We'll be counting stars

''Hey, ook zin om naar het zwembad te gaan?'' Nee was het antwoord geweest van haar kamergenote. Ze wist het niet precies maar ze gokte vanwege de vorige keer dat ze samen in contact waren geweest en dat niet helemaal goed afgelopen was. Maar ja, Elise had het zelf gedaan, vond ze. Had ze haar maar niet in het water moeten duwen al had ze vals gespeeld. Al kon het ook een andere reden zijn.. ze rook verdacht veel naar kat? Oh, whatever. Het ging haar blijkbaar niet aan en ze had nu ook geen zin om gepraat van de blondine aan te horen dus verstopte ze zich in de badkamer, tezamen met haar tankini om hem daar aan te trekken.

Het was nu al de tweede keer dat ze naar het zwembad toe ging deze week en in totaal ook echt voor de tweede keer dat ze ooit bij het zwembad geweest was. Ze had eerder geen reden gehad om te gaan tot Izzy haar uitgenodigd had zo vroeg in de ochtend. Nu had ze gewoon zin, na zo'n lange warme dag, om zichzelf door het water te laten glijden met als uitzicht de volle maan die bovenaan de hemel stond omringd met prachtige gloeiende sterren. De redhead had het eerder gezien in haar kamer en hoe perfect zou het zijn om dat vanuit het water te bewonderen? Juist ja, perfect! Zonder ook maar te denken aan sleutels of andere spullen mee te nemen, fuck een handdoek of wat dan ook, verliet ze de kamer op blote voeten en enkel in haar zwemkleding.

De eerste keer had ze zich vrijwel zorgen gemaakt over hoe mensen over haar zouden denken, maar nu gaf ze iedereen die het ook maar durfde haar te beoordelen met enkel hun expressie een kneep in hun maag geven door middel van haar mutatie. Ze was het zat om zichzelf kut te laten voelen door iemand anders, dat had ze haar hele leven al over zich heen gehad en ze was nu eindelijk vrij daarvan. Dan hoefde ze het niet opnieuw te beleven. Eén van de mutanten had het gewaagd om een vinger naar haar uit te steken alsof ze een freak was door haar knalrode haar, tegen haar vriendin en ze hoefde alleen maar naar haar te kijken om haar voorover te laten klappen. Dat kreeg ze ervan. Alsof er niks aan de hand was liep ze langs hen heen, gaf de ander 'per ongeluk' een trap tegen d'r knie van achter zodat die ook half omviel. Degene die naar haar gewezen had maakte smerige kokhals geluiden en stiekem hoopte ze dat ze over zou geven, of dat nou haar avondeten of lever bloed was, dat interesseerde haar niet.

Tevreden knikkend keek ze het zwembad rond zodra ze eenmaal het gebouw binnen gekomen was en zag hoe er niemand aanwezig was en genoot van de muziek die door de boxen heen klonk. Eindelijk kon ze daar ook eens wat van verstaan. Ze haatte het als de mutanten er door heen schreeuwden, terwijl het enige wat ze wou alleen maar stilte was, stilte van alle gedachten om haar heen. Met een opgeluchte zucht begaf ze zich naar de rand van het bad, staarde naar de lichte reflectie van zichzelf in het water en keek toen op naar de reflectie van de maan, keek vervolgens omhoog en stak een been uit om zichzelf in het water te laten vallen. Ah heerlijk, de koelte van het water streelde haar lichaam en ze kwam meteen weer omhoog om een hap adem te nemen en haar rode haren uit haar gezicht te vegen. Na haar ogen uitgewreven te hebben keek ze terug naar de maan, glimlachte en maakte toen een flinke duik het water in, zwom naar de andere kant golvend en sierlijk voordat haar vuurrode haar weer terug het water uit kwam en zo zij ook met haar volledige bovenlichaam.

''Wát?'' Bracht de roodharige uit, lichtelijk met een schorre stem omdat ze het voor elkaar gekregen had om haar mond onder water te openen en te denken dat ze een zeemeermin was voor heel even. Enkel en alleen omdat Izzy haar dat had laten zien de eerste en vorige keer dat ze hier in het zwembad geweest was. Met haar ogen nog steeds dicht proestte ze de water uit haar longen vandaan, wreef vervolgens door ze heen met daarmee het gevolg dat ze haar make-up uitveegde. Niet dat ze veel op had gehad, maar de eyeliner was niet werkelijk waterproof en de mascara kon wel wat hebben maar geen volledig zwembad. ''Zoey?! What the fuck?!'' Zei ze met een verbaasde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze een aantal stappen naar achteren zette en op de een of andere manier het voor elkaar kreeg om over haar eigen voeten heen te flikkeren en terug het water in te vallen. Omdat ze daardoor in paniek raakte draaide ze één van haar handen in het water en kaatste haarzelf terug het water uit en creëerde een mini golfje achter haar wanneer ze zich naar de kant terug racede waar Zoey stond en klampte haar handen daar aan vast. ''Wanneer ben jij teruggekomen dan? Seriously. En wat? W-wat is de kleine zeemeermin? Of wie? Ik niet.. Izzy is de zeemeermin hier op school.'' Spatte ze uit, waarna ze omhoog keek en zich langzaam gerust stelde. Het was Zoey echt. Ze herinnerde zich hun laatste ontmoeting nog vaagjes en hoe er de volgende dag een grote puinhoop had gelegen bij een bloemperkje. Ze vroeg zich af of zij dat had gedaan, omdat er niemand was die er wat van wist.

Haar hoofd schuddende haalde ze die gedachte uit haar hoofd vandaan, haalde haar beide handen door haar rode haren heen om het water er een beetje uit te knijpen, maar veel zin had het niet omdat de haren vanaf haar schouders toch simpelweg weer nat werden door het water omdat ze omhoog keek. ''Kom je het water nog in of wat?'' Ze duwde zichzelf een beetje meer omhoog met haar handen en greep onverwachts één van Zoey's voeten om haar daarmee uit haar evenwicht te krijgen en haar het water in te sleuren.

Het was de roodharige echt daadwerkelijk gelukt om de brunette mee het water in te sleuren, al had ze niet eens zo heel hard getrokken. Blijkbaar toch hard genoeg om Zoey uit haar balans te krijgen en ze grijnsde breed zodra dat gebeurde. Haar grijns ging vervolgens over in een korte, harde kakel lach en ze greep naar haar maag met haar armen en een hand voor haar mond om haar lach een beetje in te dimmen, wat maar amper ging. De plons die Zoey gemaakt had was veel te hilarisch geweest om daar ook maar haar ogen voor nu open te kunnen krijgen, haar kaken begonnen zelfs pijn te doen van het lachen. Hierdoor had ze niet door dat haar vriendin naar haar toe zwom onder water en ze stopte met lachen wanneer ze iets aan haar enkel voelde en wijdde haar ogen alsof er een slijmerige vis langs haar heen zwom en dat was iets waar ze totaal niet tegen kon, daar was ze al op het strand een keer in de zee achtergekomen. Ze gilde luid voordat ze onder water verdween en ze nog net op tijd haar mond wist te sluiten. Een wilde spetteraanval kwam van boven terwijl zij moeite deed om met haar armen heen en weer te wapperen, zolang het water haar dat toeliet. Met haar haren overal, en zodoende ook in haar gezicht, kwam ze boven gesparteld en spuugde het kleine beetje water uit dat ze binnen gekregen had. ''Fucking hell!'' Bracht ze uit, al was dat meer omdat haar haren nu overal zaten en ze dook kopje onder om die op z'n minst een beetje te fiksen voordat ze haar ogen open kon doen. Meedogenloos wreef ze in haar ogen om haar blauwe parels daarna tevoorschijn te toveren. ''Fuck you!'' Zei ze met een pruillipje waarna ze het water een flinke pets gaf richting Zoey en wreef daarna haar haren volledig naar achter zodat haar decolleté meer zichtbaar zou zijn. ''Waarom kwam je niet eerder? Of vond je me niet belangrijk genoeg om meteen naar me toe te komen?'' Toen bedacht ze zich de vraag die Zoey eerder gesteld had, over Izzy. ''Izzy is een vriendin.. heeft ook rood haar en ze nodigde me uit om te gaan zwemmen een tijdje terug. Ze is een zeemeermin, heeft ze me verteld en laten zien, dus ik dacht dat je het over haar had.'' Legde ze uit, plofte zichzelf toen met een zucht tegen de rand neer en begon met een kleine handje vol water te spelen door haar telekinese te gebruiken. Ze had dan wel geen volledige water manipulatie, maar dit vond ze leuk om te doen, een beetje ermee te spelen. Meerdere bolletjes water werden gevormd, alleen erg rommelig en ongelijk van elkaar gesteld, en ze spreidde ze uit elkaar met haar beide handen voordat ze ze terug in het water dropte. ''Dus.. waar was je heen?''

''We are on this road together!'' Bracht ze uit met blijdschap, herkende het nummer dat zich afspeelde vanuit de speakers en begon blij met haar water om haar heen te spelen terwijl ze een soort van danste. Maar de roodharige bracht zich terug tot rustigheid wanneer Zoey begon over dat ze terug naar huis was, waardoor ze zich stil hield en haar armen over elkaar sloeg met haar hoofd ietwat meer richting haar schouder rustende. ''Huis?'' Fronste ze haar wenkbrauwen ernstig, voelde als het ware de serieusheid en verdrietigheid die Zoey afstraalde, al hoefde ze niet eens te vertellen wat er aan de hand was. Brandi slikte wanneer ze vertelde dat haar moeder ernstig ziek was geworden en ze kwam voorzichtig dichterbij, wou een hand op haar schouder leggen om tenminste zorg te tonen, maar deed dat toch maar niet uit voorzorg. Ze wist niet hoe Zoey kon reageren als ze verdrietig was, want dat was ze simpelweg nooit geweest en ze zag haar er ook niet echt voor aan dat ze vaak verdrietig werd. ''Het spijt me..'' Brandi wist niet precies hoe te reageren omdat ze haar hele leven weinig medelijden getoond had, enkel in haar jongere jaren omdat ze toen nog enorm onbegrijpelijk was geweest en vanaf toen een heleboel hardheid in haar geforceerd was. Pas wanneer ze hier gekomen was, was haar kijk op de wereld veranderd. Voornamelijk omdat ze door een mutant zelf hierheen gebracht was, in veiligheid en wel. Al had ze nog een lange tijd op de ziekenzaal gelegen omdat ze zo ver, blijkbaar, door de tijd gereisd was dat dat haar enorm onwel gemaakt had.

De roodharige fronste, merkte hoe gezonken ze in haar eigen gedachten geraakt was en focuste zich terug op de brunette. ''Ik snap het, het was niet iets leuks waarom je weg was. Dus ik zal het er niet langer over hebben of door zeuren,'' glimlachte ze lichtjes, waarna ze zich bedacht dat Zoey het eerder over een kinderfilm had gehad. ''Izzy is inderdaad een zeemeermin met rood haar! Vertel me meer over die kinderfilm.. het is toch niet gebaseerd op haar, toch? Ze heet Izzy, niet Ariël..'' herhaalde ze haar naam alsof Zoey het niet goed kon begrijpen, of meer alsof ze een klein kind was die iets duidelijk wou maken. Ja vaak leek het wel alsof ze een klein kind was omdat ze nog steeds maar heel, heel weinig van deze wereld gezien had en haar een heel ander leven gegeven was voordat ze hierheen gekomen was. ''Hoe het gaat met mij? Ehm, laat me denken.'' Zei ze met een grijns, draaide zich sierlijk om in het water en begon met haar heupen te swingen en zo ook met haar armen alsof ze van spaghetti waren. ''Herinner je je die vreemde dromen nog die ik af en toe had.. over een vaag persoon die altijd naar me riep? Het is me een soort van gelukt met behulp van iemand om te achterhalen waardoor ik die droom steeds had.'' Ze draaide zich om, kwam op Zoey af gelopen en sloeg haar armen om haar heen. ''Je weet schoolhoofd Jean? Ze is m'n moeder!'' Ze beet op haar lip en legde haar hoofd in Zoey's nek, opgelucht en wel. ''Het is zo raar, maar zo waar. Like wow.'' Voor eventjes hield ze haar mond gesloten, nam een diepe hap adem en sloot haar ogen voordat ze de brunette los liet. ''Ik dacht altijd dat ik geen ouders meer had.. maar kijk nu eens! En om eerlijk te zijn lijken we best wel op elkaar.. alleen had ik er nooit echt over nagedacht, weet je. En m'n vader zit op de school van Charles Xavier, hij heet Scott en ik heb hem nog niet ontmoet maar wel gesproken via de ehm.. computer. Via, ehm, hoe heet het ook alweer. Skiep? Skijp? Skype? Ik heb geen idee. Maar hij's zo aardig! Dus ik ben happy en ik ben blij dat Jean me helpt met m'n mutaties. Zal ik je wat koels laten zien?'' Vroeg ze vol enthousiasme, wachtte eigenlijk niet op antwoord en hief haar armen lichtelijk sierlijk op om zichzelf uit het water te reizen, focuste zich op haar telekinese en nam rustig adem. In en uit. Ze ging hoger en hoger, voelde uiteindelijk haar enkels uit het water glijden en hield zich stil net één millimeter boven het water waardoor het leek alsof ze letterlijk op het water stond en ze zette breed lachend haar armen in haar zij. ''Kijk, kijk, kijk! Geen kwade krachten, dit heeft Jean me geleerd!'' Ze had nog wel veel moeite om zichzelf nu niet uit haar focus te laten schieten en dom voorover te buigen alsof ze een hele show verricht had en haar concentratie te verliezen en dan in het water te flikkeren of zo, dus bleef ze enkel trots naar Zoey lachen. ''Wil je ook?'' Vroeg ze toen, zich bedenkend dat ze het ook met haar kon proberen. Al was er een kans dat het misschien met haar zou kon mislukken, aangezien ze Elise ook al per ongeluk vaak had laten schieten wanneer ze de lucht in getrokken was en dat had haar kamergenote niet zo heel leuk gevonden. Maar aan de andere kant.. dat was niet veilig in het water geweest, maar op het strand of op het gras. In ieder geval op een plek waar het niet zo zacht was, dus de blondine was niet altijd even blij er over geweest, waar ze stiekem wel om moest grinniken nu ze eraan dacht.

Terwijl Brandi zich niet probeerde af te leiden door de maar al te aantrekkelijke muziek en ook door de gedachten die ze per ongeluk afgeluisterd had van de rebelse Zoey, beet ze haar lip om aandachtig naar haar te blijven kijken. Haar handen nog altijd ‘op slot’ in haar zij om te voorkomen dat ze terug zou klappen in het water, al zou dat niet bijzonder erg zijn want het was, nou ja, maar water. Al zou je verwachten dat de roodharige een angst zou hebben voor water omdat ze al die jaren in een onderwaterstelsel gebouw geleefd heeft met mogelijkheid tot verdrinking iedere seconde van de dag, aangezien de gangen niet al te stabiel waren geweest waar zij voornamelijk gezeten had. Toch had het haar ergens wel kalm gesteld, om het water te horen bonzen tegen de metalen platen heen waarmee de gang in stevigheid gehouden werd.
Brandi merkte hoe ze bloosde door de warmte op haar wangen in tegenstelling tot hoe de temperatuur speelde in het zwembad en haar ogen verwijdden ietwat wanneer Zoey vroeg of ze het kon, om hen beide omhoog te houden. Maar ook voornamelijk om iemand anders op te tillen. Want ze snapte dat haar eigen gewicht natuurlijk heel anders zou zijn dan die van een ander en ze had haar eigen lichaam onder controle, ze kende haar eigen lichaam. Dat was logisch, omdat niemand anders haar lichaam zou voelen. Ook al konden nog zoveel mutanten haar gedachten lezen, waarvan ze tot nu enkel wist dat Jean, haar moeder, de enige was die dat kon, ze zouden nooit volledig begrijpen hoe ze in elkaar zat. Van binnen en van buiten, mentaal en fysiek. ‘’Aye, ik kan het proberen? Ik bedoel, je kent Elise toch? Ik heb haar misschien, heel misschien, als een soort van doelwit gebruikt om haar te laten vliegen. Nadat ik vaak genoeg op poppen geoefend heb dan, dat wel, maar dat is nog altijd anders dan een echt persoon.’’ Ze was vrij uitdagend begonnen met praten, maar zodra ze dacht aan hoe ze sommige poppen behandeld had, vormde haar stem meer naar mompelen. Brandi kon het zich nog luid en duidelijk voor zich zien hoe Jean haar verzocht had om de doelwit poppen te laten vliegen. In plaats daarvan had ze er eerst eentje opgeblazen, omdat ze haar focus nog niet te pakken had gehad. Het ding was ook maar simpel van, wist zij veel, kunststof of iets gemaakt. Dat zou ze niet zomaar met een mens kunnen doen. Toch? In ieder geval, de tweede had ze om laten vallen omdat ze er teveel druk onder zette en dat was iets dat ze totaal niet had moeten doen. Maar daar was les voor, om te oefenen en te trainen. En niemand anders dan Jean had haar daar beter mee kunnen helpen, aangezien ze bijna exact dezelfde mutaties hadden. Haar moeder was daar zoveel beter in. De volgende paar had ze steeds hoger kunnen krijgen, met als resultaat dat de achtste pop tegen het plafond aan knalde met een flinke snelheid en het hoofd eraf had gelegen. Oeps. Maar iedere keer werd ze er beter in en had ze zichzelf vertrouwd om het met Elise te proberen, nadat ze ermee ingestemd had. Het was niet altijd even goed gegaan, maar de blondine had nu geen ernstige verwondingen opgelopen. Banana daarentegen wel.. per ongeluk. Gelukkig was Eleanor daarvoor in de buurt geweest en had ze het prachtdier, wat ze nog altijd lichtelijk niet vertrouwde, terug tot zijn volle glorie gewekt. Maar daar had zij niks aan kunnen doen! Dieren waren zoveel anders dan mensen en bovendien had ze dan maar niet boven haar moeten hangen in haar slaap, wat had het beest dan verwacht?
‘’Ben je er klaar voor?’’ Vroeg ze gauw na haar gemompel, zette haar rechterhand richting Zoey en kneep haar ogen ietwat samen om zo meer focus te krijgen. Rustig moest ze in en uit ademen, zoals Jean haar geleerd had. Tezamen met het werk van haar ogen tilde ze het meisje als het ware uit het heldere water vandaan, probeerde niet te glimlachen om het feit dat al het water nu van haar af druipte als een hond die uit het water kwam. ‘’Voorzichtig..’’ fluisterde ze tegen zichzelf, haalde haar andere hand ook van haar zij af en had zo haar telekinese volledig gericht op het meisje terwijl ze zichzelf ook onder controle wist te houden. Langzaam voelde ze hoe haar energie dubbel zoveel gebruikt werd, maar daar maakte ze zich geen zorgen om. Ze had grotere dingen gedaan dan dit, al vergde dit veel meer concentratie omdat ze tegelijkertijd een heleboel afleiding had. Wanneer Zoey ook met haar voeten net niet het water aanraakte, zette ze haar handen op de brunette haar heupen voor het geval dat. Ja, alleen voor het geval dat. Verder niets.. ‘’Hoe voelt dat nu?’’ Zei ze met een ondeugende grijns.