Hij lag nog steeds nonchalant in de zetel. Zijn volle aandacht had hij al het hele gesprek op Reagan gelegd. Toch liet hij het niet zo hard opvallen, want hij hield zijn blik niet altijd op haar. Zijn oren daar en tegen observeerde elk klein geluidje. Elke zucht die haar mond verliet.
Brimstone kon het gevoel van verbazing niet onderdrukken wanneer ze zo openlijk antwoordde op de vraag die hij naar haar had teruggekaatst. Voor hem was het bijna ondenkbaar dat mutanten zich zo openlijk openstelden. Hij was dan ook nog steeds aan het idee aan het wennen dat hij zich nu bevond op een eiland vol mutanten. Reagan’s mondhoeken krulde zich naar boven wanneer hij haar ogen had benoemd met ‘speciaal’. het suggereerde dat dat niet de normale benoeming was of dat ze al vaak andere dingen had gehoord.
Ze begon te spreken en Brimstone had het gevoel dat de interesse van zijn gezicht droop. Hij was normaal gezien niet bepaald een nieuwsgierig type, maar dit verhaal boeide hem meer dan hij ooit had kunnen denken. Ze forceerde een glimlachje. Brimstone’s mondhoeken trokken zich geruststellend omhoog. Hij merkte dat het toch wat wrong bij haar, maar ook wist hij niet goed hoe hij haar kon helpen. Na een tijdje merkte hij pas dat hij nog steeds niet had geantwoord. Diep vanbinnen wou hij wat verder doorvragen, maar hij liet het voor wat het is. ”Over een heftige mutatie gesproken.” In zijn stem was te horen dat hij toch wel onder de indruk was.
Na haar verhaal te horen voelde hij zich ook wat moediger en vond dat hij het haar toch wel verschuldigd was, aangezien zij haar verhaal ook had gedaan. Met een bijna onhoorbare klik versmalde hij zijn irissen terug en keek haar kort aan. ”Niet zo extreem als dat van jouw.” Begon hij. ”Ik krijg versmalde irissen.” Zijn mutatie had nog veel bijwerkingen, maar dat was allemaal niet zo interessant. Zijn ogen kregen weer hun normale vorm en een glimlach sierde zijn lippen wanneer hij terug naar haar keek.
Praten over mutaties was op X z’n school een dagelijkse bezigheid. Ze had de indruk dat er hier meer gefocust werd op algemene educatie. Het lesrooster dat ze eerder die dag had gekregen, stond vol met normale ‘menselijke’ vakken. Iets wat wel een aanpassing zou zijn. Tot nu toe had ze elke dag minstens een uur in een training room gestaan, nu was dat toch aanzienlijk minder. Met mutaties bezig zijn, was een gewoonte. Daarom vond ze zijn directe vraag naar haar mutatie ook absoluut niet vervelend, en gaf ze er zonder aarzelen een antwoord op. Na haar uitleg bleef het een tijdje stil, ze zag zowaar hoe de jongen haar woorden probeerde te verwerken. Ze gaf hem met plezier de tijd tho. ”Over een heftige mutatie gesproken.” Bracht hij uiteindelijk uit. Ze knikte kort. ”Dat wel, maar de enige optie was er mee leren leven, dus dat heb ik ook gedaan”, Zei ze schouderophalend. Als er iets was wat ze geleerd had over de jaren, was het positief blijven.
Na haar uitleg leek Brim ook de drang te voelen om haar vraag van eerder met iets meer informatie te beantwoorden. Zijn ogen werden smaller, maar nu wreef hij er niet in, dus zag ze alles gewoon gebeuren. ”Niet zo extreem als dat van jou.” Vertelde hij. ”Ik krijg versmalde irissen.” Vervolgde hij toen. Reagan vond het heel erg op de ogen van een slang lijken, maar dan.. Minder gemeen en vals? ”Zie je dan ook beter?” Vroeg ze voorzichtig. Zelf had haar mutatie ook effect op haar ogen, maar haar zicht veranderde er niet echt door. Ze zag alles even goed -of slecht- als anders.
Brimstone had niet langer het gevoel dat hij een buitenbeentje op dit eiland was. Vanbinnen wist hij maar al te goed dat hij dat nooit echt was geweest, maar nu dat hij een gesprek had gevoerd en iemand anders haar mutatie had gehoord voelde hij zich meer op zijn gemak. Hij zette zich terug recht in zijn zetel en legde zijn ellenbogen op zijn benen en ging lichtjes naar voor hangen. Haar woorden drongen traag tot hem door en het zette hem even het denken. Een ‘hmmm’-geluid verliet zijn lippen. Hij had het nog nooit op die manier bekeken. Hij bekeek zijn mutatie eerder als iets dat hem heeft weggehaald bij zijn broer en zussen. Langs de andere kant had het natuurlijk ook zijn familie wel gered, maar op de foute manier. Even was hij verzonken in zijn eigen gedachten. De verandering van liedje op de radio die nog steeds speelde haalde hem terug. Hij keek naar Raegan op en glimlachte eens onopvallend. Zij zou niet snappen waarom, maar ze had hem op een andere manier doen nadenken.
Hij had haar niet het hele verhaal verteld. Want of hij nu met zijn mutatie zou leren leven of het zou blijven wegdrukken, aangenaam zou hij het nooit vinden. Voor hij haar vraag beantwoorde verwijdde hij zijn irissen opnieuw. ”Ik zie alles in infrarood.” Zijn mondhoeken krulde zich wat omhoog. Persoonlijk vond hij een nadeel. Hij gebruikte het zelden en dus wist hij er zich nog niet goed mee te oriënteren. Momenteel zag hij het als een zwakte. ”Heeft jou mutatie dan geen effect op je?” Na haar vraag had hij het pas tot zich laten doordringen dat de dame voor hem andere mensen hun miserie weg nam. Het klonk zo heftig. Het enige dat hij kon was mensen miserie toebrengen, ze vaststeken in hun eigen lichaam, als een gevangene. Nu ze het over mutaties hadden, iets wat waarschijnlijk wel een normaal gespreksonderwerp is binnen deze gebouwen, vond hij het best aangenaam. Dit was de eerste keer dat hij het echt over had met iemand en hij kon niet ontkennen dat er een bepaalde druk van zijn schouders afkwam.
Goed, hij had zeker wel een punt met de conclusie dat haar mutatie een heftige was. Maar het kon altijd erger. Ze had al genoeg mutanten gezien waar ze niet echt mee zou willen ruilen. Uiteindelijk had ze er ook maar het beste van proberen te maken, iets wat dankzij de intensievere begeleiding op de andere school wel gelukt was. Ergens was ze liever gewoon in Ierland gebleven, maar het had haar wel stukken geholpen. Haar moeder had dan uiteindelijk toch gelijk gekregen. Al was er zeker nog ruimte voor verbetering. Daarom dat ze haar uiteindelijk eerst nog naar hier hadden gestuurd, in plaats van naar huis. Al kon die aankomende dreiging van de overheid er ook wel voor iets tussen zitten.. X had haar namelijk blijven pushen met als excuus dat ze hier op Genosha gewoon veiliger zou zijn.
Nu Tooth iets vrijer over zijn mutaties praatte, durfde ze het aan om nog een keer naar zijn ogen te vragen. ”Ik zie alles in infrarood.” Vertelde hij. Reagan probeerde zich er wat bij voor te stellen, maar verder dan de dingen die ze wist van de films ging het ook niet. ”Heeft jouw mutatie dan geen effect op je?” Vroeg hij vervolgens. Ze glimlachte zwakjes. ”Ja, een hele hoop”, Bekende ze. Ze ging verzitten, sloeg haar armen nu om haar knieën heen, die ze had opgetrokken. ”Ik voel alles alsof ik het zelf heb meegemaakt”, Vertelde ze. ”En een bijwerking van emotionele pijn weghalen, is dat ik die herinneringen die het trauma veroorzaken, kopieer”, Vervolgde ze. ”En hoewel ik alles net iets sneller verwerk, blijft het wel een last”, Knikte ze. Vervolgens grinnikte ze. ”Maar ik doe het mezelf aan, ik kan het gewoon niet laten”, Zei ze schouderophalend. Als ze daar nu een keer mee zou kunnen ophouden..
Morphine reageerde niet op zijn uitleg over zijn ogen. Iets wat hij ook wel had verwacht. Het was niks speciaals en meeste mensen stelde er ook geen verdere vragen bij. Iedereen had het wel al eens ergers gezien. Haar uitleg werd voorafgegaan door een zwak glimlachje, wat hem vertelde dat de bijwerkingen van haar mutatie niet bepaald de beste waren. Hij luisterde aandachtig. Zijn ogen verlieten haar gezicht niet. Ze zette zich er wat gemakkelijker bij en hij kon het niet laten om haar bewegingen te volgen. Zijn wenkbrauwen vormde een frons wanneer ze begon te praten en blik gaf een bedenkelijke en zelfs iets of wat bezorgde indruk. ”Je wilt de mensen gewoon helpen.” Zijn woorden ging gepaard met een kleine knipoog. Ze heeft een lastige mutatie, maar ze helpt er mensen mee en toont zo dus alleen maar haar goed hart. ”Echt chapeau.” Hij wachtte heel eventjes. ”Dat je zelf door die miserie wil om andere te helpen.” Hij glimlachte.
Brim begon over alles na te denken, misschien wel harder dan hij eigenlijk zou mogen doen. Raegan hielp mensen en had er daarna zelf problemen mee, ze verdiende het niet. Hij verdiende de miserie achteraf wel. Er trok een frons over zijn hoofd. Wanneer hij weer op keek en haar daar zag zitten met haar benen opgetrokken trok hij zijn gezicht weer in de plooi en krulde zijn lippen zich zachtjes in een glimlach. ”Dus momenteel zit je met de pijn van iemand in de lichaam dat je nog niet hebt verwerkt?” Op deze manier probeerde hij de puzzelstukjes bijeen te leggen. ”Daarom is je bloed dus nog zwart?” Zijn stem klonk zacht. Zelfs vond hij zichzelf wat bemoeizuchtig en dus ging hij wat achteruit zitten. Hij deed het als teken van toch wat afstand te nemen. Ook keek hij even de kamer rond. Raegan had dan misschien wel geen problemen met zijn vragen, toch wrong het wat bij hem.
Eigenlijk zou ze haar mutatie ook gewoon op zichzelf moeten kunnen gebruiken. Of iemand met dezelfde mutatie die haar verloste van de kwellingen die de hare met zich mee bracht. Maar dat was nu eenmaal niet zo, dus moest ze zichzelf er maar doorheen sleuren. Of er niet meer aan beginnen. Beiden waren niet zo simpel gezegd als gedaan tho. Het bleef een opgave, zowel om het gewoon te laten als om het vol te houden. Een fragiele balans tussen haar eigen gezondheid en die van anderen. ”Je wilt de mensen gewoon helpen.” Constateerde Tooth, en ze knikte voorzichtig. ”Echt chapeau.” Zei hij. ”Dat je zelf door die miserie wil om andere te helpen.” Complimenteerde hij. Reagan wist niet goed hoe ze er op moest reageren. Tot nu toe had ze vooral te horen gekregen hoe roekeloos ze er soms mee om ging, ten koste aan haar zelf.
”Ik doe gewoon wat ik kan met de krachten die ik heb”, Wimpelde ze hem daarom een beetje af. Hij keek haar weer aan, een zachte glimlach om zijn lippen. Eentje die ze, op die korte tijd, wel was gaan waarderen. Zijn aanwezigheid in het algemeen. De geruststelling die hij leek uit te stralen zonder dat hij het zelf door had. ”Dus momenteel zit je met de pijn van iemand in de lichaam dat je nog niet hebt verwerkt?” Vroeg hij. ”Daarom is je bloed dus nog zwart?” Vervolgde hij, en Morphine knikte bevestigend. ”De mentale pijn van drie mensen, eigenlijk, dus het zal wel nog even duren voor dat opgelost raakt”, Antwoordde ze naar waarheid. Het enige wat ze kon doen, was het tijd geven, jammer genoeg.
Hij was naar haar aan het staren uit pure fascinatie, zonder zelf door te hebben hoe eng hij er op die moment misschien wel niet uitzag. Pas na een tijdje had hij het door, schudde zijn hoofd en probeerde zo subtiel mogelijk terug weg te kijken. Het rood trok wat naar zijn wangen, maar het was bijna onzichtbaar. Ze knikte voorzichtig. Het leek wel of ze zichzelf er van moest overtuigen of alsof ze zichzelf er niet gelukkiger mee maakte. Toch besloot hij om achter een simpel knikje niet te veel te zoeken. Brim ving een zekere twijfel in haar gedrag op na zijn compliment, maar ook dat liet hij gewoon voorbij vliegen. Hij vond zelf dat hij zich al te veel had gemoeid en nam wat afstand.
”Je bent een goed iemand.” Een aanmoedigend glimlach verscheen rond zijn lippen. Hij knipoogde eens kort naar haar. Haar stem leek hem wel terug geroepen te hebben. Hij kon weer goed nadenken, was gestopt met staren en hij verloor zijn gigantische interesse in haar mutatie wat. Brimstone had altijd een glimlach gehad die mensen kalmeerde. Een soort glimlach die hij had leren gebruiken binnen de muren van het huis waar hij was opgegroeid. Hij was de beschermende persoon daar en het was voor hem een dagelijkse taak om mensen gerust te stellen. De tijd vloog voorbij terwijl hij daar met Reagan zat. Ze spraken zonder ongemakkelijke stiltes en zij zorgde ervoor dat hij zich op zijn gemak voelde en hij had het gevoel dat hij hetzelfde voor haar deed.
Ze knikte bevestigend en hij luisterde naar haar woorden. Zijn blik kreeg iets bezorgds. ”Drie?” Zijn stem had iets geschokt. Hij liet zich achterover vallen in de zetel waar hij in zat. Dat was natuurlijk niet niks. Hij vond het moeilijk om te begrijpen dat Reagan met die ‘ellende’ kon leven. ”Hopelijk moet je nooit mijn miserie achter me opruimen.” Sprak hij op een luchtige manier, misschien zelfs een beetje lachend. Hij trok een scheef glimlachje naar haar. Nadat hij het had uitgesproken leek zijn hart wel te worden samengeknepen. Wat als ze dat echt eens zou moeten doen? Dat hij mutatie fout ging. Hij kende haar dan nog maar net, maar zoiets zou hij haar nooit willen aandoen. Reagan was een eerlijk iemand die mensen alleen maar wou helpen, dus moest zij niet boeten.
Het nadeel aan een mutatie als de hare, was dat mensen na een tijdje altijd terug kwamen voor meer. Bij sommigen was het bijna een verslaving geworden. Langs de andere kant kon zij dan ook weer geen nee zeggen, en bleef ze gewoon doorgaan tot ze er zelf aan onderdoor ging. Niet de beste manier om haar mutatie te gebruiken dus. Ook Tooth kon het bijna niet geloven toen ze vertelde over de drie ‘verhalen’ die ze momenteel aan het verwerken was. ”Drie?” Herhaalde hij geschrokken, waarna hij onderuit zakte in de zetel. Reagan knikte met een zwak glimlachje. ”Zoals ik al zei, ik kan het gewoon echt niet laten”, Zei ze schouderophalend. Ze zuchtte kort, wreef vermoeid in haar ogen. Alsof er over vertellen haar er weer aan had herinnerd hoe kapot ze eigenlijk was.
”Hopelijk moet je nooit mijn miserie achter me opruimen.” Zei Brim toen lachend. Reagan beet kort op haar tong. ”Als je dat van me wilt, dan doe ik het sowieso tho”, Zei ze toen. Alleen moest hij dan wel even wachten, tot de trauma’s van nu wat vervaagd waren. ”En trouwens, hoe kan iemand als jij nu miserie veroorzaken?” Vervolgde ze met een glimlachje. Ze kon het zich amper voorstellen, ze vond hem echt een aangenaam persoon. Het was bijna onmogelijk dat hij iemand pijn zou doen, toch?
Naarmate hun gesprekken vorderde merkte hij dat Reagan’s glimlachen zwakker werden, maar ook hij voelde dat de onderwerpen zwaarder werden en niet langer gezien konden worden als ‘small talk’. Ze beantwoorde zijn vraag schouderophalend en wreef in haar ogen. Hij zei niets, maar schonk haar een glimlach en een knikje.
Hij grinnikte kort bij haar opmerking. ”Zoiets zou ik nooit ven je verwachten.” Iets wat ook waar was. Nooit zou hij iemand vragen op zichzelf op te offeren voor hem. Zeker niet wanneer die persoon een goed hart heeft. Hij had zijn blik naar haar vraag naar zijn benen gericht. Hij schaamde zich niet voor wie hij was, maar toch vond hij het soms lastig. Zelf wou hij altijd het beste doen voor iedereen, vriendelijk zijn en de mutatie waar hij mee zat bracht enkel en alleen ellende. ”Dat heb ik te danken aan mijn mutatie.” Zijn blik was terug op Reagan gericht en een halve glimlach had zich rond zijn lippen getrokken.
Hij duwde zich recht uit de zetel waar hij in zit en wandelde richting de zetel waar zij zich in bevond. ”Zin om een stukje te gaan wandelen?” Vroeg hij haar met een aandoenlijke glimlach. Zijn hoofd had hij wat gekanteld. Het was oneerlijk van hem om van onderwerp te veranderen, aangezien Reagan hem ook de kans gaf om alles aan haar te vragen, maar hij ontweek het onderwerp liever.
Hoewel de onderwerpen steeds serieuzer werden, verloor Tooth zijn glimlach niet. Hij bleef even rustig, had zijn gevoelens perfect onder controle. Of dat was toch wat hij liet uitschijnen. Zij zelf probeerde dat ook, maar faalde daar toch wel meer in. Het was dat haar eigen emoties gewoon overstemd waren door de angst en het verdriet van drie anderen. Anders had ze het er ook wel beter van af gebracht. ”Zoiets zou ik nooit ven je verwachten.” Reageerde Tooth op haar woorden. De redhead knikte, maar wist dat ze zichzelf waarschijnlijk niet zou tegen, als het moment er was. ”Dat heb ik te danken aan mijn mutatie.” Reageerde hij toen op haar vraag. Verder was er geen uitleg, maar dat gaf niet. Als hij er liever niet over praatte, zou ze dat respecteren.
De jongen stond op en kwam bij haar zetel staan. Vragend keek ze omhoog. ”Zin om een stukje te gaan wandelen?” Vroeg hij, zijn houding deed haar aan een puppy denken. Daarom knikte ze gewillig. ”Tuurlijk”, Bevestigde ze nog, waarna ze zelf op stond en haar trui dicht ritste. Dat hij naar buiten wou, had hij niet aan gegeven, maar ze had het automatisch altijd wat kouder als ze moe was. Maar een wandeling zou haar misschien weer wakker maken. ”Waar wil je heen?” Vroeg ze nieuwsgierig. Ze wou wel eens wat meer van deze school zien.
Het leek wel of het enthousiasme en de spraakzaamheid op Reagan werden getrokken door de gesprekken die ze voerden. De meeste opmerkingen werden beantwoord door een knik op een zwak glimlachje. Hij twijfelde er geen seconde aan dat het te maken had met de gevolgen van haar mutatie en probeerde haar dus zo veel mogelijk op te beuren met zijn goed humeur, dat vandaag uitzonderlijk goed zat. Brimstone was nu eenmaal iemand die zich beter en gelukkiger voelde aan de hand van zijn gezelschap. Morphine keek naar hem op wanneer hij naast haar stond. Hij kon niet ontkennen dat ondanks de zwarte ogen het er aandoenlijk uitzag. De manier waarop ze zo naar boven keek gaf haar iets schaapachtigs. Ze beantwoorde zijn vraag positief en hij kon een glimlachje niet onderdrukken. Haar lichaam kwam in beweging. Snel liet hij zijn ogen over haar heen gaan, nu hij voor de eerste keer recht zag staan. Tooth had nog geen enkel idee waar hij naartoe wou gaan, maar doordat ze haar trui verder dicht ritste leek naar buiten gaan geen slecht idee meer. Zelf deed hij zijn leren jas aan wanneer ze haar vraag stelde. Hij bewoog zichzelf naar de deur van de ruimte. Zijn gezicht trok zich tot een licht bedenkelijk frons. ”Wandeling over het plein?” Een korte stilte. Hij keek haar aan na zijn woorden. ”De tuin?” Weer viel er een korte stilte. Aangezien hij niet direct op een ander voorstel kwam, vervolgde hij: ”Aan jou de keuze.” Zijn lippen trokken zich aan één kant iets hoger. Zijn vinger klemde zich rond de kraag van zijn jas en trokken hem wat meer naar voor en omhoog. Langzaam en uitnodigend wandelde hij de gang in, wachtend op een bevestiging of eventueel een ander voorstel.
Brim leek een extra mutatie te hebben. Zijn perfecte timing, de goeie woorden op het goeie moment, het kon gewoon geen toeval zijn. Zijn voorstel om een wandeling te maken en daarbij het gesprek van net af te sluiten, kwam als geroepen. Ze wist niet hoe lang ze nog door had kunnen gaan voor ze was beginnen huilen. Niet omdat ze zichzelf zo zielig vond, maar omdat de herinneringen naar boven leken te komen toen ze er over was beginnen praten. Daarbij voelde ze de stress en pijn alsof ze het zelf had meegemaakt. Niet echt een aangenaam gevoel, zeker niet als het nog eens drie keer zo intens was. Dus stond ze opgelucht op, volgde de jongen richting de deur. Het viel haar op hoeveel groter hij was dan op het eerste zicht had geleken.
”Wandeling over het plein?” Reageerde hij op haar vraag. ”De tuin?” Was het volgende voorstel. ”Aan jou de keuze.” Nadenkend volgde ze hem de gang op en nam toen een beslissing. ”De tuin klinkt goed”, Knikte ze met een glimlachje. Hoewel er nu waarschijnlijk niet echt veel bloemen zouden zijn, kon het ook zijn charme hebben. Plus, dan wist ze alvast één iets op dit gigantische eiland met zekerheid liggen.
Ze volgde hem de gang in terwijl ze nadacht waar ze waartoe wou gaan. Hij beantwoorde haar antwoord met een glimlach die zelfs een klein stukje van zijn tanden liet zien. Stiekem gaf hij ook de voorkeur aan de tuin. Hij wandelde verder naar de buitendeur en hield die voor haar open. You know, hij is een echte gentleman. Ze wandelde richting de tuin en hij paste de snelheid van zijn pas aan, aan die van Reagan. Ze was namelijk kleiner en hij wilde dat ze zich op haar gemak voelde. Hij genoot van de koude winterse lucht die zijn longen vulde. Hij was sinds zijn aankomst nog niet vaak buiten geweest. Dit was wellicht een van de eerste keren. Zijn blik gleed eens opzij en hij keek haar aan. Hij kon niet ontkennen dat hij genoot van het gezelschap, niet enkel omdat hij niet meer alleen wou zijn, maar ook omdat hij Reagan oprecht aangenaam en leuk vond.
Ze naderde de tuin. Het was onwaarschijnlijk dat ze iets zouden zien van de bloemen die zich in de tuin bevonden, maar zelf wanneer ze over een deken van sneeuw lagen hadden ze iets prachtigs. Brimstone was een liefhebber van het seizoen winter. Het had iets mysterieus, iets gezelligs, ondanks dat het er zo ijzig koud uitzag. Hij wandelde langs de bevroren planten. ”Ik dacht dat een wandeling je wel goed zou doen.” Bekende hij. Hij keek haar aan en er was duidelijk begrip te zien. Verder zou hij er niet over door gaan. Nu ze buiten waren wou hij het over iets anders hebben dan mutaties of serieuze dingen. Hij keek wat rond, wou iets zeggen om de stilte te breken, maar aan de andere kant genoot hij er wel van.
Hoewel het buiten waarschijnlijk niet al te warm meer was, wilde ze wel graag de tuin zien. Trouwens, was ze ook niet gewoon gewend aan koudere temperaturen? Ze had verdomme in Schotland gewoond, erg zonnig was het daar meestal niet. Dus volgde ze Tooth zonder enig protest naar de tuin. Ze glimlachte geamuseerd toen hij de buitendeur voor haar open hield. Nog even en hij maakte er een buiging bij. Dat zou nogal wat zijn. De koude wind streek langs haar gezicht en deed haar even rillen. Ze kroop wat dieper in haar sweater om wat op te warmen. Toch vond ze het wel fijn om de frisse lucht te proeven. Tooth had haar dan wel helemaal tot rust gekregen, het benauwde gevoel was altijd een standaard. De angst kreeg zelfs hij niet weg, gezien het niet eens haar eigen angst was.
Plus, buiten zijn verzette haar gedachten ook nog een keer. De paadjes van de tuin waren duidelijk al bewandeld, want de sneeuw was al wat plat getrapt. Maar nu was er niemand in de tuin, behalve zij twee. Ze vroeg zich opnieuw af waar al het volk naartoe was. Langzaam begon ze zich weer meer te ontspannen, keek nieuwsgierig naar de omgeving. Dat leek Tooth niet te ontgaan. ”Ik dacht dat een wandeling je wel goed zou doen.” Merkte hij op. Ze keek hem aan en glimlachte. ”Ja, echt wel”, Stemde ze in. ”Zouden er planten shapeshifters bestaan?” Vroeg ze zich toen luidop af, bleef bij een ondergesneeuwde struik staan. Ze stelde zich voor hoe het ding protesterend veranderde in een mens toen ze zachtjes aan één van de takjes trok, om de sneeuw er van te halen.
Wanneer hij de deur openhield voor haar voelde hij meteen de ijzige wind langs zijn gezicht snijden. Het was koud buiten, daar was geen ontkennen aan, maar toch had de winter iets zachts. Waarschijnlijk kwam dat wel door het glinsterende van de sneeuw die zich over het terrein van Genosha had verspreid. Een glimlach sierde haar lippen en hij kon niet anders dan die te beantwoorden. Zijn hoofd kantelde zich in een knikje. Zijn ogen keken haar schuin aan en hij zag hoe ze wat dieper in haar sweater kroop. Het was onmogelijk om het niet op te merken. Hij maakte de aanzet om zijn handen uit zijn zakken te halen en om een ervan eventueel rond haar schouders te slagen, maar hij hield zich in. Ondanks dat hij een gentleman was, was hij ook onzeker op gebied van een move maken. Met de volgende windvlaag probeerde hij zijn zet te camoufleren door zijn handen dieper in zijn zakken te duwen en zijn hoofd wat tussen zijn schouders te trekken. Haar rode haren staken op een vurige manier af tegen de sneeuw. Op een zeker manier vocht haar uiterlijk met de natuur op dat moment, maar dat gaf het net iets volmaakts.
Des te langer ze door te tuin wandelen, des te meer het leek of Morphine tot rust kwam. Haar gespannen tred werd zachter en alsook haar blik. De tuin was leeg. Het leek wel of zij de enige twee waren die genoten van een rustige winterwandeling in de tuin. Tooth volgde elke beweging die ze maakte zonder er al te stalkerig uit te zien. Haar glimlach stelde hem op een zekere manier gerust. Nu wist hij zeker dat zij zich terug wat beter in haar vel voelde, misschien moest hij zich nu dan ook maar eens volledig ontspannen. Net wanneer hij besloot dat te doen gooide Reagan er iets uit waar hij niet anders op kon reageren dan te lachen. Luidop. Haar ogen waren gefixeerd op de struik voor haar. Hij stond achter haar. Zijn handen sloten zich in een vluchtige beweging rond haar middel, wanneer ze aan het takje trok en de sneeuw op de grond viel, met als doel haar te laten verschieten. Langzaam bracht hij zijn hoofd wat langs het hare en sprak: ”Stel je voor.” Zijn handen lieten haar weer los en hij zette terug een stap achteruit. Een vrolijke glimlach had zijn lippen gesierd. Niet lang na zijn actie glipte twijfel zijn hersenen binnen. Was dat hij het beste plan? Hij zag er misschien wel zeker van zijn stuk uit, maar het tegenovergestelde was de waarheid. Hij probeerde het van zich af te zetten en besloot om langzaam de wandeling verder te zetten.
