It's not 'cause I'm young or from a broken home... (+Charlie)

What the fuck gebeurde er? Zijn hele systeem stortte in elkaar, als een ordinair kaartenhuisje. Alles waar hij de afgelopen jaren, bijna zijn hele leven, naartoe had gewerkt.. Alles was weg. Zijn zelfcontrole, zijn emotieloosheid, zijn vastberadenheid. Alles weg. Alsof het gewoon niet bestaan had. En hij haatte haar er om, zo zwaar, maar net niet genoeg om de laatste stap te zetten. Hij wou niet zien hoe ze het op gaf, wou het niet geloven. Het was voor hem een bewijs dat alles breekbaar was, ook wat eerst zo sterk had geleken. Het was het bewijs dat hij dat ook was. En dat idee alleen al zorgde ervoor dat hij voor even helemaal door sloeg. En niemand deed de moeite om in te grijpen. Raziël niet, Ezechiël niet, en hij ook niet.

Het resultaat van zijn zwakte waren een reeks bloedende knokkels en een mes in de muur. Fijn. Dan kon hij daar een poster ophangen, dat had hij echt nog nodig. Haar stem trok hem terug de realiteit in, kalmeerde hem om de een of andere reden. “Weet je waarom ik opgaf?” Zei ze, waarna hij merkte hoe ze naast hem kwam staan en naar hem toe leunde. Hij keek haar niet eens aan, bleef gewoon zwaar ademend staan, alsof hij net een marathon had gelopen. Amber vertelde dat ze het begreep, dat zij over de grens was gegaan en dat hij haar daarvoor moest straffen. Maar ze vertelde hem ook dat dat waarschijnlijk voor altijd zo zou zijn. Great. Toen ze haar laatste woorden uitsprak, kon hij niet anders dan kort grinniken, en deze keer klonk het ook niet emotieloos of kil. Het was zo snel weg als het gekomen was, zo snel dat hij er zelfs aan twijfelde of het gebeurd was.

En toen werd hij geconfronteerd met zijn ware persoon. En dat hij het van haar moest horen, verbaasde hem meer dan wat dan ook. Ze kende hem eigenlijk veel beter dan hij ooit gedacht had, puur omdat ze toch wel meer hetzelfde was dan hij. Dat had hij ergens niet willen in zien, maar nu ze het zo zei, wist hij dat het waar was. Charlie luisterde naar haar woorden en draaide uiteindelijk zijn hoofd naar haar, al haalde hij het niet van zijn arm af. Haar woorden lieten hem denken, maar in principe veranderde het niet veel. Want ze had gelijk: wat zou hij moeten zonder zijn doel? Niks. Dan bleef er niks van hem over, zoals ze zei.

Het leek wel of ze voor even uitgepraat was, en hij kneep even zijn ogen dicht. "Doe dat nooit meer. Ik bedoel, who cares dat er niemand is die in Londen op je wacht? Je leeft niet voor hen. Je leeft voor jezelf", Zei hij zachtjes, terwijl hij even zijn hand strekte, om het pijnlijke gevoel er uit te werken. "De sterken rekenen alleen op zichzelf. Het was iets wat mijn vader altijd tegen me zei, maar ik snapte het nooit echt helemaal. Tot ik de stommiteit beging om er niet aan te denken en iemand anders in vertrouwen nam. Op dat moment ging het helemaal verkeerd, en ik nam mezelf voor om het nooit opnieuw te doen", Zei hij, terwijl hij dacht aan Eva. Opnieuw sloot hij zijn ogen en haalde even diep adem. "Ik ben geprogrammeerd van binnen uit, jij door de mensen rondom je. Maar fuck die mensen, right? Echt waar, fuck hun. Je doet dit niet voor hen, dat weet ik. Je doet dit omdat jij het wil.. Omdat jij het kan. Want dit leven, het is alles behalve gemakkelijk en aangenaam", Vervolgde hij, waarna hij even snoof en uiteindelijk niks meer te zeggen had. Daarom hield hij ook voor de rest daarom zijn mond en draaide zijn hoofd weer richting haar, zodat hij op haar neer keek.

Charlie volgde haar beweging toen ze op stond, en bleef ontspannen staan toen ze haar hand naar hem uit stak. Want heel even, heel even durfde hij geloven dat er geen kwaad op deze wereld bestond door wat ze hem gezegd had. Een klein glimlachje vormde zich om zijn lippen toen hij haar hand op zijn schouder voelde. Het was een soort teken van wapenstilstand, iets wat hij meer kon waarderen dan wat dan ook. Hij keek haar even aan met een blik van.. Vertrouwen? Begrip? Iets daar tussen. Toen wendde hij zijn blik af. Ze stapte van hem weg en hij nam even de tijd om zichzelf terug ineen te zetten. “You want me to leave, or…? Want dat zou ik wel begrijpen hoor.” Klonk haar stem weer, en ondertussen had hij alweer dezelfde vertrouwde, kille blik in zijn ogen.

Hij haalde zijn arm van de muur en stapte zonder iets te zeggen naar zijn bed, waar zijn trui over gegooid lag. Hij viste zijn pak sigaretten er uit, samen met zijn aansteker. Hij nam er een uit, stak hem tussen zijn lippen en stak hem aan. Daarna stak hij haar het pak, inclusief de aansteker, toe. Als een soort teken van wapenstilstand. En een uitnodiging om te blijven, als ze dat wou. Alleen als zij dat wou, natuurlijk.

Sinds wanneer gaf hij inspirerende toespraken? Wow, echt, hij moest er echt mee ophouden hoor nu. Die praat liet hij liever over aan mensen die er verstand van hadden, of aan Raziël. Die kon pas preken geven, uren aan een stuk als hij er zin in had. Hij liet liever het woord aan iemand anders, als het echt nodig was. Charlie zag zichzelf als de stille, dreigende aanwezigheid in een donkere kamer. De soort dreiging waar je hartkloppingen en hoofdpijn van kreeg. Daarom was zijn verbazing nog groter toen hij haar hoorde spreken. “Je hebt gelijk.. Ik heb helemaal niet nodig. Ik bedoel, als je ze vertrouwd, laten ze je uiteindelijk vallen. You are fucking right.” Zei ze, en de oude Charlie kwam meteen weer boven gedreven, aangespoord door haar woorden. "Natuurlijk heb ik gelijk. Ik heb altijd gelijk", Zei hij, opnieuw op een droge en zelfingenomen toon.

Alsof de afgelopen gebeurtenis niet gebeurd was, alsof ze nog maar net zijn kamer in gelopen was, reageerde hij terug koeltjes op alles wat ze zei en deed. Alhoewel, hij vond toch wel dat hij op de een of andere manier in het krijt stond bij haar. Geen al te fijn gevoel voor hem. Hij wou niet afhankelijk zijn, van niemand. Maargoed, het minste wat hij kon doen was haar een peuk aanbieden. Hij wist dat hij het nodig had, en zij zag er ook wel uit alsof ze er een kon gebruiken. Niet dat ze er slecht uit zag, maar je snapt het punt wel. Ze nam het met een dankbare glimlach aan. Terwijl ze zich tegen zijn bed liet zakken, stak ze hem aan. Zijn blik ging even naar zijn kast, waar nog een fles Crown Royal in stond. Gewoon, omdat hij het lekker vond en ze hem toch niet gecontroleerd hadden. Zou hij het met haar sharen of niet? Hmm...

Charlie ging tegenover haar op andere bed zitten, waarna hij zijn voeten over elkaar kruiste. Zijn blik viel opnieuw op het mes in de muur. Zucht. Voor hij er echter iets aan kon doen, begon ze tegen hem te praten. Hij had er niet eens naar gevraagd, maar whatever. Hij onderbrak haar niet één keer, zat haar alleen maar aan te staren met dezelfde koele blik als altijd terwijl hij zijn sigaret op rookte. Uiteindelijk was haar verhaal voorbij en keek ze omhoog. “Ik weet niet waarom ik je dit vertel, maar vertel het alsjeblieft aan niemand…” Zei ze toen, en hij keek haar even vreemd aan. "Hoe oud denk je dat ik ben, 12?" Vroeg hij droogjes, haar woorden van een paar dagen geleden herhalend.

“En raak hier maar niet aan gewend.” Zei ze toen met een grinnikje. Charlie snoof even geamuseerd. Yeah right, alsof hij daar ooit maar aan gedacht had. Ok, dus nu was het zijn beurt zeker? Een antwoord voor een antwoord, een verhaal voor een verhaal. "Je mag nog steeds niks zeggen over wat wij zijn. Je hebt al genoeg verteld. Ze probeert gewoon je vertrouwen te winnen en we weten allebei hoe dat af loopt", Waarschuwde Raziël, en hij knikte even in zichzelf. Daarna stond hij op en liep hij naar de kast. Oké, hij had dit wel even nodig. "Misschien is het ongepast na je verhaal", Zei hij, terwijl hij de fles er uit haalde. "Maar langs de andere kant, ik ben Charlie en I don't give a fuck", Zei hij met een koud grijnsje. Hij verbrak het plastiek rond de dop, draaide hem open en nam een stevige slok. De drank brandde in zijn keel, maar hij liet niks merken.

Met de fles ging hij terug op het bed zitten, zette hem tussen hen in. Open, uitnodigend. Maar als ze niet zou willen, zou hij dat snappen. Hij wreef even in zijn al verwarde haren. "Er was eens een jongen. Voor zijn 6de verjaardag kreeg hij van zijn vader een valk", Begon hij op een koude en verveelde toon te zeggen, alsof hij dit al zoveel keer had verteld. "De vader zei de jongen dat hij de valk gehoorzaam moest maken. Wist de jongen veel dat zijn vader expres een valk had uitgekozen die zijn leven lang in het wild had geleefd, en dus niet handtam en eigenlijk mensenschuw was", Hij pauzeerde even en zette zijn elleboog op zijn knie, waarna hij er zijn kin in zette en in haar ogen keek met een lege blik.

"De scherpe bek en klauwen van de valk maakten de jongen best bang. Zijn heldere blik leek hem wel gevangen te houden. Maar de jongen wou zijn vader trots maken, dus hij deed zijn best om de valk tam te maken. Dag en nacht praatte de jongen tegen de valk, want een vogel die moe was, was makkelijker te trainen. Hij moest de valk blind houden met een kapje, maar dat wilde hij niet. Hij wou dat de valk hem vertrouwde, dus hij ging in het zicht zitten en raakte de valk voorzichtig en zachtjes aan", Opnieuw onderbrak hij even zijn verhaal om nog een slok uit de fles te nemen. Hij staarde even voor zich uit, alsof hij het verhaal kwijt was en hij diep moest nadenken over het vervolg. Maar hij kende het vervolg maar al te goed.

"De jongen voedde de valk uit zijn hand, en eerst weigerde de vogel te eten. Na een tijdje at hij zo wild dat zijn scherpe bek zijn hand en pols open haalde. De valk begon de jongen meer en meer te vertrouwen. Na een paar maanden begon hij de vogel mee te nemen naar buiten, om met hem te vliegen. Hij gebruikte geen handschoen, geen touw en geen kapje. De vogel vertrouwde hem en de jongen vertrouwde de valk. Zijn pols en arm waren altijd bebloed omdat de vogel zich vast klemde met zijn klauwen, maar dat kon de jongen niks schelen. Hij hield van zijn valk, en de valk hield van hem. Hij vond het fijn om te kijken hoe de valk joeg, hoe hij als een bliksemflits naar beneden kon duiken", Charlie zweeg nog een keer. Nu kwam het stomste deel van zijn verhaal. Oké, hopelijk was ze nog niet in slaap gevallen ofzo.

"Toen de vogel perfect getemd was, riep de jongen zijn vader erbij. De vogel vloog perfect, dook op zijn arm en bleef netjes zitten, terwijl hij zijn snavel in het haar van de jongen stak. De jongen keek nieuwsgierig of zijn vader trots op hem was, maar het enige wat hij zag op het gezicht van de man, was teleurstelling", Zijn toon had een scherp randje gekregen, en hij zweeg, niet in staat om nog verder te vertellen. Hij nam de fles en nam na elkaar twee slokken. Hij sloot kort zijn ogen en opende ze toen weer, en zijn zelfbeheerste kille blik viel toen terug op Amber. Onbewust ging zijn hand naar zijn linkerarm, die vol littekens zat, en hij krabde er even aan, waarna hij opnieuw zijn kin in zijn hand liet steunen.

Hoe lang zat hij nu alweer te praten? Veel te lang natuurlijk. Zijn keel voelde aan als een of andere woestijn ofzo. Voor het eerst merkte hij hoe de Engelen weg waren, alsof ze nu wel iets beters te doen hadden dan te luisteren naar zijn zielig verhaaltje. Ze hadden gelijk. Als hij niet de verteller was geweest, was hij sowieso ook weg gegaan. Maar Amber niet, al dacht hij bijna zeker dat de whiskey daar voor iets tussen zat. Alhoewel, ze had hem wel de hele tijd aandachtig zitten aan kijken, met een gebiologeerde blik in haar ogen. Ze was gewoon informatie aan het verzamelen, dat hield hij zichzelf toch voor. Natuurlijk had ze dwars door zijn vertelperspectief heen gekeken en wist ze evengoed dat hij het over zichzelf had.

Haar volgende woorden, of eerder de aarzeling er tussen, bevestigde dat. “En toen?” Haar blik leek hem wel gevangen te nemen. “Wat gebeurde er met…de jongen? Wat gebeurde er met de valk?” Charlie staarde even naar de fles, die al redelijk wat geminderd was nu ze er al met twee hadden van zitten drinken. Want natuurlijk kon ze het niet weerstaan. Canadese whiskey, I mean.. Maargoed, fuck it. Die fles zou nog sneuvelen vanavond, dus waarom niet meteen. Hij nam de fles en goot opnieuw een hoeveelheid naar binnen, meer dan de vorige keren. Dit was zo fout, maar het voelde te goed om te weerstaan. Zoals die keer met Eva.. Maar dat was verleden tijd.

Charlie zuchtte even tevreden en zette de fles toen weer netjes tussen hen in. "De man keek zijn zoon aan en zei dat hij gezegd had dat hij de vogel moest gehoorzaam maken. De jongen had een grote fout gemaakt. Hij had ervoor gezorgd dat de vogel van hem hield. Zijn vader vond het onnatuurlijk, hoe de vogel zo blind op de jongen vertrouwde. Een valk hoorde wreed te zijn, gemeen en sluw en genadeloos. Hij zei dat de jongen de valk kapot had gemaakt", Ramde hij automatisch en emotieloos af. En toen voelde hij even, heel even een steek van een oud verdriet door zijn hart gaan. Zijn kille, kapotte hart.

Het was een heel bekende pijn, maar hij had hem zo lang niet meer gevoeld, dat het hem toch compleet leek weg te vegen. En daarom vergat hij om het verhaal over 'de jongen' staande te houden, en wist ze nu sowieso zeker dat dit wel degelijk over hem ging. "Mijn vader brak zijn nek", Zei hij toen zachtjes, en zijn stem klonk normaal. Menselijk. Gevoelig. Maar even snel schudde hij het weer van zich af. Alsof hij door zijn files ging, het mapje met emoties selecteerde en op de 'delete' knop drukte. Zo was hij nu eenmaal, zo was hij volgens haar geprogrammeerd. En het kon hem niks schelen, het kon hem niks schelen dat hij zo was. Want hij had een doel, hij had een missie. Een man zonder doel was ten dode op geschreven, maar zo ver zou hij het nooit laten komen.

"To love is to destroy", Zei hij koeltjes, terwijl hij zijn blik weer naar haar ogen liet gaan. "And to be loved is to be the one destroyed", Hij bedoelde het niet alsof hij haar de les wou spellen, ook niet als een waarschuwing. Hij deelde gewoon wat hij had geleerd, ergens hopend dat zij nooit hetzelfde zou meemaken als hij. Want mensen waren zo.. Beïnvloedbaar door emoties en tijd. Er kon zo snel iets veranderen wat alles zo hard door elkaar kon gooien. Zoals toen met Eva.. "Een verhaal voor een verhaal", Zei hij simpelweg, alsof hij daarmee alles kon verklaren. Gelukkig had hij zijn Crown nog. "Wat denk je? Speciaal meegebracht uit Canada.. Voor.. Gelegenheden?" Zei hij, waarna hij kort geamuseerd grinnikte. 'Gelegenheden', heel smooth hoor.

Ook al had zijn stem heel even wel breekbaar geklonken, het was er al lang weer uit. Zijn hart deed ook weer mooi normaal, dus dat was goed. De jongen hield niet van emoties, hij hield eigenlijk van niks behalve trainen en zichzelf. Het eeuwige trainen, het enige waarvan hij met zekerheid kon zeggen dat het voor altijd zou doorgaan. Of toch zo lang hij leefde. Zijn enige houvast aan dit leven, zijn enige realiteit. Het trainen en het uitvoeren van missies. Veel meer had hij niet nodig. Eigenlijk had hij naast dat helemaal niks meer nodig. Hij vond al snel zijn koelheid en emotieloosheid terug, en hij luisterde naar wat ze zei. “Ik hoop niet dat je verwacht dat ik nu een arm om je schouder sla en je laat uithuilen, maar dat is erg wreed van je vader. Zeker omdat je dieren meer kan vertrouwen dan mensen, aangezien een dier je niet zal verraden. Een mens wel, zeker als die persoon er zelf beter van zal worden.” Zei ze, en hij lachte even geamuseerd. God, waarom lachte hij zoveel vanavond? “Ik verwacht helemaal niks. Besides, ik huil niet, dat je het even weet”, Meldde hij op een droog toontje.

Daarna dacht hij even na over haar woorden. “Je hebt ergens wel gelijk. Het was wreed, maar ik ben die les nooit vergeten. En het heeft al meerdere keren mijn leven gered. En ik vertrouw geen mensen, zeker mijn vader niet. De enige die er nog dicht bij komt, is mijn broer, maar zelfs hij heeft al bewezen dat mensen heel snel kunnen veranderen, waardoor ik hem ook onbetrouwbaar vindt, al is dat misschien niet eerlijk voor hem..” Ok, dat praten mocht dan ook wel snel beginnen ophouden. Misschien was die alcohol niet zo’n goed idee. Het maakte hem veel te spraakzaam. Maar hij was niet de enige die last kreeg van de sterke drank. Ook Amber begon random dingen te zeggen die eigenlijk nogal verwarrend waren om te volgen. Maar het boeide hem niet, tbh.

Charlie voelde zich best goed, voor het eerst. Niet dat hij ooit gedacht had dat hij dit met Amber zou meemaken. Niet na de afgelopen dagen en al zeker niet nadat hij haar bijna vermoord had daarnet. Nu hij er over na dacht, elk van hun ontmoetingen was al uitgedraaid in een gevecht, maar deze keer was het anders. Nu was er booze en daar ging iedereen vanzelf wat aardiger door doen. Zelfs Amber. “Je kwam inderdaad nogal onverwachts binnen”, Merkte hij koeltjes op. “Ik zou zeggen, de volgende keer moet je kloppen, maar aangezien ik maar één fles..”, Hij onderbrak zich even en zag de bijna lege fles. “Had, denk ik niet dat ik je hier nog terug zie”, Hij lachte opnieuw. Niet dat hij het erg vond. Hij riskeerde hier veel door zijn plicht te verzuimen. Hij moest nog altijd twee hoofdstukken lezen hoor..

“Je hebt geen idee hoe graag ik van dit eiland af wil” Zei ze plots, waarna ze hem vertelde dat ze haar vrijheid miste en ze het nutteloos vond om hier te zijn als ze toch niet kon communiceren. “Ik snap je. Ik krijg moordneigingen van 80 procent van de mutanten hier”, Zei hij grijnzend. Oh god. Alcohol stop. Toch kon hij het niet laten om toch nog een slok te nemen. “Je mist je vrijheid, right?” Gokte hij. “Ik ook.. De laatste maanden werd ik nogal.. Opgejaagd”, Vertelde hij. Allemaal Eva’s schuld. Het zou hem niet verbazen als zijn foto al door heel Canada verspreid was ondertussen.

Het handige aan die alcohol was dat hij niet meteen meer bang moest zijn dat ze hem zou proberen op te blazen of weg te blazen, of het mes uit de muur zou trekken en het in hem zou proberen te steken. Ze zag er niet echt uit alsof ze nog in staat was om dat te doen. Nog iets positiefs was dat ze hopelijk alles morgen zou vergeten zijn. Royal Crown was een sterke whiskey, die er nog om bekend stond dat het zwarte gaten kon veroorzaken. Downside was dat hij nu ook niet echt meer in staat was om zich te verdedigen. Maargoed, zijn bloed zou heel snel de alcohol verwerken, net zoals hij sneller genas. Engelenbloed for the win? Zoiets. Anyways, het voorkwam niet dat hij ging praten, en hoe meer hij vertelde, hoe meer informatie ze over hem had. Niet zo heel erg slim dus.

Langs de andere kant, de kans dat ze hier nog terug zou komen, was erg klein. De kans dat hij haar nog zou tegenkomen op school was iets groter, maar met een beetje skills zou hij haar wel kunnen ontlopen.. Amber gaf haar mening over familie, vriendschappen en relaties, en hij zag haar punt wel, dat zeker. Maar waarom had ze dan in godsnaam een vriendje? Als ze vrijheid wou, en als ze mensen niet vertrouwde, hoe kon ze dan bij die dude blijven? Hij snapte het niet, maar wou ergens de vrede bewaren die er momenteel was. Die was zo breekbaar, en hij had even geen zin in alweer een gevecht, dus hij besloot maar op een ander onderwerp over te gaan. Subtiel probeerde hij te polsen of hij in de toekomst zijn deur moest barricaderen of niet. “Ik weet niet of je me hier ooit nog terug gaat zien hoor, ik zou het echt niet weten. Ik heb geen glazen bol, ik kan niet in de toekomst kijken, dan zijn er vast nog wel mutantjes die dat kunnen…” Lachte ze, en hij grinnikte even. Alright, barricaderen die handel dus.

Haar opmerking dat ze van dit eiland af wou, kwam onverwacht, maar hij snapte wel waarom ze het zei. Hij zag haar nu ook niet echt als een persoon die gemaakt was om op een klein oppervlak te moeten leven met andere mutanten, maar goed. Zo was hij dus ook niet. Zijn opmerking bracht haar ook wat in verwarring. “Huh, hoezo? Je bent toch geen dier?” Brabbelde ze, maar hij ging er niet dieper op in. Hij had genoeg verteld die avond. Besides, ze begon hoe langer hoe meer onderuit te zakken tegen zijn bed. Die zou hier in no-time knockout gaan. En hij had gelijk ook. Ze maakte nog een opmerking, maar hij keek koeltjes toe hoe haar hoofd achterover viel en ze rustiger begon te ademen. Even bleef hij zitten, en uiteindelijk zuchtte hij. Het laatste restje Crown Royal kapte hij ook nog naar binnen, dan was hij daar ook van af.

What the fuck moest hij nu? Een slapende Amber in zijn kamer, terwijl hij geen idee had waar ze sliep. Haar wakker maken leek hem ook niet zo makkelijk, en eigenlijk ook niet zo slim. Maar hij kon haar toch ook niet gewoon random op de grond te laten liggen. Daar zou ze hem later dan nog op terug pakken. De enige oplossing leek bijna wel dat ze haar in bed zou moeten leggen, maar daar had hij momenteel ook geen behoefte aan. Hij zou die nacht waarschijnlijk geen oog dicht doen. Alhoewel.. Nu ze sliep, zag ze er minder moordlustig uit, bijna alsof ze de onschuld zelve was. Charlie wist wel beter tho. Hij besloot maar te doen wat het beste leek.

Kort wreef hij in zijn ogen en stond toen op. Hij nam de fles en gooide die in zijn rugzak. Die zou hij een van de komende dagen wel in het bos laten verdwijnen ofzo. Zijn blik viel op zijn sigaretten, en schouderophalend stak hij er nog een op. Dat kon toch geen kwaad. Terwijl hij de brandende peuk tussen zijn lippen hield, wandelde hij wat onstabiel naar het raam, dat hij even wijd open zette. De koele wind bracht hem wat meer bij kennis, en toen zijn sigaret na een paar minuten op was (damn wat rookte hij snel als hij gedronken had), schoot hij de peuk het raam uit en sloot het toen weer. Charlie draaide zich om en liep naar het slapende meisje op zijn slaapkamervloer. Hij trok haar hakken uit en zette ze naast het ongebruikte bed. Daarna bukte hij zich en schoof zijn armen onder haar, waarna hij haar moeiteloos op tilde. Ok, dit was zo vreemd. Maar echt hoor. Dit was de eerste en meteen ook de laatste keer dat dit gebeurde, nam hij zichzelf voor, terwijl hij met haar naar het lege bed liep.

Het werd hem duidelijk dat Amber zich op een totaal andere wereld bevond dan hij momenteel. Ze droomde, hij zag hoe haar ogen zich onder haar oogleden bewogen. Zo'n klein detail, maar hij merkte het op omdat hij voor het eerst echt naar haar kon kijken, zonder dat haar koude blik hem probeerde te doorboren. Het werd wel een beetje creepy hoor. Even sprak hij zichzelf moed in. Hoe sneller hij haar in het bed had gelegd, hoe sneller hij er van af was. Op het moment dat hij haar aan raakte, hoorde hij hoe ze heel zachtjes een enkel woordje fluisterde. “Gabriel…” Klonk het zuchtend. Oké, was ze nu ook al aan het hallucineren ofzo? De laatste keer dat hij het gecheckt had, was hij Charlie, niet Gabriel.

Misschien was hij het die aan het hallucineren was. Dat kon natuurlijk ook. Misschien had hij het niet eens goed gehoord, of had hij het zich alleen maar ingebeeld. Hij had ook echt wel even slaap nodig hoor. Een paar uurtjes maar, voor hij weer op moest om te gaan trainen. Van enige vorm van medelijden van de Engelen zou geen sprake zijn. Toen hij het bed had bereikt, boog hij zich voorover om Amber in het zachte bed te leggen. En op dat moment wist hij dat hij het zich niet had ingebeeld, wat ze had gezegd daarnet. Hij voelde haar hand zachtjes op zijn kaak. “Gabriel…” Fluisterde ze weer, en voor hij snapte wat ze aan het doen was, drukte ze haar lippen op de zijne.

Het was even snel weer over als het gekomen was, en een beetje overdonderd en vooral verbaasd stapte hij achteruit, weg van het bed, waar ze zich nu in had genesteld en lag te slapen. What the fuck was dat? Wat moest het voorstellen? Oké, zelfs met zijn slaaphoofd wist hij goed genoeg dat ze hem gekust had, en dat hij haar terug gekust had, maar waarom? Het was zo onduidelijk.. Hij snapte het niet, kon met geen duidelijk antwoord komen voor zichzelf. Het beste waar hij nu op kon hopen, was dat ze het sowieso morgen vergeten had en dat ze er nooit om zou vragen. Want hoe fuckedup en raar het ook was, hij kon niet ontkennen dat het best fijn had gevoeld. Niet omdat er gevoelens bij waren, maar juist om die reden. Er waren geen gevoelens, maar hij had ook niet de neiging gehad om zich weg te trekken of om kwaad te worden.

Uiteindelijk was de jongen in zijn eigen bed gaan liggen, nadat hij zijn shirt had uitgetrokken en zijn zwarte jeans had verruild voor een gewone losse short. Hij zou toch al weg zijn voor ze wakker werd, dus hij deed de moeite niet om wat meer dingen aan te trekken. Na nog heel even met Raziël te hebben gepraat, zonder het te hebben over de afgelopen dag en alleen maar te focussen op morgen, viel hij in een onrustige, waakzame slaap. Een soort van slaap die hij gewend was. Hij sliep bijna nooit helemaal door, lette altijd op alle geluiden rond hem. En al zeker nu hij in een kamer lag met wat eigenlijk zijn vijand was, al had die er duidelijk geen last van.

Daarom was hij ook meteen klaarwakker toen ze ineens uit het bed sprong en richting de badkamer ging. Nog zo'n negatief side effect van alcohol: misselijkheid. Hij had momenteel nergens last meer van. Zijn bloed had zijn werking heel snel en efficiënt gedaan, en hij voelde zich niet anders dan anders. Uiteindelijk kwam ze terug uit de badkamer. “Charlie?” Fluisterde ze, maar hij reageerde er niet op. Ze moest niet weten dat hij wakker was. Hij volgde haar toen ze terug de kamer in kwam gelopen, half verwachtend dat ze nu misschien zou proberen hem te vermoorden. Want met haar wist je nooit, en hij was liever op alles voorbereid.

Maar het gebeurde niet. Ze kroop terug in haar bed, en draaide zich naar het raam. Aangezien zijn bed het dichtst tegen het raam stond, kon hij haar verlichte gezicht zien, maar kon zij onmogelijk zien dat hij ook wakker was. Maar de nieuwsgierigheid brandde, harder dan eigenlijk nog gezond was. En na een paar minuten kon hij de vraag die op het puntje van zijn tong lag, niet meer inhouden. "Wie is Gabriel?" Vroeg hij zachtjes. Hij zag dat ze nog wakker was, tenzij ze natuurlijk met haar ogen open sliep, maar dat was waarschijnlijk niet het geval. Dus sowieso had ze zijn vraag gehoord.. Of ze nu nog een antwoord zou geven, was nog te zien.

Het was best interessant om te zien hoe ze zich gedroeg als ze dacht dat er niemand keek. Even hield hij de stilte nog aan, gewoon omdat hij het wel zo nuttig vond om even te kijken zonder haar te storen. Haar harde, kille blik was verdwenen en ze zag er best kwetsbaar uit. Het zorgde ervoor dat hij zich af vroeg hoe hij er uit zag als hij alleen was.. Kwetsbaarder? Rustiger? Relaxer? Hij wist het niet, en eigenlijk wou hij het niet weten. Hij had een groot ego en een beeld van zichzelf waar hij zich al een hele lange tijd aan vast klampte. Hij was een harde, kille jongeman. Nooit bang, nooit verdrietig, nooit vrolijk.. Geen emoties. Altijd hetzelfde, een imago dat hij liefst wou aanhouden, zelfs als hij alleen was.

Maar uiteindelijk won zijn nieuwsgierigheid het van zijn voornemen om stil te zijn en alleen maar te kijken. Ze had het ook door, dat hij wakker was, en meteen liet ze zichzelf dieper in het deken glijden, om haar gezicht voor hem te verstoppen, maar hij wendde zijn blik niet van hem af. Zijn vraag leek haar duidelijk in verwarring te brengen, wat best logisch was. Ook al had ze zelf zijn naam verraden, ze was er zich niet bewust van geweest. Het duurde heel even voor hij dan ook een antwoord kreeg. Zou ze tegen hem liegen? Door het antwoord dat hij kreeg, vermoedde hij van niet. Dus Gabriel was haar vriendje.. En hij zat hier op het eiland. Charlie vroeg zich opnieuw af waarom ze een dude in gods naam zo in vertrouwen nam, als ze voor de rest zo koud en kil en onverschillig was.. Wat had die kerel gedaan om haar zo te krijgen? Hij snapte het niet..

“Hoe weet jij zijn naam?” Klonk het toen. Charlie slikte even en sloot onzichtbaar voor haar kort zijn ogen. What the hell moest hij nu weer gaan doen? Weer liegen, halve waarheden vertellen? Misschien wel. Dit geheim.. Moest geheim blijven. Het was beter voor hen beiden. Het was iets wat hij waarschijnlijk voor de rest van zijn leven zou moeten meedragen, maar dat boeide hem niet veel. Eerst maar hopen dat ze hem zou geloven, en niet zou beginnen nadenken over wat er zich had afgespeeld. Want de kans bestond nog altijd dat ze het zich misschien zou herinneren, wie weet. Als ze zich er echt op focuste, dan zat hij waarschijnlijk wel in de problemen, moest ze er ooit achter komen.

Maar hij was Charlie, in de problemen komen was zijn ding. Risico's nemen, mensen manipuleren, liegen, het hoorde er allemaal bij. En hoewel hij een paar uur geleden zo'n speciaal en eerlijk moment had gedeeld, dat lag nu alweer achter hen, dus hij besloot om maar een gedeeltelijke waarheid mee te geven. "Toen je in slaap was gevallen, heb ik je van de grond opgetild en en in bed gelegd", Begon hij. De jongen draaide zich op zijn buik en vouwde zijn armen onder zijn kin, waarna hij haar koeltjes aan keek, al zag ze het waarschijnlijk niet eens. "Toen zei je zijn naam. Twee keer. De eerste keer zo zacht dat ik dacht dat ik het me had ingebeeld, maar de tweede keer bevestigde dat je het de eerste keer ook al zei", Vervolgde hij, waarna hij zijn hoofd zijdelings terug in het kussen liet zakken. "En ik vroeg me af wie de jongen was die niet één keer maar twee keer werd genoemd door een meisje dat anders geen fuck geeft om wie dan ook", Zei hij, met dezelfde emotieloze toon in zijn stem als altijd. Nauwlettend hield hij haar reacties in de gaten, alert op enig spoor van twijfel aan zijn verhaal.

Het was best interessant, daarom vroeg hij er ook naar. Het hield hem al bezig sinds ze eerder die avond zo over hem geflipt had. Hij wou gewoon weten wat er zo speciaal was geweest aan hem. Want in zijn ogen was zij niet iemand die zomaar haar vertrouwen in iemand zou leggen. Haar antwoord op zijn vraag kwam snel genoeg, en hij kon horen aan de manier waarop ze het zei dat ze de waarheid sprak. Iets wat hij momenteel wel kon waarderen, al zou hij dat niet laten merken. Ze kaatste het ook wel meteen naar hem terug, door te zeggen dat ze zeker wist dat hij ook wel zo iemand had gehad in zijn hele leven. En bij die woorden dacht hij maar aan één iemand..

Amber werd weer een beetje de Amber die hij kende. Hard, ongeïnteresseerd, egocentrisch. Charlie bleef haar de hele tijd koeltjes aankijken. Haar gezicht werd verlicht door het maanlicht, waardoor hij de weinige expressies kon zien die ze erdoor liet komen. Hij zag alleen maar eerlijkheid, iets waardoor hij haar nog wel wat meer ging respecteren. Niet minder haten, maar respecteren. Dit wapenstilstand idee was misschien nog niet het slechtste plan ooit, al wist hij dat dat morgenochtend wel weer zou afgelopen zijn. En ineens stelde ze een een vraag die hij niet zag aankomen. “Nou, jij weet wie het voor mij was, wie was het voor jou?”

Even knipperde hij met zijn ogen en zoog hij de lucht luid sissend tussen zijn tanden. Hij richtte zijn blik op de houten vloer van zijn kamer, en volgde voor even de nerven van het hout. Eerlijkheid.. Hij had het bij haar gezien, had het bij haar ervaren. Hij zou hun hele dunne draadje van wederzijds respect zo doorknippen als hij nu zou liegen. Maar meer nog, hij zou tegen zichzelf liegen, en dat kon hij niet. Hij kon mensen zo iets voorliegen, manipuleren, maar als hij hardop een leugen zou zeggen over zichzelf.. Nee, dat kon niet.

“Haar naam was Eva”, Begon hij, en bij het uitspreken van haar naam kwam er een klein beetje van de gevoelens die hij had gehad naar boven. Hoe het had gevoeld om iemand te vertrouwen, het was best bijzonder geweest. Maar o zo breekbaar. Charlie dwong zichzelf om haar terug aan te kijken, al moest hij bekennen dat hij er meer moeite mee had dan anders om zijn blik helemaal leeg te houden. “Met de nadruk op wàs. Eva brak ook mijn vertrouwen, en daarvoor betaalde ze de hoogste prijs. Haar leven”, Zei hij, en nu was er alleen die woede die hij gevoeld had bij het hoogverraad van het meisje.

“Ik deed het stomste wat ik ooit gedaan heb”, Ging hij verder. God, waarom ging hij zo in detail? Stomme idioot. Hier zou ze hem later sowieso nog mee pakken, dat wist hij nu al. Maar hij had ook materiaal om haar terug te pakken, moest ze hem ooit proberen te breken hiermee. Besides, het was nu ook alweer een tijd geleden, en hij was er over. Hij had er zich, met een klein beetje motivatie van Raziël, over gezet. Net zoals hij met het verlies van zijn valk had leren dealen. “Maandenlang spraken we af, in het geheim. Mijn vader mocht van niks weten natuurlijk. En langzaam begon ik haar te vertrouwen. Ik kan niet zeggen dat ik van haar hield, maar er was wel een soort.. Connectie”, Charlie zweeg even kort, maar bleef haar emotieloos aankijken, al vermoedde hij dat er wel een spoortje van emotie in zijn blauwgrijze ogen zou te zien zijn.

“Ik vertelde haar over mijn mutatie. Ze verklaarde me gek en gaf me aan bij de politie. Sindsdien ben ik op de vlucht”, Vervolledigde hij zijn verhaal zachtjes. Oké, het moest echt niet gekker worden nu. Nu wist ze zijn twee grootste zwakke plekken in zijn leven. Zijn grootste verdriet en zijn grootste nederlaag. Maar hij zou haar er geen gebruik van laten maken. No way. “En nu lig ik hier weer, en maak ik opnieuw dezelfde fout. Zorg er maar voor dat je niet eindigt als Eva”, Zei hij toen kil, maar niet bedreigend. Ze zou zijn hint vast wel doorhebben, genie dat ze was.