[AC]She needs a wild heart

De deur van haar kamer knalde weer achter haar dicht. Zo, dat was dat. Sierra was nu ook voorzien van een mooie jurk. Nu was het haar beurt. Dat was het ideale van een tweelingzus hebben: ze konden non-stop kleding van elkaar lenen. Maar toch had ze de jurk die zij wilde dragen speciaal voor zichzelf bewaard. Het jurkje was niet heel erg bijzonder, maar zodra Lauren hem aanhad, voelde het alsof ze heel erg chique was. De jurk en bijbehorende accessoires had ze van haar vader voor haar zestiende verjaardag gekregen. Dat was nog eens een feest! Al haar vrienden hadden mogen komen en het was erg laat in de avond geworden, sommige waren zelfs blijven slapen. Het was geweldig geweest. Maar haar zeventiende verjaardag zou waarschijnlijk hier zijn, op deze school. De saaiheid dreef er nog net niet van af.

Maar goed, nu eerst het feest van vanavond. Een bál. En niet zomaar een bal, een gemaskerd bal. Nou, nou. Lauren was eigenlijk geen fan van feestjes als er harde muziek was, een hoop alcohol (in haar vriendengroep was er altijd wel iemand die wat van hun ouders kon stelen of dat soort dingen) en als ze iemand kon zoenen. Niet dat ze een slet was, she just liked the attention. Nee, de enige jongen waar ze echt van had gehouden was Ethan. En Ethan was niet langer geïnteresseerd in haar. Gosh, hoe vaak had ze er niet over nagedacht om hem te bellen of te sms’en? Zo verschrikkelijk vaak, maar ze durfde het gewoon niet. Hij zou haar vast en zeker afwijzen. Na Ethan had ze zichzelf beloofd om rustig te doen qua jongens, maar toch had ze voor vanavond een date. Het grappige was dat ze haar date nog nooit had gezien en gevraagd had om haar te komen halen. Dat betekende dus dat als hij echt een geek was ze of a) de deur in zijn gezicht moest gooien, b) tekeer tegen hem moest gaan omdat hij haar had voorgelogen of c) een combinatie van die twee, wat ze eigenlijk het beste vond. Maar nee, ze moest de jongen een eerlijke kans geven.

Een driedubbele klop op de deur verraadde zijn aanwezigheid en op het laatste moment deed Lauren haar oorbellen in. Nog een keertje bekeek ze haar uiterlijk en liep toen uiteindelijk naar de deur. Met een stralende glimlach opende ze de deur, maar de glimlach bevroor een beetje toen ze zag wat er voor haar stond. “Halloween moet nog komen hoor…” merkte ze droog op en eigenlijk had ze zin om te gaan schreeuwen. Hallo, dit was een gemaskerd bal? Haar gezicht veranderde van heel vrolijk, naar boos, maar ging weer terug naar verbaasdheid. Oké, misschien moest ze niet zo boos worden. Het was eigenlijk best cute en Lauren ontdekte de rode roos in zijn hand. Een glimlach ontstond uiteindelijk op haar gezicht en de behoefte om iemands kop van zijn romp te rukken ging ook langzaam aan liggen. “Sorry, ik was gewoon een beetje geshockt…omdat ik het niet had verwacht” legde Lauren uit en haalde haar schouders op. Toen gaf ze hem even snel een vriendschappelijke knuffel. “Nou, ik ben dus Lauren, het meisje die het geen reet kan schelen of ze dik wordt, maar nog steeds geen Nicki Minaj kont wilt” zei ze grinnikend. Ze kon het niet helpen, maar haar ogen schoten heel snel eventjes naar beneden. Lauren voelde hoe haar wangen een beetje rood werden en een stemmetje in haar hoofd schreeuwde: “AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAABS OMG AAAAAAAAAAAAAAAABS!”

De aandrang om dat te schreeuwen kon ze onderdrukken en in plaats daarvan zette ze haar charmantste glimlach op. “Zullen we gaan, Zorro?” grapte Lauren. Eigenlijk was het best schattig.

Een lach ontsnapte uit haar mond na zijn geweldige opmerking. Oké, Caleb had humor en dat was een heel groot pluspunt. “Ach weet je, ik ben wel blij met deze kont. Zo’n grote kont als die van Nicki Minaj zou denk ik wel overdreven zijn” zei Lauren knikkend en draaide zich om, waarna ze vervolgens naar haar kont wees. “Dan had die jurk dus helemaal omhoog gestaan en had dit er dus helemaal anders uitgezien, dus ik vrees dat die kont niet zou werken” zuchtte Lauren en haalde eventjes haar schouders op. Ach ja, ze had helemaal niet zo’n dikke kont nodig. Ethan had haar ook genomen voor hoe ze was. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Daarom was het goed dat ze nu ook maar zo ver van hem weg was, want als ze die kop van dat meisje met wie hij nu was en hem nog één keer zou zien, of nog één keer een foto op Facebook zou zien, dan zou ze moordneigingen krijgen.

Blij keek Lauren naar de roos die Caleb haar gaf. Awh! Enthousiast nam ze hem aan en bracht hem even naar haar neus. De geur drong haar neus binnen, hij rook heerlijk. Zachtjes nieste ze eventjes. “Oh…” brabbelde ze verbaasd en keek hem met een grijns aan. “Het zou trouwens best wel awkward zijn als hij nep was geweest. Dan zou ik dus niezen door een bloem en dan zou het helemaal niet echt zijn en dan zou ik toch niezen en ja, je snapt wat ik bedoel, right?” ging Lauren verder, terwijl ze zijn arm aanpakte en met hem meeliep. Mmm, er zat al wat verbetering in de manier waarop ze haar zaken aanpakte. Ze had Caleb nog niet uitgescholden, nog niet geslagen en ze had nu zelf al zijn arm beet, zonder een ongeluk aan te richten. En dat gegeven werd beloond, want zo te voelen had Caleb ontzettende gespierde armen en dat was echt iets waar Lauren helemaal week in haar knietjes kon worden.

“Weet je, ik ben wel de meest originele van het hele bal” hoorde ze hem zeggen, terwijl ze naar de cafetaria liepen. Met een gek gezichtje keek ze hem aan. “Tot nu toe wel ja, maar als ik dadelijk iemand in een onderbroek met een smiley op zijn billen langs zie stuiteren, zul je de prijs moeten delen” zei Lauren met een grijns. Dat zei ze overigens niet om hem de grond in te drukken, maar het was een van Laurens manieren om te communiceren. Ze zei wat ze dacht, maar dacht helaas nog niet altijd nao ver wat ze zei. “Awh!” schoot haar nu ook weer binnen, terwijl ze inmiddels voor de cafetaria stonden en ze sommige meisjes naar hen zag kijken “Ga je nu ook punch voor me halen en me naar de dansvloer begeleiden en meer van dat soort dingen!?” Ze schudde haar hoofd en lachte. “Nee hoor, hoeft allemaal niet. En als je heel veel geluk hebt mag je dadelijk tijdens het dansen me zelfs aanraken, maar dan moet je heel veel geluk hebben hoor.”

Haar vooroordelen over Caleb waren volledig verdwenen. Nadat ze het vrij awkward en vervelend had gevonden dat hij in dit kostuum was gekomen, vond ze het nu voornamelijk erg schattig en vrij sexy. Was het nou een awkward persoon geweest met een enorme buik en veel haren en weet ik het allemaal niet, dan was het echt een afknapper geweest. Maar hij kon dit kostuum prima hebben. “Als je een onderbroek aan hebt met een smiley, dan heb je wat mij betreft elke prijs gewonnen die er vanavond te winnen valt, plus de hoofdprijs, wat waarschijnlijk….” Eventjes dacht Lauren na “Uhm. Misschien wel een jaar lang gratis punch ofzo.” Wat haar betreft had ze de hoofdprijs nu aan haar arm, maar dat was best raar om te zeggen als je elkaar net vijf minuten kende. Waarschijnlijk zou ze dat pas giechelend vertellen als er alcohol geschonken zou worden en ze ergens niet in de buurt van heel erg veel mensen zouden zijn. Nu maar hopen dat er geen alcohol tevoorschijn zou worden getoverd en ze om een identiteitsbewijs zouden vragen, want Lauren was slechts zestien (bijna zeventien).

“Ik ben er zeker van dat ze enkel naar jou kijken.” Met opgetrokken wenkbrauwen en een grijns keek ze hem aan. “Yeah right, Zorro” zei ze, terwijl ze een klopje op zijn gespierde buik gaf. O my God, waarom kwam Caleb niet uit New York? Dan hadden ze elkaar vast eerder ontmoet. Hij was best een gentleman. Als ze die dingen wilde, dan zou hij dat voor haar doen en hij vond hen nu al de king en queen van het bal. “Awh, dat is lief” zei Lauren en voelde dat ze een beetje rode wangetjes kreeg. O God, Lauren Montgomery kreeg rode wangetjes. Dat kreeg ze nooit, nooit werd ze verlegen. “Je weet wel hoe je een meisje verlegen moet krijgen hoor, Zorro. Zelfs als je me van een rails moest redden, was ik dood gegaan van verlegenheid” zei ze met een grijns, doelend op het redden van vrouwen van Zorro. Lauren maakte er maar een grapje van, maar ze vond het stiekem best wel leuk wat hij zei. Ze voelde zich er echt gevleid door. Wat zou Ethan vinden als hij dit zou weten? Waarschijnlijk zou het hem niets uitmaken.

‘Dus, kan ik je begeleiden naar de dansvloer of heb je liever eerst iets om te drinken?” Lauren schudde haar hoofd en pakte zijn hand. “Come on, let’s dance” zei ze vrolijk, terwijl ze hem zachtjes meetrok naar de dansvloer. Er draaide een wat ouder nummer, een echt nummer dat ze op een bal zouden draaien. Zachtjes beet ze op haar lip en ging wat dichter bij hem staan, zodat ze haar hoofd bij zijn oor kon brengen. “Ik heb dit nog nooit gedaan. Sterker nog, dit is de eerste keer dat ik op een dansfeestje ben. En ik kan echt niet zo dansen…” fluisterde ze en keek in het rond. Er stonden ook allemaal mensen met maskers op. Duh, op een gemaskerd bal was dat wel iets dat kon gebeuren. Maar Lauren werd er heel erg awkward van. “Ik ken hier ook niemand…dat meisje daar lijkt op mijn zus, maar dat is het dan ook…” Het meisje leek niet alleen op haar, maar het was Sierra. Ze had een date! Een trots gevoel gleed over haar hele lichaam.

Een verandering in de muziek bracht Lauren even van haar stuk. Verbaasd keek ze om zich heen. Huh, waar was de duffe balmuziek van net heen? “Dit lijkt er meer op” zei Lauren vrolijk tegen Caleb. Haar ogen sloot ze even en draaide sensueel met haar heupen, zoals de meisjes in de clips dat ook deden. Halverwege het nummer opende ze haar ogen en lachte naar Caleb, terwijl ze wat dichter bij hem ging staan.

Lauren moest lachen om zijn Zorro opmerkingen. Oké, hij leek misschien niet helemaal op Zorro, maar toch wilde ze hem Zorro noemen. “Oké, boy, I’m sorry. Ik ben een meisje hè, don’t blame me. Terwijl jij Zorro buiten speelde, zat ik keurig netjes met een Barbie pop.” Ontkennend schudde Lauren haar hoofd. Nah, zij had nooit met een Barbiepop gespeeld. Nee, zij was samen met de jongetjes op het veld aan het voetballen, verstoppertje aan het spelen of boomhutten aan het maken. “Als je toch Zorro aanhalingen blijft maken, mag jij mijn Elena wel zijn hoor?” Vrolijk trok Lauren haar wenkbrauwen eventjes op. Oke, that was unexpected. Maar ze had sinds Ethan niet meer geflirt. Het kon vast geen kwaad, Caleb deed het toch ook? “Sure, natuurlijk ben ik dat. Alleen als je belooft dat je me ook komt redden als ik ooit vast kom te zitten op een rails of ontvoert word door bandieten” zei ze met een knipoog.

En zonder dat hij het wist, had hij die belofte al een beetje nagekomen, want voor Lauren voelde het dansen als vast zitten op een rails. “Don’t worry love, just follow my lead” zei hij, terwijl hij zijn hand op haar wang had gelegd en vervolgens zijn handen op haar heupen had gelegd. Oké, dat was anders. Nog nooit was Lauren zo vaak door een, tot voor kort, onbekende jongen achter elkaar aangeraakt. “Mij kende je ook niet tot ik voor je deur stond. Trek het je niet aan, denk gewoon dat jij en ik en je zus met haar date hier alleen in de ruimte zijn.” Bevestigend knikte Lauren. “Oké, ik vertrouw je erop dat je het kan” zei ze met een grijns “Je bent daarbij ook de eerste jongen die me zo heeft vastgepakt en nog geen klap heeft ontvangen, dus dat zegt al heel wat.” Ze pestte Caleb maar, natuurlijk zou ze hem geen klap verkopen. Hij probeerde haar juist te helpen en daar was ze hem best dankbaar om. Net zoals hij gezegd had, volgde Lauren hem. Voorlopig had ze nog niet op zijn tenen gestaan. “Doe ik het een beetje goed?” fluisterde ze zachtjes naar hem, terwijl ze probeerde in zijn ogen te kijken om op zoek te gaan naar een reactie. Haar ogen schoten naar een koppel verderop, die het wat moeilijker had. Grinnikend sloeg Lauren eventjes haar mond voor haar mond. “Nou ja, zelfs als ik het niet goed deed zijn we nog niet zo erg als hen…” fluisterde ze giechelend.

Maar de verandering in de muziek had haar toch meer op haar gemak gesteld. Het was de muziek die ze zelf ook graag luisterde. “Luckily they changed the music” hoorde ze hem over de muziek zeggen en Lauren knikte bevestigend. “O yeah, praise the motherfucking Lord” zei ze en sloeg even haar ogen ten hemel. Ze was nog maar net zestien, zo suf dansen op een oude mensen muziek kon nog lang genoeg. Lauren kwam wat dichterbij hem dansen en bracht haar gezicht vlak naast het zijne, terwijl ze haar hand zachtjes op zijn wang legde. Zo sensueel als ze was probeerde ze haar lichaam te laten bewegen op de muziek en volgens haar ging dat best wel aardig. Natuurlijk kenden ze het dansen, want in videoclips en films werd er ook vaak gedanst tijdens het uitgaan. Helaas had Lauren in New York nooit uit kunnen gaan, want daar was ze nog te jong voor geweest. Lauren beet zachtjes even op haar lip, terwijl ze hem aankeek en toen wat verder naar achteren stapte, zodat er wat ruimte tussen hun instond. Daar ging ze door met haar dansmoves. “Aaaaah, these hoes ain’t loyal” zong ze mee met de muziek.

Niet dat ze lang alleen stond, want al gauw stond ze weer dichtbij hem. Hopelijk had Caleb door dat ze hem maar een beetje plaagde. Lauren vond het grappig, ze mocht hem wel. Dat was haar prettig gestoorde manier om mensen te vertellen dat ze hen wel mocht. Caleb was daar een van. Na weer een paar nummers tegen hem aangedanst te hebben, sloeg ze haar armen even om zijn nek en keek hem met een serieus blikje aan. “Oké, Zorro, je hebt beloofd om dingen te doen die ik wilde…” begon ze en glimlachte toen even “..dus prince charming, zullen we nu alsje-alsje-alsjeblieft wat gaan drinken?”

Lauren grinnikte. Awh, volgens hem was ze een natuurtalent. “Dat kan of een gemeend compliment zijn, of betekenen dat JIJ een natuurtalent bent in liegen” zei ze met een brede glimlach “Maar thanks, anyway, lief van je.” Na hun awkward ontmoeting, had ze alle vooroordelen die ze eventueel over Caleb had gehad weg laten varen. Hij was echt een leuke jongen, deed er alles voor om het haar naar d’r zin te maken. Ethan had dit nooit gedaan, hij had gedaan wat hem het beste leek en vaak resulteerde dat of in ruzie, of in…nou ja, een happy ending. Maar Caleb en Ethan waren hele andere jongens. Ethan was saai, Caleb niet. Die deed tenminste nog zijn best om haar aan het lachen te maken en dat lukte hem aardig, hij was grappig. Lauren had spijt dat ze zo lullig tegen hem had gedaan toen ze de deur open had gedaan, dat verdiende hij echt niet.

“Ik dacht dat je het nooit ging vragen” had hij met een grijns gezegd en Lauren lachte. “Waarom heb je dat niet eerder gezegd, gekkie? Het is toch zeg maar ‘onze’ avond, niet alleen mijn avond” zei ze met een grijns en hoofdschuddend liet ze zich door hem meetrekken. Deze keer had hij de leiding genomen en soms had Lauren dat ook wel nodig, iemand die de touwtjes in handen had. “So mylady, wat wil je drinken?” Haar ogen schoten over de tafel met eten en drinken. Er was vast niets met alcohol. Niet dat Lauren een alcoholist was ofzo, maar thuis in New York had het een geweldige kick gegeven als zij met haar vrienden zich stiekem zaten te bezatten en niemand het door had. Ach ja, misschien kon ze Caleb later overhalen om stiekem naar de keuken te gaan en daar te kijken of ze wat hadden? “Well, my dear gent, I’m gonna try this” zei ze, terwijl ze naar de schaal met punch reikte “You know, iedereen in New York zegt dat dit hartstikke lekker enzo is en dat het op ieder feest is, dus ik ben benieuwd…” Haar glas vulde ze en nam een slok. Maar meteen nadat ze een slok had genomen, wist ze dat het verkeerd zat. “O my God” mompelde ze lachend toen ze haar hand voor haar mond sloeg. Oooooooh, wat een smaak. “Oh…” bracht ze kreunend uit en vond uiteindelijk de kracht om het door te slikken. “Hier, proef eens, superhero, ik ben benieuwd of je dit ook kan overleven” zei ze lachend. Mijn God, dat spul moest verboden worden.

Lachend keek ze Caleb aan. “Oooooh, wat doe ik je aan, sorry hoor” zei ze, terwijl ze haar hand even op zijn blote schouder legde “Maar vertel, hoe kan jij zo goed dansen?”

“Een natuurtalent? Zo heeft iemand me nog nooit genoemd, misschien omdat niemand de moeite heeft genomen naar zo’n feest mee te nemen, maar thanks. Ik doe m’n best voor je, en ik heb het naar m’n zin, don’t worry.” Liefjes knikte Lauren naar Caleb. En dat was de waarheid. Hallo, ze stond hier met Mister Ab himself, hij was een gentleman en hij behandelde haar zoals ze graag behandeld wilde worden: normaal, niet alsof ze een of ander teer poppetje was. Dat was ze namelijk niet, want Lauren zou net zo makkelijk als een jongen haar vuist in iemands gezicht planten. Maar dat hoefde Caleb niet te weten, misschien vond hij dat wel niet cool, wat Lauren zich prima voor kon stellen. In haar relatie met Ethan was zij dominant geweest, en in andere relaties ook, maar waarom het bij Ethan wel gewerkt had? Hij vond het leuk, de rest niet. Misschien was Caleb ook een van die jongens en zolang ze niet zeker wist bij welke categorie jongens hij hoorde, hield Lauren zich gedeisd.

Toch werd het haar verdomd moeilijk gemaakt. Het gebeurde allemaal erg snel. Het ene moment hadden ze staan praten, het andere moment werd hij omver geduwd door een of andere idioot die of al een glaasje teveel op had, of die geen enkele maat kon houden tijdens het dansen. Lauren voelde hoe ze door Caleb opzij werd getrokken. “What the hell man” hoorde Caleb tegen hem zeggen en Lauren keek naar de tafel voor haar. “Rustig blijven, Lo, gewoon blijven ademen” sprak ze zichzelf toe. Haar ogen schoten door de ruimte, waar was Sierra? Die kon haar wel rustig krijgen, die wist hoe dat moest. Zo snel als ze kon draaide ze zich weer naar de tafel en pakte een willekeurig glas. Haar hand tintelde. Hij schoot naar een kan met cola en schonk zichzelf wat in. Haar hand trilde zo erg, dat ze wat over de rand morste. Snel reikte ze naar een servet en maakte haar hand schoon.

Terwijl ze dat deed, hoorde ze hoe Caleb tekeer ging tegen de jongen. “Hallo is er nog wat leven in die kop van je. Ik vroeg je wat.” Oké, dit was de druppel. Dit had al veel te lang geduurd. Ze was al een tijdje op deze school en had nog niemand uitgescholden of geslagen. De bom was ontploft. Binnen een paar stappen stond ze voor de jongen zijn neus. “Luister vriend, binnen nu en vijf seconden heb jij een net excuus gemaakt tegen mijn vriend, anders zal ik ervoor zorgen dat je romp en je hoofd zich niet meer aan een spier bevinden, begrepen?” Haar ogen versmalde zich, terwijl ze de jongen in zijn ogen aankeek. Het was en bleef een jongen. “Als je het waagt om nu naar beneden te kijken…” Daarmee doelde ze op haar borsten. Als hij het waagde, oei, wat jeukte haar handen. Met haar hand waarmee ze het glas vasthield, maakte ze een beweging alsof ze hem ging slaan. Maar dat was een fout.

De beweging was namelijk iets te enthousiast en een deel van de inhoud van het glas viel eruit. Op. Fucking. Caleb. Haar ogen werden groot van vernedering. “O shit…” mompelde ze en keek naar de jongen. “Donder op, maar hou je ogen in je achterhoofd” gaf ze hem als bedreiging neer. Gelukkig had ze make up op haar gezicht, anders zou haar rode hoofd alleen maar erger zijn geworden. “Sorry Caleb, o mijn God” zei ze met veel spijt in haar stem, terwijl ze naar de tafel liep en de servetjes pakte. Binnen een paar seconden stond Lauren weer voor hem en twijfelde toen even. Oké, wat nu? Zelf doen of hem de servetjes geven? Ach, ze stond nu toch al voor schut. Haar hand schoot uit, zodat ze de cola van zijn buik kon vegen. Dat was zo gebeurd. Ze vouwde het papier tot een prop en gooide hem onder de tafel. Schuldbewust stond ze tegenover Caleb. “Nou, ik kan denk ik wel gaan denk ik…tenminste, ik snap het als je nu niet zo veel meer hebt in mij en uhm…well, sorry, maar ik kan het nu niet meer veranderen…” Ze keek Caleb aan, ze vond het oprecht erg. Lauren deed een stap naar achteren. Damnit.

Lauren voelde zich schuldig. Gelukkig dat hij geen écht pak had aangetrokken, dan was het waarschijnlijk nog veel erger geworden. Maar het schuldgevoel groeide, omdat hij haar naar meerdere feestjes had willen meenemen. Damn, en dan maakte zij er zo’n zooitje van. Goed werk, Lo. Maar in plaats van boos op haar te worden, wilde Caleb dat ze bleef. Verbaasd staarde ze hem aan. “Weet je…weet je dat zeker?” begon ze en de verbaasde blik in haar ogen bleef staan “Maar ik heb net allemaal cola op je gemorst?” Wauw, deze jongen verbaasde haar echt. Maar dat gaf niet, Lauren hield van verrassingen. En omdat hij zo aardig voor was, duwde ze hem niet meteen weg toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Sterker nog, Lauren vond het eigenlijk helemaal niet zo erg dat Caleb dat deed. Met een klein glimlachje had ze naar hem geluisterd. “Ik ben degene die sorry moet zeggen tho.. Het spijt me dat ik zo kwaad werd om niets, je hoefde me niet zo te zien. Dus ik begrijp het heus wel dat je niet meer wilt gezien worden met zo’n agressieve gek als mij.”

En weer verraste hij haar. Caleb, een agressieve gek?  Nu was het voor haar eens tijd om eerlijk tegen hem te zijn. “Luister, we hebben allemaal zo onze negatieve kanten” begon ze en haalde haar schouders op “Ik ben misschien vaak wat te direct en kan soms wat bot overkomen, jij raakt wat sneller geïrriteerd. Maar die negatieve kanten houden onze positieve kanten in balans en iedereen heeft ze, dus het is niet erg.” Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en lachend schudde ze haar hoofd. “Dude, jij hebt me op deze avond vaker verrast dan ik ooit door iemand ben verrast, op een positieve manier dan…en aangezien jij ook denkt dat ik gek ben, denk ik dat ik heel graag gezien wil worden met zo’n gek als jij. En ik vind je een super leuke jongen omdat je Caleb bent, met soms een agressieve bui. Én omdat je Batman/Zorro in disguise bent.” Haar hand legde ze op zijn schouder en een lieve, rustige blik verscheen in haar ogen. Het was niet een blik die Lauren vaak had, meestal was het een geïrriteerde, agressieve of een luie blik die in haar ogen hing. Maar Caleb had iets in haar opgewekt, haar kant die ook lief kon zijn en dat was best wel nice, toch?

Het meisje draaide zich om naar de tafel die volstond met drank en met eten. Ze toverde twee glaasjes tevoorschijn en voorzichtig schonk ze deze vol met cola. “Die punch ga ik je niet meer aandoen” vertelde ze hem en schudde met haar hoofd. Na-ah. Never again. Voorzichtig, zodat ze niet weer over hem zou morsen, reikte ze hem een glaasje aan. “Het zou echt wat voor mij zijn als hij weer over je heen ging” grinnikte ze naar Caleb. Zachtjes liet ze haar glaasje tegen het zijne aankomen. Maar voordat ze iets zei, kreeg ze de mensen in het vizier die hun nog steeds aan stonden te vergapen. De lieve blik verdween uit haar ogen en de hatelijke blik die ze soms op kon zetten. “Are you fucking kidding me?” mompelde ze en draaide zich naar de groep. “Showtime is over, oke? Ik stel voor dat jullie elkaar weer gaan…I don’t know, maar niet naar ons kijken, tenzij je wilt dat er koppen gaan rollen.”

Oei, dat wilden de mensen dus duidelijk wel. “Nou, in dat geval…!” zei een jongen, die dacht bijdehand te zijn. “Ook als het jou kop is?” voegde ze er aan toe, en al gauw draaide de groep mensen zich de andere kant om. Haar lieve blik verscheen weer in haar ogen en ze keek Caleb aan. “Goed, oké, dus…” Nog een keer liet ze haar glas tegen het zijne klinken. “Op deze leuke avond met Batman, waarop hij Lauren Minaj redt, ook al woont ze niet in Gotham.” Vragend keek ze hem aan, misschien wilde hij ook nog ergens op toosten?