Rise like a Phoenix [&Jamie<3]

 
Hij wist dat hij vanavond professioneel moest zijn (een leraren-codewoord voor 'saai'), zich niet té veel mocht laten gaan, et cetera, et cetera, maar Jamie kon het niet laten om toch ontzettend veel zin te hebben in het gemaskerde bal. Het eerste gemaskerde bal waar hij überhaupt naartoe ging. Op de universiteit hadden ze wel feestjes, maar die waren ofwel fancy pancy, met thee en véél te kleine hapjes, ofwel het werd zo'n verschrikkelijke bende dat Jamie er helemaal niet aan herinnerd wilde worden (het beeld van een jonge studente die zoende met een twintig jaar oudere economiedocent was nog steeds niet helemaal van zijn netvlies verdwenen).
Deze avond werd anders. Waarschijnlijk de eerste avond waarbij hij niet al om half twee in slaap viel (hij had zich voorbereid door de hele dag te genieten van de herfstzon in de tuin) en de eerste avond waarbij hij zich totaal op zijn gemak voelde bij zijn collega's (voor zover hij weet zat er geen creepy economiedocent tussen het lerarenteam). Hij ging gewoon genieten van een glas wijn... dansen misschien? Met Jean? waren meteen de twee woorden die aan zijn gedachten werden toegevoegd. Ze was zijn favoriete vrijdagmiddagborrelmaatje, sinds ze in Londen al ontdekt hadden dat ze een gezamenlijke passie hadden voor rode wijn (en whisky. En gin-tonic. En...)

Jamie voelde zichzelf glimlachen toen hij dacht aan gistermiddag. Hij had besloten dat het tijd was om eens een welverdiende pauze te nemen en was Jeans kantoor binnengekomen met een fles whisky. Van werken was niet heel veel gekomen die middag. Er was nog wel een obstakel - als je het zo mocht noemen - en dat was Scott, Jeans... partner? Echtgenoot? Vriendje? Heel veel had ze niet over hem gehoord, maar één ding was duidelijk: Jeanie zou alleen maar zijn lievelings-vrijdagmiddagborrelmaatje en collega blijven, that's it.
Jamie knoopte zijn zwarte zijden stropdas om zijn nek en deed zijn zwarte colbert aan. Even twijfelde hij over zijn schoenen. Hij had de zwarte paillettenbrogues die voor hem lagen, nog netjes ingepakt in de schoenendoos, ooit gekocht voor een themafeest (dat zeer verrassend het thema 'Glitter' had) maar daarna had hij ze nooit meer aangedaan. Zou hij ze vanavond aandoen? Hmm, waarom niet. Ze pasten immers bij zijn masker, het belangrijkste deel van de outfit. Hij strikte zijn schoenen en knoopte daarna zijn masker voor zijn ogen. Nieuwgierig bekeek hij zichzelf in de badkamerspiegel. Oh wauw. Hij was bijna onherkenbaar door het zwarte masker met de héle lichte glittertjes erin verwerkt. Het had iets... mysterieus? Nog alleen zijn manchetknopen en hij was klaar. Ook al had hij die dingen al jarenlang, hij had ze nog van zijn vader gekregen voor zijn achttiende verjaardag, nu pas zag hij dat er twee zilveren feniksen in de knoopjes ingegraveerd stonden. Oh well.

Even checkte Jamie de tijd en hij besloot dat het tijd was om te gaan, de docenten hadden samen iets eerder dan de openingstijd afgesproken zodat ze de leerlingen nog konden controleren en dergelijke. Hij sloot de deur achter zich en liep de gang met de docentenslaapkamers door, totdat hij bij de kamer van Lillian en Jean kwam. Zou hij... zou hij Jean komen ophalen? Scott had hij al een hele tijd niet meer gezien op het eiland, dus misschien was de kust veilig? Jamie ademde diep in, verzamelde al zijn moed bij elkaar en klopte op de deur. ''Met wie heb ik het genoegen?'' De enkele tellen wachten leken uren te duren en Jamie kon niet beschrijven wat voor een opluchting het was dat Jean de deur opendeed en geen boze Scott, die hem waarschijnlijk meteen met die creepy laserogen van hem had verschroeid.
'Mr. Nicholls, geheim agent van MI6. Goedenavond, Miss Grey. Ik kom u ophalen voor een speciale missie: het gemaskerde bal, dat vanavond om acht uur begint.' antwoordde hij half-lachend en half-serieus - hij kon het niet laten om zich even in te beelden dat hij James Bond was (een James Bond met glitterschoenen, dat wel) - maar zijn serieusheid veranderde snel naar enthousiasme toen hij Jean beter bekeek. 'Wat zie je er prachtig uit! Net een feniks... Nee, alsof je uit een Victoriaans bal bent gestapt. Een Victoriaanse feniks?' Glimlachend keek hij haar aan, en zette zijn paillettenschoenen naast haar prachtige roodgouden glitterpumps. 'Kijk, onze schoenen matchen zelfs.' Voorzichtig gaf hij haar een begroetingskus op haar wang - ietwat stuntelig en onhandig met dat masker dat zijn halve gezicht bedekte. 'Bent u klaar voor de missie, Miss Grey?'

tag: jeanie (◡‿◡✿)

 
Het was bijna een toneelstukje of een scène uit een tienerfilm, hoe de twee tegenover elkaar stonden. Jean in haar rol als Bondgirl terwijl ze zo verleidelijk mogelijk en lacherig tegen de deur poseerde en Jamie die deed wat een echte James Bond zou doen - haar bewonderend aankijken. Want wat was ze mooi. Haar rode haren leken nog dieper rood en mooier te glanzen dan op andere dagen - als vlammen van een feniks, het kenmerk waaraan hij haar had herkend in de aula in Londen (en oh, wat leek hun ontmoeting in Londen opeens ver weg, alsof ze elkaar al jaren en jaren kenden - maar zo voelde het ook, eigenlijk, al die middagen die ze alleen met elkaar doorbrachten). 'Een zeer speciale missie, Miss Grey, dat klopt...' Vervolgde hij op een geheimzinnige toon. 'De meest essentiële benodigdheden hebben we echter al: maskers. Maar we hebben nog iets anders nodig, om het echt een memorabele missie te maken...' Jamie stapte iets dichter naar Jean toe, zodat hij zelf bijna ook in het deurframe stond. 'Wijn. Veel wijn.' Hij moest moeite doen om niet in een soort zenuwachtige schaterlach uit te barsten, maar man oh man, hij hield nu al van de rol als Britse gentleman slash spion die hij waarschijnlijk de hele avond moest vervullen - en hij vervulde die rol met plezier.

Dus toen Jean haar hand uitstak hoefde Jamie ook geen twee keer na te denken voordat hij iets deed. Teder pakte hij haar hand in de zijne en drukte een voorzichtig kusje op haar witte handschoenen. 'Het pleziert me dat u mijn missie accepteert, Miss Grey. Zullen we gaan?' Hij vlocht zijn vingers in de hare en begeleidde haar door de gangen van de slaapkamers, die opeens geen simpele schoolgangen waren maar de gangen van een prachtig hotel leken te zijn, met tapijt van wol dat even donkerrood als Jeans haren en en behang dat even goud was als haar masker. Het was fijn zo, met z'n tweeën en alleen het getik van haar glinsterende hakken die even de stilte en een soort van spanning doorbrak. Alsof ze de enige mutanten op het eiland waren.

'Eigenlijk moeten we om een Martini vragen,' glimlachte Jamie. 'Shaken, not stirred.'
Het geroezemoes in de ruimte en het geluid van snel lopende mensen op hoge hakken liet hem weten dat ze bijna de kantine bereikt hadden, de plek waar het bal gehouden werd. 'Wauw.'
De gouden gordijnen, het blauwe fluweel, de glimmende dansvloer, de glanzende glazuur waardoor de gigantische soesjestoren bij elkaar gehouden werd... Het was perfect. Het was niets meer en niets minder dan perfect. Voor een moment vergat Jamie het docentenprotocol waaraan hij zich moest houden, het feit dat ze iets eerder moesten zijn om de leerlingen te controleren, en hij leidde Jean naar een tafel waar de meest exotische dranken uitgestald waren - dranken waar zelfs híj de naam niet van wist als zelferkend drankenspecialist. 'Het is vroeg, ik weet het...' begon Jamie terwijl hij een prachtige fles champagne, verguld met roségoud, uit een karaf met ijswater pakte. '...maar ik kan het écht, écht niet laten.' Hij opende de fles met een knal - ietwat heviger dan hij gedacht had, maar hij had het redelijk onder controle - en pakte snel twee flutes, die hij tot de rand vulde met de gouden bubbelwijn en er een aan Jean gaf.
'Proost,' glimlachte hij breed en hij hief zijn glas, en toen de muziek begon en de leerlingen binnen begonnen te stromen boog hij zich weer naar haar toe. 'Op ons.'

tag: jeanie (◡‿◡✿)

 
De onverwachte aanraking van hun vingers duurde niet langer dan een paar seconden, maar Jamie voelde toch een plotselinge warmte overal door zijn lichaam gieren. Het was een rare vorm van energie, die zonne-energie in zijn lichaam, die vooral als hij de middag van tevoren in de zon had gezeten nogal onvoorspelbaar kon zijn. Hij had de kurk van de fles er iets te onvoorzichtig af geschoten en hoewel er nog niet heel veel mensen in de zaal waren, had toch een willekeurig iemand door het projectiel geraakt kunnen worden. Maar nee: Jean was bij hem, die de kurk zonder ook maar enige moeite opving met haar telekinese en naast de fles legde. Hij had telekinese altijd al verschrikkelijk interessant geworden (en haar mutatie had Jean nóg leuker gemaakt - als dat al mogelijk was) en het was ook leuk om naar te kijken, vooral als ze zo nonchalant mogelijk haar sleutels of papierwerk achter haar aan liet zweven, alsof ze op een magische school zaten. 'Oh, als ik jou toch niet had, Jeanie,' fluisterde hij in haar oor, zacht genoeg zodat niemand in hun buurt het kon horen maar hard genoeg zodat Jean en Jamie de enige twee waren die hun woordenwisseling konden verstaan.

Ze was dichter bij hem komen staan door de plotseling harder gezette muziek - dat wel héél plotseling leek te gebeuren - en ze had zijn woorden ook gefluisterd, als een echo en Jamie kon het niet laten om te glimlachen terwijl hij de champagneflûte aan zijn mond zette en een paar voorzichtige slokjes van de bubbelwijn nam. Hij wilde rustig aan beginnen met de alcohol, vooral op een bal als dit waar de ogen van leerlingen en docenten overal waren en hij straks niet bekend stond als de 'biologiedocent die door het podium zakte en het complete drumstel van de muziekclub meenam in zijn val' of iets dergelijks. Zijn zwarte masker zou toch een deel van zijn gezicht bedekken, het was mooi voor Youtube misschien maar nee... liever niet. Zijn blauwe ogen richtten zich voor een moment niet meer op de feniks die met haar prachtige rode jurk en glitterschoenen alle aandacht naar zich toe trok - en Jamie voelde zich vereerd om naast haar te staan - maar naar het podium, waar het gemaskerde bal officieel geopend werd. Hij herkende Olivia en Anna op het podium, de twee meisjes die een paar maanden geleden naar de docentenkamer waren gekomen om toestemming te vragen voor het bal - en dat deden ze met zo veel liefheid en bijna smekende ogen dat je ze onmogelijk kon weigeren. De meisjes hadden zijn verwachtingen overtroffen: het bal was perfect.

Op het moment dat de muziekclub begon met spelen en Olivia de eerste woorden van haar liedje zong, draaide Jamie zich weer naar Jean toe.


You don't need a lot of money
Honey you don't have to play no games

Hij kon zweren dat hij sterren in haar prachtig bruine ogen zag flikkeren, nee, de hele melkweg, het hele universum.

All I need is all your loving
To get the blood rushing through my veins

Voorzichtig schoof hij een losgeraakt plukje van haar donkerrode haar achter haar oor, zodat hij wat dichter bij haar gezicht kwam. Het leek wel alsof het hele moment zich in slowmotion afspeelde.


I wanna say we're going steady
Like it's 1954,
No, it doesn't have to be forever
Just as long as I'm the name on your tattooed heart

Hij kuste haar. Zachtjes, een beetje twijfelend, maar hij kuste haar en hij krulde zijn armen rond haar lichaam en trok haar nog iets dichter naar hem toe.

Just as long as I'm the name on your tattooed heart

Er was niemand verder. Alleen zijn feniks, hijzelf en het gezang van Olivia op de achtergrond.

tag: jeanie (◡‿◡✿)

 
Eerlijk waar, Jamie kon zweren dat dit was hoe sterren smaakten. Hij had ze in haar ogen gezien, toen hun ogen elkaar ontmoetten, proefde ze nu op haar lippen ook al was hun kus zachtjes, niet meer dan een aanraking, bijna op de grens van onhandig door die twee maskers die de helft van hun gezichten bedekten, maar het wás een kus. Jamie had dit veel eerder willen doen, had veel eerder moedig genoeg willen zijn om zijn lippen op de hare te drukken. Tussen twee glazen whisky op een vrijdagmiddag in bijvoorbeeld, als een soort appetizer dat de zintuigen prikkelde, alleen oog voor elkaar hebbend. De momenten - enkele seconden, nee, korter dan een seconde - dat hun vingers elkaar aanraakten terwijl ze dossiers en andere papieren uitwisselden. Iets had hem altijd tegengehouden. Ach, wat bazelde hij nou? Deze avond was perfect. Ook al was het bal pas net begonnen, veel perfecter dan dit kon het amper nog worden. De wijn was perfect. De muziek was perfect.
Jean was perfect.

En toen viel het glas.

Hij had zijn ogen tijdens hun kus een klein beetje opengedaan, had gezien dat haar hand naar zijn gezicht toe bewoog. Jamie had zijn ogen weer gesloten, wetende dat je dit soort momenten gek genoeg het beste beleefde als je het niet kon zien. Enkele seconden later had hij zijn ogen weer abrupt opengedaan door het geluid van glas dat uit elkaar spatte op de vloer, had de kus verbroken en staarde recht in de ogen van Jean, die minstens net zo geschrokken terug staarde. Hij probeerde haar gestotter te ontrafel, wat verschrikkelijk moeilijk ging door de nog steeds spelende muziek. 'Jean, het m-' '-aakt niet uit', had hij nog willen zeggen, en misschien iets in de trant van 'scherven brengen geluk', maar het had vast weinig uitgehaald. Jean was al weg. 'JEAN!' riep hij haar nog achterna, natuurlijk totaal overstemd door de muziek. Waarom was ze zó geschrokken? Het was toch maar een glas? Met zijn mond half open, alsof hij nog iets wilde zeggen, bleef Jamie enkele seconden op zijn plaats staan (waarom wist hij ook niet - waarschijnlijk wachtend dat Jean op een wonderbaarlijke manier weer terug zou komen, net zo wonderbaarlijk als ze verdwenen was of hopend dat dit een soort nachtmerrie was en Jean niet écht bij hem was weggerend), voordat hij besloot actie te ondernemen en de glasscherven op de vloer te laten voor wat ze waren. Hij drong tussen de mensenmassa door, die zich inmiddels over de hele zaal aan het verspreiden was aangezien Olivia klaar was met zingen, en wist zich een weg te banen naar de uitgang, waar Jean stond. 'Jeanie,' fluisterde hij, wat weer verstaanbaar was omdat ze bijna uit de drukte van de zaal waren. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder - hopend dat ze hem niet weg zou duwen - en leidde haar naar een nog rustigere plaats, naar de hal met de ingang waarachter zich het schoolplein bevond. Niemand zou ze hier kunnen storen, misschien een paar studenten of leraren die buiten wilden roken, maar Jamie besteedde daar op dit moment geen aandacht aan. Hij liet zijn handen zachtjes gloeien, op een temperatuur die het meeste weg had van een aangenaam lentezonnetje, en streelde Jeans blote schouders en armen, zodat ze het niet koud kreeg door de steeds kouder wordende herfstavond. 'Wat was er nou?' Zijn stem was zachtjes en begripvol, zodat hij haar niet nog meer van streek zou maken dan ze al was. Enkel een kapot gevallen champagneglas zou haar niet zo van streek hebben gehad, toch? Zijn ogen gleden over haar lichaam, haar mooie rode jurk, haar handen in de lange witte handschoenen, probeerden haar blik te vangen, al was dat moeilijk door het gouden masker dat ook een klein deel van haar ogen bedekte. Glimlachend keek hij naar hun glitterende gouden en zwarte schoenen, die recht tegenover elkaar stonden en bijna onopvallend twinkelden door het maanlicht dat de welkomsthal inkwam.

tag: jeanie (◡‿◡✿)