[AC]She needs a wild heart

Oké, de Batman/Zorro en Nicki Minaj grap zou echt hun trademark ofzo worden. Grinnikend dronk ze haar drankje op. Nee, de kont van Nicki Minaj was echt veel te huge. En nep, probably. Lauren had a) het geld niet om iets aan haar lichaam te laten verbouwen (al zou haar vader het wel betalen, mocht ze het perse willen) en b) ze hield absoluut niet van fake, want dat was ze zelf ook niet. Lauren zette het glas naast het zijne en keek af en toe geïrriteerd naar de mensen die het nog steeds in hun hoofd hielden om naar hen te kijken. Maar ze ging niets doen. Caleb had net zijn excuses aangeboden, omdat hij boos werd en dan zou zij hier de hele tent af gaan breken? Dat zou niet zo’n goeie indruk achterlaten. Nee, hoe moeilijk het ook was, als er koppen zouden gaan rollen, dan zou dat op z’n minst morgen gaan gebeuren.

Maar ondanks het feit dat Lauren af en toe geïrriteerd raakte, was ze blij met het voorstel dat Caleb deed. Haar ogen keken hem aan. Hij had vast en zeker hetzelfde. Een klein glimlachje verscheen op haar mond. Saved by the bell. “Laten we een compromis sluiten: we gaan naar buiten en stel dat jij of ik, of wij allebei, nog zin hebben om te dansen, dan kunnen we dat altijd daar nog doen…” Haar wenkbrauwen schoten even omhoog. Alsof dat geen pottenkijkers aan zou trekken. Ach ja, boeiend. Lauren schaamde zich nergens voor. Bovendien vond ze het fijn om even naar buiten te gaan. Binnen was het veel te warm en haar schoenen begonnen pijn te doen. Lauren was niet iemand die vaak op hakken liep. Sterker nog, dit was een van de eerste keren dat ze op hoge hakken liep. Waarom had ze die in vredesnaam? Haar koopziekte was echt te ver gegaan.

Rustig stak ze haar arm door die van Caleb en begon richting de deur te bewegen. Mensen keken naar hen, en zodra ze de ogen van Lauren ontmoetten, keken ze weg. Mensen waren slechte leugenaars. “Ik word er echt gestoord van” mompelde Lauren naar Caleb en haar hand greep zijn pols vast. Niet hard, maar ze hield hem wel beet, om een beetje grip op de situatie te krijgen. Lauren moest rustig blijven. Hij zorgde ervoor dat ze nu eventjes bij de realiteit bleef en geen waas voor haar ogen kreeg. Maar oh, wat wilde ze graag een scène zetten. Het innerlijke beest in haar wilde iedereen eens goed laten weten waar ze de ogen van de mensen wilden planten. En dat waren op plaatsen waar de zon niet altijd scheen.

Dat gevoel was echter al heel snel verdwenen toen ze een zacht briesje over haar huid en door haar haren voelde. Lauren liet hem los. “Thanks” mompelde ze, omdat Caleb had voorgesteld om naar buiten te gaan. Maar nu was er nog één ding waar ze zichzelf van moest verlossen. Opnieuw pakte Lauren zijn schouder beet en deed haar schoenen uit. “AAAAH” zuchtte ze “Liberation.” Haar schoenen hield ze in haar hand beet. Nu stond ze op haar panty buiten, maar dat maakte niets uit. “Misschien heb je het al gemerkt, maar ik ben niet echt het type voor hakken” bekende ze en sloeg haar ogen ten hemel “Ik was het type meisje dat vroeger mee aan het voetballen was, dus dat zegt genoeg denk ik…” Haar ogen schoten door de tuin, afvragend wat er nu ging gebeuren.

“Ik snap er helemaal niets van hoor, waarom koop je die dingen als ze pijn doen?” Lauren voelde hoe haar wangen een beetje rood kleurde. “Nou, uhm…dat deed ik natuurlijk voor dit soort feesten en uhm…” Nee, hierover kon ze niet liegen, want Lauren had hem net verteld dat ze niet naar dit soort feesten ging, terug in New York. “Oké, toen ik nog in New York woonde vond ik het leuk om te gaan shoppen, right? En ik had zo’n beste vriend en hij zei dat ik het moest kopen, maar ja, wist ik veel, maar ik dacht dat het wel een keertje van pas zou komen. Like, nu, zeg maar. Misschien ben ik wel geboren met een aangeboren talent voor het lopen op hoge hakken, alleen ik weet niet in hoeverre dat een talent was.” Misschien een beetje té eerlijk, Lauren. Hij hoefde niet meteen haar hele levensverhaal over haar shoppingleven in New York te weten. Maar ach, Lauren mocht Caleb gewoon en ze vond hem een leuke jongen, ze vond het gewoon leuk om tegen hem aan te kletsen.

Net als Caleb deed zij ook haar masker af, waardoor haar gezicht er nu heel anders uitzag. Lauren was benieuwd hoe hij eruit zag zonder masker. Woooooohooooo, looking fine. Een Batman sign in de lucht voor hulp. Lauren glimlachte. “Oké, nu wil ik je echt een keer op een tafel zien dansen, trouwens. Al denk ik niet dat de alcohol zomaar hier voor het pakken ligt. Aan de andere kant, ik heb ook gehoord dat het schoolhoofd wel van een borrel houdt, dus….” Haar ogen versmalde zich. Nah, Lauren niet doen. Eigenlijk had ze nog nooit in haar leven zoveel gedronken. Logisch ook, ze was pas zestien. Bijna zeventien, ofcourse. Zestien klonk zo jong. Hoe oud zou Caleb eigenlijk zijn? Hij kon onmogelijk heel erg veel ouder zijn dan haar…

“Are you serious?” zei Lauren toen, terwijl ze Caleb met opgetrokken wenkrauwen aankeek. Lauren kreeg een pruillipje op haar lip en haar wenkbrauwen kwamen in een frons. “Maar…maar…ik dacht, ik kleed me een beetje leuk voor je aan enzo en…” Oké, damn, ze had naar haar instinct moeten luisteren en gewoon haar All Stars onder haar jurk aan moeten trekken. Want zo was Lauren, toch? Fuck the World, ik draag All Stars onder mijn jurk als ik dat leuk vind. Waarom had ze dat nu niet gedaan? Dan had Caleb een nog beter idee gekregen van hoe zij in elkaar zat. En dan nog wat. Normaal had ze iemand de huid vol gescholden als die iets aan te merken had op haar kleding, maar dat durfde ze bij Caleb niet te doen, bang dat hij ook boos zou worden en hun avond verpest zou zijn. Nee, in plaats daarvan plukte ze awkward aan haar jurkje. “Nou ja, sorry dan, I guess?” zei ze met een klein glimlachje.

Het was al redelijk donker buiten. Waarom was hier niet meer licht? Licht zou een wonder doen. Maar Laurens mutatie was haar voor. Haar hand begon licht te geven. O shit. NEE. DIT WILDE ZE NIET, NIET NU. O God. “Ga uit, ga uit…” fluisterde Lauren en verborg haar hand onder haar jurkje, waar het licht begon te geven. Shit. Dat was ook geen optie. Haar huid voelde normaal gesproken al warm aan, maar als iemand nu haar hand aan zou raken, zou het zijn alsof de hand op een lamp gelegd zou worden. Dat hield haar mutatie in. Normaal gesproken ging het ook uit als zij dat wilde, maar waarom nu niet? Heerlijk, om deze situatie nog wat awkwarder te maken.

N’awh. Wasn’t he a cutie? O. Daar stond ze even versteld van. Gosh, dit eiland, deze school, het was allemaal slecht voor haar. Sinds wanneer ging ze jongens cuties noemen? Nog even, dan kon ze giechelend achter hem aan lopen en doen alsof ze helemaal verleid werd door zijn abs. Dat was ook zo, natuurlijk was dat zo. Nou ja, verleid. Lauren vond het aantrekkelijk. Maar ze voelde zich in ieder geval beter door zijn woorden. Dus de All Stars waren gelukkig niet verplicht geweest. “Gelukkig maar” zuchtte Lauren “Dan sta ik in ieder geval niet voor niets nu mijn panty kapot te maken. Het is mijn eigen schuld ook, het was mijn keuze om die schoenen aan te trekken.” Lauren haalde haar schouders op en stootte even tegen hem aan. “Thanks” fluisterde ze toen en glimlachte naar hem. Ja, Caleb was een goeie jongen, dat was duidelijk.

En dat bewees hij nogmaals door losjes zijn arm over haar heen te slaan. Lauren sloeg ook haar arm om hem heen, realiserend dat hij natuurlijk met een ontbloot bovenlijf liep. OEEEEH. Eventjes was ze haar awkward hand vergeten en luisterde ze naar Caleb. Mmmm. Eigenlijk klonk die kelder niet zo slecht. Net toen ze haar mond wilde opentrekken, fluisterde hij wat in haar oor. “Pssss, wat voor wicked dingen je ook kunt. Ik ben wel meer gewend hoor, no worries.” Lauren liet hem los en keek hem even aan, haar awkward lichtgevende hand was nu zichtbaar. Maar ze negeerde het en stond even op haar tenen. Lauren sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een knuffel. Fuck haar eigen rules van het niet laten aanraken van anderen, voor Caleb maakte ze een uitzondering. Maar nadat haar knuffel, voor haar doen, wat langer duurde liet ze hem los en glimlachte ze naar hem. “Thanks, alweer…” grinnikte ze “Het is gewoon, ik kan zeg maar licht manipuleren, o ja en een soort vloeken uitspreken, dus pas maar op, maar soms geef ik opeens uit het niets licht. Meestal is dat in awkward situaties en zo voelde ik me net eventjes, omdat…nou ja, je weet wel. En dan gaat die gekke hand weer aan. O ja, en daarom ben ik ook zo warm. Dat is wel chill, want ik heb het nu maar een beetje koud.” Lauren haalde haar schouders op en keek hem aan. Zo, dat wist hij ook weer van haar. Wat was het volgende over zichzelf wat ze ging vertellen, haar cupmaat en welk merk ondergoed ze graag droeg?

Maar nee, het idee over de kelder spookte nog steeds in haar hoofd. “Maar….” ging ze toen verder en haar bad girl wenkbrauwwiebel kwam daar eventjes bij kijken “We kunnen wel naar die kelder gaan…niet perse voor die alcohol, maar, for the thrill…snap je? Ik bedoel, ik heb gehoord dat die kelder ook best wel eng is. En niets maakt Lauren Minaj bang zolang ze met Batman slash Zorro is.” Lauren was altijd al een bad kid geweest. Ze was niet snel bang en kreeg een enorme kick van het doen van dingen die eigenlijk niet mochten. Simpelweg omdat ze deed wat ze wilde, wanneer ze het wilde, dus waarom zou ze zich iets aantrekken aan de regels van anderen? En bovendien, Jean zou wel verschrikkelijk streng zijn als ze hen van school zou sturen voor het inbreken in een keldertje. Enthousiast pakte Lauren Calebs hand en keek hem afwachtend aan. Een kleine twijfel ging door haar lichaam, maar ze had het niet aangeboden als ze niet had gedacht dat Caleb het niet zou durven.

Lauren grijnsde. Oei, dat over die taxi had Caleb niet moeten zeggen, want dat was iets waar Lauren zeker gebruik van ging maken. Ze vond het heerlijk om opgetild te worden en nu had ze al precies in haar hoofd hoe dat ze dat ging doen. Yeah, that could be pretty awesome. En ook toen hij haar de cape omdeed, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Awh! “Thanks! O, nu zeg ik het weer….maar heb jij het nu niet koud dan?” vroeg ze bezorgd en haar wenkbrauwen fronste zich. Nu voelde ze zich wel heel cool to be honest. Nu was ze net een soort superheld, alleen dan een superheld die heel erg netjes gekleed was. “Ben ik nu ook een soort superheld? Minaj woman! Al zou je het niet echt een mens kunnen noemen…” Enthousiast bewoog ze even met haar billen. Ghehehehe. Zorro en Minaj woman, wauw. Het was een groot feest. Deze school zou nog wat te voorduren krijgen als hun twee los zouden gaan. Lauren was blij dat ze Caleb ontmoet had. Ze hield van Sierra, maar zij was nog altijd het wildst geweest van hun. Caleb scheen ook redelijk zo te zijn, dus in dat geval had ze haar lotgenoot gevonden.

“Maar wat nu als ik je bang ga maken? Every superhero has his bad sides.” Lauren trok haar wenkbrauwen omhoog en grijnsde. “Je moet van hele goede huizen komen om mij bang te maken, Batman. Kijk maar uit, dadelijk maak ik jou bang…” Ze lachte. Ja, waarschijnlijk zou hij haar bang maken, maar Lauren ging zeker in de tegenaanval. Nog niet had ze helemaal door hou ze dat zou gaan doen, maar dat maakte niet uit: ze wilde in ieder geval naar de kelder, dat was zeker. Wat was er nou zo eng aan een kelder? Waarschijnlijk zou het alleen een beetje stoffig zijn en zouden ze er flessen drank vinden. Wat zou ze daarmee moeten doen? Mmmm.

Ze liet zich meetrekken door Caleb, maar die herinnerde haar eraan dat ze nog niet wisten wie de koning en koningin waren geworden. Mmm. Lauren liep naar zijn rug en sprong op zijn rug, haar armen sloeg ze om zijn nek. “We will find out soon enough” zei ze tegen hem en legde haar handen op zijn borst, waarna ze haar handen zachtjes licht liet worden. Al gauw zouden haar handen voor een aangename warmte zorgen, ze vond het niet leuk dat hij kou door haar zou lijden. Op het moment dat ze wilde zeggen dat ze konden vertrekken, kwam er een stelletje langs. Ze liepen hand in hand. O, gezellig. “Hello there, young couple” zei Lauren en knikte, alsof het volkomen normaal was dat je op de rug zat van iemand. “Kunnen jullie ons vertellen wie de king en queen zijn geworden?” vroeg ze, toen het koppel haar vragend aankeek. Eventjes keken de twee elkaar aan en haar wenkbrauwen schoten omhoog. Was het zo’n rare vraag dan? “Olivia en Dante.” O. Oké. “En wie is er dan king en queen?” zei Lauren met een grinnik. De twee keken haar nog even aan en liepen toen weg. “Pffff, humorloze mensen. Nou, wij hebben niet gewonnen, pffff. Ik denk niet dat ze teveel awesomeness accepteren ofzo” zei ze tegen Caleb “Maar dat maakt niet uit, wij zijn nog steeds superheroes!”