Ze had ervoor gezorgd dat hij voor een dilemma kwam te staan. Bij haar blijven of haar achter laten. Ondanks dat ze elkaar nog maar zo kort kende was het een vrij moeilijke beslissing voor hem geworden. Zijn ogen keken haar wat vertwijfeld aan, omdat hij de keuze in zijn hoofd aan het afwegen was. Haar blik zorgde dat hij veel liever zou blijven dan wat dan ook. Dat was dan ook de reden dat hij toestemming vroeg om te blijven. Hij had het dan met enkele smoesjes wat proberen verdoezelen. Als hij echt eerlijk moest zijn, had hij moeten toegeven dat hij het allemaal voor haar deed en dat alle andere redenen er niet toe deden.
Haar tegenargument was wel degelijk een goede. ”Hmmm..” Hij keek eens naar de deur en trok zijn mond scheef. ”Misschien is dat dan toch interessanter.” Grapte hij over de cafetaria. Toch was het grappige snel van zijn gezicht gevaagd wanneer ze voor hem kwam staan en begon te praten. Zijn mondhoeken krulde zich eerder op een geamuseerde en tevreden manier. Zonder het zelf helemaal door te hebben stelde hij haar voor in lingerie. Hij was al een hele dag op pad met een adembenemende dame. Haar hand lag op zijn borstkas en er ontstond een lichte druk.
Hij keek op haar neer voor hij haar oppakte. Nog voor hij haar helemaal goed vast had drukte hij zijn lippen kort op die van haar. ”Het ziet er inderdaad wel beter uit.” Zei hij toen hij zijn blik kort naar het bed liet gaan. Bij het bed liet hij haar weer zakken zodat ze haar voeten op de matras kon zetten. Hij keek glimlachend naar haar op aangezien ze nu iets groter was dan hem. Het zag er zo schattig uit dat hij zelfs even moest wegkijken, want zijn mondhoeken zouden scheuren.
Natuurlijk pikte hij in op haar opmerking. Ze had het hem ook makkelijk gemaakt. ”Hmmm..” Bromde hij, terwijl hij naar de deur keek. ”Misschien is dat dan toch interessanter.” Merkte hij op. Als het zo zat.. Dan moest ze hem maar een reden geven om toch te blijven. Ze blokkeerde hem de weg naar het andere bed, gaf hem de subtiele (niet zo subtiele) hint dat hij gewoon bij haar in bed moest komen liggen. Als dat hem niet tegenhield van naar de cafetaria gaan, dan wist ze het ook niet meer. Het had blijkbaar gewerkt tho, want ineens werd ze opgetild en richting het bed gedraaid. Ze vond al snel weer steun, in de vorm van de matras. Gelukkig had hij haar ook nog vast tho, want zijn kus maakte haar licht duizelig.
”Het ziet er inderdaad wel beter uit.” Concludeerde Tooth uiteindelijk. Ze kon een giechel niet onderdrukken. De jongen keek naar beneden, zachtjes leunde ze op zijn schouder met haar ene arm. Haar vrije hand legde ze op zijn kaak, draaide zo zijn hoofd terug naar haar toe. Hij had tot nu toe al het initiatief genomen, nu was het haar beurt. Ze gaf hem een lange, intense kus. Waar ze daarnet eerder een tikje onderzoekend en terughoudend was geweest, hield ze zich nu niet meer in.
Het was dat ze een break nodig had om op adem te komen, anders was ze nog een tijdje door gegaan. Ze liet haar handen langs zijn brede schouders naar zijn armen glijden. ”Ik had je bijna een shirt van me aangeboden om in te slapen maar daar ga jij niet in passen hé”, Grapte ze. Ze zag het al helemaal voor zich. ”Ik ga wel even van broek wisselen, een jeans is niet zo handig”, Liet ze hem toen weten, waarna ze gebruik maakte van de veren in de matras om van het bed te springen. Ze liep naar de kast en haalde er een zwarte en uiterst comfortabele joggingsbroek uit. Nu zou ze makkelijk naar de badkamer kunnen lopen, maar waarom zou ze dat doen als ze Tooth ook nog eventjes iets moois kon geven om over te dromen als ze straks gingen slapen?
Het leek wel of de tijd stil stond wanneer hun lippen elkaar raakte of wanneer hun blikken elkaar kruiste. Er waren veel dingen die hij kon opnoemen die hij voelde wanneer hij haar zag en aanraakte. Toch waren ze allemaal moeilijk onder woorden te brengen. Brimstone was dan ook nooit iemand geweest die graag over zijn gevoelens sprak en daar zou ook niet super snel verandering inkomen. Hij was eerder iemand van daden, zoals: haar oppakken en haar naar haar eigen bed verplaatsen zonder dat zij er moeite voor had moeten doen. Het was maar iets simpels, maar dat was nu eenmaal zijn manier van doen.
Haar gegiechel deden zijn mondhoeken spontaan omhoog krullen. Ze leunde op zijn schouder. Haar andere hand voelde hij langs zijn wang gaan. Met een lichte druk draaide ze zijn hoofd naar dat van haar. Haar lippen vonden die van hem. Hij legde een arm over haar rug en trok haar dichter tegen zich aan. De vinger van zijn andere hand liet hij tussen haar haren door glijden. De twijfel gleed uit Tooth’s lichaam. De eerste keren wist hij niet helemaal of ze er wel oké mee was, maar dat gevoel was nu weg. Hij volgde haar en naarmate de kus vorderde verdween ook bij hem alle terughoudendheid.
De kus duurde een enige tijd voor ze zich weer van elkaar los maakte. Een lach rolde over zijn lippen naar buiten. Hij zag zichzelf meteen in een roze gecentreerde T-shirt. Niet dat hij Reagan roos zou zien dragen, maar hij overdreef graag tijdens zijn fantaseren. ”Ik vrees ervoor.” Antwoorde met de speelse grijns nog steeds rond zijn lippen. Hij kikte instemmend bij haar opmerking en liet zijn arm van haar rug glijden. Met een soepele beweging hopte ze van het bed af en wandelde richting de kast. Zijn blik gleed naar beneden. Jep, inderdaad, een trouwe jeansbroek. Nonchalant trok hij zijn schouders op en keek terug naar de roodharige meid. Hij had verwacht dat hij de deur van de badkamer zou horen open gaan. Tot zijn verbazing kwam hij erachter dat ze besloot om zich gewoon om te kleden in het midden van kamer. Hij grinnikte eens en probeerde tevergeefs zijn hoofd weg te draaien.
Pas als zij zich omdraaide draaide hij snel zijn hoofdweg en begon wat aan prularia te frullen. Net zoals Morphine deed hij ook zijn jeans uit. ”Een jeans is niet zo handig.” Sprak hij met een grijns en hij haalde zijn schouders eens op. Hij wou vragen voor een eventuele te grote joggingsbroek, maar hij wist nu al dat dat een verloren zaak zou zijn. Ze was 15 cm kleiner dan hem en een stuk smaller. Hij wilde nog steeds in het andere bed slapen, voor hem maakte het allemaal niet uit. Bij haar was natuurlijk beter, maar hij was iemand die veel respect had voor anderen. Ondanks dat zij er zo amazing uitzag, zou hij zich ergens anders leggen indien zij het wenste. Hij trok ook zijn T-shirt uit, hij sliep namelijk al jaren zonder en zag het niet echt zitten om dat nu te veranderen. Zijn lichaam keerde hij weer in de richting van Reagan. Wanneer ze zijn gezichtsveld binnen kwam verscheen er een glimlach rond zijn lippen.
Ging het te snel? Haar moeder zou haar waarschuwen van wel. Maar ze was anders nu. Ze wist meer. Ze wilde deze kans niet zomaar aan haar voorbij laten gaan omdat ze misschien wel eens gekwetst zou kunnen worden. Het was ook allemaal maar een gok. Ze moest toegeven dat ze zich vaak genoeg bang had laten maken door alle hartbrekende liefdestragedies die ze al had gezien bij andere mensen. Maar in angst leven was voorbij. Of dat nu kwam door de recente gebeurtenissen of dat het zijn invloed was, wist ze niet eens zeker. Ze voelde zich gewoon zo goed in zijn buurt. Morphine was dan ook blij dat hij toestemde om te blijven slapen. Ze had zo’n voorgevoel dat ze voor een keer niet geplaagd zou zijn door nachtmerries.
Voor een keer keek ze uit naar gaan slapen. Of toch naar in bed liggen. Misschien zou ze straks teveel kriebels in haar buikje hebben om te slapen. Ze herinnerde zich dat ze zich nog moest omkleden, en tot haar spijt moest ze meedelen dat ze niks had dat groot genoeg zou zijn voor Tooth om aan te trekken. ”Ik vrees ervoor.” Zei hij met een speels grijnsje. Om het toch een beetje goed te maken, ging ze niet naar de badkamer, maar bleef ze in zijn blikveld staan. Ze wist wel dat hij keek, al kon ze hem niet betrappen. Toen ze eenmaal klaar was en zich omdraaide, bleek hij heel geïnteresseerd in de knoop van zijn eigen broek.
”Een jeans is niet zo handig.” Verklaarde hij, terwijl hij het ding kwijtspeelde. Daar stopte het niet eens. Ook zijn shirt belandde op de grond. Even bleef ze hem sprakeloos aankijken. Dit had ze niet verwacht. Ze kon het niet laten om haar blik langzaam over zijn lichaam te laten gaan. Damn. Daar ging haar slaap. Morphine liep op hem af en keek hem toen met een geamuseerde glimlach aan. Hopelijk was de rode blos van haar gezicht verdwenen nu. ”Ga jij ’t niet koud krijgen zo?” Vroeg ze gespeeld kritisch. Niet dat ze wilde dat hij zijn kleren weer aan deed. Nope. Hij moest maar dichter tegen haar aan komen liggen als hij warmte nodig had. Ze trok het dekbed weg en nestelde zich in het bed, op zo’n manier dat er nog genoeg ruimte was voor hem. Afwachtend keek ze opnieuw omhoog en klopte uitnodigend op de matras.
Zijn vader zou hem vertellen dat hij te gevoelig was. Dat hij niet moest denken aan de gevoelens van een vrouw. Volgens hem waren vrouwen enkel en alleen ontworpen om mannen te bedienen en hun kinderen te geven. Wanneer vrouwen niet luisterden moesten ze terug op hun plaats gezet worden. Nog steeds vond Tooth het moeilijk om te begrijpen hoe hij zo begripvol was. Zijn vader wou altijd macht hebben en ging dat zeker niet over laten aan een ‘minderwaardig persoon’ zoals een vrouw. Het maakte hem misselijk om te denken aan de woorden die zijn vader tegen hem schreeuwde als hij zijn moeder van de grond hielp. Gelukkig was dat nu allemaal voorbij en was hij weg uit het huis. Nu was hij bij Morphine en hij zou haar met zoveel respect behandelen als ze maar wou, want dat verdiende ze.
Ondanks dat Brimstone alles behalve moe was, wist hij dat dit één van de beste nachten op Genosha zou zijn. Zijn hele werd tegen hem gezegd dat liefde op het eerste zicht, of liefde in het algemeen, niet bestond. Op het moment dat hij daar met Morphine in de kamer stond wist hij dat dat pure onzin was. Ze kenden elkaar een dag, maar het was meer dan gewoon een ‘leuke dag’. Het was een dag waar hij meer over zichzelf leerde dan hij had gedaan de afgelopen 20 jaren.
Nadat hij zijn T-shirt had uitgedaan draaide hij de dogtag, die hij altijd rond zijn hals had hangen, terug naar voren. Het was namelijk naar zijn rug gedraaid. De zwarte ogen van Morphine bleven hem van de andere kant van de kamer aankijken. Hij voelde hoe haar ogen over zijn lichaam gleden, daarvoor moest hij het niet zien. Wanneer ze op hem af kwam gewandeld begon hij zelf een beetje te blozen. Hij kon het niet eeuwig blijven tegenhouden. ”Dan kom ik toch wat dichter tegen jou liggen.” Zei hij opwerkt tegen haar en trok haar tegen zich aan. Zijn glimlach was niet langer speels of uitdagend, maar gewoon tevreden. Hij kende nog niet veel mensen, maar hij betwijfelde het dat hij dit moment met iemand anders zou willen delen. Even bleven hij haar aankijken wanneer ze zich in het bed nestelde. Hij werd uit zijn gedachten weggetrokken wanneer ze haar hand een paar keer achtereen op de matras liet vallen. Met een gelukkige blik wandelde hij ook naar het bed toe en nestelde zich achter Reagan. Eén arm legde hij onder zijn kussen en het andere legde hij loom rond haar middel. Hij drukte zijn lippen tegen de achterkant van haar nek. ”Ik ben echt blij dat ik je ben tegen gekomen.” Zei hij oprecht. Het was de eerste dag dat hij zich geen zorgen maakte over zijn familie in Londen en dat hij echt genoot zijn van zijn momenten op Genosha.
Natuurlijk waren ze het er over eens dat slapen in een jeans nu eenmaal niet zo handig was. Dat werd ook zo snel veel te warm. Al ging Tooth nu wel voor het uiterste tegenovergestelde. Hij hield alleen maar zijn boxershort aan. Niet dat ze zou klagen of protesteren, maar hij moest nu ook geen koud krijgen. Al wist ze daar de perfecte oplossing voor. En hij blijkbaar ook, want hij sprak luidop wat zij net had gedacht. ”Dan kom ik toch wat dichter tegen jou liggen.” Zei hij opgewekt. Alsof hij het wou demonstreren, trok hij haar tegen hem aan. Ze genoot even van de aanraking, zijn huid was verrassend smooth en lekker warm. ”Wat zit jij toch vol goeie ideeën”, Plaagde ze, waarna ze hem een kusje in zijn hals gaf en kort haar ogen sloot.
Daarna ging ze in het bed liggen. Hoewel ze niet echt veel actiefs hadden gedaan, was ze toch blij dat ze er in lag. Misschien ook wel omdat ze er naar uit kijk dat hij bij haar kwam liggen. Iets wat ze ook een beetje aanspoorde door op de matras te kloppen. Meer had hij blijkbaar niet nodig, want hij klom het bed in en maakte het zich gemakkelijk. De arm rond haar middel gaf haar een heel veilig gevoel. De zachte druk van zijn lippen in haar nek gaf haar een rilling. ”Ik ben echt blij dat ik je ben tegen gekomen.” Zei hij. Ze glimlachte en drukte zich ter reactie wat dichter tegen hem aan. Ze pakte zijn hand tussen haar beide handen en knuffelde toen zijn arm. ”Geloof je in het lot?” Vroeg ze zachtjes, alsof ze hem iets heel erg delicaat vroeg.
Hoe kon ze slapen in zo’n warme joggingbroek, dat was een ding dat door zijn hoofd bleef malen. Misschien was het gewoon omdat hij altijd alleen in zijn boxershort sliep of met een sportshort. Toch begonnen zijn zweetklieren spontaan te werken als hij er aan dacht. Nou ja, misschien werkte die klieren niet alleen daardoor. Dat kon ook wel eens zijn omdat hij het warm kreeg bij het gedacht van Reagan dicht bij hem te hebben. Hij grinnikte eens bij haar opmerking. ”Je moest eens weten.” Grapte hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. Zijn stem klonk zacht, bijna fluisterend. De kleine haartjes in zijn hals kwamen omhoog bij de aanraking van haar lippen.
Ze kroop in bed en hij twijfelde geen seconde wanneer ze hem ook uitnodigde door op de plaats naast haar te kloppen. Wanneer hij eenmaal lag wist hij niet waarom hij zo blij was om te liggen. Grotendeels omdat het de eerste keer was dat hij zich zorgeloos op een matras had kunnen leggen. Wetende dat hij zich niet schuldig moest voelen, voor niets. Morphine nam zijn zorgen weg zonder daarvoor haar mutatie te gebruiken. Als reactie op zijn woorden kroop ze dichter tegen hem aan. Zijn hand werd omsloten door de twee van haar.
Haar stem weerklonk zacht door de kamer. Het was een vrij ingewikkelde vraag. Was het zijn lot geweest om zijn familie te beschermen? Misschien wel? Hij wist dat ze het daar niet over had en besloot dus maar om simpel te antwoorden. ”Ja, ik denk ’t wel.” Toch bleef hij het niet gemakkelijk vinden om er op te antwoorden. Deels omdat hij wist dat iedereen anders dacht over zoiets. ”En jij? Geloof jij erin?” Vroeg hij voorzichtig. Haar mutatie was iets dat Morphine op sommige momenten zwaar viel, had hij geleerd uit hij gesprek in de living room. Dus ging hij er vanuit dat het een vraag was die voor haar ook niet super gemakkelijk zou zijn, maar toch waagde hij het erop.
Misschien zou ze nog spijt krijgen van die joggingbroek. Het was dan wel nog volop winter, maar hier op Genosha hadden ze ook wel verwarming. En ze had haar eigen persoonlijke verwarming vlak naast haar liggen. Zijn lichaamswarmte was aangenaam, en ze kon het niet laten om zich nog wat meer tegen hem aan te vleien. Ze nam zijn hand tussen de hare en liet haar duim zachtjes over zijn huid glijden. Ze voelde momenteel geen enkele spanning. Sowieso zou ze niet in de verleiding komen om zomaar zijn herinneringen in te duiken. Al op een vrij jonge leeftijd had ze geleerd dat ze dat niet kon maken. Respect voor andere mensen en hun verleden kwam altijd op de eerste plek, als het aan kwam op het helen van emotionele wonden.
En voor Tooth had ze misschien zelfs meer respect. Ze vertrouwde er op dat hij uiteindelijk gewoon om hulp zou vragen, als hij het echt nodig had. Dat ze naar elkaar toe zouden groeien en hij haar op een bepaald moment toestemming zou geven. De eerste stap moest van zijn kant komen. Morphine zette haar mutatie dus op het laagste wat ze kon, ondanks dat ze hem aanraakte, voelde ze nu alleen maar zijn algemene staat van emoties. Ze voelde hem op een nauwelijks merkbaar level reageren op haar vraag, maar ze sloot zich af voor de prikkels die ze binnen kreeg en wachtte geduldig op een verbaal antwoord.
”Ja, ik denk ’t wel.” Klonk dat antwoord uiteindelijk. Ze humde even, om hem te laten weten dat ze hem gehoord had. ”En jij? Geloof jij erin?” Kaatste hij de vraag terug. Ze had het wel verwacht, maar had niet echt een kant en klaar antwoord. Misschien, als hij dit op een ander moment had gevraagd, was haar antwoord anders geweest. ”Ik weet het niet. Ik denk wel dat dingen voor een reden gebeuren”, Zei ze, waarna ze even stil was. ”Maar ik denk ook dat onze beslissingen een zekere invloed hebben op hoe ons leven loopt?” Vervolgde ze. Hopelijk kon hij het een beetje volgen, want ze had vooral de indruk dat ze heel verwarrende antwoorden gaf nu.
Wanneer hij zich tegen Morphine aan had gelegd, vond hij het niet meer zo erg dat ze geen te grote kleren had. Hij was namelijk vergeten hoe warm het was om met twee in een bed te liggen. Het voelde alsof hij zijn bed tegen de verwarming had aangeschoven en daar tegenaan lag. Natuurlijk vond hij het niet erg, maar het was wel even aanpassen, dat kon hij niet ontkennen. Ze kwam nog wat dichter tegen hem aanliggen en liet haar duim zachtjes over zijn hand glijden. Een glimlach verscheen rond zijn lippen bij de subtiele aanrakingen.
Reagan gaf hem een gevoel dat hij er alles wou uitgooien. Dat hij haar alles wou vertellen: zijn mutatie, zijn verleden, alles gewoon. Maar toch hield iets hem tegen. Was het vertrouwen? Of gewoon de korte tijd die samen hadden doorgebracht? Hij sprak hoe dan ook niet graag over zijn verleden, hij haatte, het wekte veel te vaak medelijden op en dat wilde hij niet. Hij wist een deel van Reagans mutatie, misschien was dat dan ook wel de reden waarom het best was dat hij het niet vertelde. Hij wou het haar niet aandoen om zijn zorgen weg te nemen en hij zou er dan ook nooit achter vragen. Waarom wilde hij het dan wel tegen haar zeggen? Overbodige vragen bleven door zijn hoofd malen. Na een tijd lukte het hem om het uit zijn hoofd te zetten. Ook de gedachten om het haar te vertellen drukte hij weg.
Met een simpel geluid liet ze weten dat ze zijn antwoord had verstaan. Het duurde eventjes voor ze zelf antwoorde op de vraag die hij had teruggekaatst. De vraag was voor haar waarschijnlijk even moeilijk als ze voor hem was geweest. Geduldig wachtte hij op haar antwoord. Ook hij bevestigde haar antwoorde met een zachte: ”Hmm..” Haar antwoord leek veel beter afgewogen dan dat van hem. ”Dat denk ik ook wel.” Sprak hij. ”Iedereen zijn pad is uitgestippeld bij de geboorte, maar je kiest zelf of je het volgt of niet.” Vervolledigde hij het. Beter zou hij het niet kunnen samenvatten. Eigenlijk was dat ook wel waar hij in geloofde. Hij duwde zich wat recht op het bed en gaf haar een kus op haar wang. ”Of het nu voorbestemd was of niet, ik ben blij dat ik hiervoor heb gekozen.”
Ondanks dat hij wist dat het gevaarlijk was, begon hij gevoelens voor haar te krijgen. Hij was ook helemaal niet van plan om zo snel voor iemand te vallen, maar het gebeurde gewoon bij haar. Het enige dat hij nu maar kon hopen was dat zij het niet ging vertrappel. Hoe naïef het ook kon klinken, hij was er bijna zeker van dat dat niet het geval zou zijn. ”Wat ga jij eigenlijk doen als je van Genosha vertrekt?” Een vraag waar hij zelf nog niet had bij stilgestaan, maar zeker niet onbelangrijk volgens hem.
Het was alsof de nacht een heel ander deel van haar persoonlijkheid naar boven haalde. Hoewel ze altijd redelijk open was over zichzelf, inclusief de duistere delen, werd dat in de nacht nog erger. Alsof het donker alles zoveel intenser maakte. Automatisch had ze de vraag gesteld, waarschijnlijk had ze er al een tijdje mee gelopen, maar durfde ze nu pas de vraag uit te spreken. Omdat de timing beter was. Een serieuze vraag, zijn antwoord zou haar veel leren over hoe hij was als persoon. Net zoals haar antwoord meer vertelde over haar manier van denken. Die leek wel goed aan te sluiten bij die van Tooth, wat haar enkel alleen maar meer gerust stelde.
”Hmm..” Humde hij zachtjes. ”Dat denk ik ook wel.” Stemde hij toen met haar woorden in. ”Iedereen zijn pad is uitgestippeld bij de geboorte, maar je kiest zelf of je het volgt of niet.” Concludeerde hij. Ze knikte instemmend. Hij had wel een goed punt. Ze draaide haar hoofd wat naar hem toe toen ze hem voelde rechtkomen. Een zachte kus werd op haar kaak gedrukt. ”Of het nu voorbestemd was of niet, ik ben blij dat ik hiervoor heb gekozen.” Zei hij, en ze smolt bijna. Morphine draaide zich om, zodat ze naar hem kon kijken, maar ze bleef wel lekker dicht tegen hem aan liggen. ”Ik zou het ook zo opnieuw doen”, Glimlachte ze oprecht.
”Wat ga jij eigenlijk doen als je van Genosha vertrekt?” Vroeg hij toen plots. Een vraag die ze totaal niet had zien aankomen. Ze moest kort lachen. ”Tooth alsjeblieft, ik ben hier nog maar net en je praat alweer over vertrekken”, Zei ze, waarbij ze plagend een lichte tik op zijn borst gaf. Ze opende haar hand en legde die tegen zijn borst aan, waar ze zachtjes zijn hartslag voelde kloppen. Ze beet vervolgens op haar lip, terwijl ze nadacht over een echt antwoord. ”Ik denk dat ik eerst terug naar huis ga, naar m’n moeder. En dan zie ik wel weer. Ik was nooit echt van plan om in Bangor te blijven. Teveel herinneringen daar”, Antwoordde ze. Een heel vaag antwoord wel. ”En jij?” Vroeg ze vervolgens. Hoopvol keek ze naar hem op. ”Is er plek voor een bepaalde redhead in jouw plannen?” Gooide ze er uit. Oh god. Dit ging echt smooth.
Seconden werden minuten en minuten werden uren. De nacht vorderde zonder dat Tooth het oor had. De tijd leek stil te staan wanner hij bij haar was. Zo was de dag ook voorbij gevlogen zonder dat hij enig idee had. Hij had niet langer besef van tijd, maar het maakt hem helemaal niet uit. Al spraken ze tot de zon op kwam, dan nog zou hij de dag daarna met een glimlach uit bed komen. De manier waarop haar rode haren haar gezicht accentueerde toverde automatisch een glimlach rond zijn lippen. Hij besefte maar al te goed hoe weak Morphine hem maakte, maar hij kon het niet stoppen en misschien wou hij dat ook helemaal niet.
Ze knikte instemmend met zijn woorden. Haar hoofd kwam wat naar haar toe wanneer hij zijn lippen tegen de zachte huid van haar gezicht drukte. Hij voelde hoe ze zich naar hem omdraaide. Nog voor hij zijn hele lengte terug op de matras lag, voelde hij hoe ze zich tegen hem aandrukte. haar ogen vonden die van hem. Haar woorden vonden hun weg naar zijn oren. Hij beantwoorde haar lieve woorden met een glimlach waarbij stukjes van zijn tanden zichtbaar werden. Hij maakte haar gelukkig op zo’n eenvoudige manier.
Zijn vraag was wat plots geweest, maar hij was oprecht geïnteresseerd in haar toekomst. Ondertussen wist hij al van waar ze kwam. Het verleden leek voor hem al zo ver weg en zo ondenkbaar, dus wilde hij daar geen tijd meer aan besteden. Hij liet haar uitspreken. Met het hand dat rond haar middel lag, streek hij even kort door haar haren, daarna liet hij har langs haar arm terug naar haar middel glijden. Haar vingers tikte zacht tegen zijn huid. Hij voelde hoe zijn hart tegen haar hart aan klopte. Zijn ogen gleden af naar haar lippen wanneer ze haar onderlip tussen haar tanden had geklemd. Hij drukte zijn lippen op de hare, want ze zag er te sexy uit wanner ze dat deed.
Ze kaatste de vraag terug en even leek Brimstone te verstijven. Hij wist dat de vraag terug zou komen, maar waarom was hij er dan niet op voorbereid? Misschien wilde hij er gewoon niet aan denken. Ze keek hem een en gelukkig stelde ze nog een vraag die ham leek te ontdooien. ”Tuurlijk..” Sprak hij kort. ”Ik zou geen toekomst meer zonder deze redhead willen.” Sprak hij terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Reagan nam het allemaal zo simpel aan Het ging zo goed, zo eenvoudig. Uiteindelijk besloot hij haar toch een iets of wat duidelijker antwoord te geven. ”Ik ga naar Londen.” Begon hij. Hij ademde eens diep in. ”Heel even maar,” vervolgde hij. Hij was niet van plan om zijn familie op te zoeken. ”Daarna zullen we samen wel zien naar waar we gaan.” Zei hij terwijl zijn ogen glinsterde van het geluk. Zijn ogen vonden de hare.
Als ze niet ineens heel erg moe werd, zou ze de hele nacht met Tooth kunnen blijven praten. Ze voelde zich zo normaal in zijn aanwezigheid. Alsof haar mutatie haar toch eventjes met rust hield. Hij hield haar gedachten zo moeiteloos bezig, had hij dat eigenlijk zelf wel door? Sinds de wandeling in de tuin was er weer ruimte voor blije emoties en gelukkige gevoelens. Iets wat anders gewoon niet mogelijk was. Ze werd soms zo verteerd door verdriet en pijn dat ze het gevoel had dat er niks meer van haar over bleef. Bij Tooth voelde ze zich compleet, alsof er ook gewoon niets anders meer toe deed dan het moment en de warmte die hij bij haar teweeg bracht. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Ze kon er geen genoeg van krijgen, nestelde zich nog beter tegen hem aan, haar hand op zijn borst terwijl ze zijn hartslag voelde kloppen.
Morphine zocht naar een antwoord op zijn plotse vraag, maar nog voor ze iets kon zeggen, kuste hij haar opnieuw. Moeiteloos ging ze er in mee, het ging zo natuurlijk. Het voelde zo goed. Het gaf haar ook even tijd om een antwoord te bedenken, wat ze ook met hem deelde. Ze stelde hem dezelfde vraag, al leek het hem even hard te overvallen. ”Tuurlijk..” Zei hij. ”Ik zou geen toekomst meer zonder deze redhead willen.” Beloofde hij, waardoor ze kort moest lachen. Ze kon het gewoon niet tegenhouden. ”Ik ga naar Londen.” Vertelde hij toen. ”Heel even maar,” Verduidelijkte hij. ”Daarna zullen we samen wel zien naar waar we gaan.”
Het idee stond haar wel aan. Ze knikte zachtjes en verplaatste haar hand naar zijn hals. Ze trok zich een beetje op en kuste hem voorzichtig. Met haar gitzwarte ogen zocht ze toen zijn blik. ”Het maakt mij niet uit waar je heen wil of hoe lang je er wil blijven”, Zei ze, terwijl ze hem over zijn kaak streelde. ”Zolang jij maar blij bent”, Glimlachte ze toen. Ze ging terug liggen en trok afwezig figuurtjes op zijn huid met het topje van haar vinger. ”Kunnen we ook een huisdier nemen?” Vroeg ze vervolgens zacht lachend. ”Ben jij een kattenmens of een hondenmens?” Vervolgde ze toen, terwijl ze hem inschattend aan keek.
Haar lach weerklonk door de kamer en haar warme adem raakte zijn huid. De belofte die hij had gemaakt, was er een die hij zou willen houden. Op een belachelijk korte tijd had ze zich in zijn hart genesteld, dat het onmogelijk zou zijn om zomaar zijn rug naar haar te keren. Het maakte hem blij dat zijn woorden haar gelukkig maakte. Toch bleef de andere vraag, waar hij naartoe zou gaan, in zijn hoofd hangen. Hij zocht een simpel, maar duidelijk antwoord, wat gemakkelijker gezegd was dan gedaan. Zijn lippen krulde zich in een onschuldige glimlach vooraleer hij luidop haar vraag beantwoorde.
Hij voelde hoe ze knikte en op die manier duidelijk maakte dat ze hem had verstaan en ook begreep. Haar vingers gleden naar zijn hals en ze trok hem dichter naar haar toe voor haar lippen de zijne zacht streelde. Tijdens de korte kus sloot hij zijn ogen, maar voelde daarna hoe haar ogen de zijne zochten. Zijn gifgroene ogen staken af tegen haar inktzwarte, maar dat verschil zorgde net voor een zekere connectie. Haar woorden bereikten zijn oren. Haar ranke vrouwelijke vingers streelden zijn wang. Zachtjes leunde hij tegen haar hand aan.
Ze vervolgde haar woorden en bijna onmiddellijk verscheen er een gelukkige lach op zijn gezicht. Hij kantelde zijn hoofd wat naar voor en leunde tegen het hare. Zijn ogen waren gesloten. Het was de eerste keer sinds jaren dat hij zich oprecht gelukkig voelde. Dat het leek alsof niets hem nog naar beneden zou halen. Haar woorden hadden ervoor gezorgd dat hij zich week voelde vanbinnen. Het was de eerste keer dat iemand wou dat hij gelukkig was. Even hadden zijn ogen een branderig gevoel, maar hij besloot het snel weg te knipperen. Aangezien hij zijn hoofd tegen het hare had gelegd hoopte hij dat ze het niet door zou hebben.
Haar vinger gleed op een geruststellende manier over zijn huid. Vanbinnen vroeg hij zich af of ze zelf wel besefte hoe gelukkig ze hem maakte. De manier waarop ze naar hem keek en glimlachte. De zachtheid waarmee ze haar woorden uitsprak. In zijn hoofd kon hij dingen blijven opnoemen. Hij trok haar dichter tegen zich aan.
”Tuurlijk.” Beantwoorde hij kort. Hij hield van dieren en zou zich dan ook geen thuis kunnen inbeelden zonder een huisdier. Bij haar tweede vraag grinnikte hij even. ”Geef mij maar een hond.” Zijn stem klonk stiller naarmate de woorden volgde. Hij keek haar even afwachtend aan. Wat als zij een kattenmens was? ”Ben jij ook een hondenmens of zullen we twee huisdieren moeten nemen?” Grapte hij. Brimstone had geen hekel aan katten en zou er dus wel mee kunnen leven. Voor Reagan had hij veel meer over dan eventueel gewoon een kat in huis nemen.
Ondanks dat hij uren met Reagan zou willen blijven praten voelde hij hoe zijn lichaam stilaan weggleed. Zijn spieren ontspande en zijn oogleden voelde steeds zwaarder aan. In zijn stem was ook een iets of wat vermoeide toon te horen. Toch wou hij nog niet slapen.
Normale mensen leerden elkaar eerst kennen voor ze serieuzere relaties aan gingen. Maar nog nooit had ze zich helemaal normaal gevoeld. Misschien was dit de manier waarop zij dit soort dingen deed. Ze kon het niet echt vergelijken met wat dan ook. Nog nooit had ze zo snel zo’n intense band gekregen met iemand. Niet op deze manier. Via haar mutatie voelde ze zich vaak verbonden met de mensen die ze probeerde te helpen. Dat was normaal ook, gezien ze hun pijn met hen deelde. Maar deze band ontstond niet uit pijn. Hij bestond alleen maar uit geluk, en bovenal een veilig gevoel. Geborgenheid. Het voelde alsof ze in een bubbeltje zat met Tooth, waar niks haar ooit nog zou kunnen raken.
Het was niet omdat ze elkaar nog niet zo goed kenden, dat ze dat geleidelijk aan konden doen. Het was wel belangrijk om te weten of hij een kattenmens of een hondenmens was. Kwestie van overeen komen welke huisdieren ze later konden nemen. ”Geef mij maar een hond.” Reageerde hij. ”Ben jij ook een hondenmens of zullen we twee huisdieren moeten nemen?” Vroeg hij. Zijn stem klonk vermoeid, iets wat zij ook wel voelde opkomen. Maar ze wilde nog niet slapen.
”Jij denkt dat we het op twee gaan houden?” Lachte ze plagend. Ze beet kort op haar lip. ”Ik hou van alle dieren, behalve vogels”, Vertelde ze toen. ”Die.. Zijn zo fladderig, snap je?” Giechelde ze. Oh de nachtmerries die ze soms had over gemuteerde kippen, want ja, als mensen konden muteren, waarom kippen dan niet? De enige vogels die ze leuk vond, waren pinguïns, maar die konden ze niet echt houden als huisdier. Tenzij ze ergens op de Zuidpool gingen wonen.
Ondanks dat hij zich nog nooit zo op zijn gemak had gevoeld bij iemand, bleef hij lichtjes op zijn hoede. Niet dat hij veel dating-ervaring had, maar toch. Plots schoot hem opnieuw binnen dat hij dit meisje helemaal niet kende.. Waar ze was opgegroeid, haar naam en haar mutatie, maar daar stopte het. De vraag was natuurlijk of hij daar op dit moment aan wou denken. Waren dat geen zorgen voor wanneer ze niet meer in zijn armen lag. Wanneer ze hem niet meer op die manier afleidde. De zoete geur van haar shampoo en haar zachte haren die op een tedere manier zijn huid streelde. Niemand zou dit moment nog van hun kunnen afpakken.
Het leek of hij energie uit haar stem haalde. Elk woord dat ze zei zorgde ervoor dat hij terug alerter werd en dat de vermoeidheid zijn lichaam weer verliet. Haar zachte lach weerkaatste tegen de muren. ”5 honden, 3 katten, 2 konijnen en een pony?” Zijn stem had een vragende toon. Zijn lippen krulde zich speels omhoog. ”Deal?” Hij grinnikte kort. Zijn wenkbrauwen trokken zich tot een frons en hij kon een lach niet onderdrukken. ”Ja, ik snap je.” Sprak hij met een serieuze toon. ”Zo die vleugeltje en die veren en dat gefladder en ja…” Hij stopte even. ”Fladderig.” Zijn stem had een geschokt ondertoontje.
Hij trok zijn lippen terug in de plooi. Fladderig, je moest er maar opkomen. ”Een villa, een klein gezellig huisje of een boerderijtje?” Het klonk misschien als een idiote vraag, maar voor hem heel belangrijk. Niet dat hij haar zou laten vallen wanneer ze een andere mening had. Zijn vingers omsloten haar hand en zijn duim gleed op een tedere en ritmische manier over haar gladde huid. De sproeten op haar gezicht hadden zijn aandacht getrokken. Zelfs in het donker van de nacht waren ze lichtjes zichtbaar. Het gaf haar een schattig accent.
Ongetwijfeld had hij zijn twijfels over hoe snel het ging, maar dat had zij sowieso ook, toch wou hij haar niet zomaar loslaten. Ze gaf hem het gevoel dat hij compleet was en ze vulde zijn zwaktes aan. Het leek of ze al jaren vrienden waren en nu ontdekten dat er meer mogelijk was. Hij wou absoluut niks overhaasten, maar zijn rug zomaar naar haar toedraaien, ging niet gebeuren.
