Room 33| Torrance & Robb

Robb was blij, bijna extatisch zelf. Via de vrouw die beneden de kamersleutels uitdeelde had hij eerder vernomen dat hij snel een kamergenoot zou krijgen. Blijer kon hij echt niet worden. Al sinds hij naar Genosha was gekomen had hij alleen op een kamer gezeten. Zijn hopelijk snel arriverende gezelschap zou natuurlijk niet blij zijn met de zwijnenstal die hij had achtergelaten. Dus ja, de knul had even wat werk voor de boeg. Grotendeels eigenlijk kleren verzamelen, want uiteindelijk kwam hij enkel en alleen naar de kamer om te slapen. Voor de rest spendeerde hij tijd met Maurim of Alice. Zonder enige tegen zin begon hij ermee om de kledingstukken bij elkaar te verzamelen, en ze vervolgens te dumpen in een wasmand. Dat fikste hij later wel weer, zolang de kamer er maar netjes uitzag. Want tja, who knows wie er bij hem op de kamer was ingedeeld. Robb kon er tenminste al wel zeker van zijn dat het een jongen was, aangezien het hem niet was gevraagd om naar een ander gang te verhuizen of zo.

Een rommelend geluid trok zijn aandacht, het was zijn maag die duidelijk begon te protesteren. Juist ja, misschien moest hij maar eens afzakken naar de cafetaria. Maar wat nu als hij dan zijn kamergenoot zou missen, of voorbij lopen op de gang zonder dat hij er enig idee van had? Dat kon wel wachten, I guess. Zolang die knul maar niet over enkele uren kwam zou alles wel oké zijn. Ook weer lekker dom van hem dat hij niets had ingeslagen van kleine snackjes of zo, iets wat hij in de toekomst wel ging doen tho. Robb zette zich weer neer op zijn bed en deed meteen zijn laptop open, om Netflix aan te knallen. In de tussentijd kon hij nog wat Black Sails bij kijken, het was een must see serie volgens Kate. In het begin had hij er niet super veel aan gevonden, maar na een tijdje was hij hooked en tja dan was er geen houden meer aan!  

Misschien was hij ergens wel een beetje zenuwachtig om wie zijn kamergenote zou worden. Logisch ook, hij zou de knul al zeker elke avond zien. Dan mochten ze ook een beetje goed overweg kunnen. Dus ja, de zenuwen waren een beetje aanwezig, maar Robb focuste zich op zijn serie. Iets waar hij zich maar al te snel helemaal in verloor. De eerste aflevering was al ongeveer halfweg toen er een grote muiterij uitbrak op het schip van Flint. Stiekem vond hij het hele gebeuren nog wel grappig, een van de piraten had ook een of ander blad gestolen van op het vorige schip waar hij op had gezeten maar dat had niets met de kwestie van de muiterij te maken. Hoewel Robb helemaal mee was in de serie, vond hij het hele gebeuren toch niet zo geweldig als men had laten uitschijnen. Al droomde hij er misschien wel ergens van dat hij het ook had meegemaakt, een piraat zijn. Het was een van de weinige zaken die hij in zijn leven nog niet had geprobeerd.

Doordat hij zich van alles rondom zich had afgesloten had hij ook niet meteen de aankomst van zijn nieuwe kamergenoot opgevangen. Toch niet tot de jongen volledig ook in de stemming van de serie hem begroette. Robb’s ogen schoten meteen van de laptop naar de lange, slanke jongen die een eindje bij hem vandaan stond. Vrijwel meteen klapte hij het ding dicht en veerde hij overeind. ‘Hey,’ Sprak Robb een beetje verontschuldigend terwijl hij kort door zijn haren ging. Seconden lang bekeek hij de knul voor zich, hij was lang, iets langer als hem en als hij het goed had gehoord dan had hij een Franse tongval gespot. Al die zaken gecombineerd deden hem vaag denken aan iemand die hij een lange tijd geleden in Frankrijk had ontmoet. Minstens 20 jaar geleden, als hij het goed had. Al kon Robb niet zeker zijn dat deze jongen misschien familie was van die persoon, iets waar hij wellicht later nog wel een keer zou achter komen. De andere knul had zich voorgesteld als Torrance, en zich vervolgens op zijn bed neergezet. Robb zelf besloot zich dan ook maar terug neer te zetten, hij moest dat irritante gedoe van hem eens achterwegen laten hoor. Want man, wat kon hij soms veel te beleefd overkomen op de andere tieners. Hier moest hij zich dan al niet verbergen voor andere, maar het was een complete levenswijze die hij weer van zich moest afschudden. ‘Robb. Aangenaam.’ Grijnsde hij even naar de knul waarop hij even zijn aandacht verplaatste naar de koffer die tegen het andere bed stond. Gelukkig leek de andere jongen ook wat meer op zijn gemak, iets wat makkelijk te merken was aan de glimlach op zijn gezicht. Het leek niet perse een gemeende, maar daar kon hij nog wel wat mee. ‘De kast het dichtste bij de bad kamer, tenzij je een hele wissel wilt?’ Iets waarop Robb niet hoopte, maar hij ging er wel geen probleem van maken als Torrance dat wel wilde. Ergens spotte hij die typische twijfelachtigheid van mensen die voor het eerst op het eiland waren. Hij had er ook zo bijgelopen, iets wat zeker geen schande was. Voor hem was het uiteindelijk wel beter geweest dat hij naar hier was gebracht, maar hij had dan ook geen familie om te missen of wat dan ook. 'Ik weet het, het is hier Parijs niet, nog geen klein beetje zelf. Maar het went wel uiteindelijk.'

Op het eerste zich zag de jongen er nog wel uit als een vriendelijk persoon. Robb wist wel goed genoeg dat hij niet op eerste indrukken moest af gaan, maar voor nu leek het nog wel goed te komen tussen hem en zijn kamergenoot. Voor iets beters kon hij eigenlijk niet vragen. Tot u toe leek de knul wel niet zo heel spraakzaam, iets waar hij geen probleem van ging maken. Kon goed zijn dat het misschien was omdat hij hier misschien nog maar net was. Het was dat hij toen zo spraakzaam was. Torrance, een naam die hij ooit keer had gehoord in zijn leven maar dat was het dan ook. Iets wat al een hele opgave was gezien de tijd dat hij hier al rondliep, iets wat Robb toch weer aan het denken zette over de vergelijking met Lennard. Om het nu al meteen op te brengen leek hem net dat tikje te onbeleefd, maar hij zou het ooit wel eens ter sprake brengen als hij wat research had gedaan tenminste. Misschien dat het ergens wel zou kunnen, het was uiteraard lang genoeg geleden dat hij Lennard nog had gezien. Robb schudde even zijn hoofd, nee hij ging er niet verder over nadenken zolang hij het niet zeker wist!

‘Wat jij wilt!’ Grijnsde hij kort. Dat was net wat makkelijk voor hun beide, want tja hij had toch best wel veel kledij. Ookal had hij volgens zichzelf enkel het broodnodige meegenomen, iets wat veel zei over hem eigenlijk. Al had hij ook wel een klein idee dat Torrance misschien zo ook in elkaar stak. Klein vermoeden maar hoor, maar hey als je uit Parijs kwam. Duidelijk niet? Robb wreef kort door zijn haren die nogal warrig waren komen te zitten doordat hij met zijn hoofd tegen de bed wand had gezeten. Dat hij de typische Parijse tongval had weten te ontfutselen was niet zo heel moeilijk voor hem. Robb had in zijn Franse periode genoeg steden doorkruist om de bepaalde karakteristieken te ondervinden die in elk accent lagen. Toch leek Torrance verbaasd, misschien zelfs verschrikt door de woorden die hij had uitgesproken. Verontschuldigend keek hij de jongen aan, terwijl hij hem rustig liet doen om een eventueel antwoord klaar te stomen voor de veel te nieuwsgierige immortal. 'Je hebt mij, als er wat is. Dan kan ik je wel helpen!’ Stelde Robb voor. Dat was wel het minste wat hij uiteindelijk kon doen voor hem. Even volgde hij de jongen met zijn blik, blijkbaar had hij dus het bureaulampje vergeten uit te doen. Geen idee zelfs waarvoor hij het had gebruikt, misschien vannacht wanneer hij de slaap niet kon vinden. Waarschijnlijk was het zo iets ja.

‘Natuurlijk mag je het vragen. Ik kom oorspronkelijk uit Glasgow, maar heb al veel plaatsen bezocht.’ Legde hij rustig uit. De reden waarom hij al zo goed als de hele wereld had gezien liet hij nog maar eventjes achterwegen. ‘Ik heb verre familie wonen in Parijs, daarom ontdekte ik waar je vandaan komt.’