It's not 'cause I'm young or from a broken home... (+Charlie)

Deze hele week, hij had het er zwaar mee gehad. De Engelen hadden een of andere raad bij elkaar geroepen, om te oordelen of hij nog geschikt was voor het werk waar hij voor voorbestemd was. Gelukkig hadden ze in zijn voordeel geoordeeld en hadden ze niet besloten om hem te ontslaan of zoiets. Want het was al voor gekomen dat Jagers niet meer mochten doen waar ze zoveel van hielden: het kwaad uit deze wereld de andere in helpen. Hij mocht nog verder gaan met zijn training, deels omdat hij op dit eiland zat en er anders toch niks voor hem te doen was. Zolang hij geen zo'n zware fouten zou maken in de echte buitenwereld, zouden ze hem nog een kans geven. Maar ongestraft kwam hij er niet van af. Ze hadden zijn training verdubbeld, waardoor hij nog minder tijd had om te denken over de gebeurtenissen in het bos.

Charlie had zichzelf wakker geschud, had nadat Amber weg gegaan was alles terug op een rijtje gezet en zorgvuldig elk gevoel uit zijn hoofd en lichaam gewist. Hij was terug gekomen als hij weg was gegaan: emotieloos en ongeïnteresseerd in alles en iedereen om hem heen. Het enige waarvoor hij onder de mensen kwam, was eten. Volgende week zouden daar nog lessen bij komen, maar dat was een probleem voor dan. Momenteel zat hij zijn avondeten naar binnen te werken. Hij zat schuin tegenover een paar meiden, die subtiel probeerden te fluisteren tegen elkaar en soms giechelend naar elkaar keken, en dan naar hem. Het viel totaal niet op hoor. Nu ja, hij snapte ze wel. Natuurlijk keken ze naar hem. Niet alleen omdat hij er razend knap uit zag, maar ook onbereikbaar.

Toen alles op was, liep hij met zijn plateau en het lege bord naar de plek waar je alles moest achterlaten, om vervolgens door de drukke gang naar zijn kamer te gaan. Hij moest een of ander saai boek lezen van een psycholoog over verantwoordelijkheid en nog van die dingen. In het Latijn, natuurlijk. Dat zou hij nu maar doen. Het was een deel van zijn straf, dus hij dacht er niet aan om het te skippen. Hij duwde de deur van zijn kamer open, die hij momenteel nog met niemand deelde. Zijn kamer zag er niet zo anders uit dan toen hij er in getrokken was. Hij had heel weinig spullen en zijn kamer zag er eigenlijk meer uit als een militaire cel ofzo. Het enige wat er rond slingerde, waren een paar veel te dure geschenkjes van zijn moeder. Een duur, gouden horloge en een parfum dat ze voor hem gekozen had toen hij 16 werd. Hij gebruikte het amper, maar had het wel altijd bij zich. Just in case.

Charlie ging naar de badkamer om zijn tanden te poetsen. Hij gooide ook wat water in zijn gezicht en nek, gewoon om wakker te blijven. Hij was al op van 5 uur en dat begon door te wegen. Blijkbaar ook op zijn scherpte en oplettendheid. Want toen hij de kamer terug in liep, bevroor hij met de deur nog in zijn hand. What the f-? “Surprise” Zei ze met een spottende grijns. Ze stond op en liep verleidelijk naar het midden van de kamer. Ze kon net zo goed naar daar zijn gerold, het deed hem helemaal niks. “Goedenavond.” Zei ze toen. De jongen sloot de deur van de badkamer achter zich en stapte toen op haar af, als een jager die zijn prooi niet eens besloop omdat hij de zekerheid had dat hij hem zou kunnen neerhalen als hij dat wou.

"Mijn avond was goed tot ik jou zag", Zei hij kil. Ergens in zijn achterhoofd merkte hij dat Ezechiël niet zo blij was met de verschijning van Amber. De Engel was het niet gewend dat iemand zijn bevelen ging negeren. "Ik dacht dat je wel zo slim was om het principe van een deur te snappen", Zei hij toen op een licht verveelde toon. "Deuren worden gebruikt om twee ruimtes van elkaar te scheiden. Deze deur-", Zei hij, en hij wees op de deur van zijn kamer. "Zorgt ervoor dat mijn kamer van de gang is afgesloten. Dat wil dus zeggen dat ik wil dat niemand behalve ik hier binnen komt", Vervolgde hij, terwijl hij zijn arm weer liet zakken. "Dus bij deze, loop terug door de deur en verdwijn. Ik heb dingen te doen", Zei hij, op een toon die geen tegenspraak zou accepteren.

Van alle mensen op deze hele school zou zij waarschijnlijk de enige zijn die het in haar hoofd zou halen om zomaar even random een kamer in te lopen. Alhoewel, het was dan wel heel toevallig dat ze in zijn kamer terecht was gekomen, zonder zelfs verbaasd te zijn dat hij uit de badkamer kwam. Dus de enige logische verklaring was dat ze het gepland had. Maar waarom? Hij had haar de afgelopen dagen niet eens meer gezien.. Dus hij kwam al snel tot de conclusie dat dit zou gaan over hun fijne ontmoeting in het bos. Wat hem nog erger irriteerde, was dat van alle mensen op deze hele school zij de enige was die hij niet even kon bedreigen om haar dan gewoon zelf zijn kamer uit te gooien. Amber was hier met een reden en ze zou niet weg gaan voor hij had gedaan of gezegd waarvoor ze was gekomen.

Zijn reactie bracht eerst een glimlach op haar gezicht, waarna ze die veranderde in pruillipje. “O, ben je niet blij om me te zien dan? Ons vorige afspraakje ging zo goed, ik had gedacht dat er nog wel een vervolg zou komen…” Zei ze, waarna ze zich dramatisch van hem weg draaide. Charlie keek haar even verveeld en emotieloos aan als anders, waarna hij een poging deed om haar met gewone woorden buiten te zetten. Maar natuurlijk maakte dat geen indruk op haar. Ze grinnikte alleen maar. “Maar, zoals wij allebei weten, doe ik de dingen vaak anders als dat ze in het woordenboek staan. Een deur is voor mij een obstakel wat tussen mij en mijn prooi instaat. Die knal ik, net zoals mijn prooien, weg.” Zei ze, alsof hij zonet had gevraagd hoe haar dag was geweest en zijn netjes antwoord had gegeven.

Charlie overwoog zijn mogelijkheden. Zou hij haar snel genoeg buiten kunnen werken en de deur in haar gezicht gooien, zonder dat ze zijn hele kamer kapot zou maken? Niet dat er zoveel kapot kon gaan, maar hij haatte rommel. En zeker als zij hem gemaakt had en hij degene was die het zou mogen opruimen. Ondertussen ging ze op zijn bed zitten, en ze keek hem ineens minder vijandig aan. Fuck dit alles, hij ging mooi op de grond slapen vannacht en waarschijnlijk voor de rest van de week. “Aangezien ik dus niet van plan ben om weg te gaan, wil ik je wat vragen." Begon ze. Daarna waarschuwde ze hem dat hij niet moest proberen om te liegen, omdat ze dat wel door zou hebben. Right. Hij leunde iets naar achter, tot zijn rug tegen de deur van de badkamer leunde. Voor de rest bleef hij haar even kil aan kijken. Waar was de tijd dat die blik genoeg was om de meeste mensen al gewoon weg te jagen?

Toen kwam haar vraag. En hij had dit al zien aankomen. Ze vroeg hem naar de gebeurtenis die hun gevecht had beëindigd die dag. De stem van Ezechiël en het feit dat Raziël hem even uit zijn lichaam had getrokken om ervoor te zorgen dat zijn geest veilig was als zijn lichaam het begaf. Charlie wist goed genoeg dat hij niks over de Engelen mocht zeggen. Dat was strikt geheim. De laatste keer en enige keer dat hij het trouwens aan iemand verteld had, had dat enorme gevolgen gehad. Sowieso was Eva dood nu, en het kon hem allemaal niks schelen. Hij had haar niet zelf gedood, maar hij was er ergens wel verantwoordelijk voor. Raziël had de zaak afgehandeld, had hij verteld. En het klonk niet alsof de Aartsengel het snel en pijnloos had gedaan.

"Er zijn drie mogelijke verklaringen voor, dus ook drie mogelijke antwoorden", Zei hij koeltjes. Hij keek haar emotieloos aan. Eens zien hoe ver hij haar kon drijven voor ze haar geduld verloor. "Ofwel ben jij in dat bos ergens tegen aan geknald met je hoofd en was je aan het hallucineren", Vervolgde hij op dezelfde koele toon. "Of je zit keihard aan de drugs en je was aan het hallucineren", Zei hij, en hij haalde kort zijn schouders op. "Of je bent gewoon knettergek, hoort wel vaker stemmetjes en al die dingen en je was aan het hallucineren", Even bekeek hij haar kritisch. Daarna zette hij voor heel even een scheef glimlachje op zijn gezicht, dat er ergens wel een beetje uitdagend uit zag. "Dus, kies een optie, wees heel even onder de indruk van mijn eerlijkheid, en ga dan weg", Zei hij, zijn stem klonk zo dodelijk verveeld dat het hem verwonderde dat hij nog niet in slaap was gevallen.

Haar reactie op zijn woorden: priceless. Het was zo grappig hoe haar nieuwsgierigheid en moeizaam in stand gehouden zelfbeheersing als sneeuw voor de zon verdween toen hij uiteindelijk uitgesproken was. Charlie keek geamuseerd toe hoe ze weer ontplofte. Want reactie uitlokken bij haar was iets wat hij nu wel al begon te zien als een van zijn hobbies, op zijn andere hobby na. Zichtbaar onbewogen keek hij hoe ze recht sprong van het bed. “Hey, you dirty motherfu….”, En tegen alle verwachtingen in brak ze zichzelf af. Ze ging weer zitten. Dat was nieuw. Met Amber wist je dus echt nooit zeker. Maar toch, huy, respect voor de zelfbeheersing. Charlie liet een korte lach klinken en gaf haar toen een kort applaus. "Doe je goed hoor. Ik ben trots op je", Zei hij vervolgens, terug even kil als altijd, alsof het allemaal niet gebeurd was.

Amber keek hem met een ijskoude blik aan, maar hield het niet zo lang vol. Ja, als ze op zijn level van emotieloosheid wou komen, zou ze nog veel mogen oefenen. Uiteindelijk zat ze met gesloten ogen op zijn bed. “I swear to God, I’m this close…I’m this fucking close…” Mompelde ze. Oh great, alweer een van haar breakdowns. Daar moest ze eens voor in behandeling gaan hoor, het liep nogal uit de hand. De jongen bewoog zich niet, maar zijn ogen gleden kort door de kamer. Hij bekeek alle plekken waar hij messen had verstopt, en bedacht waar hij het snelst bij zou komen als ze hem aan zou vallen. Hij besloot dat het tafeltje waar zijn parfum en uurwerk op lagen de beste optie was. Het mes zat aan de onderkant vast gemaakt, het handvat amper zichtbaar als je niet wist dat het er zat.

Blijkbaar had ze zichzelf genoeg in de hand om nu deftig te reageren op zijn woorden van daarnet. Ze drukte hem op het hart dat ze wel degelijk wist wat ze gezien had, wat het natuurlijk moeilijker maakte voor hem om het te blijven ontkennen. Ezechiël werd ook hoe langer hoe bozer, maar deze keer niet op hem. Nee, op haar. Hah, geweldig. "Wat ik neem, wordt helaas alleen maar speciaal voor mij gemaakt", Zei hij droogjes. "En ik denk ook niet dat jij het aan zou kunnen", Merkte hij op. Hij zou het wel eens willen zien, Amber die één dagje de stemmen in zijn hoofd moest overnemen. Dat kwam niet goed, dat wist hij nu al zeker.

Maargoed, ze gaf dus nog steeds niet op. Ze sloeg haar benen over elkaar en noemde nog een keer haar eisen, die hij hoe dan ook zou moeten bevredigen. Fuck. “It’s your choice.” Zei ze, waarna ze hem boosaardig aan keek. Charlie keek haar ijskoud aan, liet haar blik geen moment los. "My dear, hoewel je voorstel heel aantrekkelijk klinkt, moet ik toch passen", Zei hij toen met een verveelde toon. Hij keek haar even nadenkend aan. "Al is er nog een manier", Zei hij toen zachtjes, waarna hij kort zijn ene mondhoek op trok in een glimlachje. "Je wilt een eerlijk antwoord? Fijn. Maar dan doen we het zo", Hoe meer hij er over na dacht, hoe meer geamuseerd hij werd, al liet hij dat niet merken. "Een antwoord voor een antwoord. Ik stel jou een vraag, waar jij een antwoord op geeft. Daarna geef ik je mijn antwoord, en kun je gaan", Charlie keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Of je kan hier de hele nacht blijven, al moet je dan niet gaan janken dat ik je de hele nacht wakker houd", Hij pauzeerde even, knipoogde toen en herhaalde haar woorden van daarnet op precies dezelfde toon. “It’s your choice.”

Amber kon hem niet uitstaan en God, wat hield hij er van. Ze haatte hem om wat hij was: een emotieloze en kille rotzak. En precies daarom vond hij het zo leuk om het allemaal nog een beetje erger te maken. Normaal negeerde hij mensen gewoon tot ze weg gingen, maar bij haar kon hij het niet laten. Ongezonde obsessie, iemand? Raziël zou hem er vast nog op aan spreken, maar dit keer kon hij er niks aan doen. Zij stond hier in zijn kamer, niet omgekeerd. Niet dat hij ooit op haar kamer zou willen zijn, om eerlijk te zijn. Hij wou niet eens weten waar ze sliep. Voor haar eigen bestwil dan. Hij zou wel in staat zijn om 's nachts haar kamer binnen te sluipen en haar keel over te snijden. Zeker als ze bleef doordrammen over dat antwoord dat hij haar 'schuldig' was. Want Charlie hield niet van losse eindjes. Als hij haar zijn geheim vertelde, dan zou hij haar achteraf uit de weg moeten ruimen. Daar had hij Raziël niet voor nodig, niet deze keer.

Als reactie op zijn volgende woorden stond ze op en kwam ze voor hem staan. “O, maar ik denk niet dat je iets slikt. Ik denk dat het in je zit, dat het iets psychisch is. En dat vind ik razend interessant, omdat ik zelf ook…hoe noemde jij dat ook alweer? Knettergek ben.” Zei ze. Wow, wat was ze slim zeg. Heel scherp opgemerkt ook. Charlie keek haar onbewogen aan. Wat in zijn hoofd om ging was zijn probleem, niet het hare. "Er is wel degelijk een verschil tussen jou en mij, liefje. Ik ben namelijk niet knettergek. Integendeel", Merkte hij koeltjes op, waarna hij kort glimlachte en toen heel even zijn ogen naar het tafeltje liet schieten. Shit, buiten bereik. Niet zo handig. Zeker niet nu hij een nieuw plannetje had bedacht.

Zijn woorden lieten haar wenkbrauwen even omhoog schieten. “Wat stel je voor?” Zei ze toen, terwijl ze haar armen voor elkaar kruiste. Charlie legde uiteindelijk zijn deal uit, en even keek ze hem verbaasd aan. Hij keek haar even koel als altijd aan. “Oké, seems like a fair trade to me” Stemde ze uiteindelijk toe. Hah, great. Precies waar hij haar hebben wou. Hij nam wel enorme risico's, want met Amber wist je nooit, maar hij was niet bang van haar. Echt niet. “Want een nacht met jou doorbrengen lijkt me nog erger dan een nacht doorbrengen met een varken, alhoewel het ongeveer met elkaar over een komt natuurlijk.” Merkte ze toen op. Oh, auw, dat deed pijn zeg. Charlie zuchtte even verveeld. "Met jou hier begon het inderdaad al op een stal te lijken ja", Kaatste hij terug. Maargoed, hij liet het even snel achter zich als het gekomen was. Nu kwam het leuke gedeelte.

"Mijn vraag voor jou, lieve Amber, gaat als volgt", Zei hij, terwijl hij een stapje dichterbij deed, zodat hij bijna tegen haar aan geleund stond. Ook een kwestie van weg te zijn van de muur. Hij leunde iets naar voor en keek haar kil in haar ogen terwijl zijn mond nu op enkele centimeters van de hare was. "Ik vroeg me af.. Waarom heb je je zusje vermoord, en niet de jongen waar ze bij in bed lag?" Fluisterde hij, terwijl hij haar heel scherp in de gaten bleef houden. "Je hield van hem, niet?" Zei hij toen ijskoud. Wat een teleurstelling. Hij wist dat het waar was, maar hij kon het niet laten om te vragen. Gewoon om haar de controle te zien verliezen. "Zwak", Fluisterde hij toen in haar oor, waarna hij een stapje achteruit deed, wachtend op de explosie die er zou volgen. Maar hij was er klaar voor, hoe dan ook.

Haar reactie was alles behalve wat hij verwacht had. Hij had verwacht dat ze hem in elkaar zou rammen, op z'n minst de deur van de badkamer open trekken, zijn hoofd er tussen steken en hem keihard toe slaan. Of met haar mutatie proberen hem weg te blazen of op te blazen of wat dan ook. En hij was er klaar voor, klaar voor alles wat ze op hem los wou laten. Maar ze stapte achteruit, zichtbaar geschokt door zijn vraag. Het duurde even voor ze in staat was om iets te zeggen, maar hij bleef haar onbewogen aankijken. Het mocht dan misschien gezien worden als een schop onder de gordel, maar het kon hem niks schelen. Zij had ook al van zijn zwakte gebruik gemaakt, en hij kaatste het alleen maar terug.

Uiteindelijk was Amber terug zichzelf, of toch zoals hij haar kende: doorgedraaid. Maar het was anders. Er zat voor het eerst emotie in haar, niet de pure haat die ze had voor hem, maar de liefde die ze voelde voor de jongen waar hij het over had. “Nee, ik hield niet van hem” Zei ze, op een toon die hij al gewend was van haar. Toen begon ze een hele preek te geven over dat hij geen mens was omdat hij geen liefde kende. Charlie bleef haar koeltjes aankijken, ook toen ze ineens terug vooruit stapte en toen wel heel dichtbij hem stond. Het kon hem niet schelen omdat hij goed genoeg wist wat liefde kon doen. Hij had zorgvuldig elk gevoel voor genegenheid uit zich laten trekken, voor zijn eigen bestwil. Met Eva was het net hetzelfde als toen hij 6 was. Hij had een les geleerd die hij bij Eva even vergeten was, tot hij er weer met zijn neus op gedrukt was. En hij zou het nooit maar dan ook nooit meer laten gebeuren.

Dat ze nog steeds van die jongen hield, liet ze nu wel duidelijk merken. Ze bedreigde hem dat als hij ook nog maar naar hem zou kijken, ze er persoonlijk voor zou zorgen dat hij spijt zou krijgen van zijn geboorte. Ja, want daar had hij echt een keuze in gehad. Plus, hij wist niet eens wie die kerel was. En wat dacht ze wel niet van hem? Zo laag was hij niet. Hij haatte haar, maar daarom haatte hij hem nog niet. Hij had nooit de intentie gehad om hem ook maar aan te raken. Amber gaf hem een harde vuist tegen zijn schouder, maar hij gaf geen krimp. “En nu, antwoorden, of ik maak dat feit nu al waar” Gromde ze kwaad. Hij keek haar waarschuwend aan en greep haar pols vast, waarna hij zijn hand hard dicht kneep. "Doe dat nog één keer en ik snij je hand er af", Zei hij ijskoud, terwijl hij haar hand terug los liet. Dat ze hem wou intimideren door dicht bij hem te komen staan, tot daar aan toe. Maar als ze hem wou zo wou aanvallen, dan zou hij de volgende keer geen genade tonen.

Opnieuw twijfelde hij over wat hij zou vertellen en wat niet. Langs de buitenkant liet hij echter niks merken. Hij stapte terug naar de deur van de badkamer en ging er weer tegen leunen. Waarom werkte zijn brein nu niet even mee? Hij had echt meer slaap nodig hoor. "Je mag haar niks vertellen en dat weet je", Hoorde hij Raziël zeggen. Charlie stemde stil in met hem. "Maar ik moet iets zeggen, anders gaat ze nooit weg. En een deal is een deal", Zei hij verdedigend. "Plus, het is door Ezechiël dat ze het weet? Ze weet van de stemmen. Ze weet alleen niet wat jullie zijn", Ging hij verder. "Dat mag ze ook niet te weten komen, Jongeling", Zei Ezechiël toen. Opnieuw stemde hij in met de Engel. "Mag ze jullie horen?", Vroeg hij toen. Hij gebruikte wel vaker de hulp van de Engelen om een van zijn slachtoffers helemaal gek te maken voor hij ze vermoordde. Normaal fluisterden die dan de meest erge dingen, dingen die zijn slachtoffer hadden gedaan, om hem of haar er mee te confronteren. "Ja. Maar als ze er ooit een woord over zegt tegen wie dan ook, vermoord je haar", Zei Raziël verveeld. Die opdracht had hij al zo vaak gegeven, dat het zowel de Aartsengel als hem niks meer deed.

De hele conversatie had slechts een 10-tal seconden geduurd. "Zoals je al zo scherp opmerkte, ja, het is iets psychisch", Zei hij koeltjes, terwijl hij haar diep in haar ogen keek. Het gefluister in zijn hoofd zwol aan en hij stuurde het door naar haar. Ze kon de fluisterende stemmen nu duidelijk horen in haar hoofd, dat wist hij zeker. Ze fluisterden echter niks verstaanbaars, voor haar dan toch. Tenzij ze Latijns sprak. De Engelen waren aan het praten over een of andere historische gebeurtenis, niet dat het iemand boeide. "Meer is het niet. Ik hoor stemmen, maar ze praten nooit tegen mij, alleen maar tegen elkaar", Ging hij zachtjes verder, terwijl hij de stemmen terug uit haar hoofd haalde. "Jij hoorde denk ik alleen maar die stem omdat ik zelf half buiten bewustzijn was toen je me bijna op blies" Zei hij toen verveeld. Zo, dat was een gedeeltelijke waarheid, en ze had haar antwoord. Hopelijk zou ze nu geen opmerking maken over het feit dat de stem het over hem had gehad, want dan zou ze er sowieso op doorvragen, en dat zou vervelend zijn. Meer kon hij namelijk niet vertellen. "Dat was alles. En nu het laatste deel van onze deal", Charlie wees nog een keer op de deur, om haar zonder woorden te laten weten dat ze nu wel kon gaan.

Charlie was er echt niet blij mee dat ze zomaar dacht dat ze hem als boksbal kon gebruiken. Hij was nog altijd gevaarlijk, en dat leek ze even te vergeten. Want ja, zelfs zonder zijn messen of wat dan ook was hij prima in staat om zich te verdedigen. Hij kende genoeg gevecht technieken om iemand te grazen te nemen. Als ze het echt zo ver wou drijven, dan zou hij met plezier haar arm breken, zodat ze een tijdje helemaal geen bewegingen kon maken met die vuist van haar. Maargoed, ergens begreep hij haar reactie wel. Hij had het uitgelokt, en daarom gaf hij haar nog een laatste kans, een laatste waarschuwing. “Zo zo, iemand is hier lichtgeraakt” Merkte ze grijnzend op, en hij keek haar koel aan, zonder nog iets te zeggen. Ondertussen gingen zijn gedachten snel heen en weer, in een conversatie die noodzakelijk was om hier onder uit te raken.

De jongen vertelde haar wat hij haar kon vertellen, diep hopend dat ze het hier bij zou laten. De stemmen in haar hoofd, het gefluister, weerklonk in het Latijn, dus het hield ergens wel steek dat ze niet tegen hem zouden praten. Wist zij veel dat hij ook Latijns kon praten, lezen en begrijpen. De meeste conversaties werden nog in die taal gevoerd, al had Ezechiël haar toegesproken in haar eigen taal toen hij haar vroeg om hem met rust te laten. Niet dat hij de schuld op de eeuwenoude Engel stak, maar daardoor stond ze nu wel hier. En hij stond met zijn rug tegen de muur, letterlijk en figuurlijk. Want natuurlijk was ze wel zo slim om door alles heen te breken wat hij zorgvuldig had zitten vertellen.

Amber schudde ongelovig haar hoofd toen hij haar opnieuw probeerde buiten te werken. “Je verkoopt me bullshit” Zei ze, en haar stem klonk zwaar geïrriteerd. “Je verkoopt me fucking bullshit.” Door de toon wist hij al hoe laat het was. En hij was er op voorbereid. Opnieuw stootte ze tegen zijn schouder aan, met zo'n kracht dat hij tegen de muur achter zich aan botste. Ze begon hem te wijzen op het feit dat de stem haar had aangesproken in het Engels, dat hij het over hem had gehad. Dat hij haar daarnet vernederd had door haar enige emotie te misbruiken, en dat hij met een nieuwe verklaring moest komen en wel nu. Gevolgd door nog een stoot. En daar ging het voor hem te ver.

Voor de tweede keer in amper een week verloor hij zijn ijzersterke zelfcontrole. Het lawaai in zijn hoofd bleef uit, omdat hij nu moest doen waar hij voor opgeleid was, waar hij voor geboren was. Ervoor zorgen dat alle losse eindjes uitgewist waren en dat ze door zijn handen stierf. Charlie greep haar opnieuw vast bij haar arm, legde zijn andere hand in haar zij en maakte toen een draai met zijn lichaam, waarbij hij haar door middel van zijn heup mee trok. Ze knalde tegen de muur aan, en woedend ramde hij zijn vuist in haar maag. Daarna legde hij zijn arm om haar keel heen en sleepte haar mee naar zijn bed. Met een woeste beweging gooide hij haar er op.

In een reflex greep hij de dolk, die tussen het hoofd van zijn bed en het kussen lag. Hij zette zijn ene knie op haar schouder, greep haar andere arm en klemde die met zijn vrije hand gestrekt naast haar neer. Het mes zette hij met de scherpe kant op haar pols. Maar iets hield hem tegen. Hij wist niet wat. Misschien.. Het greintje respect dat hij voor Amber voelde? Maar daar kon hij nu niks van laten merken. Met een ijskoude blik keek hij haar aan. "Wist je dat nieuwsgierigheid dodelijk kon zijn?" Fluisterde hij met een flinterdunne stem, die aan gaf hoe razend hij was. Hij verplaatste het mes naar haar keel en leunde naar haar toe, als een lover die op het punt stond zijn vlam een kus te geven. Hij keek diep in haar ogen, zodat ze zich bewust zou worden van alle ingehouden woede die hij nu voelde.

"Als ik je meer vertel, moet ik je vermoorden. Dan loop je hier helemaal niet meer naar buiten. Heb je dat begrepen?" Fluisterde hij zachtjes, zijn stem strak van de spanning. Hij hoopte voor haar dat ze het door had. Want ergens, diep in zijn binnenste, wilde hij haar niet vermoorden. Maar ze maakte het hem zo moeilijk.

Eerst gaf ze geen kik, toen stribbelde ze natuurlijk tegen. Niet dat het hem verbaasde, hij zou exact hetzelfde doen. Nu ja, dan misschien minder als een meisje. Bijten en krabben, kom op, dat was zo standaard voor chicks. Langs de andere kant had het wel effect: op zijn arm ontstonden er krassen van haar lange nagels, waar goudglanzend bloed uit kwam. Voor de rest voelde hij er niet veel van, daar was hij ten eerste te hard aan gewend en ten tweede hij was er te kwaad voor. Het filterde de pijn weg, zoals adrenaline zou doen. Zelfs toen hij haar op het bed had gewerkt, bleef ze spartelen, maar hij was niet van plan om haar nu nog te laten gaan. Ze was te ver gegaan en dat zou ze voelen. Opnieuw wou hij haar pijnigen, haar laten voelen wat het betekende als ze zijn grens over ging.

De stemmen in zijn hoofd bleven uit, al leken ze het schouwspel wel nauwlettend in de gaten te houden. Maar ergens was er iets wat hem deed twijfelen. Hij wist niet wat. Misschien wel het feit dat zij de eerste was die hij ontmoette die op hem leek, al was het dan maar een heel klein beetje. Charlie was deze twijfel niet gewend, maar hij dwong hem weg, net zoals hij dat met al zijn gevoelens deed. Hij verplaatste zijn mes naar haar keel, een klein streepje bloed achterlatend op haar pols, waar het scherpe lemmet door haar vel was gegaan. En op het moment dat het koude staal haar huid raakte, leek ze weg te vallen. Ze keek hem niet meer recht aan, iets wat ze anders altijd deed.

Geen enkele reactie. Zelfs niet toen hij haar ene hand los liet en ze in feite terug kon vechten. “Doe het maar” Zei ze na een tijdje zachtjes. Deze woorden sloegen hem compleet uit het veld. “Ik ben niet bang voor de dood.” Haar stem klonk normaal, niet eens uitdagend. Niet alsof dit een van haar testjes was. Charlie verslapte zijn greep rondom het handvat van zijn mes en kneep zijn hand toen weer samen. Even bleef hij als een standbeeld zitten. "Verdòmme", Schreeuwde hij toen, voor het eerst zijn stem verheffend en niet koel of emotieloos sprekend. Hij haalde het mes van haar keel en gooide het door de kamer, waar het trillend in de muur bleef zitten.

Opnieuw boog hij zich voorover, nam haar hoofd tussen zijn handen en dwong haar hem aan te kijken. "Zo gemakkelijk geef je het niet op", Zei hij, zijn stem trillend van ongeloof. "Zo ben jij niet", Vervolgde hij, waarna hij haar hoofd los liet. "Vecht dan? Het kan me niks schelen, maar dit is niet hoe het eindigt", Hij verzette zijn gewicht en sprong toen van haar af, waarna hij naar de dichtstbijzijnde muur liep en er keihard met zijn vuist tegen ramde. "Verdomme", Gromde hij opnieuw, waarna hij zijn arm tegen de muur legde en er met zijn hoofd tegen leunde. Good game well played Charlie. Echt hoor. Deed je goed, met je zelfbeheersing enzo. 11/10.