In een onzekere wereld als deze, was het beslist een fijn gevoel om een soort toekomstplan te verzinnen. Het gaf haar ergens hoop dat dit nog steeds mogelijk was. Dat de wereld niet zou vergaan in oorlog en bloedvergieten. Dat er nog een kans was dat ze al deze dingen gewoon konden uitvoeren zonder dat ze overal moesten vrezen om hun leven puur omdat ze anders waren. Omdat hun DNA iets anders in elkaar zat dan dat van andere mensen. Het stelde haar gerust, en dit was het beste geschenk dat Tooth haar nu kon geven. ”5 honden, 3 katten, 2 konijnen en een pony?” Stelde de jongen met een glimlachje voor. ”Deal?” Vroeg hij, en ze lachte geamuseerd. ”Als je die konijnen uit elkaar kan houden ja, straks hebben we er 30”, Grinnikte ze. Het spreekwoord ging niet voor niets over konijnen..
Haar volgende woorden deden hem lachen. ”Ja, ik snap je.” Zei hij toen echter met een serieuze toon. ”Zo die vleugeltje en die veren en dat gefladder en ja…” Vervolgde hij. ”Fladderig.” De redhead trok haar wenkbrauwen op en gaf hem een plagende por in zijn zij. ”Gedraag je”, Zei ze bestraffend, al kon ze een grijns niet tegenhouden. ”Ik kan er ook niks aan doen hoor. Jeugdtrauma’s enzo”, Zei ze, heel serieus. Iedereen had wel van die irrationele angsten. Alles wat veren en vleugels had, was toevallig één van de hare.
”Een villa, een klein gezellig huisje of een boerderijtje?” Vroeg hij vervolgens. Iets waar ze toch bij na moest denken. In tussentijd plaatste ze haar hand op zijn onderarm, liet die zo verkennend naar boven glijden, over de duidelijke ronding van zijn spieren. ”Ehm. Gezien ons plan om een kleine zoo op te richten, zou ik zeggen een boerderijtje. Maar ik kan makkelijk overal wonen, denk ik”, Zei ze uiteindelijk. Ze keek hem nieuwsgierig aan, benieuwd of haar antwoord hem zou bevallen.
Brimstone zat ondertussen wel al een tijdje op de school. Toch was het nu pas, daar in het bed op de kamer van Reagan, dat alles duidelijk leek te worden. Hij zat op een school vol met mutanten. Telkens leek het onrealistisch voor hem, als een droom, maar nu werd hij in zijn gezicht geslagen door de realiteit. Hij was niet zoals de meeste op deze aardbol, dat zou hij nooit zijn, en de prachtig dame die bij hem lag ook niet. Misschien wou hij dat ook wel niet.
Haar opmerking deed hem licht grinniken. ”Misschien best.” Zijn gezicht trok een gespeelde frons. Konijnen waren nu eenmaal diertjes die net iets te graag van bil gingen en dan nog eens veel jongen kregen. Misschien moesten ze maar gewoon allemaal vrouwtjes nemen, om het simpel te houden. Het was ook niet bepaald zijn lievelingsdier, dus 30 moest hij er zeker niet hebben.
Hij keek haar licht geschokt aan wanneer ze hem plagend in zijn zij porde. Zijn lippen krulde zich tot een geamuseerde halve glimlach. Het deed hem goed dat ze er wel mee kon lachen. Teder wreef hij langs haar gezicht en gleed verder in haar roodkleurige haren. ”Ik zal alle dieren met vleugels wel bij je weg houden.” Zijn stem klonk serieus. Het leek misschien lachwekkend, maar hij zou het zonder twijfel voor haar doen.
Haar woorden deden hem glimlachen. Zonder het te hoeven zeggen leken ze zo goed overeen te komen. Alles leek zo simpel wanneer hij bij haar was. Haar nieuwsgierig ogen glinsterde in het licht dat door het raam viel. Hij antwoordde niet op haar woorden, maar liet een instemmende geluid horen. Zijn hand gleed over haar arm naar haar rug. Daar plaatste hij zijn hand tussen haar schouderbladen en trok haar zacht dichter naar hem toe. Hij liet zijn longen leeglopen en drukte kort zijn lippen tegen Reagan’s voorhoofd. Zijn ogen sloten zich langzaam en zijn ademhaling vertraagde.
In zijn slaap sloot hij zijn armen rond haar heen en trok haar nogmaals tegen zich aan. Zijn hoofd leunde zacht tegen het hare aan. Haar aanwezigheid zorgde voor een zekere rust terwijl hij sliep. Hij ontwaakte lichtjes en kon een glimlach niet onderdrukken. Kort en zacht liet hij zijn vingers door haar haren glijden hij deze weer naar haar rug liet zakken. Met die glimlach, die zijn lippen sierde, viel hij terug in slaap.
