Room 21 [Colin Irving]

Erik stapte door de gangen. Hij was vanochtend op Genosha eiland aangekomen. De geluiden hier klonken vreemd. Overal mutanten. Hij had wel al eerder mutanten gehoord, maar nooit waren het er zo veel geweest. Hij miste Kinana nu al, als zij er was lette hij minder op de geluiden of hij hoorde ze toch minder. Het was soms wel irritant om alles te kunnen horen. Iedereen in deze wereld leek het leuk te vinden om te roepen. Wat zijn oren niet al te leuk vonden. Hij keek door de gang. Hij was al een tijdje kwijt waar hij was. Hij luisterde en hoorde boven een aantal jongens. Daar zou hij wel moeten zijn. Hij liep verder. Hij liep naar de eerste verdieping, de trap op. Een paar gangen later zag hij de slaapkamers. Er hingen nummers op de deuren. Hij moest op zoek naar nummer 21. Wat later vond hij de kamer, hij opende de deur en stapte naar binnen. Ze hadden hem gezegd dat hij de kamer zou moeten delen maar nu was er niemand. Hij ging op een stoel zitten en probeerde te luisteren. Hij zorgde dat hij de stemmen niet meer hoorde maar luisterde naar de wind. Plots schrok hij op. Er was iemand de kamer binnen gekomen. ‘Hallo’ zei hij.

Colin was al wat langer op Genosha Island, een plek waar hij zogenaamd zichzelf kon zijn. Maar de mutanten die hier zaten bleven ook gewoon tieners met gevoelens en hormonen. Waardoor er ook hier groepjes vormden, ruzie en drama kwamen in grote getale voor. En soms werd hij daar zo.. Zó moe van. Ook nu. Na een lange dag lessen moest hij zichzelf nog naar een gymles slepen, waar ze een vrij agressief potje softbal speelden. Er waren al twee mensen naar de ziekenzaal gestuurd, een met een bloedneus, de ander met een snee in haar arm, een zogenaamd ongelukje van een erg fanatieke wolfmutant. Hijzelf was vrij vroeg afgegooid, wat de jongen helemaal niet erg vond. Dan kon hij zich even afzonderen, staren naar de rennende en lachende leerlingen, dromen. Totdat er een prachtige vangbal werd gemaakt en hij terug het spel in werd geroepen. Enkele vrienden riepen zijn naam in een aanmoedigende cadans en daardoor gemotiveerd griste hij een bal uit de lucht, die met een slappe vaart op hem af was gegooid. Zo viel een van de tegenstanders af, nog twee te gaan. Aan zijn kant stond nog een slungel die verassend goed kon mikken en een erg lenig meisje, met haast elastieke pezen. Het drietal handelde vlug en schakelde de laatste tegenstanders genadeloos uit. 
Bij de volgende twee potjes deed Colin gemotiveerd mee. Highfives werden wijd ingezet om hun dominantie over de tegenpartij te vieren, terwijl ze luid pratend naar de kleedkamers liepen. Daar kwam Colin erachter dat hij zijn handdoek was vergeten. "Later, guys." Nam hij afscheid van de jongens en snelde naar zijn verdieping. Hij droeg nog steeds de sportkleding en gympen, al had hij wel zijn shirt uitgedaan. Hij was immers toch alleen op de verlaten gang en hij had het nog steeds warm van het bewegen. Bewegen was een goede uitlaatklep voor Colins overdosis energie, maar een bijwerking was wel dat hij veel energie ook in de vorm van warmte verloor. Zijn donkerbruine haren waren warrig en piekten op een manier die veel meiden als schattig zouden beschrijven om zijn hoofd.
Colin opende de deur en stond dan voor een vrij onprettige verrassing.. Terwijl zijn hand naar het lichtknopje reikte bleef hij verbaasd staan, een frons op zijn gezicht. Het licht was al aan. er was namelijk al iemand. Hij liep vlug langs de gozer op de stoel, die zo te zien in een soort trance was, naar zijn kast. Colin mikte zijn vieze shirt in zijn wasmand en opende zijn kastdeur. Hij zocht kort in de stapels en vond een geschikt shirt. 
'Hallo’ klonk het dan eindelijk achter hem. Goeiemorgen, zonneschijn. Colin draaide zich om en schoot eerst in een aquamarijn shirt. Een kleur die mooi samenging met zijn ogen. Hij wist een rustige kalme glimlach naar de zwartharige te zenden. Het was immers niet zo dat diegene expres hier was gaan zitten. In zijn kamer. Want... "Dat... Is mijn stoel," was de vrij droge reactie van Colin, al was er ook een spoortje vijandelijkheid in te vinden. Zijn terrein. Zijn stoel. Kssst. Hij was even in gedachten bezig toen hij de conclusie trok. Aan de andere kant van de kamer stond een kaal bed, met daarop lakens, handdoeken en een kussen. De planken van de kast aan de linkerkant waren leeg en stoffig, wachtend op nieuwe spullen. Enkele weken geleden was zijn kamergenoot voor onbepaalde tijd vertrokken naar Verweggistan, hem alleen achterlatend. En nu was hoogstwaarschijnlijk diens vervanger argeloos binnen gewandeld. "Jij bent zeker nieuw hier," concludeerde Colin. "En dit is de kamer die ze je aan hebben gewezen." Nummer 21, op een heerlijke positie slechts meters van de douches verwijderd. Hij stapte op de jongen af en bood zijn hand aan, niet zeker wetend of die geschud zou worden. "Hoi, ik ben Colin Irving." Een oprechte lach verscheen nu.

Hij keek naar de jongen die net binnengekomen was, en net een nieuw shirt aangetrokken had. Hij draaide zich om en lachte naar hem. "Dat... Is mijn stoel," zei de andere vrij droog. Erik lachte ook al had hij de vijandigheid in de stem van de jongen heel duidelijk gehoord. Hij probeerde niet naar de gedachten van zijn nieuwe kamergenoot te luisteren, iets waar hij steeds beter in werd, het negeren van gedachten. "Jij bent zeker nieuw hier, en dit is de kamer die ze je aan hebben gewezen." Hij knikte. De jongen stapte op hem af en bood zijn hand aan. Hij ging rechtstaan en stak zijn hand ook uit en schudde de andere zijn hand. "Hoi, ik ben Colin Irving." De jongen lachte. ‘Ik ben Erik Silense,’ antwoorde hij, hij lachte ook vriendelijk. ‘Ik ben hier vanmorgen aangekomen.’ Zei hij. Hij was al een tijdje op het eiland geweest voor hij naar deze kamer gegaan was. Hij had eerst nog wat buiten rondgelopen. Hij had eerst even tot rust moeten komen nadat hij haar had moeten achterlaten. Zij zou nog wel in zijn dromen komen maar… Hij moest er niet aan denken. Hij richtte zich weer op Colin. ‘Valt het wat mee op dit eiland.’ Vroeg hij.

Ergens irriteerde het hem dat de ander niet opstond na zijn opmerking. Als je iemand vertelde Dit is van mij, dan was het toch vrij logisch dat daar een bedoeling achter zat. Namelijk dat je oprotte, ophield, weg ging. NIet dat je doodleuk bleef zitten. Weirdo. Net als die outfit trouwens, jezus.. Aardig blijven. Als de jongen er zo uitzag was hij vast een beetje een buitenbeentje. En outsiders waren vaak meer te vertrouwen, omdat ze weinig hadden om iets aan te verraden. Toch vroeg Colin zich af of zijn nieuwe kamergenoot zich constant zo zou kleden.. Die jas, die dramatische haren. Het leek net een carnavalsoutfit. Misschien was dat wel bedoeld om de aandacht af te leiden van de rare bouw van de zwartharige. In de eerste glimps viel het niet op, maar daarna had Colin algauw gezien dat onder andere de vorm van de ogen en neus van de ander vreemd waren. Dat het mutaties waren of daarvan effecten stond voor hem meteen vast.
‘Ik ben Erik Silense,’ was de tweede zin die hij van Erik te horen kreeg. ‘Ik ben hier vanmorgen aangekomen.’ Aahh, een complete newbee dus, geweldig. Colin twijfelde even of hij dan al meteen over mutaties kon beginnen. Beter niet. ‘Valt het wat mee op dit eiland?’ informeerde Erik dan. Dat was een goede vraag. Colin dacht even na. Nee. Nee. Het is hier vreselijk. Zeg het. Jaag hem weg, maak hem bang. Als je het niet zegt blijft hij maar zeuren. Zeuren tot hij je laat vallen, die zogenaamde Silense is ook een slechte speaking name. Al die vragen. Te veel vragen. Hij haatte de vijandigheid in zijn gedachten, maar het onder controle krijgen lukte niet. En Colin weigerde standvastig er medicatie tegen te slikken, volhoudend dat dat de situatie alleen zou verergeren. Met gemuteerde mensen wist je het nooit. Misschien werd de hatelijke duivel in hem dan enkel sterker.

''Het is hier-'' Bedachtzaam keek Colin naar de muur, waar een vrolijke foto van zijn familie hing. ''Anders. Anders dan op een normale school. Al zijn er even veel groepjes, ruzies en nog meer drama.'' Zijn ogen waren langzaamaan donkerder geworden, maar hij probeerde het te negeren. De bevelen uit zijn toon te houden. ''Maar je kan er wel veel leren. Het komt wel goed, Erik.''
Colin kneep even zijn ogen dicht en draaide zich dan weer om naar de jongen. ''Dus, waar zit jij hier voor?'' vroeg hij, alsof ze criminelen waren in plaats van normale kids met een mutatie of twee. Het was duidelijk grappend bedoeld, luchtig. Als ze dan toch met elkaar opgescheept zaten kon hij er net zo goed een positieve draai aan geven, al was Erik op het eerste gezicht niet echt zijn type persoon.

Hij kon er niets aan doen, hij hoorde het gewoon. Hij hoorde Colins geïrriteerde en negatieve gedachte. De jongen dacht even na nadat hij zijn vraag gesteld had. ''Het is hier-'' De jongen draaide zich om en bedachtzaam keek Colin naar de muur, waar een vrolijke foto van een aantal mensen hing. ''Anders. Anders dan op een normale school. Al zijn er even veel groepjes, ruzies en nog meer drama.'' Dat was eigenlijk best wel logisch en dat had hij ondertussen wel gehoord. ''Maar je kan er wel veel leren. Het komt wel goed, Erik.'' De jongen tegenover hem kneep zijn ogen dicht en draaide zich terug naar hem om. Hij hoorde dat Colin de negatieve gedachten wegdacht. ''Dus, waar zit jij hier voor?'' vroeg hij, alsof ze criminelen. Hij had wel gehoord dat het grappig bedoeld was en lachte dan ook. ‘Ik zit hier omdat ik op de vlucht ben voor een stel freaks in labjassen.’ Hij zij het lachend, maar eigenlijk was het helemaal niet zo grappig. Hij mocht blij zijn dat hij ze nu niet meer zat. ‘En waarom ben jij hier.’ Vroeg hij aan de jongen. Als Colin het van hem mocht weten waarom zou het andersom dan niet mogen.

Waarom voelde hij zich verantwoordelijk voor de ander? Waarom wilde hij hem gerust stellen? Erik Silense.. Zo te zien ongeveer even oud als hij, maar op de een of andere manier had Colin toch het idee dat hij moest zorgen dat Erik op z'n gemak zou zijn. En dat irriteerde hem. Nou ja, niet hem direct. Maar hij voelde het innerlijke conflict zich uitvechten, verscheurd tussen wantrouwen en welwillendheid. Colin wilde vrienden maken. Hij had vrienden. Maar in een situatie als deze bleef het lastig. Hij wilde niet de vijandige starende blik in zijn ogen hebben, maar het was een onbegonnen werk. Erik bevond zich op zijn terrein, terwijl Colin het niet had verwacht. Het voelde als een inbreker, een verstoring in zijn kalme kamer. Alsof iemand een steentje in het water had geworpen. De golfslag bracht hem in de war, deed zijn gedachten zachtjes deinen op de rimpelingen in het water.

''Dus, waar zit jij hier voor?'' Afleiding. Een normaal gesprek. Neutraal. Vriendelijk. Twee jongens onder elkaar. Lachen. ‘Ik zit hier omdat ik op de vlucht ben voor een stel freaks in labjassen.’ Het klonk even luchtig als Colin's vraag, maar was tegelijk even serieus. ‘En waarom ben jij hier?’ Colin glimlachte begrijpend. De saaie, standaard tegenvraag. 'T werd te veel, kon het niet meer in de hand houden. Niets extreems met enge wetenschappers, gewoon wat problemen op m'n oude school, gesloopte lokalen.'
Eigenlijk had hij met zijn vraag bedoeld wat de mutatie van Erik was, dus daarnaar informeerde hij nu: 'Hoe kreeg je het voor elkaar om freaky labjassen achter je aan te krijgen?'

Colin glimlachte begrijpend. ‘'T werd te veel, kon het niet meer in de hand houden. Niets extreems met enge wetenschappers, gewoon wat problemen op m'n oude school, gesloopte lokalen.' Erik lachte. Bij hem had de school eerder zijn oren bijna gesloopt maar de school slopen kon ook. Colin vroeg verder. 'Hoe kreeg je het voor elkaar om freaky labjassen achter je aan te krijgen?' Hij had de vraag wel zien aankomen. Als je eenmaal een gesprek begon stopte het niet makkelijk. Niet dat hij dat erg vond, zolang het niet te luid was, was het voor hem goed. ‘Ze vonden mijn mutatie waarschijnlijk interessant. Ik heb namelijk nogal gevoelige oren, ik kan eigenlijk alles horen, de bewegingen van anderen, gedachten ik kan ook nooit doof worden van te veel lawaai of om een andere reden, het doet alleen verschrikkelijk veel pijn. En ik heb ook nog een andere mutatie, zij noemden mij the poison dragon slayer, hiermee kan ik eigenlijk gif van mijn huid produceren en mijn handen transformeren in giftige klauwen.’ Zei hij rustig. Hij had bij de vorige vraag ook al gemerkt dat Colin over zijn mutatie wou horen, hij vond het niet zo erg om over te praten maar het zijn mutatie was wel de oorzaak van alle problemen geweest.

'Hoe kreeg je het voor elkaar om freaky labjassen achter je aan te krijgen?' Was het een enge mutatie? Een.. gevaarlijke? Colin schuifelde wat heen en weer, zette dan nonchalant een stap naar zijn kast en rommelde wat door een lade. Hij pakte zijn horloge erbij en deed die om, ondertussen zorgvuldig luisterend. ‘Ze vonden mijn mutatie waarschijnlijk interessant. Ik heb namelijk nogal gevoelige oren, ik kan eigenlijk alles horen, de bewegingen van anderen, gedachten-'' Wacht, wat? Wát? Dit kind, deze creep.. Kon zijn gedachten lezen? Colin's ogen schoten naar de zwartharige toe, weerspiegelden dezelfde duisternis als Erik's haren.
''Ik kan ook nooit doof worden van te veel lawaai of om een andere reden, het doet alleen verschrikkelijk veel pijn. En ik heb ook nog een andere mutatie, zij noemden mij the poison dragon slayer, hiermee kan ik eigenlijk gif van mijn huid produceren en mijn handen transformeren in giftige klauwen.’ Colin bleef doodstil, bewoog nauwelijks. Zijn ademhaling was oppervlakkig, maar hij voelde hoe het steeds lastiger werd om rustig te blijven. Zijn gedachten zaten vol wantrouwen, vol ruis. Zo warrig als het maar kon, er was nauwelijks een touw aan vast te knopen. Eén ding stond centraal: Wantrouwen. ''Ga weg.'' klonk het dan. Colin's lage stem was gevuld met een bevelende kracht, afkomstig van zijn mutatie Dark Voice. Het was niet zomaar een opmerking, het was een bevel, met een hypnotische ondertoon die weerstand bieden zeer lastig maakte. Zijn onix kleurige ogen waren net glimmende stenen. ''Weg uit mijn hoofd.. Ga. Weg.'' Vijandig keek hij de nieuwkomer aan. Weg, weg moest die.

Hij zag hoe Colin wat in een lade rommelde en er een horloge uit haalde. En hem aan deed. Terwijl hij sprak zag hij hoe Colin naar hem keek. De ogen van de jongen keken hem aan, ze waren zwart. Hij sprak verder. Nadat hij had verteld over zijn tweede mutatie zag hij hoe de andere jongen doodstil stond, nog amper bewoog. Hij hoorde Colins ademhaling. Hij wist dat er iets ging komen, hij wou niet luisteren naar Colins gedachten. Meestal deed hij het wel, maar hij wou het deze keer niet doen. Hij wou niet al bij de eerste die hij hier tegenkwam afluisteren, zo noemden anderen het tenminste. De meeste mensen vinden het niet leuk als je naar hun gedachten luistert, niet dat hij zich veel van anderen aantrok. Hij hoorde de wantrouwige gedachten van Colin. Hij kon niets anders dan luisteren. Hij had gemerkt dat Colin in paniek was. En aan zijn gedachten te horen kon hij elk moment doordraaien. Hij luisterde naar de jongen zijn gedachten, die waren moeilijk uiteen te houden. Precies of er meer dan één persoon was in zijn hoofd. ''Ga weg.'' Hoorde hij Colin zeggen. Hij hoorde direct niets meer. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren. Het deed pijn en tegelijkertijd kon hij amper weerstand bieden tegen Colins woorden. Ze hadden dreigend geklonken, bevelend. Erik hoorde niets meer, alleen nog een pijnlijk geruis. Hij keek naar Colin, hij zag de ogen van de jongen glimmen, ze waren zwart. ''Weg uit mijn hoofd.. Ga. Weg.'' Hoorde hij tussen het geruis door. Erik stond nog recht, niet dat het makkelijk was om te blijven staan, hij wist dat Colin zijn mutatie had gebrijkt maar hij wist niet waarom die z’n inpakt had op zijn oren. Hij keek Colin recht in zijn ogen aan. En verbeet de pijn in zijn oren. Hij zag Colin vijandig naar hem kijken. Hij keek Colin uitdagend aan. ‘Ik heb niets gehoord, maar als je toch wil vechten waarschuw me dan. Dan ga je niet dood terwijl je je wilt overgeven.’ Hij grijnsde, hij vond vechten wel leuk. Baka, dacht hij. Die moest echt wel idioot zijn om te willen vechten. Hij moest hem maar aanraken en hij kon Colin al vergiftigen. Het enige voordeel dat de andere wel had was dat Eriks eigen gedachten op dit moment nogal rommelig waren, en het deed ook pijn om te denken.  ‘Zeg je nog iets, of lukt dat jou ook niet meer.’ Riep hij Colin toe. Als de jongen wou vechten kon hij een gevecht krijgen.

Kom op. Jaag hem weg. Het moet. Het is niet veilig. Die Erik.. Hij zit vast vol leugens. Gevaarlijk. Hij is gevaarlijk. Het was stampvol in zijn hoofd, wantrouwige gedachten krioelden door zijn hoofd, door de war als een bord spaghetti. Gevaar, gevaar. Als er een rode lamp in zijn hoofd had gezeten, of sirenes, dan waren die nu in volle sterkte gaan knipperen, danwel loeien. Hij wilde geen nieuwe kamergenoot, niet deze, nee, nee. Erik was slecht. Een verrader. Een spion. Het was niet veilig. Hij zou in zijn hoofd kijken. Colin probeerde zich te focussen. Hij moest zijn gedachten afschermen. Een geluk was dat de stemmen in zijn hoofd zo luid waren, dat zijn meest basale gedachten, zoals zijn volgende acties, een stuk lastiger uit te vinden waren. Voordat je die hoorde, moest je eerst schreeuwende beledigingen en ophitsende opmerkingen weerstaan en eruit filteren.

‘Ik heb niets gehoord, maar als je toch wil vechten waarschuw me dan. Dan ga je niet dood terwijl je je wilt overgeven.’ Dood? Zie je wel? Ze hadden gelijk. Erik was duivels. Erik was gek. Gek. De zwartharige vreemdeling had het op hem gemunt. Wilde hem doden. Oh, mooi niet. Nooit.
‘Zeg je nog iets, of lukt dat jou ook niet meer.’ Ha. Idioot. ''Hou jij je mond maar, jij laffe hond. Jij- met je vieze afluisteroren. Laat me met rust, ja? Laat me gewoon met rust..'' Na deze paniekerige tirade kwamen enkele duistere, zwaar drukkende woorden: ''Anders zorg ik er zelf voor dat ik weer alleen kan zijn.'' Colin's gelaat werd omgeven door een zacht stralend licht, een teken dat de spanningen in zijn lijf hoog op aan het lopen waren. Dan werd de jongen op z'n zachts gezegd nogal explosief, een slechte combinatie met zijn achterdochtige denkbeelden. Het was spijtig dat hij net gesport had, wat een deel van zijn energielading weg had genomen, maar de dubbele reep chocolade die hij verorberd had begon dit onderhand in zijn verteringsstelsel weer aan te vullen.
'"Ga weg of sterf.'' Luide stem, duistere stem. Een duisternis die bij zijn gitzwarte ogen paste. Dit was niet Colin die sprak. Colin zou nooit iemand vermoorden, niet zomaar. Dit was de meest prominente stem in zijn hoofd. En daar hoorde hij de echo constant van: Sterf. Sterf, sterf. Sterf.

Erik keek Colin aan, zorgvuldig luisterend. Als de jongen hem wou aanvallen zou hij het wel horen. De gedachten van Colin waren luid, alsof er een alarm was afgegaan. Hij hoorde verschillende gedachten, hij hoorde dat Colin zijn gedachten probeerde af te schermen, dat zou toch nooit werken dacht hij. Hij hoorde dat Colin dacht dat de vele stemmen in zijn hoofd hem wel zouden beschermen. Colin had echt niets gesnapt van zijn mutatie, hij hoorde wat mensen gingen doen niet gewoon door hun gedachten te ontleden, hij kon naar hun hart luisteren, hu bewegingen. ''Hou jij je mond maar, jij laffe hond. Jij- met je vieze afluisteroren. Laat me met rust, ja? Laat me gewoon met rust..'' Zei Colin paniekerig. Erik lachte. Na deze tirade kwamen nog enkele woorden. ''Anders zorg ik er zelf voor dat ik weer alleen kan zijn.'' hij lachte verder, er was zeker iets mis met de jongen tegenover hem. Hij keek naar Colin wiens gelaat omgeven werd door een zacht licht. 'Ga weg of sterf.’ Zei Colin met luide stem. Erik luisterde, hij was hier eigenlijk niet echt vrijwillig gekomen maar had wel gehoopt dat hij hier niet heel de tijd opgejaagd zou worden. Hij zuchtte, en hoorde Colins gedachten. Hij hoorde de echo van de woorden die Colin net uitgesproken had: Sterf, sterf, sterf, sterf. Hij schudde zijn hoofd. Hij zocht iets anders, hij had al gehoord dat Colin beïnvloed werd, hij wist door wat of hoe het kwam. Maar hij hoopte dat hij door die stemmen kon kijken. Kon horen wat erachter zat. Erik ontspande zich, al vond hij het leuk om anderen te zien lijden toch wou hij zijn eerste dag niet zo beginnen. Hij ging op de grond in kleermakerszit zitten. ‘Als je niet rustig word dan sta ik niet voor de gevolgen in.’ Zei hij. Als Colin nu aan hem zou komen zou hij de jongen vergiftigen. Hij moest zichzelf toch ook verdedigen.

________________________________________
Boos- bang – woedend – angstig – vol met haat – geïrriteerd – als een geslagen hond die van zich af moet bijten. Rawr? Hij was geen vechter, niet écht. Maar hij was nu in het nauw gedreven en een kat in het nauw maakt rare sprongen, dat is algemeen bekend. In zijn woorden was al deze angstige woede terug te vinden. Toen de rare afluisteraar kalm op de grond ging zitten zorgde dat niet dat ook Colin wat minder opgelaten werd. In tegendeel. Juist daarmee maakte Erik het erger.
‘Als je niet rustig word dan sta ik niet voor de gevolgen in.’ Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Hem bedreigen? Die nieuweling durfde hem te bedreigen? Wat?! Hij maakte er niet eens meer woorden aan vuil.

Colin had ondanks de woede nog wel een greintje verstand en daarmee hield hij zichzelf in bedwang, zodat hij niet in een blinde woede op Erik af zou stormen. Gifklauwen toch? Ja, zoiets was het geweest. Gif my ass. Hij zou mooi niet in de buurt komen om het een kans te geven. Erik zocht het maar uit. Colin’s handen klapten in een flits naar voren en uit zijn vingers ontsproten felle stralen helwitte energie, vijf stuks. Die schoten razendsnel op Erik en diens omgeving af, gloeiend heet en zich voedend op de woede van Colin. Zijn armen zakten weer en zijn handen balden zich tot vuisten, nog steeds omgeven door licht en klaar voor een volgende actie als de dwaas tegenover hem nog steeds niet begreep dat weglopen zijn enige optie zou zijn.

Hij kon nauwelijks aanzien hoe de stralen de jongen op een haar na misten. Waarom? Was het omdat hij had willen raken of was hij stiekem toch opgelucht? Hij was toch zeker geen moordenaar? Hij, Colin Irving, achttien jaar oud en met de inborst van een typische highschool jongen. Hij was bijna een moordenaar geweest. Als Erik niet snel genoeg was geweest. Als er één dingetje anders was gegaan. Een moordenaar. Van een verrader. Een gevaar. Erik vormde een gevaar. Daarom moest die weg. Weg ja. Niet dood. Gewoon. Weg. Snel, ver ver weg hiervandaan. Voordat het fout ging. ‘Weet je zeker dat je wilt vechten?’ Een enkele blik vol vernietigende wanhoop was voldoende. ''Kom dan! Kom dan en doe het! Doe het dan! Doe het-'' Hysterisch schoten de woorden over zijn lippen, Colin's armen vlogen de lucht in, terwijl statische flitsen van zijn vingers afschoten. Hij viel echter niet aan. ''Doe waarvoor je hier gekomen bent, jij rattenkop.'' Colin's ogen waren weer normaal, de kleur van de zee. De aquamarijne kijkers die zo veel meiden gek hadden gemaakt waren waterig, alsof hij elk moment kon breken en tranen zouden vloeien.

Hij stond ondertussen terug ontspannen recht. Colin zou nu even niet aanvallen, straks misschien wel, maar nu niet. Hij luisterde, maar het enige wat hij kon horen was dat hij weg moest, alsof hij dat zou doen. Hij had hier wel moeten komen, en hij had nog geen zin om nu al terug te gaan. ''Kom dan! Kom dan en doe het! Doe het dan! Doe het-'' sprak Colin hysterisch. Colin hief zijn armen de lucht in, terwijl er statische flitsen van zijn vingers afschoten. Maar de jongen viel niet aan. ''Doe waarvoor je hier gekomen bent, jij rattenkop.'' Erik lachte, ‘Baka’ Zei hij zacht. Zonder het zelf door te hebben zei hij het in het Japans, dat gebeurde wel vaker, hij was nog steeds niet helemaal gewend om niet in het Japans te praten. ‘Waarvoor ben ik dan gekomen?, toch niet voor jou?’ Erik haalde zijn schouders op, precies alsof hij niets beters te doen had dan naar dit luisteren. Hij keek Colin aan, en zag dat diens ogen terug normaal waren, het zwart was weg, ze waren weer blauw. ‘En denk je dat je nu terug normaal kan doen. Of ga je nog is proberen mij te raken’

-Vertaling
Baka = idioot