I'll keep the monsters away. [Kylie]

Het was voor Kylie allemaal zo snel gegaan dat ze het niet snel tot haar door kon laten dringen. Het ene moment was buiten met een wolf waarvoor ze aan het vluchten was en dan lag ze ineens in een ziekenbed aan een hartmonitor vast gesloten. Het leek allemaal een nachtmerrie te zijn en het bleef maar door haar hoofd heen gaan. Ze wilde wakker worden, maar elke keer wanneer ze bijna wakker was werd haar weer iets gegeven waardoor ze stil zou gaan slapen. Ze kon niet mee krijgen wat er allemaal om haar heen gebeurde en wie haar kamer binnen kwam lopen op het moment dat de hartmonitor harder begon te piepen. Voor even had ze wel rustig kunnen liggen slapen, maar daarna begon de hele nacht weer over nieuw. Van het begin hoe ze uit haar bed was gekomen, omdat ze lastig was gevallen door muggen tot het moment dat ze op de vlucht was voor een wolf. Ze had dingen gezegd en af en toe een naam geroepen, maar het was allemaal een beetje vaag in haar hoofd. Waarschijnlijk kwam het door de medicijnen die haar werden toegediend, maar de pijn in haar hart werd er niet door genezen. Het was een hele schok geweest dat op het moment dat ze iemand nodig had om haar te redden er niemand voor haar was geweest. De eenzaamheid overspoelde haar een beetje en het maakte het er nou niet bepaald beter op.

In de tijd dat ze in het bed lag was ze misschien twee of drie keer wakker geweest, maar dat was maar voor even. Het licht van de tl-buizen boven haar hoofd deden haar ogen pijn doen. Ze moest een paar knipperen, maar veel kans om rond te kijken had ze niet. Voordat ze het wist lag ze alweer te slapen. Haar borst ging langzaam op en nieuw en je zou zeggen dat ze rustig bij lag. Stiekem wilde ze ook dat mensen haar zo zagen. Rustig en niet bang voor wat er zou gebeuren als ze eenmaal uit het bed was. Maar ze was wel bang. Ze was bang voor iedereen. Iedereen kon haar nu zomaar aanvallen net als wat Cole had gedaan. Al durfde ze hem niet de schuld geven voor wat er was gebeurd. Het was niet zijn schuld voor wat er was gebeurd. Dat ene kleine stukje dat zijn naam door haar hoofd ging deed haar hart breken. Ze wilde een traan laten rollen, maar ze hield zichzelf in. Waarom ze dat deed wist ze niet...

Ze was helemaal weg gezakt in een droom over de mensen die ze had ontmoet. Niet wetend of ze die nog zal zien, nadat ze uit de ziekenboeg ontslagen was. Op een of andere manier zou ze het toch tegen haar ouders moeten vertellen. Dit vond ze gewoon te groot om nog te kunnen gaan verbergen. Het was wel een beetje ironisch dat ze van een nachtmerrie was ze overgegaan naar de mensen op Genosha en vervolgens terug in Colorado. Ze miste haar ouders en haar hondje, maar boven al miste ze had warme gevoel dat er iemand bij was die van haar hield. Na deze gebeurtenis kon ze niet echt zeggen dat er iemand was die van haar hield en waar ze zich thuis kon voelen. Al die ideeën die in haar op waren gekomen om iedereen als broer of zus te zien was als een ballon kapot gegaan. Een aantal namen rolde haar hoofd binnen, maar bij elke naam brak haar hart nog net iets meer. Desondanks deed deze droom haar ogen openen. Het felle licht van de tl-buizen brandde zoals voor heen in haar ogen. Ze wilde haar hand op tillen om haar ogen te beschermen tegen het felle licht, maar ze voelde een aantal koude vingertoppen haar huid raken wat haar opzij deed kijken. Bij het zien van Storm slikte ze een brok in haar keel weg, maar zwijgend en een klein beetje moeilijk bleef ze hem aankijken. Haar bruine herten ogen die normaal glinsterde van hoop stonden nu dof. Het lichtje dat normaal zo vrolijk scheen was nu helemaal uit gegaan...

Het mochten dan wel gewoon dromen zijn die ze te zien kreeg, maar het voelde levensecht aan. De avond die was begonnen met een mooie ronde witte maan en eindigde in een ziekenbed. Het bed mocht dan wel wit zijn, maar de maan had er een stuk mooier uit gezien. Als ze er terug aan dacht hoe ze zelf met haar eigen mutatie er extra sfeer aan had gegeven, leek het nu alsof dat een stuk afleiding was geweest. Voor ze het had kunnen bedenken was ze aangevallen en lag ze vervolgens in een bed. Een bed die niet van haar was en voor haar ook niet voelde alsof het van haar was; maar het was wel voor haar bedoeld. Ze moest beter worden om daarna gewoon weer lessen te gaan volgen als of er niks was gebeurd. Het zou haar niks verbazen als ze ook nog moest zwijgen over het ongeluk. Kylie had al gezwegen over hoe ze haar gebroken pols had gekregen, maar hoe moest ze zwijgen over krassen op haar rug en een gebroken enkel? Zoiets kon niet zomaar komen door dat ze van een paard was afgevallen. Nee, zwijgen over een ongeluk als deze zou ze niet over kunnen zwijgen. Zeker niet als het om haar ouders ging.

Er was een tijd geweest dat Genosha net zo veilig aanvoelde als Colorado, maar na twee ongelukken achter elkaar vond ze het best wel zwaar om hier nog langer te blijven. Ze kreeg heimwee in dromen waar ze droomde dat ze thuis was. Maar zelfs die dromen werden verpest doordat er door het bos een grote zwarte wolf liep en op het punt stond om aan te vallen. Het had haar zeer gekwetst dat ze wist wie de wolf was. Misschien als ze niet had geweten wie hij was dat het minder pijnlijk voor haar hart was, maar dat was het niet. Het mocht wel door haar hoofd heen gaan dat hij het niet zo had bedoeld, maar het was moeilijk. Haar vertrouwen in hem was verdwenen, net als de vrolijkheid die normaal in haar herten ogen glinsterde. Zou de glinstering terug keren in haar ogen als ze thuis zou zijn met haar hondje en haar ouders? Ze had geen idee en eigenlijk kon het haar vrij weinig schelen.

Het was vreemd dat die gedachten in haar hoofd was opgekomen. En het was net zo vreemd voor haar doen dat ze niet vrolijk was bij het zien van Storm. De keren dat ze aan haar broer had gedacht had er een glimlach op haar gezicht gestaan, maar nu voelde het niet of ze blij was hem te zien. Hij voelde zelfs niet meer aan als haar broer. Er was gewoon...niks. Het enige wat ze dan ook deed was hem aan kijken. Ze schrok niet van hem, toen hij met ruk wakker werd. Haar hand bleef liggen op de plek waar hij lag. Enkel knipperde ze met haar ogen, maar er was geen begroeting van haar gezicht af te lezen. Storm had zijn bril verder zijn neus op geschoven en hij bleef haar voor enkele ogenblikken aan kijken. Er was een stilte tussen hen gevallen die haar even deed zuchtte. Niet echt hoorbaar, maar ook niet zo zacht dat het helemaal niet te horen was. Het was meer een zuchtje dat ze moe was en meer ook niet. De stilte verbrak door Storm en ze bleef hem aankijken. “Dit is een heel erg groot bed voor een klein meisje als jou.” glimlachte hij zachtjes naar haar toe. Ze wilde zachtjes terug glimlachen, maar haar mondhoeken kwamen maar een miliscul beetje omhoog en verdween weer. Kylie keek van hem weg op het moment dat de vraag kwam die ze al een aantal keren had gehoord van de verpleging. Hoe voelde ze zich? Ze kon er een heel lang antwoord op geven en in haar hoofd gaf ze er ook wel antwoord op, maar er rolde niks over haar lippen. Ze probeerde zachtjes haar schouders op te halen, maar een steek van pijn ging van af rug naar de haar kleine schoudertjes. Ze was boos op zichzelf dat ze nog zoveel pijn had en kwetsbaar voor elke beweging. “Hoe denk je dat het gaat?” antwoordde ze iets feller en bozer dan de bedoeling was. Het was niet haar bedoeling geweest om boos te klinken, maar ze was gewoon boos. Boos om een vraag die haar werd gesteld. Hoe gaat het met je Kylie? Ze lag in een ziekenbed. Dan was het vrij logisch dat het niet goed ging, toch? Ze keek naar het raam waar een aantal verplegers voorbij lippen en ze keek ze boos aan, waarna ze zuchtte. Kylie wilde zich verontschuldigen aan Storm voor haar reactie, omdat het niet was wie zij was. Maar ze durfde hem niet aan te kijken. Alleen maar omdat ze vond dat het niet zijn zaken waren...

Het werd voor Kylie allemaal een beetje te veel. Elke ochtend werd haar gevraagd hoe het ging. Zelfs de nachten dat ze wakker werd onder het zweet door vreselijke dromen werden haar allemaal teveel. Het was alsof een ballon die eerst hoog in de lucht zweefde met een touwtje eraan vast gebonden die bungelde vrolijk heen en weer kapot was geklapt. Het enige wat overbleef was het touwtje dat zielig op de grond lag en nergens heen kon. Het kon alleen kijken naar de ballon die in stukjes verspreid lagen. Haar hart was die ballon en haar lichaam was het touwtje. Haar hart was letterlijk in duizend stukjes kapot gegaan, toen ze wist dat het Cole was die haar aan had gevallen. Het was Cole die haar vanaf de speelplaats naar het schoolplein was gaan jagen en haar had aangevallen. Zijn tanden die in haar enkel waar gaan zetten. Zijn klauwen die krassen over haar rug had gemaakt. Kylie had zo leuk met hem op kunnen schieten bij de hondenkennel en ze durfde niet te zeggen of ze hem nog kon vertrouwen of durfde te zien. Niet alleen alles wat ze voelde voor hem was weg, maar ze voelde zich ook niet het vrolijke meisje die iedereen aan zag voor familie. Het was gewoon.. weg. De ballon die gevuld zat van vreugde was kapot, waardoor zij van binnen en van buiten kapot was. De enige personen die ze vertrouwde waren haar ouders, maar waar waren haar ouders als ze hen nodig hadden?

Het was niet zozeer nu ze in een bed lag aangesloten aan een hartmonitor dat ze haar ouders miste, maar ze miste die warme armen van haar moeder en vader. Het gevoel dat ze iemand had om van te houden, ook al gebeurde er erge dingen. De kalmerende stem van haar moeder die haar vertelde dat alles goed kwam. De zachte vacht van haar hondje die haar handje likte als ze zich niet goed voelde… Daar stopte het weer. Ze was weer terug waar het begonnen was. De speeltuin die werd verlicht door de volle maan en Cole die uit de bosjes sloop wachtend om zijn eerste aanval te doen. Ze wilde al weg rennen, maar ze zag ook haar hondje naast hem staan. Cole en Koda kwamen samen op haar af. Ze huilde al voor er iets was gebeurd. Ze wist dat als ze er in haar droom levend uitkwam dat ze naar huis wilde naar Colorado, naar haar ouders. Maar ze twijfelde of ze haar hond dan zou houden of wegdoen. Ze wilde het idee uit haar hoofd zette dat Koda haar ook zou aanvallen, maar het was gewoon verpest.. Koda, Cole, Ridder Dennimae, Devon, Storm… iedereen die ze had leren kennen het waren vage herinneringen. Kylie wist niet meer wie ze kon vertrouwen en of ze nog met diezelfde mensen zou kunnen lachen.

Dat ze Storm nu naast haar bed zag zitten deed haar niet veel goeds. Ze mocht dan nu niet zoveel voelen, maar wat ze voelde was genoeg om herinneringen op te halen die haar pijn deden. Door zijn eerste opmerking kwam er niet heel veel reactie van haar kant en daarvoor verontschuldigde ze zich niet. Ze was niet in de mood om te praten over wat er was gebeurd, maar ze was ook helemaal niet in de mood om gezelschap te krijgen van iemand die haar alleen maar medelijden toonde. Ze was op de verkeerde plek op het verkeerde moment dat wist ze zelf ook wel, want anders lag ze hier ook niet. Ze was te zwak geweest om voor zichzelf op te komen, maar niemand was haar komen redden. Het was een les geweest voor haar die ze niet meer zou gaan vergeten. Het leven zat blijkbaar zo in elkaar dat er geen prins op het witte paard was die haar kon komen redden van het monster dat haar op had gesloten in een kasteel. Prinsen en prinsessen bestonden niet en alles wat er gebeurde was te danken aan jezelf. Het was als een mes door haar heen gegaan op het moment dat ze dat allemaal realiseerde. Alles wat ze dacht dat zou gaan doen als ze groot was, een kasteel bouwen en regeren over een land vol fantasie dieren zou niet kunnen; omdat het niet echt bestond. Daarvoor had ze geen Storm nodig die haar zou vertellen dat alles goed kwam. Zelfs haar moeder of vader zouden er niet voor kunnen zorgen dat de vrolijke Kylie terug zou komen en uren weg kon dromen over haar eigen fantasie wereldje. Zelfs Rosalie met haar tekenkunsten en de mutatie om eenhoorns op te roepen zou niet werken.

Het wereldje waar ze zou over droomde was weg en het was niet echt. Wat echt was was dat zij hier nu lag met een piepende hartmonitor, een gebroken enkel, een -nog steeds- gebroken pols en krassen op haar rug. Dat was wat echt was. Daardoor was het vrij logisch dat het niet echt bepaald goed ging met haar. Blijkbaar was dat voor Storm nog niet echt duidelijk en moest ze vraag boos terugkaatsen. Normaal gesproken zou ze dan sorry zeggen als ze zou reageren, maar nu wist ze niet meer wat echt was en wat niet. Hij had verdient, dacht ze als reden te hebben. Het kwam niet in haar op dat Storm eigenlijk niks verkeerds had gedaan, maar ze bleef van hem weg kijken. Een dubbel strijdig gevoel ging in haar los, want ze wilde wel sorry zeggen. Toch was het Storm geweest die haar had gewaarschuwd dat ze uit moest kijken voor een grote zwarte wolf. En het was Storm geweest die haar broer wilde zijn. Het voelde dan wel helemaal niet zo dat hij haar broer was, maar ze hadden het wel afgesproken. Net zoals ze hadden afgesproken dat hij haar zou beschermen wat niet het geval was geweest.

“Sorry,” Prevelde hij zachtjes. Nog altijd bleef ze van hem weg kijken. “Ik weet dat je niets van dit wilt, gezelschap, praten, ik weet hoe het is.” “Stop dan ook,” reageerde ze zachtjes, maar best wel bot op het moment dat hij even stopte met praten. Als hij wist dat ze niet wilde praten, geen gezelschap wilde dan was het best logisch dat het antwoord dan was dat hij op moest staan en de kamer moest verlaten. Ze keek hem al niet aan, dus het beste was dan echt gewoon om weg te gaan zonder een woord nog te zeggen. Stoppen met praten zat er bij hem blijkbaar niet in. Iets wat haar op haar lip deed bijten van de zenuwen. “Het spijt me van wat er is gebeurd, ik was er moeten zijn om hem te helpen, jou te beschermen.” Op het moment dat Storm stopte met praten zuchtte ze hoorbaar. Ze deed haar ogen dicht om geen tranen te laten lopen. “Praat niet over hem,” smeekte ze bijna, nadat ze een brok in haar keel had weggeslikt. Ze wilde niet over Cole praten alsof hij er niks aan had kunnen doen, want in haar ogen kon hij er heel wat aan doen. “Je was er niet eens bij.” Ze zweeg en keek hem weer aan. “Je moet dan ook niet gaan zeggen dat je er spijt van hebt,” vervolgde ze net zo bot als eerst. Storm had het recht niet om te spreken over wat er was gebeurd. Als hij er bij had moeten zijn dan was hij er wel geweest. Die leugens die hij haar had verteld dat hij haar zou beschermen was allemaal lulkoek geweest. Het zou haar ook niet verbazen dat het een leugen was geweest dat hij haar broer zou willen zijn. Gelukkig voor haar was dat gevoel al verdwenen. De tranen bleef in haar ogen staan, terwijl ze hem aankeek. Het was in haar ogen te zien dat ze helemaal gebroken was, maar ze deed haar ogen al dicht om het zo goed mogelijk te verbergen. “Stop gewoon een keer met liegen,” sprak ze smekend en boos tegelijk. Met een boze gebroken blik bleef ze hem aan kijken, waarbij ze het niet kon tegenhouden dat de eerste paar traantjes over haar wangen heen rolde.

Kylie was bang en boos tegelijkertijd. Ze was bang, omdat ze misschien weer aangevallen kon worden door de mensen die ze lief had. Voor zowel haar ouders als Storm, Cole en iedereen die ze had ontmoet. Er zou niet per se een reden achter hoeven zitten dat ze aangevallen werd. Dat had ze wel gemerkt bij het meisje Zahra die haar ook had aangevallen. Daarvan had ze alleen een gebroken pols aan over gehouden. Maar nu het ongeluk met Cole er op volgde.. Cole. Het jongetje dat ze had leren kennen bij de hondenkennel en ze mee had gelachen. Kylie had ze zich amper kunnen verdedigen. De aanvallen die ze op hem afstuurde waren voor haar heel vermoeiend geweest, maar ze was niet sterk genoeg geweest om te voorkomen dat ze nu in dit bed zou liggen. Waarom was ze niet sterk genoeg? Dat ze een kind was was geen goede reden, aangezien ze wel in class 4 zat. Dat betekende dat sterk was, toch? Maar ze was niet sterk genoeg om Cole echt te kunnen verslaan. Ze had in die nacht nog wel elke keer zijn gezicht voor ogen gezien. Ze begreep het niet waarom hij haar had aangevallen dat was iets wat haar boos maakte. Ze had geen idee wat ze nu moest doen en hoe ze op hem zou moeten reageren als ze hem na een tijdje weer tegen zou komen op het eiland. Zowel tijdens de lessen als in vrije tijd zou ze het erg moeilijk vinden. Ze mocht dan niks meer voelen qua vreugde voor hem, maar ze voelde nog wel de angst en de pijn van die nacht. En ze vroeg zich af hoe ze daar weer overheen zou komen…

Cole was niet het enige waar ze overheen moest komen. Het idee dat ze iedereen zag als broer en zus en alles uiteindelijk een leugen was geweest waar ze zelf in geloofde deed haar ook pijn. Voor al dat ze dacht dat ze Devon weer terug had gevonden. Ze had hem op z’n minst een paar gezien tussen de leswisselingen door en had nog maar één keer echt met hem gesproken. Ze was dolgelukkig geweest, toen ze hem zag. Maar het brak haar dat zelfs hij niet meer aanvoelde als haar broer.
Devon was niet de enige die een leegte in haar hart had laten maken. Hetzelfde gevoel had ze bij Storm. Dat maakte het voor nog moeilijker om überhaupt oogcontact met hem te maken. De vrolijke gesprekken die ze hadden gehad in bos was voor haar slechts een herinnering dat zich langzaam vervaagde. Ten eerste doordat het bos een woonplek was voor wolven waar ze aangevallen kon worden en ten tweede omdat daar dingen beloofd werden aan haar die niet werden nagekomen. Kort gezegd het waren allemaal leugens geweest die Storm had verteld tegen haar. Ze had dan niet alleen over het feit dat hij haar zou beschermen voor als er iets was, maar ook dat ze hem een make over zou mogen geven. Gelukkig had ze er al helemaal geen zin in om aan de slag te gaan. Ze wilde niet om gaan met een leugenaar. En al helemaal niet eentje die andere mensen ook pijn had gedaan. Het was moeilijk voor Kylie om het hele gesprek van hun in het bos terug te halen naar voren, maar ze wist wel hoe meer ze er aandacht hoe meer pijn het deed. Ze had genoeg redenen om Storm te verdedigen om hem wel als broer te blijven zien, maar ze wilde hem niet als broer. Al was dat een leugen waarin ze zelf eigenlijk niet in wilde geloven maar zichzelf wel erin toe dwong.
Het hele familie gedoe en alle plannen die ze had gemaakt werden in haar hoofd in een keer gewist. Waar had ze überhaupt familie voor nodig? De enige familie die ze nodig had waren haar ouders, maar zelfs die waren er niet. Haar ouders hadden ook aan haar beloofd dat ze veilig zou zijn op een eiland vol mutanten, maar blijkbaar hadden hun ook gelogen. Het maakte haar boos dat iedereen tegen haar loog, maar het maakte haar ook bang dat ze straks helemaal niet veilig zou zijn.

Waarom begreep hij het niet gewoon dat ze niet wilde praten? Het was toch allang duidelijk dat ze het er moeilijk mee had en de vreselijke gebeurtenis nog te vers was om alles goed op te nemen en weer de oude Kylie te worden? Ze was er nog niet klaar voor om te accepteren dat ze hier echt in het zieken bed lag. Elk moment wanneer er iemand haar een infuus inspoot en vervolgens pijnstillers gaf en daarna weer ging was een hel voor haar. Ze was bang voor de dokter en elke verpleegster. Al moest ze het er mee doen, aangezien ze de enige bezoekers waren die ze kreeg buiten Storm dan. Die paar keer dat de verpleegsters iets tegen haar zeiden had ze elke keer geen antwoord gegeven. Storm was de enige persoon waartegen ze echt sprak, maar erg blij was ze er niet mee. Als ze zich druk maakte of begon te stressen voelde ze een pijnlijke druk op haar borst. Als ze had kunnen lopen en ze niet vastgesloten zat aan een hartmonitor was ze allang van hem weggelopen. Nu moest ze doen met wat hij te zeggen had en dat voelde niet goed. De woorden die over zijn lippen rolde geloofde ze niet en ze twijfelde of ze iemand nog zou gaan geloven in haar hele leven.

Storm wilde over Cole praten, maar ze vond dat hij het recht niet had om over hem te praten in haar bijzijn. Wat hij bij haar had gedaan was vreselijk genoeg, waaraan ze niet aan wilde worden herinnerd. Zeker niet door iemand die er zelf niet bij was. “Nee, ik was er niet Kylie. Ik zat opgesloten in een kamer waar ik andere virtuele mensen van het leven nam zodat ik jou of andere studenten niet zou aanvallen.” Zijn woorden waren rustig en het kwam er krachtig uit, maar voor Kylie was het niet goed om haar te van overtuigen dat het echt de waarheid was. Koppig wilde ze haar hoofd schudden, maar door een pijnscheut van haar rug stopte ze. Verwarring ontstond in haar hoofd. Als hij beweerde dat hij opgesloten zat in een kamer dan moest hij niet gaan lopen zeggen dat hij erbij had moeten zijn op het moment dat Cole haar aanviel. Een leugen, alweer. Ze leek er niet verbaasd over te zijn dat hij alweer tegen haar loog. Echter werd ze er wel zat van dat hij dat elke keer deed. Hij moest gewoon een keer stoppen met liegen, in ieder geval wel tegen haar. Ze had al genoeg geleden, daarvoor had ze geen leugens nodig om weer beter te worden. “Ik zou nooit tegen je liegen.” Fluisterde hij, terwijl bij Kylie de tranen al over haar wangen heen rolde. Weer wilde ze koppig met haar hoofd schudden, maar ze deed het niet. Ze bleef hem enkel strak aan kijken. Luisterend naar de leugens die volgde.

“Ik heb ook dingen gedaan, als het niet was gebeurd dan had ik Cole kunnen helpen.” Weer hoorde ze zijn naam en weer draaide haar hoofd van de gebeurtenissen die waren gebeurd. Kylie draaide haar hoofd weg en deed haar ogen dicht, terwijl haar tranen meer begonnen te rollen. Het enige wat ze hoorde was dat Storm nog zei dat hij zweeg, maar het was vaagjes. De stilte die tussen in hen in kwam voelde vredig, maar aan de andere kant ook best wel angstaanjagend. Ze zag voor zich hoe Storm en Cole samenwerkte. Dat Storm de opdracht had gegeven aan Cole om Kylie aan te vallen. Alles wat hij tot nu toe had gezegd was niet helemaal tot haar doorgedrongen. Ze luisterde wel, maar nam het niet in zich op of in ieder geval niet goed.. “Ben je er blij mee?” vroeg ze om de stilte te verbreken. “Ben je er blij mee dat je Cole hebt geholpen om mij hier in de ziekenboeg te krijgen?” Ze sprak Cole’s naam uit als of hij een totaal onbekende voor haar was, maar dat was ook maar goed ook. De rest was bot en kortaf. Kylie pakte haar dekbed stevig vast en keek hem doordringbaar aan. Het maakte haar moe dat ze een gesprek voerde die ze helemaal niet wilde voeren en dat ze huilde om iets wat zelf niet wist.

Er waren gemengde gevoelens bij Kylie opgekomen, maar geen van die gevoelens had iets positiefs. Ze was boos en verdrietig tegelijk. Boos op zichzelf dat ze niet had geluisterd naar Storm en haar moeder die haar vaak genoeg hadden gewaarschuwd dat bij een volle maan gemene monsters tevoorschijn kwamen. Ze was ook boos op Storm, Cole en elk ander persoon die ze had ontmoet op Genosha. Hoe oneerlijk het ook mocht zijn dat ze boos was op iedereen ze hield voet bij stuk. Ze wilde niet geloven dat Cole haar niet met opzet had pijn gedaan. Als het een ongeluk was geweest dan zat ze niet vast aan een hartmonitor. De kans was dan ook groot geweest dat ze ook niet boos was geweest op iedereen. Was het maar een ongeluk geweest. Dan zat ze zichzelf ook niet zo tegen te werken en had het een stuk minder pijn gedaan aan haar hart. Nu kon ze Cole niet meer voor ogen zien. Ze durfde niet eens aan hem te denken of zijn naam aan te horen. Wie weet zou hij het wel horen en voelde hij de angst van Kylie wel aan. Wie weet zou hij haar daarvoor weer te grazen nemen en dan zou ze het dit keer niet overleven. Hij was zo’n lieve goede vriend voor haar geweest, maar in een klap was dat verdwenen samen met haar gevoel voor hoop. Het maakte niet uit aan welk sprookje ze dacht of aan welke droom die ze wilde dat hij uitkwam; het werd verstoord door het grote zwarte monster met rode lichtgevende ogen. Ze trilde bij het idee dat Cole gewoon weer vrij buiten liep en dat zij geen kant op kon. Al zou ze over een paar week niet meer vastzitten in de ziekenboeg er zou vanzelf weer een dag komen waarbij ze Cole tegen het lijf zou lopen. Het liefst wilde ze niet dat die dag kwam, het liefst wilde ze naar huis toe. Ze wilde naar haar ouders, ook al waren ze vaak aan het werk en ze zat alleen met de huishoudster en Koda. Alles was beter dan op een eiland blijven waar iedereen tegen haar loog en haar aanviel zonder dat ze een reden wist. Kylie kon zich niet herinneren dat ze Cole iets had aangedaan, waardoor haar zo boos op haar was geworden. Ze snapte er gewoon niks van.


Kylie wilde niks meer met Cole te maken of iedereen die dacht haar op te vrolijken met leugens om haar vervolgens weer aan te vallen. Nee, ze wilde geen leugens meer aanhoren van mensen. Ze wilde ook geen leugens meer aan zichzelf vertellen over de familie die ze graag wilde hebben. Dromen moesten dromen blijven. Ze had er van geleerd. Als ze opnieuw dromen na gaat jagen zou ze weer pijn krijgen. Misschien zou ze wel meer pijn krijgen dan dat ze nu had, maar ze twijfelde of dat überhaupt wel kon. Elke keer wanneer ze Storm aankeek voelde ze weer een steek van pijn. Een leegte die niet gevuld kon worden door lieve woorden of grapjes. Er kon geen lachje van Kylie afkomen, alleen twee boze bruine ogen die tranen lieten rollen over haar wangen. Er was niets dat haar beter kon maken, zelfs de medicijnen niet. De vrolijke Kylie die iedereen had leren kennen was weg. Toch wilde ze wel lachen. Ze wilde wel vrolijk zijn en grapjes maken. Ze wilde Storm nog een make over geven, maar het wilde gewoon niet meer. Dat vrolijke gevoel zat diep in haar verborgen. Het was omringt door pijn en verdriet. Alsof het kleinste lichtje niet meer kon schijnen door de duisternis er om heen. Kylie was dat lichtje dat niet meer kon schijnen. Uiteindelijk zou het lichtje dat diep in haar verborgen zat ook uit gaan en wat was er dan nog van haar over? Slechts een klein meisje dat niet vrolijk kon zijn en net zo koud mensen aan zou kijken als ze Storm nu aan zat te kijken.


Haar woorden had ze naar Storm toe gespuugd zonder er goed bij te denken. Ze hoopte oprecht dat hij blij was dat ze hier nu lag. Storm was een weerwolf, Cole was een weerwolf maar dan jonger. Ze wist van zichzelf dat ze Storm ook had geloofd. Het zou haar niks verbazen dat hij zelfs had gelogen over het feit dat Devon hem weer mocht nadat hij hem had aangevallen. Kylie had geen idee hoe Devon Storm ooit zou hebben vergeven. Zij zelf zou Storm en Cole nooit vergeven. Hoeveel pijn het ook deed, ze had de woorden over haar lippen laten rollen. De tranen stroomde over haar wangen van woede. Haar kleine handjes hadden het dekbed vastgepakt en er hard in geknepen. Ze voelde haar mutatie al opkomen en zou al haar kracht op Storm afvuren als hij één woord over zijn lippen liet rollen of één verkeerde beweging zou doen. Maar hij deed niets.. Hij zweeg en bleef op zijn stoel zitten. Enkele minuten slopen voorbij en ze ontspande haar handen iets meer. Ze kon er niet tegen als ze geen antwoord kreeg op haar vraag. “Zeg iets,” zei ze. Haar stem was gevuld met woede, maar ook spijt. Tranen rolde verder over haar wangen en ze bleef hem aankijken. “Zeg dat je hem niet de opdracht had gegeven om mij dit aan te doen?” vroeg ze mompelend. “Hij had het niet willen doen,” Ze keek opzij naar haar handjes die tot vuisten gebald waren. “Hij had dit mij niet aan willen doen..” Ze sprak zachtjes. Geen idee of ze het tegen Storm had of leugens tegen zichzelf zat te vertellen. Misschien als ze haar eigen leugens hardop zei dat ze er dan in zou geloven, maar het was zo moeilijk. Kylie keek weer naar Storm. Schudde haar hoofd en zei:“Ik wilde niemand pijn doen.” Een flits ging door haar hoofd, terwijl ze voor zich zag hoe ze haar mutatie op Cole had afgevuurd met haar kwetsende woorden die ze naar Storm had gespuugd op de achtergrond. Kylie deed haar handen tegen haar bovenarmen, alsof ze het koud had en zachtjes rilde ze terwijl de tranen nog over haar wangen rolde. Ze had helemaal niemand pijn willen doen. Hoe erg ze Storm of Cole ook iets ergs toe wenste. Ze wilde niet dat het ook echt ging gebeuren.

“Ik heb hem niet de opdracht gegeven.” beantwoordde hij haar eerste vragen. Het waren precies de woorden die ze wilde horen. Ondanks dat ze Storm zo graag wilde geloven durfde ze er nog niet aan toe te geven. Het was nog niet genoeg om genoegen mee te nemen en tot rust te komen. “Hij heeft dit niet willen doen. Hij wilde niemand pijn doen.” Hij herhaalde haar woorden, omdat ze het wilde horen van zijn kant en niet alleen van haar kant. Kort bleef ze de woorden in haar hoofd herhalen. Cole had haar dit helemaal niet aan willen doen. Het was zijn bedoeling niet geweest om haar zo erg aan te vallen, maar waarom had hij het dan gedaan? Waarom had zij hem terug aangevallen? In de woorden die ze te horen had gekregen kon ze geen antwoord vinden op haar vragen. Het was moeilijk om het er over te hebben. De beelden flitste door haar hoofd heen en elke keer dat ze naar Storm keek zag ze bij hem dezelfde rode ogen. Hij bleef daar zo stil zitten dat het nog moeilijker werd. De rode ogen die ze zich inbeelden bij Storm zorgde er ook voor dat ze toe zag hoe ze Storm en Cole beide aanviel met haar eigen mutatie. Het was nooit haar bedoeling geweest om ze pijn te doen. Ze had geen idee hoe het met Cole was, nadat alles zwart was geworden voor haar ogen; maar ze de kracht nog niet gevonden om te vragen hoe het met hem ging. Kylie had haar handen om bovenarmen heen geslagen om iets warmer te worden. Niet dat het veel hielp, omdat het ook de leegte in haar hart was die ervoor zorgde dat ze het koud had. “Kylie,” hoorde ze Storm’s stem zachtjes prevelde. Ze keek hem aan hoe hij bij haar op bed was komen zitten. “Het was zelfverdediging, je deed het om te overleven. Je wilde hem geen pijn doen maar je moest, je moest of je zou zwaarder gewond geraakt zijn. Hij wilde dit niet, jij ook niet.” Kort zweeg hij, terwijl ze zijn hand zachtjes bij haar wang voelde om een traan weg te vegen. “Het is oke om kwaad te zijn, zolang je maar weet wat de waarheid is achteraf.” Zijn stem klonk bemoedigend, maar veel beter voelde ze zich er niet bij. “Maar wat is de waarheid?” vroeg ze, terwijl ze weer van hem weg keek en dacht aan al de leugens die ze te horen had gekregen. Ze wist niet meer wat waar was en wat niet. Wat was een leugen en wat was waarheid? Ze had geen idee en het maakte haar bang. Kylie wilde helemaal niet bang zijn, maar ze kon het niet onderdrukken.

Een brok kwam in haar keel te zitten, toen Storm zijn armen om haar heen sloeg. Op een of andere manier voelde het vertrouwd, maar ook weer niet. Het waren niet de armen van haar moeder die om haar heen geslagen waren. Het waren de armen van de persoon die ze broer noemde, terwijl ze niet familie waren van bloed. Ze wilde er niet aan toe geven dat het fijn voelde en dat ze genoot van een moment stilte, ondanks de vragen van die in haar hoofd rond gingen. Kylie maakte zich los van Storm en opende haar mond om de woorden over haar lippen te rollen. “Als het niet zijn bedoeling was..” Ze slikte een brok in haar keel weg. “Waarom heeft hij het dan gedaan?” Vroeg ze om het onderwerp weer terug te halen. Het zat haar goed dwars over wat er was gebeurd. Ze wilde er liever over praten dan terug gaan in het minuutje van rust en stilte. De stilte zou er alleen maar voor zorgen dat ze terug gingen naar de nacht van het monster met de rode ogen met de naam Cole. “C-cole was zo lief, toen ik hem leerde kennen… Maar hij was een monst.. Ze stopte met haar zin afmaken en keek licht verschrikt naar Storm. Haar gedachten gingen terug naar het moment dat ze Storm had ontmoet en ze koppig had volgehouden dat hij geen monster was. Nu gebruikte ze het zelf om Cole een monster te noemen. De schuld gevoelens werden meer en meer. Ze kon al haar fouten die ze de nacht van de aanval en nu had gemaakt op noemen op twee handen. Ze had Storm en Cole pijn gedaan; en nu ook nog Cole een monster genoemd… Nja, ze had haar zin nog niet afgemaakt, maar het was wel logisch wat ze wilde zeggen. Kylie schudde haar hoofd en haar tranen vielen op haar handjes. “Cole is geen monster,” zei ze boos op zichzelf. Ze voelde haar adem zwaarder worden in haar longen en ze keek Storm bezorgd aan. “Hij is geen monster, toch?” vroeg ze bezorgd.

Het was moeilijker voor Kylie dan iemand zich kon voorstellen. Ze zag alles als een leugen en wilde voor de verandering een keer de waarheid horen. Maar wat was de waarheid. Storm mocht dan wel zo mooi beweren dat hij de waarheid wist. Dat hij wist wat ze die nacht had gezien. En bovenal dat hij wist dat Cole dit niet had willen doen bij haar. Ze wilde het zo graag geloven dat Cole het inderdaad niet zo bedoeld had, maar ze wilde dat liever persoonlijk van hem horen. Desondanks durfde ze hem niet onder ogen komen, dus ze vroeg zich af wat de waarheid dan precies was. Niet dat ze verwachtte dat Storm ook daadwerkelijk het antwoord wist op haar vraag. Ze hield daardoor in haar achterhoofd dat ze er zelf overheen moest komen. “De waarheid,” Storm zweeg en Kylie snoof haar neus op. Wat voor antwoord hij ook zou geven Kylie durfde er niet helemaal in te geloven. “Ik en Cole hebben geen controle. Zie het als een tweede persoonlijkheid als je wil maar iedere volle maan wil dat,” Hij tikte tegen zijn eigen borst aan en Kylie bleef luisterde. “eruit. En het enige wat het wil doen is jagen. Je stond in zijn weg dus je werd zijn prooi en er is niets dat Cole op dat moment kon doen, hij herinnert het zich niet eens. Dat is de waarheid.” Fluisterde hij. Kylie slikte de brok die in haar keel zat weg en probeerde haar tranen wat weg te vegen. Ze wist dat Storm en Cole beide weerwolven waren, maar ze wist verder niet wat dit inhield. Wat Storm haar ook vertelde over wie Lupos was en hoe hij zich voelde bij zo’n volle maan ze vond het niet leuk om aan te horen. Ze werd bijna bang van en koppig schudde ze haar hoofd en tranen prikte al in haar ogen. “Ik vind deze waarheid niet leuk,” zei ze. Haar stem klonk iets bozer weer en ze snikte. “Waarom vertel je mij dit? Het is eng… ik wil geen prooi zijn.” Ze begreep nu waarom ze liever een leugen aan wilde horen dan de waarheid. De waarheid deed pijn en het was eng, maar wat nou als dit een leugen was?

Tussen de waarheid en een leugen lag maar een dun lijntje. Voor Kylie was de waarheid iets heel belangrijks op dit moment. Wat was de waarheid? Wat was een leugen? Ze kon er geen antwoord op vinden. Ze wist helemaal niet meer wie er tegen haar had gelogen en wie tegen haar de waarheid had gesproken. Het enige wat ze wel zeker wist was dat ze tegen zichzelf had gelogen. Ze had er in gelooft dat ze in een vingerknip iemand familie kon maken. Storm was niet haar broer. Al wenste ze zo hard dat die leugen wel waar kon zijn. De knuffel die plaats vond liet die leugen nog net iets moeilijker om aan vast te houden. Er waren zoveel gemengde gevoelens in Kylie dat ze het niet goed kon volhouden dat iets een leugen was. Misschien was de familieband die Storm en Kylie hadden wel echt. Wie weet waren ze ergens in de geschiedenis van hun stamboom ook echt familie en dat ze nu eindelijk weer bij elkaar mochten zijn… Al twijfelde de kleine meid daar sterk aan. Het was een droom. Het was iets wat ze wilde geloven, maar er nog niet geheel bij neer kon leggen. Ze maakte zich daarom ook los van de knuffel en was weer terug op het onderwerp gekomen. Cole zat nog altijd in haar hoofd en dat kon ze niet zomaar weg vegen. De rode ogen en de grote tanden die haar enkel hadden laten breken bleef in haar hoofd. Het zou lang duren totdat uit haar hoofd zou gaan. Als de herinnering die ze over had gehouden van de nacht wat was vervaagd zou die sowieso weer terug komen als ze een keer Cole tegen het lijf ging lopen. Zonder er echt over na te denken bestempelde ze hem als een monster, maar dat was het moeilijkste wat ze ooit had gezegd. Ze nam daardoor ook gelijk haar woorden terug. Ze werd boos op zichzelf en sprak zichzelf tegen. Cole was geen monster. “Dat monster is Dux.” Grote verschrikte ogen waren bij Kylie te zien, terwijl ze Storm aan bleef kijken. “Wat je zag was niet Cole, dat was Dux, het andere deel van hem.” Legde Storm uit. Cole was Dux. Dux is Cole. Ze herhaalde het een paar keer door haar hoofd, maar ze geloofde het niet. Ze wist honderd procent zeker dat Cole het was wie haar had aangevallen. Maar wie was Dux dan? Er konden geen twee personen in één lichaam zitten. Zelfs voor mutanten ging dat te ver, toch? Ze begreep er helemaal niks meer van. “Je mag ze niet met elkaar vergelijken, je mag mij niet met Lupos vergelijken.” Ging hij verder. Niet begrijpend keek ze hem aan. “Is Dux de wolf?” vroeg ze voorzichtig. Kylie keek even weg en dacht terug aan de grote wolf. Er klopt iets niet wat Storm zei. Er miste iets.

“Cole is geen monster.” Bevestigde hij. Kylie keek weer naar hem op, maar een antwoord op wat ze miste had ze nog niet. Terwijl Storm verder praatte bleef ze aandachtig luisteren. Ze probeerde de puzzelstukjes in elkaar te plaatsen wie nou de monster was en wat er precies miste. Zijn hand ging even door haar haren en ze bleef stil luisteren. Dux was iets dat in Cole zat. Precies hetzelfde als dat Lupos in Storm zat. Ze keek naar haar handjes en legde ze tegen Storm zijn borst aan. “Lupos zit in jou, net als Dux in Cole zit?” Kylie keek Storm aan in zijn ogen, waarbij ze zich de rode ogen weer inbeeldde. Even schrok ze weer. “Storm,” prevelde ze zachtjes. Het deed haar aan het denken dat ze Cole zijn naam zijn en ze iets van verwarring had gezien in de rode ogen van Dux. Als Dux degene was die haar had aangevallen, waarom zag ze dan verwarring? “Het klopt niet wat je zegt,” zei ze. Waarschijnlijk zou hij het beter dan haar, maar het was weer Kylie die er koppig tegen in ging. Al klonk haar stem kalm en lichtelijk onzeker. “Cole twijfelde, toen ik hem voor het eerst zag en ik zijn naam zei.” Kort zweeg ze. “Het was wel Cole die mij aanviel en niet Dux.” Ze slikte en keek Storm bezorgd aan.