Let Me Dream Your Eyes Shut ..vs.Liv

Dante scheen ergens niet te geloven dat ze echt negentien jaar was. “Hold on, dus je maakt echt geen grapje?” Olivia schudde met een glimlach haar hoofd. “Sorry, ik kan er ook nies aan doen…” grinnikte ze. Ja, haar moeder had negentien jaar geleden haar ter wereld gebracht. Daar had ze vrij weinig aan kunnen doen. “Oké, maar niet gelijk de kamer uit rennen, deal?” Uuuuh oké. Nieuwsgierig keek ze Dante aan, zo erg zou het toch niet zijn? “Ik ben zeventien.” JEETJE. Wauw, zo erg was dat toch niet? Maar een ideetje sloop bij Olivia naar binnen. Haar gezicht vertrok. “Meen je dit…” Ze liet hem los en sloeg haar ogen neer. Ze schudde afkeurend haar hoofd en keek hem aan, met veel moeite om niet in lachen uit te barsten. “Ja, sorry, Dante, het spijt me, maar ik denk niet dat ik je nog op een normale manier kan behandelen zo…het lijkt me beter als ik ga…” Olivia stond op van het bed en keek hem met een zielig blikje aan. Maar ze was nog niet opgestaan, of ze begon al weer te lachen.

Lachend sloeg ze haar hand eventjes voor haar mond. Toen sprong ze op hem neer en begon hem te knuffelen. Voorzichtig kwam ze overeind en liet haar kin op zijn borst rusten. Lachend keek ze naar hem. “Nee joh, drol, het maakt mij helemaal niet uit hoor. Oké, ik geef toe, als je had gezegd dat je zesendertig was, was ik toch wel redelijk bang geworden. Maar dit…” Olivia haalde haar schouders op. “Ik bedoel, zo verbreken we wel het cliché dat de jongen ouder moet zijn dan het meisje en bovendien, mij stoort het echt niet. We wisten het eerst niet van elkaar en qua omgang merken we er niets van, toch?” Ze hield haar hoofd even schuin. Nee joh, ze zou echt niet boos worden om zoiets. Sommige mensen hadden echt een leeftijdsverschil van acht jaar. Als Dante had gezegd dat hij pas veertien ofzo was, dan had ze het wel erger gevonden, maar de jongen was zeventien. Nog een jaartje en dan zou hij volwassen zijn. Nee, dat maakte Olivia echt helemaal niet uit.

“Awh, dacht je dat ik echt boos was en wegging?” vroeg ze met een pruillipje en ze lachte naar hem. “N’awh, you cutie, het spijt me…” Ze kwam overeind en nam zijn gezicht weer in haar handen. Vervolgens begon ze hem te bedolven onder ongeveer honderdduizend kusjes. Hij was zo lief en ze voelde zo veel liefde voor hem, awh.

Olivia kreeg een schuldgevoel dat ze Dante had laten geloven dat ze het echt erg vond dat hij zeventien was. Het was voor Olivia helemaal geen probleem, hun leeftijdsverschil was wel het laatste waar ze zich zorgen om maakte. Het was slechts twee jaar. Maar waar Olivia zich wel zorgen om maakte, was hoe het zou moeten als zij van school ging. Het was niet dat ze Dante niet vertrouwde, maar dan zouden ze elkaar zo verschrikkelijk lang niet zien. Maar goed, ze moest niet op de zaken vooruit lopen. Zolang waren ze nog niet bij elkaar , en hoewel het ondanks door hun problemen tussen hun wel goed ging, mocht je nooit zeggen dat iets voor altijd was. Want misschien kregen ze wel ruzie? En dat hoopte Olivia van harte niet, want ze was echt gek op hem. Ze kon wel in de toekomst kijken, maar alles kon veranderen natuurlijk.

Maar gelukkig was Dante niet boos op haar. Toen ze aan haar kusjesaanval was begonnen, had hij haar gezicht vastgepakt en haar een liefdevolle kus gegeven. Nog steeds kreeg ze zoveel vlinders in haar buik als hij haar aanraakte en als hij haar kuste. Ze voelde hoe hij haar optilde, maar ze kon gewoon blijf zitten. Olivia lachte naar hem. “Ik vind trouwens dat je vannacht maar gewoon hier moet blijven” was de mening van Dante. Enthousiast knikte Olivia. Het liefste zou ze haar spulletjes gewoon hier neer zetten en niet meer teruggaan naar haar kamer, maar dat kon natuurlijk niet. Adrian sliep hier ook en die wilde natuurlijk ook zijn privacy. Een frons verdween tussen haar wenkbrauwen. “Ik vind het nu helemaal niet meer leuk op mijn eigen kamer” zuchtte Olivia en keek hem een beetje bezorgd aan “Met Anna was het heel leuk, maar nu Esther er is, is het gewoon een beetje eng.”

Ze slikte eventjes, maar sloeg haar armen toen om zijn nek en knuffelde hem. “Maar gelukkig heb ik mijn eigen superheld die me kan beschermen” zei ze met een grens en legde haar hoofd even op zijn schouder neer. Ze sloot haar ogen. Dante was natuurlijk haar superheld. De aanval van Esther deed nog steeds pijn, zowel fysiek als mentaal, maar nu ze bij hem was, voelde ze zich gewoon een stuk beter. Veiliger vooral. Ja, kon ze hier maar voor altijd blijven. Stomme regels.

Olivia voelde hoe zijn hand over haar rug gleed. Het wast troostend bedoeld en dat was lief, maar zijn volgende woorden deden haar van haar stuk brengen. Ze beet eventjes op haar onderlip. Hij was er heilig van overtuigd dat Esther haar geen pijn zou doen, maar hoe moest ze Dante nu de waarheid gaan vertellen? Het was al gebeurd en ze had pijn, de schrik zat er nog steeds goed in. Dat was niet zo gek ook, als je van binnenuit gemarteld was. Maar Dante was er van overtuigd dat zij het niet zou doen, omdat ze hem moesten hebben en niet haar. Maar was Olivia niet de reden waarom alles nu zo was? Ze draaide haar hoofd weg, uit zijn nek en keek naar de muur. En op dat moment moest ze eventjes slikken, precies op het moment dat hij zei dat hij dit niet meer alleen hoefde te doen.

“Ja, daar ben ik ook blij om…” fluisterde Olivia. Het feit dat hij zich zo had gevoeld, deed haar best wel pijn. Hij stond er toch helemaal niet alleen voor? Dante had haar. Maar het gevoel dat ze nu niet helemaal eerlijk was, bleef aan haar knagen. Maar als ze het zou vertellen…dadelijk zou hij weer weglopen, net als er in het bos was gebeurd. Dat zou Olivia niet weer aankunnen. Bovendien had de jongen al best wel veel te verduren gehad vandaag. En ze kon het ook niet altijd even tactisch vertellen, dat was gewoon een feit. Zachtjes beet ze op haar onderlip. Wat moest ze nu in godsnaam gaan doen? Want ze wilde eerlijk tegen hem zijn, maar hem ook niet meer van streek maken, zeker nu hij een beetje gekalmeerd was en een beetje vrolijk leek te zijn.

Iemand anders zou haar waarschijnlijk voor gek verklaren dat ze nog bij hem bleef. Wat ze allemaal moest doorstaan was niet echt normaal, zeker voor een relatie die nog niet zo heel erg lang duurde. Maar Olivia zou Dante nooit kunnen verlaten. In de tijd dat ze samen waren hadden ze het namelijk ook heel leuk gehad en had ze gemerkt dat zij net zo belangrijk voor hem was als hij dat voor haar was. Bovendien kwam na regen altijd zonneschijn en als ze hier samen uit zouden komen, dan zou dat hun relatie alleen maar sterker maken. Olivia probeerde het van de positieve kant te zien en zou proberen te gaan leven met het feit dat Esther en Chris ook op het eiland waren, al was dat iets waar ze heel erg veel moeite mee had.

Natuurlijk had Dante haar meteen door, hij had haar altijd door. Dat kwam omdat hij een mutatie had waarmee hij haar emoties kon aanvoelen. Vaak dacht Olivia daar niet bij na, maar soms was het fijn dat hij dat had. Het brak voor een deel de tweestrijd waar ze in had gezeten. “Babe? Wat is er?” had hij gevraagd en Olivia wilde aanstalten maken om het te vertellen, maar hoe vertelde je dit op een normale manier? Ze deed haar mond open en weer dicht en frunnikte een beetje nerveus aan haar haren. Hij vertelde haar dat hij misschien wel wat heftig reageerde op haar woorden, maar dat hij altijd naar haar zal luisteren en altijd zou proberen haar te helpen. Olivia knikte. Dat was natuurlijk wel zo. Hij steunde haar, gaf haar kusjes om haar op haar gemak te laten voelen en ze besloot dat het maar gewoon beter was om het te vertellen, want ze kon het gewoon niet voor hem verzwegen houden. Olivia was een verschrikkelijke leugenaar.

“Nou…” begon ze zachtjes en een beetje stotterend “Je zei dat je niet dacht dat Esther mij iets zou aandoen, omdat ze jou moest hebben.” Ze probeerde hem aan te kijken, maar keek toen weer weg, naar een denkbeeldig plekje op zijn huid. “Maar uhm…ze heeft mij wel een beetje pijn gedaan…” fluisterde Olivia toen heel zachtjes, breekbaar, want het koste haar veel moeite om dit te vertellen. Ze wilde hem niet van streek maken, of dingen laten doen waar hij spijt van zou gaan krijgen. “Een beetje heel erg…en ik durfde het niet te vertellen, omdat ik bang was dat je van streek zou raken of boos zou worden, of I don’t know maar…” Olivia haalde haar schouders op en keek hem toen aan, beet op haar onderlip. Don’t cry, sweety. Ze sloeg haar armen om zijn nek, verborg haar gezicht in zijn nek, zoals ze eerder had gedaan, naar een plekje waar ze zich veilig kon voelen. “Het is een paar dagen geleden en het doet nog steeds pijn en ik ben gewoon bang dat het weer gebeurd als ik terugga. En het is niet zo dat ik me zomaar pijn heb laten doen, want ik heb wel teruggevochten, maar zij is sterker dan ik…” Ja, dat was gewoon zo. Maar Esther had het laten lijken alsof Olivia zwak was en dat was niet zo. Ze was het op dat moment zat geweest dat iedereen dacht dat zij altijd de zwakste schakel was en ze had teruggevochten, als een strijder. Een oerkracht om te overleven was toen in haar losgekomen.