Onderwerp: Closed - Ice. Ice. Cold. ma jan 23, 2017 10:44 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Enkele dagen geleden had Syler in het bos een klein meertje gevonden waar een dunne laag ijs op had gelegen. Sinds die dag was het buiten blijven vriezen tijdens de avond en was er nog veel sneeuw gevallen. Hij had daarom besloten om het bos weer in te gaan, op zoek naar dat meertje en te testen of dat het ijs dik genoeg was. Echte schaatsen had hij niet in zijn bezit, maar hij nam aan dat schoenen even goed waren voor een amateur schaatser. Waarschijnlijk niet. Echte schaatsen waren sowieso beter als schoenen, maar veel andere keuze had hij nu eenmaal niet. De jongen moest het doen met wat hij kon dus gingen het schoenen worden. Het was een geluk dat het meertje niet heel moeilijk te vinden was en hij de weg erheen goed had onthouden. Het ijs was zichtbaar dikker geworden, maar je kon nooit met zekerheid zeggen of het dik genoeg was. Er zaten nergens gaten in, dus dat was een goed teken. Als er al mensen op het ijs waren geweest, dan waren ze er in elk geval niet ingezakt.
Twijfelend keek Syler om zich heen. Zijn tong bevochtigde zijn lippen terwijl hij nadacht of het wel een goed plan was. Er was verder niemand in de buurt dus als hij in het ijs zou zakken dan had hij een probleem. Hij kon iemand roepen voor hulp, maar dan moest het nog gehoord worden. Het bos was groot dus het kon goed zijn dat hij ergens was, waar niemand hem kon horen. Nee het was zeker niet zijn slimste plan, maar toch besloot hij ervoor te gaan. Voorzichtig plaatste hij één voet op het ijs en gelijk kon hij het horen kraken. Het was een waarschuwing en zijn voet trok hij toch maar terug. Die plek zou het niet worden, maar hij ging toch door met zijn domme plek. Syler wandelde een halve cirkel om het kleine meertje heen voor hij weer opnieuw probeerde. Het ijs kraakte weer onder het gewicht van zijn voet, maar niet zo hard als de eerste keer. Daarom waagde hij het om ook zijn andere voet mee op het ijs te plaatsen. Wanneer dat goed ging besloot hij verder op het ijs te stappen in de richting van het midden van het meer. Terwijl hij moest oppassen dat hij er niet door zakten, moest hij ook nog zien dat hij niet per ongeluk uitgleed. Het ijs was glad en hij had niet de ideale schoenen aan.
Maar dan ging het verkeerd. Syler had moeten weten dat het niet goed kon blijven gaan. Hij bevond zich op zwak ijs, maar daar kwam hij pas achter toen één van zijn voeten er doorheen zakte. De jongen had het zeker niet verwacht en door de schok kon hij zijn evenwicht niet houden en smakte hij tegen het ijs. Als het enkel zijn voet geweest was, viel het nog redelijk mee, maar doordat hij viel kraakte er meer ijs onder de impact en zat hij tot aan zijn midden in het ijskoude water. ‘Oh god,’ mompelde hij zacht. De koude raakte hem als een snelle scherpe pijn die door zijn hele lichaam raasde. Met zijn armen greep hij meteen naar het ijs dat nog om hem heen hing, maar telkens als hij het goed vast wilde houden, brak het weer af. Zo kon de jongen niet uit het water klimmen. ‘Help!’ riep hij uiteindelijk zo luid als hij kon. Hij had geluk dat zijn stem weer terug was, anders zat hij pas echt in de problemen.
Onderwerp: Re: Closed - Ice. Ice. Cold. di jan 24, 2017 6:35 pm
Yale McGuire
Het was winter, wat inhield dat de koude dagen hadden aangeklopt. De meeste mutanten bleven met dit weer heerlijk warm binnen, maar de roodharige dame was er daar geen van. Zij was juist iemand die graag buiten was, zolang het maar droog was. Koud of warm weer, voor Yale maakte het weinig uit. De meid trok haar zwarte jas over haar kleding heen, waarna ze de zware deuren van de school open duwde. De zon kwam haar meteen tegemoed en voor een moment moest de meid haar ogen iets dicht knijpen om aan het licht te wennen. Vanwege de sneeuw die al een paar dagen gevallen was, werd de omgeving nog feller. Maar het duurde maar een paar seconde voordat Yale aan het licht gewend was en ze haar voeten voor zich uit zette om vooruit te komen. Echt een doel om buiten te zijn, had ze niet. Ze wilde van de natuur genieten, de frisse lucht opsnuiven en eigenlijk gewoon een wandelingetje maken. Haar blauwe ogen bekeken de omgeving terwijl ze van het schoolplein af stapte, niet echt een bepaald doel waarheen. Ze zag wel waar ze uit kwam.
Normaal gesproken zou de roodharige dame dit soort wandelingen maken met haar zusjes. De drie dames zouden de grootste schik hebben en langzaam ergens in het bos verdwalen. Maar Dacy en Juno hebben niet de huid die Yale heeft, kunnen niet tegen de kou zoals zij dat kan. Normaal vond Yale het helemaal niet fijn dat haar huid zo hard en koud was, maar op dit soort momenten was het zeer aangenaam. Ze had geen last van de koude, de lava die binnen in haar lichaam rondgierde hield haar warm en haar huid beschermde haar tegen alles dat er binnen wilde komen. En dat hield ook de kou tegen. Dat ze een sjaal, muts en winterjas droeg was dan ook enkel omdat het zo hoorde. En de meid vond het leuk, gaf dat extra sfeertje aan de winter. Evenals de witte kousen die boven haar laarzen uitkwamen, zaten er puur omdat het bij deze tijd van het jaar paste.
De meid had ongeveer een half uur gelopen voordat ze het bos binnen was gewandeld. En wat ze normaal met haar zusjes deed, deed ze nu alleen. Yale was verdwaald. Met een klein zuchtje stopte de meid met lopen, liet ze haar blauwe ogen door het bos glijden. De koude had de meeste planten de kop gekost en alles lag prachtig bedekt met een witte deken. Niet goed wetend waar terug te moeten, draaide ze zich om en maakte ze een weg naar rechts. Ze was zigzaggend door het bos gegaan, wat toen een goed idee had geleken. Nu had ze er echter spijt van. Yale probeerde herkenninspunten te vinden, maar alles leek precies hetzelfde. En telkens als ze dacht eindelijk aan de rand van het bos te komen, was ze verder afgedwaald. Totdat ze krakend ijs hoorde, wat inhield dat er ergens water moest zijn. De meid liep meteen die richting op, herinnerde ze zich dat er een beekje helemaal door het bos liep. Dus op hoop van zegen wandelde ze die kant op. Echter bleek dat het een bevroren meertje was, met iemand die er doorheen was gezakt. Het duurde even voordat de meid realiseerde wat er echt gaande was op dat meertje, totdat de stem van de jongen haar terug naar de realiteit bracht. Haar blauwe ogen werden iets groter, voordat ze naar het meertje toe rende. "Oh mijn god," Ferluisterde ze zachtjes eenmaal ze bij het meertje aangekomen was. de jongen was helemaal door het ijs gezakt, te zien aan het ijs er zelfs doorheen gevallen. "Ik weet niet hoe ik je moet helpen." Sprak Yale wat machteloos, waarbij ze haar hand uitstak. Niet dat dit veel zou helpen, als hij haar hand zou kunnen pakken zou hij haar waarschijnlijk mee trekken het ijs in. Yale fronste haar wenkbrauwen, voordat ze door haar benen zakte en op het bevroren gras ging zitten. Dat dit on charmant was vanwege haar rokje, kwam even niet in haar op. Met haar voeten sloeg ze gaten in het ijs, om op die manier een pad te creeëren voor de jongen. Bij het laatste stukje kwam ze echter niet. "Kan je met je handen het ijs kapot trekken?" Vroeg ze hem, terwijl ze met haar vinger naar het stuk ijs voor haar wees. En dit was één van de redenen waarom Yale nooit ging schaatsen.
Outfit
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Onderwerp: Re: Closed - Ice. Ice. Cold. di jan 24, 2017 9:04 pm
HOW AM I SUPPOSED TO KNOW? i never know if someone is doing what they want or what i tell them to
Je kon wel zeggen dat de jongen die dag niet veel geluk had gehad. Het ijs was niet overal dik genoeg geweest en dat had hij op de harde manier mogen ondervinden. Als hij misschien niet was gevallen, had het allemaal kunnen meevallen. De impact van zijn lichaam had echter het ijs verder doen breken en daardoor was hij in het water beland. Het enige wat hij na de val kon doen was boven water blijven, rustig adem halen en hopen dat er iemand onderweg was. Veel ervaring had Syler echter niet met zo’n gevallen en dat maakte het moeilijk om helemaal kalm te blijven. Als hij echter niet kalm bleef dan zou hij enkel sneller energie verliezen. Syler hoopte enkel dat hij zo snel mogelijk weer uit het water was. Dan kon hij weer naar de school toe gaan en in zijn bed kruipen met een tas warme chocomelk en een filmpje. Dat was het enige wat hij op dat moment echt wilde. Voor hetzelfde geld raakte hij helemaal nooit meer bij zijn bed en stierf hij een tragische dood in het water. Van een beangstigende gedachten gesproken. Zo mocht Syler echt niet gaan denken. Er ging vast wel iemand op hem af komen. Iemand moest weten dat hij in gevaar was en ter hulp schieten. Dat kon toch niet anders op een eiland vol mutanten? Iemand moest het voorval toch wel aanvoelen?
Syler had geluk gehad want iemand had hem gehoord en al snel dook er een meisje op. Ze leek er ook niet helemaal goed van te zijn om iemand in het water te zien hangen. De jongen probeerde ondertussen boven water te blijven, want meer kon hij niet doen. Het meisje wist echter ook niet wat ze moest doen. Hij kon het haar enkel niet volledig kwalijk nemen. ‘Bedenk dan iets,’ riep Syler. De enige reden waarom hij zo reageerde en misschien wat groffer klonk, was omdat hij het echt koud had. Hij probeerde wel zo kalm mogelijk te blijven, maar dat was niet simpel als je in het water hing. Dat was toch de eerste en de laatste keer dat hij zo iets wilde meemaken. Het meisje had even geprobeerd om haar hand uit te steken, maar ze trok bijna gelijk weer terug. Met een niet begrijpende frons keek hij naar naar. ‘Wat doe je?’ Hij had geen idee wat ze allemaal precies van plan was, maar nadat ze op de grond was gaan zitten, begon ze het ijs kapot te kloppen. Hij had een vaag vermoeden over wat ze aan het doen was en het werd bevestigd toen ze vroeg om het ijs te breken. Syler kon niet meer doen dan zijn best. Zijn spieren bewogen al veel stijver en hij moest veel moeite doen om het ijs te laten barsten. Het werkte allemaal gewoon niet mee, maar uiteindelijk leek het te lukken. ‘Haal me hier gewoon uit,’ smeekte hij haast, maar door de koude en de shock dacht hij niet helemaal na over wat hij zei. Over de gevolgen dat het had. Normaal gesproken hield Syler er niet van om mensen dingen op te dragen, omdat ze niet anders konden dan luisteren. Op dat moment had hij echter niet eens door dat hij het deed. Hij wilde gewoon uit het water. Dat kon niemand hem kwalijk nemen. Het zou niet lukken om weer volledig zelfstandig naar de kant te gaan en uit het water te komen.
Onderwerp: Re: Closed - Ice. Ice. Cold. ma feb 13, 2017 5:31 pm
Yale McGuire
De roodharige meid had in haar korte leven toch al behoorlijk wat vreemde dingen mee gemaakt. Zelf was ze misschien ook niet één van de normaalste, maar hoe normaal kon je zijn als mutant? Dat er wel eens rare dingen gebeurde op het eiland, was dan ook niet iets dat haar deed doen omkijken. Eerlijk gezegd vond Yale het juist altijd wel leuk als er iets vreemds gebeurde en ze dit vanaf de eerste rang mocht aanschouwen. Maar het zou kijken blijven, drama was altijd leuker vanaf de zijlijn dan in het veld.
Echter leek Yale nu niet aan de zijlijn te kunnen staan. Ze was een wandeling aan het maken door het bos en eerlijk was ze de weg een beetje kwijt geraakt. Krakend ijs had dan ook meteen haar aandacht getrokken en in een rustig pasje was ze in de richting van het ijs gelopen. En daar begon alle drama pas echt. Een donkerharige jongen was door het ijs gezakt en leek best ver van de kant af te zijn. Wat hij daar deed en hoe hij daar kwam wist Yale niet, maar het was al snel duidelijk dat het niet zijn bedoeling was geweest. De meid leek een beetje te verstijven, niet helemaal goed wetend wat te moeten doen in deze situatie. ‘Bedenk dan iets,’ Reageerde de jongen, alsof Yale een meesterbrein was en voor elk probleem een oplossing had. Ze stak haar hand uit, maar bedacht zich nog voordat de jongen ook maar een poging kon doen hem vast te pakken. Het zorgde meteen voor onduidelijkheid bij de jongen maar Yale negeerde zijn vraag. Ze probeerde hem te helpen, zijn commentaar moest hij maar voor zich houden. En ze nam het hem niet kwalijk, zelf zou ze waarschijnlijk ook niet meer zo rustig zijn in zijn positie. De dame zakte door haar knieën en begon met haar voeten het ijs kapot te trappen. Doordat de jongen er al doorheen gezakt was, ging het een stuk gemakkelijker dan eigenlijk zou moeten. Maar het ijs was duidelijk niet op zijn sterkst meer. Echter kon ze niet bij het laatste stukje komen, haar benen waren niet lang genoeg. Dus vroeg ze of hij het kapot kon trekken om op die manier zijn weg helemaal vrij te maken. Het ging allemaal ontzettend moeizaam en Yale keek met een gefronsd, bezorgd gezicht toe. Ze zag hoeveel moeite hij moest doen om kracht te zetten. Hoelang zat hij al in dit water? En toen kwamen er nog meer zorgen bij de meid, wat als hij straks onderkoeld raakte? Het water niet uit zou kunnen? Zou verdrinken? De stem van de jongen haalde haar terug naar het gebeuren en Yale knikte moeizaam. "Ik ga mijn best doen," Antwoordde ze hem terug, terwijl ze zichzelf overreind duwde. Het voelde als een drang om hem te helpen, alsof ze niks anders kon dan dat. Alsof haar lichaam vanzelf in beweging kwam. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving, om iets van een hulpmiddel te vinden. Maar er was niks dat haar zou kunnen helpen. Ook kon haar mutatie hier helaas geen hulp bij bieden. Dus zat er niks anders op, de dame moest zelf het water ook in.
Yale ritste haar laarsen open, trok haar sokken uit om vervolgens haar jas en sjaal af te doen. Ze probeerde zo snel mogelijk te zijn, om hem te kunnen helpen. De kou deed haar weinig, ze zou er tegen kunnen. Dus wandelde ze op haar blote voeten naar het water en liet ze zichzelf voorzichtig in het meertje zakken. Yale zou liegen als ze niet zou zeggen dat de kou zachtjes op haar huid tintelde. Voorzichtig bracht ze zichzelf door haar gemaakte pad naar de jongen toe, om hem bij zijn arm te pakken. "Kom," Glimlachte ze klein naar hem, terwijl ze hem probeerde mee te trekken terug de kant op. Zelf had ze misschien niet veel last van de kou, maar hij zou zeker niet langer dan nodig in het water moeten blijven.
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
Als hij ooit nog zo’n domme ideeën had als wandelen op het ijs, hoopte hij dat zijn gezond verstand ging inspringen. Het was geen slim idee geweest en achteraf had Syler dat ook kunnen bedenken. Enkel was hij ervan uit gegaan dan het ijs overal dik genoeg was geweest en toch was hij er uiteindelijk in gezakt. De koude had meteen de overhand genomen en denken werd uiterst moeilijk. Je moest in zo’n situaties kalm blijven, maar het was makkelijker om te zeggen dan het ook echt te doen. Syler mocht eigenlijk van geluk spreken dat er iemand in de buurt was geweest, anders had alles heel verkeerd af kunnen lopen en dat was...niet wat hij wilde. Zijn leven was niet altijd even goed geweest, maar hij hield ervan en wilde het niet anders hebben. Of in elk geval wilde hij nog niet dood gaan. Er stond nog teveel op zijn bucket list dat hij wilde doen. Dat was ook de reden dat hij het meisje wat commandeerde om te helpen toen ze er eenmaal was. Niet iets waar hij achteraf trots op ging zijn, maar het was zijn instinct dat het over had genomen. Op dat moment was het meisje zijn enige redding dus moest ze in zijn ogen voortdoen.
Het breken van het ijs ging al bijzonder lastig doordat hij langzaam maar zeker het gevoel erin verloor. De koude nam de overhand. Een groot succes werd het niet. Syler moest volledig gaan vertrouwen op het meisje, want het hing van haar af. Ondertussen probeerde hij wat te denken aan de goede dingen, om de koude te negeren, maar zelfs dat lukte niet. Enkel wanneer dat het meisje zich begon te ontdoen van haar laarzen, sokken en sjaal keek hij vreemd op. Was ze gek geworden? Ze ging toch niet ook in het water kruipen? Dadelijk zaten ze alle twee vast in het ijskoude water en konden ze beide geen kant niet meer op. Ze moest wel gek zijn geworden. Wanneer ze echter het water in kwam, leek het haar bijzonder weinig te doen, maar het was een opluchting voor hem. Ze ging zichzelf zo niet in gevaar brengen, dat was al iets.
Syler was zeer opgelucht wanneer ze aan zijn zijde stond en zijn arm beet nam. Het was een last die van zijn schouders viel en een zekere angst die verdween. Alles ging goed komen. Hij moest enkel nog even volhouden. Eenmaal op de kant probeerde hij zelf ook zo snel mogelijk uit het laatste kleine stukje water te klimmen. Wandelen zat er nog niet gelijk in, dus was het meer een vreemde manier van kruipen om zich uiteindelijk op zijn rug te laten vallen. Heel zijn lichaam was nog aan het trillen van de koude en zijn tenen en vingers kon hij niet meer voelen. ’Van een v-v-verfrissende duik gesproken,’ zei hij met een zeer flauwe glimlach. Het was een mislukte poging om een grap te maken en de situatie luchtiger te maken. Maar Syler was aan het klappertanden en ook al had hij zijn armen over elkaar heen geslagen, alsof hij zichzelf een knuffel gaf, hielp het niet om warm te worden. ’B-bedankt,’ zei Syler en hij probeerde naar het meisje te kijken. Bij alles wat hij zei kwamen er damp wolkjes uit zijn mond.
i never know if someone is doing what they want or what i tell them to.
Onderwerp: Re: Closed - Ice. Ice. Cold. ma mei 01, 2017 11:11 pm
Yale McGuire
Het roodharige meisje had genoeg gelezen over mensen die in dit soort situaties verkeerde en gered werden. De hoofdpersonen kregen een bijna dood ervaring en daar stond hun ridder om hun te redden. Echter was Yale geen ridder en was dit geen sprookje uit één of ander boek. Dit was echt, realiteit en de meid wist begod niet waar te beginnen. De jongen zat duidelijk vast en zij was zijn enige kans om er uit te komen. Zij, een jong meisje van net 16 jaar die over totaal geen wijsheid of kracht in haar lichaam bezat. En toch moest ze hem hier uit krijgen, hoe dan ook.
Het was alsof haar lichaam eerder in actie leek te komen dan ze besefte en haar gedachtens naar oplossingen zocht nog voordat ze er daadwerkelijk aan kon denken. De drang om hem hier uit te krijgen was zo groot, dat zenuwen en paniek amper de ruimte hadden om door te dringen. Het was een ongelovelijke verantwoordelijkheid die op Yale haar schouders werd gelegd maar tijd om dat te doen bezinken had ze niet. De jongen moest het water uit en wel nu. En daar ging ze, trok ze haar laarzen en jas uit alsof het totaal niet koud was buiten. Voor haar voelde dat ook niet zo, de kou deed haar weinig. Toen haar lichaam in het water zakte voelde ze de kou tegen haar huid tintelen, maar het was goed te doen. De opluchting op het gezicht bij de jongen deed Yale duidelijk goed, het gaf haar die extra energie om door het water te krabbelen en hem bij zijn arm te pakken. Het voelde haast voldaan terwijl ze hem meenam terug naar de kant waar ze hem hielp om op de kant te geraken. Het was sneller en makkelijker gegaan dan ze gedacht had en kort bleven Yale haar lichtte ogen op de jongen rusten, voordat ook zij zichzelf aan de kant omhoog trok.
Yale kwam meteen overreind om naar haar spullen te lopen en haar jas op te pakken. De jongen was trillend op zijn rug tot stilstand gekomen en de meid kon het niet laten om zacht te grinniken om zijn flauwe grap. "Hier," Zei ze zacht, terwijl ze haar jas over zijn bovenlichaam legde. ’B-bedankt,’ Een warme glimlach sierde Yale haar lippen voordat ze naast hem op het gras ging zitten. "Graag gedaan." Yale trok het kletsnatte rokje goed over haar benen en begon haar haren wat uit te wringen, voor zover dat ging. "Hoe ben je eigenlijk in het water beland?" Vroeg ze hem en haar blauwe ogen verlieten zijn gezicht geen moment. De jongen was niet in staat om te lopen, maar was nog steeds onderkoeld. Hij zou zomaar bewusteloos kunnen raken of iets. "Als je denkt dat het lukt, moeten we trouwens zo wel terug richting de school lopen. Je hebt een warme douche en droge kleding nodig." Sprak ze hem toe, duidelijk nog steeds bezorgd om zijn toestand. Het naar school komen zou misschien ook nog een probleempje worden, aangezien de meid de weg niet terug wist. God, hoe had die jongen zich toch zo in de problemen kunnen brengen..
If you ask her about her love, she will tell you all bout the moon
