Met een klap trok Mason de deur achter zich in het slot. Blij dat hij de kleine kamer, die meer weg had van een kledingkast alweer mocht verlaten. Aangezien hij gisteravond pas laat was aangekomen, had het de secretaresse beter geleken als hij zijn eerste nacht in de ‘logeer kamer’ zou doorbrengen. Dan kon zijn nieuwe kamergenootje gewoon blijven slapen. Dat was wel jammer aan de nieuwe kamer, die kamer genoot. Adam Wright. Het was te hopen dat het niet één of andere idioot was. Of zo’n jochie dat de hele dag lang aan het zeiken was. Alsjeblieft niet zeg. Met zijn rugtas op zijn rug en zijn schoudertas over zijn linkerschouder, slenterde Mason door de lange gangen. Zijn blik gleed langs de bordjes, die op de houten deuren bevestigd waren. 47, 49, 51, 53. Dat was hem. Uit zijn broekzak viste hij de sleutel, waaraan een muntje hing waarin 53 gegrafeerd stond. Hij stak de sleutel in het slot en draaide hem om. Het was al half 3 dus Mason ging er vanuit dat zijn nieuwe huisgenoot al wakker was en anders had die pech. De kamer was leeg. Niet leeg in de zin dat er geen spullen stonden, want die stonden er. Leeg in de zin dat er buiten hemzelf niemand aanwezig was. Beter, dan kon hij rustig zijn spullen uitpakken zonder dat iemand hem op de vingers keek. Kort nam hij de kamer in zich op, twee bedden, twee kasten, twee bureaus. Gezellig. De ene kant van de kamer was duidelijk in beslag genomen door zijn kamergenoot. Het bed was opgemaakt en in de kast, die niet helemaal dicht was, hingen kleren. Mason liep naar zijn kant van de kamer, legde zijn tassen op het bed. Uit zijn rugtas viste hij zijn laptop en een paar boxjes. Zijn grote boxen had hij helaas thuis achter moeten leggen, maar uit deze kleine kwam ook goed geluid en daar ging het uiteindelijk om. De laptop en de boxjes zetten Mason op het bureau. Gisteravond had hij de WIFI al ingesteld, dus het was nu slechts een kwestie van Spotify openen en een afspeellijst uit zoeken. Radio zender gebaseerd op Coldplay, ook prima. Met een lichte grijns op zijn gezicht draaide hij het volume open. Beter zo. Stilte was niet zo zijn ding. Liever was hij in ruimtes met veel mensen die allemaal gespreken aan het voeren waren of had hij muziek op staan. Wat niet betekende dat hij van die ongelofelijke schreeuw muziek hield, nee hij hield er van als je daadwerkelijk de instrumenten die gebruikt werden kon horen. Daar ging het tenslotte om bij muziek. Al dat elektronische gedoe was dan ook niets voor hem. Oké, focus. Tijd om die spullen uit te pakken. Uit zijn schoudertas haalde Mason zijn kleren, die hij na een korte aarzeling toch maar netjes in zijn kast legde. Hij kon in elk geval proberen zijn kamer een beetje netjes te houden, toch? De drie paar extra schoenen die hij had mee genomen – hardloopschoenen, Vans en basketbalschoenen – schoof hij onder zijn bed. Vervolgens pakte hij de enige twee fotolijsten die hij in zijn bezit had uit zijn rugtas en zette die op zijn bureau. Op die ene foto stond hij samen met Arya. Ze stonden aan de rand van een klif, met op de achtergrond de zee, zijn arm lag om haar schouders heen. Wat uiterlijk betrof leken ze eigenlijk niet heel erg op elkaar. Haar ogen waren bruin, de zijne blauw. Zijn huid was wel iets getint, maar lang niet zo bruin als die van haar. Op de andere foto stond hij samen met zijn teamgenoten, de foto was na afloop van hun overwinning tijdens de finale van vorig jaar genomen. Het was zijn eerste jaar als aanvoerder geweest. Nog nooit had hij zich zo geweldig gevoeld als die avond. Hij had het winnende schot gemaakt, vanaf de driepunt lijn. Zijn teamgenoten hadden hem in hun enthousiasme bijna om ver gegooid. Met een grijns op zijn gezicht draaide Mason zich weer om naar zijn spullen. De lege schoudertas schoof hij onder het bed, uit zijn tas haalde hij nog een tweetal kladblokken die hij in één van zijn bureau lades propte. Zo dat was ook weer klaar. Het geluid van de deur die open ging, deed hem opkijken. Dat zou zijn nieuwe kamergenoot wel zijn.
Onderwerp: Re: Room 53 [Adam & Mason] wo aug 13, 2014 10:26 pm
Het was vroeg. Veel vroeger dan dat ik normaal op zou staan. Sterker nog, de zon stond nog laag en in de school hing nog een diepe stilte. Zo anders dan normaal, wanneer studenten als leraren gelijk praten en lopen en rennen en schreeuwen. Het was rond zevenen, als ik een gokje mocht wagen, en ik was klaarwakker. Begrijp me niet verkeerd, ik was verre weg van een ochtendpersoon. Normaliter zou ik tegen enen of zelfs tweeën nog niet uit bed gerold zijn. Vandaag echter was anders. Ik had enkele dagen geleden al ten oren gekregen dat ik weer een kamergenoot zou krijgen. Mijn vorige kamergenoot had school afgemaakt en was als volleerde mutant vertrokken. Ik miste hem zeer, maar kon tegelijkertijd niet wachten op mijn nieuwe kamergenoot. Als het was, wist ik vrij weinig van hem, naast zijn naam, Mason Davis en het feit dat hij gister eigenlijk al zou moeten zijn aangekomen. Tot drie uur was ik opgebleven om hem te ontvangen en te begroeten. Nou ja, eigenlijk tot twaalf... Daarna had ik hem niet echt meer verwacht en vermoedde ik dat hij deze nacht zou doorbrengen in een logeerruimte. Ik was uiteindelijk wakker gebleven want Tumblr.
Het was niet mijn bedoeling geweest zo vroeg al uit de veren te zijn. Ik had de wekker gezet om tien, omdat ik gisternacht in de bed nog had bedacht dat het wellicht een goed idee zou zijn als ik de kamer wat zou opruimen. Het was niet alsof er veel rommel lag. Het was meer dat ik soort van de andere kant van de kamer ook had ingenomen met een paar van mijn spullen. Okay, er lagen heel veel spullen… Ondanks dat het zo vroeg was en ik vrij weinig had geslapen, wist ik dat het een onmogelijke missie zou zijn om nog terug in slaap te vallen. Daar waren de zenuwen, nieuwsgierigheid en adrenaline veel te hoog voor. Het was hierom dat ik de deken van mij aftrap en uit bed spring. Met mijn handen in mijn zij kijk ik om me heen. Dan maar beginnen met al mijn muziekscores die overal en nergens leken te liggen…
Het was een dikke vier uur later toen ik uiteindelijk alles had weten op te ruimen. Muziekscores opgestapeld op mijn bureau, mijn kleding daadwerkelijk in de kast, mijn bed wonder boven wonder opgemaakt, geen stof op de boekenplank, geen lege flesjes water op mijn bureau of elders, mijn gitaar op zijn standaard, mijn elektrische drumstel opgevouwen onder mijn bed, verder geen andere troep onder mijn bed, (mijn mesje verstopt achter de loszittende tegel bij het toilet), lege shampoo flessen weggegooid, vuile was in de daarvoor bestemde mand en boeken niet in stapels op de grond, maar netjes in de boekenkast geplaatst. Tevreden kijk ik mijn kamer rond, een brede grijns op mijn gezicht. Het was in tijden niet meer zo opgeruimd geweest, daar was ik zeker van. Nu leek het in ieder geval alsof ik netjes en georganiseerd was en niet de ongeorganiseerde, slordige ADHD’er die ik eigenlijk ben. Ik loop naar mijn kast en grijp er wat schone kleding uit, alvorens ik me een weg naar de badkamer baan. Nog even een frisse douche en dan kon de dag echt beginnen.
Als ik klaar ben met douchen, aankleden en tanden poetsen werp ik nog een laatste blik op de voor nu nog opgeruimde kamer, voordat ik de slaapkamerdeur achter in het slot laat vallen. Het had geen zin om Mason op te wachten en zou eigenlijk alleen maar creepy zijn. Vandaar dat ik nu, een vrolijke glimlach op mijn gelaat, de trappen afhuppel om te gaan ontbijten in de cafetaria. Nadat ik mijn ontbijt heb gepakt, begin ik half weg te dromen en te fantaseren over hoe mijn nieuwe kamergenoot zou zijn. Zou hij iemand nors zijn of snel geïrriteerd? Of iemand vrolijk en opgewekt? Of wellicht super slim? Ik hoopte van harte dat hij van muziek hield, anders zou hij niet blij van me worden. Een andere vraag die in m’n hoofd blijft spoken is natuurlijk wat Mason’s mutatie is. Maar geduld is een schone zaak, zoals mijn vader zou zeggen.
Na het ontbijt besluit ik naar het muzieklokaal te gaan. Ik had al dagen inspiratie voor een nummer en had het in mijn hoofd al half uitgeschreven en gepland. Moest nu even kijken of het ritmische gedeelte net zo goed, of hopelijk beter, op het akoestische drumstel klinkt als op het elektrische. Pas dan kon ik verder. En anders moest ik opnieuw beginnen, iets waar ik absoluut niet op hoopte. Ik zie enkele andere van de muziekclub in het muzieklokaal en begroet hun vrolijk en vriendelijk. Ik maak een kort praatje voor ik mijn eigen gang ga. Ik bemerk, hemel zij dank , na een korte poos van spelen dat de klank goed is. Een of twee crash cymbals moesten omgeschreven worden naar ride cymbals en visa versa, maar verder. Nope! Ik kon verder!
Het is pas na enkele tijd spelen, geheel opgaand in de muziek en alles om me heen vergeten, dat ik me opeens besef dat, o ja, mijn nieuwe kamergenoot! Ik spring van de kruk op, bijna de hi-hat omgooiend, ware het niet voor mijn snelle reflexen, voor ik naar de clubleden wuif dat ik weg ben. Ik wandel zo rustig mogelijk terug naar mijn slaapkamer. Ik kan mijn hart stevig voelen kloppen in een ritme dat vrij snel is, maar me op zijn beurt op een liedje brengt.. Nee, foei. Niet afgeleid zijn. Normaal zijn! Misschien had ik vandaag toch maar m’n pilletjes moeten nemen. Ik bedoel, al deze positieve spanning deed mijn ADHD geen goed. Voor ik het weet sta ik voor de al bekende deur met nummertje 53. Door de deur kan ik muziek horen. Coldplay. Dus hij had smaak. Mooi. Ik haal nog een keer diep adem, (en voel onbewust of de siliconen en stoffen armbandjes mijn littekens verbergen), voor ik de deur openduw.
In de kamer stond een vrij lange en relatief gespierde jongen. Ik schatte hem iets ouder dan mij, hoewel niet veel. Iets wat meteen opviel waren zijn blauwe ogen, die waren moeilijk te missen. Zijn kledingstijl was casual, wat vaag genoeg, mij op mijn gemak deed voelen. Al met al, eerste indruk? Mason leek me iemand waarmee ik kon opschieten. Ik glimlach breed en opgewekt en stap de resterende meters naar hem toe. “Hi!” begin ik blij, mijn hand zwaait kort. “Leuk je te ontmoeten! Ik ben Adam of Lux of Nanners of.. naja, dat mag je geheel zelf bepalen en welkom in slaapkamer 53!” Ik lach kort, maar oprecht. Eerste ontmoetingen waren niet bepaald mijn forte en meestal begon ik te ratelen. Ik klonk hopelijk nu niet al te irritant. Ik neem enkele passen opzij en ga op mijn bed zitten. “Heb je ergens hulp bij nodig met uitpakken of iets?” vraag ik vriendelijk. Mijn vingers friemelen aan mijn deken. Oh god, haat me niet, haat me niet, haat me niet.
sleep & amnesia
"I wish that I could wake up with amnesia. And forget about the stupid little things. 'Cause I'm not fine at all.''
Onderwerp: Re: Room 53 [Adam & Mason] ma aug 18, 2014 10:25 pm
We’re about to explode
De deur zwiepte open en een relatief jonge jongen kwam de kamer binnen lopen. Oké, zo jong was hij niet. Een jaar of zestien waarschijnlijk, in elk geval jonger dan Mason zelf. Naast jonger was hij ook kleiner, niet veel maar toch. Genoeg om op te vallen. Om zijn armen droeg hij een groot aantal siliconen bandjes en stoffen, zou daar iets achter zitten? Ach, dat was niet iets om nu over na te denken. Complot theorieën kon hij later wel gaan bedenken, voor nu moest hij zijn aandacht bij zijn nieuwe kamergenootje houden. Adam. Oké, als hij zou na denken over diens armbandjes dan dacht hij ook na over hem maar toch. Hij moest niet allerlei conclusies gaan trekken, alvorens hij de jongen een beetje kende. Met een brede glimlach op zijn nog jongensachtige gezicht stapte Adam op hem af. Hij zwaaide kort, iets wat Mason deed grinniken. “Hey.” zei hij, een grijns stond op zijn gezicht. Kort schudde hij zijn hoofd, als reactie op de woorden stroom van de jongen. Waren alle mensen hier zulke praters? Vanochtend Olivia, met haar waterval aan vragen en nu Adam. Lux? Nanners? Wat waren dat voor namen? Lux zou wel zijn alias zijn, althans het klonk indrukwekkender dan Nanners. “Aangenaam Adam, Lux, Nanners. Ik ben Mason of Axis, maar de kans is groot dat als je me Axis noemt ik niet reageer. Moet er nog een beetje aan wennen.” zei Mason met een grijns. Hij had besloten maar gewoon mee te gaan in het enthousiasme van zijn nieuwe kamergenoot. Waarom ook niet? “Nee, joh. Ik ben al klaar, zo veel spullen heb ik niet mee genomen.” Was zijn reactie op het aanbod van de jongen om hem te helpen. Hij plofte neer op zij bed, ging met zijn rug tegen de muur aan zitten. Hij zag dat Adam aan zijn deken friemelde. Was hij zenuwachtig? Waarom? “Zo eng beng ik toch niet?” Merkte Mason droogjes op. Hij veerde weer op, te rusteloos om gewoon stil te zitten. Uit de laden van bureau trok hij een van de schetsboeken die hij er zojuist in had gestopt, kort fronste hij. Waar had hij die verdomde potloden gelaten? Hij moest echt eens op gaan letten als hij zijn tas in pakte. Even richtte hij zijn blik op Adam. “Hoelang zit jij hier eigenlijk al?” vroeg hij, waarna hij zijn rugtas pakte en uit het voor vakje een aantal schetspotloden pakte. Hij liet zich weer op zijn bed zakken, legde het kladblok op zijn schoot en begon gedachteloos te tekenen. “Is hier nog iets te beleven?” vroeg hij, met een schuin oog keek hij naar de jongen die op het bed aan de andere kant van de kamer zat. “Het ziet er allemaal een beetje saai uit, moet ik zeggen.” Behalve dat hij en Olivia vanochtend de tuinman en secretaresse hadden zien dansen, was er nog weinig gebeurd dat echt zijn aandacht had kunnen vasthouden. Hij miste de rumoer van zijn geboorteplaats nu al.
