Let tonight be dreams made by ourselves.

Jensen Blackwood

Hoe meer hij vertelde over vroeger hoe meer de herinneringen een houvast hielden in zijn hoofd. Hij wilde niet vergeten, hij wilde niet vergeten van waar hij kwam of hoe het was om iedere dag in de hitte te werken. Hij wilde niet vergeten hoe het was om zachtjes op een gitaar te tokkelen terwijl hij zijn zussen in slaap speelde, hij wilde hun blauwe ogen niet vergeten, zijn paarden, de natuur. Zijn mutatie was het enige dat hij daarbij hielp, hij kon naar huis gaan wanneer hij wilde, net als hij gedaan had net voor deze avond. Hij was naar huis gekeerd om zijn zussen om raad te vragen en om zijn kostuum op te halen. Geen docent zou hem daar van kunnen tegenhouden. En terwijl hij vertelde keek Clarissa hem aandachtig aan, was het alsof ze het voor haar ogen zag en dat deed hem zachtjes glimlachen. Ze ging zo intens op in de dingen die ze leerde, zag, hoorde dat het een genot was om haar te zien genieten van alles rondom haar heen. Bij haar vraag kwam een kleine glimlach op zijn lippen. ‘Als je dat wil kan ik je meenemen.’ Knikte hij instemmend. ‘Kunnen we op de veranda zitten en balletjes gooien voor de honden, de omgeving verkennen met de pickup, paardrijden door de velden …’ hij zweeg en keek opzij naar haar, zijn woorden leken bijna een sprookje op zich.

Net als hij had gedacht was hij er al vrij zeker van dat Clarissa nog nooit op een paard gezeten had, laat staan ermee rijden. Maar het ergste was dat ze nog nooit een paard van dichtbij had gezien, zijn wenkbrauwen kwamen meteen omhoog. ‘Daar moeten we dringend iets aan veranderen.’ Zei hij meteen vastberaden. Als ze morgen nuchter genoeg was zou hij haar naar de stallen mee nemen en een paard tonen. Onderhands had hij er al een aantal keer met Aiden gereden om de paarden te kijken. Hij was een grote dierenvriend, daar viel geen ontkennen aan. Toen ze vroeg op hij het kon leren en ze dan de traditie hier konden houden schudde hij zachtjes zijn hoofd. ‘Ik ga hier nieuwe tradities maken.’ Haalde hij zijn wenkbrauwen tweemaal op. ‘Maar ik wel het je wel leren. Ik heb mijn handen vol aan je Clary.’ Glimlachte hij onheilspellend. Maar hij vond het waanzinnig, haar alles te tonen, de blik op haar gezicht te zien toen ze iets ontdekte. Het maakte hen eerlijk ook wel sterker, Jensen had het gevoel alsof hij haar ergens niet meer kon missen, alsof ze een vaste waarde was geworden.

Zijn blik was even op de grote kroonluster blijven hangen, haar oog voor detail liet haar ook nooit in de steek. Ze konden dansen waar ze wilden maar daar was het nog altijd net een beetje specialer en daarin moest hij haar gelijk geven. Hij dronk zijn drankje leek en zette het bekertje op tafel alvorens hij zich weer tot haar richtte. Ook nog nooit gedanst. Ze wende haar blik af maar tegelijk vond ze voorzichtig zijn hand. Hij bracht zijn vrije hand naar boven en ondersteunde haar kin, draaide haar hoofd weer zijn kant op. ‘Je bent nooit te oud om het te leren.’ Stelde hij haar gerust alvorens hij haar bij haar hand richting de kroonluster leidde. Ze vonden hun plekje, er knal onder, alsof het gereserveerd was. Er begon een liedje te spelen en Jensen trok haar voorzichtig een stukje dichter, zijn ene hand strengelde zich door het hare terwijl hij zijn ander tegen haar zij liet rusten. Ze waren nog niet echt gaan dansen of ze zei al hoe perfect haar avond was. ‘Hij kan enkel maar beter worden Clarissa.’ Sprak hij haar naam voluit, terwijl hij haar met die diepgaande blik van hem aan keek. Toen ze haar vingers van de zijne losmaakten gleden zijn vingertoppen langs haar arm naar haar schouder en haar zij. Ze legde haar armen rond zijn nek, glimlachen kon hij niet echt omdat hij veel te diep zat in het moment. Enkel die intense blik terwijl hij haar nog steeds met die delicate voorzichtigheid behandelde. Hij liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten. ‘Sluit je ogen,’ Prevelde hij. Ondanks dat ze zo opging in het moment voelde hij nog steeds dat beetje spanning omdat ze schrik had dat het dansen verkeerd zou aflopen. ‘Laat gewoon los, volg de bewegingen, voel het ritme, ik ga nergens heen.’ fluisterde hij tegen haar oor. Er knapte iets bij Jensen, haar zo dichtbij te hebben, het voelde bijna als impulsiviteit, Clary deed dingen met hem, goede dingen …

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Hij probeerde zich Clary voor te stellen bij zich thuis. Waar de hele familie Blackwood zwartharig was en gegarandeerd vier tinten bruiner was dan haar, ze zou zo opvallen. Om haar tussen een kudde paarden te zien wandelen, met haar rode haar, hij zou haar er zo van tussen kunnen plukken. Maar het was vooral de dingen die hij haar zou kunnen tonen die hem het meest verwarmde, haar tonen hoe ze met de paarden om moest gaan hoe ze over een verlaten veld zouden kunnen crossen in de oude pick up waarin hij had leren rijden. De bomen tonen waar hij als kind was in geklommen om het dan gegarandeerd nog eens te proberen. Haar voorstellen aan zijn ouders, aan zijn zussen die haar dan gegarandeerd zouden uitvragen op een plekje waar Jensen ze niet zou kunnen horen. En aan de glimlach op Clary haar lippen te zien was ze daar even nieuwsgierig en enthousiast naar. Wat hij niet allemaal zou kunnen doen voor haar, letterlijk, hij kon haar de wereld tonen. Ze konden hier nu weg teleporteren en onder een gigantische waterval staan, hij kon haar naar de kleine kanaaltjes in Venetië brengen, hij kon haar alles tonen. Dus was het misschien voorbestemd dat ze elkaar tegen het lijf zouden komen, zij die niets kende en veel wilde zien en hij die haar alle kennis kon geven en plaatsen kon laten zien.

Ze keek hem vanonder haar donkere wimpers aan, die bruine ogen die afsloten wat haar woorden hadden gezegd. Ja, hij wilde hier nieuwe tradities maken, hij kwam er niet meteen op eentje maar hij was zeker dat hij het hier een tweede thuis kon maken. De tradities zouden vast niet zo vol zijn als thuis maar hier ging het om de kleinere dingen. Een meisje meenemen naar een sprookjesbal, haar de tijd van haar leven geven. Zijn vriendschap met haar, of wat het ook mocht zijn, was ten teken van haar. Hij had haar leren kennen op een strand, waar ze naar de horizon had gestaard zonder er iets vanaf te weten. En nu stonden ze hier, te praten over tradities. En op zo’n momenten wist Jensen maar al te goed hoe snel de tijd ging, tijd waar hij invloed op had maar niet voor de hele wereld kon vertragen.

Ieder beetje oogcontact, iedere aanraking die ze maakten zorgde ervoor dat Jensen haar altijd een beetje meer en meer zag. Alsof ze vanuit het duister in het zonlicht kwam gestapt en hij haar voor de eerste keer echt zag. Hij stelde zich even kwetsbaar op als haar, daar sprak zijn zachte blik boekdelen van. Net als zijn aanraking onder haar kin, met die subtiele tederheid waarvan je bijna kon zeggen dat hij haar niet aanraakte. De kroonluster wierp een licht over hen heen en voor alleen dat moment kon Jensen naar haar kijken. Het gelach, het gepraat of gedans rondom hen heen vervaagde een beetje terwijl hij zo diep op ging in het moment, in haar bruine ogen. Hij voelde haar warme adem tegen zijn huid, haar zachte woorden. Zijn mondhoek trok een klein beetje naar boven. Goed. Zelf als er nu iets zou mis lopen, zelf dan zou het waarschijnlijk nog haar perfecte avond zijn. Toen ze haar armen rond zijn nek sloeg was er amper iets van afstand tussen hen in, hij voelde haar warmte en bijna zou hij geneigd zijn om de tijd stil te zetten zodat hij langer van dit moment kon genieten. Ze sloot haar ogen en bewoog haar vingertoppen kort tegen de achterkant van zijn nek waardoor hij ook kort zijn ogen sloot terwijl zijn lichaam het hare leidde op de dans. Hij voelde ieder beetje van de spanning uit haar lichaam lopen. Haar woorden zorgden ervoor dat hij zijn hoofd een beetje terug trok, zodat zijn voorhoofd weer tegen het hare ruste. Hij bracht zijn hand omhoog en omvatte haar hals, liet zijn duim langs haar wang glijden. ‘Ik zou je niet achter laten Clarissa.’ Beloofde hij haar liefdevol. Zijn ogen dwaalden af naar haar lippen, trok haar hoofd voorzichtig een beetje dichter en drukte de zijne ertegen. Het was geen lange kus maar Jensen voelde de elektriciteit ervan door heel zijn lichaam gaan. En in die kus reikte zijn hand naar achter en trok hij de haarspeld uit haar haren zodat ze los over haar schouders vielen en hij zijn vingers er kort door kon laten gaan. Hij trok zich amper twee centimeter terug, ademde uit tegen haar lippen en keek haar aan. ‘Misschien moet ik het traditie maken je onder iedere kroonluster te kussen, of iedere keer op dit liedje te dansen.’ Hij zweeg en streek een rode pluk van haar haren uit haar gezicht. ‘Perfect.’ Prevelde hij met een dromerige blik op haar. Zijn avond was al even perfect als de hare…

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Had hij gedacht dat naar Genosha komen zijn leven zou veranderen … ja. Had hij gedacht vriendschappen te maken, dat al zeker. Maar dit, wat hij had met Clarissa, wat hij voelde met Clarissa was iets waar hij helemaal niet bij stil had gestaan. Het had hem zo subtiel bekropen, het was zo spontaan en natuurlijk ontstaan dat hij het eigenlijk pas echt besefte nu ze met haar armen rond zijn nek lag en zo dicht tegen hem aan stond terwijl hij haar bijna automatisch rond danste op het nummer. En zelf dat nummer leek bijna perfect voor hen uitgekozen. Niet dat hij zo’n goede danser was, naast zijn zussen leren dansen had hij nog nooit echt met een meisje gedanst, laat staan onder een kroonluster in deze magische omgeving. Maar toch wist zijn lichaam zich automatisch te kunnen bewegen terwijl hij naar haar keek alsof hij haar voor de eerste keer zag, alsof hij recht door haar heen kon kijken. In dat moment voelde alles zoveel sterker, voelde hij de druk van zijn eigen vingers tegen haar lichaam, haar vingertoppen tegen zijn hals. Zou hij dit op eender welk ander moment gedaan hebben, mee gaan in het gevoel? Nee, waarschijnlijk niet dus dit maakte het zoveel magischer, en was dat niet exact wat deze avond nodig had, een beetje magie.

En in dat gevoel, in dat beetje magie was het zo spontaan gebeurd dat hij het zelf amper kon bevatten. Alles vervaagde, alsof de tijd echt stil stond terwijl zijn lippen tegen de hare drukte. Hij voelde hoe haar vingers zijn kraag een beetje steviger vast nam terwijl hij de haarspelt uit haar haren trok omdat ze simpelweg nog mooier was met haar haren los. Daarnaast kon hij het niet weerstaan om zijn vingers erdoorheen te laten gaan. Ze zou wat te verwerken hebben als ze na dit alles terug zou keren naar haar kamer, net als hij dat waarschijnlijk ook zou doen.

Toen hij zich terug trok gleden zijn ogen open, keek hij in die sprankelde ogen van haar en kwam een kleine glimlach omhoog toen dat bij haar ook gebeurde. Haar woorden verbreedde die glimlach nog een klein beetje. Was dit haar eerste kus? Hij wist het niet maar als het zo was zou ze hem waarschijnlijk de rest van haar leven herinneren. Ja, hij zou hier ook wel aan kunnen wennen, in die ene kus had alles zich soort van in zijn lichaam ontvouwen. Hij had het nooit onderdrukt maar het was alsof hij de liefde nu echt voelde stromen, en het was voor haar, alleen maar voor haar. De omgeving was nog steeds wazig, zijn ogen bleven enkel maar op haar rusten en toen ze die paar centimeter terug overbrugde sloot hij zijn ogen weer in het moment. Zijn vingers streken over haar wang, omvatte haar gezicht zo voorzichtig en teder. Haar hand streek door zijn haar en toen ze zich miniem terug trok om zijn woorden tegen de spreken stemde hij zachtjes in. Ze liet haar hoofd tegen zijn borst rusten en heel langzaam danste hij terug op die laatste seconden van dat liedje. ‘Moet ik dit pak voor altijd dragen of neem je ook genoegen met de normale versie van mij?’ Vroeg hij met een kleine glimlach. Want ja, Jensen zou nog in staat zijn om geregeld de Musketier te spelen voor haar. Maar traditie zou het worden, voor zolang ze dat wilde zou hij haar onder iedere prachtige kroonluster dansen en kussen want dit was de plek waar het allemaal begon, op een sprookjesbal, in prachtige kleren, op een magisch moment. Realiteit lag net om de hoek en Jensen had geen zin om er terug heen te gaan…

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Hij had zijn zussen wijs gemaakt dat ze slechts een gewone vriendin was en hier stonden ze dan. Zij haar armen rond zijn nek terwijl hun lippen voor een kort moment samen smolten. Voor haar moest dit ongetwijfeld spannend zijn, ze moest waarschijnlijk een hoop vraagtekens hebben maar evenveel genot in het gevoel. Jensen was nooit een populaire jongen geweest op school maar daarbuiten had hij wel hier en daar eens een vriendinnetje gehad. Was dit echte liefde? Geen idee, het was aan hen om daar achter te komen. Jensen kon enkel zeggen dat ieder aspect van haar hem dichter naar haar toe trok. Dat hij haar nog beter wilde kennen en nog meer met haar wilde doen. Hij kon hier niet van terug keren en hij wilde het ook niet want de druk van haar lippen tegen de zijne was ongetwijfeld het beste gevoel dat hij had gehad sinds hij hier naar school ging. Hoe zou hij dat aan zijn zussen moeten uitleggen als hij nog eens terug ging om het pak terug te geven. Of erger, aan zijn kamergenoot, hij zou Clary niet op bergen zoals hij zijn laptop en andere elektronica een hele lange tijd had opgeborgen. Maar dat waren vragen voor morgen, nu waren ze hier en moest hij ieder detail van deze avond zo goed en kwaad mogelijke onthouden.

Ze liet haar hoofd tegen zijn borst zakken, wat behoorlijk hard moest aanvoelen met het soort van harnas dat hij droeg, maar het deerde haar duidelijk niet. Ze genoot, niet enkel genieten, ze zat waarschijnlijk in een hele andere wereld. Het zou een harde klap zijn als ze terug naar de realiteit zouden moeten maar ze zouden er iets uit mee genomen hebben. Ze zouden niet morgen wakker worden met het gevoel van een geweldige droom of een mooie herinnering, ongetwijfeld zouden ze elkaar terug vinden. Naar elkaar toe worden gezogen en eerlijk, Jensen keek ernaar uit om haar in het schoolgebouw tegen de komen, om haar dag net iets beter te maken en zo ook de zijne.

Het nummer eindigde en Jensen kwam terug tot stilstand, niet dat hij extreem hard had bewogen … meer een soort van heen en weer geschuifel op de muziek maar die kwam nu ten einde en maakte plaats voor een meer actiever nummer. Ze hield haar hoofd stevig tegen hem aan, zelf tijdens het praten, hij glimlachte zachtjes. ‘Het is niet dat ik er niet aan zou kunnen wennen maar het is niet echt toepasselijk in dit tijdperk.’ Zag je hem al door de gang lopen? In zijn musketierpak? Er zouden er wel een paar lachen en daar had hij zijn deel al van gehad toen hij jonger was. Toen ze zei dat ze de normale Jensen ook zo accepteren liet hij quasi opgelucht zijn adem ontsnappen en keek glimlachend op haar neer. Toen ze zei dat ze zelf niet in dit soort jurk zou rondlopen grinnikte hij zachtjes. ‘Gelijk wat je draagt, je bent perfect op je eigen manier.’ Hij hield de haarspeld van haar op en keek er een tel naar alvorens hij zijn aandacht weer op haar en de omgeving legde. ‘We kunnen maar beter eventjes plaats maken voor hen. Iedereen wil vast eens onder deze kroonluster dansen.’ Wees hij naar het prachtige ding. Het was meer om wat van de drukte weg te geraken die er was gekomen bij het nieuwe nummer. Hij leidde Clary aan haar hand naar de kant waar hij haar elegant eens onder zijn arm doordraaide alvorens hij glimlachend weer haar blik zocht. ‘Nog wensen die moeten volbracht worden?’ Vroeg hij haast ridderlijk. Nu ze de smaak te pakken had, kwamen er misschien nog meer wensen naar boven …

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Het leek een beetje alsof je door een sprookjesboek bladerde. De ene pagina kwamen het meisje en de jongen aan en vroeg hij haar wat haar grootste wens was. Alsof ze helemaal niets van elkaar afwisten en de gevoelens dus net zo klein waren als de kans dat deze avond voor eeuwig kon door gaan. En dan was er die volgende pagina waarin de jongen haar mee nam naar de dansvloer, zij in een prachtige jurk en hij in een heldhaftig kostuum. Zelf als Jensen haar mee zou nemen naar de tijd waar Musketiers leefden dan noch zouden ze er beide op hun plaats zijn. En dan was er die kroonluster waar ze onder dansten en het al helemaal perfect maakte. Dat was een mooi sprookje, een magisch moment dan werd afgesloten door een korte kus waar ze waarschijnlijk nog dagen en weken over zou na dromen. En zo hoorde het te zijn. Jensen geloofde niet echt in sprookjes maar hij geloofde er wel in dat een gevoel even magisch kon zijn zoals je het zag in de sprookjesfilms en boeken. En eerlijk, zo voelde het ook. Het was alsof alles op zijn plaats terecht kwam van het moment dat hij voor haar kamerdeur had gestaan tot het moment dat hij haar hier kuste.

Gelukkig hoefde hij dit niet elke dag aan te trekken. Want hoe stoer en heldhaftig dit kostuum hem stond hij zou blij zijn als hij meer comfortabele kleren aan had. Hoe ze het in die tijd volhielden wist hij niet maar hij zou er waarschijnlijk niet echt aan kunnen wennen. Hij was nog nooit veel en lang terug gekeerd naar het verleden, al was hij wel altijd een beetje nieuwsgierig over hoe het leven er ging, hij durfde de tijdlijn niet verstoren. Dus hij moest het doen met dit, een avond in een kostuum wanen in het perfecte plaatje, met Clary. En dat zou waarschijnlijk nog meer voldoening geven dan gelijk welke tijdtrip hij ooit zou maken.

Hij leidde haar van de massa weg naar een rustig plaatsje aan de kant, waar hij haar onder zijn arm liet doordraaien en haar vroeg of ze nog meer wensen had voor deze magische avond. Hij grinnikte, keek een tel lang naar haar dromerige blik alvorens hij zijn ogen kort weer over de mensen liet gaan. ‘Dit zal je niet snel vergeten. Je eerste bal, met een musketier dan noch wel, en een kroonluster.’ Zijn blik gleed terug naar de kroonluster alvorens hij haar aan keek bij haar vraag. ‘Nee.’ Antwoorde hij meteen. Hij had geen wensen, hij had niet eens verwachtingen gehad. Het enige wat hij wilde doen was haar een mooie tijd geven en die had hij met schijn en glans kunnen bieden, zoveel was duidelijk. ‘Mijn doel was om jou een mooie avond te geven en tot zover gaat dat zeer goed.’ Verduidelijkte hij dan zijn directe antwoord. Hij wenste niets meer … dit was al meer dan perfect genoeg …

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Hoe hard hij ook zijn best deed om haar avond geweldig te maken, het ging bijna van zelf. Hij hoefde er amper moeite voor te doen, alles nam een natuurlijke koers en het was geweldig. Niet enkel haar avond zou hier meer tot recht komen. Niet enkel haar avond zou een sprookjesachtig einde hebben, ook de zijne. Ook de zijne, hij voelde zich zo op zijn gemak in het moment. Het was niet dat hij dit iedere maand deed, integendeel … zo’n bal was voor hem net zo nieuw als voor haar. Maar op een zekere manier ging het bijna automatisch. Op een zeker level ging het zo diep dat het gewoon verliep precies zoals iedereen er zou over willen dromen. Niet alle beginnende relaties waren sprookjesachtig maar de hare, en dus ook de zijne, was dat voor een keer wel. Hier zouden menig meisjes jaloers van worden en ergens was hij voldaan om dat te weten. Het was de ideale moment, het ideale nummer en het ideale gevoel die ervoor had gezorgd dat er geen aarzeling was bij hem. Maar al zeker dat er geen aarzeling was bij haar. Want dat was nog altijd net iets belangrijker … dat ze niet bang werd, of zich terug trok. Dus het kwam aan als een opluchting, een opluchting die zich verspreidde in een glimlach.

Toen ze aan de kant stonden en ze zei dat ze zich geen mooier bal kon voorstellen boog hij in een zeer beleefd gebaar, keek haar in de buiging van onder zijn wimpers aan en knipoogde. ‘Heel erg blij dat mijn missie is geslaagd.’ Zei hij in de buiging door. ‘Niet enkel voor jou trouwens.’ Vervolgde hij. Nee, ook voor hem was dit perfect. Hij kon het zich niet meer anders of beter voorstellen. Het was niet zoals hij het voor ogen had maar het was bijna even perfect. Je kon het nooit voorspellen, of sturen, tijd nam altijd zijn eigen koers. En deze had hen samen gebracht. Toen ze zei dat haar avond perfect was als de zijne dat was kroop zijn mondhoek terug naar boven. ‘Mijne is perfect.’ Knikte hij haar toe. En de vlammen … zelf als ze zouden komen zou ze zich het niet herinneren want hij zou het haar avond niet laten verpesten. Hij zou gewoon de tijd terug draaien en het voorkomen. Hij bracht zijn hand omhoog en streek zijn duim langs haar wang. ‘Je weet dat als het je teveel word je het enkel hoeft te zeggen. Maar,’ hij zweeg en schonk haar een haast vertederende glimlach. ‘Je hebt het precies allemaal goed onder controle.’ Ging hij verder op zijn eerder afgebroken zin. Het ging goed, dat zou het ook blijven, daar zou hij voor zorgen …

Tag/Clarissa - Outfit 1 2

Jensen Blackwood

Voor iemand die al heel haar leven … nouja, een dier was geweest, moest dit één van de dingen zijn waar ze over droomde. Ieder meisje droomde van een sprookjesbal, een ridder op het witte paard of een kus onder de sterren. Hij was dan wel niet de prins op het witte paard maar hij had haar alsnog de dingen kunnen geven waar ze van droomde. Als hij dit thuis aan zijn zussen zou moeten vertellen, hij kon zich zo inbeelden wat voor opgewondenheid die twee zouden hebben als ze hoorden hoe “ridderlijk” Jensen deze avond had afgesloten. Als grote broer was het hem dus gelukt om een voorbeeld te stellen voor zijn zussen. Het zou ook nooit zijn gedachten gekruist hebben om onrespectvol of in welke manier dan ook haar verkeerd te behandelen. Zo was hij nu eenmaal iets. Zou dit voor altijd zijn? Dat kon hij niet zeggen, wat hij wel kon zeggen was dat dit, deze verliefdheid of hoe je het ook kon noemen, een heel goed bracht in zijn lichaam. Het was geen onbekend gevoel maar het was wel al even geleden dat hij zich nog zo had gevoeld. En dat zorgde er natuurlijk voor dat de grijns rond zijn lippen niet was weg te slaan, net als de intensiteit in zijn ogen.

Ze had nog geen enkele keer een sein of iets laten vallen dat deze drukte haar teveel werd. Maar dat lag misschien aan het feit dat ze naar bijna niets anders keek dan naar hem. En het voelde goed, voor hem, om te weten dat hij een beetje haar baken was in het duister, dat hij haar erbovenop kon trekken door er enkel te zijn. Haar woorden bevestigde dat opnieuw. Zijn mondhoek kroop een beetje naar omhoog terwijl hij op haar neer keek, zijn in die prachtige jurk en hij in dat strakke musketeer pak. Hij begon het er wel warm in te krijgen, zou hij eerlijk toegeven. Ze ging op haar tippen staan en drukte haar lippen tegen de zijne. Zijn arm gleed om haar heen, rustte tegen haar onderrug terwijl hij haar dichter naar zich toe trok. Hij liet zichzelf gaan in het moment, hoe lang het duurde kon hij niet zeggen maar het was wel hun moment. Toen hij zich terug trok opende hij zijn ogen en keek haar met een kleine glimlach aan. ‘Wil je nog een drankje of ben je al in de wolken genoeg?’ Hij had in ieder geval niet nog een drankje nodig …

Tag/Clarissa - Outfit 1 2