Sharing is Caring

Garrett slaakte een zucht van opluchting toen hij eindelijk de zogeheten ‘jongensafdeling’ had bereikt. Hij hijgde uitgeput uit op zijn koffers, maar toen de jongen was bijgekomen en zijn zonnebril afdeed staarde hij verbouwereerd voor zich uit. Zoveel kamers, op zo weinig vierkante meter?... Dit was schandalig! Hoe zou hij hier nu ooit een oog kunnen dichtdoen? Om nog niet eens te beginnen over het feit dat hij zijn kamer moest delen. Hij had nog nooit van zijn leven iets moeten delen en het idee beviel Garrett maar niets. Hij had ook überhaupt geen idee hoe het moest. Oké, het kamergedeelte begreep hij inmiddels. Maar betekende een gedeelde kamer ook dat ze een badkamer moesten delen? En hoe zat dat met een kledingkast? No way, dat hij zijn kleren tussen dat van een ander zou hangen. Van alleen al de gedachte kroop er een rilling over zijn rug.

Maar wat zich ook mocht bevinden achter deze deur, Garrett was absoluut niet van plan terug te krabbelen naar huis. Bovendien kon hij hier tenminste iets beleven. Alleen al op zijn weg naar kamer 17 waren er al veel interessante dingen op zijn netvlies gevallen. Zo had Garrett een tijdje stilgestaan voor de kamerdeur van zijn buurmannen. Nog nooit van zijn leven had hij zulke… zulke donkere energie gevoeld. Het leek wel alsof de straling hem in zijn greep hield. Maar hoewel Garrett stond te trappelen om die kamer in te gaan, was hij ook wel erg benieuwd naar zijn eigen kamergenoot.

Met een nieuwsgierige lach op zijn gezicht gegraveerd, draaide hij de sleutel in het gat om en opende de deur voorzichtig. Een warm welkom was echter niet hetgeen wat hem daar stond te wachten. Sterker nog, er was niemand. Met een opgetrokken wenkbrauw verdween de glimlach weer en keek Garrett voor de zekerheid nog eens goed om zich heen, maar in zo’n kleine ruimte kon je lastig iemand over het hoofd hebben gezien. De kamer zag er in elk geval wel gebruikt uit, dus dat betekende dat hij wel degelijk een kamergenoot had.

Gezien de jongen toch van huis was, besloot Garrett dat het vast geen kwaad kon om even rond te neuzen. Hij kwam er echter al snel achter dat er niets interessants te vinden was. Geen drugs, of alcohol… zelfs geen leuk dagboek om zich mee bezig te houden. Maar na wat wel een eeuwigheid leek, hoorde hij plotseling de deurklink naar beneden gaan. Garrett schoot overeind en haalde vluchtig een hand door zijn haren. Eindelijk!

Zijn kamergenoot had nog geen woord gesproken of hij had al een indruk achtergelaten bij Garrett. De manier waarop de jongen hem gedag zei bevestigde enkel en alleen deze indruk die voor Garrett boekdelen sprak. Hij was verlegen, angstig en stond alles behalve zeker in zijn schoenen. Vol zelfvertrouwen kwam Garrett dichterbij.
“Ik vroeg me al af wanneer ik mijn kamergenoot zou ontmoeten,” glimlachte hij terwijl hij beleefd een hand uitstak. “De naam is Garrett Godfrey. En jij moet vast en zeker Sam zijn?”

PS: Ik zag dat onze buurmannen de gebroeders Morlock zijn, dus vandaar Garretts nieuwsgierigheid naar alle negatieve vibe die die kamer uitstraalt  

Sharing is Caring

Men vond vaak dat Garrett onbeleefd was, dat hij dingen zei die hij beter voor zichzelf kon houden, maar het lag niet aan hem. Het lag aan de persoon die hij voor zich had. Hij speelde nu eenmaal graag met andermans gevoelens en soms vereiste dat een directe/grovere aanpak en de andere keer hield hij wat meer rekening met de aanwezige emoties om zijn doel te bereiken. Garrett zou zeggen dat hij het deed om de grenzen van zijn mutatie te leren kennen, maar hij zou liegen als hij zei dat hij er geen plezier in had.

Je kon in elk geval veel over Garrett zeggen, maar dat hij geen manieren ‘kende’ was niet waar. Hij wist namelijk als geen ander hoe hij zich moest gedragen en dus ook hoe je je op een beleefde manier moest voorstellen. Zijn kamergenoot leek daar daarentegen geen kaas van hebben gegeten. Garretts hand bleef in eerste instantie nog in de lucht hangen toen Sam hem de rug had toegekeerd, maar toen de jongen zijn mond opende trok hij zijn hand ongemakkelijk weer terug. Het lag niet aan hem?

Garrett rolde met zijn ogen. Alsof hij zichzelf ooit de schuld zou geven, natuurlijk lag het niet aan hem. Sam leek het daarmee eens te zijn door zelf de schuld op zich te nemen. Als de jongen hem een hand had gegeven, had hij geweten of het terecht was geweest. Hij besloot maar weer op het bed te gaan zitten en leunde uitgezakt tegen de muur, met zijn ogen nog altijd op zijn kamergenoot gericht. De paarse gloed die de jongen uitstraalde leek te zijn versterkt, wat hem het idee gaf dat Sam binnen slechts een paar seconde tijd nog angstiger was geworden. Geweldig, zijn kamergenoot was een één of andere angsthaas. Garrett had stiekem gehoopt op een toch meer … extravert type. Iemand die met hem samen de boel op stelten zou willen zetten, een partner in crime.
Misschien dat hij echter Sam een handje kon helpen. Wie weet wat er allemaal nog in die jongen school, of wat Garrett uit hem kon halen.
"Ik neem aan dat het iets met je mutatie te maken heeft?" Het leek hem een simpele optelsom, maar toch wilde hij het voor de zekerheid vragen. "We zijn nu kamergenoten dus het lijkt me handig om van elkaar te weten wat de ander kan, nietwaar?" Garrett lachte vriendelijk, maar of het puur uit vriendelijkheid was was nog maar de vraag. Niet dat zijn kamergenoot het zou opmerken, want de vloer leek voor Sam nog altijd interessanter te zijn. "Geen zorgen, je kunt me aankijken. Ik ben Medusa niet.

Sharing is Caring

Opluchting. Zijn kamergenoot noemde het een opluchting dat hij geen Medusa was. Garrett kon echter op dit moment voor niets anders wensen. Het idee om alles en iedereen tot een standbeeld te kunnen omtoveren leek hem nog niet eens zo heel verschrikkelijk. Hij zou zijn ouders kunnen verstenigen. De heks die zijn ouders op het idee had gebracht om hem naar Genosha te sturen, en eigenlijk iedereen die hem ooit tot last was geweest. Maar hij zou beginnen met de idioot die hem had ingedeeld op een kamer met deze parasiet.

Blijkbaar wilde een zeker iemand hem dood hebben, daar was hij van overtuigd. Anders zou je toch niet iemand indelen bij een mutant als Sam? Wie het brein ook achter deze kamerindeling was, diegene kon zijn of haar borst gaan natmaken wanneer Garrett dat genie vond. Het was namelijk niet alsof Garrett immuun was voor ziektes. Hij kon weliswaar het effect verminderen of verergeren, maar hij was geen tovenaar die ziektes kon laten verdwijnen. De schoolhoofden claimden dat Genosha een veilige omgeving was voor mutanten, maar het gevaar kwam niet van buiten. Het gevaar kwam van binnen. Sterker nog, het zat in zijn kamer.

Nee, dat was onzin. Sam moest zijn mutatie wel onder controle hebben. Hij was geen gevaar. Anders hadden ze hem heus niet met hem op een kamer gezet. Toch?
"Je was hopelijk niet van plan om me te besmetten met zoiets, right?"

Sharing is Caring

Hij was overeind gekomen om zijn vraag te stellen aan Sam. Nadat zijn kamergenoot antwoord had gegeven op de vraag kon Garrett weer enigszins opgelucht ademhalen en onderuit gaan zitten. Sam had zijn woorden dusdanig zorgvuldig gekozen dat hij hem het idee gaf zijn mutatie niet voor de volle 100% onder controle te hebben, maar het antwoord was ook geen leugen geweest. Door de jaren heen was het Garrett opgevallen dat er een verandering optrad in de aura’s van mensen op het moment wanneer ze logen. In sommige gevallen zou je het aan een gezichtsuitdrukking kunnen aflezen, maar dat was niet nodig voor Garrett.

Het was echter gemakkelijker geweest als hij Sam gewoon had kunnen aanraken. Dan wist hij zeker of zijn kamergenoot wel of geen bedreiging vormde voor hem. Dan had hij geen vergezochte complottheorieën hoeven bedenken of iemand hem met opzet in deze kamer had geplaatst. Niet dat Garrett van plan was om Sam nu nog aan te raken, dat liet hij wel uit zijn hoofd na de waarschuwing die de jongen hem had gegeven.
“In dat geval ben ik blij dat we geen bed hoeven te delen,” sprak Garrett op een luchtige toon. Uit verveling had de jongen zijn mobieltje erbij gepakt tot de beurt aan hem was om te vertellen wat hij kon.
“Wat ik kan?” herhaalde hij. Garrett besloot erbij te gaan staan. Hij had het altijd lastig gevonden om anderen zijn mutatie uit te leggen. Vooral omdat hij het zelf in eerste instantie altijd als onzin bestempelde en simpelweg niet geloofde in dingen als 'aura's'. Het klonk hem altijd meer in de oren als iets voor waarzeggers die mensen op een kermis bedrogen, maar Garrett was noch een waarzegger noch een bedrieger. Wat hij zag was de waarheid en misschien dat hij zijn mutatie beter duidelijk kon maken aan de hand van een voorbeeld.

Hij liep naar de badkamer waar hij in een laadje precies vond wat hij nodig had, een spiegel. Hij plaatste de spiegel recht voor Sam's neus op het bureau. “Vertel me, wat zie je als naar jezelf kijkt?”

Sharing is Caring

Garrett gaf geen antwoord op de vraag van Sam of hij een demonstratie ging geven. De spiegel was namelijk niet echt een demonstratie, maar meer een hulpmiddel om zijn verhaal te doen. En om zijn verhaal goed te kunnen doen, hoefde Sam slechts één simpele vraag te beantwoorden.
“Ja, Captain obvious,” reageerde Garrett met rollende ogen. “Natuurlijk zie je jezelf.” Sam oogde nu niet bepaald als een persoon die achterlijk was, dus had hij wel wat meer diepgang verwacht dan dit. Tegelijkertijd merkte hij dat de vraag zijn kamergenoot nog zenuwachtiger maakte dan hij al was en gezien het feit dat Garrett nu niet echt bekend stond als geduldig man besloot hij maar om de vraag aan zichzelf te richten in plaats van het antwoord uit zijn kamergenoot te trekken.
“Hoe dan ook… Als je naar mij kijkt, zie je een jongen. Donkerblond haar, blauwe ogen, right?”
Hij pakte de spiegel weer beet, liep bij Sam en het bureau vandaan terwijl hij het voorwerp voor zijn eigen gezicht hield. “Wel, ik zie andere dingen als ik naar mensen kijk. Ik zie hun innerlijk,” legde Garrett uit. Het was weliswaar een heel verkorte versie van wat hij kon, maar waar zat 'm de lol in om alles meteen voor te gaan kauwen? Het was juist leuk als mensen er in de loop der tijd achter kwamen, of als hij het in het ‘echt’ kon laten zien. En in sommige gevallen was het gewoon gemakkelijker om niet te veel los te laten zodat hij zijn mutatie tegen anderen kon blijven gebruiken. Garrett wendde zijn blik weer naar Sam en grimaste. “Niets gevaarlijks dus om je zorgen over te maken.”

Sharing is Caring

“Je wilt een screening?”
De vraag van Sam was er een die Garrett al veel vaker in het verleden had beantwoord wanneer hij zijn mutatie had uitgelegd. Hij begreep echter nooit precies waarom mensen wilde weten hoe zij er in zijn ogen uitzagen. Diegene wist van zichzelf toch al zeker hoe hij of zij in elkaar stak? Inmiddels wist Garrett dat er twee redenen waren waarom ze het per se van hem wilden horen. Ze beschikten simpelweg niet over genoeg zelfkennis, of ze wilden gewoon controleren of hij daadwerkelijk de waarheid sprak. De reactie van mensen op zijn screening was inmiddels ook voorspelbaar geworden. De mensen die wisten dat hij gelijk had vielen stil en de partij die het oneens was met zijn uitkomst… Wel, dat waren de mensen die zichzelf klaarblijkelijk nog niet goed genoeg kenden.

Nu wilde Sam een screening, en ook daarvan kon Garrett de reactie al voorspellen. Hij stond weer op van het bed en ging voor zijn kamergenoot staan. Enerzijds wilde hij hem een gedetailleerd antwoord geven over zijn aura en elke verandering die had plaats gevonden in de 5 minuten dat ze elkaar kenden, maar anderzijds zou dat betekenen dat Garrett zijn kamergenoot  compleet de grond in moest boren. En hoewel hij daar normaliter ontzettend van kon genieten, leek het hem niet erg bevorderlijk voor de sfeer.

“Jouw innerlijk zegt me dat je dat eigenlijk helemaal niet wil horen. Ik kan je bovendien niets vertellen wat je zelf al niet weet,” antwoordde Garrett schouderophalend. “Daarvoor zou ik je namelijk moeten aanraken, en zoals je zelf al aangaf kunnen we fysiek contact beter vermijden.”

Dat gezegd hebbende, vond Garrett het wel weer eens tijd om deze benauwde ruimte te verlaten. Er was bovendien nog een heel eiland om te verkennen. Misschien dat Sam hem zelfs als gids een rondleiding wilde geven. Misschien dat hij dan een verdere demonstratie kon geven van zijn mutatie. “Wat zeg je ervan om dit gebouw te gaan verkennen Sam? Jij kent de weg vast beter dan ik,” voegde hij er met een vriendelijke lach aan toe. Het was echter een lach waar veel meer dan vriendelijkheid achter speelde, maar dat was iets waar zijn kamergenoot vanzelf achter zou komen.

Sharing is Caring

Zoals Garrett al voorspeld had, gaf zijn kamergenoot hem gelijk wat betreft de screening. Gezien Sam’s karakter had hij ook niet anders verwacht, maar toch ergens van binnen verbaasde hij zich over het feit hoe… gemakkelijk alles verliep. Garrett was altijd wel gewend om zijn zin te krijgen, maar meestal ging dat niet zonder slag of stoot en stiekem genoot hij wel van zulk tegengas.
Hij vroeg zich dan ook af hoever hij zou kunnen gaan bij Sam voordat de jongen daadwerkelijk tegengas zou gaan geven, maar dat was iets wat zijn kamergenoot nu juist tot een interessant project maakte.

“Mijn interesses,” herhaalde Garrett op een bedenkelijke wijze. Het was een vraag waar hij niet zo snel een antwoord op kon vinden. Hij zou kunnen zeggen dat hij geïnteresseerd was in mensen, maar eigenlijk was dat ook niet waar. Tenminste, hij was nooit oprecht geïnteresseerd. Door de jaren heen had Garrett überhaupt dan ook maar weinig ‘hobby’s’ gehad. Hij had weliswaar veel dingen geprobeerd, maar er was nu nog nooit iets geweest waar hij niet snel op uitgekeken was. Zijn entertainment moest uiteindelijk toch altijd van mensen af komen. “Daar vraag je me nog eens wat,” vervolgde de jongen om de stilte te doen vervullen voor hij daadwerkelijk een antwoord gaf. “Ik heb altijd wel veel gegamed.”
Om ‘gamen’ nu echt een interesse van hem te noemen, ging wellicht wat ver maar dat hij gamede was zeker niet gelogen. Zijn ouders gaven hem vroeger een legioen aan videospellen om hem bezig te houden. Het ene spel na het andere had Garrett uitgespeeld, maar die waren nooit zo interessant als de echte wereld die hem meer bezighield. In de echte wereld leefden namelijk echte mensen en daarmee kon je nooit genoeg uitgespeeld zijn.