven dat Taylor daar nog ergens zat. Ze was zichzelf niet kwijt, ze moest gewoon heel hard door het doolhof zoeken tot ze zichzelf weer had gevonden. Althans, dat was wat hij zichzelf wijs maakte.
Zijn hypersensitieve zintuigen zorgden er grotendeels voor dat hij Taylor en haar voorzichtige passen geen moment uit het oog verloor en daarbij nog eens de omgeving in de gaten hielden. Devon was niet weg gewandeld en daar was Storm blij voor, hij was blij dat Devon het idee om het een “kans” te geven nog een beetje langer in zijn hoofd liet hangen. Het deed er niet toe hoe lang, dit was al genoeg. Onder zijn steun voelde hij alsnog hoe zwak Taylor was en bij haar volgende stap zakte ze neer. Het was niet enkel zijn reflex die ervoor zorgde dat ze niet op de grond zou zakken, het was ook Devon super snelle reflex. Hij hoorde Devon nog iets zeggen maar op een rare manier leek de wereld stil te staan. Het goud kroop van haar lichaam af op zijn armen en dat zorgde ervoor dat iets veel gevaarlijker zich ging moeien in de situatie. Storm keek in één blik op naar Devon terwijl hij voelde hoe Lupos zich mengde in zijn bewustzijn, hoe de wolf de nieuwe situatie op nam en besloot wat er moest gebeuren. Storm kon er niet tegenin, zijn ogen stonden vastgenageld op de vreemde manier hij nu dingen zag en hoorde. Hij zag zichzelf volleyballen, hij zag Devon, Ursus, hoorde een liedje weergalmen in zijn hoofd … in de omgeving. De adrenaline van de gevangenschap van zijn hand en de verwarring van de beelden versmolten een beetje in de opluchting van haar herinneringen. Alles ging over in een ruis en Storm rukte zichzelf uit de trance, hapte naar adem en sloot zijn ogen. De onvastheid van de situatie had Lupos in een heel groot voordeel gestopt, zijn wolvenzicht was scherp, de honger getemperd door het feit dat er geen volle maan was. Van zodra Storm kon trok hij zich los van Taylor zodat Lupos niet nog meer verleiding kreeg om te gaan transformeren. Hij drukte zijn handen tegen zijn ogen en wandelde gelijk tien meter verder. Niet dat Taylor het zou merken, ze zat zelf te kokhalzen en zelf Devon had het er eventjes lastig mee. Tegenwoordig ging het gemakkelijker om Lupos bij zich te houden maar dit maakte het niet minder gemakkelijk. Zijn hartslagmeter piepte zachtjes, Storm drukte zichzelf tegen een boom en keek ernaar terwijl zijn gedachten ergens helemaal anders naartoe gingen, Nadya. Uiteindelijk werkte het wel, hij had zichzelf sneller weer onder controle maar werd opnieuw geconfronteerd met de angst. Hij draaide zich langzaam om, naar Taylor die op haar rug lag. Hij wisselde een korte blik met Devon, met een kleine “I told you so” glimlach … Alsof hij daarmee zijn hele voorval wilde vergeten. Ze hoefden het niet te weten. Toen Taylor vroeg of ze het ook hadden gezien wandelde Storm weer langzaam naar hen toe. ‘En laten we dat nooit meer opnieuw doen.’ Vulde hij de woorden van Devon aan. Ze had een herinnering terug, ze had zich iets herinnert en dat was beter dan alle afgelopen dagen bij elkaar. Het waren herinneringen, hij had gelijk gehad.
En op die drie meter afstand keek hij toe, keek hij toe hoe haar wereld breder werd en de zijne weer houvast vond. Devon streek een pluk achter haar oor en Storm sloeg zijn ogen langzaam op naar de omgeving. Misschien moest hij maar gaan, gewoon, om die twee de rust te geven die ze momenteel bij elkaar hadden gevonden. Maar dit, dit tafereel, de zachte beweging van zijn vinger terwijl hij de lok uit haar gezicht veegde … het deed hem beseffen dat hij maar beter ook eens zijn soort van rust kon gaan opzoeken. Toen Devon naar hem opkeek, deed hij tekens met zijn hand naar het schoolgebouw, vragend of hij moest blijven of moest gaan. Hij was er steevast van overtuigd dat Devon dit kon, ondanks dat hij beweerde dat hij niet goed was met woorden, dit zou hem lukken het was tenslotte Taylor …
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall wo jun 29, 2016 3:47 pm
I've never heard silence quite this loud
De warme hand van Storm voelde goed en standvastig om haar koude, terwijl ze onbekende jongen duidelijk in een twee strijd zat. Voor een seconden of twee nam ze hem onderzoekend op, waarna ze haar blik op Storm vestigde en mee liep. Frisse lucht zou ze misschien nu wel kunnen gebruiken, zeker na al deze verwarring. Ze moest zelfs al moeite doen om haar zicht te behouden. Wat kwam door de verstikkende lucht hier, hield ze zichzelf voor zodat ze niet nog harder in paniek zou schieten. Nu kon ze wel iemand gebruiken die als haar rots in de branding haar hoofdje boven water hield of haar de weg naar huis leidde zoals een persoonlijke vuurtoren. Niet dat ze dit van iemand verwachtte, in de eerste instantie wou ze het zelf oplossen! Maar nu, met de paniek, de angst, de verwarring, alle emoties die constant in haar schaduw bewogen, moest ze toegeven dat ze maar al te graag even op iemand steunde, al was het maar een minuutje. Haar woorden waren meer een belofte naar zichzelf dan iets anders. Ze zou proberen om haar geheugen terug te krijgen, zelfs al zou ze daarvoor naar het einde van de wereld en terug moeten gaan! Ze was meer dan vastbesloten om alles op alles te zetten. De luguberste ideeën waren al voorbij gekomen: zichzelf laten elektrocuteren, nog een keer haar hoofd stoten... maar de dokters vonden tijd toch nog de beste oplossing.
De tijd leek stil te staan toen ze naar voren struikelde. Haar linker enkel zat nog altijd halfjes in een gips, dus het was meer dan logisch dat Taylor ooit nog wel eens zou struikelen. Maar dat dit zo'n effect had op haar omgeving, dat vond ze toch niet zo normaal. Taylor beleefde het gewoon allemaal terug opnieuw. Ze wist niet of ze alles herinnerde of dat het gewoon stukjes waren, willekeurig eruit gehaald. Het enige waar ze op dit moment zeker van was, was dat ze Devon kende en ze kende Storm. Dat deed haar denken aan wat hij allemaal had zitten vertellen, waardoor haar paniekaanval eigenlijk was ontstaan. Zou dat ook allemaal waar zijn? Voor ze haar hersenen daar verder over kon kraken, kwam een nieuwe golf van misselijkheid opzetten en had ze al haar wilskracht nodig om de plantenbak niet naar haar toe te trekken om haar maaginhoud daarin te legen. ’We hebben het gezien.’ Haar blauwe ogen vlogen naar Devon en met een wrange smaak in haar mond trok ze zachtjes een mondhoek op. Zijn warme handen op haar schouderbladeren waren net zoals die van Storm, ontzettend aangenaam warm. Vooral omdat ze het zo koud had in het lelijke, blauwe kleed dat meer weg had van een vuilniszak dan van een werkelijk kledingstuk. "Misschien dat ik nu echt wel wat frisse lucht kan gebruiken," Murmelde ze, terwijl ze de duizeligheid met pure wilskracht weg probeerde te krijgen. ‘En laten we dat nooit meer opnieuw doen.’ Ze schudde haar hoofd bij Storms woorden, "Liefst niet, tenzij ik dan nog meer van mijn geheugen terug krijg," Haar woorden zette ze kracht bij door hoopvol te glimlachen in de richting van Storm. Ze had nog niet alles terug van de jongens, maar het was een begin. Ze herinnerde zich de eerste ontmoeting met Devon, toen hij als een beer uit het bos gelopen kwam en de beachvolleybalwedstrijd met Storm op het strand. Ze wist niet of dat de eerste keer was dat ze samen iets gedaan hadden en de rest van de gezichten hadden iets wazig over hun heen, zodat het voor Taylor onmogelijk werd om iemand te herkennen. Toch was ze blij dat ze op zen minst iets herinnerde. Dat ze Devons hand herkende toen die haar blonde haren naar achteren veegde en dat ze terug hoop had, hoop dat haar geheugen niet compleet verloren was, hoop dat het terug zou komen.
Ze wist niet hoe het kwam, maar ze voelde dat Storm wou vertrekken. Alsof haar intuïtie al liet zien hou hij uit de gang liep, alleen. Taylor kon het gevoel niet uitleggen, ze wist zelf niet eens wat het was. Maar voor ze iets kon doen vlogen de woorden al uit haar mond, "Storm, blijf," Ze draaide haar hoofd naar Storm toe en in haar stem was niets te horen, maar haar blauwe ogen keken hem smekend aan. Niet dat ze bang was om alleen te zijn met Devon, ze wou gewoon niet dat Storm weg ging. Misschien was ze bang dat hij dan weer zou verdwijnen uit haar geheugen of dat hij gewoon niet meer terug zou komen of dat Devon het niet aankon zonder Storm. Want met of zonder geheugen, Taylor was een kei in het interpreteren van andere hun houding en uit die van Devon eerder kon ze afleiden dat hij niet totaal op zijn gemak was. Hoewel ze eerst te erg in haar eigen cocon had gezeten om het op te merken, had ze het wel onbewust geregistreerd.
Nog altijd draaierig van hun ervaring stond ze voorzichtig recht, waarbij ze zo min mogelijk gewicht op haar linkerenkel zette. "Ik wil weg," Mompelde ze vastbesloten met een blik die geen tegenspraak duldde, tegen de jongens. De dokters hielden haar hier zo vast en zeker omdat het ongeluk nog niet zo lang geleden was. "Ik heb frisse lucht nodig," Even bleef ze stil luisteren met een gekanteld hoofd naar het getik tegen de ramen, blijkbaar was het gaan regenen tijdens hun gesprek, "En ik wil de regen op mijn huid voelen," Ze staarde naar haar beschadigde handen, even terug volledig terug getrokken in haar eigen wereldje, stil als een standbeeld. Hoe fijn zou het zijn, moest de regen alles kunnen genezen. Moest die haar wonden kunnen weghalen, zowel fysiek als mentaal. Het zou haar voldoening schenken als het water over haar gehavende handen gleed en de pijn met zich mee nam als het van haar vingers druppelde. Maar zelfs hier, op een school vol mutanten, wist ze dat dat onmogelijk was.
"Maar ik wil niet alleen zijn," Fluisterde ze na een minuutje van stilte, met een wanhopige ondertoon. Haar woorden betekende zoveel meer dan ze lieten doorschemeren. Ze wilde niet alleen buiten zitten in haar ziekenshuiskleren, raar aangekeken door mutanten die zich met dit hondenweer buiten waagde. Ze wilde niet denken aan hoe ze straks in haar koude bed lag, alleen in de donkere kamer waar haar monsters naar haar klauwde vanuit alle gaatjes en kiertjes. En ze wilde zeker niet dat Storm en Devon verdwenen uit haar geheugen. Op dit moment was haar grootste angst dat deze twee vrienden haar herinneringen aan hun meenamen als ze straks verdwenen, terug naar hun eigen kamer, terug naar -wat voor buitenstaanders- hun zorgeloos leven leek.
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall di aug 02, 2016 8:20 pm
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
Dat Hall wilde vertrekken was iets wat Devon had voelen aankomen. Niet in de negatieve zin, integendeel. Hij kon haast de onzichtbare boodschap in de ogen van zijn vriend lezen toen hij met een handgebaar aankondigde dat hij ging. Devon knikte kort met zijn hoofd terwijl hij Taylor dicht tegen zich aan had, sloot daarbij even zijn ogen als onzichtbare bedanking. Niet alleen om het feit dat hij hen nu wat tijd samen gunde, maar ook omdat het Hall was die hem zo ver had gekregen om zich er toch voor open te stellen. En maar goed ook. ”Storm, blijf.” sprak ze opeens met een smekende blik in haar ogen die Devon een steek in zijn hart bezorgde. ’Shhh, het is oké Taylor.’ sprak hij geruststellend en streek met zijn hand over haar haren waar hij zojuist nog een pluk achter haar oren had geduwd. ’Maak je geen zorgen, hij verdwijnt niet voor goed. Straks of morgen zie je hem weer.’ Hij knikte nogmaals naar Hall en keek vervolgens weer naar Taylor, die eruit zag alsof ze letterlijk een deel van haar leven zag wegwandelen. En hij kon het haar niet kwalijk nemen.
Het was stil in de gang, enkel haar hartslag en het zachte getik van regen op de ruiten was hoorbaar. Devon stond naar haar te kijken, naar elke verandering in haar houding of aan het grimas op haar gezicht. ”Ik wil weg.” mompelde ze steevast overtuigd en Devon fronste zijn wenkbrauwen nadenkend. ’Waar wil je heen?’ vroeg hij voorzichtig terwijl hij elk aspect van haar lichaam bestudeerde. ”Ik heb frisse lucht nodig.” Devon knikte, begreep maar al te goed wat ze bedoelde. Hij zelf kon ook een frisse teug adem gebruiken naar hetgeen wat net gebeurd was. Als hij eraan terug dacht werd hij spontaan opnieuw misselijk. Het enige probleem was dat het buiten niet het ideale weer was. ’Het rege…’ Hij kon zijn zin nog niet eens afmaken voordat Taylor haar handen uit dezijne trok en zei dat het net de regen was die ze op haar huid wilde voelen. Ze stond als bevroren op de stenen tegens van de gang, haar blik constant naar buiten gericht alsof de regen alles was wat ze momenteel nodig had. En wie was hij om dat van haar af te nemen? Devon zuchtte zachtjes en zocht haar blik waar hij haar enkele momenten geruststellend aan keek. Hij lette er specifiek op om haar hand of arm niet vast te nemen, het had namelijk een reden gehad dat ze die had terug getrokken. Maar hij was er voor haar, zowel mentaal als fysiek, op de momenten dat zij dat wilde. Ookal wilde hij haar het liefst dicht tegen zich aantrekken, haar zeggen dat alles wel goed zou komen, uiteindelijk, hij deed het niet. Zij bepaalde wat ze wilde en wat niet, en hij zou haar voor zichzelf stellen, dat was wel gebleken toen hij uiteindelijk gevolgd was in de gang en niet terug was gegaan naar zijn kamer.
De -in zijn ogen- drukkende stilte hield voor enkele minuten aan. Hij wist niet wat er in haar hoofd omging, enkel wat er door hetzijne raasde. En het zorgde ervoor dat ook zijn hartslag wat de lucht in schoot, iets wat zij gelukkig niet kon horen. Hoe moest hij dit doen zonder de doordachte woorden van Storm? Hoe moest hij dit op zijn eentje zien te redden? Hoe moest hij háar redden? ”Maar ik wil niet alleen zijn.” doorbrak ze uiteindelijk fluisterend de stilte. ’Hey..’ sprak Devon onmiddellijk zachtjes en hurkte voor haar neer, zodat zij op hem neer kon kijken in plaats van omgekeerd. ’Je bent niet alleen, oke?’ Hij nam haar handen kort vast die ze losjes voor haar lichaam had gekruist. ’Voel je? Ik ben hier. En ik ga pas weg als jij dat wil.’ Opnieuw liet hij haar handen los, probeerde haar de ruimte te schenken die ze nodig had, eentje die hij uit zichzelf niet kon inschatten. ’Hier.’ fluisterde hij met een kleine, scheve glimlach op zijn lippen. Hij stond weer recht en trok zijn trui met rits uit. Daarna hield hij hem open en zwierde hem vlotjes over Taylor haar rug heen. ’Voorzichtig met de armen..’ mompelde hij geconcentreerd en hielp haar om haar hand met de gips erdoorheen te halen. Vervolgens ritste hij het ding tot boven dicht. ’Jij wilde naar buiten, toch?’ vroeg hij vervolgens met een zachtaardige blik in zijn ogen en deed een stap opzij. Met zijn hoofd maakte hij een knikkend gebaar en hij stak een hand uitnodigend naar haar uit. Als ze wilde kon ze die vastnemen, als ze niet wilde.. Dan zou hij de gevoelens die daarbij kwamen kijken wel uit zijn hoofd verbannen. Hij moest en zou sterk zijn voor twee.
Hij hield de deur voor haar open, stapte als eerste naar buiten en voelde hoe de dikke druppen onmiddellijk op zijn warme huid vielen. ’Als je ziek wordt ga ik me zo schuldig voelen.’ zei hij haar met een kleine lach op zijn lippen alvorens hij verder de tuin in liep. Het gras was al zompig en de lederen schoenen die hij droeg waren al snel volledig doortrokken van het water. Het duurde dan ook niet lang voor zijn witte tshirt tegen zijn bovenlichaam kleefde en zijn jeansbroek zeker dubbel zo zwaar werd. Ergens midden op het grasperk, omgeven door struiken met kleurrijke bloemen bleef hij staan en draaide zich naar haar toe. In de zon hadden de bloemen geschitterd, maar ook met de regen hadden ze iets mooi en op een zeker niveau mysterieus over zich heen hangen. Devon haalde een hand door zijn natte haren en wreef het water weg dat langs zijn slapen naar omlaag liep. Bekommerd keek hij haar aan, in stilte. Totdat het voelde alsof hij iets moest zeggen. ’Ik ga je helpen Taylor.. Ik ga je helpen om je alles terug te laten herinneren.’ Hij wreef met zijn hand over zijn mond om ook daar het water weg te vegen. Onwillekeurig moest hij denken aan haar oma, aan haar ouders. Mensen die hij kende vanuit haar verhalen, maar wie ze zich zelf niet meer kon herinneren. ’Ik beloof het.’ fluisterde hij er nog achterna, meer voor zichzelf dan voor haar. De enige vraag was nog hoe hij dat zou klaarspelen.
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall do aug 04, 2016 11:31 am
.Always live before you die.
Het was niet zijn plaats om hier nu te blijven, ondanks dat hij het ergens wel wilde. Maar het was gewoon iets dat dit duo naar voor bracht, net als hij en Nadya op een zeker level zo met elkaar waren. Daarnaast zag je niet vaak deze versie van Devon, hij kende zijn vriend nu al maanden en hij kende hem praktisch van voor naar achter en omgekeerd. Maar dit waren de momenten dat hij verrast werd door zijn beste vriend. Hij wist dat die beschermende zorgzame kant van Devon er was, ergens diep van binnen en nu zag hij het voor één van de weinige keren ook naar boven komen. Dat was het moment dat Storm realiseerde dat hij gewoon maar beter kon weg gaan. Hij kon misschien eens langs gaan bij Karlie om te kijken of zij in orde was alvorens hij zou proberen routinematig de dag weer op te pikken. Desondanks zou Taylor nu bovenaan dat lijstje staan van mensen die hij in de gaten moest houden. Het zou een getrouw instinct worden, buiten komen en Lupos haar meteen laten zoeken, voor hij Nadya zou zoeken en dan Denni zou zoeken. Niet dat ze ver van de ziekenboeg zou mogen afdwalen, toch, vanuit zijn gebouw kon hij hartslagen horen en dat was vaak voldoende, de zekere cadans van een hartslag. Genoeg om te zeggen dat ze nog leefde, dat ze rustig was.
En het was alsof Taylor het van mijlenver zag aankomen. Storm draaide zijn lichaam haar kant uit en keek naar de zekere wanhoop van haar blik, ze wilde niet dat hij ging. En dat was grotendeels niet omdat ze zijn gezelschap op prijs stelde, dat was voor de angst van de leegte. Hij kende dat gevoel, je zekere dingen niet meer herinneren vrat je van binnen uit op. Je ging dan zou wanhopig op zoek naar iets om je aan vast te klampen, al was het iets klein. In haar geval was dat Storm en Devon en één ervan wilde vertrekken en zou haar achter laten bij de andere. Hij wist hoe dat voelde en je zag het klaar en duidelijk in zijn blik.
Hij keek haar een tijd lang in stilte aan voor hij zijn blik verlegde naar Devon. Ondanks dat hij Devon gewoon aan keek wisselden ze meer dan alleen een blik, ze wisselden woorden. Storm wist met die ene blik dat zijn vriend het wel zou redden en dat Devon zich herpakt had op zijn eerdere gedrag. Het was een geruststelling om die blik van hem te krijgen. Dus hij draaide zich terug naar Taylor en glimlachte geruststellend. ‘Ik kom straks terug.’ Beloofde hij haar meteen. Hij glimlachte bemoedigend en liet de rest van de aanmoediging en geruststelling over aan Devon. Hij gaf ze nog beide een korte blik voor hij vertrok; zijn ogen weer vast gekluisterd op zijn hartslagmeter maar zijn oren haarscherp op hun ingesteld, al was het maar om te zorgen dat ze beide veilig waren …
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall di aug 16, 2016 2:27 pm
I may be far but never gone
NOTES
WORDS: 1.305
Het voelde veilig in Devons armen, vertrouwd. Haar linkerhand rustte op zijn borstkas terwijl haar vingers onbewust speelde met het touwtje van zijn vest. Storm was van plan om weg te gaan, maar Taylor kon het niet toestaan, ze kon niet terug in dat donkere gat vallen. Wat als Taylors herinneringen aan hem aan zijn kleren hingen, in zijn ogen en verweven met zijn geur? Wat als hij alles meenam als hij terug weg ging; Wat als ook Devons herinneringen meevlogen, achter zijn beste vriend aan. Wat als, wat als. Honderden scenario's, vragen en bedenkingen vlogen door haar hoofd, klauwend tegen de wanden van haar mentale gevangenis. ’Shhh, het is oké Taylor.’ Alles viel stil, recht op de grond. De bodem van het kleine plekje in haar gedachten dat ze had lag bezaaid met de demonen die zo even nog door haar hoofd zwierde, doodstil, in een diepe slaap. Alsof Devons stem en zijn warmte hen hadden doen bevriezen. Ze opende haar mond, wou iets zeggen, maar hij was haar voor. "Jij blijft toch wel? Alsjeblieft?" Ze smeekte het bijna, zoveel schrik had ze dat als Storm verdween Devon het op den duur ook op gaf en mee liep. Haar blik verplaatste zich van Devons groene ogen naar het silhouette van Storm die de gang uitliep. Hij had beloofd om straks nog terug te komen. Zou hij zich eraan houden? Zou hij het vergeten? Zou hij haar vergeten?
Het verstikte haar, de muren verstikte haar. "Naar buiten," Beantwoordde ze Devons vraag voor ze benadrukte dat ze frisse lucht nodig had. Taylor trok zich los uit zijn geborgenheid en nam haar handen mee. Als vanzelf zakte ze weg in haar eigen wereldje, nadenkend over hoe de regen alles kon wegspoelen. Let the rain wash away all the pain of yesterday, alleen zou de regen deze pijn niet kunnen meenemen de aarde in. Taylor moest het zelf meenemen, wegstoppen of juist dragen als een schild, ze was er nog niet uit. Haar hele houding was gespannen, van haar schouders tot aan haar beenspieren en toch pikte ze niks op van haar omgeving. Zelfs de blik van Devon niet, alsof alles buitengesloten werd. Tot ze zelf besloot om de luchtbel te doorprikken, niet wetend dat er al enkele minuten verstreken waren. ’Je bent niet alleen, oke?’ Haar handen had ze rond haar lichaam geslagen, maar toen Devon voor haar op zijn knieën zat verzwakte haar greep. Tranen lagen in haar blauwe ogen en om ze binnen te houden beet ze op haar onderlip. ’Voel je? Ik ben hier. En ik ga pas weg als jij dat wil.’ Zachtjes trilde haar handen toen Devon ze vastnam. Woorden kwamen moeilijk naar boven, alsof ze tegengehouden werden door de prop in haar keel. Dus knikte ze slechts. "Bedankt," Kreeg ze over haar lippen geduwd, maar meer ook niet. Het gebouw duwde gewoon op haar in, zorgde ervoor dat alles binnen bleef dat ze niks kon doen, zelfs niet fatsoenlijk ademen. ’Hier.’ Zonder te bewegen volgde ze met haar bodemloos blauwe ogen Devons bewegingen. Zijn kleine scheve glimlach zorgde bij Taylor voor kriebels in haar buik en een zachte glimlach waarbij ze haar ogen neersloeg. Als een pop liet ze aankleden door Devon, waarbij ze zijn instructies opvolgde en voorzichtig haar arm door de gaten stak. Toen hij helemaal tot boven dicht geritst zat, kon ze het niet laten om met een lieve glimlach haar neus bij haar schouder te houden en zijn geur op te slaan. De mouwen waren wat te lang en hingen over haar handen heen, als twee slurffen van een olifant. ’Jij wilde naar buiten, toch?’ Opgelaten knikte ze, waarbij ze een stap naar Devon toe zette. Zonder te aarzelen nam ze zijn uitgestoken hand aan, verstrengelde ze haar vingers met de zijne om vervolgens tegen zijn schouder aan te leunen. Taylor stuurde een dankbare glimlach op hem af, die meer zei dan duizend woorden.
Buiten was het donker en grijs door de regen die op de aarde neerviel. Eindelijk ontspande haar lichaam en haar schouders. Het drukkende gevoel dat het schoolgebouw en zijn koude gangen op haar had werd totaal verdrongen door het gevoel van vrijheid dat ze kreeg door buiten te zijn. "Ach ik lig toch al in de ziekenzaal, een snotvalling kan er nog altijd wel bij," Glunderde ze zachtjes, met haar ogen op de natte wereld gericht. "Zorg maar dat jij niet ziek wordt!" Haar blauwe ogen schoten bezorgd naar Devons al druipnatte gezicht. "Als je je vest terug wilt of iets anders of zo dan moet je het maar zeggen hé!" Ze begon de rits al zachtjes open te doen om hem terug te geven. Taylor zou het niet kunnen verdragen moest Devon ziek worden puur omdat hij haar mee naar buiten nam. Op blote voeten zou het normaal koud moeten zijn, maar omdat het de laatste dagen warm was -volgens de verpleging- voelde de regen als verkoeling op haar klamme huid. Het verband om haar linkervoet was binnen no time vuil in verschillende tinten groen en bruin en doordrongen van het water. Hoewel Devons vest het langer volhield dan het witte t-shirt, werd het op den duur ook erg zwaar en kleverig. Maar het behield Devons geur waardoor ze praktisch weigerde om het uit te doen. Hun tocht verliep in stilte, maar het was geen zware stilte eerder een geruststellende, fijne stilte. Zo eentje die je had met vrienden waarmee je al zo lang en goed bevriend was dat je niet per see iets moest zeggen. Doordat haar ogen zo vastgekluisterd zaten op alle het wondermooie wat ze om haar heen zag, merkte ze veel te laat dat Devon stil stond en botste ze zachtjes tegen hem op. Haar rechterhand was nog altijd verstrengeld met de zijne, maar losser. ’Ik ga je helpen Taylor.. Ik ga je helpen om je alles terug te laten herinneren.’ Zijn schorre stem zorgde ervoor dat haar hart een tel oversloeg, waarbij haar ogen gevangen zaten in zijn groene ogen. Haar blonde haren dropen van het water, vastgeplakt tegen haar hoofd. Taylor deed niet eens de moeite om ze weer fatsoenlijk te legen, wetend dat ze door de regen toch terug zouden plakken. ’Ik beloof het.’ Zonder nog een moment te twijfelen drukte ze zichzelf tegen hem aan in een knuffel. Even bleven ze zo staan, verstrengelde lichamen in de regen, tot Taylor zicht terug recht duwde zodat ze hem aan kon kijken. "Dat je hier bent, hier staat," Taylor had zijn hand losgelaten en in plaats daarvan haar handen aan beide zijde van zijn hoofd gelegd zodat haar vingers met zijn bruine, natte haren kon spelen. "Betekent meer dan je je ooit kunt voorstellen, Devon." Ze sprak zijn naam voorzichtig uit, alsof ze hem proefde op haar tong voor ze hem losliet op de wereld. Haar handen daalde af van zijn gezicht tot haar armen op zijn schouders rustte en ze hen achter zijn hoofd verstrengeld had. Heel zachtjes begon ze het liedje te neuriën en legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas aan. "Ik weet misschien nog niet alles Devon en misschien is het maar beter zo, misschien heb ik dingen gedaan die ik niet wil herinneren," Dat was haar grote angst, dat ze in haar verleden dingen gedaan had die niet door de beugel konden die totaal tegen haar principes van nu ingingen. "Maar ik weet wel dat ik blij ben dat ik me jou herinner," Even sloot ze haar ogen, "En Hall," Nog steeds bewogen ze op muziek die enkel in hun hoofden bestond. Zo dicht bij Devon staan deed dingen met haar lichaam die ze niet kende of herkende. Haar buik leek samengetrokken, vol van iets wat op zenuwen leek terwijl haar hart fladderde als een jong vogeltje dat niet wist hoe het zijn vleugels moest gebruiken. "Ik hou van deze warmte," De woorden waren eigenlijk gedachten, iets wat onuitgesproken moest zijn en zo stil dat Taylor eerst niet door had dat ze haar mond verlaten hadden. Schaamrood kroop over haar nek naar haar wangen, terwijl ze in stilte bad dat ze zo stil waren dat Devon het niet gehoord had door de regen die het overstemde. Al was die kans kleiner dan de kans om haar geheugen hier op deze plek plots onbeschadigd terug te krijgen.
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall wo aug 17, 2016 6:19 pm
Devon
You know I’m smart. I spin you round like a knot. I know the pieces of your heart. Sometimes it’s fun, to pull your strings one by one. Until I get you onto one.
”Jij blijft toch wel? Alsjeblieft?” Devon keek haar enkele seconden in stilte aan en haalde een van zijn mondhoeken naar boven. ’Maak je daar maar geen zorgen over. Ik blijf bij je.’ De blik in haar ogen, de angst die er in te lezen stond om iemand te verliezen.. Op een manier die hij niet kon beschrijven deed het hem pijn. Gelukkig leek ze weer wat op haar gemak toen Devon zijn trui om haar schouders zwierde en haar hielp om hem aan te doen. Op een haast bezorgde manier ritste hij het ding tot boven toe en moest zachtjes lachen van de veel te brede glimlach die op haar lippen verscheen. ’Doe eens niet zo schattig, wil je?’ sprak hij haar zachtjes toe toen hij op zijn knie voor haar zat. Even ging hij met zijn hand langs de veel te lange mouwen, wilde ze in eerste instantie oprollen zodat haar handen vrij kwamen. Maar de manier waarop ze daar stond, zo weggedoken in de veiligheid en de warmte van zijn trui.. Hij nam haar hand vast die helemaal schuil ging in de mouwen en begeleidde haar mee naar buiten waar de regen hen onmiddellijk tegemoet kwam. De druppels waren fris als ze op zijn huid vielen, maar na enkele seconden waren ze al zo opgewarmd door zijn lichaamstemperatuur dat het haast voelde alsof hij in een lauwe douche stond. Maar voor Taylor kon het best wel koud worden, ze had namelijk niet dezelfde voordelen die hij had, en zijn trui was ook niet waterdicht. ”Ach ik lig toch al in de ziekenzaal, een snotvalling kan er nog altijd wel bij.” Devon keek naar de glundering op haar gezicht en schudde zachtjes met zijn hoofd. ’Jij zou die arme verpleegsters nogal werk bezorgen.’ sprak hij haar met diezelfde glundering in zijn ogen toe. ”Zorg maar dat jij niet ziek wordt!” Devon zijn wenkbrauwen schoten licht geamuseerd de lucht in. ’Taylor..’ zei hij een beetje dwingend en keek naar haar vingers die ze naar de het hangertje van zijn rits bracht. ’Doe eens niet zo gek.’ Bijna reflexmatig schoot hij met zijn hand uit naar die van haar om te voorkomen dat ze de trui open ritste. ’Ik word niet ziek. En al helemaal niet van een beetje regen. Ik krijg het zelfs niet koud, voel maar..’ Hij bracht zijn hand waarmee hij die van Taylor omhulde naar zijn warme lippen en drukte die tegen haar verkleumde vingers aan. ’Zie je? Onmogelijk om ziek te worden, vertrouw me maar en hou braafjes die trui aan.’ Ongelooflijk was ze. Zelfs in de toestand waarin ze verkeerde wilde ze opofferingen maken. Haar herinneringen was ze kwijt, maar niet zichzelf. Al moest ze dat nog beginnen beseffen.
In stilte liepen ze langs elkaar doorheen de tuin. De regen gutste over hen heen, en de trui die Taylor droog en vooral warm zou moeten houden, kleefde net zoals haar haren tegen haar lichaam aan. Devon zijn gedachten maalden aan honderd kilometer per uur doorheen zijn hoofd. Hij was op zoek naar een oplossing, naar een aanknopingspunt dat hij aan Taylor zou kunnen laten zien om haar te helpen. Hij wilde een oplossing voor dit alles, net zoals hij zo graag ook een oplossing voor Lupos zou hebben. Uiteindelijk kon hij de stilte die hij eerst aangenaam had gevonden niet meer verdragen. Heel plots kwam hij tot stilstand, misschien een beetje té plots. Taylor botste zachtjes tegen zijn schouder aan en Devon bracht onmiddellijk zijn linkerhand naar haar schouder om de klap voor haar wat op te vangen. Onmiddellijk daarna liet hij zijn wanhopige stroom aan woorden over haar heen glijden. Het waren er een heleboel, of toch voor zijn doen. Woorden die hij niet van zichzelf verwacht had, maar blijkbaar wel een bepaald gevoel bij Taylor opwekte. Ze spreidde haar armen om hem vast te nemen en Devon trok haar dicht tegen zich aan. Hij had zijn brede armen beschermend om haar heen geslagen en zijn neus in haar natte haren gedrukt. ”Dat je hier bent, hier staat..” Voorzichtig lieten ze elkaar los, en onmiddellijk bracht Taylor haar beide handen naar beide kanten van zijn hoofd. In stilte keek hij haar aan, liet haar ogen voor geen moment los en luisterde naar hetgeen ze hem vertelde. ”..betekent meer dan je je ooit kunt voorstellen, Devon." Hij wist niet wat hij moest zeggen, voelde hoe een plotselinge schuldgevoel kwam opzetten. In eerste instantie was hij willen weggaan, had hij zich er niet in willen moeien. Devon had het willen ontlopen, de zoveelste keer opnieuw beginnen. Hij wilde Taylor liever volledig vergeten dan er opnieuw aan te beginnen. Maar nu, met de woorden die ze sprak, haar handen tegen zijn hoofd, de regen die over hen heen viel.. Hij voelde zich slecht dat hij dit geen kans had willen geven. Of toch niet als het niet van Storm had afgehangen. Kort liet hij zijn hoofd in een knikje naar beneden hangen, staarde naar zijn veel te grote trui die ze droeg. Langzaam daalden haar handen af, tot ze uiteindelijk in elkaar verstrengeld in zijn hals hingen. Het zorgde ervoor dat hij opnieuw op keek, en met dat gebaar begon ze ook weer te spreken. Nee, ze wist inderdaad niet alles, en ja, misschien was het maar beter zo. ’Hebben we dat niet allemaal? Dat we dingen doen die we ons niet willen herinneren?’ Voorzichtig glimlachte hij haar toe. Als er iemand was die dat kon bevestigen, dan was hij het wel. ’Maar ik denk niet dat jij je daar al te veel zorgen over moet maken.’ Taylor was een graag gezien persoon, niet alleen op Genosha, maar ook ver daarbuiten. Duizenden en duizenden mensen zouden staan gillen als ze zich op de plaats van Devon bevonden. Maar hij was stil, gaf haar de rust die ze op dit moment nodig haf. De melodie die ze doorheen zijn hoofd liet gaan deed kippenvel op zijn armen verschijnen, en zachtjes wiegde hij met haar mee. ”Maar ik weet wel dat ik blij ben dat ik me jou herinner.” Devon glimlachte, streek met zijn hand over haar natte haren en drukte er vervolgens een kus in, wat gemakkelijk ging doordat ze met haar hoofd tegen zijn borstkas lag. ”En Hall.’ Devon haalde haar hoofd naar boven door zijn vinger tegen haar kin te plaatsen. ’Wij zijn ook blij dat je ons herinnert.’ Hij knikte om wat meer nadruk op zijn woorden te leggen. Daarna sloeg hij opnieuw een arm beschermend om haar heen.
”Ik hou van deze warmte.” Devon richtte onmiddellijk zijn blik in haar ogen en fronste al glimlachend zijn ogen. Niet omwille van hetgeen ze gezegd had, maar wel haar reactie op haar eigen woorden. Haar verkleumde wangen kleurden rood, en hij kon in haar blauwe ogen lezen dat het iets was wat ze liever voor zichzelf had willen houden. Zachtjes greens hij haar toe en trok haar wat dichter tegen zich aan, lette daarbij zorgvuldig op dat hij haar arm geen pijn deed. ’Dat weet ik.’ fluisterde hij haar toen terug en streek met een warme vinger over haar natte wang. ’Taylor..’ mompelde hij toen zachtjes en fronste zijn wenkbrauwen opnieuw wat. Ditkeer vragens. ’Je herinnert je mij, maar..’ zijn woorden kwamen er aarzelend uit, bang om wat verkeerd te vragen, maar ook omdat hij niet gewoon was om zo een kwetsbare kant van zichzelf te tonen. ’Herinner je me alleen als persoon, of herinner je je ook nog de dingen die we samen gedaan hebben?’ Hij liet haar een beetje losser, legde een van zijn handen achter zijn hoofd en beet op de binnenkant van zijn wang. ’Herinner je iets van ons?’ Er was geen officiële ‘ons’ geweest, maar toch hadden ze vanaf hun eerste ontmoeting gevoeld dat er iets speciaals was. Dat er meer achter zat dan enkel een oppervlakkige vriendschap. Taylor haar mutatie was daar nu al twee keer het bewijs van geweest. Verwachtingsvol keek hij haar aan, al wist hij niet wat hij het liefste zou horen.
Onderwerp: Re: Bad Blood + Storm Hall wo aug 17, 2016 9:50 pm
I may be far but never gone
NOTES
WORDS: 1.528
Schattig, was dat iets wat je tegen een negentienjarige zei? Niet tegen een normale negentienjarige misschien, maar Taylor kon het hebben. Op haar blote voeten, met de lelijke blauwe vuilniszak die tot aan haar knieën kwam, warrige haren, Devons vest en een gigantische glimlach kon ze het niet echt ontkennen. Het was zo grappig dat twee personen en één enkel gebaar haar hele dag hadden omgedraaid. Deze morgen was ze nog kwaad en gefrustreerd om haar angsten te verbergen, terwijl ze nu hier stond tegenover Devon met een fladderend hart en hoop. Hoop op haar herinneringen, op de waarheid en vooral hoop op de toekomst.
Buiten leek het alsof er een nieuwe wereld openging voor Taylor, opnieuw. De regen drupte van hun neuzen en gleden over hun kleren. Devons bruine haren waren warrig en plakkerig, als de natte vacht van een beer. Haar glinsterende blauwe ogen keken naar hem op terwijl hij sprak, waarna een zachte giechel haar lippen verliet en ze haar ogen samen kneep door het lachen. "Die verpleging heeft nu de handen al vol aan mij," Ze sloeg haar hand voor haar mond om het lachen te laten verstommen. "Vooral deze morgen, maar goed dat Storm in de deuropening stond en geen verpleegster anders had die een zilveren plaat tegen haar hoofd gekregen," Lichtjes beschaamd door de gedachten dat ze iemand had kunnen verwonden door haar wilde paniekaanvallen sloeg ze haar ogen neer, al verraadde de glimlach dat ze het ergens ook wel amusant vond. Nu ten minste, toen Storm de plaat uit de lucht had gevist vond ze het minder fijn. De plotse gedachten dat Devon misschien wel nat kon worden in zijn doorweekte kleren, zorgde ervoor dat ze bezorgd de rits van zijn vest al aan het open doen was. Tot zijn warme hand haar stopte. Haar blauwe blik had zich naar haar hand verplaatst, maar nu keken ze naar Devons gezicht vol regendruppels. Taylor stond met haar mond vol tanden toen zijn zalig warme lippen haar ijskoude huid aanraakte. Het was maar een vluchtige aanraking, puur om een punt te maken én toch miste haar hart opnieuw een slag. Sinds wanneer had ze zo’n onregelmatige hartslag? Wat was dit? ’Zie je? Onmogelijk om ziek te worden, vertrouw me maar en hou braafjes die trui aan.’ Lichtjes onzeker en niet helemaal overtuigt kneep ze haar ogen onderzoekend samen. Ze speurde zijn gezicht af naar enig teken van onderkoeling, al was het maar een trillende spier, maar ze stootte enkel op zijn bekende scheve grijns. ”Oké,” Gaf ze uiteindelijk toe, waarna ze terug begon te lopen aangezien ze gestopt was om de rits los te kunnen doen, ”Maar als je het ook maar een beetje koud krijgt, moet je het zeggen!” Streng als een leerkracht die zijn leerling terecht wees keek ze hem aan. ”Beloofd?” Haar hoofd hield ze lichtjes schuin, waardoor er dikke druppels uit haar haar rolde op haar schouder, die toch al doorweekt was net zoals de rest van de wereld leek wel. De bloemen en de blaadjes hingen werden zwaar naar beneden gedrukt door de regen en hoewel het misschien op het eerste gezicht een beetje een troosteloze indruk gaf, had het ook zijn schoonheid. Want hoe konden de jongen scheuten anders hun weg omhoog wringen? Of de planten hun wortels vol zuigen met water. Want hoewel de planten hun hoofdjes lieten hangen, kwam een hele andere wereld tot leven. De dieren die normaal door het bos liepen verscholen zich nu in hun holletjes, terwijl de dieren die wel tegen wat regen konden rond paradeerde alsof de wereld van hen was. Doordat ze compleet afgeleid was door alles wat er rond haar gebeurde en ze zich helemaal veilig voelde met Devons hand om de hare, had ze niet door dat hij stopte pas toen ze tegen hem op botste. De stilte die er hing werd verbroken door Devon en even daarna ook door Taylor. De waarheid moest gezegd worden vond ze, want aan de leugens van de dokters had ze genoeg. Liegen was niks voor haar, een rilling ging over haar ruggengraat enkel bij de gedachten eraan.
’Hebben we dat niet allemaal? Dat we dingen doen die we ons niet willen herinneren?’ Lichtjes knikte ze en trok ze haar mond zachtjes scheef tijdens het nadenken, maar voor ze iets als weerwoord kon geven was Devon haar opnieuw voor. ’Maar ik denk niet dat jij je daar al te veel zorgen over moet maken. Opnieuw hield ze haar hoofd subtiel scheef met een onderzoekende blik in haar blauwe ogen. ”Jij wel dan?” Haar toon was voorzichtig, afwachtend. Taylor wilde deze ontspannen sfeer niet verpesten met haar onbeleefde vragen. ”Als je daar op wilt antwoorden natuurlijk!” Stammelde ze er bijna direct achterna, struikelend over haar woorden en met een verontschuldigende blik in haar ogen. Het laatste wat ze wou was hem te ver pushen, over haar grenzen gaan.
Devons omhelzing voelde zo veilig, zo vertrouwd dat er dingen uitfloepte die er niet uit hoorde te floepen. Bijna direct wou ze haar woorden terug inslikken, terug zuigen in haar mond, maar dat kon niet. Natuurlijk had Devon met zijn stomme supergehoor alles weer opgevangen en brachten zijn woorden een glimlach op haar gezicht. ”Met jou supergehoor ontgaat je ook niks he,” Glunderde ze hem zachtjes toe, waarbij ze een speelse duw tegen zijn arm gaf. Waarna de luchtige sfeer volledig omsloeg. Devon plaatste een hand achter zijn hoofd en ook Taylor creëerde afstand tussen hen beide. ”Ons,” Ze fluisterde het zachtjes, met haar blik naar beneden en meer tegen zichzelf dan Devon. ”Als ik eerlijk antwoord wil ik niet dat je gaat lachen oké?” Waarschuwde ze hem op voorhand, terwijl ze zich sierlijk op de grond in kleermakerszit liet vallen. Het deed pijn aan haar enkel, maar ze negeerde het zodat ze zich kon concentreren op de woorden die op haar tong lagen. ”Ik herinner me vlagen, stukjes en fragmenten. Ik weet dat ik je ontmoet heb in het bos,” Stak ze van wal, waarbij ze Devon ook uitnodigde om op het zompige gras te gaan zitten, zijn kleren waren toch al verpest. Spelend met een grassprietje tussen haar vingers staarde ze in de verte terwijl ze alles wat er in haar om ging zo goed mogelijk uit probeerde te laten komen. ”Ik herinner me hoe jij als een beer uit te struiken kwam en we gelachen hebben, plezier hadden. Hoe het liedje klonk dat je zong, maar ik weet niet waar ik het van herken.” Gaf ze eerlijk toe, terwijl haar schouders wat naar beneden gingen hangen en er een donkere wolk over haar gezicht hing, ”Je bent daarna op mijn kamer geweest, denk ik,” Aarzelend bracht ze het eruit, want ze wist het niet honderd procent zeker, maar ze had een vermoeden. ”Ik weet niet wat we daar allemaal gedaan hebben.” Taylor trok haar ene mondhoek omhoog en wierp een blik op Devon, ”Maar ik weet dat ik het fijn vond, ik herinner me de emoties, maar niet de fysieke dingen. Als je snapt wat ik bedoel. Ik was gelukkig op dat moment, voelde me veilig en gewaardeerd,” Op de een of andere manier voelde ze zich ontzettend naakt door Devon zo’n blik in haar hoofd te laten werpen. ”Het is een gok, maar daarna ben je blijven slapen?” Kort keek ze opzij om bevestiging te krijgen voor ze verder ging. ”Voor de rest zijn het vooral emoties. Bij de herinneringen van Storm zit iets op het strand en ik denk dat jij daar ook wel aanwezig was, aangezien ik wel weet dat jullie een onafscheidelijk duo zijn. Maar daar voel ik jaloezie? Ik weet niet,” Ze haalde haar schouders langzaam op, ”Het is moeilijk om het uit te leggen aangezien ik wel dingen over jou weet, over je oma en je berenvorm enzo. Het is allemaal behoorlijk verwarrend en ik weet niet goed wat ik ermee moet doen. Maar het is iets,” Haar toon kreeg iets rauw, iets wanhopig haast. ”Ik moet gewoon zorgen dat ik op de een of andere manier nog dingen kan herinneren en dat lukt wel, op den duur, hoop ik,” Ze ratelde wat door, struikelend over haar eigen woorden. Daarna richtte ze haar blik hoopvol op Devon, ”Zeker als jij me helpt! Het komt dan wel, het heeft gewoon wat tijd nodig en zo…” Wanhoop nam haar houding over, waardoor haar schouders langzaam naar beneden zakte en haar ogen wat doffer werden. Wat als Devon haar niet meer wou helpen? Ze had gezien hoe hij deed in de gang met Storm en hoewel ze niet wist waar dat over ging, had ze schrik dat hij terugviel. Dat hij opstond, wegliep en haar hier alleen liet. Misschien was het niet eens zijn doen en beschuldigde ze hem onterecht in haar hoofd, maar de angst was er als tijger die haar besloop; Klaar om aan te vallen bij een gunstig moment en haar vervolgens volledig te verscheuren. Misschien was haar hoofdprioriteit nu wel om die angst voor te blijven, ervoor te zorgen dat het haar niet te pakken kon krijgen en dan pas achter haar geheugen aan te rennen. Altijd enkele passen te laat.
