Room 21 [Colin Irving]

Met elk woord werd het chaotischer in Colin's hoofd. Hij wist niet meer wat echt was en wat niet, maar de woede moest stoppen. Daarvoor had hij nog net genoeg energie. ‘Waarvoor ben ik dan gekomen? Toch niet voor jou?’ Misschien.. Misschien was dat wel waar.
‘En denk je dat je nu terug normaal kan doen. Of ga je nog is proberen mij te raken’
''Doe lekker zelf normaal.'' Was de eerste reactie van de jongen. Maar dat ruzie-achtige was nu wel voorbij. Als een chagrijnig kind keek Colin op, schorvoetend. ''Ok, sorry.'' Het was precies de manier waarop een jochie zijn excuses aan bood. Niet geheel gemeend, maar ook niet meer kwaadwillend. Hij zou afstand houden en Erik vertrouwen.. zou in de nabije toekomst zeker niet gebeuren. Maar nu de scheldwoorden en paranoia weer wegzakten was het al een stuk rustiger in de kamer. Zou dat ook zo blijven? Oh, laten we het hopen..

Erik hoorde hoe Colin terug bij zinnen kwam. ''Doe lekker zelf normaal.'' Was het eerste wat Colin zei. Erik lachte. Colin keek op. ''Ok, sorry.'' Erik knikte. ‘Niet erg, maar waarschuw de volgende keer wel.’ Zei hij. Hij pakte zijn tas en zette die naast het bed, terwijl hij zelf op het lege bed ging zitten. Hij keek naar zijn kant van de kamer. En deed zijn tas open. Veel spullen had hij niet. Hij keek in de tas, en haalde er een radio uit. Zo kon hij aan de andere spullen. Hij pakte eerst een brief, geschreven in Japans. Hij miste zijn eigen taal wel. Hij las de brief nog eens waarschijnlijk was dat al voor de tienduizendste keer. Hij zuchtte, het was het laatste wat hij van zijn ouders gehoord had, nu ja, niet echt zijn ouders, die van Kinana. ‘Je weet mijn mutatie nu...’ Hij keek nog steeds naar de brief in zijn handen. ‘Mag ik dan ook de jouwe weten.’ Hij keek naar Colin. Als die maar niet vaker zulke uitbarstingen zou hebben.

‘Niet erg, maar waarschuw de volgende keer wel.’ Bah, hij voelde zich net een klein kind. Maar hey, het was niet zijn schuld, aangezien hij niet zonder enige waarschuwing iemand's kamer had geinfiltreerd. Een beetje verveeld stond Colin te kijken terwijl Erik uitpakte. Hij vond het vervelend om zo genegeerd te worden. Niet dat hij echt veel behoefte had aan gezellig gebabbel met deze wildvreemde, maar toch. Het ging om het idee. Colin bracht zijn tijd daarom door met het bijeenpakken van zijn spullen, die hij nodig had. Hij moest nog een boek halen bij de bieb en zou daarna aan een project gaan werken aan zijn bureau. Dat was het oorspronkelijke plan van deze middag geweest. Nu nam hij zich echter voor om dat ergens anders te doen. Erik zocht maar lekker zelf uit hoe het allemaal zat en vanavond zag hij wel weer verder met zijn nieuwe kamergenoot.

‘Je weet mijn mutatie nu...Mag ik dan ook de jouwe weten?’ Schimpend keek Colin omlaag naar de zittende jongen en liep dan richting de deur. Met een venijnige 'Nee!' sloeg hij de deur achter zich dicht, zo hard mogelijk. Hij kon echt wel gezellig zijn, maar vandaag was alles in de soep gelopen, dus dan kon hij maar beter even weglopen en afstand nemen. Voordat het weer eindigde in geruzie.

[Erik mag Colin terugroepen/volgen/whatever, maar als hij dat niet doet is Colin even weg tot na het avondeten c:]

Erik had wel door hoe Colin verveeld toe stond te kijken terwijl hij zelf wat uit zijn tas pakte. Hij zag in de hoeken van zijn gezichtsveld hoe Colin wat van zijn spullen bijeen pakte.

Toen hij de vraag had gesteld keek Colin hem even aan en liep naar de deur. Die deed hij open, en sloot hem terwijl hij venijnig ‘Nee!’ riep. De deur sloeg hard dicht, vergezeld van de ego van Colins laatste woord in zijn hoofd. Hij sloeg zijn handen op zijn oren. ‘Ah’ zei hij zacht, er was niemand die moest horen dat het pijn deed. Toen de ego verdwenen was begon hij te lachen. Hij had wel verwacht dat Colin niet zou willen antwoorden. Alleen die deur had wat zachter dicht gemogen. Het zou voor hem wel grappig geweest zijn moest hij Colins gedachten daarnet beluisterd hebben. Het was echter niet z’n goed idee na wat er gebeurd was, en Colin was nu al kwaad weg. Hij ging met een grijns op zijn bed liggen. Hij had niet echt zin om iets te doen, er was hier voor zover hij wist toch niets te doen.

Erik stopte met lachen en luisterde naar de andere mutanten op het eiland. Sommige waren verdrietig, anderen vrolijk. Zelf wist hij niet welk van de twee hij was. Hij had geen enkel plan gehad toen hij hierheen kwam, wel, hij had er een: teruggaan naar Kinana, haar vinden, bevrijden, het moest gewoon. Erik wist niet wat hij nu moest doen. Hij kon gewoon niet terug. En hij wou hier niet langer dan nodig was blijven.
Hij zuchtte.