Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME zo okt 29, 2017 11:19 pm
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
In eerste instantie had hij de stem van de andere persoon niet eens gehoord. Hij hield zijn kaken stevig op elkaar gedrukt en hij wilde niet lossen zelfs wanneer het zeemonster haar gewicht om hem gooide. De tanden en het gewicht lieten zeker hun schaden achter en misschien meer dan ze zelf dacht, maar het bloed liet hem verder gaan, zorgde ervoor dat hij niet zou stoppen en dat was slecht. Maar de greep van het zeemonster verzwakte al snel en de kroop vervolgens van hem weg. Met veel meer moeite als eerder tilde hij zijn hoofd weer op. In zijn lichaam waren er gegarandeerd botten gebroken en bloed druppelde uit zijn bek maar ook vanuit enkele wonden verspreid over zijn lichaam. Hij hoopte haar aandacht weer te krijgen door weer naar haar te sissen, maar het deed haar niets, ze had enkel oog voor de jongen en uiteindelijk liet ze zichzelf weer terug veranderen.
Als het mogelijk was geweest had je de verwarring kunnen aflezen van de Basilisk zijn hoofd, maar het enige dat hij kon doen op dat moment was toekijken. Iets in hem werd wel weer wakker geschud nu dat hij haar weer zag wandelen in haar menselijke vorm. Niet langer zag hij enkel het zeemonster, maar ook weer de persoon dat erin zat. Voor een deel kwam zijn menselijke kant weer omhoog en dat was ook voor het beste. Hij dacht er zelfs weer aan om zijn ogen te sluiten om eventuele levens te kunnen beschermen. De stem van de jongen drong nu ook tot hem door en hij wist gelijk weer wie dat het was. Het bracht een zekere woede in hem omhoog, maar langs de andere kant was hij de andere ook dankbaar. De woede kwam enkel door de Basilisk die grotendeels nog controle had over hem. Lawrence wist dat het beter was om zich hier niet verder mee te bemoeien. Het was de bedoeling geweest dat hij Valkyrie had tegengehouden, maar hij was eerder aan het proberen geweest om haar van het leven te beroven. Als hij langer bij haar was geweest, was dat misschien ook gebeurt. Of dan was hij degene geweest die dood ging. Sowieso kon hij zichzelf niet vertrouwen rond haar, rond geen enkele student eigenlijk. De smaak van bloed hing nog zo goed op zijn tong en het drijfde hem vanbinnen gek. Zelfs als hij wilde terug shiften, zou het niet lukken omdat er teveel prikkels waren die hem tegen hielden.
De jongen had dus absoluut gelijk, hij kon beter achter de leider aan gaan dan achter Valkyrie. Als hij haar iets aandeed waar ze niet van terug kon komen, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Met een korte knik draaide het gigantische beest dan ook om. Hij had geen enkel probleem om zich tussen de studenten te manoeuvreren, ook al kon het wel eens zijn dat hij tegen iemand aan botsten, maar dat kon hem niet schelen. Pas wanneer hij duidelijk de onbekende geur kon ruiken opende hij zijn ogen en zag hij Mira staan. Zijn hoofd ging gelijk de lucht in om zich vervolgens aan een redelijk hoge snelheid op haar te storten, met zijn kaken wagenwijdt open in een poging haar beet te nemen. Er moest nog steeds bloed vloeien en het zou haar bloed zijn. Door haar was dit allemaal gebeurd en ze zou weten dat ze de grootste fout ooit had begaan.
TAG Valkje, Jacob, Mira Luistert als een brave snek naar Jacob en gaat richting Mira in een poging haar te bijten
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma okt 30, 2017 10:42 pm
oh my love, my love we got years and years of fighting over nothing HELP ME LAY THESE WEAPONS DOWN
Het plan dat hij bedacht had, was absoluut niet waterdicht. Hij rekende veel te veel op onbekende factoren. Voor hetzelfde geld werd hij zometeen door een of ander projectiel geraakt en was het meteen helemaal over. Maar diep vanbinnen geloofde hij dat dit plan zou lukken. Het moest lukken. Telkens hij opnieuw geboren werd, was dat met een doel. Instinctief werd hij altijd naar de goeie plek toe getrokken, een soort gevoel dat hij niet kwijt kon raken tenzij hij er aan toe gaf. Het moment kon hij nooit op voorhand weten, maar eenmaal het zo ver was.. Dan was het wel heel duidelijk. En dit was het moment. De goeie plek, de goeie timing. Helaas betekende dat ook dat dit waarschijnlijk het moment zou zijn dat hij opnieuw zou sterven. Het was echter heel helder en rustig in zijn hoofd. Hij had het al volledig geaccepteerd. Nu moest hij het gewoon nog voor elkaar krijgen.
Haar aandacht trekken was niet zo moeilijk. Hij wist dat ze een diepe haat voor hem had en daar speelde hij op in. Het zeemonster draaide haar kop richting hem, waarna ze agressief brulde. De bijl lag vlak voor haar, een onuitgesproken extra uitdaging. Hij wist dat ze er veel voor over zou hebben om hem evenveel pijn te doen als hij haar had aangedaan. Het monster kroop langzaam naar hem toe, en Ebbe nam zijn eigen bijl uit zijn riem. Hij hield zijn blik strak op haar gericht, terwijl hij zijn bijl zachtjes ronddraaide in zijn hand. Even leek het er op dat ze niet zou veranderen, maar ineens stond Valkyrie zoals hij haar had leren kennen terug voor hem. Fase 1 was gelukt. Nu moest hij Lawrence overtuigen om Mira uit te schakelen.
Het ging verrassend vlot. Hij zag waarschijnlijk ook in dat dit beter was, voor iedereen. De gigantische slang gleed weg, soepel tussen de vechtende mutanten. Veel tijd om er verder over na te denken, had hij niet. Valkyrie was bij hem aan gekomen en ze hield zich geen moment in. Met de furie die hij van haar gewend was, viel ze hem aan. Gelukkig was hij zelf voorbereid genoeg om haar te kunnen tegenwerken. Ontwijken, blokkeren, haar achteruit dwingen met zijn eigen counters. Die waren echter niet zo overtuigend als die van haar. Het was vooral gewoon afleiding. Hopelijk kon hij haar lang genoeg bezig houden, tot de blondine dood of verjaagd was. Dan zou dit hele circus voorbij zijn, hopelijk zonder nog meer slachtoffers te maken..
Tag: Valkyrie ontwijkt en blokkeert zo lang mogelijk om tijd te rekken
Laatst aangepast door Jacob Simmons op di okt 31, 2017 7:09 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma okt 30, 2017 11:59 pm
Het gevecht was het beste entertainment waar ze op had kunnen hopen. De drama die zich vlak voor haar ogen ontplooide, ze kon er geen genoeg van krijgen. Het was zeker een heel goed idee geweest om vrienden tegenover elkaar te zetten. Ze zag ook wel dat sommigen zich een beetje in hielden omdat ze hun geliefden geen pijn wilden doen. Maar haar troepen waren genadeloos. Ze zouden hard toeslaan, dit verzet weg vegen en dan zouden ze door gaan naar het schoolgebouw. Om daar alles nog een keer opnieuw te doen. Het hele eiland uitroeien. Dat was het uiteindelijke doel. Wat ze daarna met haar groepje gebrainwashte supersoldaten zou doen, viel nog maar af te wachten. Als ze kon bewijzen dat ze dit allemaal onder controle had, zou ze gepromoveerd worden en zou haar nieuwe team vaker worden ingezet in riskante missies.
Maar echt gehecht zou ze niet aan hen raken. Als één van hen hun leven zou moeten opofferen voor het hare, dan was dat maar zo. Zij was prioriteit. Nadya besefte dat, en ze schakelde heel makkelijk de aanval van een jongen uit, die met pijl en boog op haar had geschoten. De volgende dreigingen werden ook afgeweerd, tot er ineens iets veranderd was. De gigantische slang die tegen Valkyrie aan het vechten was, kwam op haar af. Ze bleef bewegingloos staan, tot het schepsel voor haar tot stilstand was gekomen. Die richtte zich op, en schoot toen razendsnel naar beneden. Maar zij had ook nog enkele verrassingen achter de hand.
In een flits werd ze onzichtbaar, waarna ze razendsnel enkele meters opzij liep en daar weer tevoorschijn kwam. Een heldere lach weerklonk uit haar mond. Ondertussen liet ze haar mutatie los op de slang, al had ze wel wat meer moeite omdat de jongen zelf geen grip meer leek te hebben op zijn menselijke vorm. Ze probeerde door te dringen tot zijn bewustzijn, om het ook aan haar wil te onderwerpen. In tussentijd kon ze hem heel makkelijk blijven ontwijken, met haar vampier-achtige reflexen.
Tag: Lawrence ontwijkt zijn aanval en gebruikt haar compulsion mutatie op hem
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 12:30 pm
smoke
&
Mirrors
Natuurlijk was de pijl maar een heel stomme poging om Mia te raken. Het diende puur als afleiding voor Nadya, iets wat ook leek te helpen. De immense draak dook haast meteen naar beneden wat hem kort deed slikken. Hij was hier aan het spelen met leven en dood, maar als zij hem om zeep ging helpen kon ze het dubbel zo hard terug krijgen. Tot zijn verbazing waren de vlammen enkel en alleen gericht op zijn pijl en niet op hem. Hm? Toch een vorm van herkenning, of was het iets om hem te verwarren? Max opperde het tweede, maar de andere ziel in zijn lichaam hield stug vol dat het even goed wel eens het eerste kon zijn. Gecontroleerd liet hij het ene wapen verdwijnen om vervolgens een dolk tevoorschijn te laten komen. Geen normale, nee dit was een van de wapens die hij ooit had gemaakt en destijds had vergiftigd. Het materiaal van de dolk kon door alles heen snijden, iets wat mogelijk was gezien het was gesmeed in de hel. Het scheurde hem vanbinnen in twee. Nick wilde koste wat het kost niet dat Max deze gebruikte, maar met het idee dat door zijn hoofd speelde was dit een van de weinige zaken die hij nog kon doen op dit moment.
Wanneer Salina haar deel van het plan uitvoerde zag hij zijn kans. Nadya was eindelijk op het strand geland, de perfecte kans. De jongen zette zich af op de grond en begon te rennen zo snel mogelijk. Dook hier en daar weg van de aanvallen van andere mutanten die ongecontroleerd zijn richting op kwam. Zo snel hij kon bewoog hij zich naar het duo toe, en hij zag het gat in de tijdspanne steeds kleiner worden. Dit moest lukken! Seconden later passeerde hij Salina vluchtig, schoot een dankbare blik in haar richting voor aleer hij zich hard afzette op de grond. Zo sprong de man omhoog en lande hij tussen de poot en de rug van Nadya. ‘Als wij gaan, ga jij ook vergeet dat niet!.’ Brieste hij fel voor aleer hij de dolk juist op een plekje tussen haar rug en poot duwde. Ergens zij zijn instinct om terug van haar rug te springen en de afstand zo groot mogelijk maken, maar hij plaatste zijn handen zo dat hij genoeg houvast had voor moest ze opstijgen of wat dan ook.
Tag: Max springt op Nadya haar rug en steekt een vergiftigde dolk in haar rug.
Character Profile Alias: Víkingr Age: 1250 Occupation: Wilde bosbewoner
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 1:37 pm
De aandacht van het zeemonster was vrij snel getrokken, ze richtte meteen haar aandacht op de jongen in het zand met zijn bijl. Het was hem die ze liever wou hebben en dus verzwakte haar aandacht voor de slang. Misschien in eerste instantie niet zo handig maar de slang deed niets. Hij had nu zijn kans kunnen nemen, hoewel Valkyrie eerst nog wel hem tegen de grond hield met haar zware lichaam. De brul van het zeemonster was luid en duidelijk, vol haat en woede. Ze hoorde hem wel sissen maar haar ogen waren niet meer op hem gericht. Valkyrie had alleen nog maar oog voor een iemand, haar oude geliefde die nu was omgetoverd naar een vijand. Het lukte Lawrence niet om haar aandacht terug te krijgen, ze had een nieuw slachtoffer gekozen. Snel was ze zijn richting uit gekropen om pas op het laatste moment terug te veranderen. Veel tijd had Ebbe niet want ze was snelheid aan het oppikken. Hij riep nog wat, vermoedelijk naar Lawrence, maar ze kreeg het zelf niet echt mee doordat ze in haar aanval zat.
Ze zwierde met haar bijl door de lucht heen op de jongen af, steeds maar weer in volle fury. Klap naar klap. Hoewel het eigenlijk niet leek te helpen. Hij ontwijkte veel van haar slagen of blokkeerde ze wanneer hij de niet kon ontwijken, dus het had geen zin. Uit het niets stopte ze dan ook even om hem en liet ze haar bijl zakken, hoewel ze er elk moment wel weer een zwaai mee kon uithalen. ”Serieus? Ben je zo soft geworden? Had ik niet van je verwacht.” Liet ze weten, in de hoop dat hij er wat meer uit zou halen. Ze gooide de bijl weer omhoog richting zijn borstkas, dus hij moest deze wel blokkeren. Vervolgens deed ze een paar stappen terug, nadenkend. Misschien moest ze een ander wapen gebruiken, ze kon hem makkelijk kwetsen als ze dat wou. ”Je zoon vocht zelfs beter.” Ging ze verder terwijl ze hem bleef aankijken. ”Hij zou teleurgesteld zijn dus waarom geef je hem niet even een waardig gevecht?” Ze probeerde hem te overtuigen om beter te vechten in plaats van ontwijken.
Het was best slim, dat gaf ze toe, want zij zal op deze manier eerder moe raken. Ze viel er alleen niet voor. Haar vingers trokken strak om het handvat heen en ze ging weer op het af, deze keer nog agressiever, in de hoop dat hij zichzelf nu wat meer zou blootstellen. Het was vooral woede die de overhand bij haar, plus dat ze gedwongen werd om te vechten zelfs al zou ze niet willen. Maar ze wilde dit, ze wilde het meer dan alles..
/Tag:Jacob /Ze probeerde Jacob te kwetsen om hem aan te sporen beter te vechten./
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 1:55 pm
BUT I'M A CREEP
WHAT AM I DOING HERE
Hij kon het gewoon niet meer aanzien. Mensen die elkaar aanvielen, vrienden die zich tegen elkaar gekeerd hadden. Het was wel duidelijk dat de ‘ontvoerde’ studenten niet zichzelf waren. Hij kende geen van hen persoonlijk, maar hij was minstens de helft wel al tegengekomen op de gangen en voor zover hij wist hadden ze toen niet de neiging gehad om anderen aan te vallen.
De blonde chick die het dichts bij de hovercraft stond en helemaal niets leek te doen, was hem al eerder opgevallen toen hij zijn donkere kijkers zoekend naar een verklaring over het strand had laten glijden. Er was iets met haar en iets in hem zei dat alles wel eens opgelost zou kunnen worden als ze haar het zwijgen op zouden kunnen leggen. Ze moesten iets doen, nu? Jupiter zelf leek haar aandacht ergens anders op gericht te hebben, wat betekende dat hij er waarschijnlijk alleen voor stond.
Calvin slikte, wilde zich net klaarmaken voor een ‘sprong’ toen hij merkte hoe een grote slang hetzelfde idee leek te hebben. Met grote ogen keek hij vanaf de zijlijn toe hoe het grote beest op de blondine afstoof. Misschien moest hij zelfs geen moeite doen om tot daar te gaan. De slang leek te weten wat het moest doen en heel even leek het erop dat alles voorbij zou zijn. Hij zag hoe de basilisk op de blondine afschoot met opengesperde kaken en...ineens was ze verdwenen.
Verward knipperde Calvin met zijn ogen terwijl hij zijn blik over het strand liet glijden. Waar was ze heen? Het duurde even voordat hij haar terug gevonden had en een diepe frons verscheen op zijn voorhoofd. Hell no dat ze haar dit gingen laten overleven. Ze waren klaar met de spelletjes en hij was klaar om te helpen om er een einde aan te maken. Zijn normaal lichtgetinte huidskleur kreeg een ander soort kleur, eentje die veel weghad van het zand dat rond hen heen op de grond lag. Een soort schutkleur dat hem zou kunnen helpen bij zijn verrassingsaanval.
Zijn staart krulde zich om een stuk drijfhout dat niet zo ver bij hem vandaan lag. Een soort wapen. Een rottend stuk hout dat waarschijnlijk direct zou versplinteren als hij het gebruikte op de blondine mee pijn te doen, maar het was genoeg. Het enige dat hij hoefde te doen was haar afleiden in de hoop dat de basilisk zijn ding dan zou kunnen doen. Zonder verder nog veel tijd te verliezen, verdween hij in een wolk van felle kleuren. Net achter Mira verscheen hij weer en met een zwaai van zijn staart liet hij het stuk hout op haar af komen in een poging haar vol te raken en haar aandacht van de slang af te halen.
Tag: Mira //teleporteert tot vlak achter Mira en probeert haar te raken met een groot stuk drijfhout dat hij met zijn staart opgeraapt heeft.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 7:49 pm
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
Lawrence had Valkyrie niet willen achterlaten, hij wilde zelf weten wat er met haar gebeurde, maar helaas kon hij niet verzekeren dat het de goede kant op zou gaan. Hij liet zich teveel meeslepen en dat kon haar dood veroorzaken. Daarom liet hij haar in de handen van iemand waarvan hij wist dat die niets verkeerd zou doen. Zijn uiterlijk was anders geweest, maar de geur die aan hem hing was nog steeds hetzelfde. Hij luisterde dan ook naar hem en ging achter de enige persoon aan die niet veel leek te doen en beschermd werd door anderen. Zonder enige waarschuwing dook hij op haar af met zijn mond wijd open, maar hij werd enkel verwelkomd door een hoop zand. Snel hief hij zijn kop weer in de lucht terwijl hij het zand uit probeerde te spugen. Het zorgde voor een onaangenaam gevoel op zijn tong. Ondertussen was het meisje verdwenen en pas wanneer hij haar lach hoorde keek hij terug haar kant op. Hoe kon ze zo snel van plek veranderen zonder dat hij het had gemerkt? Lang kon hij zich er echter niet druk om maken. Hij wist niet precies hoe dat hij het moest omschrijven, maar het was alsof er iets zijn gedachten binnen wilde dringen. Hevig begon hij met zijn hoofd in het rond te zwaaien, liet daarbij geluiden van ongemak en woede horen. Iemand probeerde hem over te nemen, maar niet alles was het ermee eens. Zijn menselijke kant zou de strijd snel zijn verloren. Voor één keer was het misschien goed dat hij niet de volledige controle had over zijn menselijkheid wanneer hij geshift was.
En toen was het ineens stil. De slang hield zijn hoofd hoog in de lucht, maar leek niet te bewegen. Zijn tong schoot even snel uit zijn mond terwijl zijn ambere ogen gericht waren op het meisje dat hij eerder had aangevallen. Langzaam liet het massieve beest zijn hoofd weer de grond op zakken om vervolgens rustig rond Mira te cirkelen. Zo kalm als toen was hij haast nog nooit geweest, maar dat kwam omdat er voor de eerste keer geen machtsstrijd meer werd gehouden in zijn hoofd. Lawrence zelf had de strijd opgegeven, het werd hem te zwaar om twee impulsen tegelijk tegen te houden. Hij had volledige controle gegeven aan de instincten die hij altijd van zich af probeerde te duwen omdat ze te gevaarlijk waren, maar op dat moment konden ze helpen. Ze waren sterker dan zijn normale geest, beschikte over meer doorzettingsvermogen en het belangrijkste; ze moesten nergens rekening mee houden. Lawrence zelf letten nog op de studenten om zich heen om er zeker van te zijn dat hij hen niets deed, maar het maakte de Basilisk niets uit. Terwijl hij om haar heen kroop en een diepe groeve naliet in het zand, hield hij ten alle tijden zijn ogen open. Bloed. Dood. Hoe meer hoe liever. Iets anders als dat ging er niet meer door zijn hoofd.
Hij zag hoe een tweede individu zich erbij had gevoegd, een jongen die vlak achter Mira stond en haar probeerde aan te vallen. Zonder erbij na te denken stopte de Basilisk met bewegen en zwaaide zijn grote krachtige staart op de twee af. Als hij er één van wist te raken was het goed, maar als het beide raak was zou het perfect zijn. Hij moest ze uit evenwicht brengen en dan kon hij weer met zijn tanden toeslaan. Dan kon hij weer het bloed proeven. In hem was er nog steeds een strijd om controle bezig, maar voor nu leek hij toch de overhand te hebben nu niks anders hem nog tegenhield.
TAG Mira & Calvin In gevecht tegen de mindcontrol, maar de Basilisk neemt voor nu de volledige controle over in een poging zichzelf te beschermen tegen Mira haar mutatie. Zwaait met veel kracht zijn staart naar Calvin en Mira toe in een poging ze beide hard te raken en uit balans te krijgen.
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 8:25 pm
oh my love, my love we got years and years of fighting over nothing HELP ME LAY THESE WEAPONS DOWN
Het was wel duidelijk hoe erg ze hem haatte. Niet alleen in haar aanvallen, maar ook hoe ze zich gedroeg in het algemeen. De blik in haar ogen zou hem al dood kunnen doen neervallen. Letterlijk en figuurlijk. Gelukkig leek ze de regels van een viking duel wel te respecteren. Een eerlijk gevecht, geen geniepige trucjes. Eenmaal ze haar mutatie zou inschakelen, dan zou het voor hem meteen afgelopen zijn. Het zeemonster was maar een klein aspect van wat ze kon, en hoewel hij haar nooit echt in actie had gezien, wilde hij er ook niet bepaald achterkomen wat ze kon aanrichten als ze besloot het op hem te gebruiken. In een eerlijk gevecht als dit maakte hij een redelijke kans. Hij liet haar razen als een orkaan, slag na slag die heftig neer kwam op hem maar die hij toch wist te ontwijken of blokkeren. Het zou haar hopelijk uitputten, zodat haar aanvallen zouden afzwakken. Het laatste wat hij wilde, was dat zij gewond zou raken.
En dat kreeg ze na een tijdje ook volledig door. Ze staakte haar aanvallen abrupt, al zag hij aan haar houding dat er geen spiertje ontspannen was. ”Serieus? Ben je zo soft geworden? Had ik niet van je verwacht.” Wierp ze hem toe, waarschijnlijk in een poging hem uit zijn tent te lokken. Op Jacob zou zo’n uitspraak niet veel effect hebben, op Ebbe net iets meer. Zijn trots zat er in de Vikingtijd wel nog altijd diep in. Ze haalde naar hem uit, en hij ving de klap op door zijn bijl dwars voor zich uit te houden. Ze zag er een stuk magerder uit dan hij gewend was, maar wat ze aan spierkracht miste, maakte ze goed met haar felle technieken. Toen kwam er echter nog meer psychologische warfare, en deze keer haalde ze een onderwerp aan dat hem tot in het diepste van zijn essentie raakte.
”Je zoon vocht zelfs beter.” Zei ze, terwijl ze hem strak bleef aankijken. ”Hij zou teleurgesteld zijn dus waarom geef je hem niet even een waardig gevecht?” Vervolgde ze. Ebbe klemde zijn tanden op elkaar en gromde zachtjes. Hoe durfde ze? Hij snapte dat ze hem haatte, maar dit.. Toen ze hem opnieuw aanviel, voelde hij hoe zijn emoties het deels van hem over namen. In plaats van rationeel te zijn, liet hij zich meer door zijn gevoelens leiden. Zijn aanvallen naar haar waren feller, zijn eigen verdediging verzwakte een beetje. Het duurde dan ook niet lang eer ze er in slaagde een lange snijwond langs zijn onderarm te maken. Bloed vloeide maar hij probeerde de pijn te negeren. Zijn counters werden nog agressiever, een beetje roekelozer, maar ook harder. Nog steeds probeerde hij haar geen dodelijke wonden toe te brengen, maar hij hield zich niet zo erg in zoals eerder.
Tag: Valkyrie hij laat zich beïnvloeden en vecht agressiever terug, hij raakt ook gewond aan zijn arm
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 9:34 pm
Hoewel ze zichzelf eigenlijk liever buiten het gevecht had gehouden, had ze zich natuurlijk ook voorbereid op de mogelijkheid dat ze er toch in betrokken kon raken. Haar trainingen hadden ook niet stil gelegen. Die kwamen nu ook wel goed van pas. Haar mutatie had ze vanzelf al getraind in de tijd dat ze gewerkt had om de mutanten die ze zorgvuldig had uitgekozen, aan haar wil te onderwerpen. Dus focuste ze zich volledig op de slang, al zorgde ze er ook wel voor dat niemand haar kon verrassen in tussentijd. Ze moest hoe dan ook een beetje vertrouwen op haar slaafjes, maar liefst trok ze haar eigen plan. Alleen maar op zichzelf rekenen, dan kwam ze er nog het best van af.
En dat werd bewezen toen er ineens nog iemand door de verdediging heen brak en vlak achter haar verscheen. Ze hoorde het materiaal dat hij vast had door de lucht zoeven en dook net op tijd weg voor het wapen. Als door een slang gebeten draaide ze zich om, waarbij ze uithaalde naar zijn gezicht met de rug van haar hand. De snelheid van haar draai zou de klap extra kracht bijzetten, als die raak zou zijn. Wat ze echter niet zag aankomen, was de aanval van de slang. Ze voelde het eerder dan het haar raakte, de luchtverplaatsing kondigde aan dat hij naar haar uit haalde. Ze kon het niet ontwijken, waarbij ze lichte schaafwonden opliep door de schubben van de slang. Ze viel een eindje verder op het stand neer, waarna ze door rolde en meteen weer overeind veerde.
Haar ribben deden pijn, maar er was niks ernstig. Aanval zou de beste verdediging zijn momenteel. Ze focuste zich weer op haar mutatie, deze keer was haar target de felgekleurde jongen met zijn staart. Ze sloeg haar eigen gedachten als tentakels in de zijne, probeerde hem zo te manipuleren dat hij tussen haar en de slang zou gaan staan, als een schild. De slang zelf liet ze momenteel met rust, gezien zijn bewustzijn heel diep verborgen leek te zitten.
Tag: Lawrence & Calvin ontwijkt het hout, wordt weg geslagen door de staart, raakt lichtgewond, gebruikt compulsion op Calvin en probeert hem als schild te gebruiken
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di okt 31, 2017 10:38 pm
BUT I'M A CREEP
WHAT AM I DOING HERE
Een reeks zachte vloeken die ervoor zouden zorgen dat zijn pleegmoeder zijn mond met zeep zou poetsen, rolden over zijn lippen toen de blondine zijn aanval leek te kunnen ontwijken. Veel tijd om te vloeken had hij echter niet. Voordat hij een nieuwe aanval kon inzetten, voelde hij hoe ze uithaalde naar zijn gezicht en voordat hij het wist, kwam hij hard tegen de grond terecht. De misselijkmakende ‘krak’ die zijn kaak gemaakt had van zodra haar hand zijn gezicht raakte, klonk nog na in zijn oren en het feit dat hij zijn mond niet eens fatsoenlijk meer kon bewegen bevestigde het vermoeden dat zijn kaak waarschijnlijk gebroken was. Het was alleen de adrenaline die door zijn lichaam gierde die ervoor zorgde dat de pijn te verdragen was. De klap had hem een stukje door de lucht laten vliegen waardoor hij een stukje verderop op de grond terecht was gekomen.
Calvin kon voelen hoe de lucht leek te verplaatsen toen de basilisk uithaalde met zijn staart. Hij had het net zien aankomen en had zich net weer plat tegen de grond weten te drukken. De blondine leek minder geluk te hebben en werd een stuk achteruit gebeukt. Team Genosha 1, Team overheid 0. De jongen probeerde te grijnzen, maar zijn kaak liet het niet toe. Een kleine beweging was al genoeg om hem in elkaar te laten krimpen van de pijn. Zo snel mogelijk krabbelde de jongen terug overeind en wilde net terug richting de blonde chick teleporteren om nog eens naar haar uit te halen toen er iets raars gebeurde.
Er was iets dat zijn eigen gedachten leek over te nemen, iets dat zijn eigen bewustzijn naar de achtergrond leek te dringen en zijn lichaam overnam. In plaats van naar de blondine toe te gaan, draaide hij zich om naar de basilisk en zette hij een aantal stappen opzij zodat hij tussen het meisje en de slang in stond. De frons op zijn gezicht liet zien dat hij aan het vechten was tegen wat er ook zijn hoofd was binnengeslopen. Voor nu leek hij alleen geen vat op zijn eigen lichaam te hebben. Hoe graag hij het ook wilde, hij kon zich gewoon niet tegen de blondine keren. In plaats daarvan stond hij daar gewoon, stokstijf met gebalde vuisten en een staart die onrustig heen en weer zwiepte, alsof dat het enige was waar hij nog controle over had.
Tag: Mira en Lawrence
//Wordt tegen de vlakte geslagen door Mira's aanval en breekt zijn kaak, is net in staat om Law's staart te ontwijken, staat op en gaat als een brave minion tussen Law en Mira instaan als Mira compulsion gebruikt, probeert er tegen te vechten
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo nov 01, 2017 10:35 am
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
Hij had het niet begrepen toen ze voor de eerste keer was verdwenen en ergens anders terug tevoorschijn was gekomen alsof het normaal was. Wanneer hij naar haar had uitgehaald was hij er zeker van geweest dat ze effectief op die plek stond. Toen dat hij echter voor een tweede keer aanviel en daarbij zijn staart gebruikten was het wel een rake klap geweest, voor één van de mensen toch. Haast triomfantelijk hield hij zijn kop even in de lucht om een beter zicht te krijgen. Beide personen lagen op de grond, maar dat was iets dat niet lang leek te duren.
De vreemd gekleurde jongen plaatste zich tussen hem en Mira, alsof hij als een soort blokkade moest dienen. Het zou makkelijk zijn om door hem heen te geraken, hij moest enkel zijn tanden in het malse vlees zetten en het was gedaan. Voor nu keek de Basilisk echter enkel langs hem heen naar het meisje. De jongen was niets meer als een blokkade waar hij zich later mee bezig zou houden. Hij opende zijn bek en iets tussen een sis en een grom kwam van diep uit zijn keel. Soepel gleed hij op die persoon af aan een hoge snelheid om simpelweg met zijn hoofd tegen de ander te beuken in een poging hem de lucht in te krijgen. Het maakte niet veel uit hoe hoog, hij rekende wel met hem af na het meisje. Iedereen op het strand zou volgen, zelfs het monster waar hij eerder tegen gevochten had.
Vlak voor haar sloeg hij af om in een halve boog snel om haar heen te glijden, zodat hij haar langs achter kon aanvallen terwijl zijn lichaam haar van voor begrensde. Zo zorgde hij ervoor dat ze minder ruimte had om heen te vluchten als ze het wilde ontwijken en als ze het probeerde wist de Basilisk gelijk waarheen hij moest happen, ze had namelijk maar één kant om heen te gaan en dat was de opening waar haar niet werd onderbroken door zijn lichaam. Besloot ze over hem heen te kruipen zou hij dat ook gelijk voelen. Alles gebeurde ook in één beweging, hij zorgde voor de barricade met zijn lichaam en beet dan naar Mira door haar langs achter aan te vallen.
TAG Mira & Calvin Katapulteerd Calvin de lucht in en gebruikt zijn lichaam vervolgens als barricarde zodat Mira maar één kant heeft om heen te lopen als ze wilt ontwijken, valt langs achter aan.
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo nov 01, 2017 11:56 pm
Een tevreden glimlach kroop om haar lippen toen ze zijn kaak hoorde kraken toen haar klap hem recht in zijn gezicht raakte. Ze had geen idee dat er zoveel kracht achter haar slag had gezeten, maar eigenlijk maakte het niks uit. Die slang echter, die werkte op haar zenuwen. Ze wilde net Nadya naar beneden halen, of Valkyrie terugroepen, toen haar aandacht opnieuw getrokken werd door het beest. Op een nogal brute manier. De slang was onverwachts achter hen opgedoken, en maaide hen weg met een klap van zijn staart. Ze vloog door de lucht, gratis vliegles, en landde met een nogal onzachte klap op het zand. Snel veerde ze terug overeind though. Deze keer focuste ze haar aandacht op de gekleurde jongen, die ze heel snel omtoverde tot haar persoonlijke schild. Hij zou niet anders kunnen dan proberen de slang tegen te houden, en in tussentijd kon zij proberen om hier weg te raken.
Maar toen schoot hij iets sneller vooruit dan ze had kunnen voorspellen. Het monster kegelde haar schild moeiteloos opzij, en voor ze het wist was ze ingesloten. Opnieuw maakte ze zichzelf onzichtbaar, maar het lichaam van de slang was volledig rond haar heen gewikkeld. Ze kon geen kant op. Voor ze verder nog iets kon bedenken, voelde ze ineens vlijmscherpe tanden haar lichaam doorboren. Een schreeuw verliet haar lippen, en toen was het stil. Haar grip en invloed op haar mutantenteam verdween, terwijl haar eigen lichtje ook uitdoofde. Vaagjes hoorde ze nog de hovercrafts optrekken, en toen was er niks meer. De slang had de strzyga uitgeschakeld, en daarbij de ketenen die haar slaafjes vast hielden doorbroken.
Tag: Lawrence rip Mira
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411
Character Profile Alias: Víkingr Age: 1250 Occupation: Wilde bosbewoner
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do nov 02, 2017 8:32 am
Ze had ergens wel verwacht dat hij dit ging doen, ze was namelijk niet bang dat hij haar echt pijn wilde doen dus ze verwachtte al dat hij haar toch niet fel zou aanvallen. Maar dit werd een beetje saai en ze zou zelf alleen maar energie verspillen. Daarom was ze gestopt, want het ging niet werken als hij al haar aanvallen bleef ontwijken. Ze had het natuurlijk ook af kunnen maken met haar mutatie maar dat zou geen eerlijk gevecht zijn, niet op de viking manier. Haar zeemonster was te sterk voor hem maar ze was er ook van overtuigd dat ze hem als mens in een eerlijk gevecht wel aankon, dan moest hij haar alleen wel doorlaten. Ze had enkel een idee om dit gevecht wat meer pit te geven en dat was door te gaan spelen met zijn gevoelens, dat zou hem mogelijk aansporen.
Haar blik zei eigenlijk alles al, ze was nog steeds onder controle dus erg veel emotie kwam er niet aan te pas, maar het was wel te zien dat ze niets goeds van plan was. Eerst daagde ze hem uit en haalde ze een keer uit met haar bijl maar deze actie werd netjes geblokkeerd. Het was een klein testje. Nu bracht ze het enige onderwerp op waarmee ze hem kon raken, en dat was zijn zoon. Zijn zoon die hij nooit had mogen leren kennen en waarvan hij ook nooit had geweten dat hij die had, niet tot ze hem dit recent had verteld. Valkyrie wist dat het hem zou raken en zij nam het voordeel van de controle die Mira had om niet te emotioneel te worden, dus ze bleef scherp. Het leek wel te werken. Ze vroeg om een waardig gevecht zodat hij zijn zoon eer aan kon doen en dit bleek hem wel te pakken. Zachtjes hoorde ze hem grommen, wat een duidelijk teken was dat hij geraakt was. Snel versterkte ze haar grip op haar wapen, want nu kon ze het gevecht krijgen wat ze wilde. Meteen werd Ebbe al feller in zijn aanvallen, precies wat Valkyrie graag wilde. Het duurde alleen ook niet lang voordat ze zelf inzag dat zijn verdediging zwakker was, dus daar speelde ze op in. Met een paar felle uithalen wist ze hem te raken bij zijn onderarm.
Bloed liep over zijn arm heen terwijl hij door bleef vechten, maar hij was duidelijk wel zwakker doordat hij zijn emoties te veel liet meespelen. Het was oneerlijk van haar om hierop in te spelen, maar niets ging wel eerlijk. Ze werd gedwongen om te vechten voor Mira, ze wilde op zich wel tegen Ebbe vechten maar ze voelde niet haarzelf. Uiteindelijk maakte ze een paar draaien en haalde ze ook uit met haar voet om hem onderuit te halen, waardoor ze hem op grond liet vallen. Vrijwel meteen hield ze hem ook tegen de grond met haar bijl, ze had gewonnen. Hij kon nergens heen en zij hoefde maar een keer te slaan. Ze hief de bijl op maar toen ineens voelde ze hoe ze zelf weer controle had over de hele situatie. Iets was veranderd, Mira had geen controle meer. Ze was uitgeschakeld. Heel snel kwam Valkyrie weer terug in haar eigen hoofd en dit zorgde ervoor dat ze wachtte. Haar ogen keken die van Ebbe aan en het voelde vreemd om in deze positie te staan, hij was nog altijd haar eerste liefde geweest en diep in haar hart had ze veel van hem gehouden. Zachtjes begon haar hand te trillen en werden haar ogen wazig. Haar emoties begonnen ook op te spelen en ze kon hem niet in de ogen aankijken, dan kon ze het niet. Haar gezicht vertrok, alsof ze wilde gaan huilen, en ze sloot haar ogen. Ze hoefde alleen maar haar bijl te laten vallen en dan hoefde ze het gevecht niet meer aan te gaan, dan had ze haar wraak op wat hij haar had aangedaan. Met veel moeite liet ze haar bijl vallen en terwijl ze dit deed voelde het alsof de bijl ook haar hart doormidden sneed. Tranen liepen over haar wangen en ze opende haar ogen weer om hem aan te kijken. Ze had hem sowieso goed geraakt waardoor het hem fataal zou worden, maar niet direct. ”Ik had je nodig..” Zei ze met trillende stem terwijl ze zich op haar knieën liet neervallen. ”Maar je was er niet.” Emoties namen haar nu over maar ze probeerde zich weer sterk te houden. Ze sloot haar ogen en keek van hem wel. ”Ik heb dit nooit gewilt.” Zei ze eerlijk maar gebroken.
Plotseling begon ze zich ook vreemd te voelen, tintelingen door haar lichaam en haar hart bleek veel te snel te kloppen. Ze keek even om haar heen maar haar beeld werd steeds waziger, alsof ze aan het wegvallen was. Voor een moment probeerde ze overeind te komen om te checken op Lawrence oké was, maar dat lukte al niet meer. Ze viel neer in het zand en ze zakte weg. Het gif begon te werken en had meer effect dan ze had gedacht..
/Tag:Jacob /Ze haalt hem neer en vlak nadat Mira is uitgeschakeld maakt ze het af, in tranen. Ze vermoord Jacob en zegt nog wat tegen hem, waarna het gif ervoor zorgt dat ze zelf ook neervalt./
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do nov 02, 2017 2:01 pm
oh my love, my love we got years and years of fighting over nothing HELP ME LAY THESE WEAPONS DOWN
De tactieken die ze gebruikte, waren wel laag. Niet volledig eerlijk, maar het was wel slim, dat moest hij haar nageven. En het had effect ook. Zijn aanvallen werden harder terwijl zijn verdediging iets terug zakte. Hij werd roekelozer doordat hij boos op haar was. Hoe durfde ze na al die tijd nog steeds zo’n wrok te koesteren? Het was niet dat hij er voor gekozen had om dood te gaan op die ene ongelukkige dag. Het was niet zijn keuze geweest om haar alleen te laten. Het liefst had hij dat leven en alle levens die er ooit na gekomen waren met haar doorgebracht. Dat ze nu beweerde dat zijn zoon teleurgesteld zou zijn in hem, raakte hem diep. En dat was wat ze wilde bereiken. Haar aanvallen waren nu ook effectiever, ze wist hem een wond toe te brengen op zijn onderarm, waardoor hij even siste van de pijn. Toch bleef hij door vechten. Ophouden kon hij niet. Dat zou hij pas doen als Lawrence slaagde in zijn opzet en de blondine een kopje kleiner had gemaakt. Zodat iedereen weer vrij was.
De ander mocht wel even opschieten though. Het zag er momenteel niet echt goed uit voor hem. Hoewel hij nog steeds prima vechttechnieken had, was er nog steeds iets wat hem een beetje tegenhield om zich volledig te geven. Dit was voor haar een gevecht op leven en dood, maar voor hem was het eerder tijd rekken. Al speelden zijn emoties hem parten, hij zou nog steeds niet proberen haar te vermoorden. Dat was echter precies wat zij probeerde. Valkyrie maakte een hoop ingewikkelde draaien, en plots bevond hij zich in het zand, op zijn rug. Zijn bijl had hij los moeten laten, omdat zijn arm pijn deed en door de klap. Meteen maakte ze gebruik van zijn zwakke positie. Ze kwam over hem heen staan, drukte hem tegen de grond met haar bijl. Verloren. Hij had verloren. Maar het gaf niet. Dit was een gevecht dat hij niet wilde winnen.
Ebbe hield zijn ogen op haar gericht, terwijl hij accepteerde dat dit zijn laatste minuten waren. Hij bleef haar aankijken, om haar voor een laatste keer goed in zich op te nemen. Ze bezat dan wel die moordlustige blik, maar die had hij wel vaker gezien. Hij had alleen niet op het andere eind gestaan. Ze bleef wondermooi. Toen veranderde er iets aan haar houding. Verward fronste hij zijn wenkbrauwen. Haar handen begonnen zachtjes te trillen en ze ontweek verder zijn blik. Vervolgens vertrok haar gezicht van de emoties. Om zich heen staakten de gevechten. Dat kon maar een ding betekenen. Het was over. Maar nog niet voor hun. Ze moest dit doen, hij wist het diep vanbinnen. Hij was dan ook niet verbaasd toen ze haar ogen sloot en de bijl hoog optilde. Hij verroerde zich niet, maar sloot ook zijn ogen toen hij het wapen naar beneden zag komen.
Met een zware kreun doorkliefde het zijn borst. Diep genoeg om fataal te zijn, maar net niet genoeg om hem op slag te doden. Ebbe ademde snel en zwaar, probeerde te pijn te negeren maar het was overal. Bij elke minieme beweging die hij maakte, werd het erger. ”Ik had je nodig..” Hoorde hij haar met trillende stem zeggen. Ze viel naast hem op haar knieën. ”Maar je was er niet.” Vervolgde ze, met duidelijke emoties. Toen hij oogcontact wilde maken, keek ze net weg. ”Ik heb dit nooit gewild.” Zei ze nog, waarna ze haar ogen sloot. Was ze bewusteloos? Hij snapte het niet. Hij kon alleen maar kijken, terwijl hij langzaam voelde hoe hij weg glipte. Hij had dit al zo vaak meegemaakt dat hij precies wist wat te verwachten. Zijn vingertopjes werden koud en gevoelloos. ”Het spijt me”, Wist hij zachtjes uit te brengen. Hij proefde bloed op zijn tong. Hij hoestte licht, wat een nieuwe golf van pijn veroorzaakte. Toch draaide hij zich niet weg. Nog steeds bleef hij naar haar kijken, hoe vredig ze er uit zag ondanks de harde trekken in haar gezicht. Hopelijk had dit haar geholpen om dat deel van haar leven af te sluiten.
Vaag was hij zich bewust van het feit dat iemand haar had opgetild. Ze was weg, voor altijd. Het laatste wat hij ooit van haar had gezien. Maar het was beter zo. De vikingjongen draaide zijn hoofd terug vooruit. Ineens besefte hij dat hij zijn bijl nog steeds niet in zijn hand had. Verdomme. Hoewel hij nooit naar Walhalla zou gaan, kon hij niet sterven zonder zijn bijl in zijn handen. Voorzichtig keek hij opzij. Het lag niet eens een meter ver. Dat kon hij wel halen toch? Met de grootste moeite schoof hij zijn arm enkele centimeters op. Hij gromde van de pijn, die door hem heen schoot in scherpe steken. Gefocust op zijn doel bleef hij proberen, maar hij wist goed genoeg dat hij niet veel tijd meer had. En de inspanning zou het alleen maar sneller doen gaan.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do nov 02, 2017 2:47 pm
BUT I'M A CREEP
WHAT AM I DOING HERE
Nee, nee, nee. Hij wilde haar niet proberen te beschermen tegen de basilisk. Hij wilde juist dat de slang haar beet, haar pijn deed, ervoor zorgde dat ze de andere mutanten zou laten gaan. Zijn huidskleur veranderde weer, dit keer naar een donkerblauwe kleur die liet uitschijnen hoe oncomfortabel hij zichzelf voelde. Calvin had geen grip meer op zijn eigen lichaam, laat staan op zijn mutatie. Het liefst van al zou hij gewoon weg teleporteren, de slang vrij spel geven. Hij kon echter geen voet verzetten en bleef gewoon staan, een levend schild in een poging de blondine te beschermen. Alsof hij niet makkelijk aan de kant gegooid kon worden.
De jongen had zijn tanden op elkaar geklemd (zo goed als dat ging met een gebroken kaak), probeerde weg te komen toen de basilisk ineens weer begon te bewegen. Nee, nee, nee. Hij kromp in elkaar, probeerde zichzelf voor te bereiden op de klap die ging komen. Alle lucht werd uit zijn longen geslagen toen de kop van de slang tegen zijn lichaam beukte. Hij werd gewoon de lucht in geslingert en de andrenaline die door zijn lichaam gierde, was het enige dat hem de pijn in zijn lichaam niet liet voelen. Het was puur instinct dat ervoor zorgde dat hij mid-flight teleporteerde, een poging om zichzelf wat af te remmen. Spijtig genoeg voor hem was hij te verzwakt om zichzelf veilig aan de grond te brengen en de landing kwam alsnog hard aan. Voor een tweede keer werd alle lucht uit zijn longen geslagen en voor een derde keer hoorde hij het misselijkmakende geluid van brekende botten.
Calvin rolde zichzelf op tot een bolletje, een poging om de pijn van zijn gebroken ribben en been te verzachten. Het was alleen dat hij de pijn precies alleen maar erger maakte en een schreeuw ontsnapte aan zijn lippen van zodra hij het voor elkaar had gekregen om zijn longen weer met lucht te vullen. Hij spuwde zijn eigen bloed uit op het zand terwijl de zoute tranen over zijn wangen heen rolden. Was dit hoe het voelde om te sterven? Zouden ze hem blijven herinneren als hij er niet meer was? Hij had geholpen om de blondine te verslaan, hij had zijn best gedaan om te helpen.
Nee, hij weigerde om gewoon te sterven nu. Hij zette zijn handen tegen de grond en probeerde zichzelf overeind te duwen ondanks de pijn die door zijn lichaam heen joeg. Hij probeerde zichzelf overeind te duwen, maar hij kon zichzelf maar een klein stukje van de grond duwen voordat hij weer door zijn armen heen zakte. Het was na de derde poging dat hij toch opgaf en zichzelf op zijn rug draaide. Calvin staarde naar de lucht, probeerde te vechten tegen het zwart dat langzaam voor zijn ogen begon te verschijnen. Hij ging niet sterven, niet hier en niet nu.
