Room 17 + Mikhail Bennet

Hoe het systeem qua kamers hier precies werkte was een raadsel, maar om bepaalde redenen had hij nu een andere gekregen. In het begin was hij alleen geweest, misschien een soort van testfase? Om te kijken in hoeverre zijn mutatie bepaalde situaties kon compliceren. Voor zover hij wist had hij alles zodoende onder controle dat hij niet echt als gevaar kon worden bestempeld… Maar als hij dan weer terug dacht aan zijn verhoor realiseerde hij zich weer hoe instabiel hijzelf was. Sindsdien was er wel een hoop veranderd, maar hij kon nog steeds niet zeggen dat hij alles honderdprocent onder controle had.
Echter scheelde het wel al een hoop dat iedereen hier een mutatie had en dan niet in de zin van: hij voelde zich anders dan de andere, zo zielig – bla bla. Nee, voor hem was het belangrijker dat iedereen zich beter zou kunnen redden in vergelijking met mensen. Hij had nog nooit van een negatieve mutatie gehoord, die ervoor zorgde dat iemand slechter eindigde nadat hij deze had benut – nu was hij ook nog een amateur als het erop aankwam, maar hij leerde veel dus hij zou in no time op een redelijk niveau zitten qua kennis.

Veel spullen had hij niet, alles paste gemakkelijk in zijn rugzak – op zijn jas enzovoorts na. Echter had hij nooit echt veel gehad, omdat hij altijd reizende was geweest; nooit de mogelijkheid had gehad om iets te kopen; en als hij al veel dingen had ze meestal in beslag werden genomen. De inrichting had vrijwel alles van hem afgepakt, ook dingen met emotionele waarde. Nu was hij daar zo lang geweest dat hij het niet meer terug kon halen: het was alsof hij nooit iets had gehad met emotionele waarde, laat staan dat hij wist dat iets zo’n belangrijke waarde kon hebben.

De vrouw bij de balie had gezegd dat zijn nieuwe kamer de zeventiende was, in een gang vol met deuren. Voor de gang bleef hij even staan. Hij was zo lang, het bezorgde hem rillingen. Dit was een van die gangen waardoor je paranoïde werd, dat gebeurde althans bij hem. Hij kreeg dan gewoon het gevoel alsof er iemand achter hem liep, terwijl dat niet zo was – het zorgde voor een onaangenaam gevoel dat hij niet wilde hebben. Gelukkig was nummer zeventien niet zo ver weg, of ja moest nog maar blijken.
Met voorzichtige passen, alsof hij bang was dat iets of iemand hem vanuit de vloer bij zijn enkels zou grijpen liep hij door de gang. Kijkend naar de kant met de oneven nummers, hopend dat nummer zeventien snel zou verschijnen. De getallen op de deuren werden steeds hoger, maar dat nare gevoel werd ook steeds groter. Eenmaal bij nummer zeventien klopte hij op de deur, waarna hij wachtte. Tijdsbesef was nooit zijn sterkste punt geweest, maar hij wist zeker dat het nu abnormaal lang duurde en klopte nogmaals op de deur waarna hij ietwat geïrriteerd in zijn hals krabde. Hoe geïrriteerder of nerveuser hij werd: des te meer zijn tikjes tevoorschijn kwamen.
Opnieuw duurde het hem weer lang en sloot hij zijn ogen, haalde diep adem en forceerde zichzelf om kalm te blijven – waarna hij opnieuw op de deur klopte. De eerdere stappen waren nodig geweest om ervoor te zorgen dat hij de deur niet gewoon kapot sloeg. Als de ander hem niet binnen zou laten, zou hij zichzelf wel binnen laten. Eindelijk kwam er een reactie vanaf de andere kant in de vorm van woorden, hij wist wel dat er iemand was – hij voelde het. In dit soort situaties was het wel fijn.

De deur werd open gedaan. Hij moest zich niet inhouden om te rollen met zijn ogen bij het zien van de ander. De geïrriteerde reactie van hem was onterecht geweest en hoe hij er nu uitzag… Nja, laten we nu maar zeggen: het kan de beste overkomen.
’Hoi,’ kwam er uiteindelijk over zijn lippen terwijl hij de ander strak aankeek. Het was wel duidelijk dat de ander hem niet had verwacht, dus de kans was groot dat hij niet op de hoogte was. ’Ik ben vanaf nu je kamergenoot-’ het leekt alsof hij er nog iets achteraan had willen zeggen, maar hij deed het niet. Het was wel zo, maar hij kon maar beter proberen om domme opmerkingen voor zich te houden. Wie weet hoe lang hij met de ander een kamer moest delen? Uiteindelijk stak hij een naar hem uit. ’Mijn naam is Mikhail, aangenaam,’ grijnsde hij tot slot maar, hopend op een degelijke reactie van de ander – de situatie zelf was nu al vreemd genoeg.

Zijn entree was niet geweest zoals hij had gehoopt, maar kon je het hem ook echt kwalijk nemen? Misschien was het iets overdreven, zijn reactie in de vorm van een afkeurende houding – maar wat had hij anders moeten doen? Dolblij zijn en doen alsof er niks aan de hand was geweest; dat was gewoon vreemd geweest. En als je al een reputatie opbouwde had hij liever eentje die ervoor zorgde dat alles en iedereen hem met alleen liet, hij wist niet wat er nu zou gebeuren als iemand hem weer zou bedreigen. En hij wilde er ook niet ontdekken: hij wilde alles in de hand houden, gewoon wegduwen en dan was het oké.
”Juist. Iemand hier is met het verkeerde been uit bed gestapt. Wat wil je?” De woorden van de ander trokken hem uit zijn gedachtes. Lekker volwassen hoor – moest hij nodig zeggen – terug chagrijnig doen omdat hij het ook deed. Het was juist een kunst om dan zelf optimistisch te blijven en te proberen de fout recht te zetten. In zijn ogen had hijzelf niet veel fout gedaan op één klein detail na, de ander moest dit rechtzetten. Niet hijzelf.

Gelukkig werd zijn uitleg niet afgekeurd, werd de deur niet voor zijn neus dichtgegooid. Nee de ander accepteerde het gewoon met wat woorden, oppervlakkige woorden. Echter was de vriendelijkheid maar van korte duur, als je het al vriendelijkheid kon noemen, want zijn sympathieke gebaar werd geweigerd. Even keek hij naar zijn hand, waarna hij deze tot een zwakke vuist balde en hem liet zakken. Hij hield zichzelf nog net in om niet een zucht te slaken. Hij moest echt werken aan zijn sociale vaardigheden, want anders zou alles hier heel erg vermoeiend worden.
Ietwat aarzelend betrad hij de kamer, waarna hij de deur achter zich sloot. Een hand had hij om het handvat gesloten en de ander lag vlak tegen de deur. Naar beneden kijkend dacht hij even na. Ergens had hij net het gevoel alsof hij deelnam aan een experiment: wat gebeurt er als je twee mutanten bij elkaar in een krappe kamer zet? Natuurlijk kon dit niet het geval zijn, gezien dit een soort van eden moest zijn voor mutanten. Toch voelde het niet zo. Het was waar dat hij hier niet perse vreemd voelde, maar dat hij nooit gedaan. De angst was er nog steeds en was dat niet de reden dat hij hier was? Om ervoor te zorgen dat die wegging?

Ietwat snel draaide hij zich om en keek hij met grote ogen toe hoe de ander plaats nam op een bed. Zijn blik had net iets van iemand die net betrapt werd op iets. Na een paar seconden nam hij maar plaats op het andere bed, gezien deze dan van hem moest zijn, en ging rustig zitten. Met een afkeurende blik keek hij naar de sigaret van de ander, de walging voor dat ding was over zijn hele lichaam af te lezen. Moest dat nou?
En net zo walgelijk als hij die sigaret vond, vond hij het taalgebruik van de ander ook afstotend. De ander kwam overeind, stak zijn hand naar hem uit en onthulde zijn naam. Werkelijk? Echt waar? Meende hij dit nou? Een paar tellen staarde hij naar de hand van de ander, waarna hij zijn mondhoeken optrok en een beetje naar voren leunde. Het leek erop alsof hij de hand van de ander wilde schudden, maar halverwege de beweging stopte hij – de grijns bleef op zijn gelaat staan – en wuifde hij met zijn hand. Vrijwel gelijk met zijn hand vloog de sigaret van de ander tegen de ruit. ’Denk je dat ik een idioot ben, James?’ Hij spande de spieren in zijn hand zodanig aan dat deze ietwat krampachtig oogde. ’Denk je dat ik zo simpel ben dat ik alles maar pik?’ De grijns verdween en een felle nam de plaats in. ’Nou, news flash, zo werk ik niet. Ik ben geen idioot en we weten allebei dat jíj degene was die dit gebaar weigerde en nu denk je dat ik het maar gewoon accepteer alsof er niks gebeurd is? Denk je dat ik zo’n grof en onacceptabel gedrag a-’ De woorden stokten in zijn keel zodra hij een barst hoorde, draaide zijn hoofd met een ruk om en keek naar de ruit.
Hij had er zoveel druk op gezet dat hij gebarsten was en had niet veel gekost of hij had hem gebroken. Ietwat geschrokken trok hij zijn hand terug, waarna de sigaret op de grond viel – platgedrukt en uitgedoofd. Met grote ogen keek hij naar zijn hand, waarna hij deze onder zijn andere arm verstopte die hij tegen zijn zij aandrukte. Uiteindelijk keek hij naar James, waarna hij zijn blik weer snel afwendde. ’Sorry,’ murmelde hij zachtjes, ’Het was niet mijn bedoeling om-… Om-… Ik weet gewoon niet… Ik-… Sorry.’ Hij kwam niet uit zijn woorden, maar de enige die op het moment grof en onacceptabel was, was hijzelf.

_{Als ik iets moet aanpassen roept u maar <3}

Het was niet zijn bedoeling geweest om zo te reageren. Het was niet zijn bedoeling geweest om zo te beginnen. Hij wilde dolgraag mensen ontmoeten waarmee hij normaal kon omgaan, hij hoefde niet eens perse vrienden te hebben – dat was waarschijnlijk te hoog gegrepen. Hij was gewoon tevreden als dingen een beetje soepel verliepen en hij gewoon rustig verder kon gaan met zijn leven, voor zover dat ging natuurlijk. Natuurlijk hoopte hij ook dat hij wat beter met zijn mutatie over weg zou kunnen, dat zou al heel wat helpen om een zo normaal mogelijk leven te leidden. Want tot nu toe was het niets meer dan een lijdensweg geweest, niet alles natuurlijk er waren ook betere tijden geweest… Maar deze lichtpuntjes leken altijd maar zo kort te duren, zij het wel zo dat ze daardoor grootser leken. Echter was hij nu op een punt gekomen dat hij genoegen zou nemen met alles, zolang hij maar niet opgesloten zou worden of bedreigd want dan gebeurden er altijd slechte dingen.
Zij het zo dat zijn volgende actie puur was ontstaan vanwege die kans. Hijzelf wilde niet geïntimideerd worden omdat hij wist welke gevolgen daardoor zouden ontstaan. Nee, hij kon niet in de toekomst kijken; maar ieder wezen dat een beetje na kon denken wist dat er weinig positiefs te vinden was hierna. Vandaar dat hij dacht dat het misschien beter zou zijn als hij dan die rol op zich nam, niet met veel zin natuurlijk – maar het was beter dan als… Hij had echt een talent voor het ophalen van nare herinneringen zeg, dat moest hij eens proberen af te leren.

Gelukkig scheen de ander het allemaal goed op te nemen, hij wist er zelfs nog enigszins sympathiek op te reageren. Iets wat Mikhail totaal niet had verwacht. Na die paar minuten die waren verstreken had hij al een beeld van de ander gevormd, wat nu incorrect bleek te zijn. Hij had verwacht dat hij nu klappen zou krijgen, dat hij zijn lesje hardhandig zou leren en het nooit meer in zijn hoofd zou halen om ooit nog eens zoiets te flikken. Niet dat dat laatste niet zo was, hij durfde amper nog te ademen, laat staan bewegen. Vandaar dat hij de ander ook niet met zijn blik volgde wanneer deze wegging.
Niet veel later kwam de ander weer terug. Hij keek pas op toen hij het glas water zag en snapte de situatie pas na het horen van de ander zijn woorden. ’Dank je,’ bracht hij hees uit, waarna hij het glas aanpakte – kon het niet helpen dat zijn hand zwakjes trilde. Echter had hij niet echt dorst, ondanks dat zijn stem hees was. Hij mocht dan wel een brok in zijn keel hebben, maar dat was enkel een natuurlijke reflex die zijn lichaam klaar had gemaakt om weg te rennen. Hij moest echt stoppen met die waanideeën, dan zouden die reflexen ook stoppen.
Daarna schudde hij zijn hoofd. ’Ik denk persoonlijk dat de fout ligt bij de persoon die is vergeten jou te informeren, als we al iemand de schuld moeten geven,’ grijnsde hij, ’Dan was jij beter voorbereid geweest en dus niet overrompeld. Ikzelf zou het ook maar niks vinden als ik een nieuwe kamergenoot moet ontvangen in… Je snapt wat ik bedoel.’ Hij hield er niet echt van om de schuld op iemand te schuiven, vandaar dat hij het meestal op zichzelf schoof. Maar gezien hij de persoon in deze kwestie niet kende voelde het gelijk wat minder erg.
Hij bleef even staren naar het glas in zijn handen waarna hij omkeek. Dit was vreemd. Hij kon maar beter proberen de aandacht af te leidden zodat ze verder konden met… Alles? ’Als ik het vragen mag,’ begon hij aarzelend, keek op naar de ander, ’Hoelang ben jij hier al, James? En heb je in die tijd al een mening kunnen vormen over deze plek?’ Zijn interesse ging vooral uit naar het antwoord op de eerste vraag, maar het was onbeschoft om totaal ongeïnteresseerd te doen in de ander.

_{OOC; I tried OTL}