Misschien had ze wel een fout gemaakt. Ze hadden haar nochtans zo vaak gewaarschuwd. Maar keer op keer had ze die genegeerd, tegen beter weten in. In de hoop dat ze het wel aan zou kunnen. Uiteindelijk was er altijd een grens, maar die kon best verlegd worden. Zeker als ze er anderen bij kon helpen. Maar daarmee had ze zichzelf wel weer in een lastige situatie gebracht. Zo erg zelfs dat Professor X gewoon had besloten om haar naar Genosha te sturen, naar zijn collega’s Jean Grey en Jamie Nicholls. Omdat ze, op zijn school, te vaak en te veel werd blootgesteld aan situaties waarin ze haar mutatie kon gebruiken. Hij had haar verteld dat die op Genosha een stuk minder waren, waardoor ze in alle rust kon verwerken wat ze de afgelopen maanden in zich op had genomen.
Want het was erg. Erger dan ze zich ooit had kunnen voorstellen. En in haar leven had ze al veel gezien, door de herinneringen van anderen. Maar wat de oudere mutanten met zich mee droegen toen ze terug kwamen in X Mansion, sprak tot ieders verbeelding. En natuurlijk was zij er als de eerste bij geweest om hen van hun mentale problemen te verlichten. Met als resultaat dat ze het zelf niet meer bijwerken kon. Haar ogen, die ze voor nu strak op haar handen gericht hield, waren pikzwart. En dat zou waarschijnlijk nog een paar dagen, zo niet weken, duren. En dat terwijl ze hier moest proberen een goeie eerste indruk te maken.
Meteen werd ze al beproefd, want het duurde niet lang meer voor ze niet meer alleen was in de ruimte waar ze eerder gedropt was. Of de persoon haar zou aanspreken, was maar de vraag, maar ze waagde het nog niet om hem of haar aan te kijken..
Brimstone had zich in de tijd dat hij op Genosha zat zich heel rustig gehouden, op de achtergrond. De mensen op het eiland voornamelijk vermijden. Brim moest terug buiten komen, hij moest terug zichzelf worden. Hij heeft zich nooit weggestoken voor iets wat hij had gedaan. Er was helemaal niks waar hij zich voor moest schamen of waarvoor hij zich zorgen moest maken. Wat hij een halfjaar geleden had gedaan was het juiste om te doen. Of dat was toch wat hij zichzelf voortdurend wijsmaakte. Nog nooit heeft hij het er met iemand over gehad. Hij wilt het ook tegen niemand vertellen. hij wilt het voor zichzelf houden, zodat niemand hem zou vooroordelen.
Hij trok zijn lichte jeansbroek aan, een grijs T-shirt met lange mouwen en witte sneakers eronder. Met een serieuze tred wandelde hij zijn kamer uit. Er was een meisje in de gang dat hem met een vriendelijke glimlach begroette. Even twijfelde hij, voor een seconde, maar groette haar dan terug. Het leek wel of hij was vergeten hoe het voelde om sociaal te zijn. Na dit eerste contact voelde hij zich al direct wat beter, hij voelde zich weer als vroeger. Toen hij bijna tegen iedereen een goedendag zei. Hij wandelde verder naar beneden. Hij stopte in de cafetaria om een blikje cola uit de automaat te halen en zette zich daar toen even neer.
Wanneer hij de living room had bereikt keek hij even rond. Het was er stil. De tv speelde niet en ook de radio stond uit. Er zat enkel een meisje in een stoel naar haar handen te kijken. Brimstone kon het niet laten om naar haar te kijken. Zich af vragen of alles wel goed zou gaan met haar. Hij zette zich neer, enkele stoelen van haar vandaan. Om de een of andere reden voelde hij goed aan wanneer mensen niet echt nood hadden aan praten.
”Vind je het erg als ik de radio even op zet?” Zijn stem was diep, maar zacht en geruststellend. De stilte in de kamer was voelbaar. Zijn ogen gleden weer naar het meisje. Hij zette zich recht en wandelde naar de radio toen, die op een tafeltje tegen de muur stond. Heel zachtjes draaide hij de muziek open. Amper hoorbaar, maar het nam de stilte in de kamer onmiddellijk weg.
• Every great story • • Seems to begin with a snake. •
Het stond nu al vast dat ze haar oude school zou missen. En dat meende ze ook letterlijk. De school zelf, ze was er zo vertrouwd mee, ze had er dan ook al zo lang gewoond. Maar ook de mensen natuurlijk, die zou ze ook gaan missen. De docenten, de andere leerlingen, zelfs de chef-kok. Al was die soms wel heel boos als mensen een boeltje maakten van zijn refter. Hier moest ze alweer opnieuw starten, kende ze helemaal niemand en niemand kende haar. En er waren hier ook sowieso mutanten die haar hulp zouden kunnen gebruiken. Al had Xavier haar zo op het hart gedrukt om eerst een paar weken rust te nemen voor ze weer ging trainen, laat staan dat ze in tussentijd mensen zou gaan helpen.
Alsof ze er iets aan kon doen. Soms ging het gewoon vanzelf, soms voelde ze zich verplicht. Door de omstandigheden, gewoon omdat ze was wie ze was. Omdat het verkeerd voelde om niet te helpen. Maar het deed haar pijn, dat kon ze ook niet ontkennen. Zoveel pijn dat ze nu niet eens spontaan en vrolijk kon reageren op de nieuwkomer. En dat leek hij door te hebben, de stilte bracht waarschijnlijk een onaangename spanning met zich mee. ”Vind je het erg als ik de radio even op zet?” Vroeg hij. Nu kon ze niet anders dan opkijken. Hopelijk schrok hij niet meteen terug van haar pikzwarte ogen. "Nee hoor, doe maar", Probeerde ze te glimlachen. De jongen liep naar de radio, die ze nog niet eerder had zien staan, en zette die op een zacht volume aan. Reagan beet op haar lip, normaal zou ze zo makkelijk een gesprek kunnen aanknopen, maar die skill leek haar volledig te zijn ontglipt..
Ondanks dat hij voortdurend probeerde om het weg te duwen, bleven de beelden van hem en Will, zijn gehandicapte broertje, door zijn gedachten zweven. Hij wou er niet meer aan denken. Hij wou niet weten hoe hij er nu aan toe was. Of hoe het nu met zijn zusjes ging. Brim had ze in een zekere veiligheid achtergelaten, maar hij kon er zichzelf nooit van overtuigen dat ze 100% veilig waren.
Het meisje keek op na zijn vraag. Na haar goedkeuring draaide hij de knop van de radio nog iets verder open waardoor de muziek beter hoorbaar was, maar niet de bovenhand nam. Hij keek haar aan. Zijn ogen vielen direct op haar zwarte ogen en haar sproeten, die zich over haar hele gezicht bevonden. Haar ogen hadden iets angstaanjagend, maar toch bewoog Brim niet. Vanbinnen schrok hij, maar langs buiten was het niet zichtbaar. Zijn lippen trokken zich tot een kleine glimlach. Een natuurlijke reactie van hem wanneer hij iets raars zag. Hij wandelde terug naar zijn stoel en liet zich er in ploffen. Kort sloot hij zijn ogen. ”Rustig hier, niet?” Hij opende zijn ogen weer en keek haar aan.
Met zijn tong ging Brim langs de vlijmscherpe hoektanden die tegen zijn gehemelte waren geklapt. Zijn gifgroene ogen keken de kamer rond. Het was nadat hij zijn mutatie voor de eerste keer helemaal had losgelaten dat de tanden tevoorschijn waren gekomen en dat zijn ogen de gifgroene kleur hadden behouden. In het begin schrok hij van zichzelf in de spiegel, maar nu was hij er aangewend. Hij keek het meisje met de sproeten aan. Zou zij ook geschrokken zijn toen ze haar ogen zag? Gauw schudde hij die gedachte weg, daar had hij geen zaken mee. ”Ik ben Brimstone.” Misschien was het gemakkelijker als hij zich voorstelde en dan zou hij uiteindelijk misschien ook haar naam te weten kunnen komen. ”Maar zeg maar Brim.” Hij wist zelf ook dat hij niet de aangenaamste naam had, maar ja. Zijn lippen draaide zich in een vriendelijke glimlach. Hij neuriede stil mee met de muziek.
• Every great story • • Seems to begin with a snake. •
Bij de binnenkomst van haar nieuwe gezelschap, kon ze niet anders dan zich afvragen of de jongen in kwestie ook herinneringen had die hem bleven achtervolgen. Dat kon ze op voorhand nooit weten. Meestal bood ze haar hulp ook pas aan als ze uiterlijke tekenen zag van een persoon die aan het lijden was onder zijn of haar herinneringen. Het was niet dat andere mensen haar hulp niet konden gebruiken, want dat kon natuurlijk altijd, maar bij sommige individuen was het gewoon dringender dan bij anderen. En zij zat op een bepaald moment ook gewoon aan haar grens. Hoewel ze trauma’s sneller kon verwerken, bleef de negatieve impact even erg als bij de persoon die hem had meegemaakt zelf.
Maar de jongen leek nu niet uitermate verdrietig of angstig. Meer nog, hij straalde iets van een vriendelijkheid en rust uit, iets waar ze stiekem wel dankbaar voor was. ”Rustig hier, niet?” Merkte hij zelf op, alsof hij gedachten kon lezen. Heck, misschien kon hij dat wel. Wist zij veel. Het nadeel aan nieuwe mutanten, waren ook de nieuwe mutaties. Zijn ogen hadden alleszins ook al een gekke, felle kleur, maar dat verklapte natuurlijk niks. Haar ogen kleurden ook, maar niemand kon ooit raden wat de oorzaak was. ”Ja, ik zat me al af te vragen waar iedereen was”, Glimlachte ze flauwtjes. Dat had ze zich echt al af gevraagd tho, dus het was niet gelogen, maar ze had nu ook niet echt zitten springen om gezelschap.
Of wel? Waarom was ze anders in de living room gaan zitten, of all places. Natuurlijk zouden hier mensen binnen komen. Misschien om in de drukte te zitten, maar zonder zelf te moeten participeren. Dat ging nogal moeilijk tho als er maar één iemand anders was. ”Ik ben Brimstone.” Stelde hij zichzelf voor. ”Maar zeg maar Brim.” Vervolgde hij. "Brim, cool. Hoi Brim", Herhaalde ze hem, deels ook om het te kunnen onthouden. "Ik ben..", Ze twijfelde even, stelde zich bijna voor met haar alias, zoals op haar vorige school de gewoonte was. ".. Reagan", Vulde ze zichzelf toen aan, gebruikte toch maar haar echte naam. "Waar ik eerst op school zat, spraken we elkaar meestal aan met aliasses", Verklaarde ze haar korte aarzeling, zodat hij haar niet meteen al gek zou verklaren.
De vraag wat voor mutatie dit meisje, waar hij de naam nog niet van wist, kwam in hem naar boven. Haar ogen vertelde hem dat het niet iets simpels zou zijn. Of wel? Misschien hadden haar ogen helemaal niks te maken met haar mutatie, maar misschien toch wel. Hij dacht er even over na, maar besloot toen om het aan de kant de duwen. Wie weet zou hij er later nog wel achter komen. Sinds hij op Genosha woonde leek dat een van de meest voordehand liggend vragen. Toch zou hij het zelf niet appreciëren om die vraag direct op zich afgevuurd te krijgen.
Hij had het gevoel dat hij haar aandacht had. Ze leek langzaam aan wat naar buiten te komen. Gewoon heel stilletjes liet ze zichzelf openbloeien. Mensen zouden deze plaats eerder vermijden dan erbij te gaan zitten. Twee mutanten met allebei freaky ogen. Niet bepaald het gezelschap waar je je rustig bij zou voelen. Hun ogen zorgde ervoor dat ze iets onwetend uitstraalde. Dat was toch het gevoel dat het meisje hem gaf. Hij haf geen idee wie of zelfs wat ze was. Ze glimlachte flauw. Haar antwoord zorgde er ook voor dat zijn lippen zich lichtjes krulde. Hij voelde de drang om dat van die ogen te noemen, maar besloot toch om het voor zich te houden. Misschien niet zo gepast na 5 minuten.
Ze had wel gelijk. De living room was akelig stil voor een middag, maar het deerde hem niet. Hij genoot wel van de rust. Ze zei dat zijn naam cool was. Dat was wel een vrij unieke manier om zijn naam te omschrijven. Hij luisterde wanneer ze zichzelf zou voorstellen, maar ze stopte even. Was ze haar naam vergeten? ”Hi Reagan.” Zijn stem klonk zacht, diep en rustig. Hij keek haar aan. Ze legde hem uit dat ze op haar vorige school elkaar benoemde met hun alias. Hij dacht even na. Zou ze zich dan meer op haar gemak voelen? ”In dat geval…” Hij wachtte even en hij glimlachte. ”Tooth, aangenaam.” Zijn lach werd iets breder en zijn witte tanden werden zichtbaar.
• Every great story • • Seems to begin with a snake. •
Terwijl ze haar uiterste best deed om de beelden die in haar hoofd afspeelden te negeren, knoopte ze een gesprekje aan met de jongen die Brim bleek te heten. Het was lastig om op hem te focussen, aangezien ze nogal afgeleid was door de herinneringen van andere personen in haar hoofd. Ze hadden zich gemengd met die van haar, waardoor ze ze bijna niet meer uit elkaar kon houden. Een heel nare ervaring op zich, waar de pijn die de herinneringen veroorzaakten nog eens bovenop kwam. Maar ze zou zich er wel doorheen werken, zoals elke keer. Als ze een beetje haar best deed, zou het gesprek met Brim haar misschien helpen het allemaal eventjes aan de kant te schuiven.
”Hi Reagan.” Reageerde hij op haar woorden. Ze nam nog even de tijd om te verduidelijken waarom ze zo geaarzeld had. ”In dat geval…” Zei hij. ”Tooth, aangenaam.” Vervolgde hij. Het maakte haar natuurlijk een beetje nieuwsgierig naar zijn mutatie, waarom hij die alias had gekozen. Gelukkig voor hem niet zo erg dat ze hem er helemaal zou over uithoren. Haar flauwe glimlach werd iets zelfzekerder. Het was aardig dat hij de moeite deed om zich aan te passen aan haar, in plaats van omgekeerd. Zij was hier immers de nieuweling, die zich hoorde aan te passen aan de gewoontes van deze school. ”Morphine”, Reageerde ze, daarmee haar eigen vertrouwde alias kenbaar makend. ”Dus, zijn er nog vreemde gewoontes waar ik van op de hoogte moet zijn voor ik me in het schoolleven stort?” Vroeg ze, een poging om het gesprek gaande te houden. Ze voelde zich sowieso comfortabeler als hij het praten deed en zij het luisteren.
Brimstone genoot van de muziek. Het stond op een radiostation waar met normale popmuziek speelde, maar niks met te veel bas. Hij liet zijn hoofd wat naar achter zakken en leunde tegen de rugleuning. Langzaam tikte hij met zijn voet mee op de beat van de muziek. Ondertussen luisterde hij naar de woorden die Reagan voorbracht. Morphine. Hij dacht even na over die naam. Meteen bracht hij haar dan in associatie met pijnstillende elementen, een logische redenering. Hij keek haar weer aan wanneer ze hem vroeg naar de gewoontes van de klas. Zijn rugspieren trokken zich strak. ”Euhm.. Wel…” Er viel een korte stilte. ”Om eerlijk te zijn.” Weer viel er een seconde stilte. ”Ik heb de afgelopen maand op mijn kamer geleefd en weet zelf niet goed hoe ik hier moet inblenden.” Zijn lippen trokken zich tot een schaapachtige glimlach. ”We zullen er wel achter komen zeker.” Nonchalant trok hij zijn schouders op.
Weer ging hij met zijn tong langs zijn tanden. Doordat hij zich had gefocust op Morphine trok hij zichzelf. Hij was zelf immuun voor zijn gif, maar ondertussen liep er wel een straaltje bloed uit zijn tong. Hij nam het blikje cola, dat hij toe hij aankwam in de living room op de tafel had gezet. De vloeistof liep in zijn mond. Zo onopvallend mogelijk liet hij het wat door zijn mond gaan om de bloedsmaak wat weg te spoelen. Na ongeveer een minuutje was de wond terug genezen en stopte het met bloeden.
Zijn blik was weer op haar gericht. Hij kon zich er niet van weerhouden om zich te focussen op de sproeten op haar gezicht en haar ogen zo zwart als inkt. Hij keek haar niet indringend aan, maar gewoon uit puur interesse. ”Vanwaar kom jij eigenlijk?” Hiermee doelde hij op de plaats waar ze woonde voor ze naar het eiland kwam. Op Genosha woonde zoveel mensen uit zoveel verschillende landen dat het hem nieuwsgierig maakte. Ook probeerde hij een vrij normaal gesprek aan te gaan aangezien hij haar niet verder kon helpen met de aanpassingen voor deze school.
Ondertussen had ze wel besloten dat Brim een aardige kerel was. Hij had haar op de een of andere manier wat gekalmeerd. Of dat bewust was gegaan of niet, maakte voor haar niet veel uit. Ze vond hem fijn gezelschap. Misschien kon hij haar nog even voorzien van enkele survival tips ook. ”Euhm.. Wel…” Begon de jongen. ”Om eerlijk te zijn.” Hij liet een korte stilte vallen. ”Ik heb de afgelopen maand op mijn kamer geleefd en weet zelf niet goed hoe ik hier moet inblenden.” Hij glimlachte zachtjes. ”We zullen er wel achter komen zeker.” Bekende hij toen. Reagan lachte geamuseerd. ”Ik heb volgens mij mijn verrekijker ingepakt, kunnen we samen van uit de bosjes observeren”, Grapte ze, teken dat ze nu wel redelijk ontspannen was.
Al trok de diepzwarte kleur nog niet weg. Subtiel keek ze even naar de binnenkant van haar pols, waar haar aders dicht tegen haar lichte huid lagen. Zelfs haar bloed was nog een beetje doordrongen met de zwarte kleur, waardoor haar aders niet blauw maar lichtjes zwart kleurden. Reagan trok de mouw van haar long sleeve shirt wat meer naar beneden en keek toen weer op naar Brim, die een vraag stelde. ”Vanwaar kom jij eigenlijk?” Klonk het. Hij wist niet goed of hij bedoelde waar ze geboren was of waar ze had uitgehangen voor ze naar Genosha was gekomen, dus besloot ze maar beiden te vermelden. ”Ik heb tot mijn veertiende in Noord-Ierland gewoond. Daarna ben ik op internaat gegaan op Professor X zijn school”, Vertelde ze. Ze glimlachte toen ze er aan terug dacht, haar eerste weken op de broederschool van Genosha. "En jij?" Kaatste ze toen terug. Ze meende iets van een Brits accent te horen, maar ze kon zich natuurlijk ook vergissen.
Na zijn bekentenis dat hij hier niks wist zijn behalve de gemeenschappelijke kamers, dacht hij dat ze zou kijken alsof hij geen leven had, alsof hij geen vrienden had. Wat hij hier momenteel ook nog niet echt had. Maar in tegendeel. Ze maakte een welgeplaatst mopje. Een oprechte lach van Brim weergalmde door de kamer. Om echt eerlijk te zijn, was dit wel Brim’s soort humor. ”Laat me weten wanneer we vertrekken, trek ik mijn camouflage kledij even aan.” In zijn stem was nog de nasleep van zijn lachen te horen. Raegan begon stilaan open te bloeien. Ze leek hem een toffe en oprechte meid en dat kon hij appreciëren. Geen meiden die hun best deden om er goed uit te zien of die zo fake lachte dat ze het zelf amper geloofde.
Hij zag haar blik naar beneden gaan. Hij volgde het, maar ze keek gewoon naar haar pols. Hij zag niks speciaals, dus besloot hij om naar haar gezicht te kijken. Ze trok haar mouw verder naar haar hand toe en keek hem toen weer aan. Nadat hij zijn vraag had gesteld werd de stilte in de ruimte opnieuw doorbroken door haar zachte stem. ”Noord-Ierland. Mooi plekje.” Hij was er ooit is op vakantie geweest met zijn vrienden. Ondanks dat het niet zo heel ver voor hem vandaan was, verschoot hij er van hoe mooi het was. Hij vroeg zich af waarom hij er niet vroeger naartoe was gegaan. Nu hij wist dat ze uit Noor-Ierland kwam, hoorde hij het accent beter dan daarvoor. Hij herkende het wel, maar kon het toen niet plaatsen. ”Ik kom uit Londen.” Er viel een korte stilte. ”Ik heb nooit ergens anders gewoond.” De haren op zijn rug gingen recht omhoog staan bij het terug denken aan het kleine rijhuisje in een van de zijstraten van het bruisende stadscentrum met de alom bekende rode bussen.
Hij observeerde haar kort. Ze zag er goed uit, zo egaal. Aan haar lichaam was niks te zien van enige schade, maar de manier waarop ze zat toen hij hier net aankwam had hem het gevoel gegeven dat ze al het een en het ander had doorstaan.
Alles op z’n tijd. Sowieso zou ze de eerste weken, net als Brim, zichzelf een beetje afzonderen. Omdat het niet anders kon. Ze moest uitrusten. Er was gewoon geen andere optie. Al zou ze stiekem wel nog een keer met Brim willen chillen. Alleen met hem dan, zoals ze nu alleen waren. Ze voelde zich meer en meer ontspannen bij hem, een welkome afwisseling op de spanningen van de laatste weken. Een aangename lach kwam ter reactie op haar woorden, waardoor haar mondhoeken vanzelf ook weer wat omhoog kwamen. ”Laat me weten wanneer we vertrekken, trek ik mijn camouflage kledij even aan.” Deelde hij mee, waarop zij ook weer zacht moest lachen. Ze zag het echt al voor zich, zoals die ene film met pinguïns die een geheim agenten squad hadden gevormd.
Reagan werd afgeleid door haar eigen gedachten, die in de korte stilte al snel terug naar de donkere plekjes af dreven. Niet zo heel moeilijk, aangezien bijna haar hele hoofd donker was. Gelukkig redde Brim haar wederom, door een vraag te stellen zo simpel als waar ze vandaan kwam. ”Noord-Ierland. Mooi plekje.” Zei hij, waarop ze spontaan weer wat vrolijker werd. "Zeker", Bevestigde ze. "Ik woonde in een havenstadje, heel erg charmant", Vervolgde ze, een tikkeltje dromerig.
Natuurlijk was haar interesse in zijn afkomst nu ook gewekt. ”Ik kom uit Londen.” Vertelde hij. ”Ik heb nooit ergens anders gewoond.” Vervolgde hij. Reagan grijnsde lichtjes. "Well, buurman, hoe is dat, in de grote stad wonen?" Vroeg ze, ging vervolgens verzitten, haar ene been onder haar gevouwen en haar lichaam meer naar Brim toe gedraaid. Ze zette haar elleboog op de leuning van de bank en liet haar hoofd in haar hand rusten, waarbij ze afwezig met een verloren pluk van haar rode haren begon te spelen.
Raegan zorgde ervoor dat hij zich ontspannen en op zijn gemak voelde. Met haar spreken ging zo zonder enige moeite. Hij had het gevoel dat hij niet meer zo met iemand had kunnen spreken sinds dat hij uit Londen was vertrokken. Dat was dan misschien ook wel doordat hij zich wat had weggestoken. Nu hij Morphine had ontmoet voelde hij zich al wat meer thuis op Genosha. Hij voelde zich een buitenstaander ondanks dat iedereen hier was gekomen zoals hij, nou de meeste toch. Brimstone was niet van plan om direct buiten te gaan en massa’s vrienden te maken, hij hield het liever allemaal wat kleiner momenteel.
Haar mondhoeken krulde omhoog wanneer hij zijn lach door de kamer liet weerklinken. Na zijn opmerking klonk haar zachte lach door de kamer. Wanneer hij het zich voorstelde, zag hij het echt nog wel goed komen. Waarschijnlijk zouden er wel wat dingen mislopen, maar zou dat het net niet interessant maken. Bij deze gedachten draaiden zijn mondhoeken weer wat naar boven.
Raegan leek wat weg te drijven van hem. Zijn opmerking over Noord-Ierland bracht haar weer terug. Ze bevestigde wat hij vertelde. ”Dat lijkt me heerlijk,” sprak hij rustig. ”Zo op een rustige plek wonen.” Hij keek haar aan en glimlachte zachtjes. Uit haar gezichtsuitdrukking kon hij afleiden dat ze van dat plekje hield. De wanneer waarop ze haar woorden had gekozen en hoe ze keek tijdens het spreken over dat stadje. Ze leek wel op te lichten.
Brimstone had zijn geboorteplaats aan haar vertelt en ze grijnsde. Bij haar woorden moest ze lachen. Toen ze hem haar buurman noemde knipoogde hij eens speels. ”Altijd druk, nooit rust.” Lichtjes trok hij zijn schouders op aangezien hij geen betere uitleg had voor het leven in een stad. "Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen uitleggen." Ze verzette zich in de zetel en draaide zich meer naar hem. Brimstone zat in een eenpersoonszetel. Hij gooide zijn benen over één rugleuning en ging met zijn rug tegen de andere liggen. Op deze manier stelde hij zich meer naar haar open. Zijn hoofd hield zijn schuin zodat hij haar kon blijven aankijken.
Zijn iris versmalde lichtjes. Hij knipperde enkele keren om het terug goed te krijgen. Zijn ogen kregen uiteindelijk terug een normale vorm, behalve de felle kleur dan. Brim wist hoe dit kwam, toch negeerde hij het. Hij nam een laatste slok van blikje cola, kneep het dicht en gooide het vanuit de zetel in de dichtstbijzijnde vuilbak. Brimstone deed vroeger vaak aan sport en dus zat zijn mikken wel goed.
Praten over thuis bracht altijd een lichte heimwee met zich mee, maar niks wat ze niet kon hebben. Ooit zou ze wel terugkeren, dat stond vast. Ze zou nooit ergens anders echt kunnen leven. Op een school was het natuurlijk anders, zeker op een internaat. Maar om echt zelfstandig te leven, was ook weer iets helemaal anders. En dan leek Ierland wel een heel fijne plek. ”Dat lijkt me heerlijk,” Stemde Brim in. ”Zo op een rustige plek wonen.” Hij glimlachte, automatisch kopieerde ze het. ”Ierland is groot genoeg voor ons beide hoor”, Grapte ze. Eerlijk gezegd zou ze iedereen er mee naartoe willen nemen, uit pure blijheid om zo’n mooie plekjes te kunnen delen.
”Altijd druk, nooit rust.” Beschreef hij Londen op haar aanvraag. "Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen uitleggen." Ze rilde bij het idee alleen al. ”Well, mij zie je daar nooit”, Grinnikte ze. Ze vond een plek als deze al druk genoeg. Als ze terug dacht aan de films die ze gezien had, was Londen nog veel erger. Het knipperen van zijn ogen trok haar aandacht, aan zijn gezichtsuitdrukking kon ze aflezen dat er hem iets dwars zat. Hij gooide nonchalant het nu lege blikje in de vuilbak. Toch kon ze haar ogen niet van hem af houden. Zou ze er een opmerking over maken? In principe zou het wel rot zijn voor hem, hij had waarschijnlijk ook erg zijn best gedaan om geen vragen te stellen. Maar goed, iemand moest toch een keer beginnen. ”Gaat ’t wel? Heb je iets in je oog?” Vroeg ze daarom maar, een redelijk onschuldige vraag. Als hij er niet op wou in gaan, kon hij het nog altijd bevestigen.
Raegan’s gezichtsuitdrukking verklapte dat ze ervan genoot om terug te denken aan Ierland. Een gevoel dat Brimstone niet met haar deelde. Hij was gelukkiger geworden sinds hij op Genosha was. Hij had het gevoel dat er minder druk op zijn schouders rusten. Toch bleef er een donkere wolk boven zijn hoofd hangen. Haar lippen hadden zich tot een glimlach gedraaid. ”Daar twijfel ik niet aan.” Hij knikte lichtjes terwijl ook zijn gezicht werd getekend door een lach. Ze glunderde gewoon. Hij zag hoe ze opleefde. De manier waarop ze over Ierland sprak, zorgde ervoor had hij zich ook beter voelde. Zijn voet, die over de armleuning hing, bewoog mee op het ritme van de muziek, die nog steeds op de achtergrond speelde.
Hij glimlachte naar haar wanneer ze haar vraag had gesteld. ”Ja, mijn iris.” Een welgemeende lach sierde zijn lippen. Het was als een grapje bedoeld, maar hij vertelde ook wel de waarheid, hij liet gewoon enkele essentiële details erbuiten. Hij keek haar even aan en kon zijn ogen niet van die van haar vandaan houden. ”Over ogen gesproken…” Hij liet zijn zin wat in de lucht hangen en wou eerst kijken naar haar reactie voor hij verder ging met zijn vraag. Hij wou haar niet kwetsen, of vragen stellen die ze niet wou beantwoorden. ”Mag ik vragen waarom die van jou zo..” Hij zocht even naar het juiste woord. ”Speciaal zijn?” Een bescheiden glimlach was op zijn gezicht zichtbaar. Hij wou geen allesweter zijn, maar doordat zij naar die van hem had gevraagd, niet helemaal op dezelfde als hij had gedaan, maar toch, kon hij de drang om naar haar ogen te vragen niet langer onderdrukken. Hoe langer hij met haar in één kamer zat, hoe nieuwsgieriger hij werd. Echter was Brim goed in zijn interesses onderdrukken, dus dat probeerde hij bij deze ook. Hij zou niet verder gaan dan haar ogen. Toch niet uit zichzelf…
De small talk had haar zeker wel geholpen, ze voelde zich alerter naar de omgeving toe. De focus die ze constant had gehad op haar eigen gedachten en zichzelf, was nu dragelijker en zelfs te negeren. Nadeel voor hem was dan wel weer dat ze zich meer op hem kon focussen. En als iemand die het gewend was te observeren, merkte ze vaak dingen op die mensen liever verborgen hielden. Dat Brim er niet over wou praten, maakte hij duidelijk met zijn antwoord. ”Ja, mijn iris.” Grapte hij, en ze grinnikte kort. Het onderwerp was dus een no-go zone, iets wat ze natuurlijk zou respecteren.
Dat de vraag terug haar richting uit gekaatst werd, had ze ergens niet verwacht. Ze had het wel kunnen zien aankomen tho. ”Over ogen gesproken…” Begon hij, ze knipperde even maar maakte verder geen bezwaar op de vraag die er zat aan te komen. ”Mag ik vragen waarom die van jou zo..” Het leek alsof hij heel hard zijn best aan 't doen was om haar niet te beledigen. ”Speciaal zijn?” Was de woordkeuze uiteindelijk. Ze had iets in de richting van 'angstaanjagend' of 'demonisch' verwacht, maar hier kon ze wel mee leven. Ze trok kort haar mondhoeken op.
"Het is mutatie-gebonden, daar was je waarschijnlijk wel al achter. Ze zijn niet altijd zo tho", Vertelde ze. Ze had deze uitleg al zo vaak gegeven dat het meer een generieke tekst was, maar ze wilde het hem wel oprecht uitleggen. "Ik trek fysieke en emotionele pijn weg uit mensen door middel van aanraking", Ze haalde kort diep adem. "En daardoor kleurt mijn bloed zwart", Verklaarde ze. Zowel haar aders als de kleinere bloedvaatjes, dus ook die in haar ogen. ”Als ik de pijn verwerk, gaat het terug naar normaal, maar momenteel.. Is er nogal veel gaande”, Glimlachte ze licht geforceerd, terwijl ze even met haar wijsvinger tegen haar slaap aan tikte.
