Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 12:20 am
Het duurde slechts een seconde voor vuur rond zijn lichaam begon te dansen, ongecontroleerd alsof het een volledig eigen leven leiden. De groene kleur gaf het een nog gevaarlijkere uitstraling. Bij iedere stap dat Niklaus zetten op het vochtige zand, verkleurde het gelijk en werd het weer licht van kleur. Het zeewater in het zand verdampte gelijk bij de hoge temperaturen die Niklaus met zich mee droeg. In slecht een seconde veranderde dat. Zijn helder groene ogen werden onnatuurlijk blauw en het zeewater dat eerder verdampt, bevroor in de plaats. Het was om te tonen wat hij kon, hoe hij zijn mutatie onder de controle had en om angst te zaaien. Alles daarvan was enkel mogelijk dankzij Mira, ze was krachtig genoeg om de jongen zijn emoties perfect onder controle te houden en zo ook zijn mutatie die eraan verbonden was. Wanneer je nu zijn huid zou aanraken, had het gelijk erge gevolgen. Ernstige vrieswonden, waarbij zelfs de zenuwen zouden worden vernield. Het ijs verspreidde zich snel op het zand om hem heen, vanaf het moment dat hij tot stilstand kwam. Ook temperaturen in zijn directe omgeving waren flink gedaald en in zijn hand begon zich een speer van ijs te ontwikkelen.
Kalm keek de jongen om zich heen, zag hoe iedereen zijn tegenstander vond en hoe het grote gevecht uitbrak. Mutaties werden tegen elkaar gebruikt en er ontstond één grote chaos. Ondanks dat niemand een keuze had om te vechten, voelde het voor Niklaus ergens fijn. Voor het eerst in jaren had hij het gevoel dat er rust was in zijn lichaam. Een kalmte die hij nooit eerder had gevoelt. Het was aangenaam en daar wilde hij niet van af. Hij wilde de chaos die normaal door zijn aderen stroomde niet meer voelen. De pillen die hij moest nemen wilde hij allemaal kunnen weggooien. Hij wilde onder de mensen kunnen komen zonder dat hij voor mogelijke destructie zou zorgen. Maar was hij in staat om zijn vrije wil ervoor te ruilen? Daar was hij niet zeker van. Wat had je aan een kalm leven, als je zelf niet in staat was om iets te doen?
Gelijk werd hij uit zijn gedachten gehaald wanneer een halve draak voor hem kwam te staan. Niklaus leek niet eens verbaasd bij het zien van de verschijning. Hij staarde enkel terug in de onnatuurlijk paarse ogen, met zijn eigen ijsblauwe. De speer in zijn hand was volgroeid tot een waardig wapen van zeker twee meter lang, voorzien van zeer vlijmscherpe randen en een eens zo scherpe punt. In een gevechtshouding hield hij het wapen voor zich uit. Zou hij haar aankunnen met enkel dat? Ze kon vliegen, dat was waar, maar reach was geen probleem voor hem. Daarom viel Niklaus aan, met een slagbeweging van het wapen. Ondertussen plaatste hij ook een stap naar voor en het ijs onder zijn voeten baande zich razendsnel een weg regelrecht naar het meisje haar voeten, in een poging ze vast te vriezen aan de grond.
Tag: Rayan & Zarha Voor de rest: Er vormen zich kleine ijsvlakken op het strand waar je mogelijks over kunt uitglijden. Op elke plek waar Niklaus zijn voet neerzet, maar ook een langere ijsvlakte die op Zarha af gaat.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 2:09 am
watch the flames climb high INTO THE NIGHT
Zahra was gaan trainen, en hij had het zelf al lang opgegeven om haar tegen te houden. Er was niks dat haar kon overhalen om niet te trainen. Of ze ook echt actie zou ondernemen, was nog niet echt besproken. Maar ze was nu eenmaal een vechter, als de gelegenheid zou komen.. Zou ze vast gewoon verleid worden. Die gewelddadige kant was er nog altijd niet uit, ondanks dat ze nu bij hem die kant kon onderdrukken. Rayan was dan maar naar zijn kamer gegaan, waar hij rustig wat had zitten bloggen en daarna een serie was beginnen kijken. Een oud iets, Rick & Morty, maar het was wel nice. Net toen hij een nieuwe episode wilde starten, hoorde hij in de verte een gebrul dat hij herkende als een draak. Het was dat hij zelf een half-draak was, dat hij het herkende. Maar wat was er aan de hand?
Meteen had hij zijn laptop toegeklapt, en was hij naar beneden gegaan. Veel mensen waren onderweg naar binnen, hij zag docenten de meesten richting de refter wijzen. Maar hij liep, op instinct, naar buiten. Hé, hij had nooit beweerd dat zijn instinct te vertrouwen was. Of wel? Op deze manier kon hij Zahra misschien vinden. Of zij vond hem. Waar hij naar de donker wordende lucht staarde, keek zij tenminste naar hem uit. “Rayan.” Hoorde hij, waardoor hij zijn paarse ogen op de bron van het geluid richtte. “Het is zover.” Concludeerde ze, en hij viel zonder woorden. Hij kon enkel knikken. “Ik ga er heen” Meldde ze toen, naar zijn verwachting. Zijn gezicht vertrok een beetje. "Moet dat echt?" Vroeg hij zachtjes, al wist hij dat ze niet om te praten was. Dat had hij al genoeg geprobeerd.
“Pas alsjeblieft goed op jezelf Spyro” Zei ze nog, in hun moedertaal, waarna ze verdween. Hij staarde haar perplex na. Dit was niet oké. Meer mensen begaven zich richtig het strand, en hij bleef besluiteloos staan. Tot hij besefte dat, als zij stierf, hij alleen achter bleef. Nee, ehm, ze mocht gewoon niet sterven, punt. "Oh fuck it", Mompelde hij, shifte in dezelfde draak als zij had gedaan en steeg ook op. Vliegen ging hem nu wel beter af, en in no time was hij ook bij het strand aangekomen. Waar iedereen nogal fearless leek, deed hij het bijna in zijn broek. Toen spotte hij Cynder. En een gast die ijs op haar af liet kruipen. Ehm, not on his watch?! Spyro liet zichzelf uit de lucht vallen, tussen Cynder en het ijs in, waarna hij zijn vuist in het zand sloeg en met het vuur uit zijn handen het ijs trachtte te smelten voor het haar bereikte.
tag: Zahra+Niklaus
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411
Character Profile Alias: Víkingr Age: 1250 Occupation: Wilde bosbewoner
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 2:45 pm
Het was heel vreemd en er was niets wat klopte aan dit alles. Hoe ze hier nu allemaal stonden, tegenover hun vrienden, en klaar voor de massa verwoesting van de school waar ze allemaal geen gingen, al zou dat nu verleden tijd worden. Niemand deed wat want niemand kon ook iets doen. Ze waren allemaal gebroken tot het punt waarop ze niet meer tegen het meisje konden vechten, zelfs niet wanneer het ging over het vermoorden van hun vrienden. Dat was ziek, maar het was wel de realiteit. Ze kon zelfs geen angst voelen over het feit dat ze zo tegen andere studenten moest vechten, die angst werd van hun weggenomen. Valkyrie keek gewoon recht voor haar uit, naar de verschillende mensen die al waren aangekomen op het strand. Ze hadden allemaal de hovercraft zien aankomen en het zou zo beginnen. Het meisje zou hun zo aansturen om in de aanval te gaan en ze zouden haar commando’s volgen. Diep van binnen hoopte ze dat Lawrence er niet tussen zou zitten, dat hij nog gewoon in bed zou liggen en er niets van mee zou krijgen. Ze wilde hem geen pijn doen maar ze wist dat ze het zou doen als hij hier nu was omdat ze geen controle had. Haar hoofd zou er niet bij zijn en ze zou hem waarschijnlijk niet herkennen als een vriend. Ze zou hem zelfs vermoorden als ze kans zou krijgen, niet dat ze dat wilde maar daar had ze nu niets meer over te zeggen. Ze was op, kon niet tegen die drang vechten.
Maar helaas, ze kwam er al snel achter dat hij er wél was. ‘Valkyrie!’ Hoorde ze ineens een stem roepen en ze reageerde er op, ze keek langzaam zijn kant op maar niet op de manier waarop zij het zou willen. In haar blik was geen vreugde te zien, maar ook geen woede of verdriet, helemaal niets. Zonder emoties keek ze hem aan. Het viel haar wel op dat hij een bril op had, wat toch wel vreemd was. Dit viel haar alleen niet op omdat ze het graag wilde zien, maar ze sloeg het meer op als informatie. Het betekende namelijk dat ze uit moest kijken. Ze zette enkele stappen van de laadklep af en liep een klein stukje in zijn richting, tot ze naast de hovercraft terecht kwam. Hier bleef ze even kort staan terwijl ze hem aankeek. Het leek in eerste instantie niet echt alsof ze hem zou aanvallen, en dat was ook precies de truc, want binnen een paar minuten zou ze dat wel doen. Vervolgens begon ze langzaam achteruit te lopen, het water in. Ze liep steeds verder, en verder, tot ze diep genoeg in het water stond. Ze nam een plotselinge duik naar achteren en zwom nog een stukje verder weg. Voor een aantal minuten was er niets te zien, Valkyrie was weg. Hoewel, uiteindelijk kwam ze weer boven met een luid gebrul en in een enorm groot monsterachtig lichaam. Ze gooide haar hoofd zo hoog mogelijk de lucht in zodat iedereen kon zien hoe groot ze was. Haar grote bruine ogen die een vriendelijke uitstraling hadden keken vervolgens weer naar Lawrence, maar er was niets meer verraderlijk dan die zachte, lieve monsterogen. Ze leken niet boos, maar dat deden ze nooit. Misschien zag ze er wel schattig uit met die ogen en de kleine hoorntjes op haar vreemd gevormde hoofd. Toch, waren het wel de ogen van een monster. Nijlpaarden zagen er ook schattig uit maar waren ook een van de gevaarlijkste dieren ter wereld, en een nijlpaard tipte zeker niet aan wat Valkyrie kon doen.
Met haar grote vinnen stormde ze weer het strand op, waardoor ze nog weer groter eruitzag doordat het gedeelte dat normaal onder water lag ook boven water kwam. Het was niet dat Valkyrie met haar vinnen onhandig was op land, want ze waren sterk en gespierd, dus ze kon haar lichaam makkelijk overeind houden. Je kon het een beetje vergelijken met de vinnen van een zeeleeuw. Ze brulde nog een keer maar deze keer dichtbij Lawrence, de wind zou hem misschien omver kunnen duwen. Het was ook met deze brul dat Valkyrie aangaf dat ze niet in een vriendelijke bui was, maar dat ze het gevecht met hem zou aangaan. Ze probeerde hem aan te sporen om mee te doen, want als hij dat niet zou doen.. Tja, dan zou er niet echt meer een gevecht plaatsvinden en kwam er snel een eind aan. Zachtjes bleef ze na grommen en brommen, ondanks dat het voor haar misschien zachtjes was, zou het voor de rest niet zo aanhoren. Het was een diep en laag geluid, iets wat ze ook zou verwachten bij een reusachtig watermonster..
/Wordt een zeemonster in de zee en brult een paar keer heel hard /Daagt Lawrence uit, maar hij moet wel snel zijn
Laatst aangepast door Valkyrie Skalksdóttir op za aug 19, 2017 7:05 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 5:01 pm
BUT I'M A CREEP
WHAT AM I DOING HERE
Het was een spontane beslissing geweest om voor te stellen aan het meisje om haar mee te nemen, maar hij was wel blij dat hij die beslissing gemaakt had. Hij had werkelijk geen idee hoe hij er ooit op was gekomen om aan iemand te vragen om mee te gaan. Waarschijnlijk omdat hij niet alleen wilde zijn. Hij was bijna heel zijn leven al alleen geweest en nu hij de kans had om iemand bij zich te hebben op het moment dat hij zich naar het strijdtoneel begaf, nam hij die kans met twee handen aan. Calvin glimlachte even toen het meisje zich voorstelde als Jupiter. Dat was een naam die hij wel zou kunnen onthouden. Hij hoefde alleen terug te denken aan het boek dat vroeger in zijn kamer had gelegen, eentje over de Romeinse goden. Boeken waren in die tijd ook de enige objecten geweest die ervoor gezorgd hadden dat hij niet helemaal gek geworden was.
Oh goed, ze was niet het type persoon dat misselijk werd na zo’n sprong. Hij had al meegemaakt dat iemand mee had genomen van de gang naar een leslokaal omdat die persoon anders te laat zou zijn. Op het moment dat ze terug tevoorschijn waren gekomen, had die persoon hun hele maaginhoud eruit gegooid. Als dat nu het geval geweest zou zijn, zou hij wel op Jupiter hebben gewacht. Het zou voor vertraging gezorgd hebben en hij zou waarschijnlijk zijn beginnen ijsberen, maar hij zou er niet zonder haar vandoor gegaan zijn. Gelukkig leek ze een sterke maag te hebben en duurde het niet lang voordat ze verder konden gaan.
Vanaf het moment dat ze op het strand aankwamen en hij de situatie in zich op kon nemen, leek zijn hart sneller beginnen te kloppen. Het zou hem niet eens verbazen als anderen het net zo hart konden horen kloppen als hij. Pas toen Jupiter begon te praten, leek hij in staat te zijn om zijn ogen van het tafereel voor hem af te scheuren. Grote donkere kijkers keken haar voor een moment aan voordat hij zachtjes knikte. ”Sure. Hij probeerde zijn angst weg te slikken terwijl hij zijn aandacht maar even op Jupiter gericht hield. Zo kon hij tenminste een beetje proberen om terug te kalmeren. Op het moment dat ze een speer van bliksem leek te maken, was hij zeker dat hij gewoon zo dicht mogelijk bij haar in de buurt ging blijven. Jupiter zag eruit als iemand die je niet zomaar zou kunnen verslaan, iemand waar je je achter kon verstoppen.
Net als haar, liet hij zijn blik op een gegeven moment terug afdwalen naar de mutanten voor hen. Er klopte gewoon iets niet aan de hele situatie. Zouden ze echt uit vrije wil hun medestudenten aanvallen, of was er meer aan de hand? Geschrokken ademde hij in toen een van de mutanten voor hen ook leek te veranderen. Uit het niets kwam er uit de zee ineens een zeemonster tevoorschijn, eentje die het duidelijk op de jongen voor haar gemunt had. Het leek net alsof iedereen van de ‘vijandige’ mutanten een vijand hadden uitgekozen. Iedereen leek zich te verspreiden, op drie mutanten na. Die hadden ook wel tegenstanders, maar ze leken altijd zo dicht mogelijk bij het blonde meisje te blijven.
Kort stootte Calvin Jupiter aan nadat hij tot de constatatie was gekomen dat het blonde meisje diegene moest zijn die iedereen had meegenomen zoveel maande geleden. ”Is dat niet die blonde chick die er in de eerste plaats voor gezorgd heeft dat de mutanten vermist raakten? Ik wil wedden dat zij de reden is dat er hier nu gevochten wordt” Het raakte er bij hem gewoon niet in dat ze allemaal hun vrienden zomaar zouden aanvallen zonder dat er iets gebeurd was. ”Het lijkt erop dat die drie haar moeten beschermen, zie je?” Hij wees even naar de mutanten die hij bedoelde voordat hij zijn arm snel terug liet zakken. ”Ze gaan het je waarschijnlijk erg moeilijk maken als je voorbij hen probeert te komen, zelfs nu ze wat beziggehouden worden.” Calvin viel even stil terwijl hij nadacht. Het was na een paar seconden dat hij tot de realisatie kwam dat hij wel dicht bij de blondine kon komen zonder tegengehouden te worden door haar ‘beschermers’.
”Ik kan je teleporteren? Dan heb je geen last van die drie en kan je direct de eerste klap toebrengen. Ik ben vrij zeker dat ze dat niet zou zien aankomen.” Een grijns krulde om zijn lippen, maar die verdween meteen toen hij besefte dat hij dan ook in de vuurlinie zou staan. Als hij Jupiter naar daar wilde brengen, moest hij zelf ook gaan. Het duurde even, maar na een tijdje leek hij de knoop toch door te hakken en gleden zijn donkere kijkers van de blondine naar Jupiter. ”Wat zeg je ervan? Dan heb je backup en ik kan voor rugdekking zorgen.” Hij was niet van plan om gewoon te vertrekken nadat hij haar ‘afgezet’ had. Zo zat hij gewoon niet in elkaar.
Tag: Faye, Mira
Laatst aangepast door Calvin Klein op za aug 19, 2017 5:39 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 5:19 pm
If this has to end in fire THEN WE SHOULD ALL BURN TOGETHER
Het zat eraan te komen, het was geen verrassing dat er nog een aanval kwam. Zahra had niet stilgezeten en met de patrouilles was het duidelijk dat er iets op de loer was. Maar ze was erop voorbereid, dus angst had ze niet. Ze moest dapper zijn en vechten tot het einde. Voor de veiligheid van het eiland.. voor die van Rayan. Want de enige angst die ze had was dat hem iets zou overkomen. Dus ze moest haar best doen, ook al zou ze ervoor moeten sterven. En die kans was er, waardoor ze nog even moest slikken voordat ze afscheid nam van Rayan. Zijn gezicht sprak al boekdelen, ze wist dat hij niet wilde dat ze weg ging. Hoe graag ze ook bij hem bleef ze kon haar rug niet toekeren naar het gevecht dat gaande was. Ze was nog niet helemaal veranderd van haar oude manieren. Vandaar dat ze hem alleen achterliet met een aantal woorden. In plaats van de fysieke affectie die anderen gaven bij een afscheid.
Voordat ze gelijk het slagveld in vloog had ze de situatie en de tegenstanders even goed bekeken. Als ze wilden winnen moest er iets aan de blondine haar ‘guards’ gebeuren, anders bleven ze eeuwig vechten. Dus er was één ongelukkige die het tegen Cynder op moest nemen. Ze koos haar tegenstander wijs. Zijn groene vuur schrok haar niet af. Ze bleef half-draak after all. De jongen had haar in vizier, zijn ogen ijsblauw. Een aanval volgde, een slag van zijn wapen zorgde ervoor dat ze haar vleugels beschermend voor haar hield. Nog voordat ze kon handelen naar het ijs wat zich over de grond naar haar voortbewoog kwam er iemand tussen. Nee, dit kon niet. Spyro?! Ze had hem toch verteld dat hij… damnit dit was niet de timing om koppig te doen. “Spyro wat..” ze wilde hem vragen waar hij in godsnaam mee bezig was maar besefte dat het geen zin had. Er was geen tijd om er moeilijk over te doen. Ze was alleen maar meer gedreven om harder te vechten. Ze bewoog zichzelf snel naast Spyro en keek hem even dringend aan. “We kunnen dit” zei ze en knikte. Als ze wilden winnen moesten ze dat met overtuiging doen. Cynder sloeg haar vleugels een keer en sloeg daarmee een krachtige windvlaag op de jongen af. In de hoop het hem omver zou krijgen en ze hun tijd kon winnen om in positie te brengen. Ze had nog meer dan genoeg in petto.
TAG: Niklaus. Rayan. //Spreekt Spyro moed in. Blaast hevige windvlaag naar Niklaus met vleugels.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 7:29 pm
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
Weer kunnen zien na jaren van duisternis te hebben gekend was niet zo makkelijk als je zou denken. Voor Lawrence was het veel vermoeiender om normaal rond te wandelen en alles te zien. De hoeveelheid prikkels die hij opving waren veel harder en aan het einde van de dag was hij stikkapot. Nu het ook nog eens tot een groot gevecht was uitgedraaid om hem heen, zou het enkel erger worden. De vijanden waartegen hij echter moest vechten, waren allemaal mensen die bij hem op school zaten en verschillende hadden een geschiedenis met hem. Eén iemand in het bijzonder en dat was Valkyrie. Om haar te beschermen wilde Lawrence dat ze haar aandacht op hem vestigde. Wie weet wat haar zou overkomen als iemand anders het tegen haar zou opnemen. Misschien dat ze dan vol wonden terug kwam, al kon Lawrence ook niets beloven.
Van iedereen op het strand, was er maar één iemand die keek toen hij haar naam riep. Ze kwam naar hem toe, met zo weinig emotie op haar gezicht. Het was haast beangstigend en dat was niet hoe Lawrence had gehoopt. Voor hem was het de eerste keer dat hij zag hoe ze eruit zag en hij had die glimlach op haar gezicht willen zien. Niet wat hij voor zich zag. Het brak zijn hart, maar hij wist dat zij het niet was. Dat kon niet. Iemand moest iets met haar gedaan hebben en er was ook maar één geur tussen iedereen die anders was. Die niet hoorden tot de studenten. Eén meisje die niet op het eiland moest zijn. Mira. Dit moest wel haar doen zijn. Lawrence kon zich niet inbeelden dat Valkje anders tegen hem zou vechten. Dat wilde hij niet geloven. Hij wist niet wat die bitch gedaan had met haar, maar ze zou wensen dat ze het nooit had gedaan.
De woede begon in hem naar boven te komen en het werd steeds moeilijker om zichzelf te weerhouden om te shiften. Dat zou katastrofisch zijn nu er eigenlijk niemand was die mocht sterven. De bril op zijn neus ging dat echter niet voorkomen. Het zou niemand beschermen als hij eenmaal in zijn Basilisk vorm zat. Zacht beet hij op zijn tong, terwijl hij zag hij de viking voor hem kwam staan. Ze was werkelijk prachtig. Mooier dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Er was zoveel dat hij wilde zeggen, maar hij kon niet uitbrengen. Hij kon enkel met samengeperste lippen toekijken en hopen dat ze gewoon om hem af zou vliegen voor een knuffel. Maar dat deed ze uiteraard niet. Langzaam wandelde ze weer achteruit, naar het water. “Valkje, alsjeblieft doe het niet,” sprak hij terwijl hij enkele stappen naar voor zetten en zijn hand uitstak, maar ze verdween in het water. Lawrence zijn ogen werden groot wanneer hij het watermonster zag verschijnen. Hij had het er al eens eerder tegen opgenomen, maar dat was de eerste keer dat hij het ook zag en het was indrukwekkend. Groter dan hij had verwacht.
Ze begaf zich op het land en Lawrence forceerde zichzelf om te blijven staan toen ze dichterbij kwam. Hij zou geen angst tonen naar haar, maar hij wilde ook niet tegen haar vechten. Voor hij de kans kreeg om wat te zeggen brulde ze en hij hield zijn armen voor zijn gezicht, zetten zich schrap maar toch viel hij achterover in het zand. “Je moet dit niet doen. Dit ben jij niet en je weet het. Kom op Valkje, je weet wie ik ben, je bent beter dan dit!” Ergens wist hij al dat het geen effect zou hebben, maar hij kon niet anders als proberen. Vanachter de donkere glazen keek hij recht naar de ogen van het waterwezen, maar wanneer hij dat door had, keek hij snel weg en richten hij zijn ogen naar de grond. In zijn borstkas ging zijn hart tekeer uit angst,niet voor Valkyrie of voor het gevecht, maar omdat hij onbewust gelijk naar de ogen had gekeken. Zijn handen balde zich om tot vuisten in het zand, waardoor hij een handvol vast greep. Hij kon er geen gewoonte van maken. Deed hij dat wel zou het te gevaarlijk kunnen zijn, maar het ging vanzelf.
Voorzichtig ging hij weer op zijn benen staan, zo snel dat hij kon. Hij wilde shiften, dat leek hem de enige uitweg, het enige dat logische leek, maar hij moest het instinct onderdrukken. Er hingen teveel risico’s aan vast als hij dat zou doen, want hij wilde haar geen pijn doen. Hij vertrouwde zichzelf niet voldoende, omdat hij nooit eerder echt controle had gehad. “Hou verdomme op met dit achterlijk gedrag!” riep hij haast kwaad naar haar. Heel de situatie maakten hem ook gewoon kwaad. Zeker omdat hij zich zo nutteloos voelde. Er was niks dat hij kon doen als hij haar geen pijn wilde doen. Hij ging zich niet laten doen door het gegrom dat ze produceerde.
TAG Valkje
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 9:51 pm
Met haar handen strak op haar rug gevouwen en een kille blik in haar ogen, stapte Mira als laatste het strand op. Alsof het allemaal vanzelf ging, viel de groep in een strikt patroon uit elkaar om zich op te stellen in een formatie die zij in haar gedachten had gepland. Nadya veranderde in haar drakenvorm, de eerste keer dat zij die vorm van haar mocht aanschouwen. Ook Topaz haalde zijn andere vorm boven, de rood-gloeiende lijnen op zijn pantser vertelden haar genoeg. Hopelijk snapte de tegenstander ook de hint en zouden ze op niet teveel helden botsen die hen in de weg wilden staan. Amadéo transformeerde ook en haalde er zijn roedel bij. Mira bleef onbewogen staan toen ook de eerste nieuwsgierige en vooral roekeloze studenten op het strand verschenen.
Het was duidelijk dat de uitdaging geaccepteerd werd. Meer en meer figuren verschenen op het strand, maar geen van hen zou partij zijn voor haar leger. Uiteindelijk kroop er een klein glimlachje rond haar lippen, toen ze hoorde hoe de arme studentjes hun vrienden herkenden en probeerden over te halen niet te vechten. Het was zo hopeloos. Deze hele bende was zo hopeloos, en zou gauw van de aardbodem geveegd worden. En zij zou toekijken, vanaf de eerste rij.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 19, 2017 11:38 pm
Voor Niklaus was het niet de eerste keer dat hij moest vechten tegen mutanten. Vroeger was het wekelijkse kost voor hem, dus hij wist zich goed te redden in een gevecht. Winnen was altijd het enige dat telde en die dag was het niet anders. Hij begon de aanval tegen het meisje, aangezien het zijn taak was om haar weg te houden bij Mira. Ze mochten haar niet bereiken, want dat zou meer slecht dan goed doen. Voor beide partijen misschien zelfs.
Zijn aanval werd echter onderschept door een derde partij die zich ook kwam moeien. Net zoals de andere was hij voorzien van vleugels en een horen, maar Niklaus leek alles behalve onder de indruk. Ja, hij hield het ijs tegen door het te smelten, maar dat baarde hem geen zorgen. Wanneer hij zijn ijs mutatie gebruikte, was hij over het algemeen al veel kalmer en dan kon hem maar weinig schelen. De twee voor hem - en dan vooral het meisje - leken er wel zeker van te zijn dat ze konden winnen. Zeker nadat de jongen uit de lucht was komen vallen. Achteraf was het meisje de eerste die weer over ging op actie.
Beschermend hield Niklaus zijn armen voor zijn gezicht en zetten zijn benen wat uit elkaar wanneer de windstoot op hem af kwam. Ijs baande zich een weg rond zijn eigen voeten om hem vast te zetten aan de grond, dat om te voorkomen dat de windstoot hem op de grond zou krijgen. Het ijs smolt in slechts enkele seconde toen het weer veilig was en zonder op zijn positieve te moeten komen stond hij weer klaar om aan te vallen. De speer was gebroken door de klap, maar in slechts enkele seconden was die weer helemaal gerepareerd. Met een krachtige worp zorgde Niklaus ervoor dat de speer aan een snel tempo op het meisje af vloog. Tijdens die beweging, zorgde hij ervoor dat hij zijn lichaam naar de andere jongen toe draaide die het meisje was komen helpen en zijn handen hield hij voor zich uit and klapte hij hard tegen elkaar, wanneer hij recht naar de jongen keek. Door de klap ontstond er een wervelwind van ijskoude lucht, gewapend met allemaal kleine ijskristallen die zouden snijden over je huid als het zou raken.
Tag: Rayan & Zarha Voor de rest: Koude wervelwind met kleine ijskristallen in waar andere misschien wel last van kunnen hebben.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME zo aug 20, 2017 3:39 pm
smoke
&
Mirrors
Max liet haar opmerkingen maar voor wat ze waren. Als ze werkelijk wat anders wilde doen dan had ze zelf heus ook met ideeën kunnen komen iets wat duidelijk niet het geval was geweest. Dus dan moest ze nu ook niet gaan zeuren. De trap die ze nog had uitgedeeld was raak geweest maar hij had zijn evenwicht al heel snel weer terug gevonden, wou in de aanval gaan maar toen sloeg alles om. Een vreemd geluid maakte hem gewaar dat er iets op til was, Dat niet alleen rondom hun waren meer zielen aanwezig dan normaal, alsof ze allemaal naar het strand leken af te zakken voor wist hij veel wat. Zijn blik was waarschuwend naar Salina gegaan, maar het meisje had het ook al gezien. Wat er ook zou gebeuren, veel goeds zou het zeker niet zijn.
De warmte van Salina stroomde door naar hem, doordat zij haar krachten opriep voelde hij de reaper kant van zichzelf ook sterker worden. Iets wat de andere bewoner van zijn lichaam niet bepaald geweldig vond. De draken vorm van Nadya boezemde hem geen angst in, niet bij hem maar ook niet bij Nick. Allesbehalve zelfs bij die laatste. De brul liet hem kort met zijn schouders rollen. Schrik was geen optie. Het enige wat telde was het nakende gevecht, alleen moest hij een juiste moment vinden om aan te vallen. Maar hij wist dat die brul naar hun toe gericht was. ‘Ze heeft ons gezien.’ Mompelde hij kort naar het meisje dat aan zijn zijde stond.
Zijn blik schoot naar de blondine die ergens onder Nadya stond, met aan haar zijde een of andere wolf waarvan zijn wolvenvriendjes ook vrolijk bij hem kwamen. Zeker een beschermer van de blondine, iets wat hem deed vermoeden dat Nadya dat misschien ook was. Max liet een gitzwarte boog verschijnen out of thin air en plaatste er een pijl in. Niet zo maar eentje, ooit had Max de boog gecreëerd en had hij de pijlen gedrenkt in gif. Het gif zou in eerste instantie niet doden, maar het zou de persoon die het raakte uiteindelijk wel langzaam maar zeker aan een pijnlijke dood laten sterven. In plaats van de pijl op Nadya te richtten besloot hij het enige mogelijke te doen dat hem logisch leek, de vreemde blondine aanvallen. ‘Dek me, dit moet Nadya’s aandacht wel trekken.’ Klonk het op een gespannen toon voor hij het touw losliet en de pijl in een razende snelheid op Mira afging.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma aug 21, 2017 3:01 pm
De wind kwam al wat meer opzetten en Lydia’s haar wapperde naar achter. Ze stond nog geen vijf meter van Allen vandaan en haar lichaam vulde zich met kracht. Ze kon Allen’s bloed al voelen. Hij hoefde één verkeerd ding te doen of te zeggen en hij zou ergens tegen een boom aangeslingerd worden. Zijn woorden kwamen haar ene oor in en kwamen de andere oor weer uit. Alles wat hij zei dat boeide haar niet. Er kwam alleen meer en meer haat naar voren. Hatelijk keek ze hem aan en ze deed haar arm al naar voren tot er een grote lichtflits van zijn kant op haar af kwam. Ze werd even verblind door het felle licht. Slechts voor een paar seconden voelde ze de kracht die ze kon hebben over zijn lichaam weg gaan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en ze zag nog slechts de silhouette van Allen een paar meter van haar vandaan staan. Het was in ieder geval genoeg om de kracht die ze nog had op hem te gebruiken.
Lydia stak haar arm agressief vooruit. Ze voelde hoe ze slecht met een hand zijn lichaam stokstijf liet staan. Zijn kaken tegen elkaar aan drukte en met haar andere hand hem liet vallen op zijn knieën. Het zou voor hem voelen alsof al zijn spieren vastzitten en zijn lichaam schreeuwde om een andere houding aan te nemen. Lydia liet hem een stukje vrij om te bewegen maar nog kracht om hem op zijn knieën te laten zitten. Met haar vrije hand wreef ze nog een keer in haar ogen. Kleuren werden alweer wat meer kleuren en ze zag wat meer dan een silhouet die voor haar zat. “Jij achterlijk mormel,” mompelde ze woedend. Lydia stapte boos op hem af en nam met haar andere hand nog meer controle over zijn lichaam, waarna ze hem boos naar achteren duwde. Het was niet zo dat ze hem duwde met haar handen. Het was meer dat hij naar achteren werd getrokken door het bloed in zijn rug. Nadat Allen nog een paar meter verder lag en Lydia geen controle meer had na de duw liep ze weer stevig op hem af. Klaar voor nog een aanval.
TAG: Allen Lydia neemt controle over zijn lichaam. Zegt wat. En duwt hem een paar meter verder door haar mutatie.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma aug 21, 2017 3:07 pm
De geluiden kwamen vanaf het strand. Kylie voelde wat aarzeling in haar lichaam en een stem in haar hoofd zei dat ze zich moest omdraaien en terug moest lopen naar de school. Er waren heel wat mensen geweest die tegen haar hadden gezegd dat het gevaarlijk was. Maar haar eerste beste vriendje zat tussen de mensen die gehersenspoeld waren. Ze moest hem redden. Het moest gewoon. Met haar kleine beentjes zetten ze grote stappen en probeerde alle kracht te verzamelen die ze had. Stiekem was ze wel eens weten kijken bij een aantal trainingssessies van andere mensen. Zo had ze zelf ook wat weten te oefenen met haar eigen mutatie voor als ze die nodig zou hebben. Maar ze wilde geen mutatie gebruiken tegen Walsh. Hij zou haar wel herkennen dat wist ze zeker. En als hij zou zien hoe erg ze hem miste dan zou hij weer helemaal de oude zijn. Het zou allemaal weer goed komen.
Met die hoop in haar hoofd benaderde ze het strand. Er waren heel wat mensen aan het vechten. Ze was er bang voor dat er gewonden zouden vallen of dat zij gewond zou raken voordat ze Walsh had gevonden. Tussen de bomen vandaan probeerde ze Walsh te spotten. Maar het was bijna onmogelijk tussen al die mensen. Er was zelfs een draak boven haar aan het vliegen. Kylie probeerde de brok in haar keel weg te slikken, maar het zou allemaal goed komen. In ieder geval dat hoopte ze. Maar een stem in haar hoofd vertelde haar al dat het erg gevaarlijk was om het strand te betreden.
Daar! Daar zag ze hem staan. Er kronkelde allemaal vlammen over zijn lichaam, maar hij stond nog vlakbij de hoverboard waarop hij was teruggekomen. Kylie probeerde een weg te vinden waar ze langs zou kunnen om hem te bereiken, maar ze zou sowieso gezien worden door de andere. Al had ze wel zo vermoedde dat andere mensen druk bezig waren om te vechten waardoor ze een klein meisje niet zouden zien. Kylie rende tussen de mensen door met haar lippen stijf op elkaar en haar ogen al nat van de tranen. “Walsh!” riep ze zachtjes. Ze kwam al dichter naar hem toe en wilde hem het liefst in de armen springen. Maar dat leek haar niet zo’n goed idee aangezien hij onder de vlammen was. “Hou daar eens mee op,” riep ze streng. Hopend dat het iets wat effect had zodat ze hem een knuffelen kon geven. Maar tot die tijd bleef ze op afstand van hem staan.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo aug 23, 2017 7:13 pm
Allen voelde een enorme druk, een bekend gevoel. Hij had zich al schrap gezet voor wat komen zou, maar algauw merkte de jongen dat tegenwerken weinig zin had. In tegendeel, het maakte de druk op zijn lichaam alleen maar pijnlijker. Dus liet hij zich op zijn knieën zakken, meebewegend in plaats van tegenstribbelend. Dit was weer zo typisch voor de trut, denken dat ze beter was alleen omdat ze nu boven hem uit stak. Pff, hij zou haar eens leren.
De roodharige jongen was on high alert, dit was het moment om zijn levenslange spelen met zijn mutatie in zijn voordeel te gebruiken. Hij had uitstekende controle over zijn krachten, was ermee net zo bekend als zijn vingers of ogen. Hij vocht niet vaak met zijn mutaties, tenminste niet op een manier als deze. Maar hij was al een paar keer in de simulatie ruimtes geweest en had daar technieken uitgeprobeerd om vijanden uit te schakelen. Nou, laten we dat maar eens in de praktijk brengen dan. Al zijn hele leven werd hij aangemoedigd te ontdekken wat hij kon. En nu zou Lydia dat eens ontdekken, op een niet zo positieve manier.
Hij probeerde nog een verblindende straal af te schieten, maar doordat hij naar achteren werd geslingerd veranderde die volkomen van richting. Weerloos suisde hij door de ijzig koude lucht op weg naar een zanderige landing. Met meer geluk dan wijsheid wist hij de grootste klap op te vangen door zijn mutatie te activeren, waardoor hij de energie van de val om kon zetten naar een grote lichtflits. Niet bedoeld als aanval, maar als afleiding, als shazam voor zijn verdwijntruc. Op dat moment concentreerde Allen zich als nooit tevoren en gooide een deken van licht reflecties over zichzelf heen, waardoor hij volkomen onzichtbaar werd. Veel mutaties hingen af van oogcontact of zicht op het doelwit, had hij gelezen, in dat ene boek wat hij wel had geopend. Wie weet hoe dat voor Lydia zat, in het beste geval zou het haar volledig stoppen en anders zou het haar hopelijk in ieder geval genoeg verwarren om hem wat tijd te gunnen. Toen Allen overeind schoot voelde hij een steek in zijn zij, een gevolg van zijn val. De jongen weigerde zich hierdoor te laten belemmeren en vliegensvlug overbrugde hij de kleine afstand tussen hemzelf en Lydia. Onzichtbaar, op de lichte verschuivingen in het zand na. Hij draaide om haar heen en viel aan. Van helwit licht vormde hij een staaf, waaraan een scherpe punt ontstond. Het deed denken aan een lightsaber, maar dan zonder fancy handvat. Deze staaf stootte hij op Lydia af, mikken op haar onderrug, met de intentie haar lichaam te doorboren. Hierdoor werden zijn hand en onderarm zichtbaar, fel verlicht door zijn wapen des verlichting.
Tag: Lydia Allen veroorzaakt een felle lichtflits, wordt onzichtbaar en valt Lydia aan met een lichtwapen.
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411
Character Profile Alias: Víkingr Age: 1250 Occupation: Wilde bosbewoner
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo aug 23, 2017 11:06 pm
Als ze nog niet zover gebroken zou zijn, zou dit het moment zijn waarop Valkyrie weer zou vechten tegen het meisje die controle over haar hield. Maar dat deed ze niet en ze dacht er niet eens overna. Ze hadden er heel goed in gedaan om van alle leerlingen hersenloze volgers te maken door ze compleet af te breken, fysiek en mentaal. “Valkje, alsjeblieft doe het niet,” Hoorde ze Lawrence zeggen maar het deed haar op het moment niets. Ze bleef achteruit lopen, verder het water in, ondanks wat hij zei tegen haar. Hij kon veranderen in een Basilisk dacht ze dat het wel een fair fight zou zijn als ze in haar monster vorm zou veranderen. Sowieso dat ze dan een nog groter gevaar zou vormen voor iedereen op het eiland. De kans bestond dan ook nog eens dat ze misschien per ongeluk iemand met haar enorme vinnen zou pletten.
Het was een enorme brul die te horen was toen ze uit het water sprong en vervolgens met een noodgang zichzelf weer op het strand begaf. Het beest torende uit boven het hele gevecht dat plaatsvond op het strand. Ze kon bijna het hele eiland overzien als ze haar hals zou uitstrekken. Nog een keer was er een luide brul te horen maar deze was duidelijk gericht naar Lawrence en blies hem ook omver. Gelijk nadat ze haar mond weer sloot leek het gezicht van het zeemonster weer uiterst vriendelijk, haar bruine ogen leken bijna menselijk. Het was alleen verraderlijk om te denken dat ze ook werkelijk goed bedoelde, en dat wist Lawrence waarschijnlijk ook. “Je moet dit niet doen. Dit ben jij niet en je weet het. Kom op Valkje, je weet wie ik ben, je bent beter dan dit!” Riep de jongen maar de woorden hadden geen enkel effect. Het lage gegrom was nog steeds te horen en werd voor kort iets luider, om hem erop aan te dringen. Plots keek hij weg naar het zand en weer begon ze op een toontje horen te grommen. Tijd drong. Zeemonster had niet zoveel geduld als Valkyrie.
Toch begon hij wel weer op zijn benen te staan en Valkyrie hief haar hoofd hierbij ook weer wat hoger. Haar staart zwiepte een keer dreigend, waarbij het mogelijk was dat ze misschien iemand zou raken die te dicht bij het water zou staan, ze was tenslotte zo groot dat ze hier geen rekening mee kon houden. “Hou verdomme op met dit achterlijk gedrag!” Riep hij nu behoorlijk kwaad, iets wat meteen het beest ook kwaad maakte. Nog een keer liet ze haar geluid horen en ze beukte haar grote hoofd hard naar voren, in een poging om Lawrence achteruit te gooien. Mocht ze hem raken, zou hij waarschijnlijk een flink stuk door de lucht vliegen en het zou pijnlijk zijn. Het grommende geluid was harder en de vriendelijk uitdrukking op het gezicht van het zeemonster was weg. Ze had geen controle over zichzelf en het beest werd behoorlijk kwaad, iets wat niet veel goeds kon betekenen. Meteen ging ze nog een keer in de aanval, deze keer met het gebruik van tanden..
/Tag: Lawrence /Ze slaat ook nog een keer met haar staart, dit kan iemand per ongeluk raken omdat ze zo groot is
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do aug 24, 2017 9:55 am
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
Om hen heen was de hel letterlijk uitgebroken. Vrienden moesten het opnemen tegen elkaar en vele harten werden daardoor gebroken. Die van Lawrence hoorde daar ook bij, maar hij moest zich sterk houden. Als hij dat niet deed had hij geen enkele kans om Valkyrie te helpen. Zij was de enige die echt telde voor hem, al moest hij eerlijk toegeven dat hij eigenlijk ook wilde weten wie dat Amadeo, Arianna en Nadya waren, maar dat was iets voor later. Valkyrie kwam op de eerste plaats.
Lawrence had geen tijd om te reageren wanneer de reusachtige kop op hem af kwam en het had geen zin om zijn handen voor zijn gezicht te houden. De impact was groot en hij eindigde enkele meters verder weer in het zand. Zijn tanden klemde hij hard op elkaar om de pijn tegen te gaan, maar het had geen effect. Als hij niet sterker was als normale mensen, zouden zijn botten sowieso gebroken zijn. Dat was niet het geval, het gevolg van de klap was echter nog erger voor de mensen om hem heen. Zijn controle over zijn mutatie was beter, maar niet perfect. Hij kon het niet tegengaan. Zo snel hij kon gooide hij nog de bril weg, zodat het niet gelijk vernield zou worden. Lang duurde het niet voor de jongen weg was en er nog reusachtig monster op het strand bijkwam. Een luide brul, dat wat weg had van gesis, vulde de omgeving. Zijn eerste instinct was om naar het zeemonster te kijken, zijn vijand. Nee, Valkyrie was niet zijn vijand. Gelijk kneep hij zijn ogen dicht en het kostte veel meer concentratie dan hij had verwacht. Normaal moest hij er niet opletten, maar tijden waren veranderd. Hij had nog net gezien hoe ze op hem af kwam, maar hij moest terug geloven op zijn gehoor.
Op precies het juiste moment, bewoog zijn soepele lichaam opzij om de tanden te ontwijken. De Basilisk wachte geen seconden en schoot zelf op het zeemonster af. Omdat hij haar niet wilde bijten, probeerde hij zichzelf rond haar langer nek te wikkelen in een soort wurggreep. De drang om gewoon voor de kill te gaan was zo groot, maar hij moest het tegengaan. Hij had het gevoel dat het zelfs nog moeilijker was geworden nu hij weer kon zien en zijn meest dodelijke wapen terug was. In elk geval zou hij zich niet inhouden, moest hij zijn lichaam rond haar nek krijgen. Hij had liever dat ze bewusteloos viel door een tekort aan zuurstof, dan dat hij haar ernstig verwonden. Al wist hij niet hoe lang dat hij de volledige controle nog kon behouden. Voor hem was het de eerste keer dat hij echt aan het vechten was en het versterkte al zijn instincten enkel. De woede die door zijn lichaam raasde hielp daar ook niet bij. Dat was ook een reden dat hij absoluut geen rekening hield met de mensen om hem heen.
TAG Valkje DE REST Hij houdt absoluut geen rekening met de mensen om hem heen, dus dat wordt oppassen voor zijn grote slangenlichaam wil je het niet tegen je krijgen.
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME za aug 26, 2017 5:12 pm
Don't panic
Het sturen van een kloon in plaats van zelf te gaan, bleek een erg goede zet te zijn geweest. Het was wel duidelijk dat het meisje dat momenteel voor zijn kloon stond, niet de Aurélia was die hij had leren kennen. Wat ze ook met haar gedaan hadden, het leek erop dat ze alleen maar een omhulsel hadden overgelaten. De lege blik in haar ogen zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug liep. Zijn vermoeden dat ze niet meer dezelfde was, werd alleen bevestigd toen zijn kloons keel werd dichtgeknepen. Cecil zelf ademde scherp in, kon gewoon voelen hoe moeilijker zijn kloon het kreeg om te ademen. Op een gegeven moment zakte zijn kloon op zijn knieën terwijl hij zijn handen naar zijn keel bracht in een poging hetgeen dat zijn luchtpijp blokkeerde weg te trekken. Het probleem was dat er niets te vinden was.
Het was pas nadat de ander op zijn knieën viel, dat Cecil terug wakker leek te worden. De jongen kneep zijn ogen samen voordat hij twee andere klonen op Aurélia afstuurde, rennend dit keer. Het was de bedoeling om haar uit haar concentratie te brengen zodat ze de eerste kloon zou laten gaan voordat hij ‘stierf’. Het is wel duidelijk dat je al een tijdje geen plezier meer hebt gehad!” Was het een slecht idee dat hij die woorden zelf schreeuwde in plaats van een kloon zijn mond open te laten trekken? Misschien. Hij was gewoon veel te hard bezig met het proberen door te dringen tot Aurélia. Hij had geen tijd om slim te zijn.
De kloons die op haar afrent kwamen, probeerde haar langs de zijkant te raken, probeerde haar op de een of andere manier omver te werpen. Cecil wist dat ze snel was, maar ergens hoopte hij gewoon dat ze haar konden verrassen. ”Als je me niet probeert te vermoorden kunnen we die one-night stand misschien nog eens over doen.”
